กานต์ กวินกานต์ : ‘สวัสดีครับ ชมพู่สบายดีไหมครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘สวัสดีค่ะ สบายดีค่ะ พี่กานต์สบายดีไหมคะ’

กานต์ กวินกานต์ : ‘พี่สบายดี ขอบคุณครับ เรียนเป็นอย่างไรบ้างครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘ก็สนุกดีค่ะ‘

กานต์ กวินกานต์ : ‘ครับ ดีจัง’

ถึงแม้ว่าขอบตาของเธอจะไม่ค่อยเห็นด้วยสักเท่าไรและมักแสดงออกด้วยสีที่คล้ำขึ้นบริเวณใต้ตา แต่เธอก็ยังสนุกกับการเรียนไม่เคยท้อถอยกับการบ้านที่ท่วมท้นราวกับว่ามันไม่มีวันที่จะลดลง

หลังเลิกเรียนเธอก็ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองมีเวลาว่าง เธอใช้เวลาศึกษาหาข้อมูลเพิ่มเติม เดินทางไปดูฟาร์ม สวน ในพื้นที่ละแวกใกล้เคียง รับงานเสริมจนทั้งตารางเรียนและตารางงานเสริมแทบไม่ว่าง

จนบางครั้งไม่มีเวลาตอบข้อความ ทำให้กานต์ร้อนรนแทบจะขับรถเข้ากรุงเทพฯ เพื่อไปตามหาเธอเพราะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอทำให้ไม่สามารถตอบข้อความของเขา

พอเธอตอบกลับว่า ‘ขอโทษที่ตอบช้าค่ะ พี่กานต์มีอะไรด่วนหรือเปล่าคะ ถ้าพี่มีอะไรด่วนโทร. มาได้เลยนะคะ’ เขาจึงมีสติกลับมานึกขึ้นได้ว่ามีเบอร์โทรฯ ของเธอ

กานต์ยังคงทักทายมาหาเธออย่างสม่ำเสมอ เขาพูดคุยกับเธอมากขึ้นมีเรื่องมาเล่าให้ฟังและถามไถ่สารทุกข์สุกดิบของเธอทุกวัน อยู่คุยเป็นเพื่อนเธอจนดึกดื่นต่างคนต่างทำงานของตัวเองไปด้วย บางครั้งเขาก็ผล็อยหลับไปก่อน ‘ประติมากรรมรูปสลักหินผลงานชิ้นเอกของมีเกลันเจโลที่ขยับเคลื่อนไหวมาทั้งวัน ได้หลับใหลลงไปพร้อมกับดินสอที่ยังอยู่ในมือ’

แสงอ่อนจากโคมไฟส่องกระทบใบหน้าคมคายที่กำลังหลับตาพริ้ม ริมฝีปากแย้มยิ้มเล็กน้อย ศีรษะเอียงซบลงไปบนต้นแขน เขากำลังฝันถึงใครถึงได้ยิ้มออกมาแบบนั้น

ฤดูกาลอดหลับอดนอนที่เข้มข้นเริ่มขึ้นในเทอมสุดท้ายของการศึกษาในรั้วมหาวิทยาลัย ชมพู่ลาออกจากงานพาร์ทไทม์ตั้งแต่ปีที่แล้ว เธอต้องอยู่จนดึกทำการบ้าน อ่านหนังสือเตรียมสอบและค้นหาข้อมูลมาประกอบการทำวิจัยไปพร้อมกันทุกวัน ใบหน้าอิดโรยที่แสดงออกมาทำให้คนที่เห็นอดรนทนไม่ได้จนต้องขออยู่คุยเป็นเพื่อนเธอจนกว่าเธอจะเข้านอน

“อินเทอร์เน็ตนี่ดีนะครับ ทำให้คนที่อยู่ไกลมาอยู่ใกล้” กานต์พูดขณะกำลังก้มหน้าจับดินสอและไม้บรรทัดทาบลงไปบนกระดาษเขียนแบบบรรจงขีดเส้นอย่างตั้งใจ

ชมพู่หันไปมองที่หน้าจอโทรศัพท์ “ค่ะ และทำให้คนที่อยู่ใกล้…กลับไกลออกไป”

กานต์ละสายตาจากงาน เงยหน้าจ้องมองมาที่ชมพู่ “พี่มีเวลาให้คนในครอบครัวที่นี่ครับ กลางวันเป็นเวลาทำงาน อยู่กับครอบครัว กลางคืนก็เป็นเวลาของ…”

ชมพู่เลิกคิ้วยิ้มมุมปาก “ของ…”

“คนงานเยอะที่จะอยู่เป็นเพื่อนกันไปจนเกือบเช้าไงครับ” กานต์ก้มหน้าเขียนแบบต่อไป

“พี่ยังออกแบบในกระดาษอยู่เหรอคะ ชมพู่คิดว่าใช้โปรแกรมในคอมพิวเตอร์ทำได้”

“งานชิ้นนี้ค่อนข้างพิเศษ เป็นสเกตดีไซน์…ภาพสเกตแบบบ้าน ที่พี่จะเก็บไว้เป็นของขวัญให้กับลูกค้าด้วยครับ”

“ชิ้นนี้ด่วนมากเหรอคะ เห็นพี่เร่งทำอยู่หลายวันแล้ว”

กานต์หยุดมือไปครู่หนึ่ง “ครับ ต้องสร้างเสร็จสมบูรณ์พร้อมเข้าอยู่ภายในสามเดือนครับ” สายตาเขาว่างเปล่า จ้องมองไปที่ภาพที่เขากำลังวาด หมุนดินสอไปมาในมือ

“พี่ทำงานหนักทั้งวันทั้งคืน พักผ่อนบ้างนะคะ อย่าลืมแบ่งเวลาไปหาแฟนบ้าง จะได้ไม่เหงา”

“พี่รอพักพร้อมชมพู่อยู่ทุกวัน เราจะได้พักผ่อนเยอะ ๆ ไปด้วยกันไงครับ ส่วนเรื่องแฟน…” แววตาเขาวูบไหวไปครู่หนึ่ง “พี่อยู่แบบนี้สบายดีแล้วครับ”

ชมพู่หันไปมองจอคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ค มีแถบข้อความเด้งเตือนข้อความแชทเข้าที่ขอบด้านล่าง

พีพี พีรดนย์ : ‘สวัสดีครับ สอบถามเรื่องถ่ายพรีเวดดิ้งกับรูปวันงานแต่งครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘สวัสดีค่ะ งานจัดเดือนไหนคะ’

เสียงนิ้วมือเรียวยาวกดรัวไปที่แป้นพิมพ์ดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

พีพี พีรดนย์ : ‘อีกสามเดือนข้างหน้าครับ ใกล้วันงานผมจะติดต่อมาแจ้งวันที่แน่นอนอีกทีนะครับ ชุดถ่ายพรีเวดดิ้งกับชุดแต่งงานและช่างแต่งหน้าทำผม ผมเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ”

เท่ากับว่าเขาต้องการแค่ช่างภาพอย่างเดียว…

ชมพู่หันไปเปิดปฏิทินตั้งโต๊ะดูตารางเรียนและตารางงาน

“มีงานเข้าเหรอครับ?” กานต์ส่งเสียงถามออกมาจากโทรศัพท์

“ค่ะ ลูกค้าสอบถามข้อมูล จะจัดงานอีกสามเดือนข้างหน้าค่ะ”

กานต์หยุดชะงักไป สายตาเหม่อลอย เขานั่งนิ่งมองกระดาษเขียนแบบสายตาว่างเปล่า

พีพี พีรดนย์ : ‘ส่วนสถานที่ถ่ายพรีเวดดิ้งจะเป็นแกลเลอรีของผมเองครับ การเดินทางสะดวก สถานที่ไม่เปลี่ยว ค่าใช้จ่ายทั้งหมดผมจัดการให้ตอนนี้เลยครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘ขอบคุณค่ะ ชมพู่ลงคิวไว้เรียบร้อยค่ะ แล้วพบกันนะคะ’

“แปลกจังค่ะ ลูกค้าคุยง่ายมาก”

กานต์มีสติกลับมา ขยับมือเขียนแบบต่อ “ครับ อาจจะมีคนแนะนำชมพู่ให้เขาอย่างละเอียดแล้วหรือเปล่าครับ เลยไม่ต้องเสียเวลาถามอะไรมาก เอาเวลาส่วนนั้นไปจัดการเรื่องอื่นต่อได้”

“ค่ะ ดูแล้วเจ้าบ่าวน่าจะเป็นคนจัดการเองทั้งหมดเลยค่ะ”

“เขาคงรักเจ้าสาวมาก เลยไม่อยากให้เธอเหนื่อยนะครับ”

“โรแมนติกจังเลยนะคะ”

“ครับ”

คืนนี้ต่างไปจากทุกคืนที่ผ่านมา กานต์ไม่ได้ฟุบหลับคาโต๊ะทำงานไปก่อนและยืนกรานขอไม่วางสายตอนที่ชมพู่ขอตัวเข้านอน เขาตั้งโทรศัพท์ไว้ข้างตัวบนโต๊ะข้างเตียงนอน เอนกายเหยียดยาวห่มผ้านอนหงายตามองเพดานสลับกันหันไปมองหน้าจอโทรศัพท์ ส่วนชมพู่เอนกายลงบนเตียงดึงผ้าห่มปิดถึงคอ หลับไปตั้งแต่หัวถึงหมอน

เราไม่มีทางรู้ว่าวันพรุ่งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

'เหมือนอ่านนิยายแล้ว ไม่รู้ว่าหน้าต่อไปจะเล่าเรื่องอะไร'