สาปสายฝน (เดอะซีรีย์)

“คุณน้าคะคุณพ่อเป็นอะไรเหรอคะ?” ฉันเอ่ยถามทันทีที่ก้าวพ้นออกมาจากห้องนั้น

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ แต่พ่อของแกมีอาการแปลกๆ ทานอะไรเข้าไปก็อาเจียนออกมาหมด เอาแต่นอนซมแล้วก็หมดสภาพ” คุณน้าเอามือกอดอกแล้วจึงตอบเสียงทื่อๆ เหมือนคนไม่สบอารมณ์

“อีกหน่อยก็คง…” เธอพึมพำเบาๆ

“แล้วเป็นมานานรึยังคะ ทำไมคุณน้าไม่พาพ่อไปหาหมอ?” ฉันถามต่อแต่คงไปสะกิดโดนต่อมรำคาญของเธอเข้าให้ อีกฝ่ายจึงตวาดแว้ดกลับมาทันควัน

“หยุดคำพูดพล่อยๆ ของแกได้แล้ว แกไม่คิดเหรอว่าฉันจะไม่ทำแบบนั้น แม้แต่หมอก็ยังช่วยพ่อแกไม่ได้เลยฉันจะบอกให้ และพ่อของแกเองก็ปฏิเสธที่จะออกไปไหนภายนอกหมู่บ้านแห่งนี้ด้วย...เอาล่ะตามฉันมาและหุบปากของแกให้สนิท”    

น้าสายทิพย์เดินนำหน้าฉันไปที่โซนห้องนั่งเล่น แล้วสวมหน้ากากคุณน้าใจดีอีกครั้ง

เธอตบมือสามครั้งเพื่อเรียกให้ชานนท์และแสงพลอยที่กำลังก้มหน้าก้มตาทานอาหารอยู่อย่างเอร็ดอร่อยหันไปฟังเธอ

“เอาล่ะเด็กๆ น้าต้องขอโทษด้วยที่บ้านของเราอาจจะไม่พร้อมต้อนรับพวกเธอสักเท่าไหร่ในค่ำคืนนี้” เธอพูดก่อนจะผายมือออก

“ก็อย่างที่เห็นอยู่...พวกเธอมาในจังหวะที่ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่” น้าสายทิพย์เหลือบมองไปทางอาสุบรรณที่ยืนนิ่งอยู่ตรงมุมข้างๆ พัดลมตั้งพื้นแบบโบราณที่ใบพัดทำจากทองเหลืองก่อนจะพูดต่อ

“แต่ไม่เป็นไรพรุ่งนี้ท่านผู้ใหญ่บ้านจะมาที่นี่พร้อมอุปกรณ์ที่จะทำให้บ้านหลังนี้สว่างไสวขึ้นมาอีกครั้ง...”

และคำพูดที่ดูเหมือนจะทำให้แก้วรู้สึกผิดหวังมากที่สุดก็หลุดออกมาจากปากของเธอ

“พวกเธอก็คงต้อนทนร้อนกันหน่อยนะจ้ะ แล้วก็ขอโทษทีที่คงไม่มีรายการทีวีรอบค่ำสำหรับวันนี้ คนที่นี่ส่วนใหญ่เขาไม่ค่อยนอนดึกดื่นกันหรอกนะจ้ะรีบอาบน้ำแล้วเข้านอนซะ จะเป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

เมื่อได้ฟังดังนั้นยัยแก้วก็ทำไหล่ห่อ เหมือนหมดอาลัยตายอยาก

“แย่จังอดดูละครเลย” เธอบ่นทำหน้าสลด เพราะช่วงนี้เพื่อนสาวของฉันกำลังติดละครภาคค่ำงอมแงม และแน่นอนว่าเธอก็คงผิดหวังมากๆ กับเหตุสุดวิสัยในครั้งนี้ “อินเทอร์เน็ตก็ใช้ไม่ได้ สัญญาณไม่ขึ้นสักขีด…เฮ้อ”

“กะอีแค่อดดูละครตอนสองตอนไม่เป็นไรหรอกน่า” ชานนท์กล่าวโดยเห็นว่ามันเป็นเรื่องเล็กน้อย ก่อนจะยื่นตะกร้าหวายที่ทั้งสองแบ่งอาหารไว้ให้อย่างละสองชิ้นแก่ฉัน

“ขอบใจมากนะเอก” ฉันตอบพร้อมกับยื่นมือข้างหนึ่งไปรับแล้วจึงส่งยิ้มหวาน

“ย่ะ” เธอค้อนขวับเขาให้ทีหนึ่ง ก่อนที่พวกเราจะหอบหิ้วสัมภาระขึ้นพาดหลังพาดไหล่กันอีกครั้ง ขณะที่คุณน้าเดินออกไปส่งคุณอาสุบรรณที่หน้าประตู ความร้อนอับภายในบ้านที่ไร้ลมพัดผ่านทำให้เราเหงื่อไหลไคลย้อยไปตามๆ กัน

แก้วกลัวว่าแมลงเม่าจะบินกรูกันเข้ามาอีกจึงรีบเข้ามาหลบอยู่ข้างหลังฉัน

“แล้วพรุ่งนี้พบกันค่ะ” น้าสายทิพย์ล่ำลา แม้เสียงเธอจะฟังดูแหบห้าว แต่ฉันก็คิดว่าถ้อยวาจาที่แม่เลี้ยงใช้กับอาสุบรรณยังฟังดูอ่อนหวาน ระรื่นหูกว่าตอนที่เธอพูดกับฉันมากมายหลายเท่านัก

“ครับ...พรุ่งนี้ผมจะมาแต่เช้าเลยทีเดียว” อาสุบรรณกล่าวแล้วยิ้มให้นิดหนึ่งก่อนจะกระชับด้ามจับกระบอกไฟฉาย แล้วเปิดประตูออกไป ฉันมองเห็นผู้ใหญ่ทั้งสองมองสบตากันและกันราวกับมีความนัยอะไรเคลือบแฝงก่อนที่ประตูบ้านจะงับปิดสนิท