ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

ผมตื่นมาอีกที ก็เกือบจะบ่าย 3 ไอ้ชิโระยัง นอน อยู่เลย ผมก็แต่งตัวลงมาด้านล่าง

มิอุระ-ตื่นแล้วหรอครับ บิกคุซัง เมื่อคืนหลับสบายมั้ยครับ

ผม-สวัสดีครับ มิอูระซัง เมื่อคืน นอนหลับสบายมากเลยครับ

มิอูระ-แล้วบิกคุซัง จะรับประทานอาหารเลยมั้ยครับ เด๋วจะให้เด็ก ยกมาให้

ผม-เอ่อไม่เป็นไรหรอกครับ พอดีว่า ชิโระยังไม่ตื่นแล้วเมื่อคืนผมก็ก่อเรื่อง ไว้ด้วย เลยคิดว่าจะลงมาขอโทษ ทาเคดะซังครับ

มิฮุระ-คุณท่าน ออกไป ธุระ ครับ

ผม-หรอครับงั้นเด๋วผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ

มิอูระ-เด๋วจะให้เด็กขับรถไปส่งนะครับ บิกคุซัง โปรดยืนรอ ตรงนี้ด้วยนะครับ

ผม-ไม่เป็นไรหรอกครับ เด๋วผมเดินกลับเองได้ครับ

มิอูระ-โฮ๊ะๆผมเกรงว่าจะทำแบบนั้นไม่ได้นะครับ

ผม-เอ๋!!!

มิอูระ-นั่นเพราะ คุณท่านสั่งเอาไว้ว่าให้ดูแล บิกคุซังให้ดีเหมือนเป็นลูกคุณท่าน 1 คนครับ

ผม-อะ เอ๋! งั้นก็แย่สิครับแบบนี้

มิฮุระ-โฮ๊ะๆไม่มีอะไรแย่ หรอกนะครับ รถมาแล้วนะครับ

ผม-มิฮุระซัง ฝากขอบคุณ ทาเคดะซัง กับชิโระด้วยนะครับ

มิอูระ-ทราบแล้วครับ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะครับ บิกคุซัง เอ้าไปได้แล้ว พาบิกคุซังไปส่งให้ถึงที่นะ

หลังจากนั้นผมก็นั่งรถมาถึงห้องสักที เฮ้อออออ เหนื่อยเป็นบ้าเลยแหะ กลับห้องไปนอนต่อ ดีกว่า หลังจากวันนั้นผมก็

ไม่ได้เจอฮารุหรือคุยกับเค้าอีกเลย ไปเรียนเจอชิโระ ตกเย็นมาก็ไป ฟิตเนส จนเวลาเดินมาถึง 1 เดือนสุดท้าย ทั้งผม

ทั้งชิโระเราก็ไม่ค่อยได้ไปเที่ยวไหนกันเลยต่างคนต่างอ่านหนังสือ และแล้วก็มาถึงวันสอบ วันสุดท้าย

ชิโระ-นี่วันสอบวันสุดท้ายแล้วนะ เราไปฉลองกันเถอะ

ผม-ดีนี่ งั้นมาฉลองที่ห้อง ไหม

ชิโระ-โอ้ ได้เลย เย็นนี้เจอกันนะ

ผม-อื้ม

หลังจากที่ผมออกจากห้องสอบ ผมก็ไปยืนรอชิโระ แล้วพวกเราก็กลับไปที่ห้อง แน่อนอนว่าพวกเรา เหมาของกินไปกิน

กันบนห้อง ทั้งเหล้าทั้งขนม พวกเราเฮฮา กันสุดๆ มารู้สึกตัวอีกทีคือดึกแล้ว

ผม-ชิโระ พอดีคิดว่ามีเรื่องจะต้องบอกกับแกก่อนวะ

ชิโระ-ว่าไงวะเด๋วๆ เรื่องอื่นค่อยคุยกัน หลังจากนี้พวกเราต้องคุยกันแล้วนะว่าเราจะจัดทริปไปเที่ยวไหนอีกดี ไปฮ๊อกไก

โดไหม ทีนั่นของกินอร่อยนะ
ผม-หรอ

ชิโระ-เอ้อ จริงสิ ยังไม่ได้บอกกับแกสินะ คือว่า เรื่องในวันนั้นอ่ะ ที่คาวากุจิโกะ ได้คุยกับฮารุจังแล้วนะ อธิบายไปหมด

แล้วว่ามันเกิดอะไรขึ้น แล้วเค้าก็ฝากมาขอโทษแกด้วยนะที่วันนั้นตบหน้าแกไป เพราะงั้นแหละเด๋วฮารุจังจะมาขอโทษกับแกด้วยตัวเองอีกครั้ง แล้วก็จะจัดทริปหลังเรียนจบให้เราด้วยนะ ฮ่าๆ ยัยนี่เวลาดีๆ ก็น่ารักดีอยู่หรอกนะ

ผม-นี่ชิโระ คือว่านะ.....พรุ้งนี้ ตอนสายๆ

ชิโระ-พรุ้งนี้ ตอนสายๆทำไมวะ

ผมไม่ได้ตอบอะไรมันไปเพียงแต่ว่า ยื่นกระดาษแผ่นเล็กๆให้มันดู ใช่ครับ มันคือตั๋วเครื่องบิน ขากลับพรุ้งนี้ ตอน

11โมงเช้า

ชิโระ-นะ...นี่แก เห้ยทำไมทำแบบนี้ไหนแกบอกว่าจะอยู่ต่ออีก2อาทิตย์อ่ะ แล้ว ทริปหลังเรียนจบของพวกเราละ

ผม-ขอโทษ ขอโทษจริงๆกับการเอาแต่ใจในครั้งนี้

ชิโระ-แล้วแก บอกฮารุจัง รึยังว่าจะกลับพรุ้งนี้อ่ะ
ผม-อืม..ตั้งเรื่องวันนั้นก็ไม่ได้คุยกันเลย ฝากแก

ชิโระ-หยุดเลยนะ แกอยากบอกก็ไปบอกเองสิวะ

ผม-นี่ชิโระ รู้นะว่าแกคิดอะไรอยู่อะ แกคิดว่าจะซื้อตั๋วเครื่องบินขากลับใหม่อีก2อาทิตย์ให้สินะ ไม่ต้องแล้วละ

ชิโรระ-แล้วฮารุจังละ แกจะทิ้งเค้าไว้แบบนี้หรอวะ

ผม-ก็เรื่องนี้แหละไม่คิดว่า จะทิ้งให้แก รับผิดชอบหรอกนะ แต่ถ้ามันเกิดเรื่อง ฉุกเฉินจริงๆละก็ ติดต่อมาที่เบอร์ นี้ด่วน

เลยนะ มันคือเบอร์ที่ใช้ อยู่ที่ประเทศไทย

ชิโระ-แกหมายความว่าไง

ผม-เอาน่า ตามนี้ละกันนะ ถึงจะมีโอกาศเพียงแค่ 0.1% ก็เถอะ ถ้าเกิดเรื่องโทรมาเลยนะ

ชิโระ-อืม.....แล้ว แกจะมาอีกที เมื่อไหร่งั้นหรอ

ผม-ไม่รู้สิ อย่างไวก็คง2อาทิตย์ คงจะกลับมาอีก แต่แบบท่องเที่ยวอ่ะนะ คงไม่ได้มาอยู่เป็นปีๆ อีกแล้วละ

ชิโระ-หรอ ดีละ งั้นคืนนี้นอนค้างทีนี่ ละกัน เด๋วพรุ้งนี้จะไปส่งแกที่สนามบินเอง

ผม-อ่า รบกวนด้วยนะเพื่อน

ในคืนนั้นเรานั่งคุยเรื่องความหลังกัน วันแรกที่เราเจอกัน จนถึงวันนี้ เราคุยกันไม่รู้จบ คุยไปคุยมาก็เช้าพอดี

ชิโระ-นี่ ไปที่บ้านก่อนได้ไหม จะได้ไปเอารถด้วยนะจะให้นั่งรถไฟไปส่งเพื่อนที่สนามบินก็กะไรอยู่

ผม-อะ....อืม เข้าใจแล้ว งั้นเด๋วเก็บของ แล้วเอากุญแจไปคืนกันเถอะ

ชิโระ-อื้ม มาเด๋วช่วยถือของ

ผม-อ่าขอบใจนะ

หลังจากนั้นเราก็เอากุญแจไปคืน เจ้าของ ห้อง แล้วเราก็นั่งรถเพื่อไปที่บ้านชิโระ ไปถึงบ้านชิโระมันก็ให้ผมไปนั่งรออยู่

ในห้องรับแขก แล้วมันก็หายไปสักพักก็มาพร้อมกับทาเคดะซังที่ดูเหมือนจะเพิ่งตื่น

พ่อ-บิกคุคุง ที่ชิโระมันบอกนี่เรื่องจริงหรอ จะกลับแล้วหรอ
ผม-ครับ ทาเคดะซัง เครื่องออก11โมงครับ

พ่อ-แล้วบอกฮารุจังรึยังจะกลับบ้านเนี่ย

ผม-เรื่องนั้นผมยังไม่ได้บอกเลยครับ แต่ชิโระอาสาจะเป็นคนบอกให้ครับ
พ่อ-เฮ้อออ ไม่รู้หรอกนะว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ ไว้มาเที่ยวอีกนะที่บ้านนี้ตอนรับเธอเสมอ นะ

ผม-ขอบคุณนะครับทาเคดะซัง ผมจะต้องมาเที่ยวอีกให้ได้เลยครับ

พ่อ-ถ้าถึงวันนั้นแล้วเรามาปาร์ตี้กันอีกกับยูคิคุงด้วย นะ

ผม-รับทราบครับทาเคดะซัง

พ่อ-ป่ะเดินทางปลอดภัยนะ ชิโระแกพา บิกคุคุงไปส่งให้ถึงสนามบินด้วยนะ

ชิโระ-ไว้ใจผมเถอะน่า

หลังจากเราลำลากันเสร็จ ชิโระก็ขับรถมาส่งผมที่สนาม บิน คือเวลาบอกลากันไม่ว่าตอนไหน มักเจ็บปวดเสมอ สินะ

ผม-ชิโระ ขอบใจสำหรับที่ผ่านมานะหลายๆอย่างเลย

ชิโระ-ทางนี้ต่างหากที่ต้อง ขอบใจ

ผม-งั้นคงต้องบอกลากันจริงๆแล้วสินะ......ไปก่อนนะเพื่อน

ชิโระ-อ่า...เดินทางปลอดภัยนะเพื่อน อยู่บ้านแล้วก็ติดต่อกลับมาหาพวกเราบ้างนะ

ผม-อื้มขอบใจนะ

พอพูดจบปุ๊บ ผมก็หันหลังเดินเข้าไปเพื่อจะต่อแถวเช็คของ แล้วเข้าไปรอที่เครื่องออกที่เกท จู่ๆ ชิโระมันก็วิ่งมา

ชิโระ-นี่....แฮก..แฮก...แฮก เอ้า มีคนอยากคุยด้วย

พูดจบปุ๊บมันก็โยนมือถือมาให้ผม ใครกันนะโทรมาเวลานี้ หรือว่าทาเคดะซังจะมีเรื่องด่วนอะไรรึป่าวนะ

ผม-ฮัลโหลครับ ทาเคดะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ

...-มะ ไม่ใช่... ไม่ใช่ทาเคดะซังหรอกนะ ฮารุเองนะ บะ บิกคุคุง
ผม-อ๊ะ.... ครับ โอคะวะซัง มีเรื่องอะไรหรอครับ

ฮารุ-ตอนนี้อยู่ที่ไหนกันหรอคะ

ผม-อ่ออยู่ห้องครับ พอดีเมื่อคืน ชิโระมาฉลองหลังสอบเสร็จกันที่ห้องน่ะครับ

ฮารุ-บิกคุคุง ไม่ได้อยู่ที่สนามบินาริตะหรอ
ผม-เอ๋!!........ปะ ไปทำไมละครับฮ่ะๆ

ฮารุ-ฮารุรู้นะเรื่องที่บิกคุคุงกำลังจะขึ้นเครื่อง ตอน 11โมง

ผม-ขะ ขะ ขอโทษนะครับ พอดีตั๋วมันเลื่อนไม่ได้แล้วอีกอย่าางผมก็ต้องมาทำเรื่องจบกับที่ โรงเรียนที่นั่นด้วยครับ

ฮารุ-แล้วจะกลับมาวันไหน

ผม-เอ่อ..... อะ อาจจะ 1เดือน หรือ 1ปี ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันครับ

ฮารุ-หร๊อ......งั้นแค่นี้ละ

แล้วฮารุก็วางสายไปแบบ งงๆ ผมก็เลยเอามือถือ คืนให้ ชิโระ แล้วผม ก็เข้ามานั่งรอที่หน้าgate ระหว่างนั่งรอเครื่อง

ผมก็ได้แต่นั่งทบทวนเรื่องต่างๆที่ผ่านมา แล้วเราจะเอายังไงต่อ แล้วเราจะไปทำอะไรต่อดีนะ ในระหว่างคิดนั่นนี่ ก็ขึ้น

เครื่อง แล้วก็ลับไปแค่ตื่นเดียวเท่านั้นผมก็ถึงไทยแล้ว