The Prince of Flower เกมรักมัดใจ เจ้าชายดอกไม้กับยัยเย็นชา

 

ฉันลงเอยด้วยการเดินมาห้องสภานักเรียนพร้อมเจ้าชายดอกไม้ 

 

นี่ขนาดขึ้นไปเปลี่ยนชุดบนห้องตั้งนาน นึกว่าลงมาคงไม่เจอเค้าแล้ว แต่ไอ้คนหัวดื้อนั่นกลับไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลยแม้แต่มิลฯ เดียว

 

ยิ่งรู้จักฉันยิ่งสงสัย อะไรเป็นแรงผลักดันให้นายทำถึงขั้นนี้กัน? 

 

ถึงฉันจะสวย แต่ไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทนความเย็นชาของฉันได้ 

 

พวกที่ทนได้ทนดี จากประสบการณ์ตรง ไม่โรคจิตก็สติไม่สมประกอบ ซึ่งฉันเดาว่านายคงเป็นอย่างแรก - -+

 

“อะไรน่ะ สายตาเร่าร้อนเชียว” 

 

ไอ้หน้าสวยข้างๆ พูดจายียวนเมื่อหันมาสบตาฉัน

 

ใช่ ร้อนดังกะไฟเยอร์เลยล่ะ ความแค้นที่มีให้นายน่ะ -_-+++

 

“จ้องขนาดนี้…เดี๋ยวท้องหรอก”

 

“ห๊าาา!?” 

 

ฉันร้องอุทานเสียงหลง รีบถอยกรูอย่างไว

 

นึกแล้วเชียว! อีตานี่มันไว้ใจไม่ได้! ไอ้โรคจิต!!!

 

“เฮ้ย ฉันแค่เปรียบเทียบกับปลากัดเฉยๆ” 

 

ทวิตซ์พยายามเอื้อมมือมาทางฉันที่ตั้งท่าหวาดผวาไปแล้วเรียบร้อย

 

“อย่ามาแตะน๊ะ! หยุดอยู่ตรงนั้นแหละ!!” 

 

จะปลากัด ปลาหมอสี ปลาปั๊กเป้าฉันไม่สน!!! 

 

นายมันโรคจิต! ต้องเป็นโรคจิตแน่ๆ! >o<

 

“ทะเลาะอะไรกันหรอ?” 

 

เสียงสวรรค์มาโปรด พอฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นสาวน้อยน่ารักที่เคยเจอกันที่โรงอาหาร

 

เอ๊ะ ว่าแต่ชื่อไรนะ? =o=;

 

ทวิตซ์ถอนหายใจยาวเป็นทางรถไฟ อายุเค้าคงหายไปซัก 50 ปีได้

 

“แฟนฉันกลัวท้อง ไม่รู้ว่าเรียนเพศศึกษามายังไงถึงได้…” 

 

เฮ้ย! เดี๋ยวๆ พูดแบบนี้มันแปลกๆ ป่ะ?! =[]=

 

“พะ พวกเธอไปถึงขั้นไหนกัน?” 

 

สาวน้อยคนนั้นทำหน้าช็อค เหมือนไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง 

 

นั่นไง! นายรีบแก้ข่าวเดี๋ยวนี้เลยนะย๊ะ!! >\\\< 

 

ฉันจ้องทวิตซ์ตาเขม็งเร่งให้เค้ารีบทำอะไรซักอย่าง 

 

แต่สิ่งที่ตานั่นทำน่ะหรอ…

 

หมับ! 

 

ร่างสูงล็อคคอฉันไว้อย่างไว มือนึงประคองหน้าให้หันมาสบตา ก่อนเล่นบทสัปดนต่อ

 

“บอกแล้วไง แค่นี้ไม่ท้องหรอก…”

 

ใบหน้าฉันร้อนผ่าว เพลง ‘Sweet but psycho’ ลอยเข้าหัว 

 

โอ้ยยย ฉันล่ะเกลียดตัวเองจริงๆ >\\\<

 

“ฉะ ฉัน…ปะ ไปก่อนนะ!!” 

 

เจ้าหล่อนบอกลาติดอ่าง วิ่งสี่คูณร้อยแบบไม่คิดหันกลับมามอง

 

เออ! เป็นฉันก็วิ่ง เพราะสภาพฉันกะอีตานี่ตอนนี้ มีแต่กลิ่นเหม็นความรักโชยหึ่ง แถมเจือกลิ่นคาวโลกีจากไอ้บทละครสัปดนนั่นด้วย T T

 

"ปะ ปล่อยได้แล้ว!!” 

 

เยี่ยมเลย ฉันถูกสาปให้ติดอ่างไปอีกคน

 

“หืม…ดื้อแบบนี้จะปล่อยดีมั้ยน้า~ ^^” 

 

รอยยิ้มร้ายเล่นน้ำเสียงทะเล้น น่าโมโหที่สุดในสามโลก!

 

“เลิกเล่นได้แล้ว! ฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ -*-” 

 

คิ้วขมวดผูกปมจ้องใบหน้าสวยหล่อตาขวาง

 

“ถ้างั้น…อยากให้เอาจริงมั้ยล่ะ?” 

 

เพียงสายตาและน้ำเสียงก็สามารถแปรเปลี่ยนบรรยากาศได้ในพริบตา 

 

นั่นคือเวทมนต์ของเจ้าชายดอกไม้ ปีศาจที่ควบคุมทุกอย่างได้ดังใจ 

 

“ล้อเล่นน่า!”

 

เป็นอีกครั้งที่ถูกปั่นหัว ทวิตซ์ใช้มือใหญ่ยีผมฉันจนฟูหยองเป็นผีบ้า 

 

“โอ๊ยยย ทำอะไรของนายเนี่ย!!! >O<” 

 

ฉันเชตผมนานมากนะย๊ะ! คิดว่าความสวยมันเสกปึ้งขึ้นมาได้เหมือนความหล่อของนายรึไงห๊ะ!!!

 

“ไม่ท้องก็ดีแล้วนี่~ เธอควรขอบคุณฉันนะ ^0^” 

 

ทวิตซ์หัวเราะร่าเหมือนชาตินี้ไม่เคยหัวเราะมาก่อน 

 

ฉันชอบที่ดอกไม้บาน แต่ไม่ชอบที่นายยิ้มหน้าบานตอนนี้เลย! รู้ไว้ด้วย!! -*-

 

“เลิกล้อได้แล้ว! รู้แล้วย่ะ ว่าแค่จ้องมันไม่ท้อง!! >0<”

 

“เอ…แล้วทำไงถึงจะท้องนะ? ^^” 

 

ไม่ต้องมาทำเป็นยิ้มใสซื่อ! >\\\<

 

“กลับไปถามพ่อไป๊!!!”

 

ปั่ก ปั่ก ปั่ก ปั่ก 

 

ฉันระดมหมัดดาวเหนือใส่แขนเค้า

 

“คร้าบ~ ล้อเล่นครับล้อเล่น~” 

 

ทวิตซ์ท่าทางอารมณ์ดีไม่รู้ร้อนรู้หนาว เดินเอื่อยเฉื่อยสบายใจ

 

จบการเล่าประสบการณ์เดินไปห้องสภานักเรียนด้วยกันไว้แต่เพียงเท่านี้

 

.

 

-เวลา 7 โมงเช้า-

 

(ณ ห้องสภานักเรียน)

 

“ว้าว~ เธอดูน่ารักขึ้นร้อยเท่าเลย! ฉันนี่เก่งจริงๆ~ ^^” 

 

ตกลงชมฉันหรือชมตัวเอง? = =

 

ผลงานในกระจกฟ้องว่าสวยจริง ใครจะไปคิดว่าตานี่จะถักเปียก้างปลาเป็น…

 

สำหรับคนที่กำลังงง ไม่มีอะไรมาก แค่หมอนี่ทำผมฉันยุ่ง เขาเลยอาสาช่วยแก้ให้ ซึ่งผลลัพธ์ออกมาดีเกินคาด

 

“เธอแต่งตัวนานเพราะมัวแต่ทำผมรึเปล่า? คราวหน้าให้ฉันช่วยนะ สนุกดี ^^” 

 

พอเห็นรอยยิ้มลำพองใจนั่นแล้ว อยากถามเหลือเกินว่ามีเรื่องไหนที่ทำไม่ได้บ้างคะคุณเจ้าชาย? 

 

นี่มันแรร์ไอเท็มของสาวๆ ชัดๆ

 

เอาเถอะ คราวนี้ยอมยกโทษให้ละกัน 

 

แอ๊ด~

 

เสียงประตูเปิดออกปรากฏร่างไอ้แว่นเดินดุ่มๆ เข้ามา 

 

ตานั่นมองฉันแล้วพูดว่า

 

“หือ? ใครอะ =0=” 

 

ถามจริ๊ง!? ถึงปกติฉันจะทำอยู่แค่ 3 ทรง คือ มัดรวบ มัดครึ่งหัวและปล่อยผม แต่นี่นายล้อเล่นใช่มั้ย?? 

 

…ช่างเหอะ =-=

 

“ฮาย~ เค” 

 

ทวิตซ์ยิ้มโบกมือทักทายตาแว่น

 

เคไหน? เคอะไร? เคคุคุ…ไม่เล่นดีกว่า 

 

ฉันรู้หรอกน่า ว่าย่อมาจาก ‘แคคตัส’

 

ตาแว่นไม่ตอบอะไร เดินมานั่งที่โซฟาตัวโปรดและยังคงมองหน้าฉันด้วยความสงสัย -*- 

 

เอาจริงดิ ไปตัดแว่นใหม่มั้ย? 

 

“คุยเลยนะ” 

 

ทวิตซ์พูดพลางค้นกระเป๋านักเรียนหยิบเอกสารสีชมพูขึ้นมาวางกลางโต๊ะ 

 

หะ? คุยอะไร? เหมือนมีฉันคนเดียวที่ไม่รู้ว่าสองคนนี้กำลังจะคุยอะไรกัน 

 

“เดี๋ยว” 

 

ตาแว่นเบรคบทสนทนาไว้ ก่อนหยิบกล่องนมออกมาจากกระเป๋าโยนให้ทวิตซ์ที่นั่งอยู่โซฟาฝั่งตรงข้าม 

 

“ฉันไม่อยากติดหนี้ใคร”

 

ถ้าให้เดา อีตาทวิตซ์คงใช้นมซื้อใจไอ้แว่นเหมือนตอนทำกับปลาดาว 

 

ตานี่มันผู้ใหญ่บ้านตำบลหนองโพรึไง แจกนมเค้าไปทั่วเชียว 

 

ทวิตซ์เพ่งกล่องนมชั่วครู่ ก่อนส่งยิ้มตอบกลับ 

 

“ขอบใจ…แต่มันหมดอายุแล้วนี่นา ^^”

 

 วางยาพิษเรอะ? =0=

 

“ฉันจิ๊กของรูมเมทมา กินๆ ไปเหอะ ไม่ตายหรอก” 

 

อี๋~ ฉันก็ว่ากล่องมันดูพองๆ ดีนะตอนโยนไม่ระเบิดใส่หน้าฉัน >o<

 

“อื้ม! จะกินให้อร่อยเลย ^^” <<โกหกชัวร์ล้านเปอร์เซ็น

 

ขณะที่ฉันกำลังเพลิดเพลินกับสงครามนมเย็น ทวิตซ์ก็ดึงบรรยากาศกลับเข้าสู่โหมดจริงจัง เริ่มร่ายยาวเรื่องนโยบายโรงเรียนสีชมพู

 

“สิ่งที่ต้องทำมี 10 อย่าง แบ่งเป็นนโยบายระยะยาวและงานอีเว้นต์ ก่อนสิ้นเดือนเราต้องทำนโยบายให้เป็นรูปธรรม เพราะต้องเขียนรายงานความคืบ

หน้าส่ง ผอ. ส่วนอีเว้นต์ใกล้สุดคือ ‘ฮาโลวีน’”

 

ทวิตซ์อธิบายพร้อมเขียนสรุปลงในกระดาษให้ดูเข้าใจง่าย

 

“อีเว้นต์ค่อยว่ากัน เดือนนี้เคลียร์นโยบายก่อน” 

 

นิ้วเรียวชี้ระบุจุดโฟกัสดึงสายตาจ้องมองลายมือน่าอ่าน 

 

โห…สวยเว่อร์ =o= 

 

ลองเป็นฉันเขียนสิ หมอยังอาย

 

[1.ม้านั่งสื่อรัก 2.ถุงคู่ชนรัก 3.หอพักฉิมพลี 4.สถานีบรรเทาทุกข์ใจ 5.เลิฟช็อป]

 

อืม…ชื่อนโยบายชวนอี๋เหมือนเดิม =-=

 

“1 เคเคลียร์แล้ว เหลือแค่รอติดตามผล ส่วน 5 ฉันกับยูแชเพิ่งจัดการไป…”

 

“เอ๊ะ?” 

 

ฉันอุทานด้วยความสงสัยมองใบหน้าสวยหล่ออย่างฉงน

 

ทวิตซ์หันมายิ้มตอบแว้บนึง 

 

“พิงค์ช็อคเชอรี่ ^^” 

 

ชื่อนี้จำขึ้นใจ -*- ทำเอาฉากที่ฉันต้องฝืนกินไอ้เมนูโคตรเลี่ยนนั่นจนเบาหวานขึ้นตาแว้บเข้าหัวเลย 

 

นั่นอะนะ ‘เลิฟช็อป’ เดาจากชื่อแล้ว สังหรณ์ใจว่ามันคงไม่จบที่ความทรมานครั้งเดียวแน่ 

 

เหมือนทวิตซ์อ่านใจออก จึงสารยายความบรรลัยให้ฉันฟังเพิ่มพอสังเขป

 

“เลิฟช็อปเป็นนโยบายระยะยาว มีจุดประสงค์เพื่อช่วยกระตุ้นยอดขายสินค้าและเพิ่มจำนวนคู่รักในโรงเรียน โดยทางร้านจะออกสินค้าใหม่ทุกเดือน

หน้าที่ของเราคือทดลองใช้ โปรโมท รายงานผล”

 

“สู้ๆ ละกัน~ -0-” 

 

ไอ้แว่นทำเสียงกวนยียวนเหมือนไม่ใช่ปัญหาของตัวเอง 

 

ย่ะ! ไม่ต้องบอกก็รู้ คนที่ต้องรับกรรมคือฉันกับอีตาทวิตซ์ -*-

 

ทวิตซ์บรรยายต่อด้วยท่าทางสุขุม น้ำเสียงหนักแน่นชัดเจน แต่ในขณะเดียวกันก็นุ่มนวล ไม่ทำให้คนฟังรู้สึกกดดันมากเกินไป ถ้ามีอะไรผิดพลาดคง

เป็นที่รูปลักษณ์ของเค้ามันสวยเนี๊ยบเตะตาซะจนดึงเอาคนฟังหลุดจากสาระสำคัญได้ไม่ยาก 

 

ยกตัวอย่างเช่น ‘ฉัน’ ซึ่งเผลอจ้องหน้าเค้ามากไปจนหลุดโฟกัส

 

“รายละเอียดก็มีเท่านี้แหละ แยกย้ายๆ ^0^” 

 

Smile Maker ยิ้มร่าทยอยเก็บของเข้ากระเป๋า

 

  อ่าว…กรรม =O= จบซะละ

 

เป็นครั้งแรกที่รู้สึกพ่ายแพ้คนไม่เอาอ่าวอย่างไอ้แว่น เพราะตอนนี้ตานั่นทำหน้าเข้าใจทะลุปรุโปร่งแบบสุดๆ ประหนึ่งเพิ่งบรรลุโสดาบัน

 

 ส่วนฉันโดนกิเลสครอบงำกลายเป็นบัวจมมิดใต้โคลนตม ไม่รับรู้เรื่องอะไรกะเค้าเลย =-=

 

ไม่ต้องห่วงทุกคน เอาศักดิ์ศรีท่านประธานเป็นเดิมพัน ฉันจะรักษาความสุขุมเยือกเย็นไว้ ไม่ปล่อยให้ใครรู้ว่าโง่แน่ - -b

 

“ไปกันเถอะ~” 

 

ทวิตซ์เก็บของเสร็จลากฉันออกจากห้อง

 

เดี๋ยวก๊อนน นายจะพาฉันไปต้มยำทำแกงที่ไหนเนี่ย!? =[]=

 

.

 

“…”

 

ม้านั่งโคตรเสร่อ ติดสติ๊กเกอร์หัวใจสีแดงตัวเท่าฝาบ้าน พร้อมข้อความ ‘Sweet Refill’ 

 

อย่าบอกนะ ว่าไอ้สิ่งนี้คือ ‘ม้านั่งสื่อรัก’ 

 

อี๋! แค่นึกถึงชื่อมันฉันก็แทบอาเจียนเป็นสายรุ้ง >TT< 

 

ขอล่ะอย่าให้ฉันนั่งตรงนี้เลย พลีสส~ T T

 

ทวิตซ์ทิ้งตัวนั่งประเดิมไม่รู้สึกรู้สา ส่งยิ้มหวานให้ฉัน ใช้มือตบที่ว่างข้างกายเบาๆ 

 

รู้เลยว่าหมายถึงอะไร แต่…

 

(-  ) (  -) (-  ) (  -) 

 

ฉันส่ายหัวด๊อกแด๊กฏิเสธ

 

วิ้งง~ 

 

หนุ่มหน้าหวานไม่ยอมแพ้ ใช้ไม้ตายส่งสายตาลูกหมาขี้อ้อน สร้างดาเมจรุนแรงบีบหัวใจ

 

มะ ไม่ย่ะ! ไม่นั่ง! ฝันไปเถอะ! น่ารักให้ตายก็ไม่นั่ง!! >o<

 

ฉันสะบัดหน้าหนีหมุนตัวหันหลังเผ่น แต่ร่างกายดันเสียหลักโซเซ เพราะถูกเขากระตุกรั้งข้อมือเพียงเบาๆ

 

“ว๊าย!~” 

 

ฉันอุทานเสียงหลงหลับตาปี๋ เตรียมรับแรงปะทะคิดว่าต้องล้มแน่

 

แต่เมื่อลืมตาขึ้นมากลับพบว่า ผลลัพธ์เลวร้ายกว่าล้มหน้าแหกซะอีก O///O 

 

เพราะตอนนี้ฉันดันนั่งอยู่บนตักของเจ้าชายดอกไม้ในท่าโคตรน้ำเน่า! o>\\\<o

 

“ค่อยสมเป็นม้านั่งสื่อรักหน่อย…” 

 

น้ำเสียงทุ้มต่ำกระซิบข้างหูอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอาใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ

 

ฉันยิ่งเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ไหน เมื่อกลุ่มนักเรียนที่เดินผ่านทาง เริ่มหยุดมองคนแล้วคนเล่า 

 

ถึงอย่างนั้นก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาขัดแม้แต่คนเดียว

 

‘ม้านั่งสื่อรักเป็นจุด Stop Service ให้คู่รักเติมความหวาน เราติดสติ๊กเกอร์ เพื่อให้รู้ทั่วกันว่า ห้ามรบกวนเด็ดขาด’ 

 

ช่างมหัศจรรย์ ถึงจะหลุดโฟกัสแต่สิ่งที่เขาพูดยังเข้าหัวฉันอยู่สินะ 

 

ตอนนี้ฉันเข้าใจนโยบายนี้อย่างถ่องแท้เลยล่ะ 

 

“ป…ปล่อย” 

 

ฉันพูดเสียงอ้อมแอ้มไม่เป็นตัวเอง

 

อยากลุกเองอยู่หรอก แต่มืออุ่นๆ นั่นเล่นจับเอวฉันไว้แน่นมาก…

 

คิดในแง่ดีเขาอาจกลัวฉันตก แต่ถ้าคิดในแง่ร้าย คงมีเหตุผลนานัปการที่สุดจะบรรยาย

 

“ไม่เอา ฉันชอบท่านี้ ^^” 

 

นั่นเรอะเหตุผล!? =[]=

 

พูดจบคนหน้าด้านก็โอบรัดตัวฉันแน่นขึ้นกว่าเดิม เหมือนจงใจแกล้งให้หัวใจวายตายกันไปข้าง และโน้มใบหน้าคมสวยเข้ามาใกล้มากจนสัมผัสได้ถึง

ลมหายใจร้อนกรุ่น

 

อย่ามาปั่นหัวกันเล่นนะย๊ะ!!! > <// คิดว่าฉันจะยอมหรอ!

 

“อร๊ายย!!~”

 

ไม่ยอมก็ต้องยอม เพราะทันทีที่ดิ้น ทวิตซ์ก็ผ่อนแรงลงจนฉันเกือบหงายหลังหัวทิ่ม 

 

สัญชาตญาณเอาตัวรอดสั่งสองมือขวนขวายเกาะเกี่ยวสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไว้ให้มั่น

 

“โอ๊ะๆ อย่าดื้อสิ~ เดี๋ยวตกหรอก…” 

 

ประโยคแรกคือน้ำเสียงกะล่อนทีเล่นทีจริง ส่วนประโยคหลัง ฉันสัมผัสได้ถึงอันตรายราวกับเป็นลูกไก่ในกำมือ

 

ตอนนี้สองแขนฉันกอดคอเค้าไว้แน่น ตัวสั่นระริกไม่รู้โกรธหรือกลัว แต่ไม่วายปากดีไว้ก่อน 

 

“ห้ามปล่อยนะย๊ะ!~ ถ้าปล่อยฉันฆ่านายแน่!!!”

 

ทวิตซ์ไม่หวั่นเกรงเสียงตะคอกสู้ชีวิตของฉันแม้แต่น้อย ซ้ำยังหัวเราะคิกคักชอบใจ ตอบกลับด้วยน้ำเสียงกลั้นขำสุดขีด

 

“อื้ม…จับไว้แน่นๆ เลยนะ…ไม่ปล่อยหรอก”

 

เดี๋ยวสิ! แล้วฉันต้องอยู่ท่านี้อีกนานแค่หนายยย TOT

 

.

 

- 5 นาทีต่อมา-

 

ฉันติดเหง็กในท่าสวีตวีดวิ้วนั่นอยู่นานสองนาน กว่าอีตาทวิตซ์จะยอมเมตตาปล่อยลง

 

ผ่านมาได้ซักพักแล้ว แต่ฉันยังรู้สึกเขินจนหน้าชาและหายใจติดขัด เพราะกลิ่นเหงื่อฮอร์โมนผสมสวนดอกไม้อุ่นๆ ของเขายังติดตัว เล่นเอาสติล่อง

ลอยไม่เป็นอันทำอะไรเหมือนโดนของ

 

ต่อจากนี้ ฉันจะจำขึ้นใจ!! ไม่เฉียดใกล้ไอ้ม้านั่งนรกแตกนี่อีกเป็นครั้งที่สองแน่!!! 

 

.

 

หลังหลุดจากม้านั่งสยอง วิบากกรรมของฉันยังไม่จบเพียงเท่านี้ ทวิตซ์พาวิ่งวุ่นไปตามจุดต่างๆ เพื่อติดใบปลิวโปรโมทซัมติงและสั่งให้ฉันโหลดแอป

สีชมพูน่าสงสัยลงเครื่อง โดยอ้างว่าต้องใช้สำหรับนโยบายสุดเสี่ยว

 

สรุปคือ ฉันไม่รู้อะไรเลยเหมือนเดิม = = 

 

เอาจริง รู้แหละว่าต้องจริงจัง ถ้าไม่อยากหมดสิทธิ์สอบ แต่ให้ทำไงได้ เมื่อสมองมันไม่อยากยอมรับสิ่งที่ขัดกับสามัญสำนึก ง่ายๆ คือ ‘อคติ’ นั่นแหละ

 

…

 

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องสภานักเรียน ไอ้แว่นแว้บไปทำภารกิจบางอย่าง ส่วนทวิตซ์กำลังง่วนอยู่กับการทำแอปประหลาดนั่น เพราะว่างจัดฉันเลยงมหา

หนังสือในกระเป๋าอ่านฆ่าเวลา

 

ฟุ่บ!

 

O///O

 

จู่ๆ ทวิตซ์ที่นั่งอยู่ข้างๆ บนโซฟาตัวเดียวกัน ก็ล้มลงหนุนตักฉันโดยไม่ได้รับอนุญาต!

 

“ยุ่งยากจัง…” 

 

สายตาสีเงินโฟกัสจอมือถือจิ๊ปากบ่นอุบอิบ…แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญ!

 

นายรีบลุกจากตักฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ ไอ้บ้ากาม!!! >O< 

 

“นี่!!!” 

 

ฉันตะเบ็งเสียงใส่แสดงความไม่พอใจ ในขณะที่ทั้งหน้าแดงก่ำ 

 

ภาวนาให้เค้าคิดว่าฉันโกรธจนหน้าแดงละกัน

 

ทวิตซ์เลื่อนสายตาออกจากจอ จ้องฉันแล้วผลิยิ้ม เพียงแค่นั้นก็รู้สึกเขินอย่างบอกไม่ถูกจนต้องยกหนังสือบังหน้า…

 

เป็นเพราะยังไม่ชินหน้ามุมนี้รึเปล่า? ถึงได้โดนดาเมจเข้าเต็มๆ >\\\< 

 

ไม่ยุติธรรม! ทำไมถึงมีแค่ฉันที่หวั่นไหวอยู่คนเดียวตลอด!?

 

“ฉันหนัก…” 

 

ฉันพยายามสรรหาเหตุผลให้เค้ายอมลุกออกไปง่ายๆ โดยไม่ถูกจับได้ว่าแอบใจสั่นกับการกระทำบุ่มบ่ามของเขา

 

“ไม่ชอบหรอ?” 

 

แม้ตอนนี้จะมองไม่เห็นใบหน้ายียวนนั่น แต่พอเดาได้จากน้ำเสียงว่าทวิตซ์กำลังปั่นหัวฉันเล่นอีกแล้ว

 

หนังสือเล่มบางที่เป็นเหมือนเกราะป้องกันเดียว ถูกปลายนิ้วเรียวดึงออกง่ายดาย ทำให้เราต้องสบตากันอย่างเลี่ยงไม่ได้

 

 “…แต่ฉันชอบนะ”

 

ตึกตัก… ตึกตัก… ตึกตัก…

 

เพียงน้ำเสียงแผ่วเบาแทบกระซิบ แค่สายตาสบประสานเพียงเสี้ยววิ และกลิ่นหอมเจือจางกับไออุ่นที่เกิดจากความใกล้ชิด 

 

ทำไมถึงทำให้ใจเต้นกันนะ…

 

“ลูบหัวหน่อยสิ ถ้าเธอทำฉันจะยอมเป็นเด็กดี ^^”

 

กี่ครั้งแล้วที่เค้าเล่นกับใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่รู้จักหลาบจำซะบ้างเลย…

 

ฉันค่อยๆ เอื้อมมือไปสัมผัสเส้นผมสีเงินอ่อนนุ่ม 

 

ทำแบบนี้แล้ว นายจะยอมลุกใช่มั้ย?

 

ดวงตาคู่สวยปิดลงอย่างผ่อนคลาย 

 

เวลาหลับตาเขาดูไร้เดียงสาน่าเอ็นดูขึ้นมาเชียว 

 

ทั้งอ่อนนุ่ม อบอุ่น ขี้อ้อน เหมือนลูกแมว 

 

แปลกดีที่พอได้สัมผัสเขาจิตใจฉันกลับรู้สึกสงบ 

 

เส้นผมนุ่มกว่าที่คิด…ลูบแล้วสบายมือจัง 

 

ฉันเคยคิดว่าทวิตซ์ย้อมผม แต่ดูจากแพขนตาเงินแล้ว น่าจะเป็นสีผมจริง ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงดูเข้ากับเฉดผิวขาวเนียนอมชมพูนั่นนัก จมูกโด่งสวย

และริมฝีปากบางได้รูปก็รับเข้ากับทุกองค์ประกอบบนใบหน้าอย่างไร้ที่ติ แม้แต่สันกรามยังดูมีเสน่ห์

 

ธรรมชาติช่างน่าพิศวง ทำไมถึงรังสรรค์สิ่งมีชีวิตที่อันตรายขนาดนี้ขึ้นมากัน?

 

ริมฝีปากสีกุหลาบเผยอขึ้นเล็กน้อย พ่นลมหายใจบางเบาเป็นจังหวะ

 

…หลับซะแล้ว

 

มือของฉันยังคงลูบสัมผัสเส้นผมอ่อนละมุนต่อไป…

 

“…ฉันยังชอบนายอยู่นะ” 

 

เสียงกระซิบแผ่วเบาลอยหายลับตามสายลมราวกับดอกแดนดิไลออน

 

อาจเพราะบรรยากาศพาไป ปากเลยเผลอพูดสิ่งที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนลึกของหัวใจออกมา…

 

แต่ช่วยลืมมันซะเถอะ เพราะไอ้ความรู้สึกเอาแต่ได้แบบนั้น…จะไม่มีทางเกิดขึ้นซ้ำสองแน่

 

…

 

ฉันปล่อยให้เจ้าชายนิทราบรรทมอยู่อย่างนั้น แล้วลองเปิดแอปที่เขาโหลดทิ้งไว้ดู 

 

ถึงจะเกลียดยังไง ฉันก็หนีจากหน้าที่ประธานนักเรียนไม่พ้นอยู่ดี ศึกษาไว้หน่อยคงไม่เสียหาย

 

อืม…แอปหาคู่ชัดๆ -*- นี่คงเป็นถุงคู่ชนรัก ส่วนตรงนี้ศูนย์บรรเทาทุกข์ใจ 

 

ซึ่งดูจากสภาพตึกสภานักเรียนแล้ว ฉันว่าจัดศูนย์บรรเทาทุกข์ผีเหมาะกว่า 

 

แต่เอาเถอะ แค่ต้องทำตัวเป็นพี่อ้อยพี่ฉอดตอบปัญหาความรักกับจับคู่ให้นักเรียนผ่านแอปเอง เทียบกับงานเอกสารที่ผ่านมาไม่คณามือฉันหรอก!! +-

+

 

“อื้ม…” 

 

ทวิตซ์ส่งเสียงครางงึมงำในลำคอ ลืมไปเลยว่าตานี่ยังหนุนตักฉันอยู่

 

อย่างน้อยตอนนอนก็สงบเสงี่ยม รับมือง่ายกว่าตอนตื่นเยอะ เป็นเหตุผลที่ฉันยังไม่ปลุกเขา

 

จริงๆนะ! >//< ไม่ใช่เพราะตอนหลับน่ารัก จนทำใจปลุกไม่ลง!

 

โอเค กลับมาโฟกัสงานดีกว่า…เลิกคิดถึงสัมผัสอุ่นๆ น้ำหนักบนตักและใบหน้าหล่อสวยนั่นซะ! 

 

…

 

ฉันเคลียร์แอปเจ้าปัญหาเพลินจนกริ่งพักเที่ยงดัง ทวิตซ์ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอิ่มเอมใจสุดๆ เขาออกไปซื้อข้าวกลางวันมากินด้วยกันที่ห้องสภานักเรียน

และช่วยเขียนรายงานส่ง ผอ. ต่อ ส่วนเวลาที่เหลือก็พาติวหนังสือจนถึงเย็น จบด้วยเดินไปส่งหอ 

 

หนึ่งวันพันเหตุการณ์ มีแต่กิจวัตรประจำวันไม่ปกติ แต่เวลากลับผ่านไปเร็วมาก ความรู้สึกของการได้อยู่ร่วมกับใครซักคนที่ฉันห่างเหินมานาน เป็นแบบ

นี้เองสินะ…

 

.

 

-19.00 น.-

 

(ณ หอพักหญิง)

 

ก๊อกๆๆๆ

 

ที่เก่าเวลาเดิม = = ยินดีต้อนรับเข้าสู่ช่วง ‘อะไรเอ่ยอยู่นอกห้อง’ 

 

ปิ๊งป่อง~ เจ้าชายดอกไม้ในชุดนอนลายตัดอ้อยกับรองเท้าแตะช้างดาวของเขายังไงล่ะ

 

โอ๊ยยย ฉันจะบ้าตาย! นายจะมาทำอะไรเอาป่านนี้ย๊ะ?

 

ครืด~

 

แน่นอนว่าต้องจำใจลุกไปเปิดอยู่แล้ว - -* ด้วยเหตุผลเดิมๆ นั่นแหละ

 

“เด็กดีๆ~ ^^” 

 

มือใหญ่ลูบหัวป่อยๆ ดูจะเป็นการเยาะเย้ยที่ชวนหงุดหงิดซะมากกว่าคำชม - -^

 

“รางวัลนะคร้าบ” 

 

ทวิตซ์ยัด ‘ขนมปังสตอเบอรี่’ ใส่มือฉัน 

 

หน็อย -*- คิดจะยั่วโมโหกันรึไงไอ้บ้า! 

 

“ฉันเกลียดสตอเบอรี่!” 

 

ต้องให้ย้ำอีกกี่ล้านรอบ 

 

“แต่ฉันชอบนี่นา ^^” 

 

อะไรเป็นเกณฑ์ในการเลือกซื้อของฝากของนายมิทราบ? 

 

ฮึ่ย…ไม่สบอารมณ์เลยจริงๆ - -**

 

หนุ่มร่างสูงยิ้มร่าไม่สนใจไฟพิโรจน์ในตาฉัน แถมยังท้าทายอำนาจด้วยการหยิกแก้มเล่นอย่างหมันเขี้ยว

 

คอยดูเหอะ…ซักวันฉันจะเอาสตอเบอรี่ทั้งสวนยัดคอห่านนาย!

 

เล่นกับฉันเสร็จทวิตซ์ก็เดินไปแจกโดนัดกาแฟให้ปลาดาวต่อตามสัญญา พร้อมยื่นข้อเสนอสุดช็อค

 

“สนใจเข้าสภานักเรียนมั้ย?” 

 

“เอ่อ…คือ-”

 

“เรากำลังขาดคน ถ้าสมัครตอนนี้ จะได้รับสิทธิพิเศษไม่ต้องเข้าเรียน แล้วเล่นเกมเยอะแค่ไหนก็ได้ ^o^”

 

“ดีลค่ะ! >o<”

 

+1 สมาชิกสภานักเรียน คุยง่ายเคลียร์ไวปานฟ้าแล่บ -_- อนาคตขายประกันท่าจะรุ่งนะตานี่

 

“ประธานอนุมัติมั้ยครับ? ^^" 

 

ทวิตซ์หันมาถามกวนประสาท

 

ฉันเคยมีสิทธิ์อะไรแบบนั้นด้วยหรอ? ถึงไม่อนุญาตนายก็ใช้เส้นยัย ผอ. เอาใครเข้ามาก็ได้อยู่แล้วหนิ

 

…แต่เพราะเป็นคนนิสัยดีแบบปลาดาวหรอกนะ ฉันถึงไม่มีปัญหาอะไร 

 

“อืม” 

 

ฉันตอบกลับสั้นๆ

 

เหมือนตอนประชุมล่าสุดจะได้ยินแว่วๆ ว่าขาดคนจริง ถ้าอยากทำไอ้แผนม่านรูดนั่นให้สำเร็จ จำเป็นต้องมีเพิ่มอีกอย่างน้อย 2-3 คน แต่ไม่คิดเลยว่าอี

ตาทวิตซ์จะเล็งคนใกล้ตัวฉัน

 

หรือที่เค้าเข้าหาปลาดาวเพราะตั้งใจทำแบบนี้แต่แรก? 

 

ละทำไมไม่ไปทักทายตามห้องเรียนปกติ ต้องบุกมาหาถึงหอเชียวหรอ…? 

 

ไม่รู้ทำไม แต่รู้สึกหงุดหงิดอีกแล้วแฮะ -*-

 

มือใหญ่ถือวิสาสะวางบนหัวฉัน ทวิตซ์โน้มตัวลงให้อยู่ในระดับสายตา ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนชวนใจละลาย 

 

“อย่าหน้ามุ่ยสิ ฉันทำเพื่อเธอนะ”

 

พอได้ยินแบบนี้ หัวใจเจ้ากรรมก็พร้อมกระโจนเข้ากองไฟ 

 

ไม่ว่าอะไรที่ออกจากปากเขา ฉันคงยอมเชื่ออย่างไร้ข้อกังขา

 

 เกลียดตัวเองจริงๆ…

 

สองมือเลื่อนประคองหน้าเชิดขึ้นเล็กน้อย เพื่อให้ร่างสูงจ้องมองได้ถนัด

 

“พอเห็นเธอทำหน้าแบบนี้แล้ว…ไม่อยากกลับเลย” 

 

ดวงตาสีฟ้าอมเทาจ้องตรงมา ทั้งคำพูดและน้ำเสียงออดอ้อนทำใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ ส่งผลให้เลือดสูบฉีดจนใบหน้าเริ่มร้อนผ่าว

 

โดยไม่ทันตั้งตัว จู่ๆ ริมฝีปากอบอุ่นก็ประทับลงบนหน้าผากอย่างแผ่วเบา

 

O////O

 

“นะ นายๆๆ…!” 

 

ฉันผงะถอยหลัง ถ้อยคำนับล้านค้างเติ่งอยู่ในลำคอ สติเตลิดเปิดเปิง พูดติดอ่างตะกุกตะกัก

 

เจ้าชายดอกไม้เผยยิ้มหวานฉ่ำ จ้องมองฉันไม่ละสายตาก่อนกล่าวอำลา

 

“พรุ่งนี้เจอกัน อย่าลืมพาเพื่อนมาด้วยล่ะ ^^”

 

---

 

(จบตอน)

 

แคคตัส; จงสู้ต่อไป ดังดอกแคคตัสที่เบ่งบานท่ามกลางทะเลทรายร้อนระอุ