สองแฝดกามเทพ

สองแฝดกามเทพ

  บทที่5เด็กแสบ

หน้าที่คนเป็นแม่แม้เหนื่อยยากแค่ไหนก็ต้องยิ้มสู้อย่างเช่นฉันที่ต้องตื่นเช้ามาหาอาหารให้ลูกกินไปส่งโรงเรียนแล้วตัวเองก็ไปทำงาน

วนเวียนอยู่แบบนี้ยกเว้นวันหยุดที่พอได้พักได้เล่นกับลูกบ้าง ตอนนี้ฉันกำลังทำข้าวต้มให้เจ้าแฝดฉันทำข้าวต้มกุ้งตัวโตๆชื่งเจ้าแฝดชอบมากฉันทำข้าวต้มเสร็จก็มีรถมาจอดที่หน้าบ้านชึ่งฉันแปลกใจมากว่าใครมาเพราะไม่ค่อยมีคนมาหาฉันหรอกยกเว้นพี่เฟิร์สกับพี่โยเกิร์ตที่ชอบเอางานมาให้และมาเล่นกับเจ้าแฝด พี่โยเกิร์ตเป็นแฟนพี่เฟิร์ตเองฉันเดินออกไปดูด้วยความสงสัยแล้วฉันก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนยืนอยู่

"เรียวกิ"ฉันเรียกอย่างตกใจเมื่อเห็นหน้าเขาชึ่งไม่คิดว่าจะเป็นเขา เขามาได้ยังไงไม่สิเขารู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี้เขายักคิ้วให้ฉันอย่างกวนๆเมื่อเห็นหน้าฉันเหลอหลาเมื่อเห็นหน้าเขา

"ทำไมถึงกับตะลึงละสิเมื่อเห็นหน้าผัวแปลกใจละสิว่าฉันรู้ได้ยังไง" เขาพูดออกมาอย่างกวนๆทำให้ฉันรู้สึกหมั่นไส้นักกับท่าทางของเขา

"หยาบคายมากเลยนายใครเป็นเมียนายกัน"ฉันพูดสวนออกไป

"ก็เธอไงว่าแต่เธอแสบมากเลยนะซ่อนตัวชะมิดชิดแถมมีลูกก็ไม่บอกอีกกว่าจะหาเจอเหนื่อยแทบตาย"เขาพูดบ่นพร้อมกับมองหน้าฉันฉันกำลังจะต่อคำกับเขาอีกก็ต้องชะงักกับเสียงเล็กๆที่เปรียบเสมือนระฆังลั่นว่าหมดเวลาชกกันด้วยคำพูดแล้วจ้าาา

"แม่มุกขาาคายมาคะแจ้วจา(แก้วตา)เห็นแม่มุกคุยน้านนาน"เสียงแก้วตาถามมาพร้อมกับโผล่หน้ามาดูทำให้เรียวกิถึงกับยิ้มกว้างเมื่อได้เจอสายเลือดตัวเองที่เขาพึ่งรับรู้ว่ามีอยู่บนโลก

"คูณลุงเมื่อวาน"เด็กน้อยแก้วตามองไปที่รั้วหน้าบ้านฉับพลันความทรงจำของเด็กน้อยก็จำได้ทันทีว่าเคยเจอคุณลุงเมื่อวาน

"ทามมายแม่มุกม่ายเชิญคูณลุงเข้าบ้านละคะ"แก้วตาพูดบอกมาอีกแล้วก็เปิดประตูเชื้อเชิญเรียวกิเข้ามาอย่างเต็มใจโดยที่คนเป็นแม่ได้แต่มองตาปริบๆพูดอะไรไม่ได้แตกต่างจากเรียวกิที่ได้รับการเชิญจากลูกสาวถึงกับยิ้มกว้าง

"แม่มุกช้ายม่ายด้ายเยยคูณลุงเป็นแขกห้ายยืนอยู่ข้างนอกด้ายงาย"แก้วตาพูดอีกรอบพร้อมกับทำหน้าดุคนเป็นแม่

"ลูกจ๋าความผูกพันทางสายเลือดมันพุ่งแรงขนาดนั้นเลยหรือลูกถ้าเกิดเป็นคนไม่ดีลูกจะไม่แย่หรือ ฉันยอมรับว่าฉันผิดเองที่สอนลูกว่าแขกไปใครมาก็ต้องต้อนรับแต่ไม่คิดว่าลูกจะย้อนฉัน. ไอ้เด็กแสบ.  พอเรียวกิเข้าไปในบ้านได้ก็ต้องพบกับลูกสาวอีกคนที่นั่งมองตาแป๋วอยู่ เขายิ้มกว้างเอ่ยทักทาย

"สวัสดีจ้าสาวน้อยจำลุงได้ไหมที่หนูไปแอบอยู่บนรถลุงเมื่อวาน" เรียวกิพูดพร้อมกับยิ้มดวงใจทำท่าคิดนิดหนึ่งก็ยิ้มกว้างเมื่อจำได้

"จามได้ค่ะคูณลุง"ดวงใจพูดพร้อมกับยิ้ม เมื่อเช้าริชาตร์สืบหาที่อยู่ของมุกดากับลูกได้แลัวไปรายงานเขาเขาก็รีบมานี่แหละ

"แก้วตา ดวงใจมากินข้าวได้แล้วค่ะเดี๋ยวไปโรงเรียนสายนะ"มุกดาพูดเรียกลูกเพราะเห็นลูกกำลังคุยจ้อสนุกอยู่กับเรียวกิ

"ค่าแม่มุก"สองแฝดตอบรับแม่ และหันมาชวนลุงที่อยู่ข้างๆ

"คูณลุงไปทานข้าวด้วยกันนะคะ"แก้วตาเอ่ยชวนพร้อมดึงมือเรียวกิไปด้วย มุกดาได้แต่มองตามโดยที่พูดอะไรไม่ได้

"ข้าวต้มฝีมือแม่หนูอร่อยจริงๆเลยเนอะ"เรียวกิพูดกับลูกแต่ที่จริงแอบชมมุกดาด้วย

"ช่ายค่ะอย่อยที่สุด"สองแฝดตอบรับเสริมพร้อมกับตักข้าวใส่ปาก มุกดาได้แต่มองลูกกับเรียวกิสลับไปมาฉับพลันภาพในอดีตก็ผุดขึ้นมาให้นึกถึงอีกครั้ง

"เอาเงินนี้ไปและเลิกยุ่งกับลูกฉันชะ ลูกฉันกำลังมีอนาคตไม่เหมาะกับเด็กที่เอาตัวเข้าใช้หนี้อย่างเธอหรอก"เสียงคุณดวงแก้วเอ่ยขึ้นและยื่นเงินมาให้เธอในจำนวนหนึ่งเพื่อหวังให้เด็กสาวเอาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ถ้าจะพูดเอาเงินฟาดหัวนั้นแหละ ใช่คุณดวงแก้วพูดถูกเธอเป็นแค่เด็กที่ครอบครัวหลอกเอามาใช้หนี้ ครอบครัวของเธอไม่ได้อบอุ่นหรอกนะ พ่อติดการพนันติดเหล้าส่วนแม่ก็ไม่ใช่แม่แท้หรอกเป็นแม่เลี้ยงแถมเป็นน้องสาวของแม่  ใช้ชีวิตติดหรูติดการพนันไม่แพ้พ่อ วันๆไม่ทำอะไรได้แต่เข้าบ่อนส่วนแม่แท้ๆของฉันไปอยู่บนฟ้านานแล้ว

"ลูกของคุณกำลังมีอนาคตส่วนหนูก็กำลังมีอนาคตเหมือนกันถ้าไม่ถูกพ่อกับน้าหลอกมาใช้หนี้ที่พ่อกับน้าก่อ"ฉันพูดตอบแม่เรียวกิด้วยความอัดอั้น แม่ของเรียวกิมองหน้าฉันนิ่งไม่ได้พูดอะไร.  ฉันกำลังจะจบม.6และได้สอบชิงทุนไปเรียนต่างประเทศได้ ฉันพยายามถีบตัวเองให้ออกไปจากสภาพความเป็นอยู่แบบนี้  ครอบครัวที่ไม่เป็นครอบครัวแบบนี้  แต่มันต้องสะดุดลงเมื่อพ่อได้ลากตัวฉันมาใช้หนี้ที่ก่อไว้พ่อไม่มีเงินใช้ก็เลยเอาตัวฉันไปแทน คิดแล้วก็เศร้า ฉันต้องถูกลากตัวมาให้บำเรอกามให้เจ้าหนี้ของพ่อนั้นก็คือเรียวกิลูกชายมาเฟียที่โด่งดังที่สุดในประเทศญี่ปุ่น ที่มีแม่เป็นคนไทยมีพ่อเป็นคนญี่ปุ่น ฉันต้องถูดเขาใช้งานสารพัด ทั้งเป็นนางบำเรอทั้งที่ตัวเขาเองก็มีคู่หมั้นที่คู่ควรอยู่แล้ว. อนาคตของเขารุ่งโรจน์ขึ้น ส่วนอนาคตของฉันได้ดับวูบลงทีละน้อยจนแทบอยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย

"ฉันสงสารเธอนะฉันจะช่วยให้เธอหนีดีไหม"คุณดวงแก้วพูดขึ้นเมื่อมองหน้าเด็กสาวทั้งสมเพชทั้งสงสารและอีกประการหนึ่งก็คือเธอไม่อยากให้ลูกชายผูกพันกับเด็กคนนี้มากเพราะได้หาผู้หญิงที่เหมาะสมไว้ให้ลูกชายแล้ว นั้นแหละเมื่อได้โอกาสทำไมเธอถึงจะไม่คว้า เธอจึงหนีโดยได้รับความช่วยเหลือจากคุณดวงแก้ว. เธอหลบซ่อนตัวอยู่นานเพราะกลัวเขาจะส่งคนออกตาม. เธอใช้ชีวิตประทังด้วยเงินที่คุณดวงแก้วโยนฟาดหัว เธอปฏิเสธว่าจะไม่เอาแต่คุณดวงแก้วยัดเยียดให้เธอจนได้ เธอหลบช่อนตัวจนรู้ว่าเธอท้องชีวิตจึงมืดมนขึ้นอีกแต่เธอก็เก็บเด็กไว้ และหลบๆซ่อนๆเรื่อยมาจนวันนี้แหละที่เขาหาเธอจนเจอฉันหันไปมองหน้าเขาทั้งน้ำตา

"แก้วตา ดวงใจอิ่มแล้วใชไหมคะไปกันค่ะเธอพูดบอกลูก

"เดี๋ยวผมไปส่ง"เรียวกิพูดอาสาพร้อมกับอุ้มเด็กแฝดทั้งสองไว้ มุกดาได้แต่ส่งสายตาไม่พอใจ

"อย่าทำสายตาแบบนั้นสิพ่อจะไปส่งลูกไปโรงเรียนส่งภรรยาไปทำงานม้นผิดตรงไหน"เรียวกิพูดออกมาพร้อมกับยักคิ้วให้ทั้งแม่ทั้งลูกหันไปมองหน้าเขาพร้อมกันมุกดามองด้วยความตกใจ ส่วนสองแฝดมองด้วยความตื่นเต้น

"ป๊ะป๋าหยือคะ"แก้วตา ดวงใจถามออกมาพร้อมกันพร้อมกับสีหน้าตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด