Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

     อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง

   เขาจำได้จากการบอกเล่าของคนเฒ่าคนแก่ภายในอาณาจักร ว่าสไลม์คือ1ในจำพวกของมอนสเตอร์ อันที่จริงพวกเขายังบอกมาด้วยอีกว่าพวกมันนั้นอ่อนแอและหายาก แต่เหมือนที่เขาลือกันมันคงจะไม่จริงเลยซักนิด เพราะไอ้ที่กระโดดไปมาเป็น10ตัวอยู่ตรงนี้เนี่ยแหล่ะคือข้อพิสูจน์

    แล้วอริสล่ะเธออยู่ที่ไหน กริมจำได้ว่าก่อนที่จะหมดสติไปเขาดึงร่างของเธอมากอดไว้แน่น แต่พอฟื้นกลับขึ้นมาเขาก็ไม่พบร่างของเธอเสียแล้ว หรือว่าอาจจะเกิดเรื่องร้ายๆอะไรขึ้นซักอย่างกับหล่อน

   อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง  

    สไลม์หลากสีพวกนั้นต่างพากันกระโดดออกห่างในลักษณะของแถวตอนเรียงหนึ่ง กริมที่ตอนนี้เอาแต่นั่งเรียงลำดับเหตุการณ์อยู่ที่เดิม หยิบเครื่องย้ายมวลสารขึ้นมาสำรวจพบว่ามันแตกละเอียดไปหมดแล้ว มันคงเป็นผลมาจากการกระแทกและแน่นอน เขาคงจะใช้งานเจ้าเครื่องนี่เพื่อกลับไปยังจุดที่เขาจากมาไม่ได้อีกแล้ว 

    อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง

    พวกสไลม์หยุดกระโดดอยู่ที่พุ่มไม้พุ่มหนึ่ง ลักษณะการกระโดดคือวนรอบไปมาอยู่ที่เดิม หรือว่าอาจจะเป็นอริสที่ตอนนี้หล่อนก็คงร่วงลงมาสถานที่เดียวกันกับเขา 

"โอ๊ย....ชั้นตายแล้วใช่มั้ย......เดี๋ยวนะ ขนาดตายแล้วนายยังตามมารังควานฉันอีกเหรอ"

    อันที่จริงยังไม่ตายต่างหาก แต่ที่กริมนั่งนิ่งปล่อยให้เธอที่ฟื้นคืนสติกลับมาและโวยวายอยู่แบบนั้นมันเป็นเพราะเขาไม่ค่อยได้คุยกับผู้หญิง อันที่จริงก็ไม่เคยเลยด้วยซ้ำ เพราะฐานะทางสังคมบวกกับอาชีพของเขามันเป็นของธรรมดาที่ใครๆก็มักจะเมิน

     ในที่สุดเธอก็หยุดบ่นแล้วหันไปสนใจกับพวกสไลม์หลากสีตรงหน้า ในตอนแรกกริมคิดว่าหล่อนคงจะตกใจแล้วกรี๊ดลั่นป่า แต่ความจริงมันตรงกันข้ามเพราะอริสกลับอุ้มมันขึ้นมาพร้อมกับกอดเอาไว้แน่น

     อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง   

"น่ารักจังเลย บนสวรรค์มีตัวน่ารักแบบนี้ด้วยเหรอ"

    บนสวรรค์? เธอคงจะเข้าใจผิดอย่างแรง กริมจึงตัดสินใจบอกความจริงแก่เธอออกไป ในตอนแรกอริสสลดลงเล็กน้อย แต่พอนึกขึ้นได้ว่าหล่อนหนีพ้นเงื้อมมือของขุนนางชั่วพวกนั้นได้แล้ว จึงเปลี่ยนสีหน้าเป็นสดใสแล้วหันมาเล่นกับพวกสไลม์ต่อ

"เอ่อ....เราจะเอายังไงต่อดี" กริมเอ่ยถามความเห็นออกไป เพราะเขาและหล่อนคงจะกลับไปยังอาณาจักรเอลเทเชียไม่ได้อีกแน่ๆ และหากจะกลับไปก็คงโดนโทษหนักแหงๆ

"ยังไม่รู้เหมือนกัน แต่ชั้นจำได้นะ ว่าที่ที่เราอยู่คือป่า บลัดฟรอเลส"

      ป่าบลัดฟลอเรส ชื่อนี้ได้ยินทีไรเป็นต้องขนลุกทุกที มันคือป่าที่ถูกขนานนามว่าเป็นแหล่งต้นกำเนิดของมอนสเตอร์ ที่อยู่ห่างออกไปทางตะวันออกจนสุดทวีปของอาณาจักรเอลเทเชีย

     อริสยังเล่าต่ออีกว่า สาเหตุที่เธอรู้ว่าที่นี่คือป่าบลัดฟอเรส มันเป็นเพราะในตอนเด็กๆเธออ่านหนังสือเกี่ยวกับพวกมอนสเตอร์บ่อย และในหนังสือยังบอกอีกว่า สไลม์เหล่านี้ดำรงชีพอยู่ได้เพียงแค่ในป่าแถบนี้เท่านั้น

"ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ?"

"เอ่อ....กะ..กริม"  

"ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้นชื่ออริส" 

     อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง

"เอ๋ ทำไมถึงไปหานายกันหมดเลยล่ะ "

     มันค่อนข้างแปลกที่เหล่าสไลม์พวกนั้นต่างกระโดดเกาะไปมาตามจุดต่างๆบนร่างกายของเขา อริสมองมาด้วยสายตาที่อิจฉาพลางลุกขึ้นยืนเดินมาแย่งไป1ตัว โดยเลือกหยิบตัวสีฟ้าที่เกาะอยู่บนหัวของกริมที่ดูจะฟูฟ่องและยุ่งเหยิง

"ไม่รู้ล่ะ ตัวนี้ต้องเป็นของชั้น " 

    มันดิ้นและกระโดดกลับมาบนหัวของเขาอีกรอบ กลายเป็นว่าอริสที่ตอนนี้ถูกพวกมอนสเตอร์เมินเสียแล้ว กลับกันกับเขาที่พวกมันดูเหมือนจะให้ความสนใจมากเป็นพิเศษ

"เอาเป็นว่าเราควรหาอะไรกินกันก่อนดีมั้ย?" 

    กริมพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นปกติ ทั้งที่ในใจเขารู้สึกหวั่นๆอยู่ไม่น้อย ก็แน่ล่ะ สไลม์ทุกตัวตอนนี้เกาะติดหนึบอยู่บนตัวของเขาแถมเจ้าตัวสีฟ้าที่เกาะอยู่บนหัว ยังกระโดดไปมาราวกับดีใจเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นใหม่ซะด้วย

"จะไปหาอะไรกินได้ล่ะ มีแต่ป่า " อริสพูดด้วยน้ำเสียงเชิงประชดประชัด หล่อนรู้สึกไม่พอใจที่สไลม์สุดน่ารักพวกนั้นไม่ให้ความสนใจกับเธอเหมือนเขาเลย แต่ดูเหมือนว่าสัญญาณแห่งการปรองดองจะมาถึงไวเกินคาด เพราะท้องของทั้งคู่ต่างร้องออกมาเสียงดังเพราะความหิว

   โคร่ก........~

     อริสหน้าแดงระเรื่อผิดปกติ เพราะการปล่อยให้ท้องร้องออกมาเสียงดังนั้น ถือเป็นการผิดมารยาทอย่างหนึ่งสมัยที่เธอยังอยู่ในสังคมขุนนางชั้นสูง แต่กริมไม่ค่อยใส่ใจ เพราะที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรเอลเทเชีย เขาค่อยๆเดินออกหน้าโดยมีเจ้าสไลม์เกาะอยู่แบบนั้น พยายามแหวกพุ่มไม้หรือกิ่งอะไรซักอย่างเพื่อหาลูกอะไรที่มันพอจะกินได้

   อู๊ด...!! อู๊ด.....!! อู๊ด....!!

    ไม่รู้ว่าสวรรค์เห็นใจหรือว่านรกกำลังเยาะเย้ยกันแน่ เพราะอยู่ดีดีเจ้าหมูป่าตัวนั้นก็พุ่งตัวออกมาจากพุ่มไม้ สายตาของมันแดงก่ำและท่าทางจะหงุดหงิดเอามากๆ ราวกับว่าเขาบังเอิญไปรบกวนเวลานอนกลางวันของมันโดยไม่ได้ตั้งใจ

     ความจริงเขาค่อนข้างตกใจปนกลัว ส่วนอริสน่ะเหรอ หล่อนคลานต่ำไปแอบอยู่หลังต้นไม้เป็นที่เรียบร้อยแล้วด้วยความรู้งาน ก็จะไม่กลัวได้ยังไงล่ะ ถ้าเป็นหมูป่าธรรมดาก็คงจะไม่เท่าไหร่ แต่ที่ยืนหายใจฟืดฟาดส่ายหัวไปมาอยู่ตรงหน้า มันเป็นหมูป่าเขี้ยวยาวขนาดน้องๆกับวัวเลยทีเดียว

     แต่เพราะความหิวจึงทำให้เกิดเสี้ยวหนึ่งของความคิด กริมอยากจะรู้ว่าเนื้อของมันเมื่อย่างไฟแล้วจะอร่อยซักแค่ไหน เมื่อความคิดในหัวเริ่มเห็นภาพก้อนเนื้อย่างไฟขึ้นมาอย่างชัดเจน จู่ๆเจ้าสไลม์สีแดงที่เกาะอยู่ตรงไหล่ขวาก็เกิดปฏิกิริยาผิดปกติขึ้นมาในทันใด

   อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง  

    มันกระโดดพุ่งตัวอย่างรวดเร็ว แล้วขยายร่างออกเหมือนกับการโยนผ้านวมผืนใหญ่คลุมร่างของหมูป่าตัวนั้นเอาไว้ ไม่มีเสียงร้องออกมาสักครั้งเพราะอยู่ดีดีมันก็หายไป ราวกับว่าถูกเจ้าสไลม์สีแดงตัวนั้นเขมือบและย่อยสลายภายในระยะเวลาเพียงเสี้ยววินาที

    อุ๊ง อุ๊ง อุ๊ง  

   มันกระโดดกลับมาแล้วหยุดนิ่งอยู่ตรงหน้า กริมที่ตอนนี้ตกตะลึงปนขนหัวลุกเล็กน้อย กับความอันตรายที่พวกมันเพิ่งแสดงออกมาให้เขาเห็น แล้วเจ้าพวกที่เกาะอยู่บนตัวของเขาล่ะ มันจะกินเขาเหมือนกับหมูป่าตัวนั้นไหม แต่ไม่ทันจะได้คิดอะไรต่อจู่ๆเจ้าสไลม์สีแดงตัวนั้นก็ปล่อยวัตถุอะไรบางอย่างพุ่งออกมาจากตัว

      ดึ๋ง..~ ตุบ!

"เอ่อ... นั่นเนื้อย่างเหรอ ?"