เก็บไว้.

สัปดาห์ต่อมา ขณะชมพู่กำลังนั่งปรับแต่งภาพงานบวชที่ไปถ่ายในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ที่ผ่านมา เสียงเตือนข้อความเข้าก็ดังขึ้น เธอเอื้อมมือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู
คอปเตอร์ ใบพัดใหญ่ : ‘ชมพู่ พรุ่งนี้เจอกันกี่โมง’
ชมพู่ ปรียานุช : ‘ไม่เกินตีห้าครึ่ง เจอกันที่ท่ารถตู้นะ’
คอปเตอร์ ใบพัดใหญ่ : ‘โอเค เจอกันนะ บาย’
ทั้งสองจะเดินทางไปสุพรรณฯ เนยล่วงหน้าไปก่อนแล้ว จะขับรถมารับที่ท่ารถตู้ที่สุพรรณฯ เดินทางต่อไปที่รีสอร์ตของกานต์
 
“คอปเตอร์ คอปเตอร์ คอปเตอร์! ตื่นได้แล้ว”
“ถึงแล้วเหรอ เร็วจังเลย”
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอ รถออกไม่ถึงสิบนาทีหลับเป็นตายเลย”
“ก็…ทำไมออกเช้าขนาดนี้ล่ะ” คอปเตอร์ถาม หาวหวอดพลางบิดตัวไปมา
“จะได้มีเวลาเก็บรูปบรรยากาศตอนเช้า ไปถึงสายแสงหมดก่อนพอดี”
“แต่เราอยู่สองวันนี่นา…”
“ลุกเลย ลงไปได้แล้ว”
 
เนยขับรถเข้ามาในลานจอดรถของท่ารถตู้ เปิดกระจกรถแล้วเรียกชมพู่กับคอปเตอร์ ทั้งสองจึงรีบขนกระเป๋าเสื้อผ้าและสัมภาระขึ้นรถ
“ตื่นหรือยัง…หน้าตาเหมือนยังไม่ได้อาบน้ำแปรงฟัน”
“ยังไม่ตื่นมั้ง ละเมอหอบกระเป๋าขึ้นรถออกจากบ้านแล้วขึ้นรถตู้มาน่ะ” คอปเตอร์ยื่นหน้ามาตรงช่องว่างระหว่างเบาะหน้า ทำหน้าล้อเลียน
“ต้องไปอีกไกลไม๊ เราจะของีบสักนิด แกอยากให้อยู่คุยเป็นเพื่อนก่อนหรือเปล่า”
“ไม่เป็นไร เราขับได้ แกพักเถอะ”
“งั้นเราขอนอนต่อนะจ๊ะ”
“เชิญค่ะ…คุณคอปเตอร์หลับให้สบายนะคะ”
 
สามสิบนาทีต่อมา เนยขับรถเข้าไปจอดที่ลานจอดรถของรีสอร์ต
“กวินกานต์” ชมพู่ลืมตาตื่นขึ้น พอดีกับที่รถจอดสนิท
“ถึงแล้วเหรอ…ขับรถนิ่มดีจริง ๆ เลยนะเนย ถ้าพ่อขาดคนขับรถจะบอกให้จ้างเธอนะ”
“ขอบคุณที่ชมนะคะ ลงไปขนกระเป๋าสัมภาระลงได้แล้วเจ้าค่ะ คุณหนู”
 
“เป็นยังไงบ้าง เดินทางเหนื่อยไหมครับ” กานต์ออกมารับทั้งสามที่ลานจอดรถ
“สวัสดีค่ะ/ครับ พี่กานต์” ทั้งสามคนกล่าวทักทาย
“ยังไม่ได้กินอะไรกันมาใช่ไหมครับ แม่พี่ทำอาหารเช้าเสร็จพอดี”
“ยังไม่ได้กินอะไรเลยครับ หิวมากเลย” คอปเตอร์เอามือลูบท้อง ทำหน้าตาเหมือนเด็กเล็กที่กำลังหิว
 
“ตื่นขึ้นมาก็หิวเลยนะคอปเตอร์”
คอปเตอร์ทำหน้าล้อเลียนใส่แล้ววิ่งหนีไป เนยวิ่งตามไปติด ๆ
“เหนื่อยไหมครับ ชมพู่” กานต์ถาม ใบหน้านั้นยิ้มให้เธออย่างเอ็นดู
“ไม่เหนื่อยค่ะ…ได้หลับตอนออกจากท่ารถตู้มาถึงที่นี่ค่ะ ที่นี่ร่มรื่นจังเลยนะคะ อากาศดีมากเลย” ชมพู่ยิ้ม แล้วหันไปมองต้นไม้ใบหญ้า
“ครับ พี่ชอบปลูกต้นไม้ตั้งแต่เด็ก ที่นี่เลยมีต้นไม้ใหญ่เยอะครับ”
“พี่เก่งนะคะ ออกแบบรีสอร์ตเอง แล้วก็สร้างเสร็จตั้งแต่ตอนเรียน”
“ขอบคุณครับ…เพิ่งเปิดบริการได้ไม่นาน ลูกค้าที่มีตอนนี้ ก็มาจากคนรู้จักและเพื่อนแนะนำครับ พี่…ก็เลยอยากถ่ายภาพโปรโมทลงทางออนไลน์ จะได้ขยายฐานลูกค้าให้กว้างขึ้น”
“ขอ…ออกตัวก่อนนะคะ ว่ารูปอาจไม่สวยเท่าช่างภาพมืออาชีพนะคะ ชมพู่เป็นแค่มือสมัครเล่น ศึกษาจากอินเทอร์เน็ตเอง มีเข้าคอร์สเรียนบ้าง แล้วก็อาศัยฝึกถ่ายบ่อย ๆ ค่ะ ไม่แน่ใจว่าพี่เคยเห็นบ้างหรือยัง รูปที่ถ่ายตอนงานรับปริญญาชมพู่เอาใส่แฟลชไดรฟ์ แล้วก็ล้างใส่อัลบั้มมาให้พี่นะคะ” แน่นอนว่าความสะดวกสบายทั้งหมด คอปเตอร์พร้อมจะจ่ายให้พี่รหัสที่เขารัก
ชมพู่หยิบแฟลชไดรฟ์และอัลบั้มภาพออกมาจากกระเป๋า ยื่นให้กานต์
“ขอบคุณครับ พี่เห็นรูปที่ชมพู่ถ่ายให้เนย กับทางโซเชียลของชมพู่แล้วครับ สวยมากพี่ชอบครับ”
“ขอบคุณค่ะ ห้องพักเต็มทุกห้องไม๊คะ พอมีห้องว่างที่สามารถถ่ายรูปภายในห้องได้ไม๊คะ”
“มีห้องที่พี่เตรียมไว้ให้น้องสามคนเข้าพักครับ กินอาหารเช้าแล้วพักผ่อนก่อนก็ได้นะครับ ไม่ต้องรีบร้อน”
 
ทั้งสองก้าวเดินไปบนทางเลียบสนามหญ้ากลางรีสอร์ต ออกจากลานจอดรถเลี้ยวไปทางด้านขวาผ่านห้องพักที่ตั้งเรียงกันสองห้อง สุดทางเดินด้านขวาเป็นโถงรับประทานอาหารขนาดใหญ่มีโต๊ะอาหารตั้งไว้หลายโต๊ะ ลูกค้าทยอยออกมากินอาหารเช้าและถ่ายรูปอยู่รอบสนามหญ้า
ห้องพักมีทั้งหมดห้าห้อง ตั้งกระจายกลมกลืนอยู่กับต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกไว้ให้ร่มเงาและอากาศสดชื่น เลยโถงรับประทานอาหารไปจะเป็นพื้นที่ว่างติดริมลำธาร พื้นที่ตรงกลางที่ติดกับแปลงดอกไม้ มีชานระเบียงไม้ยื่นออกไปเล็กน้อย กระรอกท้องขาวกับกระรอกท้องแดงกำลังวิ่งไล่กันไต่ไปตามกิ่งไม้
ใต้ต้นไม้ใหญ่มีชิงช้าผูกอยู่คู่กัน ลูกค้าชายหญิงกำลังนั่งไกวช้า ๆ ตรงกลางรีสอร์ตเป็นสนามหญ้าเขียวชะอุ่ม มีแปลงดอกไม้และจัดมุมไว้ให้ถ่ายภาพ
 
“ชมพู่ มานั่งนี่…ข้าวต้มอร่อยมาก” คอปเตอร์กวักมือเรียก
“ใช่ แม่พี่กานต์ทำอาหารอร่อยมาก”
“จะถ่ายภาพรีสอร์ตก่อน หรือสะดวกถ่ายภาพพี่กับแม่ก่อนบอกได้เลยนะครับ พี่จะไปเตรียมตัว”
ชมพู่นั่งลงข้างเนย “พี่กานต์ กินข้าวด้วยกันไม๊คะ”
“พี่กินแล้ว ขอบคุณครับ”
“ชมพู่จะถ่ายรูปรอบรีสอร์ตก่อนนะคะ อยากได้รูปบรรยากาศตอนสนามหญ้าตรงกลางที่ยังมีน้ำค้างอยู่ค่ะ แล้วค่อยไปถ่ายริมน้ำกับภายในห้องพัก พี่กานต์อยากให้เพิ่มตรงไหนอีกไม๊คะ”
ชมพู่ตักข้าวต้มหมูทรงเครื่องใส่กุ้งแห้งเข้าปาก แล้วหยุดชะงักตาเบิกกว้าง ตกตะลึงกับรสชาติอาหารที่อยู่ในปาก
“มีครับ เดี๋ยว…พี่พาไปดูนะครับ” กานต์ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แววตาสดใสเปล่งประกาย
 
หลังกินอาหารเช้ากันเสร็จเรียบร้อย คอปเตอร์ เนยและกานต์ช่วยกันขนกระเป๋าสัมภาระเข้าไปเก็บในห้องพัก ชมพู่หยิบกล้องออกมาเช็กความเรียบร้อย แล้วเริ่มถ่ายภาพรอบรีสอร์ต
บรรยากาศยามเช้า น้ำค้างยังเกาะอยู่ตามใบไม้ ยอดหญ้า กลีบดอกไม้ ทำให้ในภาพดูชุ่มชื้นรู้สึกถึงกลิ่นดินและกลิ่นหญ้ายามฝนตกปรอย ห้องพักที่ตั้งอยู่กลมกลืนกับต้นไม้ใหญ่เหมาะกับการมาพักผ่อนนอนฟังเสียงธรรมชาติและสูดอากาศบริสุทธิ์