เก็บไว้.

วันซ้อมใหญ่งานรับปริญญา ชมพู่ไปพบเนยตามที่นัดกันไว้ เธอยกกล้องขึ้นเก็บภาพบรรยากาศเพียงไม่นานเหล่าบัณฑิตใหม่ก็ทยอยออกมาจากหอประชุม

“ทางนี้ครับพี่…พี่กานต์” คอปเตอร์โบกมือเรียกพี่รหัสของเขาที่กำลังเดินอยู่กับกลุ่มเพื่อน

“รอนานไหมครับ พี่ไปถ่ายรูปกับเพื่อนมา”

“ไม่นานค่ะพี่กานต์ ชมพู่กำลังเก็บภาพบรรยากาศอยู่ตรงนั้นค่ะ ชมพู่มานี่เร็ว…พี่เขามาแล้ว”

ชมพู่หันกลับมาก้าวเดินผ่านผู้คนไปหาคอปเตอร์และเนย ชายหนุ่มสูงโปร่งสวมชุดครุยยืนหันหลังถ่ายภาพคู่กับเพื่อน

ทันทีที่เขาหันกลับมาเธอก็จำเขาได้ ‘ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ สะพายเป้ไว้ด้านหลัง’ คนที่เธอเจอบนรถประจำทางเมื่อสองปีที่แล้ว ก็คือเขานั่นเอง!

“สวัสดีค่ะ ยินดีด้วยนะคะ…”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้น ยิ้มเปิดปากจนเห็นฟันบนเรียงสวย

“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยกมือขวาทาบไปที่กลางอก “พี่…กานต์นะครับ บังเอิญจังเลยนะครับ เราได้พบกันอีกครั้ง” 

‘กวินกานต์’ ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวคล้ำ หน้าคมคิ้วดกเข้มจรดกัน อัธยาศัยดี คุยเก่ง ยิ้มง่าย หลังจากที่พบกับชมพู่ เขายิ่งสดใสร่าเริงมากกว่าเดิม ทุกภาพที่ถ่ายออกมา แววตาของเขาเปล่งประกาย ยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มสองข้าง

บางครั้งที่อยู่กันตามลำพังสองคน เขามีท่าทางที่เหมือนมีอะไรจะพูดคุยกับเธอแต่ไม่กล้าพูดออกมา ใบหน้าเขาแสดงความยุ่งยากใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วแปรเปลี่ยนเป็นความสดใสร่าเริงอย่างรวดเร็ว

ช่อดอกไม้ ตุ๊กตา ลูกโป่ง พวงมาลัยทำจากเงินสด ผู้คนล้นหลามที่มาแสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่ แม่ในชุดผ้าไหมกับพ่อใส่เสื้อเชิ้ตลายสก็อตญาติพี่น้องนั่งล้อมวงกินข้าวพร้อมหน้ากัน เสียงจากคณะกลองยาวจังหวะสนุกสนาน แม้ว่าอากาศจะร้อนระอุราวกับอยู่บนดวงอาทิตย์ทุกคนก็ยังยิ้มแย้มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน

หญิงสาวร่างผอมสูงขาเรียวผมยาวสยายสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ในมือถือช่อดอกกุหลาบสีแดงดอกโตห่อด้วยกระดาษสีขาวผูกริบบิ้นสีแดง ก้าวเดินมาหากานต์ เธอเอื้อมมือไปดึงปลายแขนเสื้อครุยเขาจากทางด้านหลัง เขาหันกลับมามองแล้วอึ้งไป เธอยื่นช่อกุหลาบให้ เขารับไปแล้วเธอก็โผเข้าสวมกอดเขาอยู่ครู่หนึ่ง

คอปเตอร์กับเนยยืนนิ่งอ้าปากค้างราวกับเวลาหยุดเดินไป

“นี่เขายังติดต่อกันอยู่เหรอเนี่ย” คอปเตอร์พึมพำออกมา

บรรยากาศในร้านก๋วยเตี๋ยวเรือครึกครื้น มีลูกค้านั่งเต็มทุกโต๊ะ แต่ละโต๊ะจะมีชามก๋วยเตี๋ยวใบเล็กตั้งซ้อนกันจนสูง เสียงลูกค้าพูดคุยกันจ้อกแจ้กเคล้าไปกับเสียงถ้วยชามกระทบกัน กลิ่นน้ำซุปก๋วยเตี๋ยวหอมฟุ้งไปทั่วร้าน พนักงานเสิร์ฟเดินกันขวักไขว่ หลังจากสั่งก๋วยเตี๋ยวกันเสร็จ คอปเตอร์กับกานต์ก็ลุกไปเข้าห้องน้ำ

“แกรู้จักพี่กานต์ด้วยเหรอ ไปเจอกันตอนไหน…ไม่เคยเล่าให้ฟังเลย” เนยถาม ขณะทั้งคู่นั่งลำพังสองคน

“บังเอิญเจอกันบนรถเมล์น่ะ วันที่เราไปดูหนังกันไง…” ชมพู่ยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม

“แหม…” เนยเอื้อมมือกอดไหล่ชมพู่ยื่นหน้ามาใกล้ “เก็บเงียบ…ไม่เล่าให้เพื่อนฟังเลยนะจ๊ะ ว่าแล้วทำไมวันนั้นนั่งเงียบถามคำตอบคำ ทำหน้าเหมือนกำลังคิดอะไร”

“ก็… มีเรื่องให้สงสัยนิดหน่อยน่ะ”

“พี่เขาเก่งนะ…ออกแบบรีสอร์ตเองทั้งหมด  แล้วก็สร้างเสร็จตั้งแต่ตอนเรียนมหา’ลัย รับติวรุ่นน้องที่จะสอบเข้าสถาปัตย์กับรับงานออกแบบไปด้วย  เรียนจบ…ก็กลับไปดูแลรีสอร์ต แล้วก็รับงานออกแบบเสริมอีก ทำงานหนักขนาดนี้จะได้นอนเต็มอิ่มบ้างหรือเปล่า”

“อืม…เก่งจังเลยเนอะ” ชมพู่วางแก้วน้ำลงบนโต๊ะ สายตาลอบมองไปทางช่อกุหลาบสีแดงดอกโตที่ใส่ถุงรวมไว้กับชุดครุย วางอยู่มุมติดกำแพงบนที่นั่งฝั่งตรงข้าม แล้วหันหน้าไปหาเนย “แล้วช่วงนี้แกเรียนเป็นไงบ้าง”

“ก็สนุกดี” เนยเอ่ย แล้วบุ้ยใบ้ไปทางช่อกุหลาบสีแดงของกานต์ 

“พี่ฟาง…เคยคบกับพี่กานต์ตั้งแต่ปีหนึ่ง พี่เขาเรียนจบก่อนพี่กานต์ปีนึงแล้วก็หายไปเลยไม่เคยมีใครเห็นอีก ไม่รู้ว่ายังคบกันอยู่ไม๊ ไม่มีใครกล้าถามถึงหรอกเพราะพี่กานต์ทั้งเรียนหนักทั้งรับงานเสริม แล้ว…พี่กานต์ก็คงไม่อยากเล่าให้ใครฟังด้วย จนมาเจอวันนี้แหละ อึ้งกันหมด”

“ว่าไงจ๊ะสาว ๆ กำลังคุยอะไรกัน” คอปเตอร์เดินกลับมาจากห้องน้ำถาม ขณะยืนรอให้กานต์เข้าไปนั่งด้านในติดกับกำแพง

“อ๋อ…กำลังนินทาเธออยู่พอดีไงละจ๊ะ” เนยหันไปทำหน้าล้อเลียนใส่คอปเตอร์

กานต์เข้ามานั่งชิดกำแพงฝั่งตรงข้ามกับชมพู่ เธอก้มหน้าหลบสายตา แล้วหันไปมองคอปเตอร์กับเนย

“ขอบคุณนะครับชมพู่ ที่มาถ่ายภาพให้ทั้งสองวัน” 

เนยและคอปเตอร์กำลังอ้าปากจะเปิดสนามรบ กานต์จึงเอ่ยปากดักคอขึ้นเสียก่อน ชมพู่เงยหน้าขึ้นมองเห็นเขากำลังมองจ้องมาใบหน้าเขาดูอิดโรยคงเป็นเพราะต้องตื่นเช้ามาหลายวัน แต่เขาก็ยังยิ้มอย่างสดใสได้อีก

“ค่ะ…พี่เหนื่อยไม๊คะ” ปากนั้นเอ่ยออกไปไวเท่าความคิด “วันนี้ครอบครัวพี่ไม่ได้มาเหรอคะ”

“ไม่เหนื่อยครับ” เขายิ้มออกมาอย่างสดใส “แม่พี่ต้องดูแลรีสอร์ต ช่วงนี้ลูกค้าค่อนข้างเยอะ ชมพู่พอจะมีคิวว่างไหมครับ รบกวนไปถ่ายภาพที่รีสอร์ตอีกสักงาน พี่อยากได้ภาพโปรโมทรีสอร์ตและถ่ายรูปกับแม่พี่ด้วย ชมพู่สะดวกไหมครับ”

“ได้ค่ะ พี่สะดวกช่วงไหนบอกได้เลยนะคะ แล้วรีสอร์ตของพี่อยู่ที่ไหนเหรอคะ”

กานต์มองเธอ ประกายตาของเขาวาววามด้วยความพึงพอใจ

“อ๋อ…เรายังไม่ได้บอกนี่ รีสอร์ตของพี่กานต์อยู่ที่สุพรรณฯ ไม่ไกลจากอำเภอเมือง จะไปวันไหนเราพาไปนะ…อยากไปเที่ยวด้วย” เนยอาสาจะขับรถพาชมพู่ไป

“งั้นเราขอไปเที่ยวด้วยคนนะ” คอปเตอร์ยิ้มกว้าง กะพริบตาถี่ ใบหน้าเริงร่า

“จะไปทำไมคอปเตอร์!” เนยถามเสียงขุ่น

“ไปสิ…” ชมพู่เอ่ยปากดักคอขึ้น “ไปด้วยกันหลายคนสนุกดี” ชมพู่หันไปมองกานต์ ”พี่กานต์สะดวกไม๊คะ” เธอสังเกตเห็นว่าดวงตาของเขาเป็นสีน้ำตาลและมีขนคิ้วที่ดกหนาจรดกันที่ระหว่างหัวคิ้ว หรือที่เรียกว่า ‘คิ้วชนกัน’ เหมือนกับเธอ!

“ยินดีมากครับ” เขายิ้มสดใส สายตาเปล่งประกาย

ชมพู่กลับถึงห้องพัก หลังจากเก็บของเข้าที่เรียบร้อยแล้วก็มานั่งที่โต๊ะทำงานเปิดกล่องเก็บหนังสืออ่านนอกเวลาที่ขนมาจากบ้าน หยิบหนังสือเล่มที่กานต์ ‘ให้ไว้เป็นที่ระลึก’ ขึ้นมาเปิดดูเป็นครั้งแรก เธอนึกถึงใบหน้าคมคายของเจ้าของหนังสือ

‘หญิงสาวผอมสูงขาเรียวผมยาวสยายสวมชุดสีขาวคนนั้น เธอยังเป็นเจ้าของหัวใจของเขาอยู่ไม๊นะ’