เก็บไว้.
10.0
เขียนโดย Anthika_write
วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2567 เวลา 20.18 น.
16 ตอน
0 วิจารณ์
947 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 กันยายน พ.ศ. 2567 16.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) ความรักของเรา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เนยนัดเจอกับเพื่อนที่อยู่แถวนี้ค่ะ คอปเตอร์ขอตามไปด้วย”
“เรา…ไปนั่งชิงช้าเล่นกันไหมครับ แต่พี่ขอตัวไปล้างหน้าก่อน”
“ได้ค่ะ”
ชมพู่เก็บกล้องและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเข้าไปไว้ในห้องพัก ปิดประตูล็อกห้อง ออกมาก็เจอกานต์ที่ทางเดินหน้าห้องพักพอดี
“วันนี้เหนื่อยไหมครับ ตื่นตั้งแต่เช้า ออกเดินทางมาแล้วต้อง…มาถ่ายภาพอีก เหมือนมาทำงานมากกว่ามาพักผ่อนนะครับ”
ทั้งสองก้าวเดินเคียงกันบนทางเดินจากหน้าห้องพักเบี่ยงไปทางขวา มุ่งหน้าไปที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมพัดผ่านกระทบผิวหน้าอย่างแผ่วเบา
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ พี่เปิดดูภาพงานรับปริญญาแล้ว ชมพู่ถ่ายภาพเก่งนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ เริ่มจากความชอบ ถ่ายแบบที่ตัวเองชอบค่ะ ที่นี่มีให้เช่าถ่ายพรีเวดดิ้งมั้ยคะ มีมุมสวยเยอะเลยนะคะ” เธอพูดพลางหันไปมองสวนกลางรีสอร์ตพุ่มไม้ดอกกำลังออกดอกสะพรั่ง ผีเสื้อบินเกาะอยู่บนกลีบดอกไม้
“ตอนนี้ยังไม่มีใครติดต่อมานะครับ ยังไม่ค่อยมีใครรู้จักครับ”
“ค่ะ อีกหน่อย…ต้องมีคนรู้จักทั่วประเทศแน่นอนค่ะ”
“ขอบคุณครับ ถ้ามีลูกค้าต้องการหาช่างภาพ พี่ขออนุญาตแนะนำชมพู่ให้ได้ไหมครับ”
“ยินดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“พี่ขอ…ข้อมูลติดต่อได้ไหมครับ เอาไว้…ให้ลูกค้าครับ”
“ยินดีมากค่ะ ขอบคุณนะคะ”
กานต์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ชมพู่ เธอกดเบอร์โทรแล้วคืนให้เขา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของชมพู่ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์แปลกที่ไม่เคยบันทึกชื่อไว้
“เบอร์โทรของพี่นะครับ”
ชมพู่หันไปมองกานต์ ทั้งสองสบตาและยิ้มให้กันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเปล่งประกายเจิดจ้า ใบหน้าคมคายและดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น ชมพู่รู้สึกคุ้นตาและคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
ทั้งสองนั่งชิงช้าเคียงกันเงียบ ๆ สักพักชมพู่ก็เอ่ยปากขึ้น “พี่กานต์มีแฟนหรือยังคะ” คำถามที่ค้างคาใจของเธอ และเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงชุดขาวผมยาวสยายคนนั้นที่ไม่มีใครกล้าถามถึง
“เคยมีครับ แล้ว…ก็จบลงไปตั้งแต่ปีที่แล้ว แฟนคนแรกและคนเดียวในชีวิต เราเริ่มคบกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง คบกันได้สักพักเขาก็บอกว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้วทุกอย่างเป็นความเหมาะสมตามความเห็นผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ทั้งเรื่องธุรกิจ ฐานะทางสังคมของทั้งสองครอบครัว พอเรียนจบเขาก็จำเป็นที่จะต้องแต่งงานทันทีเลยบอกความจริงกับพี่ตั้งแต่แรก เขาไม่อยากให้พี่เสียใจทีหลัง” กานต์ยิ้มออกมาก่อนที่จะเล่าต่อไป “ช่วงเวลาที่คบกัน…มันดีมาก เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง แม้ในช่วงเวลาที่พี่เรียนหนักและทำงานเสริมหนักจนไม่มีเวลาให้ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันไปเที่ยวที่ที่อยากไปด้วยกัน ไปกินอาหารที่อยากกินด้วยกัน ตั้งใจทำทุกวันให้ดีที่สุด พี่บอกกับเขาว่าเมื่อถึงวันนั้น…ก็ให้บอก พี่จะไม่รั้งเขาไว้ ให้เขาเดินไปตามทางไปทำหน้าที่ที่เขาต้องทำ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ ถึงแม้จะเลิกกันราไปเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ความรักที่มีต่อกันขอให้เก็บไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักกันแค่นั้นก็พอ” กานต์ทอดสายตามองไปที่ลำธาร ยิ้มมุมปาก “พี่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ”
กล่องเก็บความทรงจำที่ปิดล็อกอย่างแน่นหนา เก็บซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจได้ถูกเปิดออกและพรั่งพรูออกมาจนหมดเปลือก ราวกับว่าเขาไม่มีความลับใดที่ต้องปิดบังกับหญิงสาวที่อยู่เคียงข้างตอนนี้ แม้กระทั่งในมุมที่เขากำลังอ่อนแอ มุมที่เขาไม่อยากให้ใครได้เห็น
“ทำไมพี่เล่าให้ชมพู่ฟังคะ”
เขาหันกลับมาสบตาเธอแล้วเอ่ย “เพราะพี่รู้ว่าชมพู่ฟังแล้วจะไม่ตัดสินใครไงครับ”
ชมพู่เอื้อมมือไปแตะบ่ากานต์ เขายิ้มพราย แววตาโหยหายามพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึง เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาในมุมนี้
ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร คำพูดจากคนที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ไม่ว่าจะทิศทางไหนที่เอ่ยพาดพิงไปถึงผู้หญิงที่เขารัก ผู้หญิงร่างผอมสูงสวมชุดขาวผมยาวสยายคนนั้นที่สะกดให้เขาหยุดนิ่งไปทันทีที่เห็นหน้าราวกับเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ เขาก็ไม่อยากได้ยินมันทั้งนั้น และเธอสัมผัสได้ว่าหัวใจดวงนี้ได้ถูกปิดลงไปพร้อมกับกล่องเก็บความทรงจำใบนั้น
'ความเจ็บปวด มักอยู่นานกว่าความสุขเสมอ'
“เรา…ไปนั่งชิงช้าเล่นกันไหมครับ แต่พี่ขอตัวไปล้างหน้าก่อน”
“ได้ค่ะ”
ชมพู่เก็บกล้องและคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเข้าไปไว้ในห้องพัก ปิดประตูล็อกห้อง ออกมาก็เจอกานต์ที่ทางเดินหน้าห้องพักพอดี
“วันนี้เหนื่อยไหมครับ ตื่นตั้งแต่เช้า ออกเดินทางมาแล้วต้อง…มาถ่ายภาพอีก เหมือนมาทำงานมากกว่ามาพักผ่อนนะครับ”
ทั้งสองก้าวเดินเคียงกันบนทางเดินจากหน้าห้องพักเบี่ยงไปทางขวา มุ่งหน้าไปที่ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่ สายลมพัดผ่านกระทบผิวหน้าอย่างแผ่วเบา
“ไม่เหนื่อยเลยค่ะ”
“ขอบคุณนะครับ พี่เปิดดูภาพงานรับปริญญาแล้ว ชมพู่ถ่ายภาพเก่งนะครับ”
“ขอบคุณค่ะ เริ่มจากความชอบ ถ่ายแบบที่ตัวเองชอบค่ะ ที่นี่มีให้เช่าถ่ายพรีเวดดิ้งมั้ยคะ มีมุมสวยเยอะเลยนะคะ” เธอพูดพลางหันไปมองสวนกลางรีสอร์ตพุ่มไม้ดอกกำลังออกดอกสะพรั่ง ผีเสื้อบินเกาะอยู่บนกลีบดอกไม้
“ตอนนี้ยังไม่มีใครติดต่อมานะครับ ยังไม่ค่อยมีใครรู้จักครับ”
“ค่ะ อีกหน่อย…ต้องมีคนรู้จักทั่วประเทศแน่นอนค่ะ”
“ขอบคุณครับ ถ้ามีลูกค้าต้องการหาช่างภาพ พี่ขออนุญาตแนะนำชมพู่ให้ได้ไหมครับ”
“ยินดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ”
“พี่ขอ…ข้อมูลติดต่อได้ไหมครับ เอาไว้…ให้ลูกค้าครับ”
“ยินดีมากค่ะ ขอบคุณนะคะ”
กานต์ยื่นโทรศัพท์มือถือให้ชมพู่ เธอกดเบอร์โทรแล้วคืนให้เขา เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของชมพู่ดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดูเป็นเบอร์แปลกที่ไม่เคยบันทึกชื่อไว้
“เบอร์โทรของพี่นะครับ”
ชมพู่หันไปมองกานต์ ทั้งสองสบตาและยิ้มให้กันอยู่ครู่หนึ่ง ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเปล่งประกายเจิดจ้า ใบหน้าคมคายและดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น ชมพู่รู้สึกคุ้นตาและคุ้นเคยอย่างน่าประหลาด
ทั้งสองนั่งชิงช้าเคียงกันเงียบ ๆ สักพักชมพู่ก็เอ่ยปากขึ้น “พี่กานต์มีแฟนหรือยังคะ” คำถามที่ค้างคาใจของเธอ และเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงชุดขาวผมยาวสยายคนนั้นที่ไม่มีใครกล้าถามถึง
“เคยมีครับ แล้ว…ก็จบลงไปตั้งแต่ปีที่แล้ว แฟนคนแรกและคนเดียวในชีวิต เราเริ่มคบกันตั้งแต่เรียนปีหนึ่ง คบกันได้สักพักเขาก็บอกว่ามีคู่หมั้นอยู่แล้วทุกอย่างเป็นความเหมาะสมตามความเห็นผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่าย ทั้งเรื่องธุรกิจ ฐานะทางสังคมของทั้งสองครอบครัว พอเรียนจบเขาก็จำเป็นที่จะต้องแต่งงานทันทีเลยบอกความจริงกับพี่ตั้งแต่แรก เขาไม่อยากให้พี่เสียใจทีหลัง” กานต์ยิ้มออกมาก่อนที่จะเล่าต่อไป “ช่วงเวลาที่คบกัน…มันดีมาก เราไม่เคยทะเลาะกันเลยสักครั้ง แม้ในช่วงเวลาที่พี่เรียนหนักและทำงานเสริมหนักจนไม่มีเวลาให้ ใช้เวลาอยู่ด้วยกันไปเที่ยวที่ที่อยากไปด้วยกัน ไปกินอาหารที่อยากกินด้วยกัน ตั้งใจทำทุกวันให้ดีที่สุด พี่บอกกับเขาว่าเมื่อถึงวันนั้น…ก็ให้บอก พี่จะไม่รั้งเขาไว้ ให้เขาเดินไปตามทางไปทำหน้าที่ที่เขาต้องทำ ไม่ต้องรู้สึกผิดหรือเสียใจ ถึงแม้จะเลิกกันราไปเราก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ ความรักที่มีต่อกันขอให้เก็บไว้เป็นความทรงจำว่าครั้งหนึ่งเราเคยรักกันแค่นั้นก็พอ” กานต์ทอดสายตามองไปที่ลำธาร ยิ้มมุมปาก “พี่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังเลยนะ”
กล่องเก็บความทรงจำที่ปิดล็อกอย่างแน่นหนา เก็บซ่อนอยู่ในก้นบึ้งของหัวใจได้ถูกเปิดออกและพรั่งพรูออกมาจนหมดเปลือก ราวกับว่าเขาไม่มีความลับใดที่ต้องปิดบังกับหญิงสาวที่อยู่เคียงข้างตอนนี้ แม้กระทั่งในมุมที่เขากำลังอ่อนแอ มุมที่เขาไม่อยากให้ใครได้เห็น
“ทำไมพี่เล่าให้ชมพู่ฟังคะ”
เขาหันกลับมาสบตาเธอแล้วเอ่ย “เพราะพี่รู้ว่าชมพู่ฟังแล้วจะไม่ตัดสินใครไงครับ”
ชมพู่เอื้อมมือไปแตะบ่ากานต์ เขายิ้มพราย แววตาโหยหายามพูดถึงผู้หญิงคนนั้นเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความคิดถึง เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาในมุมนี้
ไม่แปลกใจเลยที่เขาไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใคร คำพูดจากคนที่ได้ฟังเรื่องราวทั้งหมด ไม่ว่าจะทิศทางไหนที่เอ่ยพาดพิงไปถึงผู้หญิงที่เขารัก ผู้หญิงร่างผอมสูงสวมชุดขาวผมยาวสยายคนนั้นที่สะกดให้เขาหยุดนิ่งไปทันทีที่เห็นหน้าราวกับเวลาหยุดเดินไปชั่วขณะ เขาก็ไม่อยากได้ยินมันทั้งนั้น และเธอสัมผัสได้ว่าหัวใจดวงนี้ได้ถูกปิดลงไปพร้อมกับกล่องเก็บความทรงจำใบนั้น
'ความเจ็บปวด มักอยู่นานกว่าความสุขเสมอ'
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ