เก็บไว้.

บริเวณชานระเบียงริมน้ำเงียบสงบ ยินเสียงน้ำในลำธารไหลเคล้าไปกับเสียงนก ทำให้บรรยากาศรู้สึกผ่อนคลายอารมณ์ ชมพู่ถ่ายภาพไว้หลายมุมเผื่อไว้ให้กานต์เลือก

“แกถ่ายรูปเสร็จแล้วเหรอ” 

“อืม…เหลือถ่ายในห้องพัก กับส่วนที่พี่กานต์จะพาไปดู”

“แกถ่ายภายในห้องได้เลยนะ กระเป๋ากับสัมภาระของอยู่ห้องคอปเตอร์ รอแกมาถ่ายรูปก่อนแล้วค่อยขนมา”

ถ่ายภาพภายในห้องพักและระเบียงหน้าห้องพักเรียบร้อย เธอจึงมานั่งเล่นกับเนยและคอปเตอร์ที่หน้าห้องพัก

“พี่กับแม่พร้อมแล้วนะครับ”

“ค่ะพี่กานต์” 

ทั้งสามยกมือไหว้ กล่าวทักทายแม่ของกานต์

“พี่กานต์อยากให้ชมพู่ถ่ายตรงไหนบ้าง พาชมพู่ไปได้เลยค่ะ อยากออกไปถ่ายที่อื่นด้วยมั้ยคะ”

“ไม่เป็นไรครับ แค่ในรีสอร์ตก็พอ ขอบคุณครับ”

กานต์พาชมพู่ไปส่วนที่เขาอยากให้ถ่ายภาพเพิ่มเติม เขาพาเธอเดินตามทางเดินเล็ก ๆ เข้าไปทางด้านหลังโถงรับประทานอาหาร

“พี่อยากให้ถ่ายรูปตรงนี้ด้วยครับ”

สวนผักออร์แกนิคหลากหลายชนิดและผลไม้ปลูกเรียงรายกันเป็นสวนขนาดย่อม ชมพู่เลิกคิ้วอ้าปากยิ้มออกมาเหมือนเด็กเห็นของเล่น กวาดตามองอย่างชื่นชม

“ผักและผลไม้พวกนี้ เอาไว้ใช้ทำอาหารให้ลูกค้าและกินเองครับ พี่…รบกวนถ่ายรูปส่วนนี้ด้วยครับ” 

เรดโอ๊ค, กรีนโอ๊ค, ผักกาดคอส, ผักกาดแก้ว, เรด คอรัส, เคล ชมพู่กวาดตามองอยู่สักพัก จึงเริ่มถ่ายภาพ

“ชมพู่ชอบสวนผักผลไม้หรือครับ ท่าทางมีความสุขมาก” กานต์ถาม ขณะชมพู่กำลังปรับเลนส์กล้องส่องไปที่ผักสลัดสีสันน่ากิน

“ใช่ค่ะ เพราะชอบมาก…ก็เลยไปเรียนคณะเกษตรฯ อยากทำสวนผักและผลไม้ของตัวเองค่ะ” ชมพู่มองไปที่สวนผัก ดวงตาเป็นประกายสดใส

และอีกเหตุผลหนึ่งคือการสัมภาษณ์งานที่เธอกลัวมากที่สุดในการเข้าทำงานประจำ ถ้าเธอยืนอยู่หน้าบ็อกการ์ต1 ภาพที่ปรากฏก็คงจะเป็นฝ่ายบุคคลนั่งถือปากกาไว้ในมือ และมีกระดาษที่ระบุประวัติส่วนตัวของเธอวางอยู่ข้างหน้า พร้อมกับถามคำถาม 'อีกห้าปีข้างหน้าคิดว่าตัวเองจะเป็นยังไงคะ' 'ถ้าเข้ามาทำงานที่นี่ เราจะรู้ได้ยังไงว่าแบบไหนผิดแบบไหนถูก' 'ทำไมถึงเปลี่ยนงาน' 'ทำไมพี่ถึงต้องรับน้องเข้าทำงานคะ’ ‘คาดหวังเงินเดือนประมาณเท่าไหร่’ ‘ทำไมถึงลาออกจากงานเก่า’

กานต์ลอบมองใบหน้าของเธอด้วยสายตาอบอุ่น เขายิ้มออกมา นัยน์ตาเอ่อท้นไปด้วยความรู้สึกรักใคร่เอ็นดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

“ขอให้ประสบความสำเร็จนะครับ พี่…เป็นกำลังใจให้”

“ขอบคุณค่ะ” ชมพู่หันไปมองกานต์  ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นช่างอบอุ่นอ่อนโยน แล้วทั้งสองก็ยิ้มให้แก่กัน

ชมพู่กลับเข้าห้องพัก เปิดตู้เย็นหยิบน้ำรินใส่แก้วดื่ม แล้วออกมาเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค นั่งปรับแต่งภาพที่โต๊ะหน้าห้องพัก

“เป็นไงบ้าง…โอเคมั้ย เหนื่อยมั้ยแก”

“ไม่เหนื่อยเลยแก…สนุกด้วย คอปเตอร์ไปไหนละ ทำไมแกนั่งอยู่คนเดียว” 

“โน่น…ริมน้ำ มันจีบสาวไปเรื่อยแหละ เช้านี้หลับเป็นตายเพราะเมื่อคืนไปเที่ยวดึกแน่นอน”

ชมพู่หันไปมองทางริมน้ำ “เสน่ห์แรงจริง ๆ”

———————

1 บ็อกการ์ต เป็นสิ่งมีชีวิตที่เปลี่ยนรูปร่างได้ มักจะเปลี่ยนรูปเป็นอะไรก็ตามที่ผู้พบเห็นมันรู้สึกหวาดกลัวที่สุด

[แฮร์รี่ พอตเตอร์กับนักโทษแห่งอัซคาบัน - เจ. เค. โรว์ลิ่ง]

ชิงช้าใต้ต้นไม้ใหญ่มีชายหญิงกำลังนั่งคุยกัน หญิงสาวผมยาวถึงกลางหลังนั่งมองไปที่ลำธาร ชายหนุ่มที่นั่งเคียงกันหันหน้ามองไปที่หญิงสาว นั่นคือคอปเตอร์!

“อยู่มหา’ลัยควงสาวไม่เคยซ้ำหน้า ยังไม่ทันจะจำชื่อได้ก็เปลี่ยนคนมาแนะนำใหม่อีกละ แต่ก็…ไม่เห็นมันจริงจังกับใครสักที”

“รออยู่ละมั้ง”

“รอ…รออะไร” เนยเอ่ยถาม นิ่วหน้าด้วยความสงสัย

“รอคนที่ใช่น่ะ” ชมพู่ตอบ หันมายิ้มให้เนยแล้วก้มหน้าทำงานต่อ

เนยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พยักหน้าตอบ

“เออแก…พรุ่งนี้พี่กานต์จะพาไปเที่ยวนะ เขาบอกว่าอยากพาพวกเราไปเที่ยวกัน”

“อืม…ดีเลย ไปเที่ยวกัน”

กานต์ก้าวเดินมาตามทางเดิน “ตรงชานระเบียงริมน้ำลงไปเล่นน้ำได้นะ มีห่วงยางกับเสื้อชูชีพให้ แต่ต้องระมัดระวังด้วยนะครับ อย่าออกไปไกลมาก”

“ลงเล่นน้ำได้เหรอคะ เนยขอตัวไปเรียกคอปเตอร์ก่อนนะคะ”

ชายร่างสูงโปร่งนั่งลงแทนที่เนย “ไม่ไปเล่นน้ำหรือครับ”

“ไม่ค่ะ ชมพู่ไม่ชอบเล่นน้ำ”

กานต์มานั่งดูชมพู่ทำงานและเอาหนังสือมาอ่านตั้งแต่หลังอาหารเที่ยง ไม่นานเขาก็ผล็อยหลับไป ใบหน้าคมคายยามหลับนั้นดึงดูดสายตาชวนให้หลงใหล เขาเหยียดกายสูงราวร้อยแปดสิบกว่าพิงพนักเก้าอี้และยังคงถือหนังสือไว้ในมือซ้าย ที่ตอนนี้วางลงบนหน้าท้องแบนราบ

เธอเงยหน้าขึ้นจากจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค เห็นภาพตรงหน้าแล้วอดมองอย่างละสายตาไม่ได้ ‘หลับก็ยังจะหล่อ…ปานประติมากรรมรูปสลักหินผลงานชิ้นเอกของมีเกลันเจโลในเมืองฟลอเรนซ์’

ราวกับตกอยู่ในภวังค์ นิ้วมือเรียวยาวยื่นออกไปสัมผัสอย่างแผ่วเบาที่แก้มซ้ายของเขา ใบหน้าคมคายนั้นขยับกดน้ำหนักลงกับฝ่ามือ เธอเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ กำลังละมือออกจากใบหน้าของเขา แต่ก็ยังเร็วไม่พอ เขาพลิกตัวตะแคงยกแขนขวาขึ้นมากอดแขนเธอให้แนบไว้กับต้นแขนเขาเหมือนกับกอดหมอนข้าง ลมหายใจยังแผ่วเบาเป็นจังหวะ

หญิงสาวสะบัดหน้าเพื่อเรียกสติให้กลับคืนมา พยายามยกท่อนแขนกำยำนั้นขึ้นแล้วดึงแขนของเธอออก

เขาขยับพลิกตัวเหยียดกายยาวในท่าเดิมแล้วส่งเสียงกรนดังออกมา เธอหันกลับมาหยิบกล้องถ่ายภาพเขาขณะหลับเก็บไว้ ทั้งมุมกล้องระยะกลาง มุมกล้องระยะใกล้ มุมกล้องระยะไกล มุมกล้องระดับต่ำ แล้วทำงานต่อไปโดยไม่ได้ปลุกเขา

ชมพู่แตะบ่าของกานต์อย่างเบามือ “พี่กานต์คะ พี่กานต์…เย็นแล้วนะคะ” กานต์สะดุ้งตื่น “ขอโทษค่ะ ชมพู่ทำให้พี่ตกใจรึเปล่าคะ”

“ไม่ครับ…ไม่ พี่หลับไปนานไหมครับ เลยไม่ได้อยู่คุยเป็นเพื่อนชมพู่เลย พี่…เสียงดังรบกวนรึเปล่าครับ”

“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่รบกวนเลย”

เขาดูจะหลับสบายขนาดนั้น คงไม่มีใครใจร้ายไปขัดจังหวะการนอนของเขา ซึ่งเป็นภาพที่น่าชมไม่น้อยกว่าธรรมชาติในรีสอร์ตทีเดียว ลูกค้าที่เดินผ่านไปมายังลอบมองเขาอย่างอดไม่ได้

ดอกแก้วเดินผ่านสองสามรอบเพื่อจะปลุกเขา แต่ชมพู่ปฏิเสธไป ‘ดีเสียอีกค่ะ ที่มีเพื่อนจะได้ไม่เหงา’

“ไม่เห็นหลับสนิทขนาดนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ” ดอกแก้วเอ่ย

ชมพู่ยิ้มพราย หันไปมองใบหน้าของเขา

กานต์เหลียวซ้ายแลขวา “แล้ว…เนยกับคอปเตอร์ไปไหนครับ” หน้าตาเขายังคงงัวเงีย ผมเผ้ายุ่งไม่เป็นทรง แล้วก็นั่งนิ่งหลับตา

“จะนอนต่ออีกมั้ยคะ”

เขารีบลืมตา ยกแขนขึ้นบิดตัวไปมา

‘ในบางมุมรู้สึกคุ้นตา เขาเหมือนกับ…ใครบางคน…ที่เธอรู้จักคุ้นเคยเป็นอย่างดี’