ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

ผมตื่นมาอีกที ก็เกือบจะบ่าย 3 ไอ้ชิโระยัง นอน อยู่เลย ผมก็แต่งตัวลงมาด้านล่าง
 
มิอุระ-ตื่นแล้วหรอครับ บิกคุซัง เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ
ผม-สวัสดีครับ มิอูระซัง เมื่อคืน นอนหลับสบายมากเลยครับ
มิอูระ-แล้วบิกคุซัง จะรับประทานอาหารเลยมั้ยครับ เด๋วจะให้เด็ก ยกมาให้
ผม-เอ่อไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีว่า ชิโระยังไม่ตื่นแล้วเมื่อคืนผมก็ก่อเรื่อง ไว้ด้วย เลยคิดว่าจะลงมาขอโทษ ทาเคดะซังครับ
มิฮุระ-คุณท่าน ออกไป ธุระ ครับ
ผม-หรอครับงั้นเด๋วผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ
มิอูระ-เด๋วจะให้เด็กขับรถไปส่งนะครับ บิกคุซัง โปรดยืนรอ ตรงนี้ด้วยนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ เด๋วผมเดินกลับเองได้ครับ
มิอูระ-โฮ๊ะๆผมเกรงว่าจะทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ
ผม-เอ๋!!!
มิอูระ-นั่นเพราะ คุณท่านสั่งเอาไว้ว่าให้ดูแล บิกคุซังให้ดีเหมือนเป็นลูกคุณท่าน 1 คนครับ
ผม-อะ เอ๋! งั้นก็แย่สิครับแบบนี้
มิฮุระ-โฮ๊ะๆไม่มีอะไรแย่ หรอกนะครับ รถมาแล้วนะครับ
ผม-มิฮุระซัง ฝากขอบคุณ ทาเคดะซัง กับชิโระด้วยนะครับ
มิอูระ-ทราบแล้วครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ บิกคุซัง เอ้าไปได้แล้ว พาบิกคุซังไปส่งให้ถึงที่นะ
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถมาถึงห้องสักที เฮ้อออออ เหนื่อยเป็นบ้าเลยแหะ กลับห้องไปนอนต่อ ดีกว่า หลังจากวันนั้นผมก็
ไม่ได้เจอฮารุหรือคุยกับเค้าอีกเลย ไปเรียนเจอชิโระ ตกเย็นมาก็ไป ฟิตเนส จนเวลาเดินมาถึง 1 เดือนสุดท้าย ทั้งผม
ทั้งชิโระเราก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนกันเลยต่างคนต่างอ่านหนังสือ และแล้วก็มาถึงวันสอบ วันสุดท้าย
 
ชิโระ-นี่วันสอบวันสุดท้ายแล้วนะ เราไปฉลองกันเถอะ
ผม-ดีนี่ งั้นมาฉลองที่ห้อง ไหม
ชิโระ-โอ้ ได้เลย เย็นนี้เจอกันนะ
ผม-อื้ม
 
หลังจากที่ผมออกจากห้องสอบ ผมก็ไปยืนรอชิโระ แล้วพวกเราก็กลับไปที่ห้อง แน่อนอนว่าพวกเรา เหมาของกินไปกิน
กันบนห้อง ทั้งเหล้าทั้งขนม พวกเราเฮฮา กันสุดๆ มารู้สึกตัวอีกทีคือดึกแล้ว
ผม-ชิโระ พอดีคิดว่ามีเรื่องจะต้องบอกกับแกก่อนวะ
ชิโระ-ว่าไงวะเด๋วๆ เรื่องอื่นค่อยคุยกัน หลังจากนี้พวกเราต้องคุยกันแล้วนะว่าเราจะจัดทริปไปเที่ยวไหนอีกดี ไปฮ๊อกไก
โดไหม ทีนั่นของกินอร่อยนะผม-หรอ
ชิโระ-เอ้อ จริงสิ ยังไม่ได้บอกกับแกสินะ คือว่า เรื่องในวันนั้นอ่ะ ที่คาวากุจิโกะ ได้คุยกับฮารุจังแล้วนะ อธิบายไปหมด
แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเค้าก็ฝากมาขอโทษแกด้วยนะที่วันนั้นตบหน้าแกไป เพราะงั้นแหละเด๋วฮารุจังจะมาขอโทษกับแกด้วยตัวเองอีกครั้ง แล้วก็จะจัดทริปหลังเรียนจบให้เราด้วยนะ ฮ่าๆ ยัยนี่เวลาดีๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ
ผม-นี่ชิโระ คือว่านะ.....พรุ้งนี้ ตอนสายๆ
ชิโระ-พรุ้งนี้ ตอนสายๆทำไมวะ
 
ผมไม่ได้ตอบอะไรมันไปเพียงแต่ว่า ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้มันดู ใช่ครับ มันคือตั๋วเครื่องบิน ขากลับพรุ้งนี้ ตอน
11โมงเช้า
 
ชิโระ-นะ...นี่แก เห้ยทำไมทำแบบนี้ไหนแกบอกว่าจะอยู่ต่ออีก2อาทิตย์อ่ะ แล้ว ทริปหลังเรียนจบของพวกเราละ
ผม-ขอโทษ ขอโทษจริงๆกับการเอาแต่ใจในครั้งนี้
ชิโระ-แล้วแก บอกฮารุจัง รึยังว่าจะกลับพรุ้งนี้อ่ะผม-อืม..ตั้งเรื่องวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย ฝากแก
ชิโระ-หยุดเลยนะ แกอยากบอกก็ไปบอกเองสิวะ
ผม-นี่ชิโระ รู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่อะ แกคิดว่าจะซื้อตั๋วเครื่องบินขากลับใหม่อีก2อาทิตย์ให้สินะ ไม่ต้องแล้วละ
ชิโรระ-แล้วฮารุจังละ แกจะทิ้งเค้าไว้แบบนี้หรอวะ
ผม-ก็เรื่องนี้แหละไม่คิดว่า จะทิ้งให้แก รับผิดชอบหรอกนะ แต่ถ้ามันเกิดเรื่อง ฉุกเฉินจริงๆละก็ ติดต่อมาที่เบอร์ นี้ด่วน
เลยนะ มันคือเบอร์ที่ใช้ อยู่ที่ประเทศไทย
ชิโระ-แกหมายความว่าไง
ผม-เอาน่า ตามนี้ละกันนะ ถึงจะมีโอกาศเพียงแค่ 0.1% ก็เถอะ ถ้าเกิดเรื่องโทรมาเลยนะ
ชิโระ-อืม.....แล้ว แกจะมาอีกที เมื่อไหร่งั้นหรอ
ผม-ไม่รู้สิ อย่างไวก็คง2อาทิตย์ คงจะกลับมาอีก แต่แบบท่องเที่ยวอ่ะนะ คงไม่ได้มาอยู่เป็นปีๆ อีกแล้วละ
ชิโระ-หรอ ดีละ งั้นคืนนี้นอนค้างทีนี่ ละกัน เด๋วพรุ้งนี้จะไปส่งแกที่สนามบินเอง
ผม-อ่า รบกวนด้วยนะเพื่อน
 
ในคืนนั้นเรานั่งคุยเรื่องความหลังกัน วันแรกที่เราเจอกัน จนถึงวันนี้ เราคุยกันไม่รู้จบ คุยไปคุยมาก็เช้าพอดี
 
ชิโระ-นี่ ไปที่บ้านก่อนได้ไหม จะได้ไปเอารถด้วยนะจะให้นั่งรถไฟไปส่งเพื่อนที่สนามบินก็กะไรอยู่
ผม-อะ....อืม เข้าใจแล้ว งั้นเด๋วเก็บของ แล้วเอากุญแจไปคืนกันเถอะ
ชิโระ-อื้ม มาเด๋วช่วยถือของ
ผม-อ่าขอบใจนะ
 
หลังจากนั้นเราก็เอากุญแจไปคืน เจ้าของ ห้อง แล้วเราก็นั่งรถเพื่อไปที่บ้านชิโระ ไปถึงบ้านชิโระมันก็ให้ผมไปนั่งรออยู่
ในห้องรับแขก แล้วมันก็หายไปสักพักก็มาพร้อมกับทาเคดะซังที่ดูเหมือนจะเพิ่งตื่น
 
พ่อ-บิกคุคุง ที่ชิโระมันบอกนี่เรื่องจริงหรอ จะกลับแล้วหรอผม-ครับ ทาเคดะซัง เครื่องออก11โมงครับ
พ่อ-แล้วบอกฮารุจังรึยังจะกลับบ้านเนี่ย
ผม-เรื่องนั้นผมยังไม่ได้บอกเลยครับ แต่ชิโระอาสาจะเป็นคนบอกให้ครับพ่อ-เฮ้อออ ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ ไว้มาเที่ยวอีกนะที่บ้านนี้ตอนรับเธอเสมอ นะ
ผม-ขอบคุณนะครับทาเคดะซัง ผมจะต้องมาเที่ยวอีกให้ได้เลยครับ
พ่อ-ถ้าถึงวันนั้นแล้วเรามาปาร์ตี้กันอีกกับยูคิคุงด้วย นะ
ผม-รับทราบครับทาเคดะซัง
พ่อ-ป่ะเดินทางปลอดภัยนะ ชิโระแกพา บิกคุคุงไปส่งให้ถึงสนามบินด้วยนะ
ชิโระ-ไว้ใจผมเถอะน่า
 
หลังจากเราลำลากันเสร็จ ชิโระก็ขับรถมาส่งผมที่สนาม บิน คือเวลาบอกลากันไม่ว่าตอนไหน มักเจ็บปวดเสมอ สินะ
 
ผม-ชิโระ ขอบใจสำหรับที่ผ่านมานะหลายๆอย่างเลย
ชิโระ-ทางนี้ต่างหากที่ต้อง ขอบใจ
ผม-งั้นคงต้องบอกลากันจริงๆแล้วสินะ......ไปก่อนนะเพื่อน
ชิโระ-อ่า...เดินทางปลอดภัยนะเพื่อน อยู่บ้านแล้วก็ติดต่อกลับมาหาพวกเราบ้างนะ
ผม-อื้มขอบใจนะ
 
พอพูดจบปุ๊บ ผมก็หันหลังเดินเข้าไปเพื่อจะต่อแถวเช็คของ แล้วเข้าไปรอที่เครื่องออกที่เกท จู่ๆ ชิโระมันก็วิ่งมา
 
ชิโระ-นี่....แฮก..แฮก...แฮก เอ้า มีคนอยากคุยด้วย
 
พูดจบปุ๊บมันก็โยนมือถือมาให้ผม ใครกันนะโทรมาเวลานี้ หรือว่าทาเคดะซังจะมีเรื่องด่วนอะไรรึป่าวนะ
 
ผม-ฮัลโหลครับ ทาเคดะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ
...-มะ ไม่ใช่... ไม่ใช่ทาเคดะซังหรอกนะ ฮารุเองนะ บะ บิกคุคุงผม-อ๊ะ.... ครับ โอคะวะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ
ฮารุ-ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันหรอคะ
ผม-อ่ออยู่ห้องครับ พอดีเมื่อคืน ชิโระมาฉลองหลังสอบเสร็จกันที่ห้องน่ะครับ
ฮารุ-บิกคุคุง ไม่ได้อยู่ที่สนามบินาริตะหรอผม-เอ๋!!........ปะ ไปทำไมละครับฮ่ะๆ
ฮารุ-ฮารุรู้นะเรื่องที่บิกคุคุงกำลังจะขึ้นเครื่อง ตอน 11โมง
ผม-ขะ ขะ ขอโทษนะครับ พอดีตั๋วมันเลื่อนไม่ได้แล้วอีกอย่าางผมก็ต้องมาทำเรื่องจบกับที่ โรงเรียนที่นั่นด้วยครับ
ฮารุ-แล้วจะกลับมาวันไหน
ผม-เอ่อ..... อะ อาจจะ 1เดือน หรือ 1ปี ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ
ฮารุ-หร๊อ......งั้นแค่นี้ละ
 
แล้วฮารุก็วางสายไปแบบ งงๆ ผมก็เลยเอามือถือ คืนให้ ชิโระ แล้วผม ก็เข้ามานั่งรอที่หน้าgate ระหว่างนั่งรอเครื่อง
ผมก็ได้แต่นั่งทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา แล้วเราจะเอายังไงต่อ แล้วเราจะไปทำอะไรต่อดีนะ ในระหว่างคิดนั่นนี่ ก็ขึ้น
เครื่อง แล้วก็ลับไปแค่ตื่นเดียวเท่านั้นผมก็ถึงไทยแล้ว