ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
++++++ต้องขอโทษเป็นอย่างสูงที่ไม่ได้เข้ามาอัพเดทเนื้อเรื่องเลย เพราะก่อนหน้านี้ผมพยายามเข้าเว็บนี้แต่เว็บมันเข้าไม่ได้เลยคิดว่าเว็บมันปิดไปแล้ว ก็เลยไม่ได้เข้ามา+++++
ผมก็เดินกลับมาที่ห้องทำงานแยกตัวมานั่งพักผ่อนคนเดียวเงียบๆไม่นานทานากะก็เดินเข้ามา
ผม-เฮ้ออออ
ทานากะ-รอบนี้ดูเหมือนจะแย่จจริงๆแล้วนะครับ
ผม-อืมม……ก็มันตั้ง20ล้านเยนนี่
ทานากะ-เท่านี้ท่านชิโระก็กลับบ้านได้แล้วสินะครับ
ผม-ถ้าไม่มีเรื่องอะไรเพิ่มขึ้นมาอีกก็คงจะกลับบ้านได้แล้วละ
ทานากะ-งั้นให้กระผมโทรไปบอกท่านชิโระดีมั้ยครับ ท่านชิโระจะได้ไม่ต้องกลับบ้านดึกๆ
ผม-ไม่ต้อง ปล่อยให้ชิโระไปแบบนั้นแหละอย่างน้อยก็อยากจะให้ชิโระได้รับบทเรียนบ้าง
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินกลับไปหาพวกฮารุพอถึงตอนเย็นทุกคนก็กลับมากินข้าวเย็นที่บ้านผมอีกครั้งพอกินกันเสร็จก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
เวลาผ่านไปจนผมได้กลับมาทำงานวันนี้เป็นวันแรก หลังจากที่ผมตื่นนอนขึ้นมาก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงไปกินข้าว
 
ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับ
ผม-อืม
 
ผมก็เดินไปที่ห้องอาหารเพื่อไปกินข้าวเช้าเปิดประตูเข้าไปก็เจอ แม่ผม ฮารุ โอคะวะ และสึคุยะ นั่งกินข้าวกันอยู่
 
ฮารุ-ที่รักมาทานข้าวได้แล้วนะคะ วันนี้ไปทำงานวันแรกจะไปทำงานสายไม่ได้นะ
ผม-ครับ
สึคุยะ-นี่บิกคุคุง ฮารุบอกว่าช่วงหลังมานี้ ชิโระกลับบ้านดึกมากๆทุกวันเลยหรอจ๊ะ
ผม-ชะ..ใช่ครับคุณแม่ ชิโระขับรถออกไปตามหารถของทาเคดะซังครับ
สึคุยะ-ลูกไม่ได้บอกเรื่องที่ท่านพี่หารถได้แล้วกับชิโระหรอจ๊ะ
ผม-มะ..ไม่ได้บอกครับ
ฮารุ-ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะชิโระเครียดมากๆเลยนะคุณ
ผม-เฮ้อออออ…..ฮารุเดิมทีแล้วปัญหานี้มันเป็นของชิโระตั้งแต่แรกแล้วนะครับ ถึงผมกลับเข้าไปช่วยชิโระที่กำลังเดือดร้อนก็จริง แต่ผม
ก็ไม่ได้คิดว่าสิ่งที่ชิโระทำลงไปนั้นมันคือสิ่งที่ถูกต้อง ผมเลยปล่อยให้ชิโระไปตามหารถทุกวันทุกคืน
 
ฮารุ-ตะ..แต่
โอคะวะ-มันก็จริงของบิกคุคุงนะลูก ที่ทาเคจังมาฝากชิโระเอาไว้ที่นี่ก็เพราะอยากให้ชิโระได้รับบทเรียนจากบิกคุคุงไม่ใช่หรอ
ฮารุ-แต่แบบนี้มันไม่เยอะเกินไปหน่อยหรอคะคุณพ่อ ชิโระกลับบ้านเกือบเช้าทุกวันเลยนะคะวันนี้เองก็เหมือนกัน
ผม-ทานากะ สภาพชิโระเมื่อเช้าเป็นยังไงบ้าง
ทานากะ-เมื่อเช้าท่านชิโระมีสภาพที่อิดโรยมากเลยครับ ดูเหมือนจะพักผ่อนและทานอาหารไม่เพียงพอนะครับ
สึคุยะ-แบบนี้แม่ก็ว่ามันเยอะไปนะบิกคุคุง
ผม-ทราบแล้วครับ ถ้าผมเจอชิโระอีกผมจะบอกเรื่องรถกับชิโระนะครับคุณแม่
สึคุยะ-จ๊ะ
ผม-งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ
โอคะวะ-โอ้ เจอกันที่บริษัทนะ
ฮารุ-จริงสิคุณ วันนี้เอารถสีน้ำเงินคันใหม่ไปสิ ยังไม่เคยเอาออกไปขับเลยไม่ใช่หรอคะ
ผม-นั่นสิงั้นผมไปก่อนนะครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินออกไปที่โรงรถและก็ขับGTR35สีน้ำเงินคันใหม่ไปที่บริษัทพอไปถึงผมก็รีบขึ้นไปที่ห้องทำงานก็เจอทั้ง2คนนั่ง
ทำงานอยู่
 
ผม-อรุณสวัสดิ์ วันนี้ก็ขยันทำงานเหมือนเดิมเลยนะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-อรุณสวัสดิ์ ยินดีต้อนรับค่ะ
ผม-งานอยู่บนโต๊ะผมแล้วใช่มั้ยครับ
นานามิ-ดิฉันวางไว้ให้บิกคุซังเรียบร้อยแล้วค่ะ
ซานาเอะ-เอกสารของทางบริษัทร้านอาหารก็วางไว้ให้เรียบร้อยแล้วเหมือนกันค่ะ ท่านประธาน
ผม-ขอบคุณครับ งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ
นานามิ-เด๋วจะยกน้ำเข้าไปให้นะคะ
ผม-ครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เข้ามานั่งทำงานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะเยอะแยะไปหมดทำไปได้สักพักก็มีคนมาเคาะประตูห้องทำงานของผม
 
ก๊อกๆ
นานามิ-ขออนุญาตค่ะ
ผม-มีอะไรหรอครับ
นานามิ-คือเมื่อกี้ดิฉันลงไปข้างล่างเพื่อไปรับอาหารกลางวันของบิกคุซัง แต่ดิฉันเห็นท่านพี่ของบิกคุซังกำลังวิ่งไล่จีบผู้หญิงในบริษัท
ของเราอยู่ค่ะ
 
ผม-ห๋า!!!!!!!! แล้วตอนนี้ไอ้บ้านั่นอยู่ที่ไหน
นานามิ-คะ..คุณหนูบอกว่าให้พาท่านพี่ขึ้นมาหาบิกคุซังได้เลยค่ะ ตะ..ตอนนี้ก็เลยนั่งรออยู่ที่หน้าห้อง
ผม-เฮ้ออ ให้เข้ามาได้เลย
นานามิ-รับทราบแล้วค่ะ
 
หลังจากนั้นนานามิก็ออกไปไม่นานก็กลับมาพร้อมกับพี่ชายของผม
 
เต๋า-โหหหหหหห นี่ห้องทำงานของแกหรอเนี้ยยยย ใหญ่มากกกกกกกกกกกกกกกกก
ผม-นี่พี่อย่าส่งเสียงดังจะได้มั้ย คนอื่นเค้าทำงานกันอยู่นะไอ้บ้า ว่าแต่รถอะได้ยัง
เต๋า-มาถึงก็ถามหารถเลยนะ พี่ชายที่แสนดีอุตส่าห์มาหาไม่มีน้ำให้กินเลยหรอ คอแห้งไปหมดแล้วเนี้ยยย
ผม-ก็ใครใช้ให้ไปวิ่งไล่จีบ พนง.หญิงของที่นี่เล่า!!!! เฮ้ออออ นานามิซังขอน้ำให้ไอ้บ้านี่ด้วยนะครับ
นานามิ-รับทราบแล้วค่ะเด๋วจะรีบไปเตรียมให้นะคะ
ผม-นี่พี่ รถอยู่ไหน
เต๋า-รถก็อยู่ที่จอดรถของตึกนี้ไงล่ะ
ผม-ห๊ะเอารถมาแล้วจริงอะ
เต๋า-พูดเหมือนไม่เชื่อใจกันเลยนี่หว่าไอ้น้องเวร งั้นข้าจะเอารถกลับละ!!!!!
ผม-กลายเป็นคนขี้น้อยใจไปตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เอาล่ะๆ มาจบงานกันดีกว่า พี่พาไปที่รถหน่อย
เต๋า-เห้ยๆยังไม่ได้จ่ายเงินเลยนะ
ผม-ทำอย่างกับข้าจะหนีไปไหน ข้าน้องแท้ๆเลยนะเว้ย
เต๋า-เออๆๆ รู้แล้วหน่า แกก็แบบนี้ทุกทีใจร้ายกับพี่ชายเสมอ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินลงลิฟต์มาที่ชั้นจอดรถในลานจอดรถมีรถจอดอยู่เยอะมากๆแต่มีรถอยู่คันหนึ่งที่โดดเด่นออกมาจากคันอื่น สีเทา
ควันบุหรี่ล้อรถลาย5ก้านสีดำ ใช่มันคือรถR34 nismo ที่ผมตามหาอยู่ สภาพสวยมาก สมกับที่เป็นรถเก็บอยู่ในโกดัง หลังจากที่ผม
เดินดูรถกับพี่ผมเสร็จแล้วก็เดินคุยกับขึ้นลิฟต์กลับมาที่ห้องทำงานของผม
 
ผม-สรุปราคาคันนี้เท่าไหร่
เต๋า-ก็20ล้านเยนไง ที่คุยกันไว้
ผม-เห้ยไอ้พี่เฮงซวย นี่แกกล้าคิดกำไรกับน้องชายแท้ๆหรอวะ
เต๋า-อะๆๆๆ งั้นราคารถคือ15ล้านเยน แต่ข้าขอวีซ่า1ปีเป็นค่าตอบแทน
 
กะแล้วไม่มีผิดว่าพี่ผมต้องมาไม้นี้แน่ๆจริงอยู่กำไร5ล้านเยนมันเยอะมากแต่ถ้าพี่ผมได้วีซ่า สามารถอยู่ที่นี่ได้นานๆพี่ผมก็จะมีเวลาหา
ของไปขายได้มากขึ้น มันทำเงินให้พี่ผมได้มากกว่า5ล้านเยนแน่ๆ แต่ผมก็คิดแผนเตรียมไว้แล้วเหมือนกัน
 
ผม- นี่แกจะเอาจริงหรอวะ
เต๋า-ข้าเอาจริงอยู่แล้ว แต่คนที่เลือกว่าจะจ่าย20ล้านหรือ15ล้านเยนมันคือแกต่างหาก
ผม-เฮ้ออออ เข้าใจละ นานามิซัง เข้ามาหาผมหน่อยครับ
นานามิ-มีอะไรหรอคะ บิกคุซัง
ผม-นานามิซังช่วยเตรียมเอกสารขอวีซ่าที่ผมเคยบอกไปก่อนหน้ามาหน่อยสิครับ
นานามิ-ตะ…แต่มันยังไม่ได้ให้ท่านประธานเซ็นรับรองเลยนะคะ
ผม-ไม่เป็นไรครับเด๋วผมจะเป็นจัดการในส่วนที่เหลือเองครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ รอสักครู่นะคะ
 
ในระหว่างนั้นผมก็เดินขึ้นลิฟต์ไปบอกกับโอคะวะซังกับเรื่องที่เกิดขึ้น
 
โอคะวะ-แล้วท่านพี่จะขอวีซ่ากี่ปีกันล่ะ
ผม-ผมคิดจะให้วีซ่า2ปีครับ
โอคะวะ-2ปีเลยหรอลูกมัน....
 
ผม-คุณพ่อ ก่อนหน้านี้คุณพ่อบอกว่าอยากจะให้ผมแบ่งงานให้คนอื่นทำและในตอนนี้ทั้งงานเอกสาร งานตรวจสาขา ทั้งของทาง
โรงแรมและร้านอาหาร ผมทำคนเดียวไม่ไหวอย่างที่คุณพ่อคุณแม่บอกผม และการจะหาคนที่ผมเชื่อใจและกล้าโยนงานบางอย่างให้ทำ
มันก็ไม่ได้หาง่ายๆใช่มั้ยล่ะครับ
 
โอคะวะ-มันก็จริง ตั้งแต่ตอนนั้นลูกก็ยังไม่ให้พลอยจังเข้ามาช่วยงานในบริษัท
ผม-แต่ตอนนี้มีเหยื่อที่น่าสนใจกำลังติดเบ็ดเราอยู่นะครับ
โอคะวะ-อย่าบอกนะว่าลูก……….
ผม-ใช่ครับผมไม่เห็นใครที่เหมาะไปกว่าพี่ชายผมเลย
โอคะวะ-ทำไมถึงคิดแบบนั้นล่ะ
 
ผม-ถึงจะเห็นอย่างงั้นแต่พี่ชายผมเป็นคนที่มีความรับผิดชอบสูงมากและเป็นคนที่รักความสะอาดมากๆ และพี่ผมก็ต้องเดินทางไป
หลายๆที่หลายๆจังหวัดเพื่อตามหาของ ในเวลาที่พี่ผมไป ก็ถือให้ตรวจทั้งโรงแรม และร้านอาหารด้วยเลยครับและที่สำคัญคือ พนง.
ของเรายังไม่มีใครเคยได้เห็นหน้าพี่ผมเพราะงั้นผมคิดว่าน่าจะเหมาะกับส่งไปตรวจทั้งฉโรงแรมและร้านอาหารครับ
 
โอคะวะ-ตะ..แต่แบบนั้นท่านพี่จะยอมหรอ
ผม-ได้โปรดไว้ใจผม ผมจะทำให้สำเร็จ
โอคะวะ-ถ้าลูกยืนยันแบบนั้น งั้นพ่อจะอนุมัติให้
 
หลังจากนั้นผมก็หยิบเอกสารทั้งหมดลงมาให้พี่ผมที่ห้องทำงานของผมหลังจากที่ผมยื่นเอกสารให้พี่ผม พี่ผมก็รีบเปิดดูว่า บริษัทรับรอง
ให้นานแค่ไหน
 
เต๋า-โหหหห ได้2ปีเลยหรอว้าววว ขอบคุณนะไอ้น้องรัก
ผม-หวังว่าแกจะชอบ ข้าอุตส่าห์ทำให้
นานามิ-ท่านพี่จะกลับมาถึงญี่ปุ่นเมื่อไหร่หรอคะ
เต๋า-เห๋!!!! ระ..หรือว่านานามิซังจะ
นานามิ-ไม่ใช่ค่ะดิฉันไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยค่ะ
ผม-มีเรื่องอะไรกันหรอครับ
นานามิ-คือว่า
ซานาเอะ-ก็ท่านพี่ของท่านประธานหน่ะสิคะ จีบพวกเราตั้งแต่ท่านประธานขึ้นไปจนท่านประธานลงมานี่แหละคะ
ผม-เห้ยนี่แก
เต๋า-มะ..ไม่ใช่นะ
นานามิ-ถ้าท่านพี่กลับมาถึงญี่ปุ่นเมื่อไหร่ ดิฉันจะส่งรถไปรับที่สนามบิน
เต๋า-รับไปไหนหรอ รับมาหานานามิจังรึป่าว
ผม-จัง?
นานามิ-มะ..ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะบิกคุซัง….อะแฮ่ม!! หลังจากรับท่านพี่เสร็จรถจะพาท่านพี่ไปส่งที่โรงแรมทันทีค่ะ
ซานาเอะ-หลังจากนั้นก็จะมีคนพาท่านพี่ไปที่ร้านอาหารในโรงแรมต่อค่ะ
เต๋า-…..ทะ.ทำไมดูแลกันดีจัง
ผม-ถ้าแกดูเอกสารทั้งหมดดีๆก็จะเข้าใจที่ทุกคนพูด
 
หลังจากนั้นพี่ผมก็ก้มดูเอกสารอีกทีอย่างละเอียด
 
ผม-เฮ้ออออ เพราะแกแท้ๆเลยนะที่แบ่งเบาภาระหน้าที่งานของข้าไปได้เยอะเลย
เต๋า-เห้ยยย นี่แก!!!
ผม-เอาล่ะถ้าแกหมดธุระแล้วล่ะก็ งั้นข้าไปทำงานล่ะ เฮ้อออองานเยอะจริงจริ๊งงง
นานามิ/ซานาเอะ-ขอบพระคุณมากนะคะ ท่านพี่
เต๋า-ชิ!!!! ฝากไว้ก่อนนะไอ้น้องเวร!!!!!!!!!!
 
และพี่ผมก็โยนกุญแจ รถมาให้ผม และมันก็ลงลิฟต์ไป
 
ผม-ฟู่!!!!! นึกว่ามันจะไม่ยอมซะอีก
นานามิ-ทำแบบนี้กับท่านพี่มันดีแล้วจริงๆหรอคะ
ผม-ไม่เป็นไร แต่หลังจากที่พี่ผมกลับมาญี่ปุ่นอีกครั้ง ช่วยดูแลความสะดวกให้พี่ผมด้วยล่ะกันนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ ดิฉันจะจัดเตรียมทุกอย่างเอาไว้ให้เองค่ะ
ผม-ขอบคุณครับ งั้นผมไปทำงานต่อล่ะครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เข้ามานั่งทำงานในห้องทำงาน จนมึดก็ยังทำเอกสารไม่เสร็จสักทีไม่นานนักฮารุก็โทรมาตามให้ผมกลับบ้าน ผมก็บอก
ให้ทาคุยะมาหาผมที่บริษัทเพื่อจะเอารถกลับบ้านทั้ง2คัน ผมก็นั่งทำงานต่อไปเรื่อยๆเพื่อรอทาคุยะ ทำงานไปได้สักพักทาคุยะก็มาถึง
 
ก๊อกๆ
ทาคุยะ-ขออนุญาตครับ ผมมาถึงแล้วครับคุณท่าน
ผม-มาถึงแล้วหรอครับ งั้นป่ะพวกเรากลับบ้านกันเถอะ
ทาคุยะ-งั้นผมจะช่วยเก็บของนะครับ
ผม-ครับ
 
หลังจากที่ผมเก็บของเสร็จก็ออกมาหน้าห้องทำงาน
 
ผม-นานามิซัง ซานาเอะซัง นี่เอกสารที่ทำเสร็จแล้วพรุ้งนี้ช่วยจัดการต่อให้ด้วยนะครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
ซานาเอะ-ท่านประธานจะเอางานกลับไปทำที่บ้านอีกแล้วหรอคะ
ผม-อ๊ะ!!…..มะ..ไม่ดีหรอครับ
นานามิ-ดิฉันเกรงว่าคุณหนูจะว่า
ผม-นั่นสินะ ทาคุยะเอาเอกสารไปเก็บในห้องทำงานเถอะครับ
ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ
ผม-นานามิซัง ซานาเอะซังก็กลับบ้านได้แล้วนะครับ จริงสิ ทาคุยะซังก่อนกลับบ้านช่วยขับรถไปส่งทั้ง2คนหน่อยได้มั้ยครับ
นานามิ-ไม่เป็นไรหรอกค่ะบิกคุซัง
ซานาเอะ-ใช่ค่ะ พวกเรากลับบ้านด้วยกันประจำอยู่แล้วค่ะ
ผม-นี่มันดึกแล้วนะครับ มันอันตรายให้ทาคุยะซังไปส่งเถอะนะครับ
นานามิกับซานาเอะก็มองหน้ากันแปปนึงและก็หันมาตอบตกลงกับผม
นานามิ/ซานาเอะ-มะ..มันจะไม่เป็นการรบกวน ทาคุยะซังหรอคะ
ทาคุยะ-ด้วยความยินดีครับ
ผม-ก็ตามนั้นแหละครับ งั้นเจอกันพรุ้งนี้นะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ ขอบรถกลับบ้านดีๆนะคะบิกคุซัง/ท่านประธาน
ผม-ครับ
หลังจากนั้นผมก็ขับรถ r34 nismo กลับบ้าน