สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

คุณหมอวิเชียรสอดมือกอดอกทำสีหน้าไม่สู้ดี

“เขามีอาการเสียเลือดมาก ทุกๆ วันจะมีตุ่มเลือดผุดขึ้นตามตัว และแตกออกจนเลือดไหลโซมกายไปหมด ตอนแรกๆ อากับสายทิพย์เราก็เหนื่อยกันมากทีเดียวล่ะ เพราะต้องคอยใช้ผ้าสะอาดคอยซับเลือด และเปลี่ยนผ้าปูที่นอนทุกๆ เย็น หมอลองให้ยาห้ามเลือด และยาแก้ปวดรวมถึงพวกยาอื่นๆ รักษาไปตามอาการ แต่ก็ดูจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่ เพิ่งจะมีช่วงหลังๆ มานี่แหละ ที่อาการที่ว่าค่อยทุเลาลง แต่ว่า…..”

“แต่ว่าอะไรคะหมอ?” ฉันซักไซ้ด้วยความร้อนใจ เมื่อจ้องมองไปยังดวงตาใต้คิ้วบางคู่นั้นก็รู้สึกได้ถึงความหวาดกลัวและกังวลที่ฉายชัดออกมา

“เขาไม่ใช่คนแรกที่มีอาการประหลาดแบบนี้”

“ว่ายังไงนะครับ!?” เสียงเอกที่สอดขึ้น พร้อมกับดวงตาโตเรียวของแก้วที่มองมาทางเราอย่างสนอกสนใจทำให้การสนทนาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนที่คุณอาวิเชียรจะกล่าวต่อ

“โรคประหลาดนี่เกิดขึ้นกับพวกชาวบ้านมาแล้วหลายคน และสุดท้ายคนที่เป็นโรคนี้….ก็”

พอได้ยินคุณอาว่าเช่นนั้นก็พลันสะอึกในใจ ไม่ต้องบอกก็รู้ดีว่าถ้อยคำที่แกไม่ได้เอ่ยออกมานั้นคืออะไร

หัวใจของฉันห่อเหี่ยวลงและได้แต่นั่งอึ้งรับฟังด้วยความเจ็บปวด

“น่าแปลกที่ผู้ป่วยโรคนี้จะไม่มีอาการไข้ ซึ่งเป็นสิ่งที่บ่งชี้ถึงการติดเชื้อ หรือการต่อต้านของร่ายกายเลย และที่แปลกอีกอย่างหนึ่งก็คือถึงแม้มันจะไม่ได้เป็นโรคติดต่อแต่ก็เหมือนว่าจะมีคนเป็นโรคนี้อยู่เรื่อยๆ  เพียงสองสามปีที่ผ่านมาก็มีคนในหมู่บ้านนี้ป่วยด้วยโรคอุบัติใหม่นี้ไปแล้วเกือบสิบราย”

ชานนท์เลื่อนฝ่ามือมากุมมือซ้ายของฉันที่วางอยู่ข้างตัว

“อย่าพึ่งหมดหวังนะริณ” เขากล่าวให้กำลังใจแต่ฉันกลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นมาเลย

“ถ้าคนในหมู่บ้านนี้พากันเป็นโรคนี้จริง มันก็น่าจะเป็นโรคร้ายแรงแล้วไม่ใช่เหรอคะ  แล้วมีใครถูกส่งไปที่โรงพยาบาลบ้างรึยังคะ?” แก้วเอ่ยถาม

คุณหมอส่ายศีรษะนิดหนึ่งเป็นคำตอบ

“เชื่อมั๊ยว่าทุกคนที่นี่ต่างไม่มีใครยินยอมให้พาพวกเขาออกจากหมู่บ้านนี้ไปโรงพยาบาลเลยสักคนเดียว แม้ว่าอาจะพยายามเกลี้ยกล่อมหว่านล้อมแค่ไหนก็ไม่มีใครฟัง…”