Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ตั้งแต่คืนนั้น ฉันกับเค้าก็ตกลงเป็นแฟนกัน >////< กรี๊ด~+ นี่เป็นเรื่องดีที่สุดในรอบปีเลยนะ!
“แกทำหน้าแบบนั้นทำไมน่ะ -*-” ฉันหันไปมองสโนวที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ เธอทำหน้าเหมือนจะกินตับคน
“ฉันกำลังมีความรัก!>////< กรี๊ด~~” ฉันบิดตัวไปมา
“แกนี่น่าหมันไส้จริงๆ =o=**” สโนวพูดแล้วฉีกกระชากเนื้อหมูในจานเหมือนจะฉีกเนื้อคน
“แกไม่เคยเรียกฉันว่า‘แก’มาก่อนเลยนะ ไปกินรังแตนมารึไง? -*-” ฉันหันไปเขม่นใส่สโนวที่ทำฉันเสียอารมณ์และจังหวะนั้นอีตาซันไลท์ก็เดินเข้ามาพอดี
“(= ^) ชิ! (^ =)” ทั้งสโนวและซันไลท์ร้อง‘ชิ’พร้อมกันแถมยังหันหน้าไปคนละทางพร้อมกันอีก
“ทั้ง 2คนเป็นอะไรน่ะ? ร่าเริงหน่อยสิ ^O^”
“แส่! =^=” สโนวกับซันไลท์ประสานเสียงกัน
เออๆ ฉันไม่ยุ่งกับพวกแกแล้วก็ได้ -*-
“ชิ!ฉันไปหาที่รักฉันดีกว่า -^-”(กล้าเรียกนะ)
“ไม่ต้องมาทำดีใจยัยขี้! มีความเชื่ออยู่ว่า…ใครที่ได้ตำแหน่งอีฟติดต่อกันบ่อยๆจะต้องตาย =O=”
ฉันได้ยินแล้วถึงกับกระโดดถีบซันไลท์ทันที นายกล้าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นเรอะ! เกิดปีหน้าฉันได้ตำแหน่งอีฟอีกฉันก็ต้องกลัวจนขี้ขึ้นสมองอ่ะดิ =___=^… อ๊ะ จริงสิปีหน้าฉันก็จบเกรด 12 แล้วนี่หว่า…นี่ฉันกำลังกลัวบ้าอะไรของฉันเนี่ย??
“โอ๊ย! ยัยบ้าฝากไว้ก่อนเถอะ” ซันไลท์ตะโกนไล่หลังฉันที่กัดแล้วหนี เหอๆๆสมน้ำหน้า
ร่างสูงที่นั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับลึกอย่างไม่รู้สึกรู้สาเลยว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างๆ ผมสีดำสนิทดูเป็นประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์จากหน้าต่าง ฉันเอื้อมมือไปจับเส้นผมนุ่มๆของเค้า คนอะไรหัวนุ่มจับสบายมือชะมัด -////-
หมับ! มือใหญ่ๆของเค้าวางทับลงบนมือฉันที่จับหัวเค้าอยู่อีกที
“ต…ตื่นแล้วเหรอ ^//^;”
“มีอะไรรึเปล่า?” ใบหน้าเรียวที่ฟุบอยู่กับโต๊ะหันมามองฉัน
“วันนี้ หัวหน้าห้องบอกว่าจะจัดงานฉลองให้เราที่โรงพละตอน 6 โมงเย็น ฉลองการรับตำแหน่งอดัมกับอีฟ เธอบอกให้ฉันลากนายไปให้ได้ นายจะไปรึเปล่า? ^o^” ฉันถามเค้าที่มีสายตาไร้อารมณ์แต่ดูชุ่มฉ่ำเพราะน้ำจากในตาที่เกิดจากการง่วงนอน
 “ถ้าเธอไป…”มือของเค้ากุมมือฉันจนรู้สึกอุ่น
“…(‘///’)”
“ฉันก็ต้องไปสิ” เค้าเอามือลูบหัวฉันเบาๆแล้วหลับต่อ
“เดี๋ยวสิ!อีตาเย็นชาอย่าพึ่งหลับ ฉันมีเรื่องจะถามนาย!...”
ฉันเขย่าเค้าจนเค้าเขม็งตามอง บรื๋อ~น่ากลัวอ่ะ >~<
“อะไร?! -‘’-”
“คิ้วผูกปมแบบนี้นายรักการนอนมากกว่าฉันสินะ =M=”
โยไม่ตอบแต่ฟุบหัวลงมานอนตักฉันแทน จนฉันที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย
“เมื่อวานนอนไม่พอต่างหากล่ะ…”
ฉันนั่งเกร็งไม่กล้าขยับตัว เพราะเวลาผมของเค้ามาโดนขาฉันมันรู้สึกจักจี้ >//<
“พูดสิ มีอะไร?” นายเย็นชาถามฉันทั้งที่ยังหลับตาพริ้มอยู่บนตักฉัน…อ้ากกก นายอย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้นะ!!
“ฉ…ฉันว่าจะถามตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกแล้ว …แต่ไม่รู้ทำไม? ฉันถึงไม่เคยนึกจะถาม…”เค้าปรือตาขึ้นมามองฉัน เพื่อรอฟังสิ่งที่ฉันจะถาม น…นายอย่าจ้องด้วยหน้าหล่อๆแบบนั้นสิ เดี๋ยวฉันก็จับโปะยาสลบ ลากเข้าหลืบไปทำ…ซะเลยนี่ -.,-(เฮ้ย!?)
“นายชื่ออะไร?”
“หา!? เธอไม่รู้”นายเย็นชาเกือบทำหน้าเหวอหลุดนิดๆ
ฉันรู้น่าว่าเป็นคำถามที่โคตะระโง่ คนทั้งนอกและในโรงเรียนเค้าคลั่งนายจนแค่พูดถึงก็นึกชื่อออกแล้ว แต่ฉันนี่สิ..ชื่อนายก็ไม่เคยเรียก ใครนินทาอะไรเรื่องนู้นเรื่องนี้ถ้าไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันก็จะไม่ฟัง เวลาเจอพวกสาวแรดๆฉันก็จะเดินหนีฉันเรียกแต่ชื่อสมมุติ(ไอ้ปลาตาย นายเย็นชา อีตาหน้าตึง ผีจูออน ฯลฯ )ของนาย จนลืมเรื่องชื่อจริงไป…ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่นา
“…วาโย” เค้าเงียบก่อนจะพูดคำๆนึงออกมาซึ่งฉันฟังไม่ทัน
“หือ? อะไรนะ? (‘ ‘)”
“ฉันชื่อ ‘วาโย’”… ‘วาโย’ ที่แปลว่า ‘ลม’หรือ ‘อากาศ’น่ะเหรอ?
“ไม่น่า…นายถึงได้รับฉายาว่า ‘เจ้าชายสายลม’ ^_^”
“พึ่งจะรู้รึไง -_-^” เค้าลุกขึ้นจากตักของฉันแล้วแอบคิ้วกระตุกนิดๆ
“นายอย่าโกรธเลยน่า~ต่อไปฉันจะเรียกชื่อนายว่า ‘วาโย’ ชัดถ้อยชัดคำเลยตกลงไหม? ^w^”
“เรียกว่า ‘โย’ก็ได้” เค้าท้วงขึ้น
“มันฟังดูเหมือน‘แฟน’มากกว่า” ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มออกมา…(.////.) ล…หล่อเป็นบ้าเลย
“แล้วเธอชื่ออะไร? (-_-?)”
“ห…หา!?”
“ชื่อเธอน่ะอะไร?”
“เฮ้ย!อย่าบอกนะ O_Oว่านายก็ไม่รู้จักชื่อฉันเหมือนกัน?!”
“(- -) (_ _) (- -) (_ _) ” เค้าพยักหน้า
เราเป็นแฟนกันประสาอะไรวะ นอนด้วยกัน กินด้วยกัน อาบน้ำห้องเดียวกัน(แต่ไม่ได้อาบด้วยกันหรอกนะ!>///<) แถมเรียนด้วยกันปกติรู้กันเกือบหมดทุกเรื่องแล้วทำไมแค่ชื่อเค้าถึงไม่รู้เนี่ย -*-
เป็นคู่พระนางที่เหลวเป๋ว ไร้แก่นสาร บ่มีไก๋จริงๆ =A=;;
“ฉันชื่อ ‘เอวานีน’ ชื่อเต็มๆว่า ‘เอวานีน เอมิกะ’”
“ชื่อโคตรแปลกเลย -_-;”
“ก็พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นส่วนแม่เป็นคนอเมริกา คุณยายที่อยู่ที่อเมริกาเป็นคนตั้งชื่อ ‘เอวานีน’ ให้ เพราะบอกว่ามันเพราะแบบแปลกๆ ไม่เหมือนใครดี ^__^”
“ก็จริงของยายเธอ -_-” นายต้องการด่าหรือชมฉันกันแน่ -‘’-
“แต่ฉันก็ชอบนะ…” ฉันเอามือมาจับแก้มฉันไว้
“เอวานีน…” ฉันใจเต้นตึกตัก เมื่อใบหน้าของเค้าโน้มมาใกล้จนได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย…ฉันจะได้จูบจริงๆแล้วใช่ไหม?...
แต่จู่ๆเพื่อนในห้องที่กลับมาจากกินข้าวก็เดินเข้ามาเป็นฝูงแบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โยเลยถอยกรูออกไปทันที ฉันกับเค้าต่างคนต่างอารมณ์ค้างหน้าแดงไปถึงหู อีกนิดเดียวปากเราก็จะชนกันแล้วนะ..TT_TT กรรม…ฉันก็อดอีกตามเคย~มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่คนเย็นชาอย่างเค้าจะมาจูบฉัน....T[]T^
 
ฉันกุมมือกับโยเพื่อกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปงานเลี้ยงที่โรงพละตอนเย็นพอกลับมาถึงบ้านก็เห็นลุงโทนัสยืนยิ้มให้เราอยู่
“พวกเธอดูอย่างกะแฟนกันเลยนะ ^___^” คำพูดนั่นทำให้ฉันรีบเอามือออกจากโยเพราะกลัวลุงเอาไปฟ้องพ่อฉันที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าชีวิต
“ก็แล้วจะทำไม -_-” โยพูดแล้วโอบไหล่ฉันให้มาใกล้ตัว
“(.////.)a”ฉันเกาแก้มแบบเขินๆกับการกระทำของเค้า…
“ลุงมีเรื่องจะคุยด้วยแป๊บนึง เดี๋ยวให้หลานลุงไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วกัน”
“ค…ค่ะ” ฉันตอบคุณลุง
แต่โยไม่ตอบอะไรแล้วเดินเข้าไปในบ้านก่อน ลุงโทนัสจึงเริ่มพูด
“ขอบใจมากนะ ที่ทำตามคำขอของลุง ลุงจะให้เงินหนูเป็นการตอบแทนนะ ^_^”
“ขอบคุณค่ะ…แต่หนูไม่ต้องการเงิน”
“แล้วหนูต้องการอะไรล่ะ?”
“คุณลุงขอให้หนูอยู่เคียงข้างโย…ทำให้เค้ารักหนูให้ได้ แต่หนูไม่ได้ต้องการเงินกับของอะไรของคุณลุง เพราะว่า…”
“เธออยากได้มากกว่านั้นรึไง…” จู่ๆโยก็เปิดประตูออกมาแล้วมองฉันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่แววตาบอกว่าผิดหวังในตัวฉันจริงๆ
“ฉันเกลียดคนหลอกลวง” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าทุกครั้งทีเคยได้ยิน
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ! ฉันรักนายจริงๆ!” ฉันพยายามอธิบายแต่เค้ากลับเดินผ่านฉันไปเหมือนว่าฉันเป็นเพียงแค่อากาศ
“เธอไม่มีค่าพอ…ให้ฉันพูดคำว่า‘เกลียด’ด้วยซ้ำ” แววตาเย็นชาตวัดมามองฉัน แล้วเดินไม่เหลียวมองมาอีกเลย!
“ฮึกๆๆ!...ตาบ้า! กลับมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ ฮือ…นายสัญญาแล้วนี่อดัม!! ว่านายจะรักอีฟตลอดไป!” ฉันเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ “ถ้านายเดินไปอีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะไม่เรียกชื่อนายอีกแล้วนะ!! ฉันจะโกรธนายจริงๆแล้วนะ!!! แล้วเราจะต้องเลิกกัน…ฮือๆ…” น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาจนฉันใช้มือปาดจนเจ็บตา…มันก็ยังไม่หายไป.
โยหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามองหน้าฉัน ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาว่าเค้าจะขอโทษและเข้าใจฉัน แต่ทว่าคำพูดของเค้ากลับทำให้ขาฉันไร้เรี่ยวแรงและทรุดตัวลงทันที “…แม้แต่เธอ…ก็ไม่ใช่คนที่ฉันควรรัก”
“ไปตายซะ…เอวานีน”
เสียงฝีเท้าก้าวจากไปอย่างหนักหน่วง บ่งบอกว่าเค้าจะไม่ย้อนกลับมาอีก…
เสียงของเค้ายังคงก้องอยู่ในหัวของฉัน…
ไปตายซะ…เอวานีน…
ไปตายซะ…..เอวานีน….
…ไปตายซะ…เอวานีน…… 
หัวใจฉันเหมือนโดนกรีดลึกลงไปด้วยน้ำเสียงเย็นชานั่น
ตั้งแต่วินาทีแรก…ที่คำนั้นหลุดออกมาจากปาก…คนที่ฉันรัก.
“ลุงขอโทษนะ…เป็นเพราะลุงเอง” มือใหญ่ๆวางลงบนไหล่ฉัน ฉันปัดมือของคุณลุงออกแล้ววิ่งเข้าห้องไป…ภาพแววตาของเค้าตอนนั้น แววตาตอนที่พูดถึงอีฟ…มันบ่งบอกว่า ลึกๆแล้วเค้ากลัวความรู้สึกที่เรียกว่ารักของตัวเองมากแค่ไหน…มันบ่งบอก…ว่าเค้าจะไม่รักใครอีกแล้ว..!
วาโย…ฉันขอโทษ ฉันทำให้นายผิดหวัง ทำให้นายที่ไว้ใจฉัน ต้องกลับมาเกลียดชังความรักอีกครั้ง….ฉันทำลายความไว้วางใจของนาย….
ฉัน….ขอโทษ….
ฮึก…ฮึก…
#รีบมาเร็ว ทุกคนรอเธออยู่ #
ฉันขยี้ตาให้เพื่อให้น้ำตาที่ไหลรินหายไปและเพ่งอ่านข้อความจากมือถือที่สโนวส่งมาให้…นั่นสินะ ฉันควรจะไปเพราะสัญญากับหัวหน้าห้องเอาไว้แล้ว…อย่างน้อยทุกคนก็อุตส่าห์จัดงานเลี้ยงฉลองให้ฉันกับ…
ยังไงก็ตามฉันจะทำให้ทุกคนต้องมารอไม่ได้ วาโย…ถ้านายไม่ไป อย่างน้อยฉันนี่แหละที่จะไปเอง
ฉันคิดได้ดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนชุดแล้วตรงดิ่งไปโรงพละทันที