เก็บไว้.

10.0

เขียนโดย Anthika_write

วันที่ 16 กันยายน พ.ศ. 2567 เวลา 20.18 น.

  16 ตอน
  0 วิจารณ์
  926 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 26 กันยายน พ.ศ. 2567 16.22 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

9) เดินทางไกล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ แม่” กานต์ตอบอย่างอารมณ์ดี เขาหลุบตาลง ก้มหน้างุด 

“แม่ไม่เคยเห็นหนูเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยพาแฟน…มาแนะนำให้แม่รู้จัก แต่กับสาวน้อยคนนี้ หนูเอาใจใส่เป็นพิเศษ แล้วก็ดูมีความสุขมากตั้งแต่เขามาถึง”

ก็ลูกชายที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ทำไมเธอจะดูไม่ออกกันเล่า ว่าเขานั้นกำลังมีความสุขมากเพียงใด

“ไม่มีอะไรครับแม่ ผมไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า ขับรถพาน้อง ๆ ไปเที่ยวกัน”

“จ้ะ…หลับฝันดีแน่เลย ยิ้มไม่หุบแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าแม่จะทำอาหารห่อให้ไปด้วยนะ”

“ขอบคุณครับ แม่ ขอผัดกะเพราหมูสับด้วยนะครับ”

 

กานต์เอนกายนอนหงายเหยียดยาวอยู่ใต้ผ้าห่มตามองเพดาน แล้วนอนหลับไปพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความอิ่มเอ็มใจ

 

เช้าตรู่ ชมพู่ เนย และคอปเตอร์ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอกานต์ที่หน้าห้องพัก หลังรับประทานอาหารเช้าพร้อมกันเสร็จก็ออกเดินทาง

“วันนี้ไปรถพี่นะครับ พี่พาเที่ยวเอง”

“แกนั่งหน้านะ เมื่อวานเราเล่นน้ำนานจนเมื่อยขาเลย”

ชมพู่ขึ้นรถนั่งข้างคนขับคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย กานต์สตาร์ทรถ หันมาคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วเงยหน้ามายิ้มให้เธอ

“พร้อมออกเดินทางแล้ว ไปกันเลยนะครับ”

 

กานต์ขับรถออกจากรีสอร์ตได้ประมาณสามสิบนาที ก็ถึงสถานที่ท่องเที่ยวแรกที่เขาวางแผนไว้

“ที่นี่…อยู่ห่างจากสถานที่ท่องเที่ยวหลักของเมืองสุพรรณฯ แต่เรื่องของความสวยงามพี่รับรองว่าคุ้มค่ากับการเดินทางครับ”

“เราเดินทางแค่สามสิบนาทีเองนี่ครับพี่”

“พี่หมายถึง…หลังจากนี้ เราต้องเดินขึ้นบันไดไปแปดร้อยห้าขั้น” กานต์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แปด…ร้อย…ห้า…ขั้น!” 

เนยกับคอปเตอร์พูดพร้อมกันแทบจะประสานเสียง อ้าปากค้าง หันไปมองหน้ากันทำตาปริบ ๆ

“เราขับรถขึ้นไปไม่ได้หรือคะพี่กานต์”

“ขับรถขึ้นไปได้ครับ แต่พี่แนะนำว่าเราเดินขึ้นไปจะดีกว่า ได้ดูธรรมชาติสองข้างทางด้วย พี่เตรียมร่มกับหมวกมาให้แล้วนะครับ”

“เราเดินขึ้นไปกันเถอะแก เดี๋ยวเรา…ถ่ายรูปให้ ดีมั้ย”

“ก็ได้ ไปกันเลย…” 

ช่วงเช้าแดดยังไม่แรงมากอากาศเย็นสบาย ทั้งสี่คนเดินขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ ชมพู่ยกกล้องถ่ายสองข้างทางและทั้งสามคนไปด้วย

“ถ้าเหนื่อยเอากล้องมาฝากพี่ไว้ก่อนก็ได้นะครับ พี่คิดว่าอีกสักพักเราก็น่าจะถึงยอดเขาแล้ว ค่อยไปถ่ายรูปกันบนนั้นก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ชมพู่ชินแล้ว พี่ยิ้มเก่งจังเลยนะคะ ชมพู่เห็นพี่ยิ้มตลอดเลย”

“ครับ…ชมพู่เคยมาเที่ยวที่นี่ไหมครับ”

“เคยมาเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นค่ะ มีเพื่อนสองสามคนบ้านอยู่แถวนี้ด้วยค่ะ”

ก่อนที่ชมพู่จะเรียนจบมัธยมปีที่สามเพียงไม่กี่เดือน เธอกับเพื่อนอีกสามคนได้ขึ้นมาเที่ยวที่วัดนี้ เดินขึ้นบันไดไปถึงครึ่งทางชมพู่ก็รู้สึกเจ็บเท้าเพราะรองเท้ากัด เพื่อนคนหนึ่งถอดรองเท้าของเขาย่อตัวนั่งลงสวมให้เธอ แล้วพากันเดินต่อไปจนถึงยอดเขา

“หรือครับ แล้วชอบไหมครับ”

ชมพู่รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น “ชอบค่ะ ข้างบนวิวสวยมาก” เธอตอบ แล้วหันไปยิ้มให้กานต์

“ครับ ดีจัง” 

ทั้งสี่คนเดินต่อไปอีกสักพักก็ถึงยอดเขา ด้วยความเมื่อยล้าจึงพากันนั่งพักดื่มน้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วไปกราบสักการะรอยพระพุทธบาทจำลอง ชมพู่ถ่ายภาพบริเวณโดยรอบและถ่ายภาพหมู่โดยใช้ขาตั้งกล้องที่กานต์เอาใส่กระเป๋าเป้สะพายขึ้นมาให้ หลังจากนั้นก็เดินลงบันไดกลับมาที่รถ

“เราไปต่อกันเลยดีไหมครับ” กานต์ถาม แววตาสดใสไม่มีวี่แววว่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด

“ผมขอพักสายตาก่อนนะครับ เมื่อยขามาก”

“เนย…เหมือนกันค่ะ”

“พี่…เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงเขามาแล้วต้องขับรถต่ออีก”

“สบายมากครับ พี่อยากพาน้อง ๆ ไปเที่ยวต่อครับ” กานต์ยิ้มสดใส สายตาของเขามองตรงไปที่ทางข้างหน้า

 

เดินทางต่ออีกประมาณสามสิบนาที ก็ถึงที่หมาย เป็นน้ำตกมีทั้งหมดห้าชั้น มีนักท่องเที่ยวมาพักผ่อนในช่วงวันหยุดค่อนข้างหนาตา

เนย คอปเตอร์และกานต์ลงไปเดินเล่นในน้ำ ชมพู่ถือกล้องถ่ายภาพทั้งสามที่กำลังเล่นสาดน้ำใส่กัน

กานต์ดูมีความสุขมากที่ได้มาเที่ยวกับพวกชมพู่ ไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าสักนิด ทั้งที่ต้องตื่นแต่เช้ามืด เดินขึ้นลงเขา ขับรถหลายชั่วโมง เขาก็ยังร่าเริงยิ้มแย้มอยู่ตลอด

 

“รักเธอตั้งแต่แรกพบ ไม่อยากหยุดอยู่แค่นั้น…”

ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับชมพู่ร้องเพลงออกมาขณะเดินสวนกันสายตาของเขามองมายังชมพู่ ราวกับจะบอกว่า ‘เขาร้องเพลงนี้ให้เธอ’ แล้วเดินเซเข้ามาหา มือของชมพู่คว้าไปที่แขนเสื้อกานต์แล้วก้าวหลบไปข้างหลังเขา จังหวะเดียวกันกับที่แขนเขากางออกกันให้เธอไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา

กวินกานต์หันไปมอง เพื่อนของชายหนุ่มคนนั้นหันมาสบตากับเขา ยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่มเสียงการเวกแล้วช่วยกันรีบดึงแขนจนเกือบจะเป็นการลากเขาให้เดินผ่านไป

“นาน ๆ จะมีหนุ่มกล้ามาร้องเพลงจีบนะแก ตานั่นใช้มุกโบราณไปหน่อยนะ” เนยส่งเสียงมาจากด้านหลัง

กานต์หันกลับมายิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องตกใจ”

มือเธอยังคงจับอยู่ที่แขนของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวจิกลงบนผิวเนื้อต้นแขนกำยำนั้น

ทั้งสี่คนหาที่นั่งพักกินอาหารกลางวัน ชมพู่กับคอปเตอร์ดูจะตื่นเต้นกับอาหารกล่องของดอกแก้วที่สุดจากจำนวนทั้งสี่ ระหว่างทางกลับกานต์พาแวะเที่ยวอีกสองสามที่ เนยและคอปเตอร์หลับตั้งแต่รถเคลื่อนออกจากที่เที่ยวสุดท้าย

“วันนี้เหนื่อยไหมครับ”

“ไม่เหนื่อยค่ะ พี่กานต์เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงบันไดแล้วยังขับรถพาเที่ยวอีก”

“ไม่เลยครับ พี่ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว วันนี้พี่สนุกมาก ชมพู่นอนพักก่อนได้นะครับ ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ อีก”

“ค่ะ…ขอบคุณนะคะที่พามาเที่ยว”

ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักชมพู่ก็ผล็อยหลับไป…

 

‘ความรู้สึกเป็นแบบนี้เอง เวลาที่มีอีกคน…ที่เป็นคนสำคัญเข้ามาในชีวิต ทำให้ทุกวันมีความหมายมากกว่าเดิม’

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
10 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา