เรื่องรักสามฤดู

กลทีป์ หรือ ดร.กลทีป์ คือนักเรียนทุนรุ่นพี่ที่ดารินรู้จักที่งานพบปะนักเรียนไทยที่สถานทูตเช่นกันแต่ด้วยความที่ชายหนุ่มนั้นเรียนอยู่คนละเมืองกับเธอจึงไม่ได้สนิทสนมกัน จะเจอกันในช่วงสงกรานต์ที่วัดไทยหรือเวลาที่ชายหนุ่มเข้ามาในลอนดอนเท่านั้น อันที่จริงลินาเป็นคนแนะนำให้เธอรู้จักกับเขา หญิงสาวยกมือไหว้เขา

 

"ไม่ต้องไหว้ก็ได้ พี่ดูแก่ไปเลยแฮะ"

 

เขารับไหว้หล่อนและยกมือลูบคอด้านหลังแบบเขินๆ 

 

"ไม่ค่ะ ไม่ใช่แบบนั้น พี่ทีเป็นรุ่นพี่ที่เคารพไงคะ"

 

ดารินรีบอธิบาย กลังจะทำให้เขารู้สึกไม่ดี ชายหนุ่มโบกมือยิ้ม

 

"พี่เข้าใจๆ แต่ต่อไปนี้พี่ต้องเคารพรินนะ เพราะพี่จะไปเป็นรุ่นน้องริน"

 

หญิงสาวฟังแล้วขมวดคิ้วน้อยสักครู่ก็ตาโตขึ้น

 

"อาจารย์ใหม่ที่จะมาคือ พี่ทีเองเหรอคะ"

 

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ"

 

ชายหนุ่มค้อมศีรษะลงมา 

 

"กรี๊ดด พี่ทีสุดหล่อออของลินา"

 

สาวน้อยวิ่งผละมาจากกลุ่มเพื่อนเข้ากอดแขนชายหนุ่มรุ่นพี่ เป็นกิริยาที่ทุกคนเห็นจนชินเสียแล้ว ลินานั้นช่างอ้อนกับรุ่นพี่ทุกคน 

 

"ไง ตัวแสบ พี่กลับมาอยู่ที่นี่ถาวรละนะ เราล่ะเมื่อไร่จะกลับ ฮึ"

 

"แหม ก็ลินากำลังสนุกนี่คะ แต่ถ้าพี่ทียกขันหมากมาสู่ขอล่ะก็ ลินาจะกดจองตั๋วเดี๋ยวนี้เลย"

 

"งานยังไม่เริ่ม เมาแล้วเหรอ ให้พี่ขอเรา พี่ยอมอยู่ตัวคนเดียวเฉาตายไปดีกว่า"

 

"โอ๊ย ปากร้าย พี่รินดูนะคะ ไม่เคยเปลี่ยนเลย พี่ชายเราคนนี้"

 

"แต่พี่ชายปากร้ายคนนี้กำลังวางแผนว่าจะพาไปเลี้ยงข้าวต้มหลังงานเลิกนา ว่าไงสนใจรึเปล่า"

 

"ไปค่ะ ไปๆๆๆ พี่รินไปด้วยนะคะ เราจะได้เม้าท์กันให้สนุกไปเล้ยย"

 

ดารินไม่คิดปฏิเสธเพราะรู้ว่าในงานมีเพียงอาหารว่างแบบตะวันตกเย็นๆเสิร์ฟเป็นคำๆ เธอคงไม่มีทางจะอิ่ม กะจะชวนลินาไปหาอะไรกินต่ออยู่แล้ว

 

"จ้า ไป ว่าแต่เราทักคนนั้นคนนี้หมดทั่วงานรึยัง เผื่อแอบออกไปก่อน"

 

"ขออีกสิบนาทีไม่ขาดไม่เกินค่ะ พอสปีชเริ่มเราก็สนีกกันนะ"

 

พูดเสร็จหญิงสาวก็วิ่งไปหาเพื่อนอีกกลุ่มที่ยกมือทัก ดารินและกลทีป์หัวเราะพร้อมกัน 

 

"พี่ทีมีธุระต้องคุยกับใครรึเปล่าคะ ไม่ต้องเกรงใจรินนะ เดี๋ยวเราค่อยมาเจอกันตรงนี้ รินว่าจะเข้าไปดูนิทรรศการซะหน่อยค่ะ ไหนๆมาแล้ว"

 

"ดารินเด็กดีไม่เปลี่ยนไปเลยนะ ชอบเข้าพิพิธภัณฑ์ ดูนิทรรศก..."

 

"แล้วก็หาของอร่อยกินค่ะ"

 

เธอยิ้มให้เขาตาหยีแบบน้อยคนนักจะได้เห็น กลทีป์รู้สึกว่าความรู้สึกบางอย่างที่เคยเกิดขึ้นในหัวใจที่พยายามปกปิดและลืมไป กำลังกลับมาก่อตัวอีกครั้ง 

 

"พี่กำลังจะชวน อยากดูนิทรรศการเหมือนกัน ไป เข้าไปข้างในกันเถอะ"

เขาแตะข้อศอกเธอย่างสุภาพ สัมผัสเนื้อเย็นเนียนนุ่มนั้นชวนให้หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ชายหนุ่มหญิงสาวเดินชมนิทรรศการและพูดคุยกันเบาๆ กลทีป์ได้กลิ่นหอมคล้ายแป้งเด็กมาจากตัวหญิงสาวเวลาที่เดินเคียงกัน จนลินาโทรเข้ามาหาดาริน ทั้งสามจึงออกไปจากงานเงียบๆโดยตกลงกันว่าจะขับรถไปจอดที่คอนโดของลินาก่อนและไปรถของกลทีป์คันเดียวเพื่อความสะดวกในการหาที่จอด

 

ตลอดการเดินทางนั้นเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะอันสนุกสนานจากเรื่องเล่าของลินาที่โดนกลทีป์เย้าแหย่บ่อยๆ ส่วนดารินเป็นผู้ฟังเสียส่วนมากและคอยหัวเราะไปด้วย จนมาถึงร้านข้าวต้มรอบดึกเก่าแก่ในซอยที่ลินาบอกว่าถ้ามาอีกแปดรอบก็จำไม่ได้เพราะเลี้ยวเยอะจนเธองงไปหมด

 

ตัวร้านดัดแปลงจากบ้านไม้เก่าขนาดใหญ่ มีบริเวณให้จอดรถได้ในร้านไม่กี่คัน โชคดีที่ทั้งสามได้ที่จอดรถที่เหลือว่างที่เดียวพอดี ทั้งสามช่วยกันสั่งกับข้าวหลายอย่าง มีทั้งผัดสามเหม็น กุยช่ายขาวผัดหมูกรอบ ผัดหนำเลี๊ยบ ต้มยำทะเล ปลาหมึกผัดไข่เค็ม หอยลายผัดพริกเผาและปลากระป๋องผัดไข่ใส่คะน้าที่ลินาขอเป็นพิเศษโดยเฉพาะ

 

"เด็กอะไร เป็นคุณหนูลูกมหาเศรษฐี แต่ชอบกินปลากระป๋อง"

 

กลทีป์แกล้งค่อนสาวน้อยที่กำลังตักน้ำแข็งใส่แก้วให้รุ่นพี่ทั้งสอง

 

"แหม ก็อยู่บ้าน ลินาได้กินที่ไหนล่ะคะ ขอแม่ครัวเขาก็ไม่ทำให้ ออกจะอร่อย ลินาชอบ"

เธอยิ้มตาหยีเหมือนเด็กให้รุ่นพี่ทั้งสองที่รู้ดีจากการเคยนัดทำอาหารไทยกันทานว่า มาม่าและปลากระป๋องนั้นเป็นของโปรดของลินา 

 

"เดี๋ยวนะคะ ก่อนเราจะคุยกันต่อ ลินามีคำถามสำคัญจะถามพี่ที"

 

ชายหนุ่มคนเดียวในโต๊ะเลิกคิ้วเป็นคำถาม

 

"กลับมานี่มีใครติดมาด้วยรึเปล่าคะ จะมีข่าวดีอะไรเร็วๆนี้ไหม"

 

เขาหัวเราะกับคำถามของยัยจอมแสบ ลอบมองไปทางดารินที่กำลังใช้กระดาษทิชชู่ที่พกมาส่วนตัวเช็ดจานชามช้อนส้อมอยู่

 

"ไม่มี โสดสนิทอย่างสัตย์จริงล้านเปอร์เซ็นต์" 

 

ลินาทำหน้าผิดหวังทันที

 

"โธ่ น้องก็อุตส่าห์รอฟัง ไม่สนุกเลยอ่ะ"

 

ดารินหัวเราะกับท่าทางห่อไหล่ลู่อย่างผิดหวัง

 

"ถามแต่พี่ เราสองคนน่ะ ว่าไง"

 

"จะว่าไงล่ะคะ ถ้ามีแฟนคงไม่มานั่งกินข้าวต้มกับด็อกเตอร์อ็อกซ์ฟอร์ดหรอกค่ะ"

"จ้า พี่คนนี้จะรีบหาเมียแต่ง เลือกโรงแรมที่อาหารอร่อยเลิศสุดเพื่อน้องสาวเลย ดีไหม"

 

"เก่งมากค่าา ปรบมือ"

 

รุ่นพี่ทั้งสองหัวเราะพร้อมกันด้วยความเอ็นดูลินา ก่อนจะเริ่มกินอาหารที่ทยอยมาเสิร์ฟ ดารินรู้สึกว่านี่เป็นหนึ่งในมื้ออาหารที่ผ่อนคลายและดีที่สุด อาหารอร่อยสมกับที่กลทีป์ตั้งใจพามาและบทสนทนาเรื่องเก่าๆในอดีตนั้นทำให้เกิดเสียงหัวเราะตลอดเวลา ไม่ทันเอะใจว่า กลทีป์นั้นคอยมอง คอยขยับจานผัดสามเหม็นมาให้เธอตักได้สะดวกเพราะจำได้แม่นยำว่าวุ้นเส้นคืออาหารโปรดของเธอ 

 

ในขณะที่ดารินกำลังเอร็ดอร่อยเพลิดเพลินกับมื้ออาหาร พศิกากำลังติดอยู่ในความกระอักกระอ่วนใจและไม่รับรู้รสชาติอาหารใดบนภัตตาคารอาหารจีนบนโรงแรมหรูใจกลางเมือง การนัดกินข้าวของครอบครัวแท้จริงแล้วเป็นการดูตัวเธอกับลูกชายคนโตผู้กำลังเข้าสืบทอดกิจการร้านทองแทนบิดามารดา

 

ถ้าพูดกันตามตรง หิรัญ นั้นดูดีมากๆเลยทีเดียว อากงอาม่ารวมถึงบิดามารดาของทั้งสองสนิทสนมกันดีเพราะพบกันบ่อยจากงานพบปะของสมาคมผู้ค้าทองคำ ร้านและบ้านก็ตั้งในละแวกคนจีนเก่าแก่ที่อพยพมาสมัยสงครามโลกเหมือนกันและตัวชายหนุ่มนั้นก็ดูสนใจเธออยู่ไม่น้อย

เขาคอยดูแล ตักอาหารให้เธอและครอบครัวของเธอ ชวนเธอคุยในเรื่องทั่วๆไปแต่พศิกากลับรู้สึกว่า เธอไม่รู้สึกอะไรเลยนอกจากขอบคุณในน้ำใจเขาเท่านั้น

 

"อาหมวยเล็ก ลื้อเหม่อไปหนาย ม่าถามว่าลื้อจะกินของหวานอะไร คนอื่นสั่งกันหมดแล้ว"

 

หญิงสาวหลุดจากความคิด รับเมนูมาดู เลือกสั่งมะยงชิดลอยแก้วไป

 

"น้องหลิวคงกำลังคิดเรื่องงานนะครับอาม่า เห็นว่ารับจัดเบรกงานแต่งงานสามร้อยชุดเอาไว้"

 

"โอ้โห เก่งจังเลย หนูหลิว ขนมหนูต้องอร่อยมากๆแน่ ลูกค้าถึงมาสั่งเยอะขนาดนั้น"

 

มารดาของหิรัญเอ่ยชมด้วยความจริงใจ ท่านเป็นคนสวยและใจดีมากทีเดียว 

 

"ไอ้หย่าา ลื้อจะล่ายนอนไหม อาหมวยเล็ก กงบอกลื้อให้มาขายทอง ขายทองลื้อก็ไม่เอา"

 

แล้วบทสนทนาก็วนมาเข้าเรื่องเดิมๆที่พศิกาได้แต่ทำหูทวนลม ตักมะยงชิดลอยแก้วเข้าปากไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงหัวเราะจากคนนั่งข้างๆ เธอจึงหันไปเลิกคิ้ว

"ขอโทษครับ พี่ไม่ได้หัวเราะเยาะอะไรหลิวนะ แต่ประทับใจความดื้อเงียบของหลิว พี่คิดว่าพี่เริ่มจะชอบหลิวขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะครับ"