สองแฝดกามเทพ

สองแฝดกามเทพ
 
   บทที่6ป๊ะป๋าไม่เล่นช่อนหาแล้ว
เมื่อได้ยินเรียวกิพูดแบบนั้นมุกดาหันไปมองอย่างตกใจไม่ต่างอะไรกับสองแฝดที่อยู่ในอ้อมกอดเรียวกิที่มองหน้าเรียวกิอย่างตื่นเต้น
"คุณพูดอะไร"ฉันถามออกไปทันทีแม้จะรู้ว่าสิ่งที่เขาพูดคือเรื่องจริง เขายักคิ้วกวนๆให้ฉันวางเจ้าแฝดลงแล้วพูดว่า
"แก้วตา ดวงใจฟังอีกครั้งหนึ่งนะลุงคือพ่อของหนูเป็นป๊ะป๋าของพวกหนู"เรียวกิพูดบอกลูกน้ำตาคลออธิบายความรู้สึกไม่ถูกมันตื่นเต้นดีใจตีกันไปหมดสองแฝดหันมาทางแม่มุกของเขาแล้วถามว่า
"คูณลุงเป็นป๊ะป๋าช่ายไหมคะ"ดวงใจถามแม่ของเขา
"เอ่อ..."มุกดาได้แต่อ้ำอึ้งพูดอะไรไม่ออกเพราะตั้งตัวไม่ทันและไม่คิดว่าเรียวกิจะกล้าพูด
"แก้วตาดวงใจดูนี่สิคะ"เรียวกิเรียกลูกพร้อมเปิดโทรศัพทรให้ดูเป็นรูปที่เขาถ่ายกับมุกดาตอนอยู่กับเขาสองแฝดเห็นรูปแม่กับพ่อที่ถ่ายคู่กันก็ยิ้มกว้าง
"ป๊ะป๋า"สองแฝดถลาเข้าไปกอดเรียวกิทันทีเรียวกิทั้งดีใจและมีความสุขมาก
"ป๊ะป๋าหาเจอจริงๆด้วย"แก้วตาพูดขึ้นแล้วกอดเรียวกิอีกรอบ เรียวกิทำหน้างงว่าลูกพูดอะไร
"แม่มุกบอกว่าป๊ะป๋าเล่นซ่อนหาอยู่เยยหายังไม่เจอแต่ตอนนี้ป๊ะป๋าหาเจอแย้ว"ดวงใจพูดคลายความสงสัยของเขา เรียวกิหันไปมองมุกดาทันทีเมื่อฟังลูกพูดจบ
"ยัยตัวแสบ"เขาพูดรอดไรฟันออกไป
"ครับป๊ะป๋าไม่เล่นช่อนหาแล้ว ป๊ะป๋าเก่งไหมหาหนูกับแม่จนเจอ"เรียวกิพูดกับลูกทั้งสองและกอดไว้แนบอก
"เก่งที่สูดดดดดค่ะ"เด็กแฝดเอ่ยชมป๊ะป๋าของเขา
"ใจดำมากเลยนะมุกดาทำอย่างนี้ได้ยังไง"เรียวกิพูดกับมุกดาขณะอยู่ในรถด้วยกัน
เพราะพวกเขาได้ส่งสองแฝดเข้าเรียนแล้วและตอนนี้กำลังจะไปส่งมุกดาที่ทำงาน
"ฉันไปทำอะไร"มุกดาถามออกมาอันที่จริงเธอก็รู้ว่าเขาหมายถึงเรื่องอะไรแต่แกล้งไม่รู้
"ยังมีหน้ามาถามอีกนะก็กีดกันไม่ให้พ่อลูกเขาเจอกันไม่บอกอีกว่ามีลูกและอย่างสุดท้ายสำคัญสุดใช้หนี้ยังไม่หมดก็ยังหนีแถมขโมยเงินแม่ผมมาอีกผมไม่เอาคุณไปหมกฟาร์มจระเข้ก็บุญแล้วนะ"เขาพูดออกมายืดยาวส่วนมุกดานั่งตัวแข็งทื่อไม่ได้กลัวนะแต่กำลังทบทวนคำพูดเขาอยู่ขโมยเงินแม่เขาหนีงั้น  
เหรอพูดผิดหรือเปล่าถ้าบอกว่าแม่เขายัดเงินใส่มือฉันและเป็นใจให้หนีก็ว่าไปอย่าง
"ไงพูดความจริงเงียบเลยดิ"เขาพูดมาอีกรอบพร้อมกับปรายตามอง
"ทำไมจะลากฉันไปใช้หนี้บำเรอสวาทอีกหรือไง"ฉันตอกกลับอย่างฉุนๆฉันไม่พูดไม่แก้ตัวอะไรให้กระจ่างหรอกฉันพูดให้ตายเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดีแล้วเขาก็จะหาว่าฉันไส่ร้ายแม่เขามันยิ่งจะเลอะไปใหญ่เขาอยากเข้าใจยังไงก็ปล่อยเขา
"ถึงแล้วขอบใจ"พอเขามาถึงหน้าบริษัทที่ทำงานของฉันฉันก็ลงรถและเดินหนีไปเลย โดยไม่รอฟังว่าเขาจะพูดอะไร แค่ทนนั่งรถมาด้วยก็รำคาญหูจะแย่อยู่แล้ว...