ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ตื่นมาอีกทีคือเช้าเลยผมก็ลุกไปอ่าบน้ำแต่งตัวออกมาฮารุยังนอนหลับอยู่สงสัยเมื่อคืนน่าจะอยู่คุยกับริกะจนถึงดึกแน่ๆ ผมก็เลยลงมา

ข้างล่างก็เจอทานากะยืนรออยู่

 

ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับ

ผม-ครับ จริงสิถ้าริกะจังจะกลับบ้านให้คนขับรถไปส่งให้ถึงบ้านด้วยนะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

อายะ-อาหารเช้าเสร็จแล้วค่ะคุณท่าน

ผม-ครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปนั่งกินข้าวอยู่ในห้องอาหาร โดยมีอายะและทานากะคอยยืนดูแลผมอยู่ตลอดเวลา

 

ทานากะ-คุณท่านบัตรเชิญไปร่วมเปิดงานฉลองเทศกาลหิมะของสาขาซัปโปโรที่ส่งมาให้คุณท่านเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว จะให้กระผมทำยังไง

กับมันดีครับ

ผม-อ๋อบัตรเชิญไปร่วมงานน้ำแข็งนั่นสินะครับ เอาไปทิ้งได้เลยครับ

อายะ-เอ๋!!! คุณท่านไม่อยากไปร่วมงานนี้หรือคะ

ผม-ใช่ครับเพราะผมต้องทำงาน

ทานากะ-แล้วให้กระผมรายงานเรื่องนี้กับคุณผู้หญิงมั้ยครับ

ผม-ไม่ต้องหรอกครับ

ทานากะ-เอ่อ……..ระ..รับทราบแล้วครับ

 

ทานากะดูเหมือนจะลังเลก่อนที่จะตอบรับผม

 

ผม-งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ

อายะ-คุณท่านคะให้ทาคุยะซังตามไปด้วยดีมั้ยคะจะได้ให้ทาคุยะซังคอยขับรถให้คุณท่าน

ทานากะ-อายะซังก็รู้ไม่ใช่หรือครับว่าคุณท่านไม่ชอบอะไรแบบนี้

อายะ-ก็แหม๋…ทานากะซังคะ ดิฉันเองก็อยากจะทำหน้าที่สาวใช้ส่วนตัวของคุณท่านตามที่ได้รับมอบหมายมาจากคุณผู้หญิงบ้างนี่คะ

 

ผมที่นั่งฟังทั้งคู่คุยกันอยู่เงียบๆ ถึงทานากะจะพูดเหมือนเข้าใจผมทุกอย่างแต่ผมฟังแล้วมันฟังดูแปลกๆ กับบทสนทนาของทั้งคู่

 

ทานากะ-โฮ๊ะๆ นั่นสินะครับกระผมต้องขอภัยในความคิดที่ตื้นเขินของตัวเอง คุณท่านกระผมคิดว่าถ้ายังไงวันนี้ให้อายะซังตามไป

ด้วยก็ดีเหมือนกันนะครับ

ผม-ห๊ะ!!!แต่เมื่อกี้

ทานากะ-ถ้าอายะซังไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองเลยมันก็ดูน่าสงสารจนเกินไปไม่ใช่หรือครับคุณท่าน

ผม-นี่ๆ

อายะ-ก่อนหน้านี้ที่พาท่านแม่ไปที่บริษัท คุณผู้หญิงก็ได้สั่งกำชับกับทุกคนในบ้านแล้วนะคะว่าให้ตามประกบคุณท่านตลอดเวลา จำไม่ได้แล้วหรือคะ

ผม-ระ..เรื่องนั้นมัน

ก๊อกๆ

ริน-ขออนุญาตค่ะ ดิฉันไปตามตัวทาคุยะมาให้แล้วค่ะ

ทาคุยะ-เรียกหาผมหรือครับคุณท่าน

ผม-ห๊ะ!!!!………. รินซังระ..รู้เรื่องนี้ได้ไง

ริน-ตอนที่ดิฉันเดินผ่านห้องอาหารแล้วได้ยินที่ทุกคนคุยกันพอดี ก็เลยไปตามตัวทาคุยะมาให้ค่ะ

ทานากะ-โฮ๊ะๆ แบบนี้เหมือนชะตาชีวิตลิขิตไว้เลยนะครับคุณท่าน

อายะ-นั่นสิคะ ไหนๆ ทาคุยะซังก็มาแล้วด้วยนะคะ

ทาคุยะ-มีเรื่องอะไรกันหรือครับ

ผม-เฮ้ออออ!!! เข้าใจแล้วล่ะครับ ทาคุยะซังช่วยไปเตรียมรถของฮารุให้หน่อยนะครับวันนี้พวกเราจะไปที่บริษัทกัน

 

พอทาคุยะได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที

 

ทาคุยะ-จะรีบไปเตรียมรถให้พร้อมเดี๋ยวนี้เลยครับ!!

และทาคุยะก็รีบวิ่งออกไป

ผม-ปะ..เป็นอะไรไปทำไมถึงได้ดูดีใจขนาดนั้นกันโดนเรียกไปทำงานหน้าเบื่อแท้ๆ

อายะ-ใครบอกล่ะคะ พวกเราทุกคนดีใจมากเลยนะคะ ที่ได้คอยรับใช้คุณท่านและคุณผู้หญิง

ทานากะ-โฮ๊ะๆ ถูกต้องแล้วล่ะครับ คุณท่าน

ริน-ดิฉันก็คิดเหมือนกันค่ะ และดิฉันก็หวังว่าสักวันหนึ่งคุณท่านจะเรียกใช้ดิฉันนะคะฮิฮิ

ผม-เอาล่ะๆ อายะซังไปเตรียมตัวได้แล้วนะครับเดี๋ยวผมจะไปทำงานสาย ส่วนตรงนี้ก็ให้รินซังช่วยดูแลแทนไปก่อน

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

และอายะซังก็รีบวิ่งออกจากห้องไปด้วยความดีใจอย่างสุดขีด

 

ทานากะ-ขอบพระคุณอย่างสูงเลยนะครับคุณท่าน ที่ยอมให้พวกกระผมได้ทำตามใจตัวเอง

ผม-อืมช่างมันเถอะเพราะยังไงทุกคนก็โดนฮารุสั่งมาอีกที่นี่

ริน-ต่อให้คุณผู้หญิงไม่สั่งพวกเราก็เต็มใจทำค่ะ ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาทำงานพวกเราก็อยากจะทำแบบนี้อยู่แล้วนะคะ

ทานากะ-โฮ๊ะๆ ใช่แล้วล่ะครับ

ผม-ครับๆ งั้นผมไปรอที่รถนะครับ ถ้าอายะซังเตรียมตัวเสร็จแล้วให้เดินตามไปที่รถได้เลยนะครับ

ริน-รับทราบแล้วค่ะ

ทานากะ-ถ้าอย่างงั้นกระผมจะถือกระเป๋าและเดินไปส่งที่รถนะครับ

ผม-ขอบคุณครับ

ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ

 

ทานากะก็ก้มหัวลงให้ผมนะขณะที่ยืนถือกระเป๋าทำงานของผมเอาไว้อย่างดีหลังจากนั้นผมก็ออกจากบ้านมาโดยที่มีทาคุยะขับรถส่วนอา

ยะนั่งหน้าข้างคนขับส่วนผมต้องไปนั่งท้ายรถในระหว่างที่ผมไปทำงาน

 

กลับมาทางฝั่งด้านพวกผู้หญิงในบ้านผม

 

หลังจากที่ผมออกจากบ้านไปแล้วสักพักแม่ผมก็เดินลงมาข้างล่างพร้อมกับหันไปเห็นกระดาษที่จ่าหน้าซองถึงผมที่อยู่ในถังขยะแม่ผมก็

หยิบขึ้นมาดูและก็เก็บเอาไปที่ห้องอาหารด้วย

 

ฮารุ-ท่านแม่จะรับอาหารเช้าเลยมั้ยคะ

พลอย-แม่วันนี้ปลาย่างอร่อยมากเลยนะ

แม่-นะ..นี่ยัยพลอยอ่านไอ้นี่ให้แม่หน่อยสิ มันเขียนจ่าหน้าซองถึงพี่ชายแกเนี้ย ดูสิกระดาษแข็งข้างในนี้สวยมากเลยนะมันดูเหมือนบัตรเชิญไปไหนสักอย่าง มันใช่บัตรเชิญไปshopping มั้ยอ่านให้แม่หน่อยสิ

 

พอแม่ผมยื่นกระดาษให้ฮารุและยัยพลอยดู ทั้งคู่ก็ทำท่าทางตกใจ

 

ฮารุ-นี่มัน…

พลอย-แม่ นี่แม่ไปเจออันนี้จากที่ไหนหรอ

แม่-แม่ไปเจอมันอยู่ในถังขยะหน่ะ แล้วสรุปมันเป็นบัตรเชิญอะไรงั้นหรอยัยพลอย

ฮารุ-ถังขยะหรอคะ

พลอย-แม่อันนี้มันไม่ใช่บัตรเชิญไปshopping หรอกนะแต่มันเป็นบัตรเชิญไปเที่ยวมากกว่า

แม่-อะไรกันบัตรเชิญไปเที่ยวเฉยๆหรอเนี้ยเฮ้ออ!!!นึกว่าจะมีสินค้าลดราคาซะอีกนะ

ฮารุ-ชิสึไปตามทานากะมาหน่อยซิ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

 

หลังจากที่ชิสึก้มหัวลงให้ฮารุก็เดินออกไปไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับทานากะ

ก๊อกๆ

 

ชิสึ-ขออนุญาตค่ะ

ทานากะ-เรียกหากระผมหรือครับคุณผู้หญิง

ฮารุ-นี่ทานากะทำไมบัตรเชิญไปร่วมเปิดงานฉลองเทศกาลหิมะที่ฮ๊อกไกโดของคุณท่านถึงไปอยู่ที่ถังขยะได้ล่ะคะ

ทานากะ-เอ่อ……..คะ…คือ เมื่อเช้ากระผมเอาให้คุณท่านดูหลังจากนั้นคุณท่านก็ได้บอกให้กระผมเอาไปทิ้งเพราะว่าไม่มีเวลาไปครับ

ฮารุ-ทีหลังถ้ามีเอกสารของคุณท่านส่งมาอีกขอให้บอกด้วยนะคะ

ทานากะ-ทะ…ทราบแล้วครับกระผมต้องขอประทานโทษด้วยนะครับคุณูผู้หญิง

ฮารุ-ท่านแม่คะถึงบัตรเชิญใบนี้จะไม่ใช่บัตรเชิญไปshopping แต่บัตรเชิญใบนี้สามารถทำให้พวกเราไปเที่ยวแล้วก็นอนพักที่

โรงแรมระดับ5ดาวและจะนอนกี่คืนก็ได้ทุกอย่างฟรีหมดเลยนะคะถ้ามีบัตรเชิญใบนี้

แม่-จริงหรอฮารุ!!! พักได้ฟรีหมดเลยหรอ!!

พลอย-ใช่แล้วล่ะแม่

 

และฮารุกับยัยพลอยก็ร่วมด้วยช่วยกันเปิดรูปโรงแรมที่สาขาซัปโปโรและสถานที่ท่องเที่ยวในเกาะฮ๊อกไกโดให้แม่ผมดู

 

แม่-ว้าววว!!!!มีแต่ที่สวยๆ ทั้งนั้นเลยนี่!! ที่นั่นมีอาหารทะเลเยอะมากเลยตัวใหญ่ๆ ทั้งนั้นเลยนะ

ฮารุ-งั้นพวกเราไปเที่ยวที่นี่กันดีมั้ยคะท่านแม่ ห้องอาหารในโรงแรมสาขานั้นใหญ่มากกกเลยนะคะ และยังมีอีกหลายร้านเลยนะคะที่มา

เปิดในโรงแรมสาขานั้น อะแฮ่ม!!ที่สำคัญมีร้านแบรนด์ดังมาเปิดด้วยนะคะ

 

แม่-ไปได้จริงหรอ! ไปสิ!! พวกเราไปที่นี่กันเถอะนะฮารุ!!!!

ฮารุ-ฮิฮิทราบแล้วค่ะท่านแม่ เดี๋ยวฮารุจะจัดการให้เองนะคะ

พลอย-……….แม่แต่ว่านะ บัตรเชิญนี้มันจ่าหน้าซองถึงพี่ชายหน่ะสิแม่ถ้าพี่ชายไม่ไปด้วยถึงพวกเราไปก็เข้าไปข้างในงานไม่ได้

หรอกนะ

ฮารุ-นั่นสินะ แต่ถ้าพี่

พลอย-นี่พี่ฮารุไม่อยากไปเที่ยวกับพี่ชายบ่อยๆ บ้างหรือคะ โอกาสที่จะดึงพี่ชายออกจากกองเอกสารมาถึงอีกแล้วนะคะ

 

พอฮารุได้ยินแบบนั้นฮารุก็ยิ้มอย่างดีใจและเจ้าเล่ห์

 

ฮารุ-นั่นสิ ท่านแม่คะพวกเราเอาเรื่องนี้ไปคุยกับบิกคุซังที่บริษัทกันตอนนี้เลยดีมั้ยคะ

แม่-ดีสิฮารุ! แม่เองก็อยากไปเที่ยวแล้วหล่ะ อยู่แต่ที่บ้านแม่เบื่อมากเลยนะ

พลอย-งั้นพวกเรารีบทานข้าวกันเถอะนะ

ฮารุ-ทานากะซังช่วยไปบอกนิชิโนะซังให้เตรียมรถหน่อยนะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

และทานากะก็ก้มหัวและเดินออกไป

 

กลับมาทางฝั่งผม

หลังจากที่ผมนั่งรถมาได้ไม่นานนักก็ถึงที่บริษัทพอพวกเราลงรถกันปุ๊บ

 

อายะ-คุณท่านคะ ดิฉันขอออกไปซื้อของแถวนี้หน่อยได้มั้ยคะ

ผม-เอ่อ…ได้ครับ

อายะ-ทาคุยะซังรบกวนฝากดูแลคุณท่านแทนดิฉันแปปหนึ่งนะคะ

ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับอายะซัง

 

หลังจากที่อายะแยกตัวออกไปผมกับทาคุยะก็ขึ้นไปที่ห้องทำงานก็เจอทั้ง2คนมานั่งทำงานกันก่อนแล้ว จริงอยู่ผมไม่ได้มาเช้ามากนักแต่

วันนี้ผมก็มาถึงที่นี่ก่อนเวลาทำงานตั้งนาน

 

นานามิ/ซานาเอะ-อรุณสวัสดิ์ค่ะบิกคุซัง

ผม-นี่ทั้ง2คนมาทำงานกันตั้งแต่เช้าเลยหรอ

นานามิ-ทำยังไงได้ล่ะคะ ก็ท่านรองประธานชอบมาทำงานแต่เช้าพวกดิฉันที่เป็นเลขาก็ต้องมาไวกว่าเจ้านายสิคะ

ซานาเอะ-ใช่แล้วล่ะค่ะ

ผม-ฮ่ะๆฟังแล้วเหมือนจะเป็นความผิดของผมเลยนะครับ

ซานาเอะ-ฮิฮิไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ

นานามิ-จะเข้าไปทำงานต่อแล้วใช่มั้ยคะ งั้นเดี๋ยวดิฉันจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะท่านรองประธาน

ผม-ฮ่ะๆ อย่าแกล้งผมสิครับ ขอบคุณนะครับ

 

หลังจากนั้นผมก็เข้าไปนั่งทำงานได้ไม่นานนักก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของผม

 

ก๊อกๆ

 

อายะ-ขออนุญาตค่ะ

 

อายะก็เข้ามาพร้อมกับในมือมีถุงใส่ของเยอะมากๆ อยู่ด้วย

 

ผม-เป็นยังไงบ้างครับได้ของที่อยากได้ครบรึเปล่า

อายะ-ได้มาเกินกว่าที่คิดมากเลยล่ะค่ะฮิฮิ

ผม-งั้นก็เข้ามานั่งกับทาคุยะซังก่อนสิครับกลับมาเหนื่อยๆ

อายะ-ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวดิฉันขอตัวออกไปจัดเตรียมของก่อนนะคะ

ผม-ครับ?

 

แล้วอายะก็ปิดประตูไปเลยปล่อยผมงงอยู่แบบนั้นไม่นานนักก็กลับมา

 

อายะ-นี่ค่ะทาโกะยะกิและก็มีเนื้อย่างเสียบไม้ด้วยนะคะ ทาคุยะซัง นี่ค่ะทาโกะยะกิ

 

ผมกับทาคุยะก็รับกันมาแบบงงๆ

 

ทาคุยะ-………อายะซังที่บอกว่าจะออกไปซื้อของคือออกไปซื้อของทานเล่นมาให้พวกเราหรือครับ

ผม-นั่นสิ ตอนแรกผมก็คิดว่าจะออกไปซื้อของใช้ส่วนตัวซะอีกนะครับ

อายะ-ใช่แล้วค่ะฮิฮิ ของใช้ส่วนตัวดิฉันมักจะออกไปกับรินซังและชิสึซังเพื่อซื้อของด้วยกันเป็นประจำอยู่แล้วล่ะคะ

ผม-งะ..งั้นหรอครับสนิทกันจังเลยนะครับ

อายะ-ค่ะ ดิฉันได้ฟังเรื่องของทาคุยะซังตอนเด็กๆ และได้ดูรูปของทาคุยะซังตอนเด็กมาจากรินซังด้วยนะคะ ตอนเด็กๆ ทาคุยะซังน่ารักมากเลยล่ะคะ

ทาคุยะ-อะ..อะไรนะครับ โธ่พี่!!! หนอยยย ยัยบ้าเอ๊ย!!!!

 

ดูเหมือนว่าทาคุยะก็คงจะโดนรินที่เป็นพี่สาวปั่นหัวมาตั้งแต่เด็กแล้วสินะ ขนาดนตอนที่มาทำงานที่บ้านของผม ทั้งคู่ก็มักจะชอบทะเลาะ

จุกจิกกันตลอด ส่วนรินก็มักจะชอบแหย่น้องชายสุดที่รัก

 

ผม-นี่อายะซังเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้วนะครับ มันไม่ดีต่อทาคุยะซัง

อายะ-ดะ..ดิฉันทราบแล้วค่ะ

ก๊อกๆ

นานามิ-ขออนุญาตค่ะ

ผม-มีอะไรหรอครับนานามิซัง

นานามิ-คือดิฉันจะมาขอรับเอกสารที่ทำเสร็จแล้วค่ะ และก็เมื่อกี้คุณหนูโทรมาบอกว่ากำลังจะเข้ามาหาที่นี่และฝากถามมาด้วยค่ะว่าทำไมท่านรองประธานถึงไม่รับสายของคุณหนู

ผม-คะ..คือผมนั่งทำงานมันเลยไม่ได้ยินล่ะมั้งครับ

นานามิ-งั้นดิฉันขอรับเอกสารทั้งหมดตรงนี้ไปก่อนนะคะ

ผม-ครับ เอาไปได้เลยครับ จริงสิ!! ใก้ลจะถึงวันฉลองที่สาขาฮ๊อกไกโดแล้วมีเอกสารมาให้ผมเซ็นรับรองมั้ยครับ

นานามิ-เอ๊ะ!!! ดิฉันเอามาวางไว้ให้ตั้งนานแล้วนะคะ

 

ผมกับนานามิก็ไล่เปิดเอกสารที่ละแฟ้มๆ เพื่อหาแฟ้มเอกสารที่ว่าไม่นานนักก็เจอ สรุปแล้วแฟ้มเอกสารมันลงไปกองอยู่ที่พื้น

 

ผม-อ๊ะ นี่ไงเจอแล้ว

 

ผมก็เปิดๆ อ่านเอกสารพวกนั้นในนั้นก็จะมีบอกตารางเวลาของงานทั้งหมด กิจกรรมทั้งหมด และจะมีพวกสสุนทรพจน์ของแต่ละคน

ที่ทางบริษัทคิดขึ้นมาให้เวลาไปพูดตอนเปิดงาน แน่นอนว่ามันมีในส่วนของผมด้วย และ ของอีกหลายๆ คนอย่างเช่นโอคะวะ หรือพวก

บอร์ดบริหาร ผมก็เซ็นรับรองในส่วนของผม

 

ผม-นี่ครับเสร็จแล้ว ฝากเอาไปส่งให้ด้วยนะครับ

นานามิ-ปีนี้บิกคุซังก็ไม่ไปอีกแล้วหรือคะ

ผม-ปกติผมก็ไม่ได้ไปอยู่แล้วครับ เพียงแต่ปีนี้มีเหตุผลในการไม่ไปอย่างเป็นทางการก็คืองานผมล้นโต๊ะอยู่แบบนี้นั่นแหละครับ

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

หลังจากที่นานามิออกไปผมก็นั่งทำงานต่ออายะก็คอยยืนอยู่ข้างๆ ผมและคอยดูแลเรื่องน้ำชาและขนมให้ผมตลอดเวลา เรียกได้ว่าถ้า

น้ำหมดก็จะเอาน้ำมาเติมให้ในทันทีส่วนทาคุยะจะคอยยืนอยู่แถวหน้าประตูเสมอ ถ้าใครเข้ามาก็ทาคุยะก็จะเป็นคนรับหน้าก่อนแต่ส่วน

ใหญ่แล้วถ้าเป็นคนในอย่างนานามิ ซานาเอะ หรือพวกที่บ้านผม ทาคุยะก็จะปล่อยเดินผ่านเข้ามาในห้องได้เลยทันที ผมนั่งทำงานไปได้

อีกสักพัก

 

อายะ-คุณท่านนี่ก็จะเที่ยงแล้วนะคะ จะรับอาหารกลางวันเลยมั้ยคะ

ผม-อย่าบอกนะครับว่าซื้ออาหารกลางวันมาให้ผมด้วย

อายะ-ฮิฮิไม่ใช่หรอกค่ะ ดิฉันรับมาจากนานามิซังต่ออีกทีค่ะ

ผม-อ๋อ งั้นรับเลยก็ได้ครับ นี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย

อายะ-ทราบแล้วค่ะ ได้โปรดรอสักครู่นะคะ

 

หลังจากนั้นอายะก็ก้มหัวให้ผมและเดินออกไปและก็มีเสียงอายะคุยกับใครไม่รู้ไม่นานนักประตูห้องทำงานของผมก็เปิดออก และพวกฮา

รุก็เข้ามาในห้อง

 

ทาคุยะ-ยินดีต้อนรับนะครับ คุณผู้หญิง ท่านแม่ คุณหนูพลอย

ฮารุ-ขอบใจจ้ะ

แม่-นี่แม่อยากไปเที่ยวฮ๊อกไกโด!!

 

ทั้ง3คนพุ่งเข้าห้องมาแล้วก็พูดพร้อมกับหยิบบัตรเชิญที่ผมสั่งให้ทิ้งไปแล้วออกมาให้ผมดูและยัยพลอยก็ไม่ปล่อยให้โอกาสที่จะแดกดัน

ผมหลุดมือไป

 

พลอย-นี่พี่ชาย ดูสิ แม่ไปเจอบัตรเชิญนี่มาจากถังขยะด้วยแหละ

ผม-เฮ้อออ!!!!

ฮารุ-นี่คุณทำไมเอาบัตรเชิญงานสำคัญไปทิ้งแบบนี้คะ

ผม-เอ่อ……..นี่พวกเราไปทานข้าวเที่ยงที่โรงแรมสาขาอุเอะโนะกันมั้ย

ฮารุ-อย่ามาเปลื่ยนเรื่องนะคะ!!

ผม-คะ..ครับ

ฮารุ-ทำไมคุณถึงสั่งให้ทิ้งบัตรเชิญล่ะคะ คุณแม่ก็บอกแล้วไม่ใช่หรอคะว่าปีนี้ที่รักอาจจะต้องไปงานนี้แทนคุณพ่อ

ผม-ตะ..แต่ งานผมยังมีเต็มโต๊ะไปหมดแบบนี้จะให้ผมทิ้งงานไปได้ยังไงล่ะครับฮารุ

ฮารุ-แต่วันนี้ท่านแม่บอกว่าอยากจะไปเที่ยวที่นี่และท่านแม่ยังบอกอีกนะคะว่า อยู่แต่บ้านแม่เบื่อแล้ว แบบนี้แหละค่ะจะให้ฮารุทนนั่งอยู่เ

ฉยๆ ได้ยังไงล่ะคะ

 

ผม-……พะ..พวกคุณก็เลยรวมตัวกันมาหาผมที่นี่หรอครับ

ฮารุ-ค่ะ!!

พลอย-ใช่แล้วล่ะพี่ชายไปเที่ยวที่นี่กันเถอะนะ พี่ชิโระก็ชวนพี่ชายไปที่นี่ตั้งหลายครั้งแล้วนะ

แม่-แม่เองก็อยากไปเที่ยวนะ อยู่แต่บ้านแม่เบื่อนี่

ฮารุ-เห็นมั้ยคะที่รัก ท่านแม่ออกปากพูดเองเลยนะคะ

ผม-เฮ้ออออ!!! นี่แม่……ที่ฮ๊อกไกโดมันหนาวกว่าที่นี่เยอะมากๆ เลยนะแม่

แม่-นะ..หนาวมากขนาดนั้นเลยหรอ

ผม-ใช่แล้วล่ะแม่ กลางคืนอากาศเย็นจนติดลบเลยนะ

 

แม่ผมก็ออกอาการเริ่มไม่อยากไปในทันทีเพราะแม่ผมเป็นคนที่ขี้หนาวมากๆ อย่างตอนที่นั่งเครื่องมาที่นี่ ลงเครื่องปุ๊บก็บ่นหนาวแล้วถ้า

เกิดไปที่นั่นล่ะก็หนาวกว่านี้อีกหลายเท่าแม่ผมไม่ทางไปแน่นอน

 

แม่-ตะ..แต่ว่าที่นั่นมันมีอาหารทะเลสดๆ ตัวใหญ่ๆ แถมราคาถูกมากด้วยนะ

ผม-………แล้วแม่รู้เรื่องนี้ได้ยังไง แม่เคยไปที่นั่นหรอ

แม่-มะ..ไม่เคย ฮารุกับยัยพลอยเล่าให้แม่ฟัง

ผม-เฮ้อออ!!! ถ้าแม่จะไปที่นั่นเพื่ออาหารทะเลละก็ เดี๋ยวไว้ผมจะสั่งให้คนเอาไปส่งให้ที่บ้านให้ก็ได้ครับ

แม่-แต่แม่อยากไปเที่ยวบ้างนี่!!!!!!

พลอย-พี่ชายคะ ที่นั่นแม่ได้เดินเที่ยวด้วยนะคะ และยิ่งไปตอนนี้ก็ยังมีเทศกาลน้ำแข็งที่ซัปโปโรอีกนะคะ

ผม-นี่ยัยพลอยแม่แกไม่ชอบหนาวๆ ก็รู้ไม่ใช่หรอ

ฮารุ-งะ..งั้นเดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราไปซื้อเสื้อกันหนาวดีมั้ยคะท่านแม่

พลอย-ใช่แล้วแม่ เดี๋ยวหลังจากนี้พวกเราไปซื้อเสื้อผ้ากันเถอะซื้อเยอะๆ เลยนะแม่จะได้ไม่หนาว!!

เก็นจิ-ใช่แล้วครับคุณป้า ที่นี่มีเสื้อผ้ากันหนาวให้เลือกเยอะเลยนะครับ

ผม-นี่ฮารุ..ผมยังมีงานที่ต้องทำอีกเยอะเลยนะครับ ไม่มีทางที่จะทำเสร็จทันแน่นอนครับ

ฮารุ-ตะ..แต่ที่รักสัญญาแล้วไม่ใช่หรอคะว่าจะพาพวกเราไปเที่ยว

ผม-ผมจำได้ครับแต่

ฮารุ-งานเทศกาลน้ำแข็งเองก็มีแค่ปีละครั้งเท่านั้นนะคะ ท่านแม่อุตส่าห์มาที่นี่แล้วด้วยนะคุณ

ผม-แต่ว่างาน….

ฮารุ-ทาคุยะซังช่วยไปตาม นานามิซังและซานาเอะซังมาให้หน่อยได้มั้ยคะ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากที่ทาคุยะออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับทั้งคู่

 

ฮารุ-นานามิซัง ถ้าท่านรองประธานจะไปร่วมงานฉลองที่สาขาซัปโปโร ตารางเวลาในช่วงนั้นมีอะไรติดขัดมั้ยคะ

นานามิ-เอ่อ…เบื้องต้นตารางเวลาของท่านรองประธานไม่มีปัญหาค่ะถ้าจะไปเข้าร่วมงาน

ฮารุ-แล้วทางโอคะวะฟู๊ดล่ะคะ

ซานาเอะ-ถ้าแค่ตารางเวลาก็ไม่มีอะไรต้องห่วงค่ะเพราะจัดตารางเวลาเพื่อท่านประธานจะไปเข้าร่วมงานไว้แต่แรกแล้วค่ะ เพียงแต่ว่า…..

ฮารุ-เพียงแต่ว่าอะไรหรอคะ

ซานาเอะ-ถ้าเป็นไปได้ ถะ..ถ้าท่านประธานจะไปร่วมงานจริงๆ ก็อยากจะให้เก็บรายงานจากร้านอาหารในโรงแรมที่สาขานั้นให้

ด้วยค่ะ พอดีตอนนี้ยังไม่มีคนที่ทำหน้าที่ประจำในภูมิภาคนั้นค่ะ

 

ฮารุ-ที่รักคะพวกเราไปกันเถอะนะเนี้ยตารางเวลาทีรักก็ไปได้ แถมที่รักต้องไปตรวจสาขาที่นั่นด้วยนะคะ ถือซะว่าไปทำงานก็ได้นะคะ

แม่-แม่เองก็อยากลองไปเที่ยวที่นั่นดูบ้างเหมือนกัน

 

สุดท้ายก็เป็นแบบนี้จนได้รู้แบบนี้เอาบัตรเชิญนั่นมาด้วยซะแต่แรกก็คงจะดีและยิ่งล่าสุดผมเอาเงินมาซื้อรถให้ชิโระไปก่อนอีกเป็นไปได้

ผมก็ไม่อยากจะขัดใจฮารุเพราะในส่วนที่ผมอยากได้หรืออยากทำตามใจตัวเองฮารุก็ไม่เคยขัดใจผมเพราะงั้นผมคงไม่มีหน้าไปขัดใจฮารุ

 

ผม-เฮ้ออออ!!!!ผมทราบแล้วครับ งั้นผมขอขึ้นไปคุยกับคุณพ่อก่อนนะครับ

ฮารุ-ค่ะ งั้นฮารุจะนั่งรอที่นี่นะคะ

ผม-ครับๆ

 

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นไปข้างบนเพื่อไปหาโอคะวะ

 

ชิสึกะ-ยินดีต้อนรับค่ะ ท่านประธานกำลังรับประทานอาหารกลางวันอยู่

ผม-ฮ่ะๆ ขอบคุณนะครับ งั้นผมขอเข้าไปพบหน่อยนะครับ

ชิสึกะ-เชิญได้เลยค่ะ

ก๊อกๆ

ผม-ขออนุญาตนะครับ

โอคะวะ-อ้าวบิกคุคุง ทานข้าวกลางวันรึยัง มาทานกับพ่อมั้ย

ผม-เอ่อ…………..ยะ..ยังไม่ได้ทานเลยครับ พอดี…..ฮารุมาหาผมที่ห้องทำงาน

โอคะวะ-ฮารุมาหรอ งั้นจะออกไปทานข้าวข้างนอกกันที่ไหนล่ะ

ผม-มะ..ไม่ใช่หรอกครับที่ฮารุมาเพราะ………….. เรื่องบัตรเชิญของสาขาซัปโปโร

 

ผมก็เลยเล่าเรื่องเมื่อเช้าให้โอคะวะฟังและเรื่องที่พวกฮารุจะไปที่นั่นด้วย

 

โอคะวะ-ฮ่ะๆๆ!! นานๆ ทีจะเห็นคนแบบลูกทำผลาดนะ

ผม-โธ่คุณพ่อครับ! ตอนนี้ทุกคนมาลุมผมในห้องทำงานเพื่อจะให้ผมพาไปที่นั่นนะครับ งานผมเองก็ยังเต็มโตะไปหมดแท้ๆ

โอคะวะ-ก็งานเอกสารทำไมไม่แบ่งคนอื่นไปทำบ้างล่ะ

ผม-ผมก็พยายามแบ่งงานออกไปบ้างแล้วนะครับแต่มันก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่สามารถแบ่งงานออกไปได้

โอคะวะ-นี่ลูก นานๆ ทีก็น่าจะไปที่สาขานั้นบ้างนะยังไงทางนั้นก็เชิญลูกมาทุกปีแต่ลูกก็ไม่เคยไปเลยไม่ใช่หรอ

ผม-ปะ..ปีนี้คุณพ่อจะไปให้เหมือนเดิมใช่มั้ยครับ

โอคะวะ-อื้ม!!!ปีนี้พ่อเองก็ตั้งใจจะไปร่วมงงานนี้ อาหารทะเลที่นั่นสดและอร่อยมากเลยล่ะน้า~~~~~

ผม-งะ..งั้นปีนี้

 

ผมพูดไม่ทันจบประตูห้องทำงานของโอคะวะซังก็เปิดและคนที่เดินเข้ามาในห้องนั้นก็คือ สึคุยะและตามติดมาด้วยฮารุยัยพลอย แม่ผม

ชิสึ อายะ

 

สึคุยะ-ปีนี้ลูกเองก็ต้องไปด้วยเหมือนกันนะ

ผม-คะ..คุณแม่!!

สึคุยะ-นี่ลูกจะตกใจอะไรขนาดนั้นจ๊ะ

ผม-ปะ..ป่าวครับ ปะ..ปีนี้ ถะ..ถ้าผม ข..ขอไม่ไป

สึคุยะ-ไม่ได้จ้ะ

ผม-ตะ..แต่ว่า

สึคุยะ-ท่านแม่เองก็อยากไปเที่ยวที่นั่นไม่ใช่หรอ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เมื่อเช้าตอนที่ท่านแม่ดูรูปที่นั่นท่านแม่ดูอยากไปมากๆๆ เลยนะคะ

พลอย-พวกเราไปเที่ยวกันเถอะนะพี่ชาย

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ปีนี้คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วล่ะนะ

สึคุยะ-นานๆ ทีพวกเราก็ควรจะไปเที่ยวพร้อมกันหมดทั้งครอบครัวนะจ๊ะบิกคุคุง

ผม-เฮ้อออ!!!!! ทะ..ทราบแล้วครับคุณแม่

ฮารุ-เย้!!!!! ที่รักจะพาไปเที่ยวแล้ว

พลอย-งั้นพวกเรารีบไปซื้อเสื้อกันหนาวกันเถอะนะคะ

สึคุยะ-งั้นแม่ไปด้วยนะจ๊ะ

ฮารุ-จริงหรอคะ!! งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะนะคะ

พลอย-แม่พวกเราไปซื้อของกันเถอะพี่ชายตกลงจะพาพวกเราไปเที่ยวแล้วนะ

แม่-จริงหรอยัยพลอย!!! แกนี่นานๆ ทีจะเป็นลูกที่ดีนะเนี้ยไอ้ลูกโง่

 

แม่ผมพูดจบก็รีบเอามือมาขยี้หัวผม

 

ผม-โธ่!!!แม่ผมไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ

สึคุยะ-งั้นพวกเราไปกันเลยดีมั้ย

ฮารุ/พลอย-ดีค่ะ!!

ผม-อายะซังตามทุกคนไปด้วยนะครับ ชิสึซังคนเดียวคงจะดูแลทุกคนไม่ไหว

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

หลังจากนั้นทุกคนก็ออกจากห้องทำงานของโอคะวะไป

 

ผม-เฮ้ออออ!!!!ให้ตายสิ

โอคะวะ-นี่ลูกแค่ไปเที่ยวเองนะ

ผม-ตะ..แต่งานผมนี่สิครับ

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ก็ลองแอบเอางานกลับไปทำที่บ้านต่อสิ

ผม-ถะ..ถ้าคุณแม่จับได้ คุณพ่อจะช่วยผมมั้ยครับ

โอคะวะ-ฮ่ะๆ!!! แน่นอนว่าช่วยอะไรแกไม่ได้หรอกนะ!!

ผม-เฮ้อออ!!ผมทราบแล้วล่ะครับ คุณพ่อกำลังจะบอกให้ผมรีบๆ จัดการเอกสารนั่นซะแล้วอย่าให้ทุกคนรู้สินะครับ

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ถ้ารู้ขนาดนี้แล้วก็ขอฝากด้วยนะบิกคุคุง

ผม-ครั้งหน้าของานที่มันง่ายๆ หน่อยนะครับคุณพ่อ

โอคะวะ-ฮ่ะๆๆๆ!!!!แหม๋ไม่ได้ยินคำนี้ออกจากปากแกมานานแล้วนะ!!!

ผม-ถ้างั้นผมขอตัวไปทำงานต่อแล้วนะครับท่านประธาน

โอคะวะ-ฮ่ะๆ ไปเถอะ

 

หลังจากนั้นผมก็กลับมานั่งทำงานที่ห้องเหมือนเดิมโดยมีทาคุยะดูแลเรื่องน้ำและขนมแทนอายะผมเองก็ทำงานไปเรื่องจนถึงเย็น

 

ทาคุยะ-คุณท่าน นี่ก็จะมึดแล้วนะครับ

ผม-เฮ้อออ งานยังเหลืออีกเยอะเลย

ทาคุยะ-ถ้าคุณท่านเอางานกลับไปทำที่บ้านโดยอ้างกับคุณผู้หญิงว่าทำไม่ทัน ก็น่าจะได้นะครับ

ผม-แบบนั้นมันก็ได้อยู่หรอกนะครับแต่ถ้าผมเอางานกลับไปทำที่บ้านช่วงนี้ผมก็ต้องให้คนมาคอยขับรถให้เวลามาทำงานนี่สิครับ

ทาคุยะ-เรื่องนั้นผมขออาสาทำให้เองครับ

ผม-จะดีหรองานมันน่าเบื่อนะ วันๆ ยืนอยู่เฉยๆ แบบนี้

ทาคุยะ-ฮ่ะๆ ไม่เลยครับคุณท่าน

ผม-เฮ้อออ ผมเองก็ไม่มีทางเลือกงั้นขอฝากด้วยล่ะกันนะ

ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับ

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ช่วยกันเก็บของกลับบ้านพอมาถึงบ้านทานากะก็ยืนรออยู่ที่หน้าบ้านทาคุยะก็ขับรถไปส่งผมที่หน้าบ้านพอรถจอด

ปุ๊บ ทานากะก็รีบเข้ามาเปิดประตูให้กับผมพร้อมกล่าวทักทายทันที

 

ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับคุณท่าน เชิญเลยครับ

ผม-ขอบคุณครับ ทาคุยะซังวนรถกลับไปจอดเก็บในโรงรถได้เลยนะครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

 

ทาคุยะก็ขับรถกลับไปเก็บที่โรงรถ

 

ผม-แล้วพวกฮารุอยู่ที่ไหนหรอครับ

ทานากะ-อยู่ที่ห้องอาหารครับ คุณท่านจะรับอาหารเย็นเลยดีมั้ยครับ

ผม-เดี๋ยวก่อนละกัน ตอนนี้ไปช่วยทาคุยะซังขนแฟ้มเอกสารมาให้ผมที่ห้องทำงานทีนะครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

ทานากะก็รีบเดินไปที่โรงรถเพื่อขนของส่วนผมก็เดินเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองนั่งรอไม่นานนักทาคุยะและทานากะก็เดินเข้ามา

พร้อมกับแฟ้มเอกสารกองโตๆ

 

ผม-เอามาวางไว้บนโต๊ะทำงานได้เลยครับ

ทานากะ/ทาคุย-ทราบแล้วครับ

ผม-ผมจะนั่งทำงานต่อล่ะ ทาคุยะซังไปพักทานข้าวเย็นเถอะนะครับ ส่วนทานากะซังก็กลับไปทำงานตามหน้าที่ได้เลยนะครับ

ทาคุยะ-ขอบคุณครับคุณท่าน

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ก้มหัวให้ผมและออกจากห้องทำงานผมไปไม่นานนักทานากะก็เดินถือถาดใส่อาหารมาให้ผม ในถาดนั้นก็มีชุดอาหาร

ที่รูริเป็นคนทำมาให้

 

ทานากะ-พักทานอาหารเย็นสักหน่อยดีมั้ยครับคุณท่าน

ผม-เฮ้ออ โทษทีนะแต่วางไว้ก่อนนะครับ ตอนนี้ผมกำลังรีบทำงานให้เสร็จอยู่

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นทานากะก็เอาถาดอาหารวางไว้ตรงโต๊ะกลางของชุดโซฟารับแขกและก็หยิบแก้วน้ำองุ่นเย็นๆ เดินเอามาให้ผม

 

ทานากะ-อย่างน้อยก็พักดื่มน้ำสักหน่อยเถอะนะครับคุณท่าน

ผม-ครับๆ เข้าใจแล้วครับ

 

ผมก็ตอบรับอย่างเลี่ยงไม่ได้ และหยิบแก้วน้ำองุ่นขึ้นมาดื่ม

 

ผม-เฮ้ออออ!!!

ทานากะ-คุณท่านไม่อยากไปเที่ยวหรือครับ

ผม-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกครับ เพียงแต่ว่าผมเพิ่งจะโดนสั่งพักงานไปและพอกลับมาทำงานเอกสารมันก็เลยเยอะมากๆ ผมยังไม่รู้เลยว่าจะทำให้เสร็จทันมั้ย

ทานากะ-มีอะไรที่กระผมพอจะช่วยได้บ้างมั้ยครับ

ผม-ขอบคุณนะครับ แค่คอยดูแลทุกอย่างในบ้านให้ผมก็ช่วยผมได้เยอะแล้วล่ะครับ

ทานากะ-ด้วยความยินดีครับ

 

ในระหว่างที่ผมคุยกับทานากะอยู่พวกฮารุก็เปิดประตูห้องทำงานของผมแล้วก็เดินเข้ามากันหมดทุกคน

 

ฮารุ-เอางานกลับมาทำที่บ้านอีกแล้วหรอคะ

แม่-ทำไมแกยังไม่กินข้าวเย็นอีกกินข้าวก่อนค่อยกลับไปทำงานก็ได้ไม่ใช่หรอ

ผม-ครับๆ

 

ผมก็ลุกจากโต๊ะทำงานไปนั่งกินข้าวตรงโซฟา

 

ฮารุ-ถ้าคุณแม่รู้ว่าที่รักเอางานกลับมาทำงานที่บ้านอีกจะโดนบ่นนะคะ

ผม-ก็งานของผมมันยังเหลืออีกตั้งเยอะนะครับ และพวกเราก็จะต้องเดินทางในอาทิตย์หน้านี้อีกผมเองก็ไม่มีทางเลือกเหมือนกันนะ

ฮารุ-จริงสิที่รัก วันนี้ฮารุโทรคุยกับริกะจัง เรื่องที่พวกเราจะไปเที่ยวฮ๊อกไกโดกัน ริกะจังเสนอให้พวกเราเดินทางกันไปก่อนวันจัด

งานและให้พวกเรานั่งรถไฟความเร็วสูงไปที่อาโอโมริบ้านเกิดของริกะจังก่อนค่ะ

 

ผม-อาโอโมริหรอครับแล้วพวกเราจะไปทำไม

พลอย-ที่นั่นของทะเลก็สดนะคะพี่ชาย แถมมีพิพิธภัณฑ์หลายที่เลยนะคะ

แม่-วันนี้ทุกคนเปิดรูปให้แม่ดูมันสวยมากเลยนะ

ผม-………..แต่ว่านะคุณ ตารางงานของผมมันก็ล๊อคไว้แค่ช่วงนั้นนะครับ

ฮารุ-ที่รักใช้วันลาขอลางานไม่ได้หรอคะ

ผม-คุณก็รู้ว่าผมเพิ่งจะได้กลับไปทำงานและงานมันก็ค้างอยู่ที่ผมเยอะมาก ถ้าให้ผมพูดตรงๆ แค่กำหนดการเดิมผมก็แทบจะทำ

ไม่ทันแล้วนะครับ

ฮารุ-ตะ….แต่ว่าวันนี้ฮารุสัญญากับริกะจังไปแล้วนี่คะ และพวกเราทุกคนก็นัดเจอกันที่สถานีรถไฟโตเกียวไว้แล้วด้วยนะคะ

ผม-เฮ้ออออ……ฮารุทำไมคุณถึงไม่โทรมาปรึกษากับผมก่อนที่จะรับปากริกะจังล่ะครับ

ฮารุ-กะ..ก็ ริกะจังน่ะโทรสั่งคนที่บ้านไว้ให้เตรียมต้อนรับพวกเราแล้วด้วยนะคะ

ผม-ถ้างั้นก็โทรไปบอกริกะจังดีมั้ยครับว่า ให้ยกเลิกไปก่อน

ฮารุ-แต่ที่บ้านริกะจัง จองเรียวกังที่ดีที่สุดของเมืองไว้ให้พวกเราแล้วนะคะ

ผม-………….เดี๋ยวนะครับ พวกเรายังไม่ได้ตกลงกันเลยไม่ใช่หรอครับว่าจะมีใครไปบ้าง

ฮารุ-เรื่องนั้นฮารุคิดไว้แล้วค่ะ คนที่ไปก็จะมีพวกเรา5คนแล้วฮารุจะให้ ทานากะซัง ชิสึซัง เก็นจิคุง อายะซัง รินซัง และ มิจังค่ะตามไป

ด้วยค่ะจะได้มีคนคอยดูแลท่านแม่นะคะเวลาที่คุณต้องไปทำงาน

 

ผม-นี่ฮารุ พวกเราจองตั๋วนั่งเครื่องบินไปที่ฮ๊อกไกโดเลยเถอะนะ มันใช้เวลาแค่แปปเดียวเองนะครับ

ฮารุ-แต่ฮารุไม่ได้ไปเที่ยวที่บ้านริกะจังมานานๆ มากแล้วนี่คะ นะคะ นะคะ

 

ผมไม่ได้ตอบอะไรฮารุกลับไปเพราะแค่เวลาที่ต้องนั่งไฟไปถึงมันจะเร็วก็จริง แต่มันก็ใช้เวลาหลายชม กว่าจะไปถึงอาโอโมริ และกว่าเรา

จะเดินทางจากอาโอโมริไปที่ฮ๊อกไกโดอีก และที่สำคัญคือ พวกเราขนคนกันไปเยอะขนาดนี้ไปให้ที่บ้านของริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้

ทั้งหมดแถมคอยดูแลพวกเราในระหว่างที่เที่ยวอยู่ในอาโอโมริอีก ไม่ว่าจะมองมุมไหนผมก็มองว่ามันไม่ควรทำแบบนี้เพราะค่าใช้จ่าย

ทั้งหมดคงเยอะมากๆ

 

ผม-แต่ว่านะ พวกเราไปกันเยอะขนาดนี้ไปรบกวนบ้านริกะจังขนาดนั้นมันไม่ดีนะครับ

ฮารุ-มันก็ปกติไม่ใช่หรอคะ เวลาริกะจังไปเที่ยวกับพวกเรา ที่รักก็ออกให้ตลอดไม่ใช่หรอคะ ริกะจังเองก็หาโอกาสตอบแทนที่รักคืนอยู่นะคะ

 

ผม-มันไม่เหมือนกันนะครับฮารุ ผมเนี้ยออกให้ริกะจังก็จริงแต่ครึ่งหนึ่งมันก็เป็นส่วนที่ผมต้องออกให้ชิโระอยู่แล้วนะครับ ผมว่าริกะจัง

อาจจะคิดมากไปก็ได้นะครับ และ พวกเราจะไปกันตั้ง11คนนะครับ ที่จะให้ที่บ้านริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้ทั้งหมด ผมว่ามันเยอะไปนะ

ครับ

 

ฮารุ-ที่รักไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกนะคะ เพราะที่บ้านริกะจังรวยมากๆ เลยนะคะ บ้านริกะจังที่อาโอโมริใหญ่กว่าบ้านพวกเราอีกนะคะ!!!

 

ฮารุพูดพร้อมกับทำมือให้ผมดูว่ามันใหญ่มากกกกกกกก

 

ผม-แต่มันก็ไม่เกี่ยวอะไรที่จะให้ริกะจังออกค่าใช้จ่ายให้พวกเรานี่ครับ

ฮารุ-ระ..เรื่องนั้นมัน……

ผม-เฮ้ออออออ ถ้าจะให้ผมไปที่อาโอโมริ ผมจะเป็นคนออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกเราเอง ไม่งั้นผมก็จะไม่ไปที่อาโอโมริ ถ้า

อย่างงั้นผมขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะครับ

 

ผมก็เดินกลับไปนั่งทำงานที่โต๊ะทำงานส่วนฮารุก็หยิบมือถือขึ้นมาโทรไปหาริกะจังและก็เล่าเรื่องคร่าวๆ ที่ผมกับฮารุคุยกันเมื่อกี้ไม่นาน

นัก ฮารุก็เดินมายื่นมือถือให้ผม

 

ฮารุ-ทะ..ที่รักคะ ริกะจังอยากจะคุยกับที่รัก

ผม-ครับๆ

 

ผมก็รับมือถือมาแบบงงๆ

 

ผม-สวัสดีครับริกะจัง

ริกะ-สวัสดีตอนมึดนะบิกคุคุง นี่ๆ!!! มาเที่ยวอาโอโมริที่บ้านเกิดของเราเถอะนะ!!! อาหารอร่อยมากเลยนะ ของทะเลก็สดและถูกมากเลยแหละ!!!!!!

ผม-ถ้างั้นผมขอออกค่าใช้จ่ายทั้งหมดของพวกผมเองได้มั้ยครับ

ริกะ-เอ๋!!!!! แบบนั้นเราก็ไม่ได้ตอบแทนบิกคุคุงเลยนี่สิ

ผม-คือในส่วนของริกะจังที่ผมออกให้ตอนที่พวกเราไปเที่ยวด้วยกันก็มีแค่ของริกะจังคนเดียวซึ่งเดิมทีแล้วผมก็ต้องออกให้ชิโระอยู่แล้ว

นะครับ มันเทียบไม่ได้กับการที่ริกะจังจะออกค่าใช้จ่ายให้พวกผมทั้งหมด11คนเลยนะครับ

 

ริกะ-ไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ แค่11คนเอง มาเถอะนะบิกคุคุงไม่ต้องคิดมากหรอกนะ!!!

ผม-แต่ว่า

ริกะ-นี่บิกคุคุง เราจะเล่าอะไรให้ฟังเพื่อมันจะช่วยให้บิกคุคงสบายใจขึ้นมาบ้าง เมื่อก่อนนะตอนสมั้ยที่เรียนมัธยมปลายกับฮารุ ตอนนั้น

คนในห้องมาเที่ยวที่บ้านกันเยอะกว่านี้อีกนะ เรายังออกให้ได้เลย

ผม-แต่นั่นมันเพื่อนของริกะจังนะครับ

 

ริกะ-…แต่บิกคุคุงเป็นทั้งเพื่อนเป็นทั้งแฟนของเพื่อนสนิทเรา แถมยังช่วยชิโระมาตลอด บางทีเราก็รู้สึกว่าบิกคุคุงเหมือนพี่ชายเลยนะ

เพราะงั้นมาเที่ยวเถอะนะ เราอยากให้พวกบิกคุคงได้ลองมาเที่ยวที่บ้านเกิดเรามากเลยจริงๆ นะ!!! ให้เราได้ตอบแทนบิกคุคุงบ้างเถอะ

นะ นะ นะ นะ

ผม-เฮ้อออ!! ขี้โกงจังเลยนะครับ ถ้าริกะจังพูดขนาดนี้ แล้วผมจะปฏิเสธลงได้ยังไงล่ะ ผมขอรบกวนหน่อยนะครับ

 

พอผมพูดจบพวกฮารุก็ดีใจกันยกใหญ่และผมก็ยื่นมือถือคืนให้ฮารุไป พวกฮารุก็รีบวิ่งออกจากห้องทำงานผมไป เหลือเพียงแค่ ทานากะ

และอายะ คอยดูแลเรื่องน้ำและขนมให้ผมแก้ง่วงแทนกาแฟ ผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆๆ

 

ทานากะ-คุณท่านนี่ก็ตี3กว่าแล้ว น่าจะไปนอนพักสักหน่อยนะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานอีก

อายะ-นั่นสิคะ พักผ่อนบ้างก็ดีนะคะคุณท่าน

ผม-เฮ้ออดึกขนาดนี้แล้วหรอเนี้ย แต่งานผมยังล้นโต๊ะอยู่เลย

อายะ-เดี๋ยวดิฉันจะเก็บโต๊ะให้เองค่ะ คุณท่านขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะคะ

ทานากะ-นั่นสิครับ ถ้าอย่างงั้นกระผมจะเดินไปส่งนะครับ

ผม-ครับๆ

 

หลังจากที่โดนไล่ผมก็ต้องยอมทำตาม เพราะเข้าใจว่าทุกคนเป็นห่วงผมกันมากๆ

 

ผมก็เดินกลับขึ้นมาบนห้องนอนโดยมีทานากะเดินตามติดมาตลอดมาถึงห้องผมก็อ่าบน้ำนอนทั้นที