หนีหนี้..เลยเจอรัก

          ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

          “คุณตำรวจ?”

           ลินลี่เปิดประตูต้อนรับต้าเฉินแต่เช้าตรู่เขาเดินเข้ามาหยิบเสื้อผ้าภายในห้องนอนที่ถูกเธอแย่งชิงไปก่อนจะเดินกลับไปยังห้องที่เล็กกว่า

          ก๊อกก๊อกก๊อก.....

          “มีอะไรหรอค่ะคุณตำรวจ?” ลินลี่เปิดประตูต้อนรับต้าเฉินอีกครั้ง

          “แม่ให้มาตามเธอไปกินข้าว”

          ลินลี่มองดูนาฬิกาข้อมือที่บอกว่าถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้วเธอเดินตามต้าเฉินลงไปที่โต๊ะอาหารหมุนขนาดใหญ่ที่มีผู้เป็นแม่นั่งรออยู่ลินลี่รีบโค้งคำนับขอโทษที่ทำให้ต้องรอเธอ

          ก๊อกก๊อกก๊อก.......

          “มีอะไรอีกหรอค่ะคุณตำรวจ?”

          ลินลี่เปิดประตูให้ต้าเฉินในตอนค่ำเขาเดินเข้าไปวุ่นวายกับตู้เสื้อผ้าก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับชุดนอนกลับไปยังห้องนอนเล็กที่อยู่ถัดไป

          ก๊อกก๊อกก๊อก...(เช้า)

          ก๊อกก๊อกก๊อก.....(เที่ยง)

          ก๊อกก๊อกก๊อก.....(เย็น)

          ต้าเฉินจะต้องมาเคาะประตูห้องนอนของตัวเองเป็นประจำทุกวันจนเจ้าของห้องคนใหม่รู้เวลาต้องมาเปิดประตูไม่รู้ว่ากิจวัตรเคาะประตูผ่านไปนานกี่วันวันลาพักร้อนของต้าเฉินใกล้จะหมดลงพรุ่งนี้แล้วสินะที่เขาจะต้องเริ่มไปทำงาน

          และไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่คุยเรื่องขอคืนห้องให้ต้าเฉินแต่คุยแล้วกลับได้คำตอบว่ามาให้ลินลี่นอนห้องนั้นหากต้าเฉินอยากจะกลับไปนอนที่ห้องตัวเองก็ได้แต่ลินลี่ยังคงต้องนอนห้องนั้นเช่นเดิมสรุปง่ายๆหากต้าเฉินจะอยากได้ห้องคืนต้องยอมนอนกลับลินลี่เจ้าของห้องคนใหม่ความคิดของผู้เป็นแม่เฉียบขาดจริงๆ

          “ต้าเฉิน! ต้าเฉิน!!” ลินลี่สามารถพูดเป็นกันเองกับเขาได้อย่างสบายๆเขายังคงจ้องไปยังปฏิทินที่กำกับวันไปทำงานในวันพรุ่งนี้

           “เริ่มขี้เกียจไม่อยากไปทำงานแล้วล่ะสิหรือว่ากลัวจะคิดถึงฉัน...คุณแฟน”

          “ประสาท”

          เขาหันไปติเธอก่อนจะเดินออกมาเขาแค่กำลังคิดว่า...พรุ่งนี้แล้วสินะที่เขาจะต้องไปเจอซีเหย่าไม่ใช่ว่าเขากลัวซีเหย่าจะรู้เรื่องแต่ไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไงให้ซีเหย่าเข้าใจสถานการณ์นี้ยิ่งคนรู้น้อยยิ่งดีต่อความปลอดภัยของลินลี่เองและที่สำคัญลินลี่เองก็ขอไม่ให้เขาบอกใครด้วย

          ก๊อกก๊อกก๊อก...

          “อรุณสวัสดิ์! คุณแฟน!!!”

           ลินลี่เปิดประตูแทบจะในทันทีที่สิ้นสุดเสียงเคาะประตูพร้อมกับกล่าวต้อนรับเสียงใสแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อคนตรงหน้าบอกบุญไม่รับ

          “เอ่อ...เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือช่วยตัวเองจนถึงเช้า?”

          “ยัยลามก...”

          ต้าเฉินว่าเธอก่อนจะผลักหัวเธอเบาๆเพื่อเดินผ่านเข้าไปในห้องแทนที่จะเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเขากลับเดินไปทิ้งตัวลงบนเตียงนอน นอนคว่ำหน้าอยู่สักพักก่อนจะหันมาทางลินลี่ที่นั่งลงบนเตียงข้างๆเขามองหน้าเธอเพื่อจะถามหาคำตอบบางอย่างแต่ก็ต้องหยุดมัน ลินลี่มองการกระทำของเขาก่อนจะเข้าใจอาการหน้าบอกบุญไม่รับ

          “คุณยังจำที่ฉันขอคุณได้มั้ย? เรื่องของฉันคนรู้น้อยจะเป็นผลดีมากกว่า” ลินลี่หันไปมองต้าเฉินที่นอนคว่ำหน้า “ต่อให้เขาเป็นเพื่อนที่คุณรักมากแค่ไหนฉันขอนะคะแต่ถ้ามันทำให้คุณลำบากใจหรือรู้สึกอึดอัดมากเกินไปฉันจะรีบหาที่อยู่ใหม่ฉันลองหาไว้หลายที่อยู่น่าจะ...”

          หมับ!

          แขนยาวๆเอื้อมขึ้นมาคว้าคอคนพูดมากให้ล้มลงไปนอนราบบนเตียงลินลี่หันหน้าไปทางต้าเฉินที่ยังคงนอนหลับตาอย่างคนใช้ความคิด

           “อย่าพูดมากได้มั้ย? เสียงเธอมันรบกวนการพักสมองของฉันมากเลย” เขาพูดพร้อมกับกระชับแขนยาวๆที่วางพาดบนลำคอของเธอให้แน่นขึ้น

          ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อคืนต้าเฉินนอนน้อยไปหรือว่าเขาตื่นเช้ากว่าปกติหลังจากเข้ามาในห้องนอนที่ต้องจำใจยกให้ลินลี่เขาก็เผลอหลับไปอีกครั้งแต่เพราะอาการคันยิบยุบที่ริมฝีปากทำให้เขาต้องลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้งเส้นผมสีดำเป็นก้อนจำนวนหนึ่งอยู่ในปากของเขาไออุ่นๆรดอยู่บริเวณแผ่นอกใหญ่

          เขาต้องตกใจอีกครั้งเมื่อเห็นสภาพตัวเองนอนกอดลินลี่เธอนอนหลับอย่างสบายใจใช้แขนของเขาหนุนลองแทนหมอนเขาค่อยๆขยับตัวออกอย่างช้าๆเพื่อไม่เป็นการไปรบกวนการนอนของอีกฝ่ายแต่กว่าจะขยับตัวออกจากเตียงได้ก็กินเวลาไปเกือบชั่วโมง 

          “กลับมาทำงานวันแรกหลังจากลาพักร้อนไปก็มาสายเลยนะ” ซีเหย่าเดินมาตบบ่าเพื่อนเขาคว้าเก้าอี้มานั่งลงข้างๆ “แกรู้มั้ย? ฉันไปหาคุณลินลี่ที่ทำงานมาคนที่นั่นบอกว่าเธอลาพักร้อนกลับบ้าน”

          “ขานายหายดีแล้วหรอ?” ต้าเฉินเปลี่ยนเรื่องคุย

          “นี่ใคร... ซีเหย่าคนเหล็กหัวใจแกร่งนะโดนยิงแค่ถากๆ 4-5วันก็หายแล้ว” ซีเหย่าทำหน้าตาภูมิอกภูมิใจก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าถูกชักนำให้เปลี่ยนเรื่องก่อนจะวกลับเข้าเรื่องตัวเอง “วันนี้นายไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

          “ไปไหน?”

          “ไปหาคุณลินลี่ไงคนที่ทำงานบอกว่าวันนี้คุณลินลี่จะกลับมาทำงานไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะๆๆๆๆๆ”

          ซีเหย่าเขย่าแขนเพื่อนไปมาหากเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักๆทำแบบนี้คงปฏิเสธไม่ลงแต่การกระทำเหล่านั้นเกิดจากผู้ชายร่างสูงหน้าตาคมเข้มมาดแมนเต็มร้อยอย่างซีเหย่าบอกได้คำเดียวขนลุก!

          ต้าเฉินไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าตอบตกลงเท่านั้น  เขากำลังนึกถึงคำพูดเมื่อเช้าที่ลินลี่พูดกับเขาก่อนที่จะหลับไป หาที่อยู่ใหม่? นี่เธอกำลังจะหนีออกจากบ้านฉันงั้นหรอ? ความรู้สึกทั้งโล่งอกและเป็นกังวลถาโถมเข้ามาพร้อมกัน

          คำพูดของลินลี่เมื่อเช้าทำให้เขาอารมณ์แปรปรวน เขาดีใจที่จะได้ห้องนอนตัวเองคืน แต่เขาก็รู้สึกกังวลถ้าปล่อยให้ผู้หญิงตัวคนเดียวไปเจอพวกทวงหนี้ อุตส่าช่วยมาตั้งครึ่งทางแล้วจะปล่อยให้ไปเจออันตรายคนเดียวได้ยังไง

          ต้าเฉินเดินออกไปหน้าสถานีโทรศัพท์ไปยังบ้านเพื่อถามว่าเธอยังคงอยู่บ้านของเขาอยู่หรือไม่และคำตอบที่ได้คือเธอยังอยู่งั้นที่ซีเหย่าบอกว่าวันนี้เธอจะกลับไปทำงานก็ไม่จริงน่ะสิ? ต้าเฉินตั้งใจจะเข้าไปคุยเรื่องนี้กับซีเหย่าข้างในแต่ก็ถูกตำรวจจำนวนหนึ่งพร้อมซีเหย่าวิ่งออกมาจากสถานี

          “เกิดเหตุจลาจลที่ลานxxx”

          สิ้นสุดเสียงบอกกล่าวของซีเหย่าต้าเฉินก็วิ่งตามตำรวจเหล่านั้นออกไปณสถานที่เกิดเหตุ  วัยรุ่นจำนวนหนึ่งกำลังทะเลาะวิวาทกัน บ้างก็ใช้อาวุธ บ้างก็ต่อสู้ในระยะประชิดตัว มันไม่ใช่เหตุจลาจลที่ใหญ่โตเป็นเพียงการทะเลาะวิวาทของกลุ่มวัยรุ่นเท่านั้น

          แม้จะเป็นเพียงการทะเลาะวิวาทของวัยรุ่นแต่กว่าจะเคลียร์สถานการณ์ไปได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรเพราะวัยรุ่นแรงเหลือเฟือสามารถต่อยตีกันได้นานและยิ่งพกอาวุธ กว่าจะเข้าไปจับกุมควบคุมตัวได้ก็กินเวลาไปเยอะหลังจากควบคุมกลุ่มวัยรุ่นที่สร้างความเดือดร้อนไปสถานีตำรวจได้ซีเหย่าก็ชวนต้าเฉินชิ่งหนีไปเฝ้าลินลี่ที่ทำงาน ต้าเฉินไม่อาจปฏิเสธได้เพราะเขารับปากเพื่อนไปแล้ว

          ระหว่างรอให้ถึงเวลาเลิกงาน 16:30 น.

          เหลือเวลาอีกเกือบชั่วโมงที่จะถึงเวลาเลิกงานของลินลี่ต้าเฉินถูกซีเหย่ารบเร้าให้มาเลือกของขวัญไปให้ลินลี่แต่เพราะพวกเขาเป็นผู้ชายทั้งคู่มาเลือกของขวัญหวานแหว๋วทำให้เป็นที่จับตามองของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาต้าเฉินจึงขอชิ่งมานั่งรอเพื่อนที่ร้านกาแฟใกล้ๆแทน

          ด้วยรูปร่างหน้าตาที่เป็นอาวุธพิชิตสาวๆของต้าเฉินเรียกความสนอกสนใจของสาวๆแถวนั้นได้เป็นจำนวนมากเขายิ้มทักทายสาวๆที่มองมาทางเขาเป็นตาเดียวก่อนที่สายตาเหยี่ยวจะไปหยุดลงที่หญิงสาวหน้าตาคุ้นๆคนหนึ่งที่กำลังเดินอยู่อีกฟากของถนน

          เขารีบวิ่งไปยังปลายทางที่หญิงสาวคนนั้นอยู่แต่เมื่อไปถึงกลับพบแต่ความว่างเปล่าเขามองซ้ายมองขวามองหน้ามองหลังแต่ก็ยังไม่พบหญิงสาวคนที่กำลังตาม

          นี่เราคิด(ถึง)ขนาดนี้เลยหรอเนี่ย? ต้าเฉินลูบหน้าตัวเองเพราะเขาคงกังวลเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นมากเกินไปจนตาฝาด

******************

คิดแต่ไม่ถึง~ คิด คิด แต่ไม่ถึงเธอ~ 

รู้สึกสงสารตะหนูซีเหย่าของมี๊~~
ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลย