สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

ด้านชานนท์ก็เดินไปวางเชิงเทียนไว้ข้างๆ ตู้เก็บเสื้อผ้าไม้ประตูบานเกล็ดสีฟ้าเข้มขนาดใหญ่แบบสองบานเปิด ซึ่งตั้งอยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง
 
แค่แสงไฟจากเปลวเทียนสองดวงก็ทำให้ห้องเล็กๆ แห่งนี้สว่างไสวขึ้นมาทันตา
 
“ริณแล้วเธอจะอยู่ยาวเลยจริงๆ เหรอ?”  เพื่อนสาวของฉันถามไถ่ก่อนจะปัดผ้าปูที่นอนผืนสีขาวลายดอกซากุระสีน้ำเงินเบาๆ แล้วหย่อนก้นนั่ง
 
“คงต้องดูก่อนแต่ถ้าพ่อยังอาการแย่แบบนี้ฉันก็อยากจะดูแลเขาไปจนกว่าจะดีขึ้น” ฉันตอบขณะที่เดินไปแง้มหน้าต่างบานไม้ ให้มีลมพัดผ่านเข้ามาบ้าง
 
“อืม..” เอกทำสุ่มเสียงเห็นด้วย
 
“ริณทำอะไรยะเดี๋ยวพวกแมลงก็เข้ามาหรอก!”  แก้วร้องเตือนเหมือนไซเรนดังขึ้นมาทันที
 
“ไม่เป็นไรหรอกแก้ว ถ้าไม่เปิดหน้าต่างออกไปเดี๋ยวก็อึดอัดตายกันพอดี” ฉันบอก แม้ใจหนึ่งจะนึกกลัวเจ้าแมลงพวกนั้นเหมือนกันแต่ก็เกรงจะขาดอากาศหายใจตายมากกว่า
 
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง แลเห็นแปลงดอกไม้ที่เหี่ยวเฉาก็พาลทำให้จิตใจห่อเหี่ยวตามลงไปด้วย สุดสายตานั้นคือกำแพงหินที่ก่อขึ้นเตี้ยๆ ไว้แบ่งอาณาเขตของแต่ละบ้านเอาไว้และปิดกั้นสายตาจากคนภายนอกจนเกือบมิดถ้าไม่มีรูโหว่ประมาณหนึ่งฝ่ามือที่ทำให้พอมองทะลุออกไปจนเห็นถนน
 
พอลมเย็นๆ โกรกเข้ามาแล้วก็ทำให้ฉันหายใจหายคอได้สะดวกและรู้สึกสดชื่นขึ้นได้หน่อย
 
ตอนแรกพวกเรากะจะสลับผลัดเปลี่ยนกันไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เพราะความมืดหรือแปลกที่แปลกทางกระมังจึงทำให้ไม่มีใครกล้าอยู่คนเดียว
 
สุดท้ายฉันกับแก้วก็ไปยืนรออยู่ที่หน้าห้องน้ำโดยมีชานนท์ เปิดวาวฝักบัวราดรดตัวอยู่ข้างใน
 
“กึก”
 
ฉันวางเชิงเทียนไว้กับพื้น
 
“อีตาเอกเขาอาบน้ำหรือดำน้ำดูปะการังกันแน่นะ ชิ” แสงพลอยกอดอกบ่น
 
“นี่ก็เพิ่งผ่านไปไม่กี่นาทีเอง  บ่นไปได้น่าแก้ว”
                            
“ไม่รู้เที่ยงคืนจะเสร็จรึเปล่า ฉันน่ะเหนียวตัวไปหมดแล้ว มืดก็มืด…..”  เธอพูดพลางมองกวาดไปทั่วเหมือนหวาดหวั่นอะไรซักอย่างที่ฉันพอจะเดาได้
 
“ไม่มีหรอก…บ้าน่าอย่าคิดมากสิ” ฉันเอ็ด นึกแล้วก็กลัวๆ อยู่เหมือนกัน
 
“ว่าแต่ถ้าพ่อเธออาการไม่ดี ฉันว่าก็น่าจะพาไปหาหมอนะริณ” แก้วแสดงความเป็นห่วง
 
“คุณน้าบอกว่าเคยพาหมอมาตรวจดูแล้ว” ฉันตอบ ภาพของพ่อเมื่อครู่ฉายย้อนเข้ามาในมโนสำนึก
 
“แล้วพ่อของเธอเป็นอะไรริณ”
 
“ฉันเองก็ไม่รู้…แต่แปลกใจว่าทำไมอาการของพ่อถึงทรุดเร็วอย่างนี้ เมื่อสองเดือนก่อนยังโทรฯ คุยกันอยู่เลย”
 
“น่าสงสารพ่อเธอจัง...” ยัยแก้วปรารภทำหน้าเศร้าสลด “ฉันหวังว่าพ่อของเธอจะอาการดีขึ้นในไม่ช้านะ ถ้าไม่ได้เรื่องยังไงบอกฉันได้นะริณป๊าของฉันก็พอจะรู้จักหมอเก่งๆ อยู่บ้าง”
 
“ขอบใจนะ” ฉันกล่าวรู้สึกซาบซึ้งในความอาทรของเพื่อน