Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

“มาแล้วเหรอ?” หญิงสาวใส่แว่นคนเดียวกับที่ฉันเห็นตอนออกไปซื้ออุปกรณ์ทำช็อกโกแลตนี่นา
“เธอเป็นยัยโรคจิตที่ชอบแกล้งฉันใช่ไหม?”
“ฉันเป็นคนเอาเศษแก้วใส่รองเท้าและเอาของๆเธอมา ฉันบอกได้แค่นี้”
“เธอทำแบบนี้ทำไม?!”
“เพราะฉันเกลียด…” ยัยนั่นพูดเบาจนฉันไม่ได้ยิน
“ฉันมาแล้ว เอาของฉันคืนมาซะ!”
“ไม่” เธอจ้องหน้าฉันเขม็ง “จนกว่าเธอจะฟังฉันจนจบ”
“…ก็ได้” ฉันขบฟันแน่นก่อนจะพูดแบบยอมๆ
“ฟังดีๆแล้วเก็บไปคิดซะ วาโยไม่ได้รักเธอ ทุกอย่างที่เค้าทำเพื่อเงินทั้งนั้น…!”
“ไม่จริง!” ฉันขัดขึ้นมาด้วยสีหน้าเคืองๆ
“แม่ของเค้าป่วยเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ที่ญี่ปุ่น เค้าต้องการเงินไปรักษาแม่เลยทำข้อตกลงกับผอ. ว่าถ้าเค้ายอมใกล้ชิดและแต่งงานกับเธอ ผอ.จะต้องออกค่ารักษาให้แม่เค้า!”
“ไม่จริง!!!” ฉันเริ่มตวาด
ก็คุณลุงบอกว่าพ่อแม่ของเค้าตายไปแล้วนี่…
หรือว่า…โกหก
“แม้แต่พ่อแม่ของเธอเองก็หลอกลวง พวกเค้าต้องการให้เธอกับโยรักกันจะได้แต่งงานกัน เพื่อสานต่อธุระกิจและสัญญาที่เคยให้ไว้กับตระกูลของกันและกัน เค้าจะทิ้งเธอเอาไว้จนกว่าจะจบเกรด 12 จากนั้นก็จะจับเธอ 2คนแต่งงานกันดีเหลือเกินนะ…พ่อแม่ที่ทิ้งลูกไว้กับผู้ชายน่ะ แล้วอีกอย่างไม่สังเกตเหรอว่าผอ.เองก็ชอบทิ้งให้พวกเธออยู่บ้านด้วยกันสองต่อสอง เฮอะ…นี่น่ะเหรอ? พรหมลิขิต นี่เหรอ!ความรัก! เธอมันก็แค่ยัยโง่ที่โดนหลอกอยู่คนเดียว..!” เธอแสยะยิ้มชั่วร้าย และหัวเราะราวกับมันเป็นเรื่องที่ตลกมากสำหรับเธอ
“มันไม่ใช่!ฉันไม่เชื่อเธอ! ความรักของเราเป็นของจริง…ฮึก ฉันรู้สึกได้…!” ฉันตวาดลั่นแต่ขากลับทรุดฮวบลง
“ใช่สิ…แค่เธอที่รู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว เขาบนหัวมันงอกแล้วยัยโง่!!”
เพี๊ยะ!! ฉันตบหน้ายัยนั่น
“…”
“ฉันรักโยและรักพ่อกับแม่ ถึงพวกเค้าจะโกหกฉัน แต่ความรักที่ฉันมีให้พวกเค้าไม่ใช่เรื่องโกหก รอยยิ้มของเค้า…ทุกคำพูดมันไม่ใช่ของปลอม!!! ฉันเชื่อใจโย…ไม่ว่าเธอจะพูดยังไง”
“…”
“เพราะฉัน…เพราะเรา สัญญาไว้แล้วว่าจะอยู่ด้วยกัน จะไม่ทิ้งกัน จะเชื่อใจกันและกัน…เธอ…ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโยเลยซักนิด…ไม่มีสิทธิ์มาตัดสินเค้า!!” ฉันตะโกนใส่หน้ายัยแว่น มือสั่นเทาด้วยความโกรธ
“…”
“เอาของฉันคืนมา…ฉันจะกลับไปหาโย”ฉันพูดและฉุดของในมือของยัยนั่นที่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ยัยแว่นนั่นยอมปล่อยของให้ฉันง่ายๆ
“แล้วเธอจะต้องเสียใจ”
ฉันวิ่งออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว ฝีเท้าของฉันมันวิ่งไปอย่างไร้จุดหมาย ฉันไม่เชื่อที่ยัยนั่นพูดเลยซักนิด…แต่แปลก…ที่น้ำตานี่มันไหลออกมา ไม่ยอมหยุด…
ถ้าทุกอย่างที่ยัยแว่นนั่นพูดมาเป็นเรื่องจริง…ฉันขอเพียงอย่างเดียว แค่นายพูดว่า ‘รักฉัน’ โย…ฉันจะเชื่อนายทุกอย่างเลย…
“อื้ม…”
“อ้าา..” 
ฉันว่าฉันได้ยินเสียงผู้หญิงร้องครางแถวๆนี้นะ -.,- ฉันคงคิดไม่ลึกไม่ได้หรอก เพราะนี่ก็ 5 โมงเกือบๆจะ 6 โมงแล้วทุกคนก็น่าจะเข้าหอหมดแล้ว ร้องออกมาซะเร้าใจขนาดนี้…ไม่ผีก็คนกำลังxxxอยู่แน่ๆ >////<ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ถึงอยากจะกลับบ้านไปหาโยเร็วๆก็เถอะ…แต่ขอดูแว้บนึงนะ ว่าใครมันใจกล้ามาทำบัดสีบัดเถลิงแถวสวนดอกไม้แบบนี้
“อื้ม~…โย ฉันรักนาย…”
“…”
ผ่าง! o_O
ภาพที่เห็นทำฉันน้ำตาเล็ด ไม่ใช่เล็ดละ แต่ช็อคจนมันไหลพรากออกมาเป็นเขื่อนแตก…!!! TTTTTT__TTTTTTภาพบาดตาของชายหญิงคู่หนึ่งกำลังนัวเนียกันอยู่ ริมฝีปากของเค้าและเธอแนบชิดกันอย่างดูดดื่ม มือนึงของฝ่ายชายจับที่หน้าอกของฝ่ายหญิงซึ่งเอามือกดมือของเค้าไว้อีกที อีกมือของเธอก็กำผมสีดำของเค้าไว้อย่างเต็มมัดทั้งสองคนนัวเนียกันซะจนฉันคิดว่ามันจะเกินเลยมากกว่าการจูบ เพราะกระดุมเสื้อของฝ่ายชายถูกปลดจนหมดและมือเล็กๆนั่นมันกำลังจะลามไปปลดถึงกางเกงของเค้า
แต่…ฉันทนดูต่อไปไม่ได้อีกแล้ว!
“คนหลอกลวง!!!” ฉันตะโกนออกไปแล้วปาของในมือใส่หน้าเค้า
วาโย…ผลักยัยเบอร์เกอร์เนื้อควายออกอย่างรวดเร็ว
“ฟังฉันก่อนนะ!”
“ไม่ฟัง! นายมันโกหก! หลอกลวง! เจ้าชู้ที่สุด!”
“แต่…”
“อย่าเข้ามาใกล้ฉันนะ…ฉันเกลียดผู้ชายมั่วเพศอย่างนาย T[]T”
“…” โยชะงักฝีเท้าลงมองฉันด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา
“อยากรู้ใช่ไหม?...ทำไมฉันถึงกลับดึก! อยากรู้ใช่ไหม?อะไรเป็นสาเหตุให้นายตื่นสาย!!” ฉันเอาช็อกโกแลตออกมาจากกระเป๋า…ของที่ฉันเคยรักษาอย่างดี…ตอนนี้มันไม่มีค่าอะไรอีกแล้ว!
“นายคงกินเบอร์รี่จนอิ่มแล้วสินะ… งั้นก็ดี! ทั้งความรู้สึกของฉัน ความพยายาม ความรักที่ฉันอัดใส่ไว้ในนี้ ไอ้ความรู้สึกโง่ๆที่น่าขันนี่ คงเป็นเรื่องน่าตลกของนาย! งั้นนายก็ไม่ต้องกินมันแล้วไอ้ช็อกโกแลตจากยัยโง่คนนี้!!”ฉันพูดแล้วโยนช็อกโกแลตลงถังขยะเปียกที่อยู่ใกล้ๆไป เรามองตากันด้วยสายตาที่ต่างฝ่ายต่างไม่เข้าใจฉันหันไปเห็นยัยหัวทองนั่นยิ้มเยาะมาวูบนึง
“ตลอดไปคงเรา มันคงเป็นไปไม่ได้…ฉันคงไม่ใช่อีฟในชีวิตจริงของนาย…เราเลิกกันเถอะ วาโย…”เค้ากำหมัดแน่นแล้วทำท่าเหมือนจะพูดอะไร แต่เมื่อมือเรียวเล็กของเบอร์รี่มาจับที่ไหล่ของเค้าเบาๆ เค้าก็ไม่มองหน้าฉันอีกเลย
“ลาก่อน…โย” ฉันวิ่งไปพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรูออกมาและหัวใจที่แตกสลาย
เจ็บ…เจ็บเหลือเกิน ทั้งคำโกหก หักหลัง หลอกลวง ฉันอยากจะถามนายว่า ‘เคยรักฉันจริงๆรึเปล่า?’
แต่มันคงไม่จำเป็น เพราะภาพที่เห็นการแสดงออกของนายมันบ่งบอกได้ดีอยู่แล้วว่า…
…นายไม่เคยรักฉันเลย…ฉันก็แค่คิดไปเองคนเดียว…ตั้งแต่แรกแล้ว…ความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกเริ่มหนักขึ้น แรงสะอื้นเริ่มทำให้ฉันแทบจะหายใจไม่ทัน
ขอบคุณนะ…ที่ทำให้รู้ว่า…ที่ผ่านมาฉันมันโง่เอง!
 
หลังจากร่างบางวิ่งจากไป ชายหนุ่มผมสีดำสนิทก็รีบปัดมือของหญิงสาวผมทองออกทันที
“สะใจแล้วใช่ไหม?!” สายตาสีชาที่ว่างเปล่าตวัดมองมาอย่างเยือกเย็นและแฝงความปวดร้าวเอาไว้ยากที่จะเห็นฟ้าที่กลั่นแกล้งส่งเม็ดฝนโปรยลงมา เหมือนกับจะตอกย้ำหัวใจที่เจ็บชาของชายหนุ่ม
“ฉัน…” คำพูดของหญิงสาวถูกกลืนลงคอ
“…” สายตาเยือกเย็นเปลี่ยนเป็นเฉยชา ก่อนที่ร่างสูงจะค่อยๆย่อตัวลงที่ถังขยะใกล้ๆ แล้วถกแขนเสื้อขึ้น
“นายจะทำอะไรน่ะ?!”
“เรื่องของฉัน!”
“นายจะรื้อถังขยะงั้นเหรอ? ในนั้นมันสกปรกนะ!”
“…”
ร่างสูงยังคงล้วงลงไปในช่องฝาของถังเพื่อหาของบางอย่าง ฝนเริ่มตกหนักขึ้น สาวน้อยผมทองที่หลบอยู่ในร่มเงาใกล้ๆเริ่มหวั่นใจกับท่าทีของเค้า จะห้ามก็คงไม่ฟัง…จะช่วยก็คงไม่ได้ เพราะคุณหนูอย่างเธอไม่เคยเปื้อนแม้แต่โคลน
ซักพัก ชายหนุ่มก็ค้นหาของสิ่งนั้นจนเจอ มือของเค้าเปรอะเปื้อนไปด้วยสิ่งสกปรก ท่ามกลางสายฝนที่ชำระล้างทุกสิ่งทุกอย่างไป…สายตาสีชาที่ไร้ความรู้สึกเป็นประกายขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รอยยิ้มจางๆกระตุกขึ้นที่มุมปาก เมื่อเค้ามองกล่องช็อกโกแลตสีน้ำตาลในมือ ที่สลักคำว่า
‘Love you, Wayo’
“ขอโทษ…ฉันขอโทษนะ เอวา…” ดวงตาเริ่มชื้นไปด้วยความเศร้ากับน้ำเสียงที่แผ่วเบา…หญิงสาวในร่มครุ่นคิดว่า อะไรกัน?ที่ทำให้เค้าทำได้ถึงขนาดนี้ หรือนี่จะคือ… ‘ความรัก’