Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

หลังจากนั้นฉันก็ตัดแบ่งเค้กแล้วกินกัน 3คน แต่มันเหลือฉันเลยคิดอะไรแผลงๆออก ^v^ฮุๆ ฮิๆ
แปะ! ฉันเอาครีมป้ายแก้มซ้ายไอ้เย็นชาที่นั่งจิบชาเย็นอยู่“ฮ่าๆๆๆๆ กร๊ากกกก~ หน้านายเละไปหมดเลย ^x^ อุ๊บ!”
เค้าไม่พูดอะไรเพียงแค่หันมาค้อนใส่วูบนึง แล้วเอากระดาษเช็ดหน้า
แปะ! คราวนี้ฉันเอาเยลลี่ปักกลางระหว่างคิ้วของเค้า
“เอิ๊กๆๆ~! ฮ่าๆๆ~ นายหน้าเหมือนเปาบุ้นจิ้นเลยอ่ะ ‘เปิดศาลไฮฟง ไฮ!’ ^[]^” ฉันล้อเค้าด้วยท่าคารวะแบบจีนๆคราวนี้หมอนั่นใช้มือดีดเยลลี่สีแดงของฉันออก แล้วเอาจานเค้กที่กินค้างอยู่โปะหน้าฉันทันที
“คิก…หน้ายังกะผี ” ฉันเห็นหมอนั่นหลุดยิ้มน่ารักๆออกมาแว้บนึง ว้าว~*o* ฉันอยากถ่ายรูปไว้จริงๆแต่ขอแก้แค้นก่อนเต๊อะ!~                โผละ!
“นี่มันอะไรกันเนี่ย ?~ @O@” คุณลุงที่พึ่งเดินมาหลังกลับจากเข้าห้องน้ำถามหน้ามึน เพราะ บัดนาวเค้กที่ฉันกะจะโยนใส่หน้านายเย็นชาที่โชคช่วยหลบได้ มันได้อยู่บนหน้าของลุงโทนัสแทนแล้ว
“ข…ขอโทษค่ะ >/l\<” ฉันรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่
“ฮ่าๆๆ~ ไม่เป็นไรอร่อยดี แต่ลุงก็แค้นนะ ขอคืนหน่อยเหอะ ^_^*” ลุงโทนัสพูดกับฉัน ตานั่นทำท่าระแวงนิดๆ ลุงโทนัสวิ่งเข้ามาพร้อมเอาเค้กมาป้ายหน้าฉันกับไอ้เย็นชาจนเละ  แต่ที่เละกว่าคงเป็นฉันนะ เพราะไอ้เย็นชาดันหลบเก่งยิ่งกว่าแมลงวัน
 
หลังจากเก็บทำความสะอาดเรียบร้อย ฉันกับเค้าก็ผลัดกันอาบน้ำโดยการเป่ายิ้งฉุบกัน…ล้อเล่น หมอนั่นไม่ทำหรอก เค้าเสียสละให้ฉันที่โทรมกว่าเข้าก่อน หลังจากอาบน้ำเสร็จฉันไปนอนกลิ้งไปมาบนเตียงอย่างสบายอารมณ์ ส่วนหมอนั่นก็ไปอาบน้ำต่อ ฉันเลยถือโอกาสแกะของขวัญที่ลุงให้มาซะเลย
ฉันค่อยๆแกะกล่องของขวัญเล็กๆออก มันก็คือพวงกุญแจรูปหมูแสนน่ารักนี่เอง กรี๊ดดด~>/////< ปลื้มค่า…เป็นหมูที่น่ารักที่สุดในสามโลกเล้ยย~(เว่อร์ไป)
“เอ๊ะ…หมูเหรอ? -_-” ร่างสูงโปร่งที่ออกมาจากห้องน้ำในสภาพบ็อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนเช่นเคยแลตามามองหมูน้อยของฉัน
“สมกับเธอแล้ว -_-” ม..มันหมายความว่าฉันเหมือนหมูเหรอยะ!?
เค้าพูดจบก็เดินมานั่งขอบเตียงเป็นเพื่อนฉัน ผมสไลด์สีดำที่เปียกน้ำกับหยดน้ำที่เกาะตามกล้ามเนื้อขาวโอโม่ของเค้าทำให้เค้าดูเซ็กซี่เป็นบ้า!>///<
“นี่กะจะมายั่วฉันรึไง -*-///”
“เหรอ? งั้นเราก็เจ๊ากัน -_-” เค้าพูดแดกดันเสียงเฉยชา
“เจ๊าเจิ๊วอะไร?! >///< ” ถ้าหมายถึงวันแรกที่ฉันอยู่ในสภาพโป๊ใต้ผ้าห่มฉันไม่ได้อยากจะยั่วนะยะ!
“อ่อ เธออยากได้อะไร?” เค้าใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมสีนิลที่มีหยดน้ำประปรายแล้วหันมาถามฉัน
“อะไร?” ฉันมัวแต่เคลิ้มกับกล้ามเป็นลอนๆขาวโอโม่ของเค้า จนเลือดกำเดาแทบแตก -.,-/// เลยไม่ได้สนใจกับคำพูดของเขา…เมื่อไหร่ฉันจะชินกับไอ้แผงอกขาวๆเนียนๆนั่นซะทีนะ>///<
“อย่า…ทำ…หน้า…พิ…ลึก…” 5 พยางค์ชัดถ้อยชัดคำ แถมเค้ายังดีดหน้าผากฉันไปโป๊ะนึงจนฉันเจ็บจี๊ด
“ฉันเจ็บนะยะ!?” ฉันโวยใส่ตาบ้านั่นทันที
“ตกลงเอาอะไร?” นายหมายถึงของขวัญสินะ ^w^ไม่คิดเลยว่านายจะอยากให้ของขวัญฉัน
“งั้น…ฉันขอสิ่งที่มีแต่นายเท่านั้นที่ให้ฉันได้ ^_^”
“…อะไร?” เค้านิ่งซักพักก่อนจะเอ่ยถาม
“…” ฉันพูดไปงั้นแหละ แต่ยังคิดไม่ออกเลยว่าอะไร แฮ่ๆๆ..^ ^;
“บอกมาสิ…” เขาเริ่มรำคาญกับอาการเงียบของฉัน เลยเอาแขนคร่อมตัวฉันไว้แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้กรี๊ด~ทำแบบนี้ได้ไง >///< นายลืมไปแล้วรึไง? ว่านายเป็นผู้ชายขาวโอโม่สุดเอ็กที่มีเพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวนะ T///T~ มา(ใช้แขน)คร่อมผู้หญิงบอบบางอย่างฉันได้ยังไง
  “…” เค้าจ้องฉันแบบไม่วางตา จนฉันรู้สึกเหมือนเป็นฝ่ายถูกรุก(?) สายตาสีชากลมโตคมกริบแต่แสนเฉยชาของเขา ทำให้ฉันรู้สึกหวั่นไหว ทั้ง..จมูกโด่งรั้นได้รูปนั่น ริมฝีปากเรียวบางสีนูซตามธรรมชาตินั่นแทบทำให้ฉันตบะแตก นี่ยังไม่นับกลิ่นสบู่แชมพูหอมๆที่ติดตัวของมาเค้าอีก (=.,=//)…เราจ้องหน้ากันซักพัก เค้ารอคำตอบ ส่วนฉันก็ลืมที่จะตอบจนในที่สุดเขาก็ยื่นใบหน้าเรียวเข้ามาใกล้ๆ แล้วโน้มลงมาเรื่อยๆ จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเค้า..
ตึ่กตั่ก ๆ ๆ ๆ!...ฉันหลับตาลงโดยอัตโนมัติ…
สัมผัสของริมฝีปากร้อนแผ่วจุมพิตที่หน้าผากของฉันเบาๆ ก่อนจะผละออก
“ของขวัญจากฉันนะ…” ร่างกำยำพูดก่อนจะถอนมือที่คร่อมฉันออกแล้วจัดแจงใส่เสื้อผ้าของเค้าตามปกติ ทิ้งให้ฉันนั่งเหม่อหวิอยู่บนเตียง
“…(//’/ \’//)”ฉันเอามือสองข้างกุมหน้าผากที่เค้าจูบไว้ แล้วเหลียวตาไปมองแผ่นหลังกว้างของนายนั่น…แค่จูบหน้าผากทำให้ฉันใจเต้นขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย?..
สัมผัสร้อนแผ่วบนหน้าผากที่ตอนนี้แผ่ซ่านไปทั้งใบหน้าเพราะเลือดขึ้นไปกระจุกอยู่จนหน้าแดง ฉันรีบซุกตัวนอนอย่างรวดเร็วก่อนที่เค้าจะหันมาเพราะฉันทำสีหน้าไม่ถูก อาจเป็นเพราะนี่คือkissแรกของคนอื่นนอกจากป๊าม๊าก็ได้ล่ะมั้ง…>///////< 
โครม~ โคร้งเคร้งๆ~ ตุ๊บๆๆ!
เสียงของวัตถุบางอย่างที่เป็นเหล็กหนักกว่า 5 กิโลฯ ตกลงมาจากกระเป๋าของฉันเยอะแยะไปหมด เนื่องจากอีตาผีดิบหน้าตึงงทนแบกกระเป๋าฉันไม่ไหวเพราะมันโคตะระหนัก หมอนั่นเลยเทของในกระเป๋าฉันออกว่ามันหนักอะไรกันแน่แล้วก็อย่างที่เห็น เหล็กอะไหล่ที่ไม่รู้ว่ามาอยู่ในกระเป๋าฉันตอนไหนหล่นมาตรึม
“นี่มันอะไรกันเนี่ย? ฉันไม่เคยใส่ของพวกนี้ลงในกระเป๋านะ o_o” ฉันอึ้งนิดๆ
“คงมีคนแกล้งเธอ…”
“แต่ฉันไม่เคยเป็นศัตรูกับใคร แถมยังพึ่งย้ายมาแค่ 3 วันเอง T^T”
“ฝีมือโรคจิตมั้ง..” เค้าทำท่าครุ่นคิด
“น…นายพูดแบบนี้ฉันกลัวนะ >^<” ฉันกระโดดเกาะแขนเค้าแล้วมองไปทั่ว
“ฉันก็เคยโดน…” เค้าพูดบางคำออกมา
“แล้วไหงฉันต้องมาโดนด้วยล่ะยะ!”
“นี่ กระเป๋าเก่าฉัน” เค้าพูดสั้นๆแต่ได้ใจความ
“กำลังจะบอกว่า ไอ้คนที่มันเอาเหล็กใส่กระเป๋ามันนึกว่านี่ยังเป็นกระเป๋านายอยู่ เพราะนายยกกระเป๋าบี้ให้ฉันแล้วมันไม่รู้ หรือ ที่จริงแล้วเพราะกระเป๋าใบนี้มันมีอาถรรพ์ บรื๋อ~ หลอน >~<” ฉันพูดแล้วขนลุก
“อย่างแรกเธอเดาถูก -_-” ใช่สิอย่างหลังฉันมั่วเอา
“แง~งั้นฉันควรทำยังไงดี TOT~” ฉันมองเค้าอย่างขอความช่วยเหลือ
“เฝ้ากระเป๋าให้ดี -_-^” เค้าพูดแล้วดึงกระเป๋าที่ฉันเพิ่งรูดซิปเสร็จไปถือ จากนั้นเราก็รีบวิ่งขึ้นห้องกันเพราะอีก 5นาที ก็จะหมดคาบว่างแล้ว
ขณะที่กำลังวิ่งขึ้นห้องอยู่ฉันก็ได้ยินเสียงดัง ตึ้ง! เหมือนใครทุบอะไร
“เดี๋ยวก่อน…อย่าพึ่งไป” ร่างสูงใช้แขนของเค้ากันฉันไว้ไม่ให้เข้าห้อง
“อารมณ์ไหนเนี่ยตาบ้า!? นายม่กลัวถูกวิ่งรอบสนามรึไง?” ฉันตวาดใส่นายเย็นชา แต่เค้ากลับทำสายตานิ่งบ่งบอกว่าไม่ได้สนใจคำพูดของฉัน สักพักนึงร่างสูงผมสีน้ำตาลคาราเมลก็เดินออกมาจากห้องเรียนด้วยท่าทางฟึดฟัด ก่อนตะโกนลั่นว่า
“ยัยเด็กใหม่อยู่หน๊ายยยย~~~~!!!!”
เอื๊อก~ ฉันได้ยินก็กลืนน้ำลายอึกใหญ่
“ค…เค้าต้องโกรธฉันแหงเลยอ่ะ ทำไงดี…T_T?”
“เพราะเพื่อนเธอนั่นแหละ” สายตาเฉยชาตวัดมองมาที่ฉันโดยยากจะคาดเดาความรู้สึก
“…”
“เข้าห้องกันเถอะ..” เค้าพูดแล้วเดินนำฉันไป
ฉันรู้นะว่าเพื่อนที่เค้าพูดถึงหมายถึงสโนว (ก็ยัยนั่นเป็นเพื่อนคนเดียวที่ฉันมีในตอนนี้ =_=^) แต่สโนวไปทำอะไรให้ซันไลท์เข้าใจฉันผิดล่ะเนี่ย? หวังว่ายัยนั่นคงไม่แทงฉันทางอ้อมหรอกนะ…T^T~