เก็บไว้.
10.0
เขียนโดย Anthika_write
วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2567 เวลา 20.18 น.
16 ตอน
0 วิจารณ์
939 อ่าน
แก้ไขเมื่อ 26 กันยายน พ.ศ. 2567 16.22 น. โดย เจ้าของนิยาย
10) ดวงตาสีน้ำตาล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความมือใหญ่หนาเอื้อมออกไปเร็วเกินกว่าใจจะยับยั้งได้ทัน รู้ตัวอีกทีก็ไปสัมผัสอยู่ที่ศีรษะของเธอ ลูบไล้ไล่ไปตามเส้นผม ผมสีดำขลับเส้นใหญ่เงางามนี้เหมือนกับเส้นผมของเขา หน้าตาคมคายคิ้วดกหนาจรดกันจมูกโด่งเป็นสันนี้ ละม้ายคล้ายกันกับใบหน้าของเขา สัมผัสอันนุ่มนวลละมุนละไมที่ใบหน้า นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ผิวหน้าเนียนอ่อนละมุนอย่างแผ่วเบา หัวใจที่เงียบเหงาเปล่าดายอยู่เดิมกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมา
ชมพู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากสัมผัสลมหายใจอุ่นที่แก้ม ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเจิดจ้าเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักใคร่ สายตาเขามองเธอไม่กะพริบ
‘เขานั่งหลังตรงอยู่ที่ฝั่งคนขับ ฉันแค่ฝันไปสินะ’
ชมพู่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นคอปเตอร์และเนยอยู่ในรถ เธอดีดตัวตั้งตรงรีบปลดเข็มขัดนิรภัย ขณะกำลังหันไปเปิดประตูรถ กานต์คว้าแขนของเธอไว้
“ชมพู่ครับ…คือ…” เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก ยกมือข้างขวาเกาต้นคอ
“คะ”
“เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ…” เขาปล่อยมือจากเธอ ชมพู่เปิดประตูก้าวลงจากรถไป
กานต์เอนกายพิงเบาะรถกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตาลึกล้ำสุดจะหยั่ง หัวใจที่เต้นรัวแรงและความรู้สึกอึดอัดใจเกิดขึ้นเพราะอะไร มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดี
“ขนของขึ้นรถได้เลยนะคอปเตอร์ มองหาอะไรอยู่”
คอปเตอร์กำลังเหลียวซ้ายแลขวาท่าทางเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง “เปล่า…ดูต้นไม้บ้างไม่ได้หรือไง” เขาตอบโดยไม่ได้หันมามองเนย ยังคงหันซ้ายหันขวามองไปรอบรีสอร์ต
เนยขมวดคิ้วพึมพำในลำคอ “ทำอะไรของมัน”
“แก…เห็นแฟลชไดรฟ์ฉันมั้ย เราจะเอาไปให้พี่กานต์น่ะ”
“อยู่ที่พี่ครับ…รูปที่ถ่ายในรีสอร์ตกับตอนไปเที่ยวค่อยส่งให้พี่ทีหลังก็ได้นะครับ”
กานต์ยื่นแฟลชไดรฟ์คืนให้ ชมพู่รับมาแล้วเสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคัดลอกรูปภาพออกมาแล้วยื่นให้กานต์ “เก็บไว้เป็นที่ระลึกนะคะ”
เธอไม่ได้จำเขาได้เพียงอย่างเดียว แต่ยังจำประโยคที่เขาเคยพูดกับเธอตอนที่พบกันครั้งแรกได้ด้วย ‘หนังสือเล่มนี้ พี่ขอมอบน้องให้ไว้เป็นที่ระลึกนะครับ’
มือของเขาวางลงบนศีรษะของเธออย่างแผ่วเบาราวกับจะถ่ายทอดความรักความห่วงใยไปถึงเธอ
‘พี่…เกือบจะเสียเธอไปแล้ว ด้วยความใจร้อนวู่วามของพี่เอง’
เนยขับรถประมาณสามสิบนาทีก็ถึงบ้านของเธอ ระหว่างรอเนยเก็บของกลับกรุงเทพฯ คอปเตอร์กับชมพู่ก็ได้พูดคุยกับพ่อและแม่ของเนยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพ่อของเนยขับรถไปส่งทั้งสามที่ท่ารถตู้ “เดินทางปลอดภัยนะเด็ก ๆ แล้วมาเที่ยวกันอีกนะ” ทั้งสามยกมือไหว้ขอบคุณและกล่าวลา
ขึ้นรถตู้ได้สักพัก คอปเตอร์ก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย
“เป็นไงบ้างแก เหนื่อยมั้ย” เนยกระซิบถาม
“ไม่นะ สนุกมากกว่า ได้ถ่ายรูปเยอะเลยกลับถึงห้องแล้วเราส่งให้นะ ขอบคุณนะแกขับรถเหนื่อยแย่เลย ไปใช้กำลังขามาแล้วยังต้องขับกลับเข้าตัวเมืองอีก”
เนยยิ้ม “แค่นี้เอง…ได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกดีจังเลยเนอะ” ชมพู่พยักหน้า ยิ้มตอบ
กานต์ กวินกานต์ : ‘ออกเดินทางหรือยังครับ’
กานต์ กวินกานต์ : ‘พี่ทักมารบกวนหรือเปล่าครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ’
ยี่สิบนาทีต่อมา…
ชมพู่ ปรียานุช : ‘รถตู้ออกมาสักพักแล้วค่ะ ตอนนี้ออกจากตัวเมืองแล้ว’
กานต์ กวินกานต์ : ‘ครับ เดินทางปลอดภัยนะ ไว้มีโอกาสมาเที่ยวด้วยกันอีกนะครับ’
ชมพู่ ปรียานุช : ‘ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยว’
กานต์ กวินกานต์ : ‘ขอบคุณเช่นกันนะครับ ภาพที่ให้เป็นไว้ที่ระลึกพี่ชอบมาก ชมพู่ถ่ายเก่งมากเลยครับ’
ชมพู่ ปรียานุช : ‘ขอบคุณค่ะ ดีใจที่พี่ชอบนะคะ :)’
ภาพที่ให้กานต์ ‘เก็บไว้เป็นที่ระลึก’ เป็นภาพที่ถ่ายเขาคนเดียวในสถานที่ที่ไปเที่ยวกัน ภาพตอนเขาขับรถและตอนที่เขาเอนกายเหยียดยาวพิงเก้าอี้ หลับใหลราวกับประติมากรรมสลักหินผลงานชิ้นเอกของมีเกลันเจโล
ทุกภาพเขายิ้มอย่างมีความสุขแม้ในยามที่เขาหลับใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความอิ่มเอ็มใจ
ภาพถ่าย นอกจากจะเก็บรูปลักษณ์ขณะนั้น บันทึกความทรงจำ ยังสามารถบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต สิ่งที่ชอบ และตัวตนของบุคคลในภาพ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ