Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ป่ะ…กลับบ้านกัน” นายเย็นชาพูดพร้อมเอากระเป๋าฉันไปสะพาย

ฉันมองเค้าอย่างงงๆนิดๆ

“ผีเข้ารึไง? ถึงมาถือกระเป๋าให้ฉัน -o-”

“ลุงสั่งต่างหาก” เค้าพูดทิ้งท้ายแล้วเดินนำไปก่อน

ฉันเดินตามต้อยๆ โดยมีสายตามหาโหดจากสาวๆในโรงเรียนจ้องเขม็งเหมือนจะกินตับฉันให้ได้

“เอ่อ..ฉันเกรงใจจัง นายไม่ต้องถือก็ได้นะ” ฉันกระชากกระเป๋ากลับมา

“ไม่ได้” เค้าตอบสั้นๆแล้วกระชากกระเป๋ากลับ

“เอามา!” ฉันกระชากกลับอีกครั้ง แล้วสงครามแย่งชิงระหว่างฉันกับเค้าก็เริ่มขึ้น เค้ากระชากไปฉันกระชากมา จนคนเริ่มมองเข้าไปอีก

แควก!~~O_O

“แง้~กระเป๋าของฉัน!  >o<” ฉันก้มมองกระเป๋าเป้ที่ขาดเป็น 2 ซีก อย่างสุดจะบรรยาย T_T

“นายต้องรับผิดชอบ!T[]T” ฉันตะโกนใส่ไอ้เย็นชา

เค้าไม่พูดอะไรเพียงแต่ก้มเก็บอุปกรณ์ที่หล่นออกมาจากกระเป๋าฉันและยัดมันใส่กระเป๋าเค้าหน้าตาเฉย

“เดี๋ยวก่อนสิ ตาบ้า!” ฉันวิ่งตามแผ่นหลังกว้างที่เดินนำหน้าฉัน

 

พอมาถึงบ้านฉันก็พบว่าคุณลุงไม่อยู่เลยต้องหาอะไรกินกันเองก่อน แต่ก่อนอื่นฉันขอเคลียร์เรื่องกระเป๋าก่อนเถอะ

“นายทำกระเป๋าฉันขาดนะ -*-” ฉันจับชายเสื้อตานั่นไว้

“เธอแหละ…ทำตัวเอง -_-”

“ยังมาโทษฉันอีกเหรอ? นายทำเห็นๆ!”

แล้วหมอนั่นก็ส่งสายตามาประมาณว่า ฉันนั่นแหละที่ผิด -^-

“เอาใบนี้ไปสิ” เค้ายื่นกระเป๋าเป้สีดำเทาให้ฉัน

“…” ฉันรับไว้โดยไม่พูดอะไร เพราะเค้าเดินหนีไปก่อน

 

เช้าวันต่อมา…

ฉันกับเค้ายังคงนอนห้องเดียวกันโดยเริ่มต่างฝ่ายต่างชิน เพราะอยู่กับหมอนี่ก็เหมือนอยู่กับอากาศ ถึงจะมีฉากวาบหวิวบ้างฉันก็ไม่ได้ไม่ชอบนะ -.,- (เฮ้ย!)

ตั้งแต่เมื่อวานแล้วฉันไม่ได้เจอลุงโทนัสเลย ถึงฉันจะถามอะไรหมอนี่ก็ไม่ค่อยตอบจนรู้สึกเหมือนพูดกับผี บรื๋อ~ขนลุก! ~o~

“นี่ๆๆ…เธอกับเค้าเป็นอะไรกันน่ะ?! มีข่าวลือว่าเธอสองคนเป็นแฟนกันล่ะ >///<” สโนววิ่งปรี่เข้ามาทันทีที่ฉันกับไอ้หน้าตายก้าวเข้ามาในห้อง

“หมายถึงไอ้หน้าปลาตายที่ยืนข้างฉันอ่ะนะ -o-”

“ยัยหน้าซาลาเปา -_-” เป็นการด่าหน้านิ่งที่เจ็บมาก

แล้วพอด่าเสร็จหมอนั่นก็เดินไปนั่งลอยชายริมหน้าต่างตามเคย

“ว่าไง…อย่าปิดบังนะ ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอเรื่องซันไลท์”

โห…ยัยนี่ มีทวงบุญคุณ 

แต่เธอก็ช่วยฉันจริงๆนั่นแหละ เมื่อวาน…ระหว่างกินข้าว

“นี่ๆ…เธอหลบซันไลท์ทำไมอ่ะ?” สโนวถาม

“ฉันเปล่านะ - -^” ฉันบอกปัดๆ

“โกหก งั้นฉันจะไปลากซันไลท์มาถามตรงนี้เลย -^-”

“เฮ้ย~ อย่านะ เข้าใจแล้ว คือฉันมีเหตุผลนิดหน่อยที่ไม่ว่ายังไงก็ให้เค้าเห็นหน้าไม่ได้ ( ‘^‘ //)” ฉันทำหน้าวิงวอน

“โอเค งั้นฉันจะช่วยเธอเอง” สโนวตอบแบบรับปากรับคำ

จากนั้นตอนเย็น สโนวก็ช่วยลากซันไลท์ไปนู่นไปนี่ คอยช่วยจนฉันกลับบ้านนี่แหละ
 

กลับมาปัจจุบัน…

“เราเป็นญาติห่างๆ…ๆๆๆ กันแค่นั้นเอ๊ง uou”

ฉันรีบบอกปัด ก่อนที่ยัยสโนวที่ทำท่าจะร้องไห้ จะบ่อน้ำตาแตก

“จริงนะ T_T” สโนวเน้นถาม

“เธอทำเหมือนเธอชอบตานั่นงั้นแหละ *o*” ฉันทำตาวิ้งๆทันที

“ก็ชอบน่ะสิ(.///.)” สโนวก้มหน้าบิดไปบิดมา

“-[ ]- !...” น…นี่ฉันแค่ล้อเล่นนะ ไม่คิดว่าเธอจะชอบจริงๆ เพราะต่อหน้าตานั่นเธอก็ปกติดีนี่นา รึว่าเป็นพวกเก็บความรู้สึกเก่ง…

“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ…เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ยังไงก็ต้องช่วยฉันใช่ป่ะ?T_T” สโนวบีบน้ำตากระซิกๆ ฉันเลยพยักหน้าอย่างจำใจ

“อย่าบอกนะ…ที่เธอช่วยฉันเพราะเรื่องตานี่? -_____-^”

ฉันชักรู้สึกไม่ดีซะแล้วสิ ที่ยัยนี่ใช้ฉันเป็นสื่อกลาง

“ก็แหม~ จะช่วยกันใช่ไหมล่ะ? ฮิๆ ยังไงซะถ้าเธอมีคนที่ชอบฉันก็จะช่วยเธอเหมือนกันแหละน่า อะโฮะๆ ^O^” 

ยัยนี่มันคน 2 บุคลิกรึไง…

“จริงสิ! แล้วไอ้เจ้าชายนิทราล่ะ?” ฉันพึ่งนึกขึ้นได้

“เธอหมายถึงซันไลท์เหรอ? TOT”

ฉันพยักหน้าตอบ

“วันนี้ยังไม่มาเลย แต่คงอีกไม่นานแน่…ไม่ต้องห่วงฉันจะช่วยเธอเอง ^_^”

ยัยสโนวให้ฉันสลับที่กับเธอแล้วบอกให้ไปห้องน้ำก่อน ถ้าเธอส่งข้อความกลับมาทางมือถือฉันค่อยเข้าห้อง
ไม่นานนักมือถือของฉันก็มีข้อความจากสโนว ฉันเลยกะจะเดินกลับห้อง แต่ใครก็ไม่รู้วิ่งผ่านฉันไปเร็วจี๋จนมองไม่ทัน แถมยังฝากกลิ่นตดเน่าไว้อีก อี๋~ >~<

ฉันเดินเข้ามานั่งโต๊ะสโนว ส่วนสโนวก็นั่งโต๊ะฉันแล้วคุยกับอีตาเย็นชาไม่หยุดปาก แต่ดูเหมือนเธอจะพูดคนเดียวเพราะอีกฝ่ายเอาแต่นั่งอ่านหนังสือไม่ตอบกลับมาเลย แห้วแบบนี้เลิกเถอะ…=^=

ฉันเหลือบไปมองที่ว่างของซันไลท์ที่มีกระเป๋าว่างอยู่แต่ตัวคนหาย ชักอยากรู้แล้วสิว่าสโนวใช้วิธีอะไร…?
แต่…แค่เค้าไม่อยู่ฉันก็พอใจแล้ว
 

พักกลางวันฉันกับสโนวกินข้าวด้วยกัน จู่ๆก็มีมือใหญ่ๆของอีตาเย็นยะเยือกผู้มีหน้าเดียวมาจับแขนฉันไว้

“ขอคุยด้วยหน่อย” น้ำเสียงนายดูหนักๆชอบกลแฮะ

เค้าไม่พูดอะไรต่อแล้วลากฉันออกมาจากสโนวหน้าตาเฉย

“ย้ายที่นั่งทำไม? -_-” เค้าเริ่มเปิดเรื่อง

“แล้วไง…มันไม่เกี่ยวกับนายนี่นา~”ฉันทำหน้ากวนๆ

“ฉันรำคาญยัยนั่น! -_-^” เค้ายื่นหน้ามาใกล้ๆแล้วพูดชัดถ้อยชัดคำ จนคนฟังอย่างฉันขนลุก

“แล้วไง…ถ้าฉันย้ายกลับที่เดิมนายก็คงรำคาญฉันไม่ต่างจากสโนวหรอก”

“…ฉันไม่ได้รำคาญ…” เค้าพูดเสียงเรียบแล้วจ้องตาฉันเนิ่นนาน สายตาของเค้ามันชวนใจสั่นแปลกๆ…
                “น…นายต้องการจะพูดอะไร? (.///.)” ฉันหลุบตาลง รู้สึกแปลกปนดีใจกับคำพูดตะกี้ของเค้า จนต้องเป็นฝ่ายหลบตา

“เปล่า..” เค้าพูดแล้วเดินจากไปดื้อๆ

เฮ้ย…ฉันยังไม่รู้เลยนะว่ามันหมายความว่าไง…อยู่กับฉันมันเป็นยังไง ถ้าไม่ได้รำคาญ…-///-

โว้ย~แล้วฉันจะหน้าแดงทำซากอะไรเนี่ย! >^<///

 

“เค้าคุยอะไรกับเธอ? (‘o’ )” สโนวถามทันทีที่เห็นฉันเดินกลับมา

“คุยเรื่องเธอ(. . )” ฉันก้มหน้าเหม่อนิดๆ

“คุยอะไร เค้าว่าไงมั่ง? T///T” สโนวเขย่าแขนฉัน

“บอกว่าเธอ…คุยเก่ง ^ ^;”

“จริงเหรอ? *o*” ก็บิดเบือนความจริงนิดหน่อย( มากเลย)

“งั้นฉันนั่งตลอดไปเลยได้ไหม~ นะๆๆๆ >w<” เธอเขย่าแขนฉันอีกแล้วนะ -*-

“ก็ได้ ตราบใดที่อีตาซันไลท์ไม่อยู่อ่ะนะ”
 
               

เย็นวันนี้ฉันกับอีตาเย็นชาก็กลับบ้านด้วยกันเช่นเคย ฉันไม่เห็นไอ้ขี้เซาเลยตลอดทั้งวัน ยัยสโนวก็ไม่ยอมบอกว่าทำอะไรกับอีตาซันไลท์ เอาแต่ถามเรื่องนายเย็นชาที่ฉันตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ที่เธอรัวคำถามมาแบบไฮสปรีดแบบนี้คงเพราะยังไม่รู้สินะว่าฉันยังรู้จักกับหมอนั่นไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ แถมหมอนั่นยังไม่ค่อยชอบเปิดเผยอะไรต่อมิอะไรอีก…ยกเว้นร่างกาย(!?)

“กระเป๋าตุงจัง ” เสียงเรียบเย็นของเค้าทำให้ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์

“จริงด้วยแฮะ -*- ฉันรู้สึกหนักจนจะบ้าอยู่แล้ว นายช่วยทีสิ” ฉันมองดูกระเป๋าของตัวเองว่ามีอะไรนักหนามันถึงได้หนักกว่าตอนเช้ามากกกก….

“ไม่มีทาง… -_-” หมอนั่นเชิดหน้าหล่อๆขึ้นเล็กน้อย แล้วเดินนำไปก่อน สงสัยคงงอนเรื่องสลับที่นั่งแน่ๆเลยให้ฉันแบกกระเป๋าเองแบบนี้

“บู้~ใจร้าย -3-” ตอนอยากให้ช่วยก็ไม่ช่วย ทีตอนไม่อยากล่ะแส่จัง -*- ฉันแอบแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เค้าไปตลอดทาง จนเค้าหันมามองในที่สุด

“ปัญญาอ่อน -_-” เค้าพูดแล้วเอากระเป๋าไปถือให้

 “หนักแฮะ..” เค้าพึมพำเบาๆ เห็นไหม…หนักจะตาย =_=;

พอฉันกับเค้าเข้ามาในบ้านก็ได้กลิ่นหอมๆของอาหารจึงเดาว่าลุงน่าจะกลับมาแล้ว ฉันรีบวิ่งปรี่ทิ้งตานั่นไว้กลางทาง

“คุณลุงโทนัส…ว้าว~ ทำไมวันนี้หรูจัง *o*”

ฉันมองคุณลุงที่นั่งอยู่ท่ามกลางอาหารหลากหลายที่ส่งหลิ่นหอมฟุ้ง

“วันนี้เป็นวันพิเศษไง ^o^” คุณลุงเผยยิ้มมาอีกครั้ง ซึ่งไม่ได้เห็นมานานแล้ว ในเวลานั้นเองตาเย็นชาก็เดินเข้ามาพอดี

“หลานจ๋า~ไปยกเค้กในตู้เย็นมาให้ลุงทีนะ ^___^” ลุงโทนัสสั่ง ไอ้หมอนั่นก็ยอมทำตาม เค้ายกเค้กวนิลา 2 ปอนด์ มาไว้กลางโต๊ะที่ว่างอยู่ ว้าว~ *o* น่าอร่อยจัง

“ทำหน้า…พิลึก -_-” นายไม่ด่าฉันว่าทุเรศไปเลยล่ะ -*-

“ดูเหมือนพวกเธอจะสนิทกันดีนะ ^___^” คุณลุงทำหน้ากรุ่มกริ่ม

“(-_-)” <<หน้าฉันกับหมอนั่น (นี่ฉันติดโลกหน้าตึงมาซะแล้ว)

“วันนี้วันดีนะ ลุงเห็นว่าหนูยังไม่ได้จัดงานวันเกิดเลยจะมาจัดย้อนหลังให้ ^w^” คุณลุงพูดพร้อมปักเทียนไปทีละเล่ม

“…” หมอนั่นมองหน้าฉันที่ทำหน้าตื้นตันเกินเหตุ

ระหว่างที่คุณลุงจุดไฟแช็คและดับไฟนั้น ฉันก็เขย่งไปกระซิบหูของนายเย็นชาเบาๆ “ฉันอยากให้นายร้องเพลงวันเกิดให้ฉันนะ แล้วฉันสัญญาว่า วันเกิดนายฉันจะมาร้องเพลงฉลองให้นายให้ได้ ^_^” ฉันพูดแล้วเอานิ้วก้อยเกี่ยวสัญญากับหมอนั่น

“ฉันเกลียดงานวันเกิด” น้ำเสียงของเค้าดูเศร้าผิดปกติ

ในความมืดแบบนี้มันยากที่จะเห็นสีหน้าของเค้า แต่ฉันก็เห็นแววตาสีชาที่กำลังสั่นระริกอยู่

“ฉัน…ขอโทษนะ นายจะไม่ร้องก็ได้…” ฉันพูดหงอยๆรู้สึกเสียใจยังไงก็ไม่รู้

“3…2…1…” ลุงเริ่มนับถอยหลัง ใจฉันยังหวังให้เค้าร้องเพลงให้ แต่…มันคงเป็นไปไม่ได้หรอกเนอะ เพราะแค่พูดยังไม่เกิน 5 พยางค์ด้วยซ้ำ คนอย่างเค้าจะมาร้องเพลงให้…ฉันคงขอมากเกินไป

“…Happy Birth Day to you…” เมื่อเพลงจบลง ฉันยิ้มแก้มปริทันทีเมื่อเห็นริมฝีปากของเค้าขยับร้องในท่อนสุดท้าย ถึงเค้าจะบอกว่า ‘เกลียด’แต่เค้าก็ร้องให้ฉัน รู้สึกดีจัง ^_____^

“นาย..” ฉันสะกิดชายเย็นชาข้างๆเบาๆ

 “หือ?”

“ขอบคุณนะ”

“…”

ฉันพูดกับคนที่ยืนทำหน้านิ่งข้างๆ แล้วเป่าเทียนอธิษฐาน…

‘ขอให้ฉันมีความสุขกับคนที่ฉันรักตลอดไป’ ฟู่~ >3<