ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•โนอา แอชคลาส•
 
"นายน้อยโนอาค่ะ ถ้าไม่รีบตื่นนอนแล้วละก็คุณท่านจะดุเอานะคะ"
 
เสียงเคาะประตูดังกึกก้อง พร้อมกับเสียงหญิงสาวที่พยายามปลุกผมให้ตื่นจากฝันยามเช้าดังไปทั่วห้อง ทำให้ผมที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ สายตาเพ่งเล็งไปยังม่านหน้าต่างที่มีแสงแดดเล็ดลอดเข้ามา ตัวผมพยายามพยุงตัวให้ลุกจากที่นอนก่อนจะเดินออกไปเปิดประตูอย่างช้าๆ
 
นี่เป็นชีวิตประจำวันของผมบนโลกนี้ เมื่อผมมีครบอายุ5ขวบ ความทรงจำของชาติที่แล้วก็ค่อยๆฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์ ผมในชาตินี้ได้เกิดมาในตระกูลแอชคลาส 1ใน3ตระกูลขุนนาง ระดับมาควิส แห่งจักรวรรดิมิสลูน่า
 
 
 
หลังจากทำธุระส่วนตัวเสร็จ ผมก็มานั่งอยู่หน้ากระจกบานไม่ใหญ่มาก บนกระจกสะท้อนให้เห็น
 
เด็กน้อยเส้นผมสีดำสลวยยาวประบ่า ดวงตากลมโตสีอำพัน บนนัยน์ตา2ข้างมีลวดลายดอกไม้หกกลีบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นสีฟ้าอ่อนๆ สันจมูกโด่ง ริมฝีปากบางมีสีแดงอ่อนๆ ผิวสีขาวราวกับจะหายไปได้ทุกเมื่อ รูปร่างเล็กเหมือนเด็กผู้หญิง
 
"เห้อ... ผมนี้สวยสวยชมัด!" ผมถอนหายใจพรางมองไปยังภาพสะท้อนบนกระจก ครั้งแรกที่ผมได้เห็นตัวเองบนกระจก ก็พรางตกใจคิดว่าตัวเองเกิดเป็นผู้หญิงก่อนจะรีบเปิดไปดูช่วงล่างว่าเจ้าน้องชายได้ตามมาเกิดด้วยหรือป่าว!
 
 
 
"สเตตัส" เสียงอ่อนหวานนุ่มนวลคล้ายกับลูกแมวตัวน้อยๆ ถ้าใครได้ยินก็ไม่คิดว่าจะเป็นเสียงของเด็กผู้ชาย สิ้นสุดเสียงก็ปรากฏหน้าจอเล็กๆขึ้นในหอของผม
 
[ชื่อ: โนอา แอชคลาส
 
เผ่า: มนุษย์
 
เพศ: ชาย
 
อายุ: 5 ปี
 
สายเลือด: สายเลือดระดับพิเศษ (S)
 
ระดับ: เริ่มต้น (F)
 
ฉายา: คนรักของเทพธิดา (ซ่อน)
 
ทักษะพิเศษ: เนตรสวรรค์, พลังขีดจำกัดสายเลือด (ไม่สมบูรณ์)
 
ความต้านทาน: ต้านทานนอกรีต]
 
มีฉายาแปลกๆ และพลังที่ได้รับมาจากชาติก่อนด้วย
 
ทักษะ [เนตรสวรรค์] เป็นพลังที่ผมได้รับมาจากเทพธิดาผู้ชั่วร้าย ซึ่งเธอเคยบอกว่าพลังที่ได้รับจากเธอมันจะผูกกับวิญญาณ ไม่ว่าจะเกิดใหม่กี่ครั้งหรือเกิดเป็นอะไรก็จะติดตัวไปด้วย
 
ซึ่งเป็น1 ในทักษะที่ โกงมากๆ เมื่อตอนที่ผมเกิดใหม่
 
ผู้คนเห็น [เนตรสรรค์] ก็ความวุ่นวายทันที บางก็บอกผู้ได้รับพรจากเทพบ้างละ! บางก็บอกเป็นอัจฉริยะบ้างละ "แบบนี้ผมจะสามารถใช้ชีวิตธรรมดาได้จริงหรอ"
 
 
 
•โนอา แอชคลาส•
 
 ผมที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว จึงออกไปรับประทานอาหารเช้า 
 
 "อรุณสวัสดิ์ครับ ท่านแม่ อรุณสวัสดิ์ ท่านพี่อลิช"
 
ตระกูลแอชคลาส1ใน3ตระกูล ขุนนางระดับมาร์ควิส
 
เป็นหนึ่งในตระกูลที่มีกองกำลังทหารเป็นเสาหลักของประเทศ ดังนั้นท่านพ่อที่เป็นถึงผู้บัญชาการ จึงประจำการอยู่ที่เมืองหลวงเป็นส่วนใหญ่ 
 
 ดังนั้นห้องอาหารอันกว้างขวาง จึงมีแค่ ท่านแม่ พี่สาว และตัวผมเท่านั้น ที่นั่งรับประทานอาหารอยู่ที่นี่
 
 "อรุณสวัสดิ์จ้ะ"
 
 "อรุณสวัสดิ์ น้องโนอา"
 
ทั้งสองยิ้มอย่างอ่อนโยน และพยักหน้าเบาๆ
 
หลังจากนั้นเหล่าสาวใช้ก็พาผมมานั่งตรงหน้าบนโต๊ะอาหารอันหรูหราที่สามารถบรรจุคนได้ถึงยี่สิบคน
 
อย่างไรก็ตามบรรยากาศดูอบอุ่น ผมนั่งนิ่งๆรอให้เหล่าคนรับใช้เข้ามาเสริฟอาหาร 
 
 
 
หลังรับประทานอาหารเสร็จ พี่สาวก็จ้องมองมาทางผม แววตาเจ้าเล่ห์ของเธอราวกับหมาป่า ที่อดเนื้อมานานหลายเดือน
 
เธอมีผมสลวยยาวถึงสะโพกสีทองอ่อนๆ ดวงตากลมโตสีฟ้าเชิดขึ้นดูเจ้าเล่ห์
 
ผิวสีขาวเนียนนุ่ม สูงประมาณ154ชม. เธอขยับเข้ามาใกล้และโถมเข้ากอดผม อ้อมแขนเรียวบางกอดผมไว้แน่น
 
"อ่ะ ท่านพี่อลิช"ผมเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง 
 
"พรุ่งนี้พี่ก็ต้องกลับไปศึกต่อที่อาณาจักรแห่งการศึกษาแล้ว ขอพี่เติมพลังงานหน่อยสิ" เธอหัวเราะคิกๆแล้วเริ่มกอดผมแน่นยิ่งขึ้น 
 
 
 
 "โนอาเนี้ย พอโตขึ้นหน่อยแล้ว 
 
ทำตัวห่างเหินจังเลยนะ" เธอทำท่าทางไม่พอใจ 
 
"ใช่แล้วจ้ะ หลังจากนัยน์ตาเปลี่ยนเป็นสีฟ้า ก็ไม่ค่อยจะมาอ้อนแม่เหมือนเดิมเลย" ท่านแม่ ระบายลมหายใจเบาๆ ดวงตาสุกใสแดงเรื่อขึ้น ด้วยความน้อยอกน้อยใจ
 
"ผมขอโทษครับ" ผมมองดูทั้งสองคนที่ดูเศร้าสร้อย
 
หน้าอกผมก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้นมา 
 
 
 
 พอผมได้รับความทรงจำสมบูรณ์กลับมา ตัวผมก็มีความคิดที่เกินอายุของเด็ก5ขวบ ทำให้บางทีผมทำตัวห่างเหินครอบครัว แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกเสียใจ
 
ทั้งที่ได้เกิดมาใช้ชีวิตอย่างคนธรรมดาทั้งที แต่กลับยึดติดกับอดีต ชีวิตใหม่ตัวผมก็ต้องเริ่มใหม่สิ 
 
 
 
 ผมยืนแขนไปกอดพี่สาวคืน ทำให้ร่างกายเธอแข็งทื่อ
 
"พี่อลิชมีอะไรหรอครับ"
 
"ปะป่าวจ้ะ" ร่างกายเธอสั่นเล็กน้อย แต่ก็สงบสติอารมณ์ได้ในทันที 
 
 
 
"โนอาเนี้ย ก็เป็นบราค่อน เหมือนกับอลิชสินะจ๊ะ" สายตาท่านแม่ดูอ่อนโยนเมื่อมองมองมายังพวกผม
 
คำพูดของเธอทำให้ใบหน้าผมร้อนเทาขึ้น มองเห็นดวงตาเธอที่สะท้อนภาพตนเองที่เขินอาย 
 
พี่อลิซก็ไม่ต่างกัน เธอรีบผละออกจากผม ใบหน้าของเธอขึ้นสีแดง แววตาเธอสั่นระริกด้วยความเขินอาย