The Prince of Flower เกมรักมัดใจ เจ้าชายดอกไม้กับยัยเย็นชา

 

-1 สัปดาห์ต่อมา-

 

พอมีคนมากขึ้น เราเริ่มแบ่งงานกันลงตัวและดำเนินนโยบายไปเร็วมากจนมีเวลาว่างเหลือเฟือ ปลาดาวกับฉันจัดการเรื่องแอป ทวิตซ์เคลียร์เอกสาร ส่วนไอ้แว่นทำงานจิปาถะ พอไม่มีอะไรให้ทำ เลยตกลงกันว่าจะเตรียมงานอีเว้นต์ล่วงหน้า ใกล้วันจริงจะได้สบาย

 

มีข่าวใหม่อีกอย่างคือตอนนี้ทุกคนในสภานักเรียนเริ่มสนิทกันมากขึ้น เช่น ฉันกับปลาดาวที่แทบไม่สื่อสารกันเลย เราเริ่มพูดคุยเรื่องงาน เรื่องเรียนและอื่นๆ ได้ตามปกติ โดยไม่ต้องพึ่งโพสอิท ส่วนอีตาทวิตซ์กะไอ้แว่นก็มีความสัมพันธ์แปลกๆ ซื้อขนมแลกกันไปมา ก่อนลามเป็นโรคระบาดทั้งสภานักเรียน 

 

ทีแรกมันเริ่มจากทวิตซ์ชอบเอาขนมมาแจก พอปลาดาวเห็นไอ้แว่นซื้อคืนเธอเลยทำบ้าง สุดท้ายฉันก็ต้องซื้อด้วยเหมือนกัน = = เพราะไม่อยากถูกมองว่ากินฟรีอยู่คนเดียว กลายเป็นวัฒนธรรมประหลาดของที่นี่ไปแล้ว

 

ห้องสภานักเรียนมีขนมเยอะมากถึงขั้นกินกันไม่ทัน จนต้องจัดโซนสำหรับเก็บขนมโดยเฉพาะ แล้วทุกคนก็คุยกันมากขึ้นเพราะเรื่องนี้ด้วย ยกตัวอย่างเช่นตอนนี้

 

“ทำไมของฉันถึงเป็นนมตลอดเลย? ” ตาแว่นที่กำลังนั่งตัดเปเปอร์มาเช่เตรียมอีเว้นต์ฮาโลวีนยิงคำถามใส่ทวิตซ์

 

“เพราะฉันอยากให้นายกินนมเยอะๆไง ^^ สาวๆ ชอบผู้ชายตัวสูงน้าา” 

 

ฉันว่านายด่ามัน ‘ไอ้เตี้ย’ ไปเลยเถอะ ถ้าจะตอบแบบนี้ =-=

 

“อ้อ~” 

 

เหมือนไอ้แว่นไม่รู้ตัวว่าโดนด่าหรืออาจไม่ใส่ใจ เบี่ยงประเด็นมาทางฉันแทน

 

“แล้วทำไมของยัยถังน้ำแข็งถึงเป็นสตอเบอรี่วะ? เห็นให้ทีไรก็โกรธทุกที” 

 

เออ! ขนาดคนซื่อบื้ออย่างไอ้แว่นมันยังดูออกเลยว่าฉันไม่ชอบ -o- คิดเหตุผลอื่นไม่ออกจริงๆ นอกจากตั้งใจซื้อมากวนบาทา

 

“เพราะฉันชอบสตอเบอรี่” 

 

ยังคงเป็นคำตอบเดิมที่ทำให้หงุดหงิดได้ทุกที - -* 

 

แต่ประโยคต่อมาของไอ้แว่นเล่นเอาฉันไปไม่เป็นเลยทีเดียว

 

“หื้ออ เหมือนที่ผู้หญิงชอบให้แฟนกินสัปปะรดป่ะ รสนิยมดีเหมือนกันนี่หว่า~” ไอ้แว่นตบหลังทวิตซ์ดังปั่กๆ เป็นการชื่นชมกันในหมู่ผู้ชาย 

 

แล้วฉันก็ดันเก็ทมุกอะไรแบบนี้ซะด้วย เพราะเคยอ่านเจอในนิตยสารโดยบังเอิญ >\\\< เลยต้องแอ๊บไร้เดียงสาก้มหน้างุดตัดกระดาษต่อไป

 

ทวิตซ์ไม่เขวไปกับการแซว ยิ้มเจ้าเล่ห์กอดคอเพื่อนเกลอ สวนกลับจนเจ้าตัวเสียทรงแทน 

 

“หืม~ เพราะแบบนี้นายถึงชอบซื้อเค้กส้มให้ปลาดาวสินะ?”

 

“เฮ้ย! ฉะ ฉันซื้อเพราะยัยนั่นบอกว่าชอบกินต่างหาก >\\<” ตาแว่นผลักทวิตซ์ออก ทำหน้าแดงพูดจาตะกุกตะกัก 

 

ทำไมฉันต้องมานั่งฟังคู่หูชายฉกรรจ์คุยเรื่องใต้สะดือด้วยเนี่ย -*- โชคดีของปลาดาวละที่ออกไปซื้อของ เลยไม่ต้องมาได้ยินเรื่องจังไรแบบนี้ 

 

สำหรับใครที่ไม่เก็ทว่าจังไรอย่างไร กูเกิลมีคำตอบ ฉันไม่บอกหรอกย่ะ >o<

 

ว่าแต่ไอ้แว่นนี่จะดูออกง่ายไปไหน ชอบปลาดาวจริงๆ หรอเนี่ย? แล้วยัย ผอ.เชอรี่ ที่นายเคยอายม้วนล่ะยะ เก็บเข้ากรุไปแล้วเรอะ?! =o= 

 

จะว่าไปตอนอยู่กับปลาดาวไอ้แว่นก็ชอบทำตัวเป็นโคตรสุภาพบุรุษบ่อยๆ ทีแรกฉันคิดว่าตานี่แค่สองมาตรฐานเฉยๆ เพราะไม่ชอบขี้หน้าฉัน…หารู้ไม่ว่ามันหวังจะงาบรูมเมทฉันนี่หว่า! -_-+

 

“อ้าวเฮ้ย! ทำไมเธอต้องมองฉันแบบนั้นวะ -*- จัดการแฟนแกดิ๊ทวิตซ์” 

 

ที่ไม่เปลี่ยน คงมีแค่ความสัมพันธ์ของฉันกับไอ้แว่นนี่แหละ เหม็นขี้หน้ากันยังไงก็ยังเหม็นอยู่อย่างนั้น เผลอๆ หึ่งกว่าเดิมอีก!

 

“ยูแชของฉันออกจะน่าร้าก~ ^^” เจ้าชายหน้าหวานส่งยิ้มให้ ทำเสียงสองลากยาวเอ็นดู สองมือยีหัวฉันเล่นจนยุ่งเหยิง >*<

 

“ปล่อยนะ!” ฉันตวาดเสียงใส่สะบัดมือเค้าออกทันที ใช้สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองอย่างไม่สบอารมณ์

 

“ดุยังกะหมาไม่กัดแกตายก็บุญละ” 

 

หุบปากไอ้แว่น! กล้าว่าใครเป็นหมาห๊ะ?! - -*

 

“ถึงได้น่ารักไง” 

 

ทวิตซ์ไม่สะทกสะท้าน เอื้อมมือลูบหัวฉันต่อ แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

 

…ทำเอาใจสั่น

 

“อี๋~เหม็นความรัก!” 

 

ไอ้แว่นเห็นฉากนี้เต็มสองตา ทำหน้าแหวะใส่ นั่งหันหลังตัดกระดาษคนเดียวไม่สนใจใครอีก

 

อืม…บรรยากาศประจำวันในห้องสภานักเรียน ก็ประมาณนี้แหละ

 

.

 

“เสาร์นี้กลับบ้านมั้ย? ฉันไปด้วยซี้~” 

 

ขณะที่เดินมาส่งฉันกลับหอ จู่ๆ อีตาทวิตซ์ก็โพล่งเรื่องนี้ออกมาด้วยน้ำเสียงออดอ้อนไม่เกรงใจปลาดาว

 

=_= ฉันตอกย้ำหน้าตายว่า ‘ไม่-มี-ทาง’ 

 

เอานายกลับให้ป๊าม๊าแซวเล่นรึไง ฝันไปเหอะ!

 

“ปลาดาวก็อยากไปเนอะ ค้างบ้านเพื่อนสนุกจะตาย ^o^” 

 

เมื่อเห็นว่าฉันไม่ยอมแน่ ไอ้คนเจ้าเล่ห์เลยหาแนวร่วม

 

“เอ่อ…คือ” วลีติดปากของปลาดาวช่วงนี้ 

 

ขอโทษนะ ที่รอบตัวฉันมันมีแต่พวกเพี้ยนๆ ทำให้เธอลำบากใจ T T 

 

“ฉันไม่มีเพื่อน…เลยไม่รู้เหมือนกัน” ปลาดาวตอบด้วยเสียงอ้อมแอ้มน่าสงสาร 

 

โอ้ยย ปวดใจ ToT ไอ้คนขี้โกง! นายจะใช้ปลาดาวโจมตีฉันไม่ได้นะ

 

“มีฉัน เค ยูแชไง! ไปกันเยอะๆ เลย ต้องสนุกแน่ ^^” ทวิตซ์รวบหัวรวบหางจัดทัพเรียบร้อย 

 

ตกลงไปบ้านใคร บ้านฉันหรือบ้านนาย - -* ถามฉันซักคำมั้ย คิดเองเออเองเก่งเหลือเกินพ่อคุณ!

 

ต้องเป็นเพราะวันหยุดที่แล้วฉันแอบหายต๋อม 2 วันเต็มๆ โดยไม่บอกกล่าวแน่เลย ครั้งนี้ตานี่ถึงติดแจไม่ยอมปล่อย

 

“เดี๋ยวฉันคุยกับที่บ้านเธอให้ พอมีคอนเทคอยู่” 

 

“ห๊า?!” 

 

ฉันล่ะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง นายไปแอบตีซี้กับพ่อแม่ฉันตอนไหนย๊ะ?! 

 

อีตานี่มันสตอล์กเกอร์มือฉมังชัดๆ เข้าแทรกซึมชีวิตฉันไวยิ่งกว่าอะมีบาเสียอีก =[]=

 

ว่าแล้วหมอนั่นก็ยกหูโทรศัพท์ขึ้นทันที

 

“คร้าบ พรุ่งนี้พวกผมอยากค้างบ้านยูแชครับ…ครับ ขอบคุณครับ” 

 

พูดจบแล้วตัดสาย มาเร็วเคลมไวปานประกันรถยนต์ 

 

ทวิตซ์ส่งยิ้มหวานให้ ทอดมองเยี่ยงผู้ชนะ ตอกย้ำว่าฉันหนีไม่รอด

 

“เอาเป็นว่าตกลงนะ”

 

O-O ขณะที่ฉันกำลังอึ้งเป็นไก่ตาแตก พยายามคิดวกวนซ้ำๆ ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ 

 

ภาพตัดมาอีกทีก็ถึงหอแล้ว 

 

“เจอกัน ^^”

 

จุ๊บ!

 

ทวิตซ์กล่าวลา แจกจุ๊บเหม่งหนึ่งที 

 

ลืมเล่าไปว่าตั้งแต่ถูกขโมยจุ๊บหน้าผากวันนั้น ตอนบอกลาตานี่จะเข้ามาจุ๊บเหม่งฉันตลอด >\\\< ถึงรู้ว่ามันเป็นแค่การแสดง แต่ก็ยังอดใจเต้นไม่ได้อยู่ดี 

 

ให้ตายสิ…กะจะหวานให้มดตายทั้งโลกเลยรึไง! เอาจริงแค่นายเดินจูงมือฉันทุกวัน คนก็เชื่อแล้วย่ะ 

 

ช่วงนี้ฉันอุตส่าห์โล่งใจที่ไม่ค่อยโดนรุกใส่เท่าไหร่ ตั้งแต่เริ่มตัวติดปลาดาว แต่ดูท่าคงประมาทไม่ได้ซะแล้ว

 

.

 

-เวลา 1 ทุ่มตรง-

 

(ณ หอพักหญิง)

 

กริ๊งงง

 

เสียงริงโทนน่าเบื่อของฉันเอง

 

“มีอะไร?” ฉันตอบรับปลายสายเสียงห้วน 

 

อีกความเปลี่ยนแปลงนึงในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาคือ ทวิตซ์เลิกบุกหอแล้ว ตั้งแต่ชวนปลาดาวเข้าทีมสำเร็จ แต่เขาดันโทรมาก่อกวนฉันทุกคืนแทน ให้ทายว่าได้เบอร์จากไหน…ก็ตอนเอามือถือฉันไปโหลดแอปให้นั่นแหละ

 

[เย็นชาจัง] เสียงทุ้มนุ่มปนเศร้านิดๆ

 

[คิดถึงเหมือนเดิม…อยากได้ยินเสียงเธอก่อนนอน] 

 

น้ำเสียงซาบซ่านเหมือนถูกเจ้าตัวกระซิบข้างหูทำใจเต้นไม่เป็นอันนอน

 

[อยากกอดเธอจัง อย่าหายไปอีกนะ…] 

 

ฉันควรตัดสายทิ้งไปนานแล้ว แต่ทำไมยังฟังเขาพล่ามต่อก็ไม่รู้…

 

[ยูแช…ฉันก็อยากได้ยินเธอเรียกชื่อฉันเหมือนกัน] 

 

เสียงปลายสายออดอ้อนซะจนใบหน้าร้อนผ่าว 

 

โชคดีเหลือเกินที่ตอนนี้เรารับรู้ถึงกันได้แค่เสียง ไม่อย่างนั้น ฉันคงหัวใจวายตายแน่ >\\\< 

 

ลำพังตอนนี้มันก็แทบจะทะลุออกจากอกอยู่แล้ว

 

ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

 

[ฝันดีครับเจ้าหญิง] 

 

ติ๊ด

 

พูดอะไรตามใจชอบ แล้วชิงวางสายก่อนทุกที ช่างเป็นคนเอาแต่ใจเหลือเกิน 

 

แม้จะมีสวีทพีน้อยช่วยทำให้จิตใจสงบ…แต่นี่คงกลายเป็นอีกคืนที่ฉันนอนไม่หลับเพราะเขา

 

.

 

-เช้าวันต่อมา-

 

เบาะหลังชรถแท็กซี่มีเจ้าชายสตอล์กเกอร์ หมาป่าในคราบไอ้แว่นและแกะน้อยไร้เดียงสา นั่งเรียงกันตามลำดับ ส่วนฉันนั่งข้างคนขับคอยบอกทาง 

 

“ถ้าง่วงพิงได้เลย ไม่ต้องเกรงใจ” 

 

ดูไอ้แว่นนี่สิ ทำตัวแปลกๆใส่ปลาดาวอีกละ

 

“ไม่เป็นไรจ้ะ ^^; เคจะพิงฉันก็ได้นะ”

 

ดูปลาดาวสิ ถึงจะลำบากใจ แต่เป็นเด็กดีเหลือเกิน T^T 

 

ส่วนอีตาทวิตซ์น่ะหรอ…

 

“Zzzzzz” 

 

หลับสนิท…อิงซบไหล่ไอ้แว่นเต็มที่ จนตานั่นต้องเอียงตัวเบียดปลาดาวอย่างช่วยไม่ได้

 

ฉันแอบมองสถานการณ์ผ่านกระจกหน้ารถด้วยความรู้สึกผิดบาป

 

…ขอโทษนะปลาดาว ที่ทิ้งเธอนั่งข้างหลังกับไอ้สองตัวนี้ T T

 

ที่จริงฉันพยายามหนีขึ้นรถมาสองคนตั้งแต่เช้ามืดแล้ว แต่ถูกอีตาทวิตซ์โทรจิกไม่หยุดเหมือนรู้ทัน เลยต้องจำยอมพามาด้วยยกแก๊ง = =; 

 

ข้อดีคือ มีคนช่วยหารค่าแท็กซี่ ส่วนข้อเสียน่ะหรอ เฮอะ…บานเบอะ ร่ายทั้งวันไม่หมด

 

30 นาทีต่อมา…

 

รถแท็กซี่จอดส่งถึงที่หมายปลายทางโดยสวัสดิภาพ หน้าบ้านหลังใหญ่ของฉันเอง

 

ไม่ได้ใหญ่ธรรมดานะ ระดับคฤหาสน์เลยล่ะ สมเป็นบ้านของช่างภาพระดับโลกและนางแบบชื่อดัง

 

“แม่เจ้าโว้ย~ ยังกะละครไทย -o-”<-ไอ้แว่น

 

“ว้าว…*o*”<- ปลาดาว

 

“- -^”<- ทวิตซ์

 

คนอื่นฉันไม่แปลกใจเท่าไหร่ แต่พออีตาทวิตซ์เห็นบ้านฉัน ทำไมถึงทำหน้าไม่สบอารมณ์แบบนั้นล่ะ - -* 

นอนน้อยหรือเพคะองค์ชาย?

 

ทันทีที่เจ้าของเรือนผมสีเงินรู้ตัวว่าถูกฉันจ้อง เขาก็รีบเปลี่ยนสีหน้ายิ้มแย้มให้ตามปกติ

 

…ไบโพลาร์

 

“อ๊ะ…”

 

ฉันรีบรี่เอาสัมภาระท้ายรถก่อนใครเพื่อน ถูกทวิตซ์แย่งไปถือต่อหน้าต่อตา 

 

“ฉันช่วย ^^” 

 

เขาส่งยิ้มให้ตามสูตรพร้อมสะพายกระเป๋าเป้ของตัวเองเพิ่มอีกใบ

 

แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ดูเท่ขึ้นมาเชียว…

 

โคตรเท่ซะจนไอ้แว่นลอกการบ้าน 

 

“ฉันถือให้!” 

 

ไอ้แว่นฮุบกระเป๋าใบน้อยของปลาดาวไปครองเหมือนโจรวิ่งราว

 

“มะ ไม่เป็นไรจ้ะ ><;” 

 

ปลาดาวที่ถูกแย่งของรักของหวง พยายามเอาคืนอย่างกระอั่กกระอ่วน เพราะกลัวเสียน้ำใจ

 

พอเป็นไอ้แว่นทำบ้างทำไมมันดูคุกคามจัง? 

 

เฮอะๆ…เพราะนายไม่มีฟิลเตอร์เจ้าชายสินะ =o=

 

ฉันไขกุญแจรั้ว เดินเพียงสามสิบก้าวก็ถึงประตูหน้าบ้าน 

 

ข้อดีของบ้านฉันคือไม่มีพวกคนใช้เหมือนในละครไทย มีแต่หุ่นยนต์ดูดฝุ่นกับกล้องวงจรปิด เพราะแม่ฉันทำงานบ้านเก่งมาก ส่วนพ่อชอบทำสวนและซ่อมได้ทุกอย่าง 

 

เปิดประตูเข้ามาก็เห็นป๊าม๊ากำลังนั่งกินข้าว 

 

ป๊ายังหล่อเท่ภูมิฐาน ส่วนม๊าสวยสะบัด ผิวขาว ผมดำสูงยาวเข่าดี 170 ซม. ฉันได้ม๊ามาเกือบหมดยกเว้นส่วนสูงที่ขาดไป 7 เซนฯ ทั้งสองยิ้มร่าโบกมือทักทายฉันและเดอะแก๊ง กวักมือเรียกให้ร่วมวง

 

“มาสิเด็กๆ ฝีมือม๊าเนี่ยอย่างงี้เลย ^0^b” ป๊าโปรโมทอาหารม๊าเต็มที่ ยกนิ้วโป้งชูฮก

 

“กินเยอะๆ เลยน้า ไม่อิ่มห้ามลุกนะจ๊ะ ^-^” ม๊าเองก็ตั้งใจต้อนรับขับสู้ไม่แพ้กัน

 

ไม่แปลกหรอกที่ทั้งคู่จะดีใจมาก เพราะฉันไม่ได้พาเพื่อนมาบ้านนานแล้ว

 

…พอเห็นป๊าม๊ามีความสุขแบบนี้ ฉันเลยเผลอยิ้มตามไปด้วย

 

บรื๋อ~ 

 

รู้สึกขนลุกวาบเหมือนมีคนแอบมอง พอหันไปทางผู้ต้องสงสัยก็พบว่า เจ้าของนัยย์ตาสีน้ำทะเลกำลังยิ้มกริ่มจ้องฉันอยู่จริงๆ

 

“อะไรเล่า! -*-//” ฉันชักสีหน้าใส่แก้เขิน หนีมานั่งข้างป๊า

 

“เปล่าหนิ” ทวิตซ์ยักไหล่ไม่ยี่หระ เดินตามมานั่งข้างกัน

 

บรรยากาศบนโต๊ะรื่นเริงราวกับงานเทศกาล ป๊าม๊าซักถามเรื่องฉันกับเดอะแก๊งมากมายอย่างออกรส ซึ่งแต่ละคนก็ตอบดีบ้างไม่มีดีบ้างตามประสา ส่วนตัวฉันให้คะแนนปลาดาว 10 เต็ม ไอ้แว่น 0 ส่วนอีตาทวิตซ์ 100 กระโหลก! =*= 

 

และนี่คือประโยคเด็ดฝังใจที่ฉันคัดมาในวันนี้

 

‘คอยช่วยเหลือเพื่อนตลอดค่ะ…ปะ เป็นคนเข้มแข็ง…จริงใจค่ะ’

 

‘โหย ไม่เป็นมิตรเลยป๊า ชอบทำหน้าบูดใส่ อมทุกข์ วันๆ ไม่สุงสิงกะใคร ไม่รู้เครียดอะไรนักหนา’

 

‘น่ารักครับ ทำอะไรก็สวยไปหมดเลย เก่งเหมือนพ่อ สวยเหมือนแม่’

 

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเป็นเจ้าของประโยคไหน - -* ส่วนเหตุผลที่ฉันให้อีตาเจ้าชาย 100 กระโหลกน่ะหรอ? 

 

เพราะหลังจากนั้นป๊าม๊าแซวฉันยับเลยน่ะสิ! ToT ทำเอาเกือบสำลักข้าวตายหลายช็อต อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หมดสิ้นแล้วมาดเจ้าหญิงน้ำแข็ง! >\\<

 

หลังกินเสร็จทุกคนช่วยกันเก็บจาน ส่วนที่เหลือม๊าจัดการเองได้หายห่วง เพราะบ้านฉันมีเครื่องล้างจานราคาแพงหูฉี่กับอุปกรณ์อำนวยความสะดวกมากมาย 

 

ตั้งแต่จำความได้ฉันก็รู้ว่า ป๊าไม่เคยยอมให้เมียสุดที่รักต้องเหนื่อยโดยใช่เหตุ เขาทนุถนอมม๊ามาก ถ้าซักวันต้องแต่งงาน ฉันก็อยากได้ผู้ชายที่ดูแลใส่ใจคนรักและมั่นคงแบบป๊าเนี่ยแหละ

 

ฉันใช้เวลาทั้งวันช่วยม๊าทำนู่นนี่เรื่อยเปื่อย ส่วนอีตาทวิตซ์ถูกพ่อฉันลากไปคุยสัพเพเหระสนุกสนาน ไอ้แว่นกับปลาดาวว่างจัดเลยพากันทัวร์รอบบ้าน ถึงเวลาทุกคนก็มานั่งกินข้าวด้วยกัน วนอยู่แบบนี้จนจบวัน 

 

ตกดึกเราแยกย้ายพักผ่อน ปลาดาวนอนห้องฉัน ส่วนทวิตซ์กับไอ้แว่นขอจองห้องนั่งเล่น เพราะติดใจทีวีจอแบน

 

กริ๊งง

 

หัวยังไม่ทันถึงหมอน เสียงมือถือเจ้ากรรมนายเวรก็ดังขึ้น ทุ่มตรงตามเวลาเป๊ะ

 

[เจอกันห้องนั่งเล่นนะ ฉันเอาอูโน่มาด้วย] เสียงปลายสายฟังดูตื่นเต้นสนุกสนาน พนันได้เลยว่าเจ้าตัวกำลังยิ้มร่าอยู่

 

“ฉันง่วง” 

 

แน่นอนว่าต้องปฏิเสธอยู่แล้ว ลำพังแค่นายมาที่นี่ ฉันก็เพลียจะแย่ละย่ะ ขอพักบ้างเถอะ!

 

[โอเค เจอกันห้องเธอนะ] 

 

ห๊ะ! ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้นย่ะ!!! >o<

 

“เดี๋ยว…!”

 

ติ๊ด

 

ปลายสายรีบกดวาง ไม่เปิดโอกาสให้ทักท้วง 

 

ไม่นะ! ไม่เอา! มันต้องไม่ใช่แบบนี้เซ่! 

 

ฉันหันซ้ายแลขวา รีบตั้งสติว่าต้องทำอะไรก่อนดี

 

“มีอะไรหรอ?” 

 

ปลาดาวนั่งเช็ดผมอยู่บนเตียงมองตาใสแป๋วห่วงใย เพราะเห็นฉันดูลุกลี้ลุกลนผิดปกติ

 

“พวกผู้ชายจะมาที่ห้อง ToT” ฉันตอบกลับด้วยท่าทีสุดหดหู่

 

เพราะปลาดาวเป็นผู้หญิงด้วยกัน ฉันเลยไม่คิดอะไรมาก แต่ถ้าไอ้สองหน่อนั่นจะบุกห้องจริง ฉันคงต้องแสกนละเอียดยิบ ว่ายังมีอะไรที่ไอ้ลิงกังพวกนั้นไม่ควรเห็นรึเปล่า?

 

ฉันกับปลาดาวเปลี่ยนชุดนอนให้มิดชิดขึ้น ร่วมมือช่วยกันเคลียร์ห้องจนสะอาดวิบวับ พวกของกระจุ๊กกระจิ๊กสาวน้อยหอยสังฆ์ถูกยัดซ่อนตู้หมด สภาพตอนนี้เหมือนห้องตัวอย่างตามงานขายบ้านมากกว่าห้องที่ฉันอยู่มา 16 ปีซะอีก

 

“ขอบคุณนะปลาดาว~ ><” ฉันดีใจกับความสำเร็จครั้งนี้มาก พุ่งตัวกอดปลาดาวที่ได้แต่หัวเราะแหะๆ

 

ก๊อกๆๆ

 

เสียงเคาะประตูในจังหวะที่คุ้นเคยดังแทรกขึ้น และฉันรู้นิสัยดื้อด้านของคนหน้าห้องดี ว่าคืนนี้เขาจะไม่หยุดกวนใจแน่ ถ้าไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ

 

แกร๊ก

 

ฉันเปิดประตูต้อนรับเหล่าชายฉกรรจ์เข้าห้องเป็นครั้งแรก 

 

แฟชั่นชุดนอนของหนุ่มๆ ค่ำคืนนี้ มาในธีม ‘แมนๆ เตะบอลฮะ’ 

 

สองหน่อใส่ชุดบอลกางเกงปะเข่าทั้งคู่แต่อยู่คนละทีม 

 

อา…เข้าใจล่ะ คืนนี้พวกนายมีนัดดูบอลกันสินะ - -* ไม่น่าถึงรีบจองห้องนั่งเล่นบ้านฉันอย่างไว ถ้าเดาไม่ผิดหลังกล่อมม๊านอนเสร็จ ป๊าฉันคงมาร่วมแจมด้วยอีกคน…

 

นับเป็นเรื่องดีที่ได้รู้ว่าไม่ต้องติดเหง็กอยู่กับอีตาพวกนี้ทั้งคืน

 

ทวิตซ์หามุมเหมาะเจาะทิ้งตัวนั่งในท่าขัดสมาธิ สับไพ่อูโน่ในมือเรียกรวมพลตั้งวง ฉันย่อตัวนั่งข้างเขา มองสำรับไพ่อย่างสนอกสนใจ

 

…ไม่ได้เล่นนานจนลืมกติกาไปหมดแล้ว

 

คงเผลอจ้องนานเกิน ชายหนุ่มร่างสูงในชุดฟุตบอลสีขาวเลยรู้ตัว หันมาสบตาส่งยิ้มให้

 

 หว๋า…ดาเมจยังรุนแรงเหมือนเดิม เชื่อแล้วว่าคนหล่อใส่อะไรก็ดูดี แถมได้กลิ่นหอมอ่อนๆ จากตัวเค้าอีก เลือกที่นั่งผิดซะแล้วฉัน >\\\< รู้งี้นั่งข้างทีมชุดดำดีกว่า!

 

สับไพ่เสร็จทวิตซ์ก็ช่วยสอนกติกาใหม่ตั้งแต่ศูนย์ พอเล่นเป็นแล้วเวลาผ่านไปไวมาก มีเถียงกัน แพ้บ้างชนะบ้าง แต่รู้สึกสนุกจนลืมง่วง

 

ติ๊ดๆๆๆ

 

เสียงนาฬิกาแจ้งเตือนเวลาเที่ยงคืนทำวงแตก ทวิตซ์กดปิดเสียง รวบเก็บสำรับไพ่เตรียมตัวกลับ 

 

ก่อนพยุงร่างลุกจากพื้น คนเจ้าเล่ห์ยังไม่วายเอี้ยวตัวมากระซิบบอกลาฉันอย่างหวานเสี่ยว 

 

“ฝันดีนะเจ้าหญิง”

 

จุ๊บ

 

คราวนี้ฉันโดนขโมยจุ๊บแก้มไม่ทันตั้งตัวต่อหน้าไอ้แว่นและปลาดาวที่ช็อคไปตามๆ กัน ไม่รู้สึกดีใจเลยซักนิดที่มีคนช่วยเขินเพิ่ม >\\\<

 

ยังไม่ทันขยับปากด่า เจ้าชายดอกไม้ก็ลากไอ้แว่นเพื่อนซี้หนีไปแล้ว…

 

จบค่ำคืนแสนว้าวุ่นลงแต่เพียงเท่านี้

 

.

 

-3 วันต่อมา-

 

(ณ ห้องสภานักเรียน)

 

หลังกลับจากบ้านก็ไม่มีอะไรพิเศษ ทุกอย่างดำเนินไปตามปกติ ซึ่งปกติที่ว่าหมายถึง อีตาทวิตซ์เข้ามาก่อกวนตามปกติ - -; 

 

สำหรับความคืบหน้างานฮาโลวีน พวกเราวางแผนกันว่าจะใช้บางส่วนของตึกสภานักเรียนทำบ้านผีสิงทดสอบความกล้า เพราะไหนๆ มันก็น่ากลัวอยู่แล้ว เผลอๆ ไม่ต้องให้ใครแต่งเป็นผี จะมีผีโผล่มาช่วยหลอกคนเองด้วยซ้ำ 

 

ตอนนี้ ฉัน ทวิตซ์และปลาดาวเลยง่วนอยู่กับการช่วยกันทำพร๊อพประกอบฉากสุดหลอน 

 

ทุกอย่างราบรื่นดี จนกระทั่ง…

 

“มีเรื่องแล้วโว้ยย!!! O[]O”

 

จู่ๆ ไอ้แว่นก็พังประตูห้องสภานักเรียนเข้ามา แหกปากร้องตะโกนเหมือนโลกแตก 

 

“ใจเย็นเค…เป็นอะไร?” 

 

ทวิตซ์ปลอบลูบหลังเพื่อนป่อยๆ ให้สงบสติอารมณ์ ก่อนจะเป็นลมบ้าหมูตาย

 

ตาแว่นชูหนังสือพิมพ์โรงเรียนในมือ ชี้ไปที่ข่าวหน้าหนึ่ง

 

“ดูนี่ดิ! ยัยถังน้ำแข็งดังใหญ่แล้ว!” 

 

“ห๊า…!?” 

 

ฉันหรอ? =o=; 

 

ทวิตซ์ดึงหนังสือพิมพ์ในมือไอ้แว่นมาอ่านอย่างไว ฉันที่เห็นลางไม่ดีเลยเดินเข้าไปดูด้วย

 

-พาดหัวข่าว-

 

[ฉาว! ประธานสาวพาผู้ชายขึ้นห้อง แหกกฎหอแอบเลี้ยงแมวตัวผู้ ขุดอดีตเคยเป็นสาวเฉิ่มมาก่อน!!!]

 

เชี้ยไรเนี่ย?! คือคำอุทานแรกที่ผุดขึ้นในหัวหลังเห็นพาดหัวข่าวโคตรปัญญาอ่อน แล้วดูรูปประกอบดิ =-=* นี่มันฉันสมัย ม.ต้น นี่หว่า แก้มป่องเป็นปลาทอง ใส่แว่นหนาเตอะ ตัดผมบ๊อบ ไว้หน้าม้าปิดตา เอิ่ม…เฉิ่มจริง

 

แกร่บ แกร่บ แกร่บ

 

ในขณะที่ฉันกำลังรู้สึกหงุดหงิดและไอ้แว่นสติแตกไม่หาย ร่างสูงที่ถือหนังสือพิมพ์อยู่ก็แผดแผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน…

 

ได้ยินเสียงกัดฟันกรอด หนังสือพิมพ์ในมือถูกบดขยำเละเป็นก้อน ก่อนที่เขาจะปามันใส่หน้าปลาดาว…!

 

=[]= !!!!

 

o[]O!!!!

 

ฉันและไอ้แว่นช็อคติดสตั๊นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

 

“…พูดอะไรซักอย่างสิ” น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เคยนิ่มนวลอยู่เสมอถูกอารมณ์ครุกรุ่นกดให้เข้มขึ้น 

 

ดวงตาสีฟ้าครามขุ่นมัว ทอดมองร่างของสาวน้อยผมเปียตรงหน้า ซึ่งเป็นเพียงคนเดียวในห้อง ที่ยังคงนิ่งเฉยไม่แสดงท่าทีใดๆ

 

“เค…จำได้มั้ยว่าเราเคยเห็นรูปนั้นที่ไหน?” ทวิตซ์พูดกัดฟันพยายามข่มอารมณ์สุดขีด

 

…เดาว่าเขาคงหมายถึงรูปสุดเฉิ่มของฉันที่โชว์หราว่อนโรงเรียน

 

คนถูกถามนิ่งเงียบพักใหญ่ ก่อนตอบกลับด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดใจ 

 

“…ห้องนั่งเล่นบ้านยัยนั่น”

 

“…” 

 

ตอนนี้ฉันเริ่มฉลาดขึ้นมาแล้ว

 

“…ฮึกๆ” 

 

ปลาดาวที่นิ่งเงียบถูกแรงกดดันจากทุกคนในห้องบีบคั้นให้น้ำตาไหลออกมา 

 

เธอร้องไห้สะอึกสะอื้นวิ่งหนีไป โดยไร้ซึ่งคำพูด ราวกับตัวเองเป็นเหยื่อ

 

ตอนนี้ฉันก็รู้สึกอยากร้องไห้เหมือนกัน…แต่น้ำตามันดันไม่ไหล 

 

มีแต่ความทรงจำสีจางในอดีตพุ่งจู่โจมเหมือนฉากหนัง…

 

อีกแล้วสินะ กลายเป็นยัยหน้าโง่ที่คิดว่าตัวเองมี ‘เพื่อน’ ทั้งที่ ‘ไม่เคยมี’

 

…

 

ก่อนที่ฉันจะจมดิ่งไปกับความรู้สึก…จู่ๆ ก็ถูกร่างสูงดึงเข้าไปกอดไว้แน่นจนแทบหายใจไม่ออก

 

 “อย่าร้องนะ”

 

น้ำเสียงอ่อนโยนแผ่วเบาและสัมผัสอบอุ่นปลอบประโลมหัวใจ

 

…แต่มันกลับทำให้น้ำตาไหลรินออกมาอย่างง่ายดาย

 

“ฮึก…ฮืออออ!!!” 

 

ก้อนสะอื้นถูกปล่อยไม่เหลือ ตามด้วยเสียงร้องคร่ำครวญน่าเวทนา

 

ตาบ้า! ถ้านายไม่ทำแบบนี้ฉันคงไม่ร้องหรอกย่ะ!

 

TT[]TT หยุดร้องไม่ได้ด้วย…ยิ่งเป็นต่อหน้าไอ้แว่นอีก! แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่หนายยย

 

---

 

(จบตอน)

 

 

แดฟโฟดิล; อัศวินผู้ภักดี มิตรภาพและความกล้าหาญ