สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

-

เขียนโดย watcharakarn

วันที่ 15 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 เวลา 23.55 น.

  45 chapter
  16 วิจารณ์
  14.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 พฤษภาคม พ.ศ. 2565 00.02 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

33) ความเจ็บปวด

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“อะไรนะคะ?”  ฉันโพล่งออกมาด้วยไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

“มีอย่างนี้ด้วยเหรอเนี่ย!” เอกเปรยสีหน้าท่าทางประหลาดใจไม่แพ้กัน

 

“ใช่…คนในหมู่บ้านนี้ต่างมีความเชื่อที่เหนียวแน่นและพวกเขาไม่เชื่อในหลักวิทยาศาสตร์สักเท่าไหร่หรอกนะ...นี่แหละที่ทำให้อามาที่นี่” เขากล่าว

 

“ที่จริงอาก็ไม่ควรพูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ให้หนูฟังหรอกนะ แต่ว่า อาก็อยากให้หนูเตรียมใจไว้บ้าง”

 

คำว่าสะเทือนใจคงน้อยเกินไปสำหรับความรู้สึกของฉันในเวลานี้  น้ำตาใสๆ ปริ่มรื้นก่อนจะเอ่อท้นจนพร่าพรายลงมาเป็นสายโดยไม่รู้ตัว ‘นี่คุณพ่อของฉันกำลังจะตายโดยที่ไม่มีใครช่วยอะไรได้เลยอย่างนั้นหรือ’

 

“อาเองก็พยายามสุดความสามารถที่จะศึกษา รวมถึงแจ้งข้อมูลเกี่ยวกับโรคประหลาดนี้ไปยังโรงพยาบาล กรมการแพทย์ให้ส่งผู้เชียวชาญทางด้านผิวหนัง โรคเลือด  และอายุรกรรมในกรุงเทพฯ แต่ก็ยังไม่มีใครตอบรับมา…และพวกคลื่นสัญญาณวิทยุ โทรศัพท์ก็มักจะล่มอยู่บ่อยๆ น่าแปลกจริงๆ เหมือนหมู่บ้านนี้จะถูกปิดกั้นด้วยอะไรสักอย่าง”

 

“ถูกปิดกั้น!” ฉันเปรยออกมาเบาๆ ด้วยความแปลกใจ รู้สึกถึงความไม่ชอบมาพากลที่เจือมาในคำพูดนั้น ก่อนจะสบสายตากับเอกนิดหนึ่ง และเห็นว่าเขาเองก็กำลังตั้งอกตั้งใจฟังอยู่เช่นกัน

 

“จริงด้วยค่ะ ที่นี่ฯเน็ตก็ใช้ไม่ได้ด้วยนะคะ สัญญาณไวไฟก็ไม่มี แปลกมากๆ เลยค่ะ” แก้วกล่าวเสริม สีหน้าเซ็ง

 

คงมีคำถามหนึ่งที่ฉันอยากจะไถ่ถามด้วยความห่วงใย

 

“หมอคะ…แล้วพ่อหนูทรมานมากมั๊ยคะ?” ฉันเอ่ย ใบหน้าชาวาบและปล่อยให้หยาดน้ำตาไหลหยดเปื้อนแก้ม

 

หมอวิเชียรได้แต่นิ่งเงียบไป ภายในแววตาคู่นั้น ฉันมองไม่เห็นอะไรนอกจากความรู้สึกเสียใจที่ไม่อาจทำอะไรๆ ให้มันดีไปกว่านี้ ได้

 

“คุณหมอครับทำไมคุณหมอพูดกับริณเขาแบบนี้ล่ะครับ” เอกต่อว่าต่อขานพร้อมกับแสดงท่าทีฮึดฮัดขึ้นมาจนฉันนึกหวั่น ปกติเขาไม่ใช่เป็นคนใจร้อนหรือบุ่มบ่ามอะไรนัก แต่นี่คงกลัวว่าฉันจะเสียใจถึงเป็นเดือดเป็นร้อนแทนเช่นนี้

 

“เอก…ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไร” ฉันตอบด้วยความรู้สึกกล้ำกลืนพลางรั้งแขนเขาไว้ ก่อนจะหันไปมองใบหน้าขึงขังภายใต้กรอบแว่นแล้วส่ายหน้าเบาๆ เป็นเชิงห้ามปราม

 

พอดีกับที่น้าสายทิพย์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ  ประตูห้องน้ำเปิดผางออกดังปึงพร้อมกับร่างเพรียวระหงที่ย่างกรายออกมาในชุดผ้าฝ้ายคอกลมสีม่วงแก่ พลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเผ้าที่เปียกหมาดๆ อย่างสบายอารมณ์

 

“คุณทิพย์” คุณหมอผินหน้าไปทักทายเธอทันที

 

“เอ้า…คุณหมอ!” เธอกล่าวตอบ “มาตรวจเหรอคะ เด็กๆ หาน้ำหาท่าให้ทานรึยังคะเนี่ย?”

 

คุณหมอวิเชียรผุดลุกขึ้น ดวงตาเป็นประกายวาวและคลี่ยิ้มราวกับเจ้าบ่าวที่เห็นเจ้าสาวแสนสวยเดินตรงเข้ามาหา

 

“ไม่เป็นไรครับไม่ต้องหรอกเดี๋ยวผมก็กลับแล้วล่ะ มีคนไข้รอผมอยู่เยอะครับ”

 

“แหมริณเนี่ยไม่ได้เรื่องจริงๆ อยู่ที่นู่นไม่มีใครบอกมั่งหรือไงว่าถ้ามีแขกมาที่บ้านควรทำยังไง ดูสิมัวแต่ชวนคุณหมอคุยเรื่องอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เด็กหนอเด็ก” เธอค่อนว่าแล้วจึงหัวเราะคิก เดินกรีดกรายเข้ามาโดยวางผ้าเช็ดตัวคล้องอยู่ที่แขน ฟังแล้วมันน่าเคืองชะมัด แต่ฉันก็ไม่อยากต่อปากต่อคำกับแกเลยทำเป็นนิ่งปล่อยให้ผู้ใหญ่สองคนเขาคุยกัน

 

“โทษทีนะคะคุณหมอพอดีทิพย์อาบน้ำอยู่

        

“ครับ” คุณอาวิเชียรกล่าวรับคำ

 

“ทิพย์ว่าเราไปคุยกันในห้อง…”

 

พอได้ยินคุณน้าพูดแบบนี้เข้าพวกเราก็พากันหูผึ่ง ตาโตด้วยอารามตกใจ ซึ่งเธอคงทันสังเกตเห็นจึงรีบพูดเสริม

 

“เอ่อ…ห้องสามีดิฉันดีกว่าคะ”

 

“ดีครับ” คุณอาวิเชียรกล่าวสั้นๆ ก่อนจะก้มหยิบหมวกหยิบกระเป๋า แล้วเดินตามแม่เลี้ยงฉันเดินเข้าไปในห้องนอนของคุณพ่อ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

คุณคิดยังไงกับนิยายเรื่องนี้

* สามารถกรอกแบบสำรวจโดยไม่ต้องเป็นสมาชิกก็ได้ครับ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา