ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•เรน ลูอิส•

 

น่าแปลก ที่เจ้านี่สามารถหลบหนีปัญหาได้อย่างน่าเหลือเชื่อ ออดอ้อนพี่สาว ชื่นชมมาร์ควิสเลโอนาร์ด คำพูดโกหกให้เป็นธรรมชาติ สัตว์ประหลาดรึไง

 

"ฝ่าบาท มีอะไรหรือป่าวขอรับ"

 

เด็กหนุ่มผมยาวสีดำกำลังดื่มชาอย่างสบายใจ

 

ใบหน้าที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ราวกับว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไร

 

"เรียกผมว่าเรนเถอะครับ"

 

แม้ตระกูลแอชคลาสจะไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกันกับราชวงศ์ แต่พวกเขาก็เป็นตระกูลชั้นนำของจักรวรรดิ์มิสลูน่า พวกเขามีกองทัพอิสระเป็นของตัวเอง

 

และอีกอย่างท่านพ่อและมาร์ควิสเลโอนาร์ดก็เป็นสหายกัน

 

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผม โนอา แอชคลาส"

 

"เรียกผมว่าโนอาก็ได้ครับ"

 

รอยยิ้มจริงใจ ไม่มีความเสแสร้งประจบประแจง เหมือนพวกขุนนางในราชสำนัก น่าสนใจ

 

"เรน ลูอิส"

 

"เรียกผมว่าเรนก็ได้ครับ"

 

เหมือนจะเป็นเพื่อนกันได้ สนิทกับเจ้านี่น่าจะดีกว่าพวกในราชสำนักตั้งเยอะ

 

"แล้วต่อจากนี้โนอาจะทำอะไรหรอครับ"

 

"นั้นสินะครับ คงจะต้องเรียนพิเศษกับอาจารย์เมวิส จะเรนจะไปเรียนด้วยหรือป่าว"

 

เรียนพิเศษกับอาจารย์เอลฟ์โลลิที่เคยสอนท่านพ่อนะหรอน่าสนดีนะ

 

***

 

"ผมขอรบกวนด้วยคนครับ"

 

เอลฟ์โลลิ ผมสีทองยาว ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหูแหลมและยาว สวมชุดเกราะเบาสีเขียว ตามฉบับโลกแฟนตาซี

 

"โอ้ ลูกชายเจ้าหนูเลออนเรอะ"

 

เรียกผู้สืบทอดบัลลังก์ว่าเป็นเจ้าหนูเธอเป็นใครกันแน่นะ พวกผมเริ่มเรียนจากการอ่านเขียน จนถึงทฤษฎีต่างๆ ที่น่าแปลก ผมที่มีความรู้ชาติก่อนกับรู้สึกว่ามันยากมากๆ แต่เจ้าโนอากับทำได้สบายๆ สมแล้วละนะ

 

ต่อไปเป็นการปฏิบัติ ผมที่ได้เรียนเวทย์มนตร์เรียนการใช้ดาบมาจากราชวงศ์แล้ว ก็ค่อนข้างจะมั่นใจในตัวเองไม่น้อย

 

ดาบเวทย์สีทอง ลวดลายมังกร มีอัญมณีเวทย์มนต์ที่ผมได้ติดไว้เองเพื่อสร้างความเท่ห์

 

"เห๋ ของดีนะเนี่ย"

 

ดวงตาสีฟ้าของเจ้าโนอาจ้องมองมายังดาบของผมอย่างชื่นชม

 

"วันนี้เรามารุมอาจารย์กันเถอะครับ"

 

สายตามุ่งมั่นของเจ้านี่ ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เพราะเจ้านี่แข็งแกร่งใช่ย่อย แล้วทำไมถึงต้องรุมผู้หญิงตัวเล็กๆด้วยเหล่า

 

....

 

สนามฝึกซ้อมเต็มไปด้วยน้ำแข็ง อากาศหนาวเย็นจนถึงกระดูก สาวเอลฟ์โลลิยืนอยู่บนอากาศท่าทางสบายๆ ส่วนผม กลับนอนไปตามพื้นสถาพสะบัดสบอม โหดร้ายเกินไปแล้วเธอไม่ออมมือซักนิด

 

แต่เจ้าโนอา กับยืนสบายๆสภาพปกติไม่มีรอยเปื้อนแม้แต่น้อย

 

"พอแค่นี้ก่อนเถอะ เจ้าชายยังใช้ไม่ได้"

 

สาวเอลฟ์โลลิเอ่ยออกมา เกือบทำให้ผมกระอักเลือดตาย ช่างน่าเจ็บปวดเหลือเกิน

 

"ลุกไหวหรือป่าว"

 

เด็กชายผมสีดำถามด้วยความเป็นห่วง พร้อมยื่นมือมาให้

 

"เฮ้อ.. สมแล้วที่เป็นอัจฉริยะ"

 

ผมถอนหายใจเฮือก พร้อมยื่นมือไปจับกับมือของโนอา แต่นี่กลับทำให้ผมตกใจ มือของเจ้านี่หยาบกระด้างยิ่งกว่าอัศวินในสำนักด้วยซ้ำ

 

"พรสวรรค์ของเราไม่ได้ด้อยไปกว่าผมเลย แต่ผมแค่ฝึกมากกว่าแค่นั้นแหละครับ"

 

"ทำไมนายถึงอยากจะแข็งแกร่งขึ้น"

 

ผมเผลอโผล่ถามออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ

 

"เพราะอยากจะปกป้องคนสำคัญ อยากจะมีชีวิตอย่างสงบสุขแค่นั้นแหละ"

 

"เพราะอุดมการณ์ที่ไร้พลัง มันก็แค่เพียงเรื่องเพ้อฝัน"

 

คะ..โคตรเท่ห์ นี้นะรึสิ่งที่ผมขาดไป

 

"ผมช่วยฝึกให้ไหมครับ อาจจะพอช่วยให้แข็งแกร่งกว่าเดิมเล็กน้อย"

 

โนอาหยิบดาบไม้ขึ้นมา เป็นดาบไม้ธรรมดาที่ไม่ใช่ดาบภูติด้วยซ้ำ

 

"เรนคิดว่า ดาบที่ดีควรเป็นแบบไหนหรือครับ"

 

ดาบที่ดีงั้นหรอ? ดาบมาร ดาบศักดิ์สิทธิ์ ดาบเรื่องชื่อ

 

ไม่เลย

 

"ดาบที่ดีคือดาบที่สามารถฟัน สิ่งที่อยากจะตัวเราต้องการจะฟัน"

 

ด้วยในชีวิตที่แล้วถูกเรียกว่าโอตาคุ ผมจึงได้อ่าน มังงะอยู่บ่อยๆ คำตอบก็ยังยืมมาจากมังงะ เท่ใช่ไหมล่ะ

 

"ฮาฮ่าๆ ว่าแล้วเชียว เรนเนี้ยไม่ใช่คนของโลกนี้สินะครับ"

 

ผมเบิกตาโพลงหลังจากได้ยินสิ่งที่เจ้าโนอาพูด เขารู้ได้ยังไง หรือว่า เจ้านี่เองก็...

 

"ถูกต้องแล้ว ผมก็ไม่ใช่คนของโลกนี้ จะบอกว่าไม่ใช่ก็ไม่ได้ผมตายแล้ว มาเกิดใหม่นี้นะ"

 

เหมือนกับว่าสามารถอ่านความคิดผมออกเจ้าโนอาสามารถตอบความสงสัยของผมได้ทันที

 

"ใช่แล้วล่ะครับ ผมโดนคนร้ายฆ่าตาย พร้อมกับเจ้าซาลามานเดอร์"

 

"ซาลามานเดอร์?"

 

เจ้าโนอาทำสีหน้าฉงน ดวงตาสีฟ้าจ้องมองไปยังหมาไฟที่นอนอยู่ข้างๆผม ท่าทางน่ารักชะมัด

 

"ภูติธาตุไฟตนนี้สินะครับ"

 

แหงล่ะ คนจากโลกนั้นถ้าพูดถึงซาลามานเดอร์ ก็ต้องนึกถึงกิ่งก่าไฟที่เป็นหนึ่งในมหาภูติสิ ไหงกลายเป็นเจ้าหมาโง่ไปได้

 

"มองเห็นข้าด้วยรึ"

 

หมาไฟที่นอนอยู่ข้างหลังจ้องมองไปยังโนอา โนอายิ้มแล้วพยักรับราวกับเป็นเรื่องปกติ

 

"โห้ๆ สุดยอดไปเลยนะนั้น นอกจากลูกพี่เรนยังไม่มีใครมองเห็นข้ามาก่อนเลย"

 

เจ้าหมาโง่ทำท่าทางภาคภูมิใจ ที่คนอื่นไม่สามารถมองเห็นมัน

 

"นั้นเพราะเจ้าเป็นภูติชั้นต่ำไงเล่า เจ้าหมาโง่"

 

เสียงเด็กผู้หญิงดังออกมาจากบริเวณว่างเปล่าข้างตัวโนอา ไม่นานผู้หญิงตัวเล็กเท่าฝ่ามือ สูงประมาณ10ซม. ผมสีดำหยักโศกยาวปะบ่า ดวงตาสีเขียวมรกต ใบหูที่แหลมยาวและปีกคู่ด้านหลัง สวมชุดสีขาว นี้ต่างหากถึงจะเรียกว่าภูติในโลกแฟนตาซี

 

"สวัสดีค่ะ ภูติพฤกษา ฟลอร่า"

 

"โอ๊ะโอ้ สวัสดีดีครับ"

 

ท่าทางของเธอไม่ได้สนใจผมแม้แต่น้อย มันแน่นอนอยู่แล้วเพราะภูติเป็นสิ่งมีชีวิตที่เหนือกว่ามนุษย์ และทนงตนมากๆ ภูติจะไม่ค่อยสนใจใครนอกจาก ผู้ทำพันธสัญญาหรือมนุษย์ที่โดดเด่นจริงๆ

 

"ภูติชั้นต่ำอะไรของแกฟ่ะ เดะก็เปรี้ยงซะเลยหนิ"

 

"ภูติชั้นต่ำก็คือภูติชั้นต่ำนั้นแหละ"

 

"หา!"

 

"ปล่อยนางไปเถอะครับ นางแค่เหงาละมั้ง"

 

โนอามองไปยังภูติตัวน้อยที่กำลังโต้เถียงกับซาลามานเดอร์ มีรอยยิ้มยกที่มุมปาก

 

"โลกใบนี้มีผู้คนจากต่างโลกมากมาย ทั้งผู้ถูกอัญเชิญและผู้กลับชาติมาเกิด ดังนั้นไม่ต้องตกใจหรอกครับเดี๋ยวก็ได้เจออีกหลายคน"

 

โนอาอธิบายให้ผมฟังด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับว่ามันเป็นเรื่องปกติ งั้นหรอโลกใบนี้ไม่ได้มีแต่ผมที่มาจากต่างโลก

 

"ผู้ถูกอัญเชิญกับผู้กลับชาติมาเกิดต่างกันยังไงหรอครับ"

 

"อืม.. ผู้กลับชาติมาเกิด คือผู้ที่เสียชีวิตในโลกเดิมแล้วถูกเทพเจ้านำทางมา จะต้องเริ่มต้นใหม่ตั้งแต่แรก แต่พอถึงอายุ5ขวบ ความทรงจำโลกเดิมก็จะกลับมา

 

ผู้กลับชาติมาเกิดจะมีพรหรือทักษะที่ได้รับมาจากเทพเจ้าที่นำทางมาด้วย"

 

"ส่วนผู้ถูกอัญเชิญมาจากต่างโลก จะมีรูปร่างเหมือนที่โลกเดิม อายุ เพศ ส่วนสูง เรียกว่าเป็นคนเดิมเลยละ แต่ว่า..."

 

เจ้าโนอาทำท่าทางจริงจังขึ้นกว่าเดิม

 

"ผู้ที่ถูกอัญเชิญมาจะมีระดับพลังเริ่มต้นที่ขั้นผู้วิเศษ"

 

ระดับผู้วิเศษ? เรียกได้ว่าเป็นการวิวัฒนาการของมนุษย์ไปจนอยู่ในรูปแบบสิ่งมีชีวิตกึ่งจิต ร่างกายยังคงมีเนื้อหนังอยู่ แต่การเจริญเติบโตของร่างกายนั้นหยุดลงแล้ว เรียกได้ว่าไม่มีอายุไขแล้ว

 

"แต่จะไม่มีพรหรือทักษะที่ได้รับมาจากเทพเจ้า แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะร่างกายที่ทนต่อการเดินทางข้ามโลกได้นั้น จะได้รับร่างกายที่แข็งแกร่งและแก่นเวทย์ที่ไร้ขีดจำกัดมาด้วย"

 

"ด้วยพลังระดับนี้จึงทำให้ต้องเสียสละจำนวนมหาศาลเลยละกว่าจะสามารถอัญเชิญมาได้คน"

 

นี่เป็นตัวตนแบบไหนกัน? ผมได้แต่อ้าปากค้าง ได้รับรู้เรื่องเหลือเชื่อเข้าแล้ว

 

"ผู้กล้าหรอครับ?"

 

ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย แต่โนอากับส่ายหน้าปฎิเสธความคิดของผม

 

"พลังระดับนี้ถ้าเทียบกับผู้กล้าและจอมมารยังถือว่าด้อยกว่าหลายขุมเลยละ"

 

"ผู้กล้ากับจอมมารเป็นตัวตนที่เกินกว่าจะสามารถจินตนาการได้"

 

"เรน ไม่ต้องไปสนใจมันมากหรอกครับ ของแบบนี้ใช่ว่าจะมีให้เห็นกันได้ทั่วไป"

 

โนอาทำท่าทางเหมือนจะปิดบังอะไรอยู่ แต่ผมก็ไม่ได้ซักไซร้ขนาดนั้น เจ้านี่ดูเหมือนจะไม่ใช่คนที่จะยอมให้ใครมาบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่ต้องการด้วยสิ

 

"เอาล่ะ เรามาต่อกันดีกว่า ผมจะแนะนำเทคนิคนิดหน่อยให้เรนคอยเอาไปปรับใช้ตามถนัด"

 

โนอาชี้ดาบไม้สำหรับฝึกมาทางผมพร้อมกับทำท่าทางจะบอกให้ผมโจมตี

 

ดาบเวทย์มนต์กับดาบไม้ที่ใช้ฝึกเนี่ยนะ อย่าบอกนะว่าจะสามารถรับการโจมตีของผมได้ ผมพุ่งเข้าไปฟัน มือที่ซ้ายจับดาบ มือขวากดไปตรงอัญมณี เกิดแสงสีเจ็ดสีสวยงามบนใบดาบ โนอาใช้ดาบไม้รับการโจมตีของผม จากนั้นดาบไม้ก็หัก เอ๊ะ! อะไรวะเนี่ย

 

"ดาบไม้ธรรมดาไม่มีทางรับการโจมตีของดาบเวทย์มนต์ได้อยู่แล้วครับ"

 

โนอาตอบผมด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนกับว่าเรื่องแค่นี้ใครๆก็รู้อยู่แล้ว แล้วจะสอนผมเพื่อ?

 

"แต่ว่า ลองอีกครั้งสิครับ"

 

โนอาหยิบดาบไม้ธรรมดาขึ้นมาอีกที จากนั้นก็บอกให้ผมโจมตีอีกครั้ง ถึงจะฉงนสงสัยอยู่แต่ผมก็โจมตีอีกครั้งแต่ครั้งนี้กับทำให้ตาสองข้างแทบถลนออกมา ดาบไม้ธรรมดาสามารถรับไว้ได้อย่างง่ายดาย ออร่าสีขาวเคลือบบนตัวของเจ้าโนอาและดาบ โคตรเท่ห์เลย

 

"นี่คือ 'ออร่าจิตต่อสู้' ใช้คลุมร่างกายและอาวุธให้เป็นหนึ่งเดียวกัน"

 

เคยเห็นเหล่าอัศวินในราชสำนักฝึกซ้อมอยู่หรอกแต่ไม่เคยเห็นของใคร สงบอบอุ่นและมีความรู้สึกหนาวเย็นในเวลาเดียวกัน แข็งแกร่ง

 

"ลูกพี่ ไม่สิ อาจารย์ช่วยรับผมเป็นลูกศิษย์ด้วยเถอะครับ"

 

ผมลดดาบเวทย์มนต์ลงและคุกเข่าทิ้งศักดิ์ศรีทิ้งไปจนหมด เพื่อแสดงถึงความจริงใจ

 

"เอ๋!... ลุกขึ้นก่อนเถอะครับ เดี๋ยวใครจะมาเห็นเข้าอย่าก้มหัวให้ใครง่ายๆสิครับ เรนเป็นถึงลูกชายองค์รัชทายาทเลยนะครับ"

 

โนอาทำท่าทางลนลาน รีบพยุงตัวผมให้ลุกขึ้น

 

"ทำไมเรน ถึงอยากแข็งแกร่งละครับ?"

 

"ผมมีความฝันตั้งแต่โลกก่อนแล้ว ผมอยากจะเป็นเหมือนฮีโร่ในมังงะที่ผมเคยอ่าน คอยปกป้องผู้คนผมเคยคิดแบบนั้น แต่ว่า เมื่อผมได้ถูกผู้ร้ายยิงตายแล้วผมก็มีความคิดอีกแบบ"

 

"เหมือนที่โนอาพูดไว้นั้นแหละ อุดมการณ์ที่ไร้พลังมันเป็นแค่เรื่องเพ้อฝัน ผมแค่อยากแข็งแกร่งเพื่อมีชีวิตต่อ จากนั้นค่อยคิดอีกที"

 

โนอาอึ้งไปชั่วขณะแต่แล้วก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ไอ้นี่มันน่ารักเหมือนผู้หญิงจริงๆนั้นแหละ

 

"ได้สิครับ ผมจะสอนเท่าที่ทำได้ละกันครับเพราะเรนจะพักที่นี่อีกแค่1อาทิตย์ไม่ใช่หรือ"

 

"เข้าใจแล้วครับ ขอบคุณมากครับ"

 

เทพธิดาชัดๆ เทพธิดาโนอา

 

***

 

"หึ"

 

ภูติตัวน้อยบินกลับไปหาโนอา พร้อมทำท่าทางพอใจ

 

"คุยกันเสร็จแล้วหรอครับ"

 

โนอาถามภูติตัวน้อยพร้อมยิ้มให้เธอเล็กน้อย

 

"ข้าแค่อธิบายความยิ่งใหญ่ของนายท่าน ให้เจ้าชั้นต่ำฟังเท่านั้นแหละคะ"

 

...

 

"ผมเป็นแฟนพันธุ์แท้ของนายท่านโนอาครับๆๆๆ"

 

ท่าทางของเจ้าซาลามานเดอร์เปลี่ยนไปเล็กน้อยสายตาราวกับหุ่นยนต์ พูดแต่คำเดิมซ้ำไปซ้ำมา นี่มันเกิดอะไรขึ้น พวกนายไปคุยอะไรกัน....