หนีหนี้..เลยเจอรัก

          ความสิ้นหวังของซีเหย่ามาเยือนเมื่อความรักของเขาจมลงสู่ความมืดมิด ยอดหญิงในดวงใจของเขาได้หายไปจากชีวิตเขา หากมองถึงความเป็นจริงมันคงเป็นไปไม่ได้ที่ผู้ชายคนหนึ่งจะตกหลุมรักผู้หญิงที่ไม่เคยแม้จะจะรู้จักกันมาก่อนได้เลย เจอหน้ากันก็แค่ไม่กี่ชั่วโมง ประโยคสนทนากับแทบจะนับคำได้ แต่ทำไมหัวใจของเขาถึงลุ่มหลงเธอได้ขนาดนี้
          ต้าเฉินแยกจากซีเหย่าเมื่อไปถึงสถานที่ทำงานของลินลี่พนักงานที่นั่นบอกแค่ว่าลินลี่ลาออกเพราะมีปัญหาด้านสุขภาพและเดินทางกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านเกิดในตอนแรกซีเหย่าทำท่าจะออกตามหาแต่ก็ถูกหัวหน้าตุ๊งติ๊งเตือนสติไว้อย่าได้ยุ่งกับคนมีเจ้าของแล้วจะดีกว่า
          ต้าเฉินขับรถคู่ใจคันใหม่เข้ามาในซอยถนนแถบบ้านของตัวเองรถแท็กซี่คันหนึ่งแล่นมาจอดลงที่หน้าบ้านของเขาพร้อมกับขาสั้นๆของผู้หญิงคนหนึ่งที่ก้าวลงมาจากเบาะหลังในมือหิ้วข้าวของบางอย่างลงมาด้วยต้าเฉินชักสีหน้าไม่พอใจทุบกำปั้นลงบนพ่วงมาลัยก่อนจะแล่นรถเข้าไปจอดภายในบ้าน
          “คุณชายกลับมาแล้วหร...”
           ยังไม่สิ้นสุดเสียงต้อนรับของหัวหน้าแม่บ้านหรือแม่นมที่เลี้ยงต้าเฉินมาตั้งแต่เด็กๆแรงลมที่สวนทางกับคนเดินผ่านตรงหน้าทำเอาหัวหน้าแม่บ้านยืนชะงักอ้าปากค้างกลางอากาศก่อนจะหันหน้ามองตามไปจนสุดสายตา
          ก๊อกก๊อกก๊อก... ปังปังปัง.....
          จากเสียงเคาะประตูกลายเป็นเสียงทุบประตูด้วยแรงมหาศาลไม่นานเจ้าของห้องคนใหม่ก็เปิดประตูออกยังไม่ทันที่จะได้อ้าปากถามคนตัวใหญ่กว่าก็เดินเบียดคนตัวเล็กให้ก้าวถอยหลังเข้ามาภายในห้องอย่างไม่ทันตั้งตัวรู้สึกตัวและได้สติกลับมาก็มานอนหงายอยู่ปลายเตียงโดยมีร่างใหญ่คร่อมอยู่
          “เธอไปไหนมา!?”
           เสียงกึ่งถามกึ่งตวาดของต้าเฉินทำเอาลินลี่ตกใจตาโตเธอไม่เคยเห็นเขาโกรธขนาดนี้มากสุดก็เขกหัวเธอหรือไม่ก็ดึงปลายผมเตือนสติเบาๆจากอาการกวนๆของเธอเท่านั้น
          “ปะ...ไปข้างนอกมา”
          “ฉันบอกเธอแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ออกไป” เขาพูดทวนข้อแลกเปลี่ยนที่เขาให้เธอทำตามแลกกับการที่จะไม่บอกใครเรื่องที่เธอมาพักที่นี้
          "......"
          “แต่เธอก็ไม่ทำตาม... คงอยากออกไปให้พวกมันจับตัวไปขาย... ไปทำเรื่องอย่างว่ามากสินะหรืออยากจะให้ซีเหย่ามันมาเจอเธอจะได้ไปออดอ้อนมันให้พาไปหาที่ซุกนอนใหม่ล่ะ?”
          ลินลี่จ้องหน้าต้าเฉินอย่างไม่พอใจเธอไม่รู้ว่าเขาไปหงุดหงิดเรื่องอะไรมาแต่การที่เขามาพูดจาดูถูกเธอแบบนี้มันไม่สมเห็นสมผลและที่เขากำลังต่อว่าเธอนั้นไม่มีเค้าโครงเรื่องจริงเลยแม้แต่น้อยเธอไม่ได้ต้องการให้พวกนั้นมาจับตัวเธอไปหรือให้เพื่อนรักของเขามาเจอตัวเลยด้วยซ้ำแต่ที่ออกไปเพราะมีเหตุผลบางอย่างแต่ยังไม่ทันที่จะรวบรวมสติตอบเขาที่บันดาลโทสะก็ถูกเขาปิดปากซะก่อน
          “อะ...อื้อ...อื้อ”
          ลินลี่ทั้งผลักทั้งดันอกแกร่งและใบหน้าของเขาให้ออกไปจากริมฝีปากที่ถูกบดเบียดจากปากอวบอิ่มของเขาแต่ก็ไร้ประโยชน์เพราะแรงของมดตะนอยรึจะสู้แรงชายช้างสารได้ หนำซ้ำยังถูกเขายึดแขนทั้ง 2 ข้างออกอีกต่างหากเมื่อริมฝีปากบางๆถูกบดเบียดและถูกกดจูบอย่างรุนแรงทำให้เผลออ้าปากเพราะความเจ็บปวดเขาใช้จังหวะนี้แทรกลิ้นเข้าไปในปากของหญิงสาวก่อนจะกวาดกินข้างในอย่างเมามันส์
          “อ๊ากกกกกกกกกกก~”
          ต้าเฉินรีบสปริงตัวออกมายืนทันทีฟันแหลมคมกัดลงบนปลายลิ้นของเขาเมื่อเป็นอิสระได้เพียงชั่วครู่ลินลี่รีบถอยหลังกลับมาตั้งหลักพร้อมกับกำหมัดแน่นตั้งการ์ดเตรียมพร้อมขึ้นสังเวียน
          “คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอจะสู้ฉันได้หรอ?”
          ต้าเฉินยิ้มอย่างคนมีชัยเหนือกว่ายังไม่ทันที่ลินลี่จะโต้กลับเสียงเคาะประตูของหัวหน้าแม่บ้านก็ดังขึ้นต้าเฉินออกไปอย่างจำใจก่อนจะสั่งให้หัวหน้าแม่บ้านดูเธอไว้ห้ามออกจากห้องจนกว่าเขาจะกลับมา
 
          “ฮัลโหล” ต้าเฉินคว้าโทรศัพท์บ้านขึ้นมาแนบหูพร้อมกับเสียงที่ดูอารมณ์ไม่ดี
          (พ่อคิวทอง...กว่าจะติดต่อได้ มือถือก็ไม่ยอมรับสายแม่ ดีนะที่แม่โทรเข้าบ้านถึงรู้ว่าลูกกลับมาแล้ว)
          “สงสัยมือถือผมแบตหมดว่าแต่ทำไมแม่...”
          (ตอนนี้แม่(ตามมา)อยู่กับพ่อที่ฮ่องกงแล้วนะ พ่อเขาลืมเอกสารสำคัญไว้ที่บ้านแม่เลยแวะบินกลับบ้านก่อน ก่อนมาหาพ่อจะถือโอกาสมาพักผ่อนซะด้วยเลยว่าแต่...)
          “ครับ?”
          (หนูลินลี่ถึงบ้านรึยังลูก? พอดีแม่รีบๆเลยลืมหยิบของบางอย่างมาเลยวานให้หนูลินลี่เอามาให้เห็นบอกว่าขากลับจะขอแวะซื้อของใช้ส่วนตัวด้วยแม่รีบเลยไม่ทันได้ขอเบอร์ติดต่อไว้เฮ้อ~ ต้องทำให้หนูลินลี่วิ่งวุ่นไปด้วยเลย)
          “เอ่อ...ถึงแล้วครับ”
           ต้าเฉินถึงกับหน้าถอดสีเขาเข้าใจเธอผิดคิดว่าเธอกำลังจะชิ่งออกจากบ้านเพื่อหาที่พึ่งใหม่อย่างซีเหย่าถ้าเธอจะทำแบบนั้นมันก็ไม่ผิดอะไรแต่ตอนนี้เธอกำลังแกล้งเป็นแฟนเขาอยู่เธอจะทำแบบนั้นไม่ได้
          ต้าเฉินเดินกลับขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่สำนึกผิดเต็มๆเขายืนเคาะประตูห้องที่ถูกล็อคจากด้านในแต่ไร้ซึ่งการตอบกลับใดๆ  หากจะคิดว่าเธอไปแล้วก็เป็นไปไม่ได้เพราะหัวหน้าแม่บ้านก็เฝ้าอยู่และยิ่งหนีไปทางหน้าต่างเป็นไปไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะห้องของเขาอยู่ชั้นบนที่สูงจากพื้นเดินดินตั้ง 7 เมตร ขืนกระโดดลงไปไม่ตายก็เดี้ยง
          “เปิดประตูให้ฉันหน่อย!” ต้าเฉินตะโกนเพื่อให้คนข้างในเปิดประตูต้อนรับเขาเหมือนทุกครั้งเงียบ
          “ฉันจะอาบน้ำต้องการชุดนอน”
          สักพักเสียงลูกบิดประตูกำลังสั่นไหวเขายิ้มน้อยๆให้กับประตูที่กำลังจะเปิดออกพร้อมกับรับชุดนอนที่ปะทะเข้ากับใบหน้าขาวๆเต็มๆตามด้วยเสียงกระแทกปิดประตูใส่หน้าชุดนอนสีเทาตกลงบนพื้นพร้อมกับสิ้นสุดเสียงปิดประตู แต่ยังเหลือเนื้อผ้าชิ้นเล็กที่ยังคงติดอยู่บนใบหน้าของเขาต้าเฉินหยิบเนื้อผ้าสีขาวที่ค้างอยู่บนหน้าของเขากางเกงใน
          ก๊อกก๊อกก๊อก...
          “ฉันมาเอาชุดทำงาน”
          พรึบ!
          เสื้อสีขาวกางเกงสีดำแจ๊คเก็ตสีดำและกางเกงในสีขาวถูกโยนใส่หน้าเขาเหมือนเมื่อคืนตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อนและทำถึง 2 ครั้งติดต่อกันต้าเฉินคว้าเสื้อผ้าที่ตกลงบนพื้นมากำไว้ในมือแน่นก่อนจะพาลเตะประตูดัง
          ปึง!
          “ลินลี่! ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครกล้าโยนเสื้อผ้าใส่ฉันมาก่อนขนาดแม่ยังไม่เคยทำแบบนี้!”
          “ทำไม?” ลินลี่เปิดประตูออกมาเผชิญหน้ากับต้าเฉินเขามองหน้าเธอที่จ้องเขาอย่างเคืองๆเมื่อไล่ลำดับสายตาลงไปความรู้สึกผิดก็แล่นมาปะทะหน้าเขา
          รอบดวงตาที่ช้ำบ่งบอกว่านอนร้องไห้มาทั้งคืนรอยช้ำจนกลายเป็นรอยแตกที่ริมฝีปากของเธอทำเอาเขาแทบไปต่อไม่เป็น
          “จะไล่ฉันออกจากบ้านคุณก็ได้นะฉันจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
          “ไม่!” ต้าเฉินเดินไปดักหน้าประตูไม่ให้เธอก้าวออกมา
          “ในเมื่อคุณไม่ให้ฉันไปงั้นห้องนี้ก็เป็นของฉันอาณาเขตของฉันและคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามา”
          “แต่ห้องนี้เป็น...”
          ปัง!
          ลินลี่ปิดประตูกระแทกใบหน้าขาวๆของต้าเฉินที่จะประท้วงเอาห้องของเขาคืนแต่ก็ต้องสปริงตัวกลับมาเพราะแรงกระแทกที่ไม่ไว้หน้าหล่อๆของเขาเขากำหมัดแน่นหวังจะทุบประตูห้องแต่ก็ต้องค้างไว้กลางอากาศ
          “ถุงเท้าฉันล่ะ! ไม่หยิบมาให้แล้วฉันจะใส่รองเท้ายังไง!?”
          “ไม่มีก็ไม่ต้องใส่”
 
*****************************
เขาโกรธกันแล้ว... แต่ก็คงโกรธกันได้ไม่นานหรอกเชื่อไรท์(?)สิ
รี๊ดเดอร์ : 
ไรท์เอง : เชื่อ!!!!!
รี๊ดเดอร์ : 
ไรท์เอง : บอกให้เชื่องายยยยยย!!!!!!!!
 
จะอัพให้ติดๆกันทดแทนที่หายไปเลยนะเจ้าค่ะ