Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ฉันนอนขดตัวคลุมโปงอยู่บนเตียง เสียงฝนตกกระหน่ำทำให้บรรยากาศดูว้าเหว่กว่าเดิม
ทำไมฉันถึงได้น่าสมเพชนักนะ แค่ผู้ชายคนเดียวทำให้หัวใจของฉันเจ็บแปลบได้ขนาดนี้เลยเหรอ…T_T

แอ๊ด~

เสียงประตูถูกเปิดออก เตียงข้างๆที่ยุบลงไปทำให้ฉันรู้ว่ามีคนมานั่งข้างๆฉัน

“…ออกไป” ฉันพยายามบังคับเสียงให้เป็นปกติที่สุด

ร่างใหญ่เอาหัวฟุบลงข้างๆไหล่ฉัน แต่ยังคงไม่พูดอะไร

“…บอก…ให้…ฮีก!...ออกไป” น้ำเสียงฉันเริ่มไม่สม่ำเสมอ
คราวนี้อ้อมแขนกว้างโอบตัวฉันไว้แน่น ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากตัวเค้า…นายทำแบบนี้ทำไมโย! ทั้งที่นายนอกใจฉัน…!

“ฉันบอกให้ออกไป!!!” ฉันเปล่งเสียงลั่น

มือของเค้ากำผ้าห่มไว้แน่นและสั่นเทา มันเหมือนเค้ากำลังอดกลั้นอะไรบางอย่างเอาไว้ บางอย่าง…ที่บอกฉันไม่ได้

“ฮึก…ฮึกๆ! ได้ฉันจะออกไปเอง!!!”

ฉันทนกับความกดดันในใจตัวเองไม่ไหวเลยปัดมือเค้าออกและกำลังจะลุกไป แต่โยกลับฉุดมือฉันเอาไว้

“…ฉันไปเอง…” น้ำเสียงแหบพ่านที่แผ่วเบาเหมือนกระซิบกล่าวขึ้น หลังจากนั้นเค้าก็เดินออกไป

“เอวา…” เค้าพูดบางคำ…เพราะฉันสะอื้นเลยไม่ได้ยินเสียงนั้น

โยเดินออกไปด้วยแววตาที่แฝงบางอย่างเอาไว้…สิ่งที่ฉันไม่เข้าใจ…

 

เช้าวันต่อมา…

ฉันตื่นขึ้นมาด้วยน้ำตาที่ยังเกาะกรังอยู่ที่หนังตา รู้สึกเมื่อยล้าปวดนู่นปวดนี่ไปหมด…ก็แหงล่ะ
เมื่อคืนฉันเล่นร้องไห้เหมือนดูหนังเกาหลีไป 108แผ่น(เว่อร์) ก็ดีแล้ว…ร้องซะให้จบวันนี้แล้วฉันจะไม่ร้องไห้เพื่อนายอีกแล้ว!! T^T

ฉันแต่งตัวเสร็จก็เปิดประตูออกมา ตาฉันช้ำแบบนี้ ฉันควรเอาถุงมาคลุมหัวหรือใส่แว่นดำปกปิดดีล่ะเนี่ย

ซ่า…ซ่า…ซ่า…

ฝนยังตกอยู่อีกเหรอเนี่ย?...แบบนี้ฉันต้องลุยฝนอีกแล้วสิ เหมือนเมื่อวาน…
ฉันเดินเข้ามาในครัวเพื่อหาอะไรกิน ซึ่งห้องครัวก็อยู่ติดกับห้องนั่งเล่น สายตาฉันเหลือบไปเห็นบางคนนอนหลับตาพริ้มอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น

ขาของฉันก้าวไปที่โซฟาตัวนั้นโดยอัตโนมัติ…

ฉันเหม่อมองใบหน้าเนียนของเค้าอยู่พักนึง แพขนตาที่ดูยาวไม่มากแต่ก็ดูมีเสน่ห์ จมูกโด่งเป็นสันพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ริมฝีปากสีนูซและผมสีดำที่ประปรายใบหน้า

ยามหลับ…ใบหน้าของเค้าดูผ่อนคลายกว่าตอนตื่นจริงๆ

ฉันมองร่างที่อยู่ในชุดเดิมของเมื่อวาน…เค้าคงไม่ได้อาบน้ำสินะ…เพราะห้องน้ำและชุดของเค้าอยู่ในห้องที่ฉันไล่เค้าออกไป

มือเล็กๆของฉันทาบที่หน้าผากของเค้า

ตัวร้อนจี๋เลย…! เมื่อวานฝนตก…เค้าก็นอนในสภาพชื้นๆแบบนี้น่ะเหรอ?! ไม่น่าล่ะหน้าเค้ามันถึงออกแดงๆ

น้ำตาของฉันไหลออกมาอีกแล้ว…บ้าจริง! น้ำตาฉันมันยังไหลไม่หมดตัวอีกเหรอ?!

“ฮึก…ๆ…ๆ” ฉันปิดปากตัวเองไว้ด้วยมือที่สั่นเทา ฉันไม่อยากให้เค้ารู้ว่าฉันร้องไห้…ไม่อยากให้เค้ารู้ว่าเค้าสำคัญกับฉันขนาดไหน…

ทำไม…ทำไม?! ฉันอยากรู้เหตุผลของนายโย…ฉันคิดว่าสิ่งที่นายทำต้องมีเหตุผลแน่…เพียงแต่…ฉันไม่รู้จริงๆ
ฉันเอาผ้าชุบน้ำวางไว้บนหน้าผากของเค้า กองพวกเสื้อผ้าและยาเอาไว้ใกล้ๆโซฟาแล้วเดินออกไป

ถ้าการหมดรักมันคือเหตุผลของนาย…ฉันก็จะยอมตัดใจ

“ยัยวา…”

“…”

“ยัยวา!”

“ห…หือ? มีอะไร?” ฉันมองสาวน้อยที่สะกิดฉัน ด้วยท่าทางเหล๋อหล๋า

“แกเอาแต่นั่งเหม่ออยู่ได้ ฉันถามอะไรก็ไม่ตอบ..ฉันห่วงแกนะ…แกเป็นอะไรรึเปล่า TOT”

“เมื่อคืนฉันดูหนังดราม่ามากไปหน่อย T_T”

สโนวตักข้าวเข้าปากแล้วเคี้ยวหงับๆก่อนจะถามต่อ

“แล้วโยของแกหายไปไหน ไม่สบายเหรอ? ทำไมไม่มาด้วยกัน?”

“ฉันก็ไม่รู้ T_T”

“นี่ๆๆวันวาเลนไทน์เมื่อวานเป็นไง ^O^ฉันอ่ะนะ นั่งสวีตกับซันไลท์จนมดขึ้นเลยนะแก”

“…ไม่ร้T^T” โฮกกก!! ยัยบ้าพูดเรื่องนี้ทำไม TT[]TT

“แกเป็นอะไรน่ะ? ดูซึมๆไปนะ -o-;”

“ฉันเลิกกับโยแล้ว T T”ฉันพูดไปเจ็บไป

“อะไรนะ?”

“ฉันเลิกกับโยแล้ว!!!T[]T” ฉันเผลอตะโกนออกไปจนคนทั้งโรงอาหารหันมาดู ฉันเลยรีบเอามืออุดปากทันที >x<

“หา!? นี่แกเลิกกับโยแล้ว!!! O[]O” จะย้ำทำไมไอ้เพื่อนบ้า TT^TT ฉันก็เจ็บเป็นนะโว้ยยย!!!

“โอ๋ๆๆ…นี่แกคงจะเสียใจมากเลยสินะ ><”

“ฉันยังทำใจไม่ค่อยได้…แต่ก็ไม่ถึงกับตายหรอก T__T”

“ถึงแกไม่มีโย แต่ก็ยังมีผู้ชายนับร้อยรอปลอบใจแกอยู่นะ”

“พูดเรื่องอะไรของแก? TOT”

“แกอย่าทำเป็นลืมดิ -O-^ไอ้พวกดอกกุหลาบ ช็อกโกแลตและตุ๊กตาหมีที่แกได้มาเมื่อวาน มันมากจนเปิดร้านขายได้เลยนะ นี่ยังมีที่ไอ้พวกเมื่อวานฝากฉันมาให้แกอีกตรึมเลยนะ แกจะมั่วประชดรักยังไงก็ได้”

ก็จริงอยู่ที่เมื่อวานนี้อยู่ดีๆในแกะกับรอบๆโต๊ะของฉันมันอัดแน่นไปด้วยช็อกโกแลตกับของขวัญมากมาย พอเช้ามาก็มีคนเอาดอกกุหลาบมาให้เยอะแยะ

ยัยสโนวบอกว่า…เพราะเมื่อวานฉันอยู่กับโยเลยไม่มีใครกล้าเอามาให้….นี่ฉันฮอตขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย? -O-;;

“ลองคิดดูดิ ว่าถ้าพวกนั้นรู้ว่าแกเลิกกับโยแล้ว…/มันก็จะมารุมทึ้งฉันเลยอ่ะดิ =_=;”

“ไม่ใช่ย่ะ! แกก็จะหาแฟนแก้เหงาได้ง่ายๆเลยไง”

“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย =o=^”

“โยทิ้งแกเพราะอะไรล่ะ?” อีนี่ปราดเปรื่องรู้ด้วยว่าเค้าทิ้งฉัน …เอ๊ย! ไม่ใช่> < ฉันต่างหากล่ะที่ทิ้งเค้า

“เพราะ…”ฉันไม่อยากบอกให้ยัยนี่รู้เลย -.-;

“เค้านอกใจแก…โกหกแก…หรือว่าทำแกเจ็บ(ที่ใจ)ล่ะ?”

“T^T;;” ตรงหมดเลยย่ะ! นี่เธอเป็นอับดุลรึไง

“เพราะงั้นเธออย่าไปยอมมีแฟนประชดไปเล้ยย!^o^”

โป๊ก!

“โอ้ย~ อีตาซันไลท์! นายตีหัวฉัน (T^T)>” สโนวมองหน้าซันไลท์ที่เดินมาตีหัวเธออย่างเคืองๆ

“ก็ช่วยไม่ได้นี่ ^_^ มันหมันไส้ อยู่ดีไม่ว่าดียุให้เพื่อนบ้าผู้ชาย -3-” ซันไลท์ทำหน้ากวนประสาท

“ตายซะเหอะ อีตาบ้าาาา!!!” แล้วสโนวกับซันไลท์ก็เล่นวิ่งไล่จับกันอย่างสนุกสนาน

เฮ้อ…เห็นแล้วน้ำตาจะไหล T T ทำมันทั้งสองถึงคนแฮปปี้เอ็นดิ้งกันแบบนี้นะ
เมื่อไปกันหมดแล้วฉันจะอยู่ให้รากงอกทำไมล่ะ ฉันเองก็เดินกลับห้องดีกว่าจะไปนั่งหลับ เผื่อจะฝันเห็นโดเรม่อนใบ้หวย(มั่วแล้ว --)

“เธอ” เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ๆฉัน

“เรียกใคร -o-^” ฉันหันขวับไปมองด้านหลัง

“ฉันเรียกเธอนั่นแหละ ^_^”

“เหรอ…” ฉันมองผู้ชายผมสีแดงซอยทรงเกาหลี เจาะหูรูเท่าเม็ดกระดุม(ท่าทางจะระเบิดหู ช่างกล้า -_-;;) ดวงตาเรียวยาวสีน้ำตาลคมกริบแฝงความโฉดแต่ดูดึงดูดเพศตรงข้าม จมูกโด่งเป็นสันรับกับใบหน้า ผิวสีน้ำผึ้ง ริมฝีปากบางดูเซ็กซี่ ปลดกระดุมตั้ง 3 เม็ด =.,=โชว์แผงอกล่ำๆ (โอ้~แม่…) พับแขนเสื้อขึ้น ท่าทางดูหล่อ โฉด เกาหลี นักเลง อย่างลงตั๊วลงตัว…

“นายมีปัญหาอะไรกับฉันรึเปล่า? คงไม่ได้มาจับฉันไปเรียกค่าไถ่หรอกนะ -_-;;”

“นึกว่า‘อีฟ’จะอ่อนหวานกว่านี้ซะอีก -_-++” สายตาชิ้งๆส่งมาต่างกับรอยยิ้มที่เจอตอนแรกจนฉันเสียววูบ

“ไม่มีอะไรงั้นฉันไปล่ะ (-o-;)/”

“เดี๋ยว…! ฉันชอบเธอเป็นแฟนกับฉันซะ!”

“…” ถึงหมอนี่จะพูดเร็วแต่ฉันก็ได้ยินคำที่มันพ่นออกมาทุกคำ ฉันอึ้งไปซักพัก…นี่มันขอคบหรือขู่ฆ่าวะ

“ฉัน…”

“ฉันรู้ว่าเธอเลิกกับแฟนแล้ว -o-”

“ฉัน…”

“ฉันรักเธอตั้งแต่แรกเห็น -_-^”

“ฉัน…”

“ฉะนั้น ห้ามปฏิเสธ -_-!”

“ฉัน…”

“ถ้าแฟนเก่าเธอมาทวงฉันจะจ้วงมันเอง ^_^”

“อึก…T_T;” ฉันจะทำยังไงกับไอ้โหดนี่ดี~

‘เค้านอกใจแก…โกหกแก…หรือว่าทำแกเจ็บ(ที่ใจ)ล่ะ?’

‘เพราะงั้นเธออย่าไปยอมมีแฟนประชดไปเล้ยย!’

จู่ๆคำพูดของสโนวก็เข้ามาในหัวฉัน แต่ฉันคงไม่สิ้นคิดขนาดต้องมาคบกับไอ้โฉดนี่ม้างงง….-O-;ถ้าฉันขอเลิกขึ้นมา มันไม่คว้านท้องฉันเลยเรอะ

“ขอโทษนะ…ฉันขอคิดดูก่อน >o<” ฉันพูดแล้วรีบแจ้นกลับห้องด้วยความไวเหนือแสง
มีเสียงห่ามๆตะโกนไล่หลังฉันมาว่า

“อีฟฟฟฟ!!...ไอ!เลิฟ! ยู!~”

ฉันจะไม่อายเท่านี้เลย…ถ้าไม่มีคนมองอยู่เป็นสิบ >/////<ฉันอายจนจะเอาหัวมุดส้วมแล้วโว้ยยย!! ไปตายซะไป~ไอ้เหี้ยยมหัวแดง!>[]<
 
WAYO (talk)

 

ผมลืมตาขึ้นมาช้าๆหัวมันหนักอึ้งและปวดจนแทบจะระเบิดรู้สึกหนาวๆร้อนๆไปทั่วทั้งร่าง สายตาของผมเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าและยารวมทั้งรู้สึกได้ถึงความชุ่มของผ้าที่แปะไว้บนหัว

ผมเผลอกระตุกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหุบยิ้มลงเมื่อร่างระหงที่เดินเข้ามาในห้องคือ ‘เบอร์รี่’

 “เธอมาที่นี่ทำไม” ผมมองแบบไล่อ้อมๆ

“ฉันเห็นนายไม่ไปโรงเรียนเลยเป็นห่วง หวังว่าสัญญาของเรานายจะไม่ลืม” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ใส่จริตลงไปแล้วอมยิ้ม

“นั่นสินะ…” สัญญา…ที่ผมจะปฏิเสธไม่ได้…
                                                                                                                                                The end WAYO(talk)