มือใหญ่หนาเอื้อมออกไปเร็วเกินกว่าใจจะยับยั้งได้ทัน รู้ตัวอีกทีก็ไปสัมผัสอยู่ที่ศีรษะของเธอ ลูบไล้ไล่ไปตามเส้นผม ผมสีดำขลับเส้นใหญ่เงางามนี้เหมือนกับเส้นผมของเขา หน้าตาคมคายคิ้วดกหนาจรดกันจมูกโด่งเป็นสันนี้ ละม้ายคล้ายกันกับใบหน้าของเขา สัมผัสอันนุ่มนวลละมุนละไมที่ใบหน้า นิ้วหัวแม่มือลูบไล้ผิวหน้าเนียนอ่อนละมุนอย่างแผ่วเบา หัวใจที่เงียบเหงาเปล่าดายอยู่เดิมกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมา

ชมพู่รู้สึกตัวตื่นขึ้นหลังจากสัมผัสลมหายใจอุ่นที่แก้ม ดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้นเจิดจ้าเต็มไปด้วยประกายแห่งความรักใคร่ สายตาเขามองเธอไม่กะพริบ

‘เขานั่งหลังตรงอยู่ที่ฝั่งคนขับ ฉันแค่ฝันไปสินะ’

ชมพู่ตื่นขึ้นมาไม่เห็นคอปเตอร์และเนยอยู่ในรถ เธอดีดตัวตั้งตรงรีบปลดเข็มขัดนิรภัย ขณะกำลังหันไปเปิดประตูรถ กานต์คว้าแขนของเธอไว้

“ชมพู่ครับ…คือ…” เขาดูประหม่าจนพูดอะไรไม่ออก ยกมือข้างขวาเกาต้นคอ

“คะ”

“เอ่อ…ไม่มีอะไรครับ…” เขาปล่อยมือจากเธอ ชมพู่เปิดประตูก้าวลงจากรถไป

กานต์เอนกายพิงเบาะรถกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตาลึกล้ำสุดจะหยั่ง หัวใจที่เต้นรัวแรงและความรู้สึกอึดอัดใจเกิดขึ้นเพราะอะไร มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ดี

“ขนของขึ้นรถได้เลยนะคอปเตอร์ มองหาอะไรอยู่”

คอปเตอร์กำลังเหลียวซ้ายแลขวาท่าทางเหมือนกำลังมองหาอะไรบางอย่าง “เปล่า…ดูต้นไม้บ้างไม่ได้หรือไง” เขาตอบโดยไม่ได้หันมามองเนย ยังคงหันซ้ายหันขวามองไปรอบรีสอร์ต

เนยขมวดคิ้วพึมพำในลำคอ “ทำอะไรของมัน”

“แก…เห็นแฟลชไดรฟ์ฉันมั้ย เราจะเอาไปให้พี่กานต์น่ะ”

“อยู่ที่พี่ครับ…รูปที่ถ่ายในรีสอร์ตกับตอนไปเที่ยวค่อยส่งให้พี่ทีหลังก็ได้นะครับ”

กานต์ยื่นแฟลชไดรฟ์คืนให้ ชมพู่รับมาแล้วเสียบเข้ากับคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คคัดลอกรูปภาพออกมาแล้วยื่นให้กานต์ “เก็บไว้เป็นที่ระลึกนะคะ”

เธอไม่ได้จำเขาได้เพียงอย่างเดียว แต่ยังจำประโยคที่เขาเคยพูดกับเธอตอนที่พบกันครั้งแรกได้ด้วย ‘หนังสือเล่มนี้ พี่ขอมอบน้องให้ไว้เป็นที่ระลึกนะครับ’

มือของเขาวางลงบนศีรษะของเธออย่างแผ่วเบาราวกับจะถ่ายทอดความรักความห่วงใยไปถึงเธอ

‘พี่…เกือบจะเสียเธอไปแล้ว ด้วยความใจร้อนวู่วามของพี่เอง’

เนยขับรถประมาณสามสิบนาทีก็ถึงบ้านของเธอ ระหว่างรอเนยเก็บของกลับกรุงเทพฯ คอปเตอร์กับชมพู่ก็ได้พูดคุยกับพ่อและแม่ของเนยอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพ่อของเนยขับรถไปส่งทั้งสามที่ท่ารถตู้ “เดินทางปลอดภัยนะเด็ก ๆ แล้วมาเที่ยวกันอีกนะ” ทั้งสามยกมือไหว้ขอบคุณและกล่าวลา

ขึ้นรถตู้ได้สักพัก คอปเตอร์ก็ผล็อยหลับไปด้วยความเพลีย

“เป็นไงบ้างแก เหนื่อยมั้ย” เนยกระซิบถาม

“ไม่นะ สนุกมากกว่า ได้ถ่ายรูปเยอะเลยกลับถึงห้องแล้วเราส่งให้นะ ขอบคุณนะแกขับรถเหนื่อยแย่เลย ไปใช้กำลังขามาแล้วยังต้องขับกลับเข้าตัวเมืองอีก”

เนยยิ้ม “แค่นี้เอง…ได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกดีจังเลยเนอะ” ชมพู่พยักหน้า ยิ้มตอบ

กานต์ กวินกานต์ : ‘ออกเดินทางหรือยังครับ’

กานต์ กวินกานต์ : ‘พี่ทักมารบกวนหรือเปล่าครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ’

ยี่สิบนาทีต่อมา…

ชมพู่ ปรียานุช : ‘รถตู้ออกมาสักพักแล้วค่ะ ตอนนี้ออกจากตัวเมืองแล้ว’

กานต์ กวินกานต์ : ‘ครับ เดินทางปลอดภัยนะ ไว้มีโอกาสมาเที่ยวด้วยกันอีกนะครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘ขอบคุณนะคะที่พาไปเที่ยว’

กานต์ กวินกานต์ : ‘ขอบคุณเช่นกันนะครับ ภาพที่ให้เป็นไว้ที่ระลึกพี่ชอบมาก ชมพู่ถ่ายเก่งมากเลยครับ’

ชมพู่ ปรียานุช : ‘ขอบคุณค่ะ ดีใจที่พี่ชอบนะคะ :)’

ภาพที่ให้กานต์ ‘เก็บไว้เป็นที่ระลึก’ เป็นภาพที่ถ่ายเขาคนเดียวในสถานที่ที่ไปเที่ยวกัน ภาพตอนเขาขับรถและตอนที่เขาเอนกายเหยียดยาวพิงเก้าอี้ หลับใหลราวกับประติมากรรมสลักหินผลงานชิ้นเอกของมีเกลันเจโล

ทุกภาพเขายิ้มอย่างมีความสุขแม้ในยามที่เขาหลับใบหน้าเปี่ยมล้นไปด้วยความอิ่มเอ็มใจ

        ภาพถ่าย นอกจากจะเก็บรูปลักษณ์ขณะนั้น  บันทึกความทรงจำ ยังสามารถบอกเล่าเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านเข้ามาในชีวิต สิ่งที่ชอบ และตัวตนของบุคคลในภาพ