ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ระหว่างทางขับรถกลับบ้านผมก็ได้ลองกดคันเร่งรถจนสุดผมลองเล่นอยู่พักหนึ่งในระหว่างทางขับกลับบ้านแต่ผมไม่ได้ทำแบบนั้นตลอด

ทางเพราะ รถSkyline r34 GTR NISMO เป็นรถในฝันของผมแต่ด้วยความที่ราคามันแพงมากๆผมเลยไม่คิดที่จะซื้อมัน ถ้าไม่เกิด

เรื่องนี้ขึ้นผมคงไม่มีวันได้ขับรถคันนี้แน่นอนเพราะต่อให้รถคันนี้อยู่ที่บ้านชิโระเหมือนเดิมผมก็ไม่สามารถเอามาขับได้อยู่ดี และถ้าถาม

ว่าทำไมผมถึงชอบตัวนี้มากๆเพราะตัวนี้ถึงภายนอกจะคล้ายๆกับรถเดิมออกจากโรงงานแต่ภายในเครื่องยนต์ทุกอย่างถูกโมใหม่

ทั้งหมด และใส่อุปกรณ์เสริมเพิ่มเข้าไปทั้งคันอีกเยอะมาก พอผมขับรถกลับมาถึงที่บ้านที่หน้าบ้านมีคนยืนกันเป็นกลุ่มซึ่งกำลังโวยวาย

กันอยู่ พอผมเบิ้ลเครื่องลั่นบ้านทุกคนก็ยืนมองกันนิ่งๆ และพอผมขับรถเข้าไปจอดที่หน้าบ้าน คนที่ตาโตกว่าใครเพื่อนก็คือชิโระ พอผม

เปิดประตูรถลงไปชิโระก็รีบวิ่งเข้ามาหาผม

 

ชิโระ-นะ…นี่แก ไปเจอรถมาจากที่ไหน และแกเอามาได้ยังไง

ผม-ใจเย็นๆก่อนชิโระ พี่ชายของข้าหารถมาให้ข้า

ชิโระ-ทะ..ท่านพี่อย่างงั้นหรอ

ผม-แล้วเมื่อกี้ทุกคนทำอะไรกันอยู่หรอครับ

ฮารุ-ก็ชิโระหน่ะสิคะจะออกไปตามหารถอีก พวกเราก็เลยช่วยกันห้ามเอาไว้

ทานากะ-ใช่แล้วล่ะครับคุณท่าน

อายะ-คุณท่าน ขอกระเป๋าทำงานด้วยค่ะ

ชิสึ-น้ำองุ่นเย็นๆได้แล้วค่ะคุณท่าน

ผม-ขอบคุณนะครับทั้ง2คน

 

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ แต่พอผมมารู้สึกตัวอีกทีผมก็เริ่มชินกับการที่ทุกคนในบ้านคอยดูแลผม ในระหว่างที่ผมดื่มน้ำองุ่นอยู่นั้นชิโระมันก็ไปเดิน

วนๆดูรอบรถดูทุกซอกทุกมุมว่าใช้รถแบบเดียวกันกับของทาเคดะซังมั้ย ทั้นใดนั้นฮารุก็สะกิดผมเพื่อให้จบเรื่องทั้งหมด ผมก็พยักหน้า

เป็นการตอบรับฮารุกลับไป

 

ผม-นี่ชิโระ แก ก้มๆเงยๆดูอะไรที่รอบรถคันใหม่ของข้าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ววะ

ชิโระ-ปะ…ป่าวหรอกข้าแค่ดูว่ามันเหมือนกันกับของพ่อข้ามั้ย

ผม-มันก็ต้องเหมือนกันสิวะ เพราะรถคันนี้คือหนึ่งในไม่กี่ร้อยคันนั่นนะเว้ย

 

ผมก็เปิดฝากระโปรง และชี้แผ่นเพลทที่บอกหมายเลขของรถคันนี้ว่าเป็นคันที่เท่าไหร่ทันใดนั้นไอ้ชิโระมันก็อึ้งไปสักพักและก็ทรุดตัวนั่ง

ลงกับพื้นหน้ารถ และมันก็พล่ามเพ้อประมาณว่าถ้ารู้ไวกว่านี้ก็คงดี หรือทำไมมันไม่โชคดีที่หารถได้บ้าง บลาๆ ในระหว่างที่มันนั่งหมด

หวังอยู่กับพื้นแบบนั้น พอโทชิโร่และทานากะเห็นก็รีบวิ่งเข้าไปช่วยชิโระ

 

โทชิโร่-ท่านชิโระอย่านั่งที่พื้นเลยนะครับ

ทานากะ-ท่านชิโระเดี๋ยวกระผมจะช่วยพยุงขึ้นเองนะครับ

 

ในระหว่างที่ทานากะและโทชิโร่กำลังจะช่วยชิโระ ผมก็โยนกุญแจรถคันใหม่ไปที่ตัวชิโระ

 

ผม-อ่ะ

 

ชิโระได้แต่ทำหน้างงว่ามันเกิดอะไรขึ้นและผมก็เดินกลับไปนั่งที่ตรงบันไดทางเข้าบ้าน

 

อายะ-คุณท่านค้า ได้โปรดอย่านั่งที่พื้นสิคะ

ชิสึ-คุณท่านได้โปรดยืนขึ้นเถอะค่ะคนอื่นเห็นมันจะดูไม่ดีนะคะ

 

ผมก็ยกมือขึ้นเพื่อบ่งบอกว่าให้หยุดอย่าเข้ามายุ่งกับผม

 

ผม-ข้าให้แกละกันชิโระ

 

ชิโระมันก็นั่งทำท่าทาง งง มากกว่าเดิมกับเรื่องทั้งหมด

 

ชิโระ-หะ…ให้…ให้ข้า

ผม-เออข้าก็บอกอยู่ว่าข้าให้

ชิโระ-ระ…รถคันนี้เนี้ยนะ!!!!!!

ผม-เออ!!รถคันนี้นั่นแหละ แกจะได้กลับเข้าบ้านได้สักที รีบๆขับกลับไปคืนทาเคดะซังซะซิ!!!!

 

จู่ๆชิโระมันก็น้ำตาไหลออกมาและมันก็วิ่งมากอดผมที่นั่งอยู่กับพื้นพร้อมกับขอบใจผมแบบเวอร์ชั่นฟูมฟายสไตล์ฟังไม่รู้เรื่องผมได้แต่นั่ง

อยู่อย่างงั้นสักพัก หลังจากมันสงบลง

 

ชิโระ-งะ…งั้นข้า…..ขอเอารถกลับไปที่บ้านก่อนนะ

 

ผมก็พยักหน้าตอบรับให้กลับชิโระ และชิโระมันก็ยืนตัวตรงพร้อมกับกัมหัวมันลงตั้งฉากกับพื้นพร้อมกับพูดว่า

 

ชิโระ-ทุกคนขอบคุณมากครับ!!!!!!

ฮารุ-ไม่เป็นไรจ้ะ

พลอย-พี่ชิโระไว้มาเถียงสู้กับพี่ชายอีกนะคะ

ทานากะ-โฮ๊ะๆท่านชิโระได้โปรดกลับมาที่บ้านของพวกเราอีกนะครับ

โทชิโร่-นั่นสิครับท่านชิโระ

ริน-แบบนี้บ้านในตอนเช้าคงจะเงียบแน่ๆเลยนะคะ พอดิฉันคิดก็ใจหายเหมือนกันที่จะไม่ได้ทักทายท่านชิโระในตอนเช้าอีกแล้ว

อายะ-ริน ที่เธอพูดมันเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะแบบนั้น

ชิสึ-ใช่แล้วล่ะเดี๋ยวท่านชิโระก็กลับมาเที่ยวที่บ้านเราอีกแน่นอนใช่มั้ยคะท่านชิโระ

เก็นจิ-กลับไปแล้วอย่าลืมนะว่ายังมีตารางฝึกอยู่อีกเยอะกลับมาที่นี่ตามตารางด้วยหล่ะชิโระ

มิจัง-พี่ชิโระไว้มาอีกนะคะ

ผม-นี่ทุกคนอย่าไปพูดให้ท้ายชิโระมันแบบนี้สิครับ รีบๆกลับบ้านเอารถไปเก็บได้แล้วชิคุง

ฮารุ-แล้วเจอกันนะชิคุง

 

หลังจากที่ชิโระมันได้เห็นรอยยิ้มของพวกเราแล้วชิโระมันก็ยิ้มออกมาเหมือนเมื่อก่อนและมันก็รีบขับรถออกไป

 

ผม-เฮ้อออ!!!!จบไปอีกเรื่องสักที

ฮารุ-ที่รักเสียดายใช่มั้ยล่ะค่ะฮิฮิ ฮารุรู้นะว่าที่รักอยากได้คันนั้นมานานมากแค่ไหน

ผม-มันก็ใช่นั่นแหละครับ วันนี้เหนื่อยจริงๆผมหิวข้าวแล้วนะครับ

พลอย-วันนี้มีสตูว์เนื้อวัวด้วยแหละพี่ชาย

ผม-งั้นหรอน่าอร่อยนะ งั้นพวกเราไปทานข้าวกันเถอะ

ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ คือฮารุมีคนอยากจะขอคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว…..ได้มั้ยคะ

ผม-อยู่ที่ไหนล่ะครับ

ฮารุ-นั่งรออยู่ในห้องทำงานของที่รักค่ะ

ผม-งั้นฮารุพวกเราไปกันเถอะ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-ทานากะซัง ชิสึซัง ช่วยเดินตามผมมาที่ห้องทำงานด้วยนะครับ และก็รินซังถ้าทาคุยะซังกลับมาบ้านแล้วบอกให้เอารถเข้าไปเก็บใน

โรงรถได้เลยนะครับ ส่วนคนที่เหลือก็ให้แยกย้ายกันไปทำงานตามปกติได้เลยนะครับ

ทุกคน-ทราบแล้วครับ/ค่ะ

 

หลังจากนั้นผมกับฮารุก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของผม คนที่นั่งอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนเพื่อนรักของฮารุนั่นเอง

 

ผม-อ้าว ริกะจังเองหรอครับ สบายดีมั้ยครับ

ริกะ-ขะ..ขอรบกวนหน่อยนะบิกคุคุง

ผม-เป็นอะไรไปครับทำไมดูเกร็งๆจังเลย

ริกะ-คะ..คือ เรื่องชิคุงหน่ะ

ผม-ไอ้ชิโระมันไปทำอะไรให้ริกะจังเสียใจอีกแล้วหรอครับ!!!

ริกะ-มะ..ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ

ผม-แล้วมันเรื่องอะไรกันหรอครับ

ฮารุ-คือ ริกะจังบอกว่าบางทีที่ชิโระซื้อรถสีแดงคันนั้นก็เพราะริกะจังก็ได้ค่ะ

ผม-แล้วชิโระมันจะไปซื้อรถแพงๆแบบนั้นเพราะริกะจังทำไมล่ะครับ

ริกะ-คะ..คือวันนั้นเรานั่งรถไปแถวบ้านชิโระ เราก็เลยเผลอถามออกไปว่าทำไมถึงขับรถไม่เข้ากับคนแถวบ้านเลย

ผม-อืม…ผมเองก็รู้นะครับว่าทาเคดะซังเค้ารวยมากๆแต่ผมก็ยัง งงอยู่ดี

ฮารุ-ที่รักไม่รู้หรอคะแถวบ้านชิโระคือ เด็นเอ็นโชว์ฟุนะคะ แถวนั้นมีแต่ไอโซ ดารา คนดัง นักการเมือง มีแต่คนรวยๆทั้งนั้นเลยนะคะ

ผม-แล้วมันยังไงหรอครับ

ทานากะ-คุณท่านที่ย่านเด็นเอ็นโชว์ฟุนั้นราคาที่ดินแพงมากๆ และคนที่อยู่แถวนั้นส่วนใหญ่จะเป็นบ้านเดี่ยวหลังใหญ่

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เมื่อก่อนตอนฮารุเด็กๆก็อยู่แถวย่านนั้น แต่พอโตก็ย้ายมาอยู่บ้านที่คุณพ่อคุณแม่อยู่ปัจจุบันนี่แหละค่ะ ที่รักคุณ

พ่อเคยบอกกับฮารุว่าเสียเงินค่าที่ดินเท่ากันแต่ย้ายมาตรงที่บ้านเราอยู่เนี้ยได้พื้นที่กว่าตรงนั้นตั้ง2เท่าเลยนะคะ

ผม-งั้นหรอครับ…… แล้วทำไมต้องเป็นรถแพงๆล่ะผมว่ามันไม่เห็นเกี่ยวกันเลยนะครับที่คนรวยจะต้องขับรถแพงเสมอไป

ชิสึ-คุณท่านคะปกติแล้วคนระดับคุณท่านและคุณผู้หญิงส่วนใหญ่จะใช้รถนำเข้าจากต่างประเทศทั้งนั้นเลยนะคะ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ คงจะมีแค่ที่รักเท่านั้นแหละค่ะที่ใช้รถเก่าๆ

ผม-อืม….ผมก็เริ่มเข้าใจแล้วล่ะครับ

ริกะ-ขะ…ขอโทษน้าบิกคุซัง ระ..เราไม่ได้อยากจะให้มันเป็นแบบนี้

ผม-เฮ้อออ เรื่องนี้มันไม่ใช่ความผิดของริกะจังหรอกนะครับเป็นความผิดของไอ้ชิโระมันนั่นแหละแต่ทีหลังถ้าริกะจังจะพูดอะไรกับชิ

โระผมอยากจะขอให้คิดให้ดีๆก่อนเพราะเห็นชิโระมันทำเก่งแต่จริงๆแล้วมันเป็นคนหัวอ่อนใครสอนอะไรมันก็เชื่อ

ริกะ-ระ..เราเข้าใจแล้วล่ะ

ฮารุ-ไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าชิโระจะหัวอ่อนขนาดนี้

ผม-เฮ้อออ!!!ไอ้ชิโระมันก็คงคิดอะไรโง่ๆอย่างเช่นอยากจะทำให้ริกะจังภูมิใจ แต่ก็เพราะแบบนั้นแหละผมถึงต้องเข้มงวดกับชิโระมัน

มากกว่าริว

ฮารุ-ทำไมละคะ ที่รักจะแกล้งชิโระไม่ได้นะคะ ริกะจังจะเสียใจนะ

ผม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ ที่ผมทำแบบนั้นเพราะ ถ้าเทียบกับริวแล้วชิโระนี่ยังห่างชั้นอีกเยอะ ริวนั้นมีความแข็งแกร่งและตัดสิน

ใจได้ดีถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองได้ ขอเสียของริวคงเป็นทำอะไรมุทะลุ ใจร้อน และถ้าควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้การตัดสินใจของริวนั้น

จะห่วยลงแบบใช้อะไรไม่ได้ ส่วนชิโระ เป็นคนใจเย็น และเป็นคนฉลาด ตัดสินใจได้ดีกว่าริวถึงปกติมันจะใช้ชีวิตแบบไม่ค่อยใช้หัวคิด

ล่ะนะ ส่วนขอเสียนั้นมีเยอะมาก ไม่ว่าจะเรื่องความแข็งแกร่งทางด้านร่างกาย การลังเลทางด้านจิตใจ และที่สำคัญที่สุดคือสกิวการต่อสู้

ก็แบบนี้แหละครับ ถ้าจบเรื่องแล้วพวกเราไปทานข้าวกันเถอะนะ

 

ริกะ-ถะ..ถ้าเราเลือกได้ก็ไม่อยากเห็นชิคุงต้องเจ็บตัวหรอกนะแต่นี่เป็นธุระกิจของครอบครัวนี่นะ…. ยังไงเราก็ต้องขอฝากชิคุงไว้กับบิกคุ

ซังด้วยนะคะ ได้โปรดช่วยทำให้ชิคุงไปถึงฝันด้วยนะคะ

 

 

หลังจากนั้นริกะจังก็ก้มหัวลงเพื่อขอบคุณผมแบบเป็นทางการ

 

ผม-นี่ริกะจังไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ จริงสิ เดี๋ยวคืนนี้พวกเราไปทานข้าวกันก่อนนะ ทานากะ ช่วยไปจัดห้องให้ริกะจังหน่อย

ได้มั้ยครับ เอาห้องนอนแขกยกให้ริกะจัง1ห้องไว้ใช้ประจำส่วนตัวไปเลยก็ได้นะครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นทานากะก็ก้มหัวลงละเดินออกจากห้องทำงานของผมไป

 

ริกะ-แบบนี้จะดีจริงๆหรอคะ

ฮารุ-ดีสิ ใช่มั้ยคะที่รัก

ผม-ใช่แล้วครับ ผมรู้ว่าริกะจังเป็นห่วงชิโระและริกะจังจะได้มาหาฮารุบ่อยๆด้วย ทีนี้คุณก็ไม่ต้องนั่งเหงาแล้วนะฮารุ

ฮารุ-เย้!!!! ขอบคุณนะคะที่รัก

 

แล้วฮารุก็วิ่งเข้ามากอดผม

 

ก๊อกๆ

 

อายะ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับ

อายะ-เตรียมอาหารเย็นเส็รจแล้วค่ะ

ฮารุ-งั้นพวกเราไปกันเถอะนะ

ผม-ป่ะ

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ไปกินข้าวกันที่ห้องอาหารพอกินข้าวกันเสร็จผมก็แยกตัวออกมาขึ้นห้องนอน ส่วนฮารุยัยพลอย ริกะ และแม่ผม ยัง

คงนั่งเล่นดูทีวีในห้องอาหารกันอยู่เหมือนเดิมหลังจากที่ผมอ่าบน้ำเสร็จก็ล้มตัวลงนอน