Love Wayo รักสุดใจเจ้าชายสายลม

ตั้งแต่คืนนั้น ฉันกับเค้าก็ตกลงเป็นแฟนกัน >////< กรี๊ด~+ นี่เป็นเรื่องดีที่สุดในรอบปีเลยนะ!

“แกทำหน้าแบบนั้นทำไมน่ะ -*-” ฉันหันไปมองสโนวที่นั่งกินข้าวอยู่ข้างๆ เธอทำหน้าเหมือนจะกินตับคน

“ฉันกำลังมีความรัก!>////< กรี๊ด~~” ฉันบิดตัวไปมา

“แกนี่น่าหมันไส้จริงๆ =o=**” สโนวพูดแล้วฉีกกระชากเนื้อหมูในจานเหมือนจะฉีกเนื้อคน

“แกไม่เคยเรียกฉันว่า‘แก’มาก่อนเลยนะ ไปกินรังแตนมารึไง? -*-” ฉันหันไปเขม่นใส่สโนวที่ทำฉันเสียอารมณ์และจังหวะนั้นอีตาซันไลท์ก็เดินเข้ามาพอดี

“(= ^) ชิ! (^ =)” ทั้งสโนวและซันไลท์ร้อง‘ชิ’พร้อมกันแถมยังหันหน้าไปคนละทางพร้อมกันอีก

“ทั้ง 2คนเป็นอะไรน่ะ? ร่าเริงหน่อยสิ ^O^”

“แส่! =^=” สโนวกับซันไลท์ประสานเสียงกัน

เออๆ ฉันไม่ยุ่งกับพวกแกแล้วก็ได้ -*-

“ชิ!ฉันไปหาที่รักฉันดีกว่า -^-”(กล้าเรียกนะ)

“ไม่ต้องมาทำดีใจยัยขี้! มีความเชื่ออยู่ว่า…ใครที่ได้ตำแหน่งอีฟติดต่อกันบ่อยๆจะต้องตาย =O=”

ฉันได้ยินแล้วถึงกับกระโดดถีบซันไลท์ทันที นายกล้าเอาเรื่องนี้มาล้อเล่นเรอะ! เกิดปีหน้าฉันได้ตำแหน่งอีฟอีกฉันก็ต้องกลัวจนขี้ขึ้นสมองอ่ะดิ =___=^… อ๊ะ จริงสิปีหน้าฉันก็จบเกรด 12 แล้วนี่หว่า…นี่ฉันกำลังกลัวบ้าอะไรของฉันเนี่ย??

“โอ๊ย! ยัยบ้าฝากไว้ก่อนเถอะ” ซันไลท์ตะโกนไล่หลังฉันที่กัดแล้วหนี เหอๆๆสมน้ำหน้า

ร่างสูงที่นั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะหลับลึกอย่างไม่รู้สึกรู้สาเลยว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างๆ ผมสีดำสนิทดูเป็นประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์จากหน้าต่าง ฉันเอื้อมมือไปจับเส้นผมนุ่มๆของเค้า คนอะไรหัวนุ่มจับสบายมือชะมัด -////-

หมับ! มือใหญ่ๆของเค้าวางทับลงบนมือฉันที่จับหัวเค้าอยู่อีกที

“ต…ตื่นแล้วเหรอ ^//^;”

“มีอะไรรึเปล่า?” ใบหน้าเรียวที่ฟุบอยู่กับโต๊ะหันมามองฉัน

“วันนี้ หัวหน้าห้องบอกว่าจะจัดงานฉลองให้เราที่โรงพละตอน 6 โมงเย็น ฉลองการรับตำแหน่งอดัมกับอีฟ เธอบอกให้ฉันลากนายไปให้ได้ นายจะไปรึเปล่า? ^o^” ฉันถามเค้าที่มีสายตาไร้อารมณ์แต่ดูชุ่มฉ่ำเพราะน้ำจากในตาที่เกิดจากการง่วงนอน

 “ถ้าเธอไป…”มือของเค้ากุมมือฉันจนรู้สึกอุ่น

“…(‘///’)”

“ฉันก็ต้องไปสิ” เค้าเอามือลูบหัวฉันเบาๆแล้วหลับต่อ

“เดี๋ยวสิ!อีตาเย็นชาอย่าพึ่งหลับ ฉันมีเรื่องจะถามนาย!...”

ฉันเขย่าเค้าจนเค้าเขม็งตามอง บรื๋อ~น่ากลัวอ่ะ >~<

“อะไร?! -‘’-”

“คิ้วผูกปมแบบนี้นายรักการนอนมากกว่าฉันสินะ =M=”

โยไม่ตอบแต่ฟุบหัวลงมานอนตักฉันแทน จนฉันที่ไม่ทันตั้งตัวสะดุ้งเล็กน้อย

“เมื่อวานนอนไม่พอต่างหากล่ะ…”

ฉันนั่งเกร็งไม่กล้าขยับตัว เพราะเวลาผมของเค้ามาโดนขาฉันมันรู้สึกจักจี้ >//<

“พูดสิ มีอะไร?” นายเย็นชาถามฉันทั้งที่ยังหลับตาพริ้มอยู่บนตักฉัน…อ้ากกก นายอย่ามาทำตัวน่ารักแบบนี้นะ!!

“ฉ…ฉันว่าจะถามตั้งแต่เราเจอกันครั้งแรกแล้ว …แต่ไม่รู้ทำไม? ฉันถึงไม่เคยนึกจะถาม…”เค้าปรือตาขึ้นมามองฉัน เพื่อรอฟังสิ่งที่ฉันจะถาม น…นายอย่าจ้องด้วยหน้าหล่อๆแบบนั้นสิ เดี๋ยวฉันก็จับโปะยาสลบ ลากเข้าหลืบไปทำ…ซะเลยนี่ -.,-(เฮ้ย!?)

“นายชื่ออะไร?”

“หา!? เธอไม่รู้”นายเย็นชาเกือบทำหน้าเหวอหลุดนิดๆ

ฉันรู้น่าว่าเป็นคำถามที่โคตะระโง่ คนทั้งนอกและในโรงเรียนเค้าคลั่งนายจนแค่พูดถึงก็นึกชื่อออกแล้ว แต่ฉันนี่สิ..ชื่อนายก็ไม่เคยเรียก ใครนินทาอะไรเรื่องนู้นเรื่องนี้ถ้าไม่เกี่ยวกับฉัน ฉันก็จะไม่ฟัง เวลาเจอพวกสาวแรดๆฉันก็จะเดินหนี
ฉันเรียกแต่ชื่อสมมุติ(ไอ้ปลาตาย นายเย็นชา อีตาหน้าตึง ผีจูออน ฯลฯ )ของนาย จนลืมเรื่องชื่อจริงไป…ก็ฉันไม่รู้จริงๆนี่นา

“…วาโย” เค้าเงียบก่อนจะพูดคำๆนึงออกมาซึ่งฉันฟังไม่ทัน

“หือ? อะไรนะ? (‘ ‘)”

“ฉันชื่อ ‘วาโย’”… ‘วาโย’ ที่แปลว่า ‘ลม’หรือ ‘อากาศ’น่ะเหรอ?

“ไม่น่า…นายถึงได้รับฉายาว่า ‘เจ้าชายสายลม’ ^_^”

“พึ่งจะรู้รึไง -_-^” เค้าลุกขึ้นจากตักของฉันแล้วแอบคิ้วกระตุกนิดๆ

“นายอย่าโกรธเลยน่า~ต่อไปฉันจะเรียกชื่อนายว่า ‘วาโย’ ชัดถ้อยชัดคำเลยตกลงไหม? ^w^”

“เรียกว่า ‘โย’ก็ได้” เค้าท้วงขึ้น

“มันฟังดูเหมือน‘แฟน’มากกว่า” ใบหน้าหล่อเหลาเผยยิ้มออกมา…(.////.) ล…หล่อเป็นบ้าเลย

“แล้วเธอชื่ออะไร? (-_-?)”

“ห…หา!?”

“ชื่อเธอน่ะอะไร?”

“เฮ้ย!อย่าบอกนะ O_Oว่านายก็ไม่รู้จักชื่อฉันเหมือนกัน?!”

“(- -) (_ _) (- -) (_ _) ” เค้าพยักหน้า

เราเป็นแฟนกันประสาอะไรวะ นอนด้วยกัน กินด้วยกัน อาบน้ำห้องเดียวกัน(แต่ไม่ได้อาบด้วยกันหรอกนะ!>///<) แถมเรียนด้วยกันปกติรู้กันเกือบหมดทุกเรื่องแล้วทำไมแค่ชื่อเค้าถึงไม่รู้เนี่ย -*-

เป็นคู่พระนางที่เหลวเป๋ว ไร้แก่นสาร บ่มีไก๋จริงๆ =A=;;

“ฉันชื่อ ‘เอวานีน’ ชื่อเต็มๆว่า ‘เอวานีน เอมิกะ’”

“ชื่อโคตรแปลกเลย -_-;”

“ก็พ่อฉันเป็นคนญี่ปุ่นส่วนแม่เป็นคนอเมริกา คุณยายที่อยู่ที่อเมริกาเป็นคนตั้งชื่อ ‘เอวานีน’ ให้ เพราะบอกว่ามันเพราะแบบแปลกๆ ไม่เหมือนใครดี ^__^”

“ก็จริงของยายเธอ -_-” นายต้องการด่าหรือชมฉันกันแน่ -‘’-

“แต่ฉันก็ชอบนะ…” ฉันเอามือมาจับแก้มฉันไว้

“เอวานีน…” ฉันใจเต้นตึกตัก เมื่อใบหน้าของเค้าโน้มมาใกล้จนได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคย…ฉันจะได้จูบจริงๆแล้วใช่ไหม?...

แต่จู่ๆเพื่อนในห้องที่กลับมาจากกินข้าวก็เดินเข้ามาเป็นฝูงแบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โยเลยถอยกรูออกไปทันที ฉันกับเค้าต่างคนต่างอารมณ์ค้างหน้าแดงไปถึงหู อีกนิดเดียวปากเราก็จะชนกันแล้วนะ..TT_TT กรรม…ฉันก็อดอีกตามเคย~
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะที่คนเย็นชาอย่างเค้าจะมาจูบฉัน....T[]T^

ฉันกุมมือกับโยเพื่อกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อไปงานเลี้ยงที่โรงพละตอนเย็นพอกลับมาถึงบ้านก็เห็นลุงโทนัสยืนยิ้มให้เราอยู่

“พวกเธอดูอย่างกะแฟนกันเลยนะ ^___^” คำพูดนั่นทำให้ฉันรีบเอามือออกจากโยเพราะกลัวลุงเอาไปฟ้องพ่อฉันที่หวงลูกสาวยิ่งกว่าชีวิต

“ก็แล้วจะทำไม -_-” โยพูดแล้วโอบไหล่ฉันให้มาใกล้ตัว

“(.////.)a”ฉันเกาแก้มแบบเขินๆกับการกระทำของเค้า…

“ลุงมีเรื่องจะคุยด้วยแป๊บนึง เดี๋ยวให้หลานลุงไปเปลี่ยนชุดก่อนแล้วกัน”

“ค…ค่ะ” ฉันตอบคุณลุง

แต่โยไม่ตอบอะไรแล้วเดินเข้าไปในบ้านก่อน ลุงโทนัสจึงเริ่มพูด

“ขอบใจมากนะ ที่ทำตามคำขอของลุง ลุงจะให้เงินหนูเป็นการตอบแทนนะ ^_^”

“ขอบคุณค่ะ…แต่หนูไม่ต้องการเงิน”

“แล้วหนูต้องการอะไรล่ะ?”

“คุณลุงขอให้หนูอยู่เคียงข้างโย…ทำให้เค้ารักหนูให้ได้ แต่หนูไม่ได้ต้องการเงินกับของอะไรของคุณลุง เพราะว่า…”

“เธออยากได้มากกว่านั้นรึไง…” จู่ๆโยก็เปิดประตูออกมาแล้วมองฉันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่แววตาบอกว่าผิดหวังในตัวฉันจริงๆ

“ฉันเกลียดคนหลอกลวง” เค้าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชากว่าทุกครั้งทีเคยได้ยิน

“มันไม่ใช่แบบนั้นนะ! ฉันรักนายจริงๆ!” ฉันพยายามอธิบายแต่เค้ากลับเดินผ่านฉันไปเหมือนว่าฉันเป็นเพียงแค่อากาศ

“เธอไม่มีค่าพอ…ให้ฉันพูดคำว่า‘เกลียด’ด้วยซ้ำ” แววตาเย็นชาตวัดมามองฉัน แล้วเดินไม่เหลียวมองมาอีกเลย!

“ฮึกๆๆ!...ตาบ้า! กลับมาขอโทษฉันเดี๋ยวนี้นะ ฮือ…นายสัญญาแล้วนี่อดัม!! ว่านายจะรักอีฟตลอดไป!” ฉันเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ “ถ้านายเดินไปอีกแม้แต่ก้าวเดียว ฉันจะไม่เรียกชื่อนายอีกแล้วนะ!! ฉันจะโกรธนายจริงๆแล้วนะ!!! แล้วเราจะต้องเลิกกัน…ฮือๆ…” น้ำตาจากไหนไม่รู้ไหลออกมาจนฉันใช้มือปาดจนเจ็บตา…มันก็ยังไม่หายไป.

โยหยุดฝีเท้าลงแล้วหันมามองหน้าฉัน ทำให้ฉันใจชื้นขึ้นมาว่าเค้าจะขอโทษและเข้าใจฉัน แต่ทว่าคำพูดของเค้ากลับทำให้ขาฉันไร้เรี่ยวแรงและทรุดตัวลงทันที “…แม้แต่เธอ…ก็ไม่ใช่คนที่ฉันควรรัก”

“ไปตายซะ…เอวานีน”

เสียงฝีเท้าก้าวจากไปอย่างหนักหน่วง บ่งบอกว่าเค้าจะไม่ย้อนกลับมาอีก…

เสียงของเค้ายังคงก้องอยู่ในหัวของฉัน…

ไปตายซะ…เอวานีน…

ไปตายซะ…..เอวานีน….

…ไปตายซะ…เอวานีน……

 

หัวใจฉันเหมือนโดนกรีดลึกลงไปด้วยน้ำเสียงเย็นชานั่น

ตั้งแต่วินาทีแรก…ที่คำนั้นหลุดออกมาจากปาก…คนที่ฉันรัก.

“ลุงขอโทษนะ…เป็นเพราะลุงเอง” มือใหญ่ๆวางลงบนไหล่ฉัน ฉันปัดมือของคุณลุงออกแล้ววิ่งเข้าห้องไป…
ภาพแววตาของเค้าตอนนั้น แววตาตอนที่พูดถึงอีฟ…มันบ่งบอกว่า ลึกๆแล้วเค้ากลัวความรู้สึกที่เรียกว่ารักของตัวเองมากแค่ไหน…มันบ่งบอก…ว่าเค้าจะไม่รักใครอีกแล้ว..!

วาโย…ฉันขอโทษ ฉันทำให้นายผิดหวัง ทำให้นายที่ไว้ใจฉัน ต้องกลับมาเกลียดชังความรักอีกครั้ง….ฉันทำลายความไว้วางใจของนาย….

ฉัน….ขอโทษ….

ฮึก…ฮึก…

#รีบมาเร็ว ทุกคนรอเธออยู่ #

ฉันขยี้ตาให้เพื่อให้น้ำตาที่ไหลรินหายไปและเพ่งอ่านข้อความจากมือถือที่สโนวส่งมาให้…นั่นสินะ ฉันควรจะไปเพราะสัญญากับหัวหน้าห้องเอาไว้แล้ว…อย่างน้อยทุกคนก็อุตส่าห์จัดงานเลี้ยงฉลองให้ฉันกับ…

ยังไงก็ตามฉันจะทำให้ทุกคนต้องมารอไม่ได้ วาโย…ถ้านายไม่ไป อย่างน้อยฉันนี่แหละที่จะไปเอง

ฉันคิดได้ดังนั้นจึงรีบเปลี่ยนชุดแล้วตรงดิ่งไปโรงพละทันที