สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

-

เขียนโดย watcharakarn

วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 เวลา 23.55 น.

  45 chapter
  16 วิจารณ์
  14.96K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 00.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

5) คำขอร้อง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

‘พ่อคะริณกำลังจะกลับบ้าน...หนูคิดถึงพ่อค่ะ’

 

ฉันนึกประหวัดไปถึงเรื่องราวแต่หนหลัง...ตอนที่ฉันยังคงเป็นเด็ก

 

“ฉันคิดว่าหลังจากที่จบประถมแล้วจะให้ลูกไปเรียนต่อในเมืองนะ” แม่ของฉันพูดขึ้น ขณะที่ฉันกับพ่อหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เล็กๆ ตรงมุมโต๊ะอาหารเป็นที่เรียบร้อยแล้ว 

 

“ที่ไหนหรือคุณ?” พ่อเอ่ยถาม พลางตักผัดผักลงบนจานข้าวสวยร้อนๆ

 

ฉันชะเง้อคอมองกับข้าวสองสามอย่างที่แม่ทำ มีผัดผักที่เต็มไปด้วยแครอทหั่นเป็นเส้นๆ ถั่วงอก เห็ดหูหนู และ กะหล่ำปลีสีเขียวๆ ไข่เจียวหมูสับฟูๆ รวมไปถึงต้มจืดกระดูกหมูในชามกระเบื้องปากกว้างก้นลึกที่มีควันลอยกรุ่น ทุกอย่างดูน่าทานจนฉันตาวาว

 

“ที่อยุธยาค่ะ น้องสาวฉันทำงานอยู่ที่นั่น เธอเป็นหัวหน้าฝ่ายการตลาดให้แก่บริษัทนำเข้าเครื่องสำอางรายใหญ่  ฉันเกริ่นเรื่องนี้กับน้องแล้ว เธอดูแลลูกของเราได้” แม่ชี้แจงขณะรินน้ำเย็นในเหยือกใส่แก้วใบใสลายดอกทานตะวันให้ฉัน และลายกุหลาบแดงให้แก่พ่อ

 

“ทำไมเราต้องส่งลูกไปไกลหูไกลตาขนาดนั้นล่ะคุณ?”

 

“ฉันไม่อยากให้ลูกอยู่ที่นี่!” แม่กระแทกเหยือกลงบนโต๊ะอาหารทรงกลมจนน้ำกระเฉาะหกลงผ้าปูพลาสติกฉลุลายสีขาว ฉันตกใจที่จู่ๆ แม่ก็เสียงแข็งขึ้นมา

 

“คุณใจเย็นก่อนสิ”

 

“ฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูกอยู่ที่นี่หรอกนะคะคุณ”

                                            

น้ำตาฉันปริ่มเหมือนจะไหล ขณะเงยหน้ามองแม่เห็นเธอยืนหลังตรงค้ำหัวของพ่อ ดวงตาโตจ้องประสานกับสายตาของอีกฝ่ายที่ก็มองจ้องมาทางเธอเช่นกัน สองมือของแม่ที่อยู่แนบลำตัวกำแน่นและสั่นระริก

 

“คุณนั่งลงก่อน” พ่อเตือน

 

ฉันรู้ว่าพ่อเองก็ตกใจเช่นกัน เพราะแต่ก่อนแม่ไม่ใช่คนแบบนี้จนมาช่วงหลังๆ นี่ล่ะที่ท่านหลุดแสดงอาการเครียดโดยไม่ทราบสาเหตุออกมาบ่อยครั้ง

 

แม่ค่อยๆ นั่งลงตรงที่ประจำของเธอ ร่างนั้นยังคงสั่น

 

“คุณก็รู้นี่คะว่าที่นี่เป็นยังไง”  เธอหันไปคุยกับพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ พ่อวางช้อนส้อมลงและกอดอกรับฟัง  ฉันแลเห็นเสี้ยวหน้าของแม่ และเส้นผมดำยาวถึงกลางแผ่นหลังขยับไหว มือข้างหนึ่งวางลงบนตักเหนือผ้ากันเปื้อนเก่าๆ ที่เปรอะไปด้วยคราบเขม่าก้นหม้อสีดำส่วนอีกข้างเธอยื่นไปเกาะแขนที่กอดอกอยู่ของพ่อและพูดว่า

 

“ถ้าอย่างนั้นก็ถือว่าฉันขอร้องละกันค่ะ” 

 

“คุณน่ะคิดมากเกินไปนะที่รัก”  พ่อยกมือซ้ายมากุมมือเรียวของแม่ไว้  

 

ฉันแอบเหลือบมองดวงไฟเล็กๆ สีขาวอยู่เหนือโต๊ะอาหาร มีแมลงเม่าตัวน้อยบินหลงเข้ามาหาแสงบินเข้าถอยออกตอมหลอดแก้วนั้น

 

“ฉันกลัวว่าลูกเรา...” เสียงของแม่ขาดห้วงไป ระหว่างที่ฉันเฝ้ามองพฤติกรรมอันน่าฉงนของเจ้าแมลงเม่าอย่างสนอกสนใจ

 

“ฉันกลัวว่าลูกเราจะตกอยู่ในอันตราย....” 

 

“ถึงแม้ว่าหมู่บ้านนี้จะไกลปืนเที่ยงและไม่เหมือนที่อื่นๆ เค้า แต่ก็คงไม่เลวร้ายอย่างที่คุณคิดหรอก....คุณอย่ากังวลไปเลยนะอย่างน้อยตราบใดที่ลูกมีเราอยู่เค้าจะต้องปลอดภัย”

                                                                                         

“กรคะ เราสองคนไม่อาจจะจับตาเฝ้าดูแลลูกได้ตลอดเวลาหรอกนะคะ...และฉันก็ไม่รู้ว่าพวกคนอื่นๆ จะมาจับตัวเธอไปเมื่อไหร่”

 

“นี่คุณรู้...คุณรู้ได้ยังไง!” พ่อเสียงแข็งขึ้นมาทันที ดวงตาโตใต้เรียวคิ้วเข้มลุกวาวด้วยความตกใจ

 

ฉันได้ยินเสียงเปรี๊ยะ เบาๆ ก่อนที่ไฟจะดับวูบลงเพียงวินาทีแล้วจึงส่องสว่างขึ้นมาใหม่

 

เจ้าแมลงนั่นหายไปแล้ว….

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา