Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ฉันนั่งปรึกษาเรื่องโยที่เอาแต่เมินฉันกับสโนวที่ตอนนี้กลับมาสวีตกับอีตาซันไลท์เหมือนเดิมแล้ว ยิ่งเห็น 2 คนนี้รักกันฉันยิ่งอิจฉา T_T โอ้ว…สโนว ฉันรู้แล้วว่าเธอรู้สึกยังไง
“แกก็ลองชวนเค้าคุยดูสิ ไม่ก็ลองอ้อนๆดู” สโนวเสนอ
“ฉันชวนแล้วนะ แต่ขนาดฉันเต้นรูดเสาให้ดู อีตานั่นยังไม่สนใจเลย T-T โฮๆ~ ฉันจะทำไงดี อีกไม่กี่อาทิตย์ก็ปิดเทอมแล้ว นั่นก็แปลว่าเราอาจไม่ได้เจอกันอีก >~<”
ใช่แล้ว ถ้าเกิดจบเกรด 12ไปฉันกับเค้าก็ต้องไปคนละทาง พ่อกับแม่จะมารับฉันเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ส่วนเค้าก็ต้องไปเรียนต่อที่อื่น
“อ่อ ฉันมีความคิดดีๆแล้ว *o*” สโนวทำตาลุกวาว
“อีกไม่นานก็จะถึงวันวาเลนไทน์แล้ว เธอก็ถือโอกาสทำช็อกโกแลตง้อเค้าซะเลยสิ ^.^ v”
“เป็นความคิดที่ดีนะ ไม่มีผู้ชายคนไหนรับช็อกโกแลตจากใจของฉัน แล้วปฎิเสธมันลงคอหรอก^O^;”(หวังว่านะ) 
ฉันเดินลอยชายไปตามถนนเพื่อหาซื้อวัสดุในการทำช็อกโกแลตหลังจากขออนุญาติออกมาจากโรงเรียนในวันหยุด หลังจากซื้อของเสร็จฉันก็เดินไปที่ป้ายรถเมล์เพื่อจะกลับ
ฉันนั่งรอรถที่ป้ายและมองดูถุงอุปกรณ์ในมือแบบยิ้มๆ วาโย..ถ้านายหายโกรธก็ดีสินะ ถ้านายกินช็อกโกแลตของฉันแล้วบอกว่า อร่อย…ก็คงดี
อุ๊บ! OxO จู่ๆก็มีมือใหญ่ๆของใครบางคนมาอุดที่ปากฉันเอาไว้ ฉันเบิกตาโพล่งดิ้นป้าดๆด้วยความตกใจ
“ชู่…อย่าส่งเสียง” เสียงกระซิบดังข้างหูฉัน
“ว…วา อุ๊บ! นะ…นาย?!” ฉันเกือบลืมแน่ะว่าจะไม่เรียกชื่อเค้าอีก
เค้าลากฉันเข้ามาหลบหลังป้ายแล้วชะโงกหน้าไปดูลาดเลาซักพักก็มีผู้หญิงแว่นหนาแต่งตัวเฉิ่มๆ หน้าตกกระ เดินหันซ้ายหันขวาวนไปวนมาแถวๆป้ายรถเมล์ เธอแลซ้ายแลขวา เมื่อไม่เจอสิ่งที่ต้องการเธอเลยเดินจากไป
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครน่ะ?” ฉันถามวาโยที่ทำท่าทางเครียดๆอยู่
“ยัยนั่นตามเธอมา…” เค้าตอบสั้นๆ
ฉันยิ้มแก้มปริทันที ^___^นายยอมคุยกับฉันแล้ว!! นายคุยกับฉันแล้วจริงๆ เย้~!!! >w<
“ยิ้มอะไร?” วาโยแสร้งเหลียวตาไปทางอื่นแล้วจับปากตัวเองอย่างเสียฟอร์มที่เผลอพูดกับฉัน ทั้งที่หุบกลีบปากซะมิดตั้ง 1 เดือนเต็มๆ…”คริๆ น่ารักจริงนะนาย ที่จริงก็อยากพูดกับฉันอ่ะดี้~ >w<”
“ฮึ่ย!ใครอยากกัน -_-^”
“ปากแข็ง! งั้นนายรู้ได้ไงว่ายัยนั่นตามฉันมา นายเองก็แอบตามฉันมาเหมือนกันใช่ไหมล่ะ? ^__^”
“…” ฉันเห็นเค้าแก้มแดงแว๊บนึงแล้วเดินหนีไป
“ขอบใจนะ ที่เป็นห่วงฉัน ^o^”
“ระวังตัวล่ะ” เค้าทิ้งประโยคสุดท้ายไว้ให้ฉัน
เหอๆๆ…-///- ทำเก๊กไปเถอะ…ว่าแต่ยัยแว่นนั่นเป็นใครกันทำไมต้องตามฉันมาด้วย? หรือจะเป็นพวกโรคจิต! บรื๋อ!~ แบบนี้ฉันต้องระวังตัวจริงๆแล้วสิ
 
วันต่อมา…
หมับ! ฉันรั้งตัวร่างสูงที่กำลังลุกขึ้นจากเตียงเอาไว้ ฮึ! วันนี้ฉันแทบไม่ได้หลับเลยนะ เพื่อจะตื่นให้ทันนาย
“นายอย่ารีบไปก่อนฉันเลยนะ…เดินไปโรงเรียนกับฉันเหอะ T_Tฉันกลัวพวกโรคจิตอ่ะ” ฉันอ้อนเสียงอ่อน
“อย่ามาอ้าง” วาโยพูดเสียงเย็นชาแล้วสะบัดแขนออกทันที
“ไม่อาววว ให้ตายยังไงฉันก็ไม่ปล่อย! จะงอนก็ให้มันน้อยๆหน่อยย่ะ นายเป็นผู้ชายนะ จะให้ฉันหน้าด้านง้อไปถึงเมื่อไหร่กัน ?!” ฉันรัดเอวเค้าไว้สุดชีวิตแล้วตะโกนออกไปอย่างเหลืออด
“…ใครใช้ให้ง้อเล่า” เค้าพูดแล้วแกะมือฉันออกหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วฉันก็วิ่งตามเค้ามาต้อยๆ เชอะ!นายจะให้ฉันตัดใจได้ไงกัน?ก็คนมันรักไปแล้วอ่ะ -^-จะให้ฉันทำยังไง… (-////-) (ไม่เหลือศักดิ์ศรีลูกผู้หญิงอยู่แล้ว)
   “พี่โย~พวกเรากำลังรอพี่อยู่เลยค่ะ ^_^” ยัยรุ่นน้องประมาณ 7-8 คน เดินเข้ามาเกาะแกะหมอนั่นที่จริงก็เพราะยัยพวกนี้นี่แหละ ที่ทำให้ฉันเข้าใกล้โยได้ยากขึ้น เพราะพักหลังๆหมอนั่นเองก็ไม่ปฏิเสธอะไรเลย จนยัยพวกนั้นได้ใจ ตามติแจเหมือนเหาฉลาม -*-ไปป้อนข้าว ป้อนน้ำ ซับเหงื่อ บีบนวดให้ทุกเช้าเย็นกรี๊ด~ คิดแล้วแค้นจริงๆ!>^<                “พี่โยอ่ะ น่ารักที่สุดในโลกเลย ^w^///” กรี๊ด!! อย่าเอาตัวเธอไปถูแขนแฟนฉันนะ >o< ~
“วันนี้อากาศร้อนจัง พี่โยร้อนแย่เลย~ ^_^//” อ๊ากก! อย่าเอามือโสโครกของเธอไปจับแก้มเนียนๆของโยนะ!!>*<
“วันนี้ลิลลี่เหงาจัง พี่โยช่วยไปที่ห้องหนูอีกได้ไหมคะ?>////<” กร๊าซซซ!!!ยัยเด็กแก่แดด เลิกเอามือไปถูไถอกว่าที่สวามีฉันเดี๋ยวนี้นะ!! >[]<** (กล้าพูดนะฉัน)
ถึงอีตาเย็นชาจะไม่แสดงอารมณ์อะไรก็เถอะ! แต่ตานั่นก็เป็นผู้ชายนะ ต้องแอบคิดอะไรบ้างล่ะ!ไม่มากก็น้อย><แล้วดูปฏิกริยาของพวกหล่อนๆสิ มันแรงขึ้นทุกวันๆแล้วนะ!! ฉันทนมาได้ไงตั้งเดือนนึง วันนี้แหละ…ฉันจะฆ่าพวกแกให้หมดเลย!!  เริ่มจากยัยตัวเล็กที่เอามือถูอกนายเนี่ยแหละ!!
“ย้ากกก!!!” ฉันกระโจนไปบีบคอยัยเปี๊ยกนั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย
“กรี๊ดดด!!! ปล่อยเพื่อนฉันนะ! ยัยอีฟโรคจิต!!” ยัยผู้หญิงพวกนั้นกรูเข้ามาจับฉันไว้ทันที ส่วนอีตาวาโยก็เดินไปทางอื่นแล้ว
“วันนี้แหละ พวกแกตายแน่~!!!>*<” ฉันดิ้นป้าดๆ จนในที่สุดก็หลุดมาได้ โชคดีที่ยัยพวกนั้นมีแต่พวกรุ่นน้องจอมแก่แดด ฉันเลยใช้วิชากังฟูที่เรียนมาจากคุณครูที่โรงเรียนเก่าอัดยัยพวกนั้นจนเละห้องน้ำนักเรียนอาคาร 2…
“อูแหวะ!ใครมันเอาหมาเน่ามาปล่อยในนี้เนี่ย!? เหม็นโคตร~>^<”
สุดท้ายฉันก็โดนอาจารย์ห้องปกครองบ่นหูชา แล้วโดนตัดคะแนนพฤติกรรมไปตามระเบียบ ถึงเส้นใหญ่แค่ไหนลุงโทนัสไม่อยู่ฉันก็ต้องโดนบ้าง แต่แย่กว่านั้นครูฉวีจอมโหดแกสั่งให้ฉันไปขัดห้องน้ำทั้งอาคาร 2 คนสวยเศร้า…(_ _) แถมที่นี่ยังกลิ่นเน่ายังกะอะไรดี
แล้วนี่ก็ 5 โมงครึ่งแล้วนะ…พึ่งเสร็จไป 3ห้องเองคืนนี้จะได้กลับบ้านไหมเนี่ย? แงๆ…TTOTT
กุกกัก!กุกกัก!
เฮ้ย! นั่นเสียงอะไรดังมาจากห้องน้ำชายข้างๆน่ะ =[]= ฉันเดินไปดูทันทีเพราะเริ่มอินกับบทคนขัดส้วมจริงๆซะแล้ว…
“นี่มันก็มืดแล้วนะ ทุกคนน่าจะกลับหมดแล้วสิ…” ฉันเดินไปตามต้นเสียงแต่ก็ไม่เจออะไร ทันใดนั้นเอง…!
พลั่ก!!
“โอ้ย! > <” ฉันรู้สึกเหมือนมีใครถีบหลังฉันจนถลาหน้าคว่ำคะมำจนเกือบหัวโขกโถส้วมตาย…T^T
ปัง! แกร่ก!~
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตั้งหลักหันไปมองประตูห้องน้ำก็ถูกปิดลงตามด้วยเสียงล็อคกลอนประตูเสร็จสรรพ
“คิกๆๆ…” เสียงผู้หญิงหัวเราะคิกคักดังมาจากนอกห้องน้ำ
“นี่! เปิดประตูนะ!! >[]<” ฉันกระโดดถีบประตูที่ทำจากเหล็กอลูมีเนียมชั้นดีจนเจ็บขา
“ฮิๆๆๆ…สมน้ำหน้า” เสียงแหลมเล็กทิ้งท้ายไว้แล้วไม่มีการตอบรับใดๆอีกเลย มันต้องเป็นพวกเด็กแก่แดดที่โดนฉันอัดไปแน่ๆเลย…
โฮ~ ฉันอยากจะร้องไห้ TT[]TT ฉันจะซวยได้โล่เลยรึไง?!ฉันนั่งกอดเข่าอยู่บนฝาชักโครกฟุ่บหน้าลงกับเข่า หลังจากใช้แรงในการเตะประตูห้องน้ำจนหมด..แต่ไอ้ประตูเนื้อดีนี่กลับไม่สะทกสะท้านอะไรเลย 
20.45 น.
ฉันยังคงนั่งรอความช่วยเหลืออย่างเริ่มจะหมดหวัง ความเงียบเข้าปกคลุมมีเพียงเสียงจิ้งจกเท่านั้นที่เป็นเพื่อนฉันยามเหงา…
ฉันหาดูทุกวิถีทางแล้วนะทั้งหน้าต่างกับช่องแอร์ข้างบนก็ไม่มี รูระบายอากาศก็ไม่กว้างให้ฉันรอดไปได้ ครั้นจะมุดส้วมก็ดูจะสิ้นคิดเกินไป โทรศัพท์มือถือก็อยู่ห้องน้ำหญิงอีกฟากนึง(เพราะตอนเดินเข้ามาฉันลืมถือกระเป๋าติดมือมาด้วย)โฮ~ ไอ้ห้องสี่เหลี่ยมนี่มันกักขังฉันไว้โดยสมบูรณ์แบบจริงๆ แถมไอ้ห้องนี่ยังมืดสลัวจนวังเวงอีกด้วย…ถ้ามีผีโผล่ออกมาจริงๆจะทำยังไงล่ะ…ฉันกลัวนะ…ฮือๆ TOT~ 
22.15น.
ฉันยังคงขลุกอยู่ที่เดิม แม้แต่ไอ้จิ้งจกนั่นก็ไม่อยู่เป็นเพื่อนฉันอีกแล้ว…มีแต่นาฬิกาดิจิตอลของฉันเท่านั้นที่ส่องแสงในวงแคบ
เสียงสะอื้นของฉันดังขึ้น….ความมืดและความเงียบเริ่มทำให้ความกลัวเข้ากดดันฉันที่ต้องอยู่เพียงลำพังในที่แบบนี้ ใบหน้าของคนที่ฉันนึกถึงและภาวนาให้เค้ามาช่วยก็คือ…อีตาวาโย ที่ตอนนี้ว่าไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน…ฉันนึกถึงอ้อมกอดอุ่นๆของเค้า นึกถึงรอยยิ้มที่ฉันอาจจะไม่ได้เห็นมันอีก นึกถึงสายตาอ่อนโยนในบางคราวที่เค้ามองฉัน
“วาโย…ช่วยฉันด้วย…แงๆ ฉันกลัวจะแย่อยู่แล้ว ฮึกๆ ฮือออ” ฉันเริ่มร้องไห้อย่างบ้าคลั่งปากยังคงร้องหาแต่คนบ้าที่ไม่เห็นหัวฉันด้วยซ้ำ
ต่อจากนั้น ก็นึกถึงสิ่งศักดิ์สิทธ์ ต่อด้วยพ่อแม่ ตามติดมาด้วยเพื่อนๆ แต่ก็วกกลับมาอีกที่คนเย็นชาที่ฉันกำลังร้องหาไม่หยุดอีก “ฮือๆๆ…ฉันเกลียดนายที่สุดเลย วาโย! ฉันเกลียดนาย…ฉันจะไม่รักอีกต่อไปแล้ว ไอผู้ชายบ้าบอ ขี้งอนขี้เก๊กอย่างนาย ! ฉันจะไม่รักอีกแล้ว ฮือ..ๆ…ๆ TTTTOTTTT” แล้วฉันก็พร่ำไปอีกบลาๆๆ จากนั้นก็ร้องๆๆ เป็นเด็กขี้แยไม่หยุดหย่อน
แอ๊ด….!
จู่ๆประตูก็ถูกเปิดออก พร้อมกับเงาดำทะมึนที่ยืนตระหง่านอยู่
“นายเป็นใครน่ะ?! อย่าเข้ามานะ! >O<” ฉันตวาดเสียงออกไปเพราะร่างสูงที่ความมืดปกปิดรูปลักษณ์ของเค้าเอาไว้ทำให้ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครกำลังเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน ถ...ถ้าเป็นพวกโรคจิตที่วาโยเตือนให้ระวังล่ะ? ฉันจะทำยังไงดี!...ฉันจะทำยังไงดี…>_<
“กรี๊ดดดด!!!~…” เสียงกรี๊ดของฉันสงบลง เมื่อร่างสูงฉุดตัวฉันเข้ามากอดไว้ด้วยอ้อมกอดที่อ่อนโยน
“เธอจะไม่เป็นไรแล้วนะ…” น้ำเสียงที่ราบเรียบแต่แฝงไปด้วยความอ่อนโยน สัมผัสที่อบอุ่นกับกลิ่นหอมที่ฉันคุ้นเคย
“วาโย…ฮึกๆ…นาย…มาช้า” ฉันสะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของเค้า มืออุ่นๆลูบหัวปลอบฉันเบาๆ
“ฉัน…พยายามแล้ว…” เสียงหอบดังถี่ตั้งแต่ทีแรกสงบลง เค้ากระซิบให้ฉันฟัง “ฉันพยายามหาเธอทั่วทั้งอาคารโทรไปเธอก็ไม่รับ ฉันนึกว่าจะมีใครทำอะไรเธอจริงๆซะแล้ว” ฉันถูกกระชับกอดแน่นกว่าเดิม
“ฉันจะไม่ทิ้งเธออีกแล้ว ฉันสัญญา…” อ้อมแขนกว้างสั่นเทาไปด้วยความกังวล…
“นายสัญญาแล้วนะ ต่อไปจะไม่โกรธฉันอีกแล้วใช่ไหม…? สัญญาสิว่าจะจะไม่ทิ้งฉันไปอีก…ฮึก ฉันกลัว…กลัวว่านายจะเกลียดฉันจริงๆ เพราะฉันรักนาย…ไม่ใช่เพราะเงินบ้าบออะไรทั้งนั้น…ฮึก…นายเชื่อใจฉันใช่ไหม? บอกมาสิว่านายเชื่อใจฉัน ฮือ….” ฉันสะอื้นปล่อยโฮออกมาคาอกเค้าแล้วกำเสื้อเค้าไว้แน่นเหมือนคนบ้า
“ฉันเชื่อใจเธอ…ไม่ว่าเธอจะหลอกฉันอีกกี่ครั้ง…หรือรักฉันเพราะอะไรก็ตาม ฉันจะไม่ทิ้งเธอไปอีก ฉันสัญญา…” ชายหนุ่มยืนยันด้วยเสียงที่หนักแน่น โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีใครบางคนแอบฟังอยู่…
“รักกันนักใช่ไหม!? ฉันจะทำให้เธอไม่มีปากไว้บอกรักเค้าอีกเลย…” หญิงสาวที่อยู่ในมุมมืดของห้องน้ำพึมพำและขยับกรอบแว่นสีดำของเธอก่อนจะฉายแววตาเคียดแค้นริษยาออกมา…บอกเป็นนัยๆว่า ‘แผนการร้ายกาจของเธอจะเริ่มขึ้นอย่างแน่นอน’