ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
ตื่นมาอีกทีคือเช้าเลยผมก็ลุกไปอ่าบน้ำแต่งตัวออกมาฮารุยังนอนหลับอยู่สงสัยเมื่อคืนน่าจะอยู่คุยกับริกะจนถึงดึกแน่ๆ ผมก็เลยลงมา
ข้างล่างก็เจอทานากะยืนรออยู่
 
ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับ
ผม-ครับ จริงสิถ้าริกะจังจะกลับบ้านให้คนขับรถไปส่งให้ถึงบ้านด้วยนะ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
อายะ-อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะคุณท่าน
ผม-ครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปนั่งกินข้าวอยู่ในห้องอาหาร โดยมีอายะและทานากะคอยยืนดูแลผมอยู่ตลอดเวลา
 
ทานากะ-คุณท่านบัตรเชิญไปร่วมเปิดงานฉลองเทศกาลหิมะของสาขาซัปโปโรที่ส่งมาให้คุณท่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว จะให้กระผมทำยังไง
กับมันดีครับ
ผม-อ๋อบัตรเชิญไปร่วมงานน้ำแข็งนั่นสินะครับ เอาไปทิ้งได้เลยครับ
อายะ-เอ๋!!! คุณท่านไม่อยากไปร่วมงานนี้หรือคะ
ผม-ใช่ครับเพราะผมต้องทำงาน
ทานากะ-แล้วให้กระผมรายงานเรื่องนี้กับคุณผู้หญิงมั้ยครับ
ผม-ไม่ต้องหรอกครับ
ทานากะ-เอ่อ……..ระ..รับทราบแล้วครับ
 
ทานากะดูเหมือนจะลังเลก่อนที่จะตอบรับผม
 
ผม-งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ
อายะ-คุณท่านคะให้ทาคุยะซังตามไปด้วยดีมั้ยคะจะได้ให้ทาคุยะซังคอยขับรถให้คุณท่าน
ทานากะ-อายะซังก็รู้ไม่ใช่หรือครับว่าคุณท่านไม่ชอบอะไรแบบนี้
อายะ-ก็แหม๋…ทานากะซังคะ ดิฉันเองก็อยากจะทำหน้าที่สาวใช้ส่วนตัวของคุณท่านตามที่ได้รับมอบหมายมาจากคุณผู้หญิงบ้างนี่คะ
 
ผมที่นั่งฟังทั้งคู่คุยกันอยู่เงียบๆ ถึงทานากะจะพูดเหมือนเข้าใจผมทุกอย่างแต่ผมฟังแล้วมันฟังดูแปลกๆ กับบทสนทนาของทั้งคู่
 
ทานากะ-โฮ๊ะๆ นั่นสินะครับกระผมต้องขอภัยในความคิดที่ตื้นเขินของตัวเอง คุณท่านกระผมคิดว่าถ้ายังไงวันนี้ให้อายะซังตามไป
ด้วยก็ดีเหมือนกันนะครับ
ผม-ห๊ะ!!!แต่เมื่อกี้
ทานากะ-ถ้าอายะซังไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองเลยมันก็ดูน่าสงสารจนเกินไปไม่ใช่หรือครับคุณท่าน
ผม-นี่ๆ
อายะ-ก่อนหน้านี้ที่พาท่านแม่ไปที่บริษัท คุณผู้หญิงก็ได้สั่งกำชับกับทุกคนในบ้านแล้วนะคะว่าให้ตามประกบคุณท่านตลอดเวลา จำไม่ได้แล้วหรือคะ
ผม-ระ..เรื่องนั้นมัน
ก๊อกๆ
ริน-ขออนุญาตค่ะ ดิฉันไปตามตัวทาคุยะมาให้แล้วค่ะ
ทาคุยะ-เรียกหาผมหรือครับคุณท่าน
ผม-ห๊ะ!!!!………. รินซังระ..รู้เรื่องนี้ได้ไง
ริน-ตอนที่ดิฉันเดินผ่านห้องอาหารแล้วได้ยินที่ทุกคนคุยกันพอดี ก็เลยไปตามตัวทาคุยะมาให้ค่ะ
ทานากะ-โฮ๊ะๆ แบบนี้เหมือนชะตาชีวิตลิขิตไว้เลยนะครับคุณท่าน
อายะ-นั่นสิคะ ไหนๆ ทาคุยะซังก็มาแล้วด้วยนะคะ
ทาคุยะ-มีเรื่องอะไรกันหรือครับ
ผม-เฮ้ออออ!!! เข้าใจแล้วล่ะครับ ทาคุยะซังช่วยไปเตรียมรถของฮารุให้หน่อยนะครับวันนี้พวกเราจะไปที่บริษัทกัน
 
พอทาคุยะได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที
 
ทาคุยะ-จะรีบไปเตรียมรถให้พร้อมเดี๋ยวนี้เลยครับ!!
และทาคุยะก็รีบวิ่งออกไป
ผม-ปะ..เป็นอะไรไปทำไมถึงได้ดูดีใจขนาดนั้นกันโดนเรียกไปทำงานหน้าเบื่อแท้ๆ
อายะ-ใครบอกล่ะคะ พวกเราทุกคนดีใจมากเลยนะคะ ที่ได้คอยรับใช้คุณท่านและคุณผู้หญิง
ทานากะ-โฮ๊ะๆ ถูกต้องแล้วล่ะครับ คุณท่าน
ริน-ดิฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ และดิฉันก็หวังว่าสักวันหนึ่งคุณท่านจะเรียกใช้ดิฉันนะคะฮิฮิ
ผม-เอาล่ะๆ อายะซังไปเตรียมตัวได้แล้วนะครับเดี๋ยวผมจะไปทำงานสาย ส่วนตรงนี้ก็ให้รินซังช่วยดูแลแทนไปก่อน
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
และอายะซังก็รีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความดีใจอย่างสุดขีด
 
ทานากะ-ขอบพระคุณอย่างสูงเลยนะครับคุณท่าน ที่ยอมให้พวกกระผมได้ทำตามใจตัวเอง
ผม-อืมช่างมันเถอะเพราะยังไงทุกคนก็โดนฮารุสั่งมาอีกที่นี่
ริน-ต่อให้คุณผู้หญิงไม่สั่งพวกเราก็เต็มใจทำค่ะ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานพวกเราก็อยากจะทำแบบนี้อยู่แล้วนะคะ
ทานากะ-โฮ๊ะๆ ใช่แล้วล่ะครับ
ผม-ครับๆ งั้นผมไปรอที่รถนะครับ ถ้าอายะซังเตรียมตัวเสร็จแล้วให้เดินตามไปที่รถได้เลยนะครับ
ริน-รับทราบแล้วค่ะ
ทานากะ-ถ้าอย่างงั้นกระผมจะถือกระเป๋าและเดินไปส่งที่รถนะครับ
ผม-ขอบคุณครับ
ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ
 
ทานากะก็ก้มหัวลงให้ผมนะขณะที่ยืนถือกระเป๋าทำงานของผมเอาไว้อย่างดีหลังจากนั้นผมก็ออกจากบ้านมาโดยที่มีทาคุยะขับรถส่วนอา
ยะนั่งหน้าข้างคนขับส่วนผมต้องไปนั่งท้ายรถในระหว่างที่ผมไปทำงาน
 
กลับมาทางฝั่งด้านพวกผู้หญิงในบ้านผม
 
หลังจากที่ผมออกจากบ้านไปแล้วสักพักแม่ผมก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกับหันไปเห็นกระดาษที่จ่าหน้าซองถึงผมที่อยู่ในถังขยะแม่ผมก็
หยิบขึ้นมาดูและก็เก็บเอาไปที่ห้องอาหารด้วย
 
ฮารุ-ท่านแม่จะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ
พลอย-แม่วันนี้ปลาย่างอร่อยมากเลยนะ
แม่-นะ..นี่ยัยพลอยอ่านไอ้นี่ให้แม่หน่อยสิ มันเขียนจ่าหน้าซองถึงพี่ชายแกเนี้ย ดูสิกระดาษแข็งข้างในนี้สวยมากเลยนะมันดูเหมือนบัตรเชิญไปไหนสักอย่าง มันใช่บัตรเชิญไปshopping มั้ยอ่านให้แม่หน่อยสิ
 
พอแม่ผมยื่นกระดาษให้ฮารุและยัยพลอยดู ทั้งคู่ก็ทำท่าทางตกใจ
 
ฮารุ-นี่มัน…
พลอย-แม่ นี่แม่ไปเจออันนี้จากที่ไหนหรอ
แม่-แม่ไปเจอมันอยู่ในถังขยะหน่ะ แล้วสรุปมันเป็นบัตรเชิญอะไรงั้นหรอยัยพลอย
ฮารุ-ถังขยะหรอคะ
พลอย-แม่อันนี้มันไม่ใช่บัตรเชิญไปshopping หรอกนะแต่มันเป็นบัตรเชิญไปเที่ยวมากกว่า
แม่-อะไรกันบัตรเชิญไปเที่ยวเฉยๆหรอเนี้ยเฮ้ออ!!!นึกว่าจะมีสินค้าลดราคาซะอีกนะ
ฮารุ-ชิสึไปตามทานากะมาหน่อยซิ
ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ
 
หลังจากที่ชิสึก้มหัวลงให้ฮารุก็เดินออกไปไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับทานากะ
ก๊อกๆ
 
ชิสึ-ขออนุญาตค่ะ
ทานากะ-เรียกหากระผมหรือครับคุณผู้หญิง
ฮารุ-นี่ทานากะทำไมบัตรเชิญไปร่วมเปิดงานฉลองเทศกาลหิมะที่ฮ๊อกไกโดของคุณท่านถึงไปอยู่ที่ถังขยะได้ล่ะคะ
ทานากะ-เอ่อ……..คะ…คือ เมื่อเช้ากระผมเอาให้คุณท่านดูหลังจากนั้นคุณท่านก็ได้บอกให้กระผมเอาไปทิ้งเพราะว่าไม่มีเวลาไปครับ
ฮารุ-ทีหลังถ้ามีเอกสารของคุณท่านส่งมาอีกขอให้บอกด้วยนะคะ
ทานากะ-ทะ…ทราบแล้วครับกระผมต้องขอประทานโทษด้วยนะครับคุณูผู้หญิง
ฮารุ-ท่านแม่คะถึงบัตรเชิญใบนี้จะไม่ใช่บัตรเชิญไปshopping แต่บัตรเชิญใบนี้สามารถทำให้พวกเราไปเที่ยวแล้วก็นอนพักที่
โรงแรมระดับ5ดาวและจะนอนกี่คืนก็ได้ทุกอย่างฟรีหมดเลยนะคะถ้ามีบัตรเชิญใบนี้
แม่-จริงหรอฮารุ!!! พักได้ฟรีหมดเลยหรอ!!
พลอย-ใช่แล้วล่ะแม่
 
และฮารุกับยัยพลอยก็ร่วมด้วยช่วยกันเปิดรูปโรงแรมที่สาขาซัปโปโรและสถานที่ท่องเที่ยวในเกาะฮ๊อกไกโดให้แม่ผมดู
 
แม่-ว้าววว!!!!มีแต่ที่สวยๆ ทั้งนั้นเลยนี่!! ที่นั่นมีอาหารทะเลเยอะมากเลยตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยนะ
ฮารุ-งั้นพวกเราไปเที่ยวที่นี่กันดีมั้ยคะท่านแม่ ห้องอาหารในโรงแรมสาขานั้นใหญ่มากกกเลยนะคะ และยังมีอีกหลายร้านเลยนะคะที่มา
เปิดในโรงแรมสาขานั้น อะแฮ่ม!!ที่สำคัญมีร้านแบรนด์ดังมาเปิดด้วยนะคะ
 
แม่-ไปได้จริงหรอ! ไปสิ!! พวกเราไปที่นี่กันเถอะนะฮารุ!!!!
ฮารุ-ฮิฮิทราบแล้วค่ะท่านแม่ เดี๋ยวฮารุจะจัดการให้เองนะคะ
พลอย-……….แม่แต่ว่านะ บัตรเชิญนี้มันจ่าหน้าซองถึงพี่ชายหน่ะสิแม่ถ้าพี่ชายไม่ไปด้วยถึงพวกเราไปก็เข้าไปข้างในงานไม่ได้
หรอกนะ
ฮารุ-นั่นสินะ แต่ถ้าพี่
พลอย-นี่พี่ฮารุไม่อยากไปเที่ยวกับพี่ชายบ่อยๆ บ้างหรือคะ โอกาสที่จะดึงพี่ชายออกจากกองเอกสารมาถึงอีกแล้วนะคะ
 
พอฮารุได้ยินแบบนั้นฮารุก็ยิ้มอย่างดีใจและเจ้าเล่ห์
 
ฮารุ-นั่นสิ ท่านแม่คะพวกเราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับบิกคุซังที่บริษัทกันตอนนี้เลยดีมั้ยคะ
แม่-ดีสิฮารุ! แม่เองก็อยากไปเที่ยวแล้วหล่ะ อยู่แต่ที่บ้านแม่เบื่อมากเลยนะ
พลอย-งั้นพวกเรารีบทานข้าวกันเถอะนะ
ฮารุ-ทานากะซังช่วยไปบอกนิชิโนะซังให้เตรียมรถหน่อยนะ
ทานากะ-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง
และทานากะก็ก้มหัวและเดินออกไป
 
กลับมาทางฝั่งผม
หลังจากที่ผมนั่งรถมาได้ไม่นานนักก็ถึงที่บริษัทพอพวกเราลงรถกันปุ๊บ
 
อายะ-คุณท่านคะ ดิฉันขอออกไปซื้อของแถวนี้หน่อยได้มั้ยคะ
ผม-เอ่อ…ได้ครับ
อายะ-ทาคุยะซังรบกวนฝากดูแลคุณท่านแทนดิฉันแปปหนึ่งนะคะ
ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับอายะซัง
 
หลังจากที่อายะแยกตัวออกไปผมกับทาคุยะก็ขึ้นไปที่ห้องทำงานก็เจอทั้ง2คนมานั่งทำงานกันก่อนแล้ว จริงอยู่ผมไม่ได้มาเช้ามากนักแต่
วันนี้ผมก็มาถึงที่นี่ก่อนเวลาทำงานตั้งนาน
 
นานามิ/ซานาเอะ-อรุณสวัสดิ์ค่ะบิกคุซัง
ผม-นี่ทั้ง2คนมาทำงานกันตั้งแต่เช้าเลยหรอ
นานามิ-ทำยังไงได้ล่ะคะ ก็ท่านรองประธานชอบมาทำงานแต่เช้าพวกดิฉันที่เป็นเลขาก็ต้องมาไวกว่าเจ้านายสิคะ
ซานาเอะ-ใช่แล้วล่ะค่ะ
ผม-ฮ่ะๆฟังแล้วเหมือนจะเป็นความผิดของผมเลยนะครับ
ซานาเอะ-ฮิฮิไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ
นานามิ-จะเข้าไปทำงานต่อแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเดี๋ยวดิฉันจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะท่านรองประธาน
ผม-ฮ่ะๆ อย่าแกล้งผมสิครับ ขอบคุณนะครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เข้าไปนั่งทำงานได้ไม่นานนักก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของผม
 
ก๊อกๆ
 
อายะ-ขออนุญาตค่ะ
 
อายะก็เข้ามาพร้อมกับในมือมีถุงใส่ของเยอะมากๆ อยู่ด้วย
 
ผม-เป็นยังไงบ้างครับได้ของที่อยากได้ครบรึเปล่า
อายะ-ได้มาเกินกว่าที่คิดมากเลยล่ะค่ะฮิฮิ
ผม-งั้นก็เข้ามานั่งกับทาคุยะซังก่อนสิครับกลับมาเหนื่อยๆ
อายะ-ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดิฉันขอตัวออกไปจัดเตรียมของก่อนนะคะ
ผม-ครับ?
 
แล้วอายะก็ปิดประตูไปเลยปล่อยผมงงอยู่แบบนั้นไม่นานนักก็กลับมา
 
อายะ-นี่ค่ะทาโกะยะกิและก็มีเนื้อย่างเสียบไม้ด้วยนะคะ ทาคุยะซัง นี่ค่ะทาโกะยะกิ
 
ผมกับทาคุยะก็รับกันมาแบบงงๆ
 
ทาคุยะ-………อายะซังที่บอกว่าจะออกไปซื้อของคือออกไปซื้อของทานเล่นมาให้พวกเราหรือครับ
ผม-นั่นสิ ตอนแรกผมก็คิดว่าจะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวซะอีกนะครับ
อายะ-ใช่แล้วค่ะฮิฮิ ของใช้ส่วนตัวดิฉันมักจะออกไปกับรินซังและชิสึซังเพื่อซื้อของด้วยกันเป็นประจำอยู่แล้วล่ะคะ
ผม-งะ..งั้นหรอครับสนิทกันจังเลยนะครับ
อายะ-ค่ะ ดิฉันได้ฟังเรื่องของทาคุยะซังตอนเด็กๆ และได้ดูรูปของทาคุยะซังตอนเด็กมาจากรินซังด้วยนะคะ ตอนเด็กๆ ทาคุยะซังน่ารักมากเลยล่ะคะ
ทาคุยะ-อะ..อะไรนะครับ โธ่พี่!!! หนอยยย ยัยบ้าเอ๊ย!!!!
 
ดูเหมือนว่าทาคุยะก็คงจะโดนรินที่เป็นพี่สาวปั่นหัวมาตั้งแต่เด็กแล้วสินะ ขนาดนตอนที่มาทำงานที่บ้านของผม ทั้งคู่ก็มักจะชอบทะเลาะ
จุกจิกกันตลอด ส่วนรินก็มักจะชอบแหย่น้องชายสุดที่รัก
 
ผม-นี่อายะซังเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะครับ มันไม่ดีต่อทาคุยะซัง
อายะ-ดะ..ดิฉันทราบแล้วค่ะ
ก๊อกๆ
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับนานามิซัง
นานามิ-คือดิฉันจะมาขอรับเอกสารที่ทำเสร็จแล้วค่ะ และก็เมื่อกี้คุณหนูโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาหาที่นี่และฝากถามมาด้วยค่ะว่าทำไมท่านรองประธานถึงไม่รับสายของคุณหนู
ผม-คะ..คือผมนั่งทำงานมันเลยไม่ได้ยินล่ะมั้งครับ
นานามิ-งั้นดิฉันขอรับเอกสารทั้งหมดตรงนี้ไปก่อนนะคะ
ผม-ครับ เอาไปได้เลยครับ จริงสิ!! ใก้ลจะถึงวันฉลองที่สาขาฮ๊อกไกโดแล้วมีเอกสารมาให้ผมเซ็นรับรองมั้ยครับ
นานามิ-เอ๊ะ!!! ดิฉันเอามาวางไว้ให้ตั้งนานแล้วนะคะ
 
ผมกับนานามิก็ไล่เปิดเอกสารที่ละแฟ้มๆ เพื่อหาแฟ้มเอกสารที่ว่าไม่นานนักก็เจอ สรุปแล้วแฟ้มเอกสารมันลงไปกองอยู่ที่พื้น
 
ผม-อ๊ะ นี่ไงเจอแล้ว
 
ผมก็เปิดๆ อ่านเอกสารพวกนั้นในนั้นก็จะมีบอกตารางเวลาของงานทั้งหมด กิจกรรมทั้งหมด และจะมีพวกสสุนทรพจน์ของแต่ละคน
ที่ทางบริษัทคิดขึ้นมาให้เวลาไปพูดตอนเปิดงาน แน่นอนว่ามันมีในส่วนของผมด้วย และ ของอีกหลายๆ คนอย่างเช่นโอคะวะ หรือพวก
บอร์ดบริหาร ผมก็เซ็นรับรองในส่วนของผม
 
ผม-นี่ครับเสร็จแล้ว ฝากเอาไปส่งให้ด้วยนะครับ
นานามิ-ปีนี้บิกคุซังก็ไม่ไปอีกแล้วหรือคะ
ผม-ปกติผมก็ไม่ได้ไปอยู่แล้วครับ เพียงแต่ปีนี้มีเหตุผลในการไม่ไปอย่างเป็นทางการก็คืองานผมล้นโต๊ะอยู่แบบนี้นั่นแหละครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ
ผม-ครับ
 
หลังจากที่นานามิออกไปผมก็นั่งทำงานต่ออายะก็คอยยืนอยู่ข้างๆ ผมและคอยดูแลเรื่องน้ำชาและขนมให้ผมตลอดเวลา เรียกได้ว่าถ้า
น้ำหมดก็จะเอาน้ำมาเติมให้ในทันทีส่วนทาคุยะจะคอยยืนอยู่แถวหน้าประตูเสมอ ถ้าใครเข้ามาก็ทาคุยะก็จะเป็นคนรับหน้าก่อนแต่ส่วน
ใหญ่แล้วถ้าเป็นคนในอย่างนานามิ ซานาเอะ หรือพวกที่บ้านผม ทาคุยะก็จะปล่อยเดินผ่านเข้ามาในห้องได้เลยทันที ผมนั่งทำงานไปได้
อีกสักพัก
 
อายะ-คุณท่านนี่ก็จะเที่ยงแล้วนะคะ จะรับอาหารกลางวันเลยมั้ยคะ
ผม-อย่าบอกนะครับว่าซื้ออาหารกลางวันมาให้ผมด้วย
อายะ-ฮิฮิไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันรับมาจากนานามิซังต่ออีกทีค่ะ
ผม-อ๋อ งั้นรับเลยก็ได้ครับ นี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย
อายะ-ทราบแล้วค่ะ ได้โปรดรอสักครู่นะคะ
 
หลังจากนั้นอายะก็ก้มหัวให้ผมและเดินออกไปและก็มีเสียงอายะคุยกับใครไม่รู้ไม่นานนักประตูห้องทำงานของผมก็เปิดออก และพวกฮา
รุก็เข้ามาในห้อง
 
ทาคุยะ-ยินดีต้อนรับนะครับ คุณผู้หญิง ท่านแม่ คุณหนูพลอย
ฮารุ-ขอบใจจ้ะ
แม่-นี่แม่อยากไปเที่ยวฮ๊อกไกโด!!
 
ทั้ง3คนพุ่งเข้าห้องมาแล้วก็พูดพร้อมกับหยิบบัตรเชิญที่ผมสั่งให้ทิ้งไปแล้วออกมาให้ผมดูและยัยพลอยก็ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะแดกดัน
ผมหลุดมือไป
 
พลอย-นี่พี่ชาย ดูสิ แม่ไปเจอบัตรเชิญนี่มาจากถังขยะด้วยแหละ
ผม-เฮ้อออ!!!!
ฮารุ-นี่คุณทำไมเอาบัตรเชิญงานสำคัญไปทิ้งแบบนี้คะ
ผม-เอ่อ……..นี่พวกเราไปทานข้าวเที่ยงที่โรงแรมสาขาอุเอะโนะกันมั้ย
ฮารุ-อย่ามาเปลื่ยนเรื่องนะคะ!!
ผม-คะ..ครับ
ฮารุ-ทำไมคุณถึงสั่งให้ทิ้งบัตรเชิญล่ะคะ คุณแม่ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอคะว่าปีนี้ที่รักอาจจะต้องไปงานนี้แทนคุณพ่อ
ผม-ตะ..แต่ งานผมยังมีเต็มโต๊ะไปหมดแบบนี้จะให้ผมทิ้งงานไปได้ยังไงล่ะครับฮารุ
ฮารุ-แต่วันนี้ท่านแม่บอกว่าอยากจะไปเที่ยวที่นี่และท่านแม่ยังบอกอีกนะคะว่า อยู่แต่บ้านแม่เบื่อแล้ว แบบนี้แหละค่ะจะให้ฮารุทนนั่งอยู่เ
ฉยๆ ได้ยังไงล่ะคะ
 
ผม-……พะ..พวกคุณก็เลยรวมตัวกันมาหาผมที่นี่หรอครับ
ฮารุ-ค่ะ!!
พลอย-ใช่แล้วล่ะพี่ชายไปเที่ยวที่นี่กันเถอะนะ พี่ชิโระก็ชวนพี่ชายไปที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้วนะ
แม่-แม่เองก็อยากไปเที่ยวนะ อยู่แต่บ้านแม่เบื่อนี่
ฮารุ-เห็นมั้ยคะที่รัก ท่านแม่ออกปากพูดเองเลยนะคะ
ผม-เฮ้ออออ!!! นี่แม่……ที่ฮ๊อกไกโดมันหนาวกว่าที่นี่เยอะมากๆ เลยนะแม่
แม่-นะ..หนาวมากขนาดนั้นเลยหรอ
ผม-ใช่แล้วล่ะแม่ กลางคืนอากาศเย็นจนติดลบเลยนะ
 
แม่ผมก็ออกอาการเริ่มไม่อยากไปในทันทีเพราะแม่ผมเป็นคนที่ขี้หนาวมากๆ อย่างตอนที่นั่งเครื่องมาที่นี่ ลงเครื่องปุ๊บก็บ่นหนาวแล้วถ้า
เกิดไปที่นั่นล่ะก็หนาวกว่านี้อีกหลายเท่าแม่ผมไม่ทางไปแน่นอน
 
แม่-ตะ..แต่ว่าที่นั่นมันมีอาหารทะเลสดๆ ตัวใหญ่ๆ แถมราคาถูกมากด้วยนะ
ผม-………แล้วแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง แม่เคยไปที่นั่นหรอ
แม่-มะ..ไม่เคย ฮารุกับยัยพลอยเล่าให้แม่ฟัง
ผม-เฮ้อออ!!! ถ้าแม่จะไปที่นั่นเพื่ออาหารทะเลละก็ เดี๋ยวไว้ผมจะสั่งให้คนเอาไปส่งให้ที่บ้านให้ก็ได้ครับ
แม่-แต่แม่อยากไปเที่ยวบ้างนี่!!!!!!
พลอย-พี่ชายคะ ที่นั่นแม่ได้เดินเที่ยวด้วยนะคะ และยิ่งไปตอนนี้ก็ยังมีเทศกาลน้ำแข็งที่ซัปโปโรอีกนะคะ
ผม-นี่ยัยพลอยแม่แกไม่ชอบหนาวๆ ก็รู้ไม่ใช่หรอ
ฮารุ-งะ..งั้นเดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราไปซื้อเสื้อกันหนาวดีมั้ยคะท่านแม่
พลอย-ใช่แล้วแม่ เดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากันเถอะซื้อเยอะๆ เลยนะแม่จะได้ไม่หนาว!!
เก็นจิ-ใช่แล้วครับคุณป้า ที่นี่มีเสื้อผ้ากันหนาวให้เลือกเยอะเลยนะครับ
ผม-นี่ฮารุ..ผมยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะเลยนะครับ ไม่มีทางที่จะทำเสร็จทันแน่นอนครับ
ฮารุ-ตะ..แต่ที่รักสัญญาแล้วไม่ใช่หรอคะว่าจะพาพวกเราไปเที่ยว
ผม-ผมจำได้ครับแต่
ฮารุ-งานเทศกาลน้ำแข็งเองก็มีแค่ปีละครั้งเท่านั้นนะคะ ท่านแม่อุตส่าห์มาที่นี่แล้วด้วยนะคุณ
ผม-แต่ว่างาน….
ฮารุ-ทาคุยะซังช่วยไปตาม นานามิซังและซานาเอะซังมาให้หน่อยได้มั้ยคะ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากที่ทาคุยะออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับทั้งคู่
 
ฮารุ-นานามิซัง ถ้าท่านรองประธานจะไปร่วมงานฉลองที่สาขาซัปโปโร ตารางเวลาในช่วงนั้นมีอะไรติดขัดมั้ยคะ
นานามิ-เอ่อ…เบื้องต้นตารางเวลาของท่านรองประธานไม่มีปัญหาค่ะถ้าจะไปเข้าร่วมงาน
ฮารุ-แล้วทางโอคะวะฟู๊ดล่ะคะ
ซานาเอะ-ถ้าแค่ตารางเวลาก็ไม่มีอะไรต้องห่วงค่ะเพราะจัดตารางเวลาเพื่อท่านประธานจะไปเข้าร่วมงานไว้แต่แรกแล้วค่ะ เพียงแต่ว่า…..
ฮารุ-เพียงแต่ว่าอะไรหรอคะ
ซานาเอะ-ถ้าเป็นไปได้ ถะ..ถ้าท่านประธานจะไปร่วมงานจริงๆ ก็อยากจะให้เก็บรายงานจากร้านอาหารในโรงแรมที่สาขานั้นให้
ด้วยค่ะ พอดีตอนนี้ยังไม่มีคนที่ทำหน้าที่ประจำในภูมิภาคนั้นค่ะ
 
ฮารุ-ที่รักคะพวกเราไปกันเถอะนะเนี้ยตารางเวลาทีรักก็ไปได้ แถมที่รักต้องไปตรวจสาขาที่นั่นด้วยนะคะ ถือซะว่าไปทำงานก็ได้นะคะ
แม่-แม่เองก็อยากลองไปเที่ยวที่นั่นดูบ้างเหมือนกัน
 
สุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้รู้แบบนี้เอาบัตรเชิญนั่นมาด้วยซะแต่แรกก็คงจะดีและยิ่งล่าสุดผมเอาเงินมาซื้อรถให้ชิโระไปก่อนอีกเป็นไปได้
ผมก็ไม่อยากจะขัดใจฮารุเพราะในส่วนที่ผมอยากได้หรืออยากทำตามใจตัวเองฮารุก็ไม่เคยขัดใจผมเพราะงั้นผมคงไม่มีหน้าไปขัดใจฮารุ
 
ผม-เฮ้ออออ!!!!ผมทราบแล้วครับ งั้นผมขอขึ้นไปคุยกับคุณพ่อก่อนนะครับ
ฮารุ-ค่ะ งั้นฮารุจะนั่งรอที่นี่นะคะ
ผม-ครับๆ
 
หลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปข้างบนเพื่อไปหาโอคะวะ
 
ชิสึกะ-ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านประธานกำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่
ผม-ฮ่ะๆ ขอบคุณนะครับ งั้นผมขอเข้าไปพบหน่อยนะครับ
ชิสึกะ-เชิญได้เลยค่ะ
ก๊อกๆ
ผม-ขออนุญาตนะครับ
โอคะวะ-อ้าวบิกคุคุง ทานข้าวกลางวันรึยัง มาทานกับพ่อมั้ย
ผม-เอ่อ…………..ยะ..ยังไม่ได้ทานเลยครับ พอดี…..ฮารุมาหาผมที่ห้องทำงาน
โอคะวะ-ฮารุมาหรอ งั้นจะออกไปทานข้าวข้างนอกกันที่ไหนล่ะ
ผม-มะ..ไม่ใช่หรอกครับที่ฮารุมาเพราะ………….. เรื่องบัตรเชิญของสาขาซัปโปโร
 
ผมก็เลยเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้โอคะวะฟังและเรื่องที่พวกฮารุจะไปที่นั่นด้วย
 
โอคะวะ-ฮ่ะๆๆ!! นานๆ ทีจะเห็นคนแบบลูกทำผลาดนะ
ผม-โธ่คุณพ่อครับ! ตอนนี้ทุกคนมาลุมผมในห้องทำงานเพื่อจะให้ผมพาไปที่นั่นนะครับ งานผมเองก็ยังเต็มโตะไปหมดแท้ๆ
โอคะวะ-ก็งานเอกสารทำไมไม่แบ่งคนอื่นไปทำบ้างล่ะ
ผม-ผมก็พยายามแบ่งงานออกไปบ้างแล้วนะครับแต่มันก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่สามารถแบ่งงานออกไปได้
โอคะวะ-นี่ลูก นานๆ ทีก็น่าจะไปที่สาขานั้นบ้างนะยังไงทางนั้นก็เชิญลูกมาทุกปีแต่ลูกก็ไม่เคยไปเลยไม่ใช่หรอ
ผม-ปะ..ปีนี้คุณพ่อจะไปให้เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ
โอคะวะ-อื้ม!!!ปีนี้พ่อเองก็ตั้งใจจะไปร่วมงงานนี้ อาหารทะเลที่นั่นสดและอร่อยมากเลยล่ะน้า~~~~~
ผม-งะ..งั้นปีนี้
 
ผมพูดไม่ทันจบประตูห้องทำงานของโอคะวะซังก็เปิดและคนที่เดินเข้ามาในห้องนั้นก็คือ สึคุยะและตามติดมาด้วยฮารุยัยพลอย แม่ผม
ชิสึ อายะ
 
สึคุยะ-ปีนี้ลูกเองก็ต้องไปด้วยเหมือนกันนะ
ผม-คะ..คุณแม่!!
สึคุยะ-นี่ลูกจะตกใจอะไรขนาดนั้นจ๊ะ
ผม-ปะ..ป่าวครับ ปะ..ปีนี้ ถะ..ถ้าผม ข..ขอไม่ไป
สึคุยะ-ไม่ได้จ้ะ
ผม-ตะ..แต่ว่า
สึคุยะ-ท่านแม่เองก็อยากไปเที่ยวที่นั่นไม่ใช่หรอ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เมื่อเช้าตอนที่ท่านแม่ดูรูปที่นั่นท่านแม่ดูอยากไปมากๆๆ เลยนะคะ
พลอย-พวกเราไปเที่ยวกันเถอะนะพี่ชาย
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ปีนี้คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะนะ
สึคุยะ-นานๆ ทีพวกเราก็ควรจะไปเที่ยวพร้อมกันหมดทั้งครอบครัวนะจ๊ะบิกคุคุง
ผม-เฮ้อออ!!!!! ทะ..ทราบแล้วครับคุณแม่
ฮารุ-เย้!!!!! ที่รักจะพาไปเที่ยวแล้ว
พลอย-งั้นพวกเรารีบไปซื้อเสื้อกันหนาวกันเถอะนะคะ
สึคุยะ-งั้นแม่ไปด้วยนะจ๊ะ
ฮารุ-จริงหรอคะ!! งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะนะคะ
พลอย-แม่พวกเราไปซื้อของกันเถอะพี่ชายตกลงจะพาพวกเราไปเที่ยวแล้วนะ
แม่-จริงหรอยัยพลอย!!! แกนี่นานๆ ทีจะเป็นลูกที่ดีนะเนี้ยไอ้ลูกโง่
 
แม่ผมพูดจบก็รีบเอามือมาขยี้หัวผม
 
ผม-โธ่!!!แม่ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ
สึคุยะ-งั้นพวกเราไปกันเลยดีมั้ย
ฮารุ/พลอย-ดีค่ะ!!
ผม-อายะซังตามทุกคนไปด้วยนะครับ ชิสึซังคนเดียวคงจะดูแลทุกคนไม่ไหว
อายะ-ทราบแล้วค่ะ
 
หลังจากนั้นทุกคนก็ออกจากห้องทำงานของโอคะวะไป
 
ผม-เฮ้ออออ!!!!ให้ตายสิ
โอคะวะ-นี่ลูกแค่ไปเที่ยวเองนะ
ผม-ตะ..แต่งานผมนี่สิครับ
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ก็ลองแอบเอางานกลับไปทำที่บ้านต่อสิ
ผม-ถะ..ถ้าคุณแม่จับได้ คุณพ่อจะช่วยผมมั้ยครับ
โอคะวะ-ฮ่ะๆ!!! แน่นอนว่าช่วยอะไรแกไม่ได้หรอกนะ!!
ผม-เฮ้อออ!!ผมทราบแล้วล่ะครับ คุณพ่อกำลังจะบอกให้ผมรีบๆ จัดการเอกสารนั่นซะแล้วอย่าให้ทุกคนรู้สินะครับ
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ถ้ารู้ขนาดนี้แล้วก็ขอฝากด้วยนะบิกคุคุง
ผม-ครั้งหน้าของานที่มันง่ายๆ หน่อยนะครับคุณพ่อ
โอคะวะ-ฮ่ะๆๆๆ!!!!แหม๋ไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากแกมานานแล้วนะ!!!
ผม-ถ้างั้นผมขอตัวไปทำงานต่อแล้วนะครับท่านประธาน
โอคะวะ-ฮ่ะๆ ไปเถอะ
 
หลังจากนั้นผมก็กลับมานั่งทำงานที่ห้องเหมือนเดิมโดยมีทาคุยะดูแลเรื่องน้ำและขนมแทนอายะผมเองก็ทำงานไปเรื่องจนถึงเย็น
 
ทาคุยะ-คุณท่าน นี่ก็จะมึดแล้วนะครับ
ผม-เฮ้อออ งานยังเหลืออีกเยอะเลย
ทาคุยะ-ถ้าคุณท่านเอางานกลับไปทำที่บ้านโดยอ้างกับคุณผู้หญิงว่าทำไม่ทัน ก็น่าจะได้นะครับ
ผม-แบบนั้นมันก็ได้อยู่หรอกนะครับแต่ถ้าผมเอางานกลับไปทำที่บ้านช่วงนี้ผมก็ต้องให้คนมาคอยขับรถให้เวลามาทำงานนี่สิครับ
ทาคุยะ-เรื่องนั้นผมขออาสาทำให้เองครับ
ผม-จะดีหรองานมันน่าเบื่อนะ วันๆ ยืนอยู่เฉยๆ แบบนี้
ทาคุยะ-ฮ่ะๆ ไม่เลยครับคุณท่าน
ผม-เฮ้อออ ผมเองก็ไม่มีทางเลือกงั้นขอฝากด้วยล่ะกันนะ
ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับ
 
หลังจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันเก็บของกลับบ้านพอมาถึงบ้านทานากะก็ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านทาคุยะก็ขับรถไปส่งผมที่หน้าบ้านพอรถจอด
ปุ๊บ ทานากะก็รีบเข้ามาเปิดประตูให้กับผมพร้อมกล่าวทักทายทันที
 
ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน เชิญเลยครับ
ผม-ขอบคุณครับ ทาคุยะซังวนรถกลับไปจอดเก็บในโรงรถได้เลยนะครับ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
 
ทาคุยะก็ขับรถกลับไปเก็บที่โรงรถ
 
ผม-แล้วพวกฮารุอยู่ที่ไหนหรอครับ
ทานากะ-อยู่ที่ห้องอาหารครับ คุณท่านจะรับอาหารเย็นเลยดีมั้ยครับ
ผม-เดี๋ยวก่อนละกัน ตอนนี้ไปช่วยทาคุยะซังขนแฟ้มเอกสารมาให้ผมที่ห้องทำงานทีนะครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
ทานากะก็รีบเดินไปที่โรงรถเพื่อขนของส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองนั่งรอไม่นานนักทาคุยะและทานากะก็เดินเข้ามา
พร้อมกับแฟ้มเอกสารกองโตๆ
 
ผม-เอามาวางไว้บนโต๊ะทำงานได้เลยครับ
ทานากะ/ทาคุย-ทราบแล้วครับ
ผม-ผมจะนั่งทำงานต่อล่ะ ทาคุยะซังไปพักทานข้าวเย็นเถอะนะครับ ส่วนทานากะซังก็กลับไปทำงานตามหน้าที่ได้เลยนะครับ
ทาคุยะ-ขอบคุณครับคุณท่าน
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ก้มหัวให้ผมและออกจากห้องทำงานผมไปไม่นานนักทานากะก็เดินถือถาดใส่อาหารมาให้ผม ในถาดนั้นก็มีชุดอาหาร
ที่รูริเป็นคนทำมาให้
 
ทานากะ-พักทานอาหารเย็นสักหน่อยดีมั้ยครับคุณท่าน
ผม-เฮ้ออ โทษทีนะแต่วางไว้ก่อนนะครับ ตอนนี้ผมกำลังรีบทำงานให้เสร็จอยู่
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากนั้นทานากะก็เอาถาดอาหารวางไว้ตรงโต๊ะกลางของชุดโซฟารับแขกและก็หยิบแก้วน้ำองุ่นเย็นๆ เดินเอามาให้ผม
 
ทานากะ-อย่างน้อยก็พักดื่มน้ำสักหน่อยเถอะนะครับคุณท่าน
ผม-ครับๆ เข้าใจแล้วครับ
 
ผมก็ตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ และหยิบแก้วน้ำองุ่นขึ้นมาดื่ม
 
ผม-เฮ้ออออ!!!
ทานากะ-คุณท่านไม่อยากไปเที่ยวหรือครับ
ผม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เพียงแต่ว่าผมเพิ่งจะโดนสั่งพักงานไปและพอกลับมาทำงานเอกสารมันก็เลยเยอะมากๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำให้เสร็จทันมั้ย
ทานากะ-มีอะไรที่กระผมพอจะช่วยได้บ้างมั้ยครับ
ผม-ขอบคุณนะครับ แค่คอยดูแลทุกอย่างในบ้านให้ผมก็ช่วยผมได้เยอะแล้วล่ะครับ
ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ
 
ในระหว่างที่ผมคุยกับทานากะอยู่พวกฮารุก็เปิดประตูห้องทำงานของผมแล้วก็เดินเข้ามากันหมดทุกคน
 
ฮารุ-เอางานกลับมาทำที่บ้านอีกแล้วหรอคะ
แม่-ทำไมแกยังไม่กินข้าวเย็นอีกกินข้าวก่อนค่อยกลับไปทำงานก็ได้ไม่ใช่หรอ
ผม-ครับๆ
 
ผมก็ลุกจากโต๊ะทำงานไปนั่งกินข้าวตรงโซฟา
 
ฮารุ-ถ้าคุณแม่รู้ว่าที่รักเอางานกลับมาทำงานที่บ้านอีกจะโดนบ่นนะคะ
ผม-ก็งานของผมมันยังเหลืออีกตั้งเยอะนะครับ และพวกเราก็จะต้องเดินทางในอาทิตย์หน้านี้อีกผมเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันนะ
ฮารุ-จริงสิที่รัก วันนี้ฮารุโทรคุยกับริกะจัง เรื่องที่พวกเราจะไปเที่ยวฮ๊อกไกโดกัน ริกะจังเสนอให้พวกเราเดินทางกันไปก่อนวันจัด
งานและให้พวกเรานั่งรถไฟความเร็วสูงไปที่อาโอโมริบ้านเกิดของริกะจังก่อนค่ะ
 
ผม-อาโอโมริหรอครับแล้วพวกเราจะไปทำไม
พลอย-ที่นั่นของทะเลก็สดนะคะพี่ชาย แถมมีพิพิธภัณฑ์หลายที่เลยนะคะ
แม่-วันนี้ทุกคนเปิดรูปให้แม่ดูมันสวยมากเลยนะ
ผม-………..แต่ว่านะคุณ ตารางงานของผมมันก็ล๊อคไว้แค่ช่วงนั้นนะครับ
ฮารุ-ที่รักใช้วันลาขอลางานไม่ได้หรอคะ
ผม-คุณก็รู้ว่าผมเพิ่งจะได้กลับไปทำงานและงานมันก็ค้างอยู่ที่ผมเยอะมาก ถ้าให้ผมพูดตรงๆ แค่กำหนดการเดิมผมก็แทบจะทำ
ไม่ทันแล้วนะครับ
ฮารุ-ตะ….แต่ว่าวันนี้ฮารุสัญญากับริกะจังไปแล้วนี่คะ และพวกเราทุกคนก็นัดเจอกันที่สถานีรถไฟโตเกียวไว้แล้วด้วยนะคะ
ผม-เฮ้ออออ……ฮารุทำไมคุณถึงไม่โทรมาปรึกษากับผมก่อนที่จะรับปากริกะจังล่ะครับ
ฮารุ-กะ..ก็ ริกะจังน่ะโทรสั่งคนที่บ้านไว้ให้เตรียมต้อนรับพวกเราแล้วด้วยนะคะ
ผม-ถ้างั้นก็โทรไปบอกริกะจังดีมั้ยครับว่า ให้ยกเลิกไปก่อน
ฮารุ-แต่ที่บ้านริกะจัง จองเรียวกังที่ดีที่สุดของเมืองไว้ให้พวกเราแล้วนะคะ
ผม-………….เดี๋ยวนะครับ พวกเรายังไม่ได้ตกลงกันเลยไม่ใช่หรอครับว่าจะมีใครไปบ้าง
ฮารุ-เรื่องนั้นฮารุคิดไว้แล้วค่ะ คนที่ไปก็จะมีพวกเรา5คนแล้วฮารุจะให้ ทานากะซัง ชิสึซัง เก็นจิคุง อายะซัง รินซัง และ มิจังค่ะตามไป
ด้วยค่ะจะได้มีคนคอยดูแลท่านแม่นะคะเวลาที่คุณต้องไปทำงาน
 
ผม-นี่ฮารุ พวกเราจองตั๋วนั่งเครื่องบินไปที่ฮ๊อกไกโดเลยเถอะนะ มันใช้เวลาแค่แปปเดียวเองนะครับ
ฮารุ-แต่ฮารุไม่ได้ไปเที่ยวที่บ้านริกะจังมานานๆ มากแล้วนี่คะ นะคะ นะคะ
 
ผมไม่ได้ตอบอะไรฮารุกลับไปเพราะแค่เวลาที่ต้องนั่งไฟไปถึงมันจะเร็วก็จริง แต่มันก็ใช้เวลาหลายชม กว่าจะไปถึงอาโอโมริ และกว่าเรา
จะเดินทางจากอาโอโมริไปที่ฮ๊อกไกโดอีก และที่สำคัญคือ พวกเราขนคนกันไปเยอะขนาดนี้ไปให้ที่บ้านของริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้
ทั้งหมดแถมคอยดูแลพวกเราในระหว่างที่เที่ยวอยู่ในอาโอโมริอีก ไม่ว่าจะมองมุมไหนผมก็มองว่ามันไม่ควรทำแบบนี้เพราะค่าใช้จ่าย
ทั้งหมดคงเยอะมากๆ
 
ผม-แต่ว่านะ พวกเราไปกันเยอะขนาดนี้ไปรบกวนบ้านริกะจังขนาดนั้นมันไม่ดีนะครับ
ฮารุ-มันก็ปกติไม่ใช่หรอคะ เวลาริกะจังไปเที่ยวกับพวกเรา ที่รักก็ออกให้ตลอดไม่ใช่หรอคะ ริกะจังเองก็หาโอกาสตอบแทนที่รักคืนอยู่นะคะ
 
ผม-มันไม่เหมือนกันนะครับฮารุ ผมเนี้ยออกให้ริกะจังก็จริงแต่ครึ่งหนึ่งมันก็เป็นส่วนที่ผมต้องออกให้ชิโระอยู่แล้วนะครับ ผมว่าริกะจัง
อาจจะคิดมากไปก็ได้นะครับ และ พวกเราจะไปกันตั้ง11คนนะครับ ที่จะให้ที่บ้านริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ผมว่ามันเยอะไปนะ
ครับ
 
ฮารุ-ที่รักไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะคะ เพราะที่บ้านริกะจังรวยมากๆ เลยนะคะ บ้านริกะจังที่อาโอโมริใหญ่กว่าบ้านพวกเราอีกนะคะ!!!
 
ฮารุพูดพร้อมกับทำมือให้ผมดูว่ามันใหญ่มากกกกกกกก
 
ผม-แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรที่จะให้ริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้พวกเรานี่ครับ
ฮารุ-ระ..เรื่องนั้นมัน……
ผม-เฮ้ออออออ ถ้าจะให้ผมไปที่อาโอโมริ ผมจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกเราเอง ไม่งั้นผมก็จะไม่ไปที่อาโอโมริ ถ้า
อย่างงั้นผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ
 
ผมก็เดินกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะทำงานส่วนฮารุก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรไปหาริกะจังและก็เล่าเรื่องคร่าวๆ ที่ผมกับฮารุคุยกันเมื่อกี้ไม่นาน
นัก ฮารุก็เดินมายื่นมือถือให้ผม
 
ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ ริกะจังอยากจะคุยกับที่รัก
ผม-ครับๆ
 
ผมก็รับมือถือมาแบบงงๆ
 
ผม-สวัสดีครับริกะจัง
ริกะ-สวัสดีตอนมึดนะบิกคุคุง นี่ๆ!!! มาเที่ยวอาโอโมริที่บ้านเกิดของเราเถอะนะ!!! อาหารอร่อยมากเลยนะ ของทะเลก็สดและถูกมากเลยแหละ!!!!!!
ผม-ถ้างั้นผมขอออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกผมเองได้มั้ยครับ
ริกะ-เอ๋!!!!! แบบนั้นเราก็ไม่ได้ตอบแทนบิกคุคุงเลยนี่สิ
ผม-คือในส่วนของริกะจังที่ผมออกให้ตอนที่พวกเราไปเที่ยวด้วยกันก็มีแค่ของริกะจังคนเดียวซึ่งเดิมทีแล้วผมก็ต้องออกให้ชิโระอยู่แล้ว
นะครับ มันเทียบไม่ได้กับการที่ริกะจังจะออกค่าใช้จ่ายให้พวกผมทั้งหมด11คนเลยนะครับ
 
ริกะ-ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ แค่11คนเอง มาเถอะนะบิกคุคุงไม่ต้องคิดมากหรอกนะ!!!
ผม-แต่ว่า
ริกะ-นี่บิกคุคุง เราจะเล่าอะไรให้ฟังเพื่อมันจะช่วยให้บิกคุคงสบายใจขึ้นมาบ้าง เมื่อก่อนนะตอนสมั้ยที่เรียนมัธยมปลายกับฮารุ ตอนนั้น
คนในห้องมาเที่ยวที่บ้านกันเยอะกว่านี้อีกนะ เรายังออกให้ได้เลย
ผม-แต่นั่นมันเพื่อนของริกะจังนะครับ
 
ริกะ-…แต่บิกคุคุงเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งแฟนของเพื่อนสนิทเรา แถมยังช่วยชิโระมาตลอด บางทีเราก็รู้สึกว่าบิกคุคุงเหมือนพี่ชายเลยนะ
เพราะงั้นมาเที่ยวเถอะนะ เราอยากให้พวกบิกคุคงได้ลองมาเที่ยวที่บ้านเกิดเรามากเลยจริงๆ นะ!!! ให้เราได้ตอบแทนบิกคุคุงบ้างเถอะ
นะ นะ นะ นะ
ผม-เฮ้อออ!! ขี้โกงจังเลยนะครับ ถ้าริกะจังพูดขนาดนี้ แล้วผมจะปฏิเสธลงได้ยังไงล่ะ ผมขอรบกวนหน่อยนะครับ
 
พอผมพูดจบพวกฮารุก็ดีใจกันยกใหญ่และผมก็ยื่นมือถือคืนให้ฮารุไป พวกฮารุก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานผมไป เหลือเพียงแค่ ทานากะ
และอายะ คอยดูแลเรื่องน้ำและขนมให้ผมแก้ง่วงแทนกาแฟ ผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆๆ
 
ทานากะ-คุณท่านนี่ก็ตี3กว่าแล้ว น่าจะไปนอนพักสักหน่อยนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีก
อายะ-นั่นสิคะ พักผ่อนบ้างก็ดีนะคะคุณท่าน
ผม-เฮ้ออดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย แต่งานผมยังล้นโต๊ะอยู่เลย
อายะ-เดี๋ยวดิฉันจะเก็บโต๊ะให้เองค่ะ คุณท่านขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะคะ
ทานากะ-นั่นสิครับ ถ้าอย่างงั้นกระผมจะเดินไปส่งนะครับ
ผม-ครับๆ
 
หลังจากที่โดนไล่ผมก็ต้องยอมทำตาม เพราะเข้าใจว่าทุกคนเป็นห่วงผมกันมากๆ
 
ผมก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องนอนโดยมีทานากะเดินตามติดมาตลอดมาถึงห้องผมก็อ่าบน้ำนอนทั้นที