หนีหนี้..เลยเจอรัก

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

          พรึบ!

          การเคาะประตูและโยนชุดที่ต้องใส่ในแต่ละวันออกมากเป็นกิจวัตรประจำวันในรูปแบบใหม่ของต้าเฉินกับลินลี่ไปแล้ว ต้าเฉินจะต้องนำใบหน้าขาวๆไปรอรับชุดที่หน้าห้อง เขาไม่รู้วิธีง้อผู้หญิงเพราะชีวิตคุณชายสุดหล่อแบบเขามีแต่ผู้หญิงมาตามเอาใจเขาแค่พาพวกเธอไปกินข้าวร้านหรูๆราคาแพงๆซื้อของขวัญราคาแพงๆให้พวกเธอก็ดี๊ด๊าแล้ว

          แต่กลับผู้หญิงคนนี้ใช้วิธีพวกนั้นไม่ได้เลยเพราะอะไรน่ะหรอ..... ก็ชุดที่เธอล้วนแต่โยนใส่หน้าเขาถ้าไม่เป็นเสื้อสีเขียวก็กางเกงสีแดงแทนบางวันได้ถุงเท้าสีเหลืองมาใส่อีกด้วยแต่ถ้าวันไหนของขวัญถูกใจเธอเขาก็จะได้รับชุดอย่างปกติคนทั่วไปใส่กันแต่วันนี้คงไม่ใช่สงสัยเธอจะไม่ชอบของที่ซื้อให้เมื่อวาน

          “ฮ่าฮาฮ่าฮาฮ่า”

           เสียงหัวเราะจากเพื่อนร่วมงานในสถานีตำรวจทำเอาเขาอยากจะซุกหน้ามุดดินหนีเพราะชุดที่ลินลี่โยนออกมาให้เขาใส่

          “ไอ้ต้าเฉิน... ฮ่าฮาฮ่าแกไปให้สไตลิสต์ที่ไหนเลือกชุดมาให้ว่ะฮ่าฮาฮ่า” ซีเหย่าทั้งถามทั้งหัวเราะไปในคราวเดียวกัน “อย่าบอกนะว่าเป็นสาวที่แกซื้อของขวัญไปให้ตลอดทั้งอาทิตย์นี้น่ะ”

          “อืม”

           ต้าเฉินตอบแบบเรียบๆเขาไม่รู้ว่าทำไมของขวัญที่เขาซื้อให้เธอถึงไม่ชอบเพราะทุกชิ้นมีราคาที่สูงพอสมควรผ่านมาเป็นอาทิตย์แล้วเขาได้ชุดอย่างคนปกติแค่วันเดียวและวันนั้นก็คือวันที่เขาซื้อดอกไม้ไปให้เมื่อเทียบกับสร้อยเพชร อาหารจากภัตตาคารหรู และกระเป๋ารุ่นลิมิตเต็ด แต่ดอกไม้ช่อเดียวกับทำให้ชีวิตเขาปกติได้

          ดังนั้นวันนี้ต้าเฉินจึงตัดสินใจที่จะเลือกซื้อดอกไม้ไปให้ลินลี่เพื่อวันพรุ่งนี้ที่ปกติของเขาเอง เมื่อก้าวเท้าเข้าไปในร้านดอกไม้เขาแทบอยากจะมุดลงดินเดินแทนเสื้อสีสว่าง(อย่างสีเหลือง)กับกางเกงลายหมากรุกสีส้มโดดเด่นกว่าใคร ทำเอาพนักงานในร้านและลูกค้าต่างพากันมองมาที่เขาเป็นตาเดียวไม่รู้ว่าแว่นตาดำกับหมวกจะช่วยเหลือชีวิตเขาได้มากแค่ไหน

          เขารีบเดินดูดอกไม้โดยเลือกดอกให้ต่างจากคราวก่อนและไปสะดุดที่ต้นไม้ชนิดหนึ่งดอกสีขาวเป็นรูปไข่โค้งงอเล็กน้อยปลายดอกเรียวแหลมส่วนใบก้านยาวเป็นสีเขียวเข้มหากขยับเข้าไปใกล้ๆจะได้กลิ่นหอมอ่อนๆต้าเฉินชี้นิ้วไปยังกระถางต้นไม้เล็กๆ

          ก๊อกก๊อกก๊อก...

          พรึ่บ!

          “ฮ่าฮาฮ่าฮาฮ่า”

          ลินลี่มองสภาพต้าเฉินที่ใส่ชุดที่เธอโยนให้เมื่อเช้าก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา  ต้าเฉินมองหน้าเธออย่างเคืองๆแต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะกำลังง้อสาวอยู่ ลินลี่ทำจมูกฟุดฟิดเมื่อกลิ่นหอมบางอย่าง มันไม่ใช่อาหารระดับห้าดาวที่เขาเคยสั่งมาให้เธอ เธอมองกระถางต้นไม้เล็กๆในมือของเขาทั้ง 2 ข้างก่อนจะรับมาและกลับเข้าห้องไปเหมือนอย่างเคย

          ก๊อกก๊อกก๊อก...

          เสียงเคาะประตูคราวนี้ไม่ใช่ของต้าเฉินแต่เป็นหัวหน้าแม่บ้านลินลี่เปิดประตูให้หัวหน้าแม่บ้านเข้ามาข้างในเธอนั่งลงบนเตียงก่อนจะคว้ามือทั้ง 2 ข้างของลินลี่ไปวางไว้บนตักเธอ

          “ป้าว่าคุณชายคงสำนึกผิดแล้วล่ะค่ะเลิกแกล้งคุณชายเถอะนะคะ”

          “สำนึกผิดจริงหรอค่ะ? พอไปข้างนอกเขาอาจจะไปซื้อชุดใหม่เปลี่ยนก็ได้พอกลับบ้านก็เปลี่ยนใส่ชุดที่หนูโยนให้”

          “คุณชายใส่ชุดที่คุณหนูลินลี่โยนให้ทุกวันโดยไม่เปลี่ยนเลยนะคะป้าโทรเช็คกับคนที่ทำงานแล้วและคุณชายยังใส่ชุดพวกนั้นไปซื้อของในห้างสั่งอาหารที่ภัตตาคารและก็เข้าร้านดอกไม้เพื่อซื้อของให้คุณหนูป้าว่าแค่นี้ก็แสดงถึงความจริงใจมากพอแล้วนะคะ”

          หัวหน้าแม้บ้านพูดจบก็เดินออกไปสร้างปมเล็กๆไว้ในใจของเธอเธอรู้ดีว่าการกระทำของเธอมันมากเกินไปทั้งที่เขาเป็นผู้มีพระคุณช่วยเหลือชีวิตเธอไว้แต่สิ่งที่เขาทำกับเธอวันนั้นก็สร้างบาดแผลให้เธอเช่นกันลินลี่เหม่อไปยังกระถางต้นไม้ที่วางเคียงคู่กันอยู่บนโต๊ะทำงาน ฉันเล่นแรงไปรึเปล่านะ?

          ก๊อกก๊อกก๊อก...

          เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้งในเช้าวันใหม่เจ้าของห้องเดินไปเปิดประตูให้ผู้มาเยือนเขาหลับตาปี๋พร้อมกับรอรับเสื้อผ้าที่จะปะทะเข้าหน้าแต่ก็วางเปล่ามีเพียงประตูที่เปิดทิ้งไว้เชิญชวนให้เข้ามาข้างในต้าเฉินเดินเข้ามาอย่างงงๆวันนี้เขาสามารถเข้าห้องนอนตัวเองได้ด้วย

          “ฉันขอโทษที่แกล้งคุณ”

           ลินลี่ที่นั่งอยู่ปลายเตียงพูดขอโทษเมื่อต้าเฉินเดินเข้ามาถึงกลางห้องเขาหันมามองเธอเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยุดที่ตู้เสื้อผ้าด้านในสุดและถอดชุดนอนออกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเธอเกือบเอามือปิดตาแทบไม่ทัน “คะ...คุณทำอะไรน่ะ”

          “เปลี่ยนชุดไงเธอคิดว่าชุดนี้เป็นไงบ้าง?”

          ต้าเฉินขอความคิดเห็นลินลี่ค่อยๆเลื่อนมือที่ปิดตาลงมองไปยังมุมในสุดของห้องแต่ก็ต้องร้องกรี๊ดขึ้นมาใหม่เมื่อคนที่ถามความคิดเห็นนั้นยังคงไม่สวมชุดอะไรนอกจากบ็อกเซอร์ตัวเดียวเขายืนหัวเราะอย่างสนุก

          “ฮ่าฮาฮ่าฮาฮ่าฮา”

          “คะ...คุณแต่งตัวไปแล้วกันดะ...เดี๋ยวฉันไปรอข้างนอก” พูดจบก็รีบลุกขึ้นโดยลืมมองทางข้างหน้าทำให้ชนเข้ากับกำแพงจนหงายหลังด้วยสัญชาตญาณและความว่องไวของตำรวจเขาเข้ามาคว้าเอวเธอไว้ทัน

          ลินลี่อยู่ในอ้อมกอดของต้าเฉินสายตาประสานกันอยู่พักหนึ่งลินลี่รีบหลบสายตาของเขาลงมาก็เจอกับแผงอกใหญ่กล้ามเนื้อแน่นๆจับกันเป็นก้อนเห็นเส้นแบ่งอาณาเขตของเนื้อแน่นๆที่แผ่นอกไปจนถึงหน้าท้องหากมองต่ำลงไปกว่าสะดือก็จะเจอขอบกางเกงบ็อกเซอร์และหยดน้ำสีแดงๆที่ไหลชนขอบกางเกงบ็อกเซอร์

          “เฮ้ย! เลือดกำเดาไหล!!” เสียงต้าเฉินร้องโวยวายพร้อมกับจับหน้าเธอให้หงายขึ้น

ลินลี่ยกมือขึ้นจับจมูกตัวเองก็พบกับน้ำแดงจำนวนมากไหลออกมากจากจมูกของเธอ ต้าเฉินคว้าผ้าที่อยู่ใกล้มือมาซับห้ามเลือดไม่รู้ว่าเป็นเพราะชนกำแพงแรงเกินไปหรือก้อนเนื้อบนตัวของต้าเฉินที่ทำให้เลือดสูบฉีดได้ขนาดนี้เธอรีบเดินออกจากห้องปล่อยให้เขาแต่งตัวไป

          “คุณหนูลินลี่!!!”

          หัวหน้าแม่บ้านผ่านมาเห็นลินลี่ที่วิ่งออกมาแบบไม่มองทางจึงเรียกเธอไว้ก่อนจะตกใจทำตาโตเมื่อเธอหันหน้ามาหาไม่ใช่ว่าเธอตกใจกับเลือดกำเดาที่ไหลทะลักออกมา แต่มีสิ่งที่หน้าตกใจมากกว่านั้นคือผ้าซับเลือดสีขาวในมือเธอต่างหาก ลินลี่มองตามสายตาของหัวหน้าแม่บ้านที่มองมายังผ้าตรงหน้าเธอเธอยื่นมันออกมาดูคลี่ผ้าผืนเล็กๆนั้นออก

          “กรี๊ดดดดดดดดดดดด~”

          ในห้องนอนที่ทิ้งไว้ให้เหลือเพียงต้าเฉินเขายังคงแต่งตัวต่อไปหากเดินตามออกมาตั้งแต่ตอนนั้นคงได้เป็นตากุ้งยิงกันทั้งบ้าน หลังจากแต่งตัวเรียบร้อย... เขานึกขึ้นได้ว่าลืมเรื่องสำคัญบางอย่างไป เขาหยิบของบางอย่างออกจากตู้ก่อนที่ลินลี่จะเดินชนกำแพงแต่ตอนนี้สิ่งนั้นกลับหายไปจากในตู้และห้องนอนด้วยเช่นกัน

          “เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย~”

          กางเกงในหาย!!!!!

**************************

โจรขโมยกางเกงใน??

ใครกันช่างกล้าเข้ามาล่วงขะ.. แค่กๆๆๆ คองูเห่าถึงในห้อง