ชีวิตใหม่ของผู้กล้าจอมปลอม

•เรน ลูอิส•

 

"ฮาฮ่าๆ สมกับเป็นลูกชายข้า"

 

เสียงหัวเราะของมาร์ควิสเลโอนาร์ด ดังก้องไปทั่วคฤหาสน์ มาร์ควิสเลโอนาร์ดเป็นสหายคนสำคัญของท่านพ่อที่เป็นองค์รัชทายาทของราชวงศ์ลูอิส

 

เมื่อพวกเขาได้อยู่ด้วยกันก็ไม่ค่อยจะสนใจคนรอบข้างเท่าไหร่ทำให้ทิ้งผมไว้ก่อนจะเดินทางมาถึงคฤหาสน์ตระกูลแอชคลาส เฮ้อ.. ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ พยายามสงบสติอารมณ์

 

"เจ้าหนูเลโอนาร์ด ข้าว่าไปตามหาตัวลูกชายเจ้าก่อนจะดีกว่านะ"

 

สาวเอลฟ์ผมสีทอง ตาสีเขียวอ่อนๆ สูงประมาณ140ซม. เอ่ยเตือนมาร์ควิสเลโอนาร์ด แต่เมื่อมาร์ควิสเลโอนาร์ดและท่านพ่อมองเธอ ก็ต้องเบิกตาโพลง ตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้าซะงั้น

 

"ทะ..ท่านอาจารย์เมวิส ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ละครับ"

 

"หา! นี่เจ้าไม่รู้หรอกหรือว่าข้ามาเป็นอาจารย์สอนพิเศษให้ลูกชายเจ้า"

 

มาร์ควิวเลโอนาร์ดถึงกับต้องอ้าปากค้าง ผมก็ด้วยสาวเอลฟ์คนนี้เป็นใครกัน ถึงทำให้มาร์ควิสเลโอนาร์ดและท่านพ่อตัวสั่นได้ขนาดนี้

 

"ถ้างั้น ข้าต้องทำอย่างไรดีหรือท่านอาจารย์"

 

"ให้คนไปออกไปตามหาสิ ก่อนที่เจ้าหนูนั้นจะไปฟันใครเขามั่ว"

 

"แต่ว่าลูกชายของข้าพึ่ง5ขวบเองนะครับ"

 

เด็ก5ขวบเนี้ยนะจะไปฟันคนอื่นมั่ว แต่เอ๊ะ! ภาพของเด็กหนุ่มน่าสวย ผมยาวสีดำ ผุดขึ้นในหัวผม

 

"คะคือ...ว่านะครับ"

 

ผมยกมือขัดจังหวะ เหมือนจะเป็นการเสียมารยาทแต่ผมก็มีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ

 

"ฝ่าบาทมีอะไรหรือขอรับ?"

 

มาร์ควิสเลโอนาร์ดมีสีท่าทางฉงน ที่สงสัยต้องเป็นตัวผมเสียมากกว่าก็เล่นลืมกันเลยนะครับ เฮ้อ..

 

"ลูกชายท่านชื่อ โนอาห์ แอชคลาส หรือป่าวครับ"

 

"ใช่ขอรับ นั้นคือชื่อลูกชายข้า"

 

"ผมเผอิญเจอลูกชายมาร์ควิสเลโอนาร์ด อยู่ที่ย่านการค้าในเมืองครับ"

 

***

 

•โนอา แอชคลาส•

 

"นี่มันอะไรกัน โดนปล้นหรอครับเนี่ย"

 

ผมมองไปรอบๆ ก็พบว่าตัวเองถูกล้อมไปด้วยเด็กอายุประมาณ5-10ขวบ จำนวน10คน เสื้อผ้าพวกเขาสกปรก ร่างกายผอมโซ

 

"ที่นี้น่าจะเป็นเขตสลัมสินะ ผมหลงเข้ามาในที่แปลกๆแล้วสิ"

 

ผมยื่นอาหารที่ซื้อมามากเกินจำเป็นให้เด็กพวกนั้น

 

"เอานี่ เอาไปกินซะสิ"

 

เด็กพวกนั้นต่างลังเลซักครู่ก่อน คนที่น่าจะมีอายุมากสุดมารับอาหารไปจากผม

 

เด็กชายที่มีอายุมากสุดกับส่งอาหารให้เด็กผู้หญิงตัวเล็กสุด ทั้งที่อาหารมีจำกัด ภาพนี้กับทำให้ผมเบิกตาโพลง "ทั้งที่อาหารมีจำกัด ทำไมนายถึงได้แบ่งให้คนอื่นละ"

 

ผมถามเด็กที่มีอายุมากที่สุด เด็กชายที่มีอายุมากที่สุดกับยิ้มแล้วตอบผมอย่างมั่นใจ

 

"ถ้าเพื่อให้เจ้าพวกนี้มีชีวิตรอด ข้าไม่เกี่ยงวิธีหรอ"

 

"งั้นหรอ"

 

ผมยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่เด็กชายกับน่าแดงแล้วทำท่าทางขู่ผม

 

"อะไรของเจ้า ไม่กลัวพวกข้ารึไง"

 

"แค่จะชนะพวกนาย มันง่ายดั่งผลิกฝามือ"

 

"ฮ่าๆๆ เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเจ้าเนี่ยนะ"

 

เด็กที่ล้อมผมไว้อยู่ ต่างพากันหัวเราะเยาะผม

 

อะไรกันเด็กพวกนี้ เบื่อที่จะมีชีวิตอยู่แล้วเหรอ ผมปล่อยออร่าที่ซ่อนเอาไว้เล็กน้อย แค่นี้ก็เพียงพอที่จะทำให้เด็กพวกนี้ลงเข่าทรุดลงไปกองกับพื้น

 

"นะ..น่ากลัว ยัยนี่เป็นสัตว์ประหลาดรึไง"

 

"ขอโทษ ปล่อยเด็กพวกนี้ไปเถอะ พวกข้าไม่เอาของเจ้าแล้ว"

 

ผมเก็บออร่า พรางโบกไม้โบกมือปฏิเสธเบาๆ

 

แล้วเดินจากไป แต่เด็กชายที่น่าจะมีอายุมากสุดกับเอ่ยทักให้ผมหยุด สีหน้าเด็กคนอื่นต่างซีดเผือด เหมือนจะทำเกินไปละมั้ง แต่ ช่างเถอะ

 

"เจ้ามีพลังขนาดนั้นทำไมถึงยอมพวกให้พวกข้าละ"

 

"อืม..ข้อแรกเลยซื้อมาเยอะเกินกินไม่หมดอยู่ดี"

 

"ข้อสอง ผมเบื่อจะทะเลาะกับเด็กอย่างพวกนาย"

 

"ข้อสาม ถ้าผมเป็นพวกนายก็คงจะทำเหมือนกัน"

 

ใช่แล้วขอเพียงแค่คนสำคัญจะปลอดภัย ผมไม่สนหรอกว่าจะต้องจ่ายอะไร

 

ผมเดินฝ่าวงล้อมพวกเด็กๆออกมาสบาย เดินเอ้อละเหยไปทั่ว ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าต้องรีบกลับคฤหาสน์แล้วเดี๋ยวจะไม่ทันทานอาหารเที่ยงแล้วทางคฤหาสน์จะวุ่นวาย

 

"เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะแม่หนู แต่งตัวแบบนี้ฐานะทางบ้านคงจะดีสินะ"

 

"น่าจับไปเรียกค่าไถ่จริงๆ ฮ่าๆๆ"

 

ผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่จำนวน3คน เข้ามาขวางและล้อมผมไว้ 'ระดับอัศวินขั้นกลาง' 3คน ผู้มีพลัง 'ระดับอัศวิน ' จะสามารถงอกอวัยวะต่างๆใหม่ได้ แต่จะใช้เวลาช้าหรือเร็วขึ้นอยู่กับพลังฟื้นฟูของคนนั้นๆ

 

"พวกนายเป็นใครกัน?"

 

ถึงจะรู้อยู่แล้วก็เถอะ ผมลองถามหยั่งเชิงอีกฝ่าย พร้อมเตรียมโคจรพลังเวทย์ในร่างกายเงียบๆ

 

"พวกข้าเป็นเจ้าของที่นี่ ใครจะผ่านไปผ่านมาต้องได้รับอนุญาตจากพวกข้าเสียก่อน ไม่งั้นล่ะก็จะต้องโดนดีแบบนี้ไง"

 

"ผมรีบกลับนะ เดี๋ยวไม่ทันทานอาหารเที่ยงพอดี"

 

ผมปล่อยออร่าที่ซ่อนไว้ และเตรียมพร้อมต่อสู้ ดาบไม้คาตานะยาว1เมตร โผล่ขึ้นในมือขวา

 

"ฮาฮ่าๆ อายุแค่นี้กับมีพลัง 'ระดับผู้ฝึกหัด' แบบนี้น่าจะราคางามๆ" ชายท่าทางกำยำพุ่งมาจากข้างหลังผม ยื่นมือเตรียมจับผมไว้ แต่มือกับทะลุผ่านร่างผมเหมือนไม่มีอะไรขวางกั้น ผมใช้จังหวะนั้นฟันไปที่แขนสองข้างของชายร่างกำยำ แขนสองข้างหล่นลงพื้นไม่มีเลือดไหลซักหยด

 

"อ๊าก.. ยัยเด็กเวร บังอาจมาก แกกล้าตัดแขนข้า"

 

ชายร่างกำยำร้องครวญครางท่าทางเจ็บปวด ส่วนอีกสองคนที่เหลือ มีท่าทีระวังมากขึ้น

 

"น่าๆ เดียวมันก็งอกใหม่ไม่ใช่หรือ พวกนายจะโวยวายไปทำไม"

 

ผมตอบกลับราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่ ทำให้พวกคนที่ขวางหน้าผมไว้เหมือนจะมีควันออกหู

 

"แก... ข้าจะฟันแกให้ตายซะ ยัยเด็กเวร"

 

"ไม่ได้นะลูกพี่ ยัยเด็กบ้านี้ต้องมีราคาสูงมากเลย"

 

"ใช่ๆ แล้วด้วยค่าตัวมัน เราคงสบายไปอีกนาน"

 

พวกพ้องอีกสองคนพยายามห้ามชายร่างกำยำที่ถูกผมฟันแขนขาดสองข้าง

 

"ใช่แล้ว ยัยเด็กเวร แกจะรับผิดชอบยังไงที่ฟันแขนข้าขาดสองข้าง ตามพวกข้ามาดีๆซะ ข้าจะพาเจ้าไปส่งหน่วยรักษาความปลอดภัย" การพูดที่เหมือนกับว่าผมเป็นคนผิด ส่วนตัวเองเป็นผู้ผดุงความยุติธรรม ทั้งที่สิ่งเกิดขึ้น มันก็เพราะตัวของพวกมันเอง

 

"ถุ้ย! "

 

ผมถ่มน้ำลายลงพื้น จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นไร้ความรู้สึก เตรียมตัวสู้เต็มที่

 

•เรน ลูอิส•

 

ภาพพื้นดินถล่มทลาย ต้นไม้หักโค่น เด็กชายอายุราว5ขวบ ใบหน้างดงาม ดวงตาสีฟ้าแววตาไร้ความรู้สึก ผมยาวสลวยสีดำพลิ้วไหวไปตามสายลม สวมชุดทักซิโด้สีดำยาว ยืนถือดาบไม้มีรูปร่างคล้ายดาบคาตานะ ท่ามกลางชิ้นส่วนร่างกายมนุษย์ที่กระจัดกระจายจนไม่รู้ว่าเป็นส่วนไหน น่าแปลกคือไม่มีเลือดหยดสักหยด

 

ภาพตรงหน้าราวกับเทพแห่งสงครามลงมาจุติ

 

"นายน้อย เกิดอะไรขึ้นขอรับ?"

 

เหล่าทหารที่ติดตามมาต่างอ้าปากค้าง ดวงตาแทบถลนออกมา เอ่ยถามด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

 

ผมที่รับอาสานำทหารตระกูลแอชคลาส10นาย ออกมาตามหา ลูกชายของมาร์ควิสเลโอนาร์ด ตามคำสั่งของท่านพ่อ

 

"แมลงเม่าพวกนี้แค่ต้องการจะลักพาตัวผมน่ะ"

 

เด็กชายผมสีดำตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ราวกับการลักพาตัวเขาไม่ใช่เรื่องใหญ่

 

"ผมฝากที่เหลือด้วยครับ ประมาณครึ่งชม.พวกมันน่าจะกลับเป็นเหมือนเดิม"

 

"แล้วก็ฝากเก็บไว้เป็นความรับด้วยนะครับ เดี๋ยวอาจารย์เมวิสจะบ่นเอา"

 

"ขะเข้าใจแล้วครับ"

 

เหล่าทหารของตระกูลแอชคลาสเหมือนจะตามใจนายน้อยของเขาเสียเหลือเกิน

 

"นายคือ.. เด็กเมื่อตอนนั้น"

 

เขาทำสีหน้าประหลาดใจ ผมจึงอธิบายเรื่องราวให้เขาฟัง เขาได้แต่อ้าปากค้างกับเรื่องราวที่ตนก่อไว้ เพียงพึมพำว่า "ซวยแล้วๆ"

 

"ขอบพระคุณอย่างสูงฝ่าบาท"

 

"ไม่ต้องมากมารยาทอย่างนั้นก็ได้ครับ"

 

"เรากลับคฤหาสน์กันก่อนเถอะครับ"

 

ดาบไม้ในมือเขาเปลี่ยนเป็นภูติตัวน้อยก่อนจะหายไป

 

อะไรเนี่ย โคตรเจ๋งเลย

 

****

 

"เก่งสุดไปเลยไม่ใช่หรือไงเจ้านั้น"

 

"ว่าจะรีบมาเตือนซักหน่อย"

 

"ดีแล้วละที่พวกเราไม่ทำอะไรเกินไป"

 

"เป็นใครกันนะ"

 

เหล่าเด็กจำนวน10คน ได้แอบดูการต่อสู้จนจบได้แต่ตัวสั่นเทา ไม่อยากจะเชื่อสายตา

 

"ข้าจะต้องตอบแทนเจ้าซักวัน"