เก็บไว้.

“ไม่ใช่แบบนั้นครับ แม่” กานต์ตอบอย่างอารมณ์ดี เขาหลุบตาลง ก้มหน้างุด 

“แม่ไม่เคยเห็นหนูเป็นแบบนี้กับใคร ไม่เคยพาแฟน…มาแนะนำให้แม่รู้จัก แต่กับสาวน้อยคนนี้ หนูเอาใจใส่เป็นพิเศษ แล้วก็ดูมีความสุขมากตั้งแต่เขามาถึง”

ก็ลูกชายที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ทำไมเธอจะดูไม่ออกกันเล่า ว่าเขานั้นกำลังมีความสุขมากเพียงใด

“ไม่มีอะไรครับแม่ ผมไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องออกแต่เช้า ขับรถพาน้อง ๆ ไปเที่ยวกัน”

“จ้ะ…หลับฝันดีแน่เลย ยิ้มไม่หุบแบบนี้ พรุ่งนี้เช้าแม่จะทำอาหารห่อให้ไปด้วยนะ”

“ขอบคุณครับ แม่ ขอผัดกะเพราหมูสับด้วยนะครับ”

กานต์เอนกายนอนหงายเหยียดยาวอยู่ใต้ผ้าห่มตามองเพดาน แล้วนอนหลับไปพร้อมกับใบหน้าที่เปี่ยมล้นไปด้วยความอิ่มเอ็มใจ

เช้าตรู่ ชมพู่ เนย และคอปเตอร์ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมานั่งรอกานต์ที่หน้าห้องพัก หลังรับประทานอาหารเช้าพร้อมกันเสร็จก็ออกเดินทาง

“วันนี้ไปรถพี่นะครับ พี่พาเที่ยวเอง”

“แกนั่งหน้านะ เมื่อวานเราเล่นน้ำนานจนเมื่อยขาเลย”

ชมพู่ขึ้นรถนั่งข้างคนขับคาดเข็มขัดนิรภัยเรียบร้อย กานต์สตาร์ทรถ หันมาคาดเข็มขัดนิรภัยแล้วเงยหน้ามายิ้มให้เธอ

“พร้อมออกเดินทางแล้ว ไปกันเลยนะครับ”

กานต์ขับรถออกจากรีสอร์ตได้ประมาณสามสิบนาที ก็ถึงสถานที่ท่องเที่ยวแรกที่เขาวางแผนไว้

“ที่นี่…อยู่ห่างจากสถานที่ท่องเที่ยวหลักของเมืองสุพรรณฯ แต่เรื่องของความสวยงามพี่รับรองว่าคุ้มค่ากับการเดินทางครับ”

“เราเดินทางแค่สามสิบนาทีเองนี่ครับพี่”

“พี่หมายถึง…หลังจากนี้ เราต้องเดินขึ้นบันไดไปแปดร้อยห้าขั้น” กานต์พูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“แปด…ร้อย…ห้า…ขั้น!” 

เนยกับคอปเตอร์พูดพร้อมกันแทบจะประสานเสียง อ้าปากค้าง หันไปมองหน้ากันทำตาปริบ ๆ

“เราขับรถขึ้นไปไม่ได้หรือคะพี่กานต์”

“ขับรถขึ้นไปได้ครับ แต่พี่แนะนำว่าเราเดินขึ้นไปจะดีกว่า ได้ดูธรรมชาติสองข้างทางด้วย พี่เตรียมร่มกับหมวกมาให้แล้วนะครับ”

“เราเดินขึ้นไปกันเถอะแก เดี๋ยวเรา…ถ่ายรูปให้ ดีมั้ย”

“ก็ได้ ไปกันเลย…” 

ช่วงเช้าแดดยังไม่แรงมากอากาศเย็นสบาย ทั้งสี่คนเดินขึ้นบันไดไปเรื่อย ๆ ชมพู่ยกกล้องถ่ายสองข้างทางและทั้งสามคนไปด้วย

“ถ้าเหนื่อยเอากล้องมาฝากพี่ไว้ก่อนก็ได้นะครับ พี่คิดว่าอีกสักพักเราก็น่าจะถึงยอดเขาแล้ว ค่อยไปถ่ายรูปกันบนนั้นก็ได้”

“ไม่เป็นไรค่ะ ชมพู่ชินแล้ว พี่ยิ้มเก่งจังเลยนะคะ ชมพู่เห็นพี่ยิ้มตลอดเลย”

“ครับ…ชมพู่เคยมาเที่ยวที่นี่ไหมครับ”

“เคยมาเที่ยวกับเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นค่ะ มีเพื่อนสองสามคนบ้านอยู่แถวนี้ด้วยค่ะ”

ก่อนที่ชมพู่จะเรียนจบมัธยมปีที่สามเพียงไม่กี่เดือน เธอกับเพื่อนอีกสามคนได้ขึ้นมาเที่ยวที่วัดนี้ เดินขึ้นบันไดไปถึงครึ่งทางชมพู่ก็รู้สึกเจ็บเท้าเพราะรองเท้ากัด เพื่อนคนหนึ่งถอดรองเท้าของเขาย่อตัวนั่งลงสวมให้เธอ แล้วพากันเดินต่อไปจนถึงยอดเขา

“หรือครับ แล้วชอบไหมครับ”

ชมพู่รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น “ชอบค่ะ ข้างบนวิวสวยมาก” เธอตอบ แล้วหันไปยิ้มให้กานต์

“ครับ ดีจัง” 

ทั้งสี่คนเดินต่อไปอีกสักพักก็ถึงยอดเขา ด้วยความเมื่อยล้าจึงพากันนั่งพักดื่มน้ำอยู่ครู่หนึ่งแล้วไปกราบสักการะรอยพระพุทธบาทจำลอง ชมพู่ถ่ายภาพบริเวณโดยรอบและถ่ายภาพหมู่โดยใช้ขาตั้งกล้องที่กานต์เอาใส่กระเป๋าเป้สะพายขึ้นมาให้ หลังจากนั้นก็เดินลงบันไดกลับมาที่รถ

“เราไปต่อกันเลยดีไหมครับ” กานต์ถาม แววตาสดใสไม่มีวี่แววว่าเขาจะเหน็ดเหนื่อยเลยสักนิด

“ผมขอพักสายตาก่อนนะครับ เมื่อยขามาก”

“เนย…เหมือนกันค่ะ”

“พี่…เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงเขามาแล้วต้องขับรถต่ออีก”

“สบายมากครับ พี่อยากพาน้อง ๆ ไปเที่ยวต่อครับ” กานต์ยิ้มสดใส สายตาของเขามองตรงไปที่ทางข้างหน้า

เดินทางต่ออีกประมาณสามสิบนาที ก็ถึงที่หมาย เป็นน้ำตกมีทั้งหมดห้าชั้น มีนักท่องเที่ยวมาพักผ่อนในช่วงวันหยุดค่อนข้างหนาตา

เนย คอปเตอร์และกานต์ลงไปเดินเล่นในน้ำ ชมพู่ถือกล้องถ่ายภาพทั้งสามที่กำลังเล่นสาดน้ำใส่กัน

กานต์ดูมีความสุขมากที่ได้มาเที่ยวกับพวกชมพู่ ไม่มีท่าทีเหนื่อยล้าสักนิด ทั้งที่ต้องตื่นแต่เช้ามืด เดินขึ้นลงเขา ขับรถหลายชั่วโมง เขาก็ยังร่าเริงยิ้มแย้มอยู่ตลอด

“รักเธอตั้งแต่แรกพบ ไม่อยากหยุดอยู่แค่นั้น…”

ชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกับชมพู่ร้องเพลงออกมาขณะเดินสวนกันสายตาของเขามองมายังชมพู่ ราวกับจะบอกว่า ‘เขาร้องเพลงนี้ให้เธอ’ แล้วเดินเซเข้ามาหา มือของชมพู่คว้าไปที่แขนเสื้อกานต์แล้วก้าวหลบไปข้างหลังเขา จังหวะเดียวกันกับที่แขนเขากางออกกันให้เธอไปหลบอยู่ที่แผ่นหลังของเขา

กวินกานต์หันไปมอง เพื่อนของชายหนุ่มคนนั้นหันมาสบตากับเขา ยกมือขึ้นปิดปากชายหนุ่มเสียงการเวกแล้วช่วยกันรีบดึงแขนจนเกือบจะเป็นการลากเขาให้เดินผ่านไป

“นาน ๆ จะมีหนุ่มกล้ามาร้องเพลงจีบนะแก ตานั่นใช้มุกโบราณไปหน่อยนะ” เนยส่งเสียงมาจากด้านหลัง

กานต์หันกลับมายิ้มให้เธอ “ไม่เป็นไรนะครับ ไม่ต้องตกใจ”

มือเธอยังคงจับอยู่ที่แขนของเขา ปลายนิ้วเรียวยาวจิกลงบนผิวเนื้อต้นแขนกำยำนั้น

ทั้งสี่คนหาที่นั่งพักกินอาหารกลางวัน ชมพู่กับคอปเตอร์ดูจะตื่นเต้นกับอาหารกล่องของดอกแก้วที่สุดจากจำนวนทั้งสี่ ระหว่างทางกลับกานต์พาแวะเที่ยวอีกสองสามที่ เนยและคอปเตอร์หลับตั้งแต่รถเคลื่อนออกจากที่เที่ยวสุดท้าย

“วันนี้เหนื่อยไหมครับ”

“ไม่เหนื่อยค่ะ พี่กานต์เหนื่อยมั้ยคะ เดินขึ้นลงบันไดแล้วยังขับรถพาเที่ยวอีก”

“ไม่เลยครับ พี่ไม่ได้มาเที่ยวแบบนี้นานแล้ว วันนี้พี่สนุกมาก ชมพู่นอนพักก่อนได้นะครับ ต้องเดินทางกลับกรุงเทพฯ อีก”

“ค่ะ…ขอบคุณนะคะที่พามาเที่ยว”

ทั้งสองคุยกันอยู่สักพักชมพู่ก็ผล็อยหลับไป…

‘ความรู้สึกเป็นแบบนี้เอง เวลาที่มีอีกคน…ที่เป็นคนสำคัญเข้ามาในชีวิต ทำให้ทุกวันมีความหมายมากกว่าเดิม’