ฤาบุปผาลิขิตชะตารัก

ร่างบุรุษสูงโปร่งภายใต้ผ้าคลุมสีดำก้าวพ้นประตูเรือนมุ่งหน้าไปตามทางออกของจวน วันนี้ชายหนุ่มสวมชุดที่เป็นทางการตามระเบียบการเข้าวังหลวง นายทหารชั้นประทวนสองนายยืนทำหน้าที่อยู่หน้าประตูใหญ่เป็นปกติโดยมีพ่อบ้านเฉินผู้เป็นหัวหน้าดูแลความเรียบร้อยของจวนยืนอยู่ไม่ห่าง

พ่อบ้านที่ซื่อสัตย์ผู้นี้ทำหน้าที่ได้ดีไม่ขาดตกบกพร่อง ไม่ว่าภารกิจน้อยใหญ่ภายในจวนพ่อบ้านเฉินไม่เคยละเลย เขาเตรียมรถม้าและสารถีไว้จอดรออยู่ที่นอกประตูใหญ่ และยืนรอส่งเจ้านายของตนขึ้นรถม้าให้เรียบร้อยก่อนจึงจะถือว่าเสร็จงาน

“แม่นางเหม่ยหลินล่ะ” แม่ทัพหวางถามพร้อมกวาดสายตามองหาร่างของหญิงสาวที่ถูกพระชายาหม่านลี่เรียกตัวให้เข้าเฝ้าพร้อมกัน เขาไม่เห็นนางยืนรออยู่ หรือว่านางจะมาสาย...

พ่อบ้านเฉินชี้นิ้วไปที่รถม้าแทนคำตอบ บอกให้รู้เป็นนัยว่านางได้เข้าไปนั่งรอในตู้รถม้าแล้ว

ปลายคิ้วชายหนุ่มเลิกขึ้นเล็กน้อยอย่างแปลกใจก่อนที่จะยกยิ้มที่มุมปากแล้วก้าวลงบันไดจากหน้าประตูจวนขึ้นสู่รถม้า มือหนาเปิดประตูรถม้ามองเห็นร่างบางในชุดผ้าคลุมสีหวานนั่งนิ่งสงบอยู่ภายในตัวรถ ดวงหน้าหวานส่งยิ้มให้ทันทีที่ประตูเปิดออก

“เจ้ามาเร็วดีนี่” เขาหลี่ตามองคนที่นั่งอยู่ก่อน

“ข้าเห็นว่าพ่อบ้านเฉินเตรียมรถม้าไว้แล้ว ก็เลยขึ้นมานั่งรอเจ้าค่ะ” ไม่ใช่แค่รอยยิ้มอ่อนหวาน น้ำเสียงใสๆ เอ่ยออกด้วยความรู้สึกยินดีกับความหลักแหลมของตัวเอง มาถึงก่อนก็รีบขึ้นรถม้าก่อน อย่างน้อยจะได้ไม่ต้องถูกเขาคอยจูงไม้จูงมืออีก

ชายหนุ่มพยักหน้าน้อยๆ ริมฝีปากหยักยิ้มไม่ถือสา หากเป็นผู้อื่นคงไม่มีใครกล้าก้าวขึ้นรถม้าก่อนเจ้าของจวนอย่างเขาเป็นแน่ “เอาล่ะ ไปกันเถิด”

ภายในตำหนักเฟยหลง พระชายาหม่านลี่ในชุดสีน้ำเงินอมม่วงปักลายดอกโบตั๋นงดงาม ทรงแสดงความเป็นกันเองด้วยการเชิญให้หวางชุนเทียนและเหม่ยหลินร่วมนั่งดื่มชา

นางกำนัลยกสำรับน้ำชาวางบนโต๊ะที่ตระเตรียมไว้ พร้อมกับรินน้ำชาร้อนๆให้แก่ทั้งคู่

“ไม่ได้พบกันเสียนานเลยนะท่านแม่ทัพ ท่านสบายดีหรือไม่” พระชายาถามด้วยรอยยิ้ม

“ทูลพระชายา ขอบพระทัยที่ทรงเป็นห่วงพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมสบายดี” ตอบด้วยความเคารพ

“กลับมาถึงวังหลวงก็ได้ยินแต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวันงานพิธีอำลาของหญิงบรรณาการ อดไม่ได้ต้องเรียกท่านมาพบ” พระชายากล่าวกับแม่ทัพแต่สายตามองเหม่ยหลินที่นั่งอยู่ถัดจากแม่ทัพอย่างพิจารณา

“นั่นคือแม่นางเหม่ยหลินล่ะสิ ล่ำลือกันว่านอกจากใบหน้างดงามแล้ว ยังบรรเลงเพลงขลุ่ยได้ไพเราะยิ่ง”

“พระชายากล่าวเกินไปแล้วเพคะ” หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำความเคารพ รอยยิ้มบนใบหน้าของพระชายาวัยกลางคนช่างอ่อนโยนและดูอบอุ่น สตรีสูงส่งเช่นพระชายาหม่านลี่กลับชวนพูดคุยโดยไม่ถือพระองค์แถมประทานน้ำชาชั้นดีให้ร่วมดื่มด้วยกัน เหม่ยหลินไม่รู้สึกเกร็งที่ต้องอยู่ต่อหน้าพระพักตร์เลยสักนิดเดียว

“ความงามของเจ้าเป็นที่ต้องตาของเหล่าบุรุษ ไม่เว้นแม้แต่องค์ชายรองถึงกับเอ่ยปากขอเจ้าไปเป็นสนมเชียวนะ” พอพูดถึงองค์ชายรองเหม่ยหลินก็ทำหน้าไม่ถูก องค์ชายรองผู้นั้นดูท่าทางเป็นคนดื้อรั้นและเอาแต่ใจไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว หากถูกบังคับให้เป็นสนมไม่รู้ชีวิตเธอจะเป็นอย่างไร

“หม่อมฉันมิกล้า ตำแหน่งสนมไม่เหมาะกับคนธรรมดาเช่นหม่อมฉันเลยเพคะ”

เสียงหัวเราะเบาๆ จากผู้เอ่ยปากชมที่ได้เห็นการพูดถ่อมตัวและตรงไปตรงมาของหญิงสาวหน้าหวานผู้นี้ช่างใกล้เคียงกับนิสัยของแม่ทัพหวางชุนเทียน พระชายาหม่านลี่ทราบจากพระสวามีอยู่เนืองๆ ว่าแม่ทัพนุ่มผู้นี้มีบุคลิกนุ่มลึก ถึงภายนอกดูเย็นชาแต่ดูแลผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเท่าเทียม น่าแปลกใจตรงที่นิสัยของเขาไม่ชอบข้องเกี่ยวกับผู้ใดไม่ชายตาแลสตรีใด แต่บัดนี้กลับออกปากต่อท่านอ๋องเพื่อช่วยเหลือสตรีนางหนึ่งโดยไม่กริ่งเกรงต่อความประสงค์ขององค์ชายรองแม้แต่น้อย

แล้วจู่ๆ พระชายาก็ทรงเอ่ยถึงเรื่องที่เป็นประเด็นหลักของการเชื้อเชิญครั้งนี้

“อันที่จริงข้าเรียกท่านมาที่นี่ก็เพราะจะกล่าวยินดีกับการแต่งงานของท่าน ได้กำหนดวันพิธีสมรสไว้แล้วหรือยัง?”

“ไม่คิดว่าจะทรงทราบเรื่องนี้ด้วย กระหม่อมยังไม่ได้เตรียมการเรื่องนี้...” หวางชุนเทียนเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบา ทั้งที่ออกจากวังหลวงไปไม่กี่วันข่าวเกี่ยวกับทั้งสองก็แพร่สะพัดไปทั่ว เขาเกือบลืมไปแล้วว่าได้ตัดสินใจทูลท่านอ๋องเรื่องรับเหม่ยหลินเป็นฮูหยิน ซึ่งจำเป็นต้องจัดการให้เป็นรูปธรรมเสียด้วย มิเช่นนั้นองค์ชายรองอาจจะหันกลับมาหาเรื่องเขาอีก

“อะไรกัน ท่านแม่ทัพจะทำเพิกเฉยเรื่องนี้ได้อย่างไร อีกไม่นานท่านก็ต้องไปชายแดนทางใต้แล้วมิใช่หรือ” ทรงตรัสด้วยความเป็นห่วง ด้วยเกรงว่าหากไม่จัดการพิธีสมรสให้แล้วเสร็จจะไม่ทันกำหนดที่ต้องไปชายแดนทางใต้

“กระหม่อมทราบดีพ่ะย่ะค่ะ”

‘พิธีสมรส? แต่งงาน! นี่ท่านแม่ทัพมีคนที่จะแต่งงานด้วยแล้วเหรอ?” บทสนทนาที่เหม่ยหลินได้ยินทำให้หญิงสาวปรายตามองหน้าชายหนุ่มด้วยความสงสัย หญิงสาวตั้งคำถามในหัวไว้มากมาย

หวางชุนเทียนนิ่งไปชั่วครู่ก็เอ่ยขึ้นมา “หากกระหม่อมกำหนดทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้ว จะทูลให้พระชายาทราบทันทีพ่ะย่ะค่ะ ”

“นั่นสิ คงไม่มีสิ่งใดต้องกังวล ไหนๆ ก็อยู่ร่วมจวนเดียวกันแล้ว ท่านคงจัดการงานแต่งงานได้ไม่ยาก”

แม่ทัพหนุ่มถอนหายใจ ใช่...อีกไม่นานเขาต้องไปชายแดนทางใต้สับเปลี่ยนกับองค์ชายรองเพื่อทำการฝึกซ้อมรบ พระชายาหม่านลี่เองก็คงนับวันตั้งตารอพระสวามีกลับมาจากชายแดนด้วยเช่นกัน

ส่วนเหม่ยหลินนั่งฟังบทสนทนาที่คาดไม่ถึงอยู่เงียบๆ ทั้งเรื่องการแต่งงานทั้งเรื่องต้องไปชายแดนทางใต้อีก

‘....อยู่ร่วมจวนเดียวกันแล้ว’ ตามที่พระชายาตรัสคงหมายถึงว่าที่เจ้าสาว...หรือว่าจะเป็นลู่หลิ่ง! ต้องใช่แน่ๆ ได้ยินจากพ่อบ้านเฉินเล่าว่าเข้ามาอยู่ในจวนแม่ทัพได้หลายเดือนแล้ว หญิงชายเห็นหน้ากันทุกวันก็คงไม่แปลกที่สักวันหนึ่งย่อมมีใจต่อกัน แม่นางลู่หลิ่งก็สวยซะขนาดนั้น...

ระหว่างทางที่รถม้ากำลังวิ่งมุ่งหน้าไปทางประตูวังหลวง เหม่ยหลินลอบมองคนที่นั่งเคียงข้างอย่างระแวงสงสัย เหตุใดชายหนุ่มนั่งนิ่งมาตลอดทางราวกับมีเรื่องหนักใจ

‘หากเขาจะต้องแต่งงานกับแม่นางลู่หลิ่งเร็วๆนี้ ทำไมเขาไม่บอกเราตั้งแต่แรกนะ ไม่อย่างนั้นเราจะได้ปฏิเสธการเข้าพักที่เรือนใหญ่ หากแม่นางลู่หลิ่งเข้าใจผิดขึ้นมาต้องโดนเกลียดขี้หน้าแน่’ ที่คิดเช่นนี้เพราะเธอยังมั่นใจเช่นเดิมว่าเจ้าสาวคือลู่หลิ่ง...

รถม้ายังไม่ทันจะวิ่งพ้นประตูหญิงสาวก็ได้ยินเสียงเอะอะดังจากภายนอก แม่ทัพหวางก็ได้ยินเช่นกัน เขาจึงตะโกนถามสารถีว่าเกิดอะไรขึ้น

“ทหารกำลังขับไล่หญิงผู้หนึ่งออกจากวังขอรับ”

หวางชุนเทียนได้ยินแล้วถอนหายใจอย่างเข้าใจสถานการณ์ เรื่องการขับไล่นางกำนัลออกจากตำหนักในวังหลวงเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นอยู่บ่อยครั้ง

“ฮือ...ฮือๆๆ ปล่อยข้า...ข้าไม่มีที่ไปจริงๆ ได้โปรดเถิด”

‘เสียงร้องไห้ที่น่าสงสารนั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน’ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นของเหม่ยหลิน เธอเผลอถลันตัวไปที่หน้าต่างฝั่งด้านข้างของหวางชุนเทียนโดยลืมไปว่าร่างบางได้สัมผัสใกล้ชิดกับชายหนุ่มแบบไม่รู้ตัว

กลิ่นหอมอ่อนๆที่โชยมาจากเรือนผมยาวสลวยแตะเข้าที่จมูกโด่งเป็นสัน กลิ่นหอมดอกกุ้ยฮวาที่เขาคุ้นเคย... หวางชุนเทียนสูดลมหายใจเข้าเบาๆ เหมือนกลัวหญิงสาวจะจับสังเกตได้

มือเรียวบางรีบเปิดหน้าต่างออก สิ่งที่เห็นคือทหารชั้นประทวนสองนายหิ้วแขนทั้งสองข้างของหญิงสาว ลักษณะกึ่งลากกึ่งจูง แม้จะทำท่าทีต่อต้านแต่ก็ถูกโยนปลิวออกไปจนพ้นประตูจนได้

จนกระทั่งหญิงนางนั้นเงยใบหน้าซีดเผือดหากแต่เปื้อนไปด้วยน้ำตา

“จูผิง! ใช่จูผิงหรือเปล่า!”

หญิงที่ถูกเรียกชื่อหันหน้ามองตามเสียงที่ดังออกมาจากรถม้า เห็นใบหน้าขาวนวลของใครบางคนที่กรอบหน้าต่างเพียงครู่เดียวก็ได้ยินเสียงตะโกน “หยุดรถก่อน!” เหม่ยหลินผลุนผลันเปิดประตูอย่างเร่งรีบ หวางชุนเทียนเองเป็นห่วงว่านางจะก้าวพลาดตกรถม้าไปเสียก่อน จึงคิดจะคว้ามือนางไว้ แต่ก็ไม่ทัน

“มะ...แม่นางเหม่ยหลิน!” หญิงที่ถูกโยนออกนอกประตูวังส่งเสียงเรียกชื่อฝ่ายตรงข้ามทันทีที่ได้เห็นหน้า

“จูผิง เกิดอะไรขึ้นทำไมเจ้าดูเหมือนได้รับบาดเจ็บ”

“ข้าถูกลงโทษโบยหลังยี่สิบไม้ ข้าไม่รู้จริงๆว่าทำสิ่งใดผิดไป” จูผิงคนซื่อไม่เข้าใจสิ่งที่นางกระทำนั้นเป็นความผิดได้อย่างไร หลังจากที่พระชายาฟางซินทราบว่าจูผิงเป็นผู้ช่วยเหม่ยหลินให้ไปถึงลานพิธีได้ทันเวลา ถึงกับโกรธจัดจนไม่อาจให้อภัย ทั้งลงโทษและไล่ออกจากตำหนัก

“แล้วเจ้า...จะทำอย่างไรต่อไป”

“ข้าไม่รู้ ฮือๆๆ ตอนนี้ข้าถูกไล่ออกมาจากตำหนักแล้ว ข้าอยู่วังหลวงมาตั้งแต่เด็ก นอกจากในวังหลวงแล้วข้าก็ไม่รู้จักผู้ใด”

เหม่ยหลินเหลือบไปเห็นเลือดที่ซึมบนแผ่นหลังของจูผิงยิ่งรู้สึกหดหู่ใจสงสารนางอย่างมาก นางต้องถูกโบยเพราะช่วยเหลือเธอแท้ๆ ทั้งที่นางก็ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องในแผนการสลับตัวของพระชายาฟางซินแม้แต่น้อย ช่างไม่ยุติธรรมเลย

หญิงสาวหันไปมองร่างชายหนุ่มที่ก้าวลงจากรถม้าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง เขาได้ยินการสนทนานั้นชัดเจน แม้ว่าพระชายาฟางซินจะทรงไม่ชอบหน้าเหม่ยหลินแต่ในตำหนักเฟิ่งหวงยังมีจูผิงผู้นี้คอยช่วยเหลือ หากนางไม่ได้ช่วยพาเหม่ยหลินมาได้ทันเวลาในวันนั้นป่านนี้เขาคงไม่มีทางได้พบหน้าหญิงสาวอย่างแน่นอน

“ท่านแม่ทัพ ข้า...คือว่าข้าอยากจะ...” เหม่ยหลินกล้าๆกลัวๆที่จะเอ่ยขอความเห็นใจจากแม่ทัพหนุ่มให้พาจูผิงไปอยู่ด้วยกัน ลำพังเธอผู้เดียวก็เกรงใจเขาจะแย่แล้ว

“คือนางเคยช่วยข้าไว้ ท่านจะกรุณารับจูผิงไปอยู่ที่จวนอีกสักคนได้หรือไม่” ในที่สุดก็ตัดสินใจออกปากไป

หวางชุนเทียนถอนหายใจเบาๆ เขารู้อยู่แล้วว่าหญิงสาวต้องออกปากร้องขอเช่นนี้ เขายังไม่ตอบรับทันทีหากแต่เดินไปบอกสารถีผู้ควบคุมม้า

“พานางกลับจวนไปก่อน บอกพ่อบ้านเฉินให้ดูแลรักษาแผลที่หลังของนางด้วย”

การสั่งการให้พากลับจวนถือเป็นการตอบตกลง เหม่ยหลินหันไปฉีกยิ้มกว้างพร้อมกล่าวกับนางผู้ได้รับบาดเจ็บ “จูผิง ท่านแม่ทัพอนุญาตแล้ว เจ้าไปอยู่กับข้านะ”

“ขอบคุณท่านแม่ทัพ ขอบคุณท่านแม่ทัพ” จูผิงดีใจก้มหัวคำนับหลายครั้ง

หญิงสาวเตรียมตัวพยุงร่างจูผิงขึ้นรถม้าพร้อมกันแต่ต้องชะงักกึกเมื่อได้ยินเสียงออกคำสั่ง

“ให้นางผู้นี้ขึ้นรถม้ากลับจวนไปคนเดียว”

“อ้าว! ให้รถม้ากลับไปก่อนอย่างนี้แล้วเราจะกลับจวนกันอย่างไร ”

“เดี๋ยวข้าจะให้คนเตรียมม้าไว้ ข้ามีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกับเจ้า”

“ม้า! ข้าขี่ม้าไม่เป็นนะ เราคุยกันระหว่างทางบนรถม้าไม่ได้หรือ แล้วข้าก็เป็นห่วงจูผิงด้วย”

“ไม่ได้ ข้าต้องคุยกับเจ้าเพียงสองคน” หวางชุนเทียนทำเสียงขึงตึงเมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่เชื่อฟัง แต่กลับห่วงหญิงรับใช้มากกว่าเรื่องสำคัญที่เขาจะพูด

จูผิงมองหน้าเครียดของแม่ทัพหวางอย่างหวาดๆ รีบล่ะล่ำล่ะลักพูดแทรกขอให้แม่นางเหม่ยหลินทำตามที่ท่านแม่ทัพพูด “ท่านแม่ทัพเมตตาให้ข้าไปรับใช้แม่นางเหม่ยหลินก็เป็นพระคุณมากแล้ว ข้าดูแลตัวเองได้เจ้าค่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงข้า” แม้ว่ายังรู้สึกเจ็บจากบาดแผลที่หลัง แต่หวาดกลัวสายตาของแม่ทัพหวางชุนเทียนมากกว่า นางเคลื่อนตัวออกห่างจากเหม่ยหลินรีบเดินขึ้นรถม้าอย่างลนลาน

เหม่ยหลินหันมองหน้าหวางชุนเทียนอย่างไม่เข้าใจ ทำไมไม่รีบกลับจวน ตอนนี้มีอะไรที่สำคัญมากไปกว่าการรีบกลับไปหาว่าที่เจ้าสาวของเขางั้นหรือ?

หลังจากที่รถม้าวิ่งห่างออกไปจนลับสายตาแล้ว เหม่ยหลินยืนรออยู่ที่หน้าประตูเมืองตามคำสั่งของหวางชุนเทียน สักพักก็เห็นชายหนุ่มจูงม้ารูปร่างแข็งแรงเดินตรงมาหยุดตรงหน้าหญิงสาวพร้อมยื่นมือมาเป็นสัญญาณให้รู้ว่านางต้องขึ้นม้าตัวเดียวกับเขา

“มีม้าตัวเดียวหรือเจ้าคะ”

“ใช่สิ เมื่อครู่เจ้าบอกว่าขี่ม้าไม่เป็น” ตอบแบบรู้ทัน “อย่าชักช้าอยู่เลย รีบมาขึ้นม้าเถิด”

หญิงสาวยังยืนนิ่ง ออกปากถามหาบันได

“ไม่มีบันได ข้าจะพาเจ้าขึ้นหลังม้าเอง”

“เอ่อ...เดี๋ยวข้าลองขึ้นเองดูก่อนดีกว่า” มือเล็กบอบบางเกาะที่อานม้า พยายามกระโดดขึ้นหลังม้าอย่างทุลักทุเล ชายหนุ่มที่ยืนกอดอกอยู่ด้านหลังหลี่ตามองร่างอรชร ส่ายหน้ากับความอวดดีของหญิงสาว ทั้งที่ตัวนางนั้นไร้หนทางไปแต่ก็ไม่โอนอ่อนผ่อนตามคำพูดของเขา ได้แต่คัดค้านแทบทุกครั้ง หวางชุนเทียนไม่เคยพบเจอหญิงนางใดในแคว้นทำทีท่าเช่นนี้ใส่แม่ทัพอย่างเขามาก่อน