Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

หญิงสาวผมสีบลอนเป็นลอนผู้มีแววตาสีน้ำทะเลจ้องมองมองออกไปนอกหน้าต่างเครื่องบินอย่างเหม่อลอย พลางคิดถึงเรื่องของคนๆหนึ่งที่เธอจะได้เจอในอีกไม่ช้า…ด้วยหัวใจที่เต้นระรัว

‘ทำไม!? ฉันมันไม่ดีตรงไหน…? ทำไมต้องเลิกกันด้วย…’

‘ฉันไม่ได้รักเธอ’

‘แต่ฉันรักนาย!’

‘แต่..ฉันรักคนอื่น’

‘ฉันผิดตรงไหน…ฉันจะแก้ไขทุกอย่างเลย ได้โปรด…อยู่กับฉัน’

‘ฉันรักเธอไม่ได้จริงๆ…ฉันขอโทษ’

3 ปีแล้วสินะ…แต่ใจดวงนี้มันยังเจ็บแปลบอยู่ ใบหน้าเย็นชาของเค้ายังคงอยู่ในความทรงจำ แม้จะเกลียดแค่ไหน… แต่หัวใจกลับเรียกหา…

วันนี้ฉันจะต้องไป…! ไปเพื่อทวงหัวใจของฉันคืน…!
 

 

วันนี้ฝนตกหนักแต่เช้า อากาศดูไม่เป็นใจเอาซะเลย ทั้งที่วันนี้เป็นวันพิเศษแท้ๆเลยนะ มันเป็นวันที่ฉันรอให้ถึงมาโดยตลอด >////<

แต่น~ แต๊น~!

มันคือ…วันวาเลนไทน์เจ้าค่ะ ^w^

ไวน์ช็อกโกแลตสอดไส้สตอเบอร์รี่ที่ฉันมุ่งพยายามทำมาตลอดสัปดาห์ จนครัวที่หอหญิงแทบจะระเบิด(ไปยืมครัวเค้าทำเพราะไม่อยากให้โยรู้)และด้วยความร่วมมือจากสโนวและผองเพื่อน ฉันก็ทำสำเร็จจนได้

ฉันอยากให้นายนะ…โย ถึงมันจะดูเหมือนไม่ใช่ช็อกโกแลตก็เถอะ ^3^(!?)

“เหม่ออยู่ได้! ไปเร็ว”

“วิ่งช้าๆสิ! หน้าฉันจะถลาแล้วนะเฮ้ย!~ >~<”

โยที่มือนึงถือร่มสีดำ จูงมือกึ่งลากฉันไปท่ามกลางสายฝนที่สาดกระหน่ำ น้ำโคลนระหว่างทางกระเด็นใส่ถุงเท้าสีขาวจนเปื้อนเปรอะ ร่มที่กางไว้ไม่ได้ช่วยอะไรเลย โอ้ยยย ฉันอยากกลิ้งคลุกโคลนให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย

“แฮ่ก…ๆ…ๆ…ๆ” ฉันกับโยประสานเสียงหอบกัน ที่จริงวันนี้ฉันกับเค้าพากันตื่นสาย เพราะเมื่อวานฉันอยู่ทำช็อกโกแลตจนดึก โยก็นั่งรอฉันเลยพากันนอนดึกทั้งคู่ -‘’-

“เพราะเธอแท้ๆเลย…แฮ่กๆ” แหม พอถึงโรงเรียนก็บ่นเลยนะ

“ก็ใครใช้ให้รอฉันล่ะ! ถ้านายนอนก่อนแล้วตื่นมาปลุกฉัน มันก็คงไม่สายหรอกย่ะ =_=”

“…” ดวงตาสีชาตวัดมามองฉันอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินนำไปโดยไม่สนใจอะไรอีก

เฮอะ! ถ้านายรู้ว่าฉันทำเพื่อนาย นายคงไม่โกรธขนาดนี้หรอก!

“เฮ้ย! แกไปตกส้วมที่ไหนมาอ่ะยัยวา กระเซิงอย่างกับผีอีเม้ย!” ยัยสโนวทักฉัน ฉันไม่รู้ว่าทำไมยัยนั่นถึงเรียกฉันว่า ‘วา’ คงเพราะชื่อฉันมันยาวตั้ง 3 พยางค์ ล่ะมั้ง ขอย้ำ! ตั้ง 3พยางค์เอง -o-^

“ทำไมแกทำร้ายจิตใจน้อยๆฉันได้เยี่ยงนี้ T^T ฉันเปียกฝนน่ะออกจะเซ็กซี่  ทีอีตาโยเปียกเยอะกว่าฉันไม่เห็นมีใครว่าอะไร” ฉันพูดแล้วหันไปเปรยตามองร่างสูงโปร่งหุ่นนายแบบของโยที่เสื้อสีขาวเปียกแนบเนื้อจนเห็นกล้ามเนื้อเป็นมัดๆ 

ผมสีดำยามเปียกโชกดูเซ็กซี่ หยดน้ำก็ประปรายบนผิวเนียนๆแต่ละส่วน โอ้ว~ฉันยอมแพ้ ฉันไม่เซ็กซี่เท่านายเลยอ่ะ…แฟนจ๋า >.,<

“เห็นมะ เทียบกับแกแล้วราวเทพบุตรกับกระสือป่า ^_^”

“แง่ง! แกใจร้าย~ ใช่สิฉันมัน(ก้มมองสภาพ อกก็แทบจะแฟ่บ ขาก็สั้น หัวกระเซิง เท้าเปื้อนโคลน แม้แต่วินมอเตอร์ไซค์ยังไม่กล้าแซวเลย)…แต่ฉันก็สวยในสายตาตัวเองนะยะ ^[]^ โฮ่ะๆๆ”

“-_-;;” อีตาโยมองด้วยสายตาประมาณว่าอายแทน

เอ่อ…มีฉันเป็นแฟนก็ซวยหน่อยนะ~ นายอยากมาหลงผิดเองทำไมล่ะ ^w^

ฉันนั่งคุยเล่นกับสโนว และอีตามีซันไลท์ที่เพิ่งวิ่งลุยฝนเข้ามาแจมด้วย ส่วนโยก็อ่านหนังสือเงียบๆ
กริ๊งง !~

ซักพักกริ่งก็ดังขึ้นบ่งบอกว่าถึงเวลาไปเรียนคาบแรกแล้ว วงสนทนาเลยแตกและแยกย้ายกันไป คาบแรกวันนี้ต้องเรียนพละซึ่งต้องเดินไปโรงพละที่ตรงกันข้ามกับอาคารนี้

ฉันเดินไปเอารองเท้าที่วางอยู่บนชั้นแล้วเรื่องก็เกิดขึ้นจนได้

“โอ๊ย!~ > <” ฉันร้องโอดโอยเพราะมีเศษแก้วแหลมคมอยู่ในรองเท้าพละ

“เป็นอะไรมากรึเปล่า?”เพื่อนๆหลายคนที่ยังไม่เดินออกไปจากอาคารมารุมมะตุ้มดูเท้าที่เปื้อนเลือดของฉัน มันน่าดูตรงไหนกันยะ! TT__TT

“มีใครรู้รึเปล่า…ว่าใครเอาเศษแก้วใส่รองเท้าฉัน ( l _ l )” ฉันกราดตามองเพื่อนๆที่เอาแต่ส่ายหัวรัว
หลังจากนั้นโยที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องก็วิ่งเข้ามาพาฉันไปห้องพยาบาลให้อาจารย์พยาบาล(ซึ่งปกติจะไม่ค่อยอยู่) ทำแผลให้

“เจ็บรึเปล่า?”

“วันนี้นายถามมากี่รอบแล้ว -.-;”

“5 รอบ” นับด้วยเรอะ?!

“เลิกถามได้แล้ว ฉันไม่เป็นไร ^^;”

“ฉันเห็นตอนทำแผล เธอกรี๊ดลั่นเลย” โยที่พยุงฉันกลับห้องมองฉันด้วยสายตาห่วงๆ เออ ใช่ฉันกรี๊ด -*- เพราะยัยครูนั่นเล่นเอาแอลกอฮอล์ราดฉันไปครึ่งขวด นี่ฉันโดนแก้วบาดนะ ไม่ได้โดนหมาบ้ากัดอะไรจะต้องฆ่าเชื้อปานนั้น ไม่รู้มีความแค้นส่วนตัวรึเปล่า…-___-^

“ฉันอยากพักในห้องหน่อย นายจะไปเรียนก่อนก็ได้นะ ^^;”

“ฉันจะไม่ทิ้งเธอ”

“T///T”

มือใหญ่ประสานมือกับฉัน แล้วมองฉันด้วยสายตาอ่อนโยน

ตึกตัก…ตึกตัก…

จังหวะนี้แหละ ช่วงที่ทุกคนไปเรียนพละ ช่วงที่ฉันกับเค้าอยู่ด้วยกัน 2 คน ช่วงที่ไม่มีใครมารบกวน…

“ฉันมีอะไรจะให้นายด้วยนะโย ^o^”

“…”

ฉันยิ้มร่าก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดซิปกระเป๋า…แต่ยังไม่ทันได้เอาของออกมา

“โย~ฉันกลับมาแล้ว~ >//////<” จู่ๆสาวสวยหุ่นสะบึมจากไหนไม่รู้ก็กระโจนเข้ามากอดโยที่ไม่ทันตั้งตัวเลยเสียหลักไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น

“เธอ…!”

“นายหล่อขึ้นเยอะเลยนะโย~ ^_^ ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ขอทักทายแบบอเมริกาหน่อยสิ >3<” สาวผมบลอนที่นั่งคร่อมโยอยู่ตอนนี้ พยายามจะจูบแฟนช้านนน O[]O!

“อย่านะ! เบอร์รี่ -_-^” มือหนาของโยดันปากยัยสาวลูกครึ่งนั่นออกห่าง และผลักยัยหมูเบอร์เกอร์ออก(เรียกซะเสีย)

“ฉันมีแฟนแล้ว” โยพูดแล้วเหลียวตามองมาที่ฉัน

“นายเป็นของฉันนะ!” ตาสีฟ้าถลึงอย่างน่ากลัว

“อย่าหลอกตัวเองเลย” สายตาโยมองเธอแบบเฉยชา

“นายกับฉันหมั้นกันแล้ว เราต้องแต่งงานกัน” น้ำตาของเธอเริ่มคลอเบ้า แต่สายตาเย็นชาก็ไม่ได้ลดลิมิตลง

“อดีตผ่านไปแล้ว ไม่ว่ายังไงฉันก็ยังไม่เปลี่ยนใจ”

“ยัยเพิ้งนี่ดีตรงไหน?” เธอมองฉันเหยียดๆ

“แล้วเธอดีตรงไหน!” ฉันถามกลับหน้าตาย

“ฉันเป็นคู่หมั้นโย! เธอก็แค่แมวขโมย”

“ฉันไม่ใช่คนที่จะขโมยของใคร”

“แต่พ่อของฉันกับเค้า หมั้นเรา 2คนไว้แล้ว! โยเป็นของฉัน!”

“เค้าไม่ใช่…/ ออกไปก่อน…เอวา”

ฉันมองหน้าโยที่จู่ๆก็ขัดฉันกลางคัน

“ทำไม../ขอร้อง” น้ำเสียงราบเรียนนั่น ทำให้ฉันเข้าใจว่าเค้าคงมีเหตุผลอะไรซักอย่าง ฉันเลยยอมทำตาม
ผ่านไป 10 กว่านาที…

ยัยเบอร์เกอร์หมูเป็นคนเดินออกมาจากห้องก่อนและหันมาทิ้งยิ้มเยาะใส่ฉันอย่างหน้าหมันไส้ จนฉันแทบอยากจะเอาคีมมาฉีกปากยัยนั่น - -‘‘

โยเองก็ไม่พูดอะไร ถึงซักไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะรู้ๆกันอยู่ว่า…เค้าจะพูดก็ต่อเมื่อเค้าอยากพูดเท่านั้น ฉันเลยได้แต่เก็บงำความสงสัยเอาไว้ในใจ

 

พักกลางวัน…

โอกาสครั้งที่ 2ที่ฉันจะให้ช็อกโกแลตแต่ก็ไม่สัมฤทธิ์ผล เพราะโดนเหล่าสาวๆเบียดเสียดเข้ามาหาตานั่นเต็มไปหมด อ๋อ…นี่พวกเธอเล็งเวลาช่วงนี้ไว้เหมือนกันเรอะ -*-

ฉันเลยจำต้องปลงใจ แล้วกะจะให้เค้าตอนเย็นแทน ยังไงซะเราก็กลับบ้านด้วยกันอยู่แล้วนี่

“อ้าว มีใครเห็นโยบ้าง?” ฉันหันไปโดยรอบ ตั้งแต่หลังพักเที่ยงฉันก็ไม่เห็นเค้าอีกเลย
อย่าบอกนะว่าถูกลากไปแล้ว หรือว่าจะโดนพวกชะนีลากไปรุมโทรมแล้ว >< ยิ่งมีข่าวในแง่นี้เยอะขึ้นทุกวัน       รอฉันก่อนนะโยฉันจะไปหานายเดี๋ยวนี้~

ฉันรีบควานหาช็อกโกแลตในกระเป๋า…

ช็อกโกแลต….

ช็อกโกแลต….?!

ช็อกโกแลต….!!

“ช็อกโกแลตฉันหายไปหนายย…อ๋าย…อ๋าย…อ๋าย….!!”

 

ตึกๆๆๆๆ…!

ฉันรีบวิ่งไปยังโรงอาหารเก่าซึ่งปัจจุบันแทบจะเป็นตึกร้างไปแล้ว ไม่ใช่แค่ช็อกโกแลตที่หายไปแต่ของในกระเป๋าฉันก็หายไปทั้งหมด เหลือไว้เพียงกระดาษแผ่นเดียว

‘มาเจอกันที่โรงอาหารเก่าตอนเลิกเรียน หากเธออยากได้ของๆเธอคืน!’

ตึกๆๆๆๆๆๆๆ!!!

ฉันเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น ไม่ว่าจะเจออะไรก็ตามฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครทำแบบนี้ แล้วที่สำคัญที่สุดคือ ‘ช็อกโกแลต’ ที่ฉันบรรจงทุ่มเททำด้วยใจ ต่อให้เป็นสิงโตภูเขาหรือหมีควายยักษ์ฉันก็ไม่กลัว ฉันจะต้องเอาของของฉันคืนมาให้ได้! T^T
รอหน่อยนะโย…รอฉันหน่อย  ช็อกโกแลตที่ฉันทำเพื่อนาย นายต้องรับมันแล้วยิ้มให้กับฉันนะ…ยิ้มให้กับฉัน