สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

                 “แล้วพรุ่งนี้พบกันนะจ้ะเด็กๆ ตามสบายนะ”  น้าสายทิพย์กล่าวด้วยรอยยิ้มขณะยืนวางมาดอยู่ตรงช่องประตู  ท่าทางการยืนโดยที่มือซ้ายจับที่ลูกบิดทองเหลือง ส่วนอีกข้างวางทาบไปกับวงกบดูมีจริตจะก้านราวกับนางละคร

                “อ้อ…น้าลืมบอกไป” จู่ๆ เธอก็โพล่งขึ้นมา “ไฟในห้องนี้มันเสียนะจ้ะ ท่าทางจะต้องซื้อหลอดใหม่มาเปลี่ยน ยังไงก็อดทนกันไปก่อนละกันนะ”

                พวกเราซึ่งยืนออกันอยู่ภายในห้องต่างพยักหน้าพรืดเป็นเชิงรับทราบ

               “น้ามีเทียนเก็บไว้เยอะหยิบใช้ได้ตามสบายเลยนะ คนที่นี่เขาก็ใช้แบบนี้กันทั้งนั้นแหละจะ เดี๋ยวพวกเธอก็จะชินไปเอง” แม่เลี้ยงบอกก่อนจะดึงมือเข้าหาตัวพร้อมกับประตูห้องนอนที่ถูกปิดลงอีกครั้ง หลังจากนั้นแก้วก็พุ่งตัวเข้าไปยืนเอาใบหูแนบบานไม้ รอจนเสียงฝีเท้าเดินห่างออกไปแล้ว จึงค่อยถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

              “เฮ้อ…”

              “เป็นอะไรไปแก้ว?” ฉันเอ่ยถาม ขณะปลดเป้วางลงบนเตียงนอนสีขาว แล้วนั่งลงทานขนมปังอบเนยหอมกรุ่นและไก่ย่างหนังกรอบเนื้อนุ่มซึ่งช่างเอร็ดอร่อยและละมุนลิ้นอย่างโหยหิว

              “นี่เขาจะปล่อยให้พวกเราอยู่กันตามยถากรรมแบบนี้จริงๆ เหรอเนี่ย” เธอระบายออกมาอย่างคับข้องใจ และคงรู้สึกแปลกๆ กับการต้อนรับแขกตามมีตามเกิดแบบนี้กระมัง

              “เออน่าแก้วอย่าบ่นไปเลย แค่นี้ก็ดีถมไปแล้วล่ะน่าแถวนี้เขาไม่มีโรงแรมห้าดาวอย่างที่เธอต้องการหรอกนะ” เอกว่าเหน็บ แต่แก้วคงไม่ทันฟัง  เพื่อนสาวตัวดีเลยสาธยายต่อไป

              “ไม่รู้เป็นไรอยู่กับน้าของเธอแล้วมันเกร็งๆ เหมือนเจอพวกครูใหญ่ยังไงไม่รู้ แบบยัยป้าเอื้องครูสอนภาษาไทยที่ดุๆ แบบนั้นแหละ”

              แสงพลอยกำลังพูดถึงครูวัยสี่สิบกว่าๆ ที่แกเฮี้ยบจนเป็นที่กล่าวขวัญของพวกนักเรียนชั้นมัธยมปลาย 

“แกก็เป็นแบบนี้แหละ” ฉันกล่าวถึงคุณน้า แล้วก็นึกเซ็งก่อนจะเสนอให้ทุกคนรีบอาบน้ำเข้านอนเพราะตนเองก็เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอยู่เหมือนกัน 

              “ไปอาบน้ำกันเถอะฉันชักจะง่วงๆ แล้วสิ”  พูดแล้วก็ลุกขึ้นไปทิ้งเศษกระดูกไก่ที่เหลือลงถังขยะไม้ใบย่อมตรงข้างประตูห้อง แล้ววางตะกร้าหวายเล็กๆ ไว้บนพื้นข้างๆ  ถึงจะไม่อิ่มหนำเท่าไหร่แต่แค่นี้ก็พอคลายความหิวลงไปได้บ้างแล้วล่ะ

              จะว่าไปคุณน้าแกก็ทำอาหารอร่อยอยู่เหมือนกันนะ นี่เองอาจจะเป็นเสน่ห์ส่วนหนึ่งที่ทำให้พ่อของฉันหลงใหลได้ปลื้มผู้หญิงคนนี้นักก็เป็นได้

              “ร้อนชะมัดยาดเลยแหะ” เสียงของแก้วโพล่งขึ้นมาขณะวางเชิงเทียนบนโต๊ะไม้เล็กๆ ที่ไว้สำหรับเขียนหนังสือและทำการบ้านเมื่อตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก เมื่อมองขึ้นไปช่องชั้นด้านบนสุดนั้นยังคงมีหนังสือเรียนสมัยประถมตอนที่ฉันเรียนอยู่โรงเรียนประจำในตัวเมืองเสียบแน่นเรียงกันเป็นตับ 

             ส่วนบนโต๊ะห่างจากเชิงเทียนไปเล็กน้อยก็มีกองหนังสือเล็กๆ และสมุดนักเรียนตั้งอยู่ เหมือนว่าพ่อกับแม่จะพยายามเก็บรักษาทุกๆ สิ่งทุกๆ อย่างที่เป็นของฉันไว้เพื่อรอวันที่ฉันจะได้กลับมากระนั้นแหละ