The Prince of Flower เกมรักมัดใจ เจ้าชายดอกไม้กับยัยเย็นชา
เขียนโดย 
Killolat
วันที่ 10 กรกฎาคม พ.ศ. 2567 เวลา 07.31 น.
แก้ไขเมื่อ 4 ตุลาคม พ.ศ. 2567 00.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
4) -แคคตัส-
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ฉันลงเอยด้วยการเดินมาห้องสภานักเรียนพร้อมเจ้าชายดอกไม้
ขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้องตั้งนาน คิดว่าลงมาคงไม่เจอเค้าแล้ว แต่ไอ้คนหัวรั้นกลับไม่เขยื้อนเลยแม้แต่มิลฯ เดียว
ยิ่งรู้จักยิ่งสงสัย อะไรเป็นแรงผลักดันให้นายทำถึงขั้นนี้?
ถึงจะสวยแต่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทนความเย็นชาของฉันได้
พวกที่ทนได้ทนดี จากประสบการณ์ตรงไม่โรคจิตก็สติไม่สมประกอบ ซึ่งฉันเดาว่านายคงเป็นอย่างแรก - -+
“อะไรน่ะ สายตาเร่าร้อนเชียว”
ไอ้หน้าสวยข้างๆ พูดจายียวนเมื่อเราหันมาสบตา
ใช่ ร้อนดังกะไฟเยอร์เลยล่ะ ความแค้นที่มีให้นายน่ะ -_-+++
“จ้องขนาดนี้…เดี๋ยวท้องหรอก”
“ห๊าาา!?”
ฉันร้องอุทานเสียงหลงรีบถอยกรูอย่างไว
นึกแล้วเชียว! อีตานี่มันไว้ใจไม่ได้! ไอ้โรคจิต!!!
“เฮ้ย ฉันแค่เปรียบเทียบกับปลากัดเฉยๆ”
ทวิตซ์พยายามเอื้อมมือมาทางฉันที่ตั้งการ์ดหวาดระแวงสุดขีด
“อย่ามาแตะน๊ะ! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!”
จะปลากัด ปลาหมอสี ปลาปั๊กเป้าฉันไม่สน!!! นายมันโรคจิต! ต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ! >o<
“ทะเลาะอะไรกันหรอ?”
สวรรค์ทรงโปรด พอมองตามเสียงใสก็พบสาวน้อยน่ารักซึ่งเคยเจอกันที่โรงอาหาร
เอ๊ะ ว่าแต่ชื่อไรนะ? =o=;
ทวิตซ์ถอนหายใจยาวเป็นทางรถไฟ
“แฟนฉันกลัวท้อง ไม่รู้ว่าเรียนเพศศึกษามายังไงถึงได้…”
เฮ้ย! เดี๋ยวๆ พูดแบบนี้มันแปลกๆ ป่ะ?! =[]=
“พะ พวกเธอไปถึงขั้นไหนกัน?”
สาวน้อยทำหน้าช็อคเหมือนไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
นั่นไง! นายรีบแก้ข่าวเดี๋ยวนี้เลยน๊ะ!! >\\\<
ฉันจ้องทวิตซ์ตาเขม็งเร่งให้เขารีบทำอะไรสักอย่าง
แต่สิ่งที่ตานั่นทำ…
หมับ!
ร่างสูงล็อคคอฉัน มือนึงประคองใบหน้าให้หันมาสบตาและดำเนินบทสัปดนต่อ
“บอกแล้วไง แค่นี้ไม่ท้องหรอก…”
ใบหน้าฉันร้อนผ่าว เพลง ‘Sweet but psycho’ ลอยเข้าหัว
โอ้ยยย ฉันล่ะเกลียดตัวเองจริงเชียว >\\\<
“ฉะ ฉัน…ปะ ไปก่อนนะ!!”
เจ้าหล่อนบอกลาติดอ่าง วิ่งสี่คูณร้อยไม่เหลียวหลัง
เออ! เป็นฉันก็วิ่ง เพราะสภาพเราตอนนี้มีแต่กลิ่นเหม็นความรักโชยหึ่งหั่ง แถมเจือกลิ่นคาวโลกีจากไอ้บทละครสัปดนนั่นด้วย T T
"ปะ ปล่อย!!”
เยี่ยมเลย ฉันถูกสาปให้ติดอ่างไปอีกคน
“หืม…ดื้อแบบนี้จะปล่อยดีมั้ยน้า~ ^^”
รอยยิ้มร้ายทำเสียงทะเล้นยั่วน้ำโห!
“เลิกเล่นได้แล้ว! ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ -*-”
คิ้วขมวดผูกปมจ้องใบหน้าสวยหล่อตาขวาง
“ถ้างั้น…อยากให้เอาจริงมั้ยล่ะ?”
เพียงสายตาและน้ำเสียงก็สามารถแปรเปลี่ยนบรรยากาศได้ในพริบตา
เมื่อโดนสะกดอีกครั้ง ฉันจึงตระหนักว่านั่นคือเวทมนต์ของเจ้าชายดอกไม้ ปีศาจที่ควบคุมทุกอย่างได้ดั่งใจ
“ล้อเล่นน่า!”
เป็นอีกครั้งที่ถูกปั่นหัว ทวิตซ์ใช้มือใหญ่ยีผมฉันจนฟูหยองเป็นผีบ้า
“โอ๊ยยย ทำอะไรของนายเนี่ย!!! >O<”
ฉันเช็ตผมนานมากนะ! คิดว่าความสวยมันเสกปึ้งขึ้นมาได้เหมือนความหล่อของนายรึไงห๊ะ!!!
“ไม่ท้องก็ดีแล้วนี่~ เธอควรขอบคุณฉันนะ ^0^”
ทวิตซ์หัวเราะร่าเหมือนชาตินี้ไม่เคยได้หัวเราะ
ฉันชอบที่ดอกไม้บาน แต่ไม่ชอบที่นายยิ้มหน้าบานตอนนี้เลย รู้ไว้ด้วย!! -*-
“เลิกล้อ! รู้แล้วย่ะ ว่าแค่จ้องมันไม่ท้อง!! >0<”
“เอ…แล้วทำไงถึงจะท้องนะ? ^^”
ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มใสซื่อ! >\\\<
“กลับไปถามพ่อนายไป๊!!!”
ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก
ฉันระดมหมัดดาวเหนือใส่แขนเขา
“คร้าบ~ ล้อเล่นครับล้อเล่น~”
อีตาทวิตซ์ท่าทางอารมณ์ดีไม่รู้ร้อนรู้หนาวเดินทอดหุ่ยสบายใจ
จบการเล่าประสบการณ์ระหว่างทางไปสภานักเรียนไว้แต่เพียงเท่านี้
.
-7 โมงเช้า-
(ณ ห้องสภานักเรียน)
“ว้าว~ น่ารักขึ้นเป็นกอง! ฉันนี่เก่งจริงๆ~ ^^”
ตกลงชมฉันหรือตัวเอง? = =
แต่ผลงานในกระจกฟ้องว่าสวยจริง ใครจะคาดคิดว่าตานี่ถักเปียก้างปลาเป็นซะด้วย
เพราะทวิตซ์ทำผมฉันยุ่ง เขาเลยอาสาช่วยแก้ให้ ซึ่งผลลัพธ์ออกมาดีเกินคาด
“เธอแต่งตัวนานเพราะมัวแต่ทำผมรึเปล่า? คราวหน้าให้ฉันช่วยนะ สนุกดี ^^”
พอเห็นรอยยิ้มลำพองใจนั่นแล้ว อยากถามเหลือเกินว่ามีเรื่องไหนที่ทำไม่ได้บ้างคะคุณเจ้าชาย?
นี่มันแรร์ไอเท็มของสาวๆ ชัดๆ
เอาเถอะ คราวนี้ยอมยกโทษให้ละกัน
แอ๊ด~
เสียงประตูเปิดออกปรากฏร่างไอ้แว่นเดินดุ่มๆ เข้ามา ตานั่นมองฉันแล้วพูดว่า
“หือ? ใครอะ =0=”
ถามจริ๊ง!? ถึงปกติฉันจะทำอยู่ 3 ทรง คือ มัดรวบ มัดครึ่งหัวและปล่อยผม แต่นี่นายล้อเล่นใช่มั้ย??
“ฮาย~ เค”
ทวิตซ์ยิ้มโบกมือทักทายตาแว่น
เคไหน? เคอะไร? เคคุคุ…ไม่เล่นดีกว่า รู้หรอกน่าว่าย่อมาจาก ‘แคคตัส’
ตาแว่นเงียบเดินมานั่งที่โซฟาตัวโปรดและยังคงมองหน้าฉันด้วยความสงสัย -*-
เอาจริงดิ ไปตัดแว่นใหม่มั้ย?
“คุยเลยนะ”
ทวิตซ์หยิบเอกสารสีชมพูขึ้นมาวางกลางโต๊ะ
ห๊ะ คุยเรื่อง?
เหมือนมีฉันคนเดียวที่ไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังตั้งวงเสวนาอะไรกัน
“เดี๋ยว”
ตาแว่นเบรกบทสนทนา ก่อนหยิบกล่องนมจากกระเป๋าโยนให้ทวิตซ์ที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“ฉันไม่อยากติดหนี้ใคร”
ถ้าให้เดา…ทวิตซ์คงใช้นมล่อซื้อไอ้แว่นเหมือนปลาดาว
อีตานี่มันผู้ใหญ่บ้านตำบลหนองโพรึไง? แจกนมเค้าไปทั่วเชียว
นัยย์ตาฟ้าเพ่งกล่องนมชั่วครู่ ก่อนส่งยิ้มตอบกลับ
“ขอบใจ แต่มันหมดอายุแล้วนี่นา ^^”
วางยาพิษเรอะ? =0=
“ฉันจิ๊กของรูมเมทมา กินๆ ไปเหอะน่า ไม่ตายหรอก - -;”
อี๋~ ถึงว่ากล่องพองๆ ดีนะตอนโยนไม่ระเบิดใส่หน้าฉัน >o<
“อื้ม! จะกินให้อร่อยเลย ^^” <<โกหกชัวร์ล้านเปอร์เซ็น
ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับสงครามนมเย็น ทวิตซ์ก็ดึงบรรยากาศเข้าสู่โหมดจริงจัง แล้วเริ่มร่ายรายละเอียดแผนการสีชมพู
“สิ่งที่ต้องทำมี 10 อย่าง แบ่งเป็นนโยบายระยะยาวและอีเว้นต์ ก่อนสิ้นเดือนเราต้องเร่งทำนโยบายให้เป็นรูปธรรม เพราะต้องเขียนรายงานส่ง ผอ. ส่วน
อีเว้นต์ใกล้สุดคือ ‘ฮาโลวีน’”
ทวิตซ์อธิบายพร้อมเขียนสรุปลงในกระดาษ นิ้วเรียวชี้ระบุจุดโฟกัสดึงสายตาจ้องมองลายมือน่าอ่าน
โห…สวยเว่อร์ =o= ลองเป็นฉันเขียนสิ หมอยังอาย
[1.ม้านั่งสื่อรัก 2.ถุงคู่ชนรัก 3.หอพักฉิมพลี 4.สถานีบรรเทาทุกข์ใจ 5.เลิฟช็อป]
อื้อหื๋อ…แต่ละชื่อเสี่ยวสุด =-=
“1 เคเคลียร์แล้ว เหลือแค่รอติดตามผล ส่วน 5 ฉันกับยูแชเพิ่งจัดการ…”
“เอ๊ะ?”
ฉันอุทานด้วยความสงสัยมองใบหน้าสวยหล่ออย่างฉงน กระทั่งเขาหันมายิ้มตอบ
“พิงค์ช็อคเชอรี่ ^^”
ชื่อนี้จำขึ้นใจ -*- ทำเอาฉากที่ฉันต้องฝืนกินไอ้เมนูโคตรเลี่ยนจนเบาหวานขึ้นตาแว้บเข้าหัวเลย
นั่นอะนะ ‘เลิฟช็อป’ เดาจากชื่อแล้ว สังหรณ์ใจว่ามันคงไม่จบที่ความทรมานครั้งเดียวแน่
เหมือนทวิตซ์อ่านใจออก จึงใจดีช่วยสาธยายความบรรลัยเพิ่มพอสังเขป
“เลิฟช็อปเป็นนโยบายระยะยาว มีจุดประสงค์เพื่อช่วยกระตุ้นยอดขายและเพิ่มจำนวนคู่รักในโรงเรียน โดยทางร้านจะออกสินค้าใหม่ทุกเดือน หน้าที่
ของเราคือทดลองใช้ โปรโมท รายงานผล”
“สู้ๆ~ -0-”
ไอ้แว่นทำเสียงกวนโยนขี้เหมือนไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง
ย่ะ! ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่ต้องรับกรรมคือฉันกับอีตาทวิตซ์ -*-
เจ้าชายดอกไม้บรรยายต่อด้วยท่าทีสุขุม น้ำเสียงหนักแน่นชัดเจน แต่ขณะเดียวกันก็นุ่มนวลไม่ทำให้รู้สึกกดดันมากเกินไป ถ้าจะมีสักอย่างผิดพลาดคง
เป็นรูปลักษณ์ของเขาที่มันสวยเนี๊ยบเตะตาซะจนดึงเอาคนฟังหลุดโฟกัส
“รายละเอียดก็มีเท่านี้แหละ แยกย้ายๆ ^0^”
Smile Maker ยิ้มร่าทยอยเก็บข้าวของกระเป๋า
อ่าว…จบซะละ =O=
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกพ่ายแพ้ให้คนไม่เอาอ่าวอย่างไอ้แว่น
ตานั่นมันทำหน้าเข้าใจทะลุปรุโปร่งแบบสุดๆ ประหนึ่งเพิ่งบรรลุโสดาบัน ส่วนฉันโดนกิเลสครอบงำเป็นบัวจมมิดใต้โคลนตม ไม่รับรู้เรื่องอะไรกะเค้าเลย
=-=
ไม่ต้องห่วงนะทุกคน ขอเอาศักดิ์ศรีท่านประธานเป็นเดิมพัน ฉันจะรักษาความสุขุมเยือกเย็นไว้ ไม่ปล่อยให้ใครรู้ว่าโง่แน่ - -b
“ไปกันเถอะ~”
ทวิตซ์เก็บของเสร็จลากฉันออกจากห้อง
เดี๋ยวก่อนน นายจะพาฉันไปต้มยำทำแกงที่ไหนย๊ะ!? =[]=
.
“…”
ม้านั่งโคตรเสร่อ ติดสติ๊กเกอร์หัวใจแดงเท่าฝาบ้าน พร้อมข้อความ ‘Sweet Refill’
อย่าบอกนะ ไอ้สิ่งนี้คือ ‘ม้านั่งสื่อรัก’
อี๋! แค่นึกถึงชื่อมันฉันก็แทบอาเจียนเป็นสายรุ้ง >TT<
ขอล่ะอย่าให้ฉันหย่นก้นลงตรงนี้เลย พลีสส~ T T
ทวิตซ์ทิ้งตัวนั่งประเดิมส่งยิ้มหวานให้และใช้มือตบที่ว่างข้างกายเบาๆ
รู้นะหมายถึงอะไร แต่…
(- ) ( -) (- ) ( -)
ฉันส่ายหัวด๊อกแด๊ก
วิ้งง~
หนุ่มหน้าหวานไม่ยอมแพ้ ใช้ไม้ตายส่งสายตาลูกหมาขี้อ้อนสร้างดาเมจรุนแรงบีบหัวใจ
มะ ไม่ย่ะ! ไม่นั่ง! ฝันไปเถอะ! ถึงน่ารักให้ตายก็ไม่นั่ง!! >o<
ฉันหันหลังเตรียมเผ่น แต่จังหวะหมุนตัวดันเสียหลัก เพราะถูกเขากระตุกรั้งข้อมือเพียงเบาๆ
“ว๊าย!~”
ฉันร้องเสียงหลงหลับตาปี๋เตรียมรับแรงปะทะ
แต่เมื่อลืมตากลับพบว่า ผลลัพธ์ช่างเลวร้ายกว่าล้มหน้าแหกซะอีก O///O
เพราะตอนนี้ฉันนั่งอยู่บนตักของเจ้าชายดอกไม้ในท่าโคตรน้ำเน่า!
“ค่อยสมเป็นม้านั่งสื่อรักหน่อย…”
น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอาใจเป๋วเต้นไม่เป็นจังหวะ
และยิ่งเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ที่ไหน เมื่อกลุ่มนักเรียนสัญจรเริ่มหยุดมองคนแล้วคนเล่า แต่ไม่มีใครกล้าเข้ามาคัตซีน
‘ม้านั่งสื่อรักเป็นจุด Stop Service ให้คู่รักเติมความหวาน เราติดสติ๊กเกอร์ เพื่อให้รู้ทั่วกันว่า ห้ามรบกวนเด็ดขาด’
เหลือเชื่อ…ถึงจะหลุดโฟกัสแต่สิ่งที่ทวิตซ์เคยพูดยังวนเข้าหัวฉัน
“ป…ปล่อย”
ฉันพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่สมเป็นตัวเอง
อยากลุกอยู่หรอก แต่มืออุ่นๆ นั่นเล่นจับเอวไว้แน่นมาก…
คิดในแง่ดีเขาอาจกลัวฉันตก แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย คงมีเหตุผลนานัปการที่สุดแสนจะบรรยาย
“ไม่เอา ฉันชอบท่านี้ ^^”
นั่นเรอะเหตุผลนาย!? =[]=
พูดจบคนหน้าด้านก็โอบรัดตัวฉันแน่นกว่าเดิมเหมือนจงใจแกล้งให้หัวใจวาย และโน้มใบหน้าคมสวยเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนกรุ่น
อย่ามาปั่นหัวกันเล่นนะย๊ะ!!! > <// คิดว่าฉันจะยอมเหรอ!
“อร๊ายย!!~”
ไม่ยอมก็ต้องยอม เพราะทันทีที่ดิ้น ทวิตซ์ก็ผ่อนแรงลงจนฉันเกือบหงายหลัง
สัญชาตญาณเอาตัวรอดทำงานอัตโนมัติ สั่งสองมือขวนขวายเกาะเกี่ยวสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไว้มั่น
“โอ๊ะๆ อย่าดื้อสิ~ เดี๋ยวตกหรอก…”
ประโยคแรกคือน้ำเสียงกะล่อนหยอกเย้า ส่วนประโยคหลังฉันสัมผัสได้ถึงอันตรายราวกับเป็นลูกไก่ในกำมือ
ตอนนี้สองแขนฉันจึงกอดคอเขาไว้แน่น ตัวสั่นระริกไม่รู้เพราะโกรธหรือกลัว
“ห้ามปล่อยนะย๊ะ!~ ถ้าปล่อยฉันฆ่านายแน่!!!”
ทวิตซ์ไม่หวั่นเกรงเสียงตะคอกสู้ชีวิตของฉันแม้แต่น้อย ซ้ำยังหัวเราะคิกคักชอบใจ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกลั้นขำ
“อื้ม…จับไว้แน่นๆ เลยนะ…ไม่ปล่อยหรอก”
เดี๋ยวสิ! แล้วฉันต้องอยู่ในท่านี้อีกนานแค่หนายยย TOT
.
- 5 นาทีต่อมา-
ฉันติดเหง็กในท่าสวีตวีดวิ้วนั่นอยู่นาน กว่าอีตาทวิตซ์จะยอมเมตตา
ผ่านมาสักพักแล้ว แต่ฉันยังรู้สึกเขินจนหน้าชาและหายใจติดขัด เพราะกลิ่นเหงื่อฮอร์โมนผสมสวนดอกไม้อุ่นๆ ของเขายังติดตัว เล่นเอาสติล่องลอย
ไม่เป็นอันทำอะไร…
ต่อไปนี้ ฉันจะจำขึ้นใจ!! ไม่เฉียดใกล้ไอ้ม้านั่งนรกแตกนี่เป็นครั้งที่สองแน่!!!
.
หลังหลุดจากม้านั่งสยอง วิบากกรรมของฉันยังไม่จบ ทวิตซ์พาวิ่งวุ่นติดใบปลิวโปรโมทซัมติงและสั่งให้ฉันโหลดแอปฯ สีชมพูน่าสงสัยลงเครื่อง โดย
อ้างว่าต้องใช้ดำเนินนโยบายสุดเสี่ยว
สรุปคือ ยังไม่รู้อะไรอีกเหมือนเดิม = =
เอาจริง รู้แหละว่าต้องตั้งใจ ถ้าไม่อยากหมดสิทธิ์สอบ แต่ให้ทำไงได้ เมื่อสมองมันไม่อยากยอมรับสิ่งที่ขัดกับสามัญสำนึก ง่ายๆ คือ ‘อคติ’ นั่นแหละ
…
(ณ ห้องสภานักเรียน)
ไอ้แว่นแว้บไปทำภารกิจบางอย่าง ส่วนทวิตซ์กำลังง่วนอยู่กับการติดตั้งแอปฯ ประหลาด ฉันที่ว่างจัดเลยงมหาหนังสือในกระเป๋าอ่านฆ่าเวลา
ฟุ่บ!
O///O
จู่ๆ อีตาทวิตซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกันก็ทิ้งตัวหนุนตักฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต!
“ยุ่งยากจัง…”
สายตาสีเงินโฟกัสจอมือถือจิ๊ปากบ่นอุบอิบ…
นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ! นายรีบลุกจากตักฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้บ้ากาม!!! >O<
“นี่!!!”
ฉันตะเบ็งเสียงใส่ในขณะที่ทั้งหน้าแดงก่ำ…ภาวนาให้เขาคิดว่าฉันโกรธจนหน้าแดงละกัน
ทวิตซ์เลื่อนสายตาออกจากจอ จ้องฉันแล้วผลิยิ้ม
เพียงแค่นั้นก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกจนต้องยกหนังสือขึ้นมาบังหน้า
ไม่ยุติธรรม! ทำไมถึงมีแค่ฉันที่หวั่นไหวอยู่คนเดียวตลอด!? >\\\<
“ฉันหนัก…”
ฉันพยายามสรรหาเหตุผลให้ไอ้คนชอบฉวยโอกาสยอมลุกออกไปง่ายๆ โดยไม่ถูกจับได้ว่าแอบใจสั่นกับการกระทำบุ่มบ่ามของเขา
“ไม่ชอบหรอ?”
แม้จะมองไม่เห็นใบหน้ายียวนนั่น แต่พอเดาได้จากน้ำเสียงติดสนุกว่าเขากำลังปั่นหัวฉันเล่นอีกแล้ว
หนังสือเล่มบางเฉียบที่เปรียบเหมือนเกราะป้องกันเดียว ถูกนิ้วเรียวชิงไปอย่างง่ายดาย ทำให้เราต้องสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้
“…แต่ฉันชอบนะ”
ตึกตัก… ตึกตัก… ตึกตัก…
เพียงน้ำเสียงแผ่วเบาแทบกระซิบ แค่สายตาสบประสานเพียงเสี้ยววิ และกลิ่นหอมเจือจางกับไออุ่นที่เกิดจากความใกล้ชิด
ทำไมถึงทำให้ใจสั่นกันนะ…
“ลูบหัวหน่อยสิ ถ้าเธอทำฉันจะยอมเป็นเด็กดี ^^”
กี่ครั้งแล้วที่เขาเล่นกับใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้จักหลาบจำซะบ้างเลย…
ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมสีเงินอ่อนนุ่ม
ทำแบบนี้แล้ว นายจะยอมลุกใช่มั้ย?
ดวงตาคู่สวยปิดลงอย่างผ่อนคลาย
เวลาหลับตาเขาดูไร้เดียงสาน่าเอ็นดูขึ้นมาเชียว ทั้งอ่อนนุ่ม อบอุ่น ขี้อ้อน เหมือนลูกแมว
แปลกดีที่พอได้สัมผัสเขาจิตใจฉันกลับรู้สึกสงบ
เส้นผมนุ่มกว่าที่คิด…ลูบแล้วสบายมือจัง
ฉันเคยคิดว่าทวิตซ์ย้อมผม แต่ดูจากแพขนตาเงินแล้ว น่าจะเป็นสีผมจริง ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงดูเข้ากับเฉดผิวขาวเนียนอมชมพูนั่นนัก จมูกโด่งสวย
และริมฝีปากบางได้รูปก็รับเข้ากับทุกองค์ประกอบบนใบหน้าอย่างไร้ที่ติ แม้แต่สันกรามยังดูมีเสน่ห์
ธรรมชาติช่างน่าพิศวง ทำไมถึงรังสรรค์สิ่งมีชีวิตที่อันตรายขนาดนี้ขึ้นมากัน?
ริมฝีปากสีกุหลาบเผยอขึ้นเล็กน้อย พ่นลมหายใจบางเบาเป็นจังหวะ
หลับซะแล้ว…?
มือของฉันยังคงสัมผัสเส้นผมอ่อนละมุนต่อไป
“…ฉันยังชอบนายอยู่นะ”
เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยหายลับตามสายลมราวกับดอกแดนดิไลออน
อาจเพราะบรรยากาศพาไป ปากเลยเผลอพูดสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจออกมา
แต่ช่วยลืมมันซะเถอะ เพราะไอ้ความรู้สึกเอาแต่ได้แบบนั้น…จะไม่มีทางเกิดขึ้นอีกแน่
…
ฉันปล่อยให้เจ้าชายนิทราบรรทมอยู่อย่างนั้น แล้วลองเปิดแอปฯ ที่เขาโหลดทิ้งไว้
ถึงจะเกลียดยังไง ฉันก็หนีจากหน้าที่ประธานนักเรียนไม่พ้น ศึกษาไว้หน่อยก็ไม่เสียหาย
อืม…แอปหาคู่ชัดๆ -*- นี่คงเป็นถุงคู่ชนรัก ส่วนตรงนี้ศูนย์บรรเทาทุกข์ใจ ซึ่งดูจากสภาพตึกสภานักเรียน ฉันว่าจัดศูนย์บรรเทาทุกข์ผีเหมาะกว่า
แต่เอาเถอะ แค่สวมบทพี่อ้อยพี่ฉอดตอบปัญหาความรักและจับคู่ให้นักเรียนผ่านแอปฯ เทียบกับงานเอกสารที่ผ่านมา ไม่คณามือฉันหรอก!! +-+
“อื้ม…”
ทวิตซ์ส่งเสียงครางงึมงำในลำคอ เกือบลืมแหน่ะว่าตานี่หนุนตักอยู่
อย่างน้อยตอนนอนก็สงบเสงี่ยม รับมือง่ายกว่าตอนตื่นเยอะ เป็นเหตุผลที่ฉันยังไม่ปลุกเขาไงล่ะ
จริงๆนะ! >//< ไม่ใช่เพราะตอนหลับน่ารักจนทำใจปลุกไม่ลง!
โอเค โฟกัสงานดีกว่า…เลิกคิดถึงสัมผัสอุ่นๆ น้ำหนักบนตักและใบหน้าหล่อสวยนั่นซะ!
…
ฉันเคลียร์แอปฯ เจ้าปัญหาเพลินจนกริ่งพักเที่ยงดัง ทวิตซ์ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอิ่มเอมใจสุดๆ เขาออกไปซื้อข้าวกลางวันมากินด้วยกันที่ห้องสภา
นักเรียน และเขียนรายงานส่ง ผอ. ต่อ ส่วนเวลาที่เหลือก็พาติวหนังสือ จบด้วยเดินไปส่งหอ
หนึ่งวันพันเหตุการณ์ มีแต่กิจวัตรประจำวันแปลกๆ แต่เวลากลับผ่านไปเร็วมาก ความรู้สึกของการได้อยู่ร่วมกับใครสักคนที่ฉันห่างเหินมานาน เป็นแบบ
นี้เองสินะ…
.
-19.00 น.-
(ณ หอหญิง)
ก๊อกๆๆๆ
ที่เก่าเวลาเดิม = = ยินดีต้อนรับเข้าสู่ช่วง ‘อะไรเอ่ยอยู่นอกห้อง’
ปิ๊งป่อง~ เจ้าชายดอกไม้ในชุดนอนลายตัดอ้อยกับอีแตะช้างดาวยังไงล่ะ
โอ๊ยยย อยากจะบ้าตาย! นายมาทำอะไรเอาป่านนี้ย๊ะ?
ครืด~
แน่นอนว่าต้องจำใจเปิด - -* ด้วยเหตุผลเดิมๆ นั่นแหละ
“เด็กดีๆ~ ^^”
มือใหญ่ลูบหัวป่อยๆ ดูเป็นการเยาะเย้ยที่ชวนหงุดหงิดมากกว่าคำชม - -^
“รางวัลนะคร้าบ”
ทวิตซ์ยัด ‘ขนมปังสตรอเบอรี่’ ใส่มือฉัน
หน็อย -*- คิดจะยั่วโมโหกันรึไงไอ้บ้า!
“ฉันเกลียดสตรอเบอรี่!”
ต้องให้ย้ำอีกกี่ล้านรอบ
“แต่ฉันชอบนี่นา ^^”
นายใช้อะไรเป็นเกณฑ์ในการเลือกซื้อของฝากมิทราบ?
ฮึ่ย…ไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ - -**
หนุ่มร่างสูงยิ้มร่าเมินใส่ไฟพิโรจน์ในตาฉัน แถมยังท้าทายอำนาจด้วยการหยิกแก้มเล่นอย่างหมันเขี้ยว
คอยดูเหอะ สักวันฉันจะเอาสตรอเบอรี่ทั้งสวนยัดคอห่านนาย!
พอแกล้งฉันจนหนำใจ อีตาทวิตซ์ก็เดินไปแจกโดนัดกาแฟให้ปลาดาวต่อตามสัญญา พร้อมยื่นข้อเสนอสุดช็อค
“สนใจเข้าสภานักเรียนมั้ย?”
“เอ่อ…คือ-”
“เรากำลังขาดคน ถ้าสมัครตอนนี้จะได้รับสิทธิพิเศษไม่ต้องเข้าเรียนทุกวิชา แล้วเล่นเกมเยอะแค่ไหนก็ได้ ^o^”
“ดีลค่ะ! >o<”
+1 สมาชิกสภานักเรียน คุยง่ายเคลียร์ไว -_- อนาคตขายประกันท่าจะรุ่งนะตานี่
“ประธานอนุมัติมั้ยคร้าบ ^^"
ทวิตซ์หันมาถามกวนประสาท
ฉันเคยมีสิทธิ์ตัดสินใจด้วยหรอ? ถึงไม่อนุญาตนายก็ใช้เส้นยัย ผอ. ยัดใครเข้ามาก็ได้หนิ
…แต่เพราะเป็นคนนิสัยดีแบบปลาดาวหรอกนะ ฉันถึงไม่มีปัญหาอะไร
“อืม”
ฉันตอบกลับสั้นๆ
เหมือนตอนประชุมล่าสุดจะได้ยินแว่วๆ ว่าขาดคนจริง แต่ไม่คิดเลยว่าทวิตซ์จะเล็งรูมเมทฉัน
หรือที่เข้าหาปลาดาวเพราะตั้งใจทำแบบนี้แต่แรก ละทำไมไม่ไปทักทายตามห้องเรียนปกติ ต้องลงทุนบุกหอด้วย?
ไม่รู้แหละ แต่รู้สึกหงุดหงิดเป็นบ้า -*-
มือใหญ่ถือวิสาสะวางแหมะบนหัวฉัน ทวิตซ์โน้มตัวลงให้อยู่ในระดับสายตา ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“อย่าปั้นหน้ามุ่ยสิ ฉันทำเพื่อเธอนะ”
พอได้ยินแบบนี้ หัวใจเจ้ากรรมก็พร้อมกระโจนเข้ากองไฟ ไม่ว่าอะไรที่ออกจากปากเขา ฉันคงยอมเชื่ออย่างไร้ข้อกังขา
เกลียดตัวเองจริงๆ…
สองมือเลื่อนประคองหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้ร่างสูงจ้องมองได้ถนัด
“พอเห็นเธอทำหน้าแบบนี้แล้ว…ไม่อยากกลับเลย”
ทั้งดวงตาสีฟ้าอมเทาคู่สวย คำพูดแสนหวานและน้ำเสียงออดอ้อน ทำใจฉันเต้นระรัว ส่งผลให้เลือดสูบฉีดจนใบหน้าร้อนผ่าว
โดยไม่ทันตั้งตัว ริมฝีปากอบอุ่นก็ประทับลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา
O////O
“นะ นายๆๆ…!”
ฉันผงะถอยหลัง สติเตลิดเปิดเปิง ถ้อยคำนับล้านติดอยู่ในลำคอ
เจ้าชายดอกไม้เผยยิ้มฉ่ำหวาน จ้องมองฉันไม่ละสายตาก่อนกล่าวลา
“พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมพาเพื่อนมาด้วยล่ะ ^^”
(จบตอน)
แคคตัส; จงสู้ต่อไป ดั่งดอกแคคตัสที่เบ่งบานท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
