Grim(จากนักประดิษฐ์ตกอับ สู่เจ้าของฟาร์มมอนสเตอร์)

        และแล้ววันนี้ก็มาถึง วันที่เขารอคอยมาตลอดระยะเวลาหลายปี กริมชายหนุ่มในวัย25 ผู้เป็นนักประดิษฐ์ซึ่งเป็นอาชีพที่คนส่วนใหญ่มองข้าม และถูกมองว่าเป็นอาชีพชั้นปลายแถวของอาณาจักรเอลเทเชีย เขากำลังนั่งทบทวนระบบการทำงานของเครื่องย้ายมวลสารขนาดพกพา โดยมีต้นทางการจ่ายพลังงานมาจากแร่เคออส ซึ่งหายากและมีราคาแพง 

"บ้าจริง!!! เหลือก้อนสุดท้ายแล้ว แบบนี้ก็ไม่ได้ทดสอบก่อนสิ"เขานั่งบ่นกับตัวเองในห้องชั้นใต้ดินของบ้านไม้เก่าโทรมๆ เพราะเงินเก็บรวมถึงสมบัติติดตัวทั้งหมดถูกขายเพื่อแลกซื้อกับแร่เคออสหมดแล้ว แต่เขาก็ไม่อยากจะเสียเวลามากนัก เพราะงานประกวดกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า 

    ณ งานประกวดศักยภาพของอาชีพประจำปีของอาณาจักร เอเทลเชีย

   งานประกวดนี้ถูกจัดขึ้นโดยเหล่าขุนนางชั้นสูงของอาณาจักร ซึ่งอันที่จริงความหมายของการประกวดในแต่ละครั้ง มันมีไว้เพื่อเสาะแสวงหาผู้ที่มีฝีมือของแต่ละสายอาชีพตามที่พวกเขาต้องการ โดยการประกวดในปีนี้ มีอาชีพที่สมัครเข้าร่วมเพื่อโชว์ศักยภาพอยู่หลักๆคือ

นักดาบ เน้นโชว์พละกำลังและการต่อสู้ระยะประชิด และถ้าหากใครที่มีศักยภาพโดดเด่นมากพอ เขาผู้นั้นก็จะถูกคัดเลือกเพื่อเข้าร่วมกับกองทัพของอัศวิน

นักเวทย์ อาชีพนี้เป็นที่ต้องการอย่างมากของพวกชนชั้นสูง อาชีพนี้จะเน้นโชว์การเรียกพลังธาตุต่างๆไม่ว่าจะเป็นดิน น้ำ ลม ไฟ รวมถึงเวทย์รักษา ซึ่งความสามารถเหล่านี้มีความสำคัญอย่างมากต่อระบบเศรษฐกิจของอาณาจักร ถึงขนาดที่ว่าในบางครั้งต้องแย่งซื้อตัวกันโดยผ่านระบบการประมูลเลยทีเดียว

นักธนู เน้นโชว์ความแม่นยำจากการยิงบนหลังม้า โดยอาชีพนี้เป็นที่ต้องการของสมาคมนักล่าสัตว์และมอนสเตอร์ 

นักหลอมสร้าง โดยอาชีพเหล่านี้ เน้นการเอาผลงานการตีอาวุธกับชุดเกราะของตัวเองมาตั้งโชว์ภายในงาน และในบางครั้งมันก็ทำกำไรให้กับพวกเขามากมายเลยทีเดียว

   อาชีพนักประดิษฐ์คืออาชีพสุดท้ายและใครๆก็มองว่าไร้สาระ กริม นั่งเตรียมผลงานของตัวเองภายในกระโจมที่เปิดกว้าง เขากำลังรอใครซักคน ใครก็ตามที่ตาถึงพอจะเห็นศักยภาพในผลงานของเขา และนั่นแหล่ะคือบรรไดขั้นแรกในการก้าวขึ้นสู่ความสำเร็จในอาชีพ

"โอโห นั่นมันนักประดิษฐ์จอมอัจฉริยะนามว่ากริมนี่นา"

    ในตอนแรกเขารู้สึกดีใจ ที่มีคนเข้ามาชมผลงานหลังจากนั่งรอนานกว่า2ชั่วโมง แต่พอเงยหน้าขึ้นเท่านั้นรอยยิ้มของเขาก็หุบลงทันที เบื้องหน้าของกริม คือขุนนางหนุ่มนามว่า เฮนรี่ เขามาจากตระกูลชนชั้นสูงที่มีอำนาจมากที่สุดภายในอาณาจักรแห่งนี้และแน่นอน เฮนรี่ผู้นี้มักจะคอยหาเรื่องกลั่นแกล้งเขาอยู่เสมอ

"ทะ..ท่านเฮนรี่อยากชมผลงานของข้าเหรอ?"

    เฮนรี่ทำท่ายกไหล่เบ้ปากแล้วนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้า โดยมีอัศวินฝีมือดีคอยติดตามยืนประกบอยู่ด้านข้าง กริมรีบจัดเตรียมเครื่องย้ายมวลสารเพื่อโชว์ทันที ในขณะที่เขากำลังจะอ้าปากอธิบายการทำงานเฮนรี่รีบห้ามไว้พร้อมกับพูด

"อ๊ะ อ๊ะ คิดจะตีเสมอชั้นรึไง นั่งลงกับพื้นตรงหน้าชั้นสิ"

    เหมือนจะไม่ได้แค่พูดเล่นเมื่อกริมมองไปที่อัศวินผู้นั้น เขาค่อยๆวางมือไว้บนด้ามดาบเพื่อรอรับคำสั่ง กริมเลยต้องจำยอมนั่งทรุดตัวลงกับพื้นเพื่อแสดงผลงานของตัวเองในขณะที่เฮนรี่ยิ้มเยาะเย้ยอย่างผู้ที่ได้รับชัยชนะ

"คือว่า...ที่ท่านเห็นอยู่ตรงหน้า มันคือเครื่องย้ายมวลสาร ความสามารถของมันคือการย้ายวัตถุจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่ง โดยมีต้นทางการจ่ายพลังงานมาจากแร่เคออสครับ "

    กริมพูดอธิบายรายละเอียดในขณะที่มือกำลังหยิบแร่เคออสออกจากกระเป๋าเพื่อวางลงตรงหัวจ่ายพลังงาน เฮนรี่นึกสนุกจึงฉวยมือไปแย่งมาถือไว้พร้อมกับพูดว่า

"นี่แกมีปัญญาซื้อแร่ชนิดนี้กับเขาด้วยงั้นเหรอ ไม่น่าเชื่อนะ"

    ขุนนางหนุ่มพูดขึ้นพร้อมกับใช้นิ้วที่ดูสะอาดสะอ้านของตัวเอง หมุนแร่ขนาดจิ๋วในมือพลิกดูไปมา กริมเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบพูดขึ้น

"เอ่อ...ต้องขออภัย แต่นั่นคือสมบัติที่เหลืออยู่เพียงชิ้นเดียวของข้า ได้โปรดคืนมันมาเถิด"

    ไม่เพียงแต่จะไม่คืน ขุนนางเฮนรี่กำแร่เคออสไว้ในมือแน่น พลางก้มลงจ้องประสานตาพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงเชิงเยาะเย้ย

"สมบัติของเจ้างั้นรึ ไม่ใช่ว่าไปขโมยของใครเขามาหรอกเหรอ เอาเป็นว่าชั้นจะเอาแร่ก้อนนี้ไปตรวจสอบก่อนก็แล้วกันนะ"

   เหมือนงานจะเข้า กริมขบกรามแน่นด้วยความโกรธ ในอดีตเขาเคยถูกกลั่นแกล้งจากชายผู้นี้และต้องเป็นฝ่ายจำยอมเสมอมา แต่พอกันที! เพราะแร่ชิ้นนี้มันคือตัวชี้วัดอนาคตในการทำงานของเขา

    กริมคว้าเครื่องย้ายมวลสารไว้ในมือและพุ่งตัวชนขุนนางหนุ่มจนล้มหงายท้อง แร่เคออสหลุดจากมือกระเด็นออกไปภายนอก เขารีบสปริงตัวขึ้นด้วยความทุลักทุเลและวิ่งออกตามไป 

"รีบไปจับตัวมัน!!!!!" เฮนรี่ออกคำสั่งด้วยความโมโหหลังจากพยุงตัวเองขึ้นมาได้ อัศวินติดตามที่ยังตกใจไม่หายจึงตั้งสติแล้วรีบก้าวขาวิ่งตามออกไป

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!" เสียงตะโกนดังอยู่ด้านหลังกริมหันกลับไปมองพบอัศวินคนนั้นถือดาบยาวคมกริบวิ่งตามมา เขาจึงหันหน้าแล้ววิ่งหนีสุดชีวิตเลี้ยวเข้าไปยังแถบที่มีคนพลุกพล่านภายในงานเพื่อหวังพรางสายตา 

"นักโทษหลบหนี ใครไม่เกี่ยวให้หมอบลง!!!"

   ผู้คนภายในงานต่างตกใจและทำตามคำสั่ง กริมที่ตอนนี้ยืนเด่นเป็นสง่าอยู่คนเดียว หันกลับไปมองเจ้าของเสียงผู้นั้น เขาพบอัศวินคนเดิมพร้อมกับนักธนูอีก2คนกำลังง้างสายเล็งมาที่เขา

"หยุดเดี๋ยวนี้ไม่งั้นยิง!!" หยุดให้โง่ กริมหันหลังกระโจนวิ่งต่อ ลูกธนู2ดอกพุ่งแหวกอากาศดัง ฟิ้ว!!!แฉลบตัวเขาไปอย่างฉิวเฉียด เมื่อตั้งสติได้แล้วจึงคว้าชั้นวางอาวุธหน้ากระโจมโชว์แห่งหนึ่ง เพื่อเทกระจาดหมายจะขวางทางพวกมันไว้

   โครม!!!!!!

    ชาวเมืองแตกฮือบวกกับวิ่งหนีด้วยความหวาดกลัว อัศวินคนนั้นเดินแกมวิ่งแหวกฝูงชนเข้ามาหมายจะรวบตัวด้วยความยากลำบาก แต่ทว่าเมื่อมาถึง กลับพบว่าร่างของกริมนั้นได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเสียแล้ว

  ณ บนกำแพงเมือง เขตเมืองหลวงของอาณาจักรเอเทลเชีย

     กริมนั่งห้อยขามองวิวนอกกำแพงสูงอย่างหมดอาลัยตายอยาก เขารู้สึกท้อแท้ในชะตาชีวิตของตัวเอง ที่นอกจากจะไม่ได้โชว์ผลงานของตัวเองแล้วยังมีคดีร้ายแรงติดตัวตามมาเสียอีก  

   กริมนั่งทอดอาลัยอยู่แบบนั้น ในขณะที่มือหยิบเจ้าเครื่องย้ายมวลสารขึ้นมาหมายจะโยนทิ้งลงสู่เบื้องล่าง 

  ฮือ.....ฮือ.....ฮือ.........

   ยังไม่ทันจะได้โยนเขาก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงร้องไห้ของใครบางคน กริมหันมองไปทางต้นเสียง พบผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งร้องไห้สะอึกสะอื้นเหมือนเสียใจอะไรบางอย่างอยู่บนขอบกำแพง 

    หล่อนค่อยๆยืนขึ้นพร้อมกับเดินออกหน้า กริมรับรู้ได้ในทันทีว่าเธอกำลังจะฆ่าตัวตาย จึงรีบลุกขึ้นเดินเข้าหาพร้อมกับเอ่ยปากห้ามไว้

"เดี๋ยวๆๆๆ อย่าเพิ่งคิดสั้น คุยกันก่อน"

     หล่อนชะงักหันหน้ามองกลับมา ในตอนแรกเธอไม่ได้สนใจเลยด้วยซ้ำว่ามีเขานั่งอยู่ตรงนี้ และดูเหมือนว่าจะไม่พอใจเอาเสียมากๆด้วยที่มีคนกำลังจะขัดขวางความตั้งใจของเธอ

"อย่ามายุ่ง ไปให้พ้น!!!!" กริมถึงกับสะดุ้ง เมื่อโดนด่าสวนกลับมา อันที่จริงเวลาโดนด่าเขาก็ไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่แล้วเพราะโดนแบบนี้มาทั้งชีวิต แต่ทว่าครั้งนี้เขากลับรู้สึกคุ้นหน้าหล่อนเหลือเกินราวกับว่าเคยเจอหน้ากันที่ไหนสักแห่ง

    เขาจำได้ทันทีเมื่อเดินเข้าไปใกล้ เธอคือ อลิส บุตรสาวเพียงคนเดียวของตระกูล มอนดาโทรี่ ตระกูลของขุนนางที่ตกเป็นข่าวดังว่าทำการทุจริต และถูกตัดสินเนรเทศยกตระกูล กริมจ้องไปยังดวงตาสีฟ้าที่อาบไปด้วยหยดน้ำใสคู่นั้น แล้วก็ต้องชะงักอึ้งเมื่อหล่อนพูดขึ้นมาในทำนองน้อยเนื้อต่ำใจ

"ใช่สิ ชั้นไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พ่อกับคนอื่นๆก็ถูกเนรเทศ เหลือแต่ชั้นเพียงคนเดียวที่ต้องถูกบังคับแต่งงานกับไอ้บ้านั่น"

    กริมนึกออกขึ้นมาในทันที ไอ้บ้าที่ว่าคงจะหมายถึงเฮนรี่คนนั้น เพราะเขาเคยเห็นคนทั้งคู่ออกงานร่วมกัน แต่ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่ามันจะเป็นผลเนื่องมาจากการบังคับ

"แล้วนี่นายยังจะมาขัดขวางทางออกเดียวของชั้นอีกเหรอ ฮือ......."

    เริ่มไปกันใหญ่ ในขณะที่เขากำลังจะเริ่มอ้าปากเพื่ออธิบาย จู่ๆก็มีเสียงของคนกลุ่มหนึ่งเอะอะโวยวายดังขึ้น พร้อมกับเสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นมาบนกำแพง

"มีคนเห็นคุณอริสเดินขึ้นมาบนนี้ รีบไปจับตัวกลับมาเร็ว!!!"

    เหมือนงานจะเข้าอีกรอบ เมื่อกริมหันมองไปทางต้นเสียงแล้วหันกลับมาทางอริส ทว่าก็ต้องตกใจเมื่อหล่อนทำท่าจะกระโดดลงไปเพื่อหนีคนกลุ่มนั้น เขารีบกระโจนเพื่อคว้าตัวหล่อนทันที

       แต่เหมือนฟ้าแกล้งบวกกับสวรรค์สาป เมื่อคนทั้งคู่เสียหลักร่วงตกลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง กริมหลับตาสนิทกอดร่างของอริสไว้แน่น หล่อนไม่ร้องออกมาซักครั้งราวกับว่าเธอเตรียมใจมาก่อนแล้วที่จะตาย

          อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆ  

  ความรู้สึกหลังจากตายแล้วมันเป็นเช่นนี้เองหรือ มันรู้สึกเหมือนมีอะไรนุ่มๆนิ่มๆเบียดไปมาอยู่รอบตัว กริมรู้สึกแปลกใจที่เขายังสามารถขยับแขนขาของตัวเองได้ จึงค่อยๆเปิดเปลือกตาออก แล้วก็ค้นพบว่าตัวเองมาโผล่อยู่ในสถานที่แปลกๆแห่งหนึ่งที่รายล้อมไปด้วยตัวสไลม์

     อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆ

"ตัวสไลม์นี่เอง เฮ้อ..."

    อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆ อุ๊งๆๆๆ 

"ห๊า.....!!! ตัวสไลม์มาจากไหนเนี่ย!!"