สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

หลังจากอาบน้ำผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จ  พวกเราก็มานอนเล่นคุยกันอยู่บนเตียงพักใหญ่ จนแก้ววกมาถึงเรื่องระหว่างฉันกับแม่เลี้ยง

“เมื่อกี้ที่เธอสนทนาวิสาสะกับคุณน้านั่นมีเรื่องอะไรกันเหรอ ฉันเห็นทำหน้าเครียดตึงกันเชียว”

 “อืมใช่ๆ เราได้ยินแว่วๆ มันเกี่ยวกับเรื่องจดหมายอะไรสักอย่าง” เอกกล่าวเสริมขึ้นมาอีกคน

 ฉันพยักหน้าก่อนจะเล่าถึงต้นสายปลายเหตุที่ทำให้ตนเองต้องกลับมาที่นี่ให้ทั้งสองฟัง แม้ฉันจะบอกไปว่าแม่เลี้ยงได้กล่าวปฏิเสธในเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน แต่แสงพลอยก็ยังไม่ปักใจเชื่อ ต่างกับชานนท์

“ฉันว่าแม่เลี้ยงของเธอนั่นแหละ เธอก็เห็นไม่ใช่เหรอว่าเขาน่ะมีท่าทีแปลกๆ แถมยังชอบพูดจาแย่ๆ กับเธออีก”

“บางทีอาจมีใครบางคนต้องการแกล้งริณก็ได้นะ”  ข้อสันนิษฐานของเอก ทำให้ฉันต้องนิ่งคิดทบทวนว่าใครพอจะเป็นผู้ต้องสงสัยอื่นได้นอกจาก แม่เลี้ยงวัยสี่สิบกว่าๆ ของฉันอีกมั๊ย

“แต่ว่าเขาจะทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรกันนะ?” อดไม่ได้ที่จะนึกสงสัย

คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกเลยจริงๆ

จนเวลาสี่ทุ่มล่วงเลยผ่านไป ฉันก็รู้สึกว่าเปลือกตาเริ่มหนักอึ่งจนทนต่อไปไม่ไหวจึงเอ่ยชวนให้ทุกคนพักผ่อน

ฉันเคลื่อนกาย ทิ้งศีรษะลงบนหมอนใบนุ่มโดยมีแสงพลอยนอนอยู่ข้างๆ เราสองคนเบียดเสียดกันอยู่บนเตียงเล็กๆ เธอพลิกตัวไปมาหลายรอบอย่างคนที่พยายามข่มตาให้หลับ ชานนท์เดินไปเป่าดับเทียนเล่มที่อยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ เหลือไว้ดวงหนึ่งให้ส่องแสงพอมองเห็นอะไรบ้าง ก่อนจะทิ้งตัวนอนลงบนผืนผ้าบางๆ ซึ่งปูยาวบนพื้นที่ว่างข้างๆ เตียง

สี่ทุ่มจะครึ่งแล้ว แก้วซึ่งนอนหันหลังให้ฉันยังคงส่งเสียงคุยงึมงำ ชานนท์หลับทันทีที่หัวตกถึงหมอนราวกับโดนไม้หน้าสามฟาดเปรี้ยงเข้าที่ท้ายทอยจนสลบไปขณะที่ดวงตาของฉันกำลังหรี่ลงทุกทีๆ 

“ริณไอ้พระเจ้าอลันๆ อะไรที่เธอว่าน่ะมีจริงเหรอ?”  เสียงคำถามของแก้วดังแว่วๆ มา

“อืม...ไว้พรุ่งนี้จะเล่าให้ฟังนะ” ฉันตอบอย่างสติเลื่อนลอยความอ่อนเพลียจู่โจมให้ผล็อยหลับลง

แก้วยังคงพูดเจื้อยแจ้วอยู่ จวบจนฉันจมดิ่งสู่ห้วงนิทราอันแสนเหนื่อยล้าในราตรีกาล  

เสียงเมโลดี้เพลงชวนฝันของกล่องดนตรี ดังแว่วมารื่นหู

“แม่คะแม่ทำอะไรอยู่”  ฉันถามระหว่างจ้องมองแม่นั่งเขียนอะไรยุกยิกอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือ เหมือนความสงสัยของฉันจะทำให้เธอรู้สึกตัว เธอวางปากกาลงปิดสมุดก่อนจะลุกขึ้น เก้าอี้ไม้เล็กๆ แบบมีพนักพิงและมีที่นั่งเป็นแผ่นไม้ขัดมันทรงกลมเคลื่อนถอย

แม่เดินมาหาฉัน ส่งรอยยิ้มละไม เธอโอบกอดฉันไว้บนตัก ชุดนอนสีเลือดหมูผ้ามันยาวลงมาปิดข้อเท้านุ่มลื่นเมื่อสัมผัสถูกเนื้อตัวของฉัน

แม่หอมพวงแก้มน้อยๆ นี้เสียฟอดใหญ่ก่อนจะพูดขึ้นมาว่า

“พรุ่งนี้ลูกจะได้ไปอยู่อยุธยาแล้วนะ”

ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกที่แม่กอดฉันไว้ แต่เมื่อนึกถึงวันพรุ่งนี้ที่เราจะต้องจากกันแล้วก็พลอยเศร้าใจขึ้นมา

“ไม่เห็นจะดีเลยค่ะ ริณอยากอยู่กับแม่มากกว่า”

“ริณไปอยู่กับคุณน้าน่ะดีแล้วนะ น้าลดาเขาเป็นคนใจดี อยู่ที่นู่นเขาจะดูแลลูกอย่างดีเลยล่ะ แม่กำชับคุณน้าเขาไว้แล้ว”

“แล้วแม่กับพ่อจะไปหาริณมั่งมั๊ยคะ?” ฉันถามพลางเงยหน้ามองใบหน้าอันงดงามของแม่ เธอคลี่ยิ้มบางๆ นัยน์ตาโศกทอประกายแห่งความอ่อนโยน

“แน่นอนจ้ะ แม่สัญญา หากทุกอย่างที่นี่จบเรื่องจบราวดีแล้วแม่จะรีบไปหาริณทันทีเลย”

“แล้วคุณแม่จะทำอะไรเหรอคะ?”  แม่หอมแก้มฉันอีกฟอดหนึ่งแต่คราวนี้เปลี่ยนเป็นอีกข้างหนึ่งบ้าง จากนั้นเธอจึงทอดสายตาเลยไปที่โต๊ะซึ่งมีสมุดปกหนาสีคล้ำเข้มปิดอยู่

“แม่กำลังจะทำให้พวกเราได้กลับมาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันอีกครั้งหนึ่งไงล่ะจ๊ะ” ท่านบอกไว้ดังนั้นในห้วงความทรงจำที่ฉายย้อนกลับมาให้เห็นเป็นนิมิต