สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“ริณลูกพ่อ” ท่านเรียกชื่อฉันเบาๆ ก่อนจะยันกายขึ้นมา เพียงแค่นั้นฉันก็โผเข้าสวมกอดบิดาไว้แน่นพลางร้องไห้สะอึกสะอื้น อ้อมกอดอันอ่อนแรงของท่านที่กอดตอบฉันนั้นช่างอบอุ่นเหลือเกิน โรคร้ายอะไรกันที่กัดกินสังขารของพ่อจนทรุดโทรมผุพังในช่วงระยะเวลาอันสั้นเช่นนี้  
 
“พ่อเป็นอะไรไปคะ...เกิดอะไรขึ้นคะพ่อทำไมพ่อเป็นแบบนี้” ฉันรีบซักไซ้ รู้สึกเหมือนโดนมีดกรีดเฉือนตรงกลางใจ
 
พ่อไม่ได้พูดสิ่งใดเพื่ออธิบาย ท่านได้แต่ลูบหลังของฉันแผ่วเบาราวปลอบประโลม ก่อนจะใช้สองมือประคองดวงหน้าของฉันสบตากับท่าน ยกนิ้วโป้งปาดน้ำตาให้แล้วเอ่ยถาม
 
“ลูกมาที่นี่ได้ยังไง?” 
 
ฉันจึงล้วงหยิบจดหมายที่พับทบกันในกระเป๋ากางเกงยื่นให้แทนคำตอบ
 
พ่อรับไปคลี่กวาดตาอ่านอย่างรวดเร็ว แล้วจึงพิงศีรษะกับพนักหัวเตียง สีหน้านั้นดูเคร่งเครียดขึ้นมาอย่างทันทีทันใดและแฝงความกังวลอะไรบางอย่างในแววตา
 
“มีอะไรหรือคะพ่อ?” 
 
“ใครส่งจดหมายนี้ไปให้ลูกเหรอ?” เสียงของเขาดังแผ่วเบา
 
“พ่อไม่ใช่เหรอคะที่เขียนจดหมายมาถึงหนู?” ฉันถามย้อนกลับไป รู้สึกฉงนสนเท่ห์ ทำไมท่านถึงต้องทำสีหน้าประหลาดใจเช่นนั้นด้วยเล่า
 
“ริณ...พ่อไม่ได้เป็นคนเขียนนี่ไม่ใช่ลายมือพ่อ” คำตอบของบิดาบังเกิดเกล้าทำให้ฉันตกตะลึงพรึงเพริดจนหยุดสะอื้น
 
“พ่อว่ายังไงนะคะ!?” ฉันมองไปที่หน้าของบิดาซึ่งบัดนี้นัยน์ตาโตกำลังมองเลยร่างฉันไปทางเบื้องหลัง
 
“พ่อเธอป่วยมากนะริณ” เสียงที่สอดแทรกเข้ามาท่ามกลางความเงียบทำให้ฉันตกใจจนเกือบร้องอุทานและรีบหันไปมองจึงเห็นน้าสายทิพย์กำลังยืนจับจ้องฉันอยู่นอกมุ้ง มือข้างขวาของแม่เลี้ยงถือเชิงเทียนส่องสว่าง แสงไฟวับแวมต้องรูปหน้าเรียวตอบจนดูลึกลับน่ากลัว
 
“และควรจะได้รับการพักผ่อน เธอควรจะไปอาบน้ำอาบท่าและเตรียมตัวเข้านอน” คำพูดเชิงคำสั่งของคุณน้า ข่มให้ฉันต้องพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
 
“ไปนอนเถอะลูก”  พ่อพูดเสียงแผ่วพลางยกมือลูบหัวฉันอย่างอ่อนโยน ในมือข้างซ้ายยังถือจดหมายเอาไว้
 
“ริณไปก่อนนะคะพ่อฝันดีค่ะ” ฉันจำใจกล่าวลา
 
ท่านพยักหน้าให้ฉันนิดหนึ่ง
 
“เช่นกันนะ”
 
ฉันหย่อนขาลงจากเตียงนอน เดินไปหยิบเชิงเทียนและก้าวตามแม่เลี้ยงไปด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ