ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

 

++++++++++++เนื่องจากว่าผมได้ลงตอนซ้ำไปในตอนที่แล้วและผมพึ่งเห็นตอนที่อยู่ญี่ปุ่นจึงไม่ได้เข้ามาแก้ไขตั้งแต่แรกต้องขอภัยเป็นอย่างสูง++++++++++++

 

ปล.หลังจากนี้1อาทิตย์จะแก้ตอนนี้เป็นตอนที่49เพื่อความถูกต้อง

 

 

 

 

 

 

มารู้สึกตัวอีกทีก็เช้าวันใหม่พอดี ผมก็ลุกไปอ่าบน้ำแต่งตัวและเดินลงไปกินข้าวเช้าที่ห้องอาหาร ช่วงนี้นอกจากสึคุยะซังจะมาทานข้าว

เช้าที่บ้านผมเป็นประจำแล้วโอคะวะซังก็มาทานข้าวเช้าที่บ้านผมบ่อยขึ้น

 

ผม-คะ…คุณพ่อไม่ไปทำงานหรอครับวันนี้

ฮารุ-คุณก็มานั่งทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ

โอคะวะ-ทำยังไงได้ล่ะก็อาหารบ้านนี้มันอร่อยนี่

สึคุยะ-จริงๆบ้านเราก็น่าจะจ้างพ่อครัวมาประจำอยู่ที่บ้านบ้างนะคะคุณ

ผม-คุณแม่ถ้าอยากจะทานอะไรเป็นพิเศษ ก็บอกได้เลยนะครับ ผมจ้างรูริซังมาเพื่อเรื่องนี้แหละครับ

โอคะวะ-แต่จะให้พวกเรามาทานอาหารที่นี่ทุกวันมันจะดีหรอ

ผม-คุณพ่อนี่ล่ะก็ ขนาดไอ้ตัวป่วนอย่างชิโระและริวผมยังเลี้ยงข้าวได้เลยครับ เพิ่มส่วนของคุณพ่อกับคุณแม่มาอีกแค่2ที่ ผมสบายมากเลยล่ะครับ

โอคะวะ-ถ้าลูกพูดแบบนั้นล่ะก็ขอรบกวนหน่อยนะ

สึคุยะ-ขอบใจนะจ๊ะ

ผม-จริงสิฮารุ วันนี้ผมฝากแม่ผมกับยัยพลอยด้วยนะครับ

ฮารุ-ที่รักจะไปไหนหรอคะ

ผม-ผมว่าจะไปที่บริษัทครับ

สึคุยะ-นี่ลูก ยังโดนพักงานอยู่ไม่ใช่หรอ

ผม-ผมแค่จะไปเชิญ นานามิซัง ชิสึกะซังและซานาเอะซังมางานเลี้ยงด้วยครับ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ แล้วจะกลับบ้านกี่โมงคะ

ผม-ผมก็ยังไม่แน่ใจเลยครับ ผมว่าจะออกไปขับรถวนดูร้านรถแถวนี้ซะหน่อย

สึคุยะ-นี่ลูกจะซื้อรถอีกแล้วหรอ

ผม-ไม่ใช่นะครับคุณแม่ ผมแค่จะตามหารถ ของทาเคดะซัง ไอ้ชิโระมันจะได้กลับเข้าบ้านได้

สึคุยะ-นี่คุณ ไปคุยกับเพื่อนคุณให้ลูกหน่อยสิคะ

โอคะวะ-เฮ้ออออ! เราอย่าเข้าไปยุ่งเรื่องนี้เลยคุณ ทำตามวิธีที่บิกคุคุงว่ามาเถอะนะ

ฮารุ-ทาเคดะซังเค้าโกรธชิโระจริงๆหรอคะคุณพ่อ

โอคะวะ-ก็จริงหน่ะสิ วันนั้นลูกก็เห็นทาเคจังโมโหแล้วไม่ใช่หรอ

ฮารุ-แต่มันก็เป็นแค่รถนะคะ

ผม-ฮารุ อย่างที่คุณพ่อบอกนั่นแหละ ไม่แปลกหรอกนะครับที่ทาเคดะซังเค้าจะโมโหชิโระขนาดนั้น เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องจนถึงตอนนี้ผม

เองก็พยายามโทรหาตามร้านขายรถว่าเจอรถรุ่นเดียวกันกับทาเคดะซังบ้างรึป่าว แต่ก็ยังไม่เจอเลยครับ

 

ฮารุ-ทำไมที่รักไม่ถามชิโระละคะว่าเอาไปขายที่ไหนพวกเราก็แค่ไปซื้อคืนกลับมา

ผม-ผมโทรไปแล้วล่ะครับ แต่ทางนั้นเค้าไม่ยอมขาย

สึคุยะ-ถ้างั้นก็แค่รอให้หารถแบบเดียวกันเจอก็จบแล้วสินะ

ผม-มันไม่ง่ายแบบนั้นสิครับคุณแม่ เพราะตอนนี้ชิโระมันไม่เหลือเงินติดตัวแม้แต่เยนเดียว และต่อให้หารถรุ่นนั้นเจอก็ใช่ว่าเจ้าของรถ

เค้าจะยอมขายให้กับเราหรอกนะครับ

โอคะวะ-แล้วลูกคิดจะทำยังไงล่ะบิกคุคุง

ผม-เฮ้ออ!!ก็คงไม่พ้นที่ผมจะต้องออกเงินให้ชิโระไปก่อนนั่นแหละครับ ไม่งั้นมันก็ไม่ได้กลับบ้านสักที แต่เรื่องที่จะหารถรุ่นนั้นได้มั้ยผม

เองก็ยังจนปัญญาเหมือนกันครับ

 

โอคะวะ-นั่นสินะ

ฮารุ-แล้ววันนี้ที่รักจะไปบริษัทพร้อมกับคุณพ่อเลยมั้ยคะ

ผม-ไม่ล่ะครับผมเอารถตัวเองไปดีกว่า เสร็จแล้วผมจะได้ออกไปขับรถตามหาร้านรถด้วยครับ

ฮารุ-งั้นรีบๆกลับบ้านนะคะ ส่วนท่านแม่กับพลอยจัง ฮารุจะดูแลให้เองค่ะ

ผม-ฝากด้วยนะครับ

 

 

หลังจากที่ผมกินข้าวไปคุยกันไปจนเสร็จผมก็ เข้าไปเอารถในโรงรถและขับไปที่บริษัทส่วนโอคะวะซังนั่งรถอีกคันไป พอถึงที่บริษัทผมก็

เข้าไปจอดรถในที่ประจำของผม และก็ขึ้นตึกไปที่ห้องทำงาน แน่นอนว่าต้องเจอทั้ง2คนกำลังนั่งทำงานกันอยู่

 

 

ผม-ตั้งใจทำงานกันน่าดูเลยนะครับทั้ง2คน

นานามิ-บิกคุซัง มาทำอะไรหรอคะ

ซานาเอะ-วันนี้ยังไม่ครบกำหนดพักงานของบิกคุซังนะคะ

ผม-ผมรู้เรื่องนั้นดีครับ แต่ที่ผมมาในวันนี้ คือผมจะมาชวนทั้ง2คนไปงานเลี้ยงที่บ้านผมแต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะครับ

นานามิ-บิกคุซังจะให้พวกเราไปร่วมงานเลี้ยงด้วยจะดีหรอคะ

ซานาเอะ-นั่นสิคะ ได้ข่าวว่างานเลี้ยงนั่นเฉพาะคนสนิทไม่ใช่หรอคะ

ผม-ฮ่ะๆไปได้สิครับ ก็ทั้ง2คน คือคนสนิทของผมนะครับ  

นานามิ-ตะ..แต่ว่า

ผม-ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นแหละครับ ถ้าทั้ง2คนยังไม่มีนัดก็ไปด้วยกันเถอะนะครับ เด๋วผมจะสั่งให้รถของทางโรงแรม ไปส่งที่บ้านผม

แน่นอนว่าขากลับผมจะให้คนขับรถของผม ขับรถไปส่งพวกคุณให้ถึงหน้าอพาร์ตเมนต์เลยครับ

 

นานามิ-ทราบแล้วค่ะ

ซานาเอะ-แล้วจะต้องไปกี่โมงหรอคะ

ผม-ประมาณ11โมงครับ

ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-อีก2วันนะครับ อย่าลืมมางานเลี้ยงที่บ้านผมให้ได้เลยนะครับ

นานามิ-ว่าแต่บิกคุซังขับรถมาถึงที่นี่เพราะเรื่องนี้หรอคะ

ผม-ใช่ครับ ทำไมหรอ

ซานาเอะ-จริงๆแล้วแค่โทรมาสั่งพวกเราก็ได้ ไม่เห็นต้องลำบากมาชวนเองเลยนี่คะ

ผม-ก็แหม๋….ผมคิดว่าชวนทั้งทีมันก็ต้องมาชวนด้วยตัวเองสิครับ มันถึงจะดูจริงใจ

นานามิ-ฮิฮิ เป็นเจ้านายที่น่ารักจังเลยนะคะ บิกคุซัง

ซานาเอะ-งั้นขอให้เดินทางกลับบ้านอย่างปลอดภัยนะคะท่านประธาน

ผม-ฮ่ะๆ ขอบคุณครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็กดลิฟต์ขึ้นไปที่ห้องทำงานของโอคะวะซัง

 

 

ชิสึกะ-อ้าวบิกคุซังมาหาท่านประธานหรอคะ ตอนนี้ท่านประธานกำลังทำงานอยู่ในห้องค่ะ

ผม-อ๋อ คุณพ่อผมเจอตั้งแต่เช้าแล้วล่ะ แต่ที่ผมมาวันนี้คือจะมาหาชิสึกะซังนี่แหละครับ

ชิสึกะ-มาหาดิฉัน? จะให้ดิฉันทำงานอะไรให้หรอคะ

ผม-ฮ่ะๆไม่ได้มาสั่งงานอะไรหรอกนะครับ ผมแค่ จะมาชวนไปงานเลี้ยงที่บ้านผมเฉยๆ

ชิสึกะ-งานเลี้ยงที่บ้านของบิกคุซังหรอคะ

ผม-ใช่ครับ เมื่อก่อนตอนที่ผมมาทำงานที่นี่ในช่วงแรกก็ได้ชิสึกะซังช่วยอยู่หลายอย่างมานานแล้วผมก็เลยอยากจะตอบแทนบ้างครับ

ชิสึกะ-ฮิฮิ ถ้าอย่างงั้นดิฉันขอไปร่วมงานเลี้ยงด้วยคนนะคะ

ผม-ยินดีเลยครับ เดี๋ยวอีก2วัน ผมจะสั่งให้รถโรงแรมมารับนะครับ

ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะบิกคุซัง

ผม-ผมมากกว่าที่ต้องขอบคุณชิสึกะซัง ถ้าไม่มีคุณตอนนี้ผมอาจจะยังไม่ได้หมั้นกับฮารุก็ได้นะครับ

ชิสึกะ-ยังไงบิกคุซังก็ต้องได้หมั้นกับคุณหนูอยู่แล้วล่ะค่ะ

ผม-ทำไมถึงคิดแบบนั้นละครับ

 

ชิสึกะ-บิกคุซังจำไม่ได้หรอคะ ตอนที่บิกคุซังมาทดลองงานที่นี่12วัน ดิฉันก็เคยบอกบิกคุซังไปแล้วนะคะ ว่าคุณหนูไม่เคยให้ใครเข้าไป

ในห้องทำงานและอีกอย่างคุณหนูก็ไม่เคยสนใจผู้ชายคนไหนเลยนะคะแม้แต่ทายาทตระกูลดังๆ ดิฉันยังแปลกใจอยู่เลยนะคะตอนที่

ท่านประธานสั่งให้พาบิกคุซังไปที่ห้องทำงานของคุณหนู

 

ผม-ฮ่ะๆผมจำได้สิครับ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเรื่องจริง

ชิสึกะ-มันก็ต้องเป็นเรื่องจริงสิคะ ตอนที่ดิฉันได้ยินว่าคุณหนูบอกว่า บิกคุซังเป็นแฟนของคุณหนูดิฉันยังคิดว่าดิฉันฟังผิดไปซะอีกนะคะ

ผม-ผมก็โชคดีจริงๆนั่นแหละครับที่ผมมาเรียนที่นี่และก็ได้เจอแต่คนดีๆ เจอแต่คนที่คอยช่วยเหลือผมเยอะแยะไปหมดเลย ชิสึกะซังเอง

ก็เป็น1ในนั้นนะครับ

 

ชิสึกะ-ฮิฮิ ดิฉันรู้สึกดียังไงไม่รู้นะคะ

ผม-ยังไงก็ขอบคุณที่ช่วยเหลือผมมาตลอดนะครับ

ชิสึกะ-ทราบแล้วค่ะ แต่ไม่ต้องห่วงนะคะ ดิฉันจะเป็นเลขาของบิกคุซังต่อจากท่านประธานแน่นอนค่ะ

ผม-นี่ๆ คุณพ่อยังไม่ได้แก่ถึงขนาดทำงานไม่ไหวซะหน่อย

ชิสึกะ-แต่ท่านประธานบอกว่า เคยยกตำแหน่งประธานบริษัทให้กับบิกคุซังแล้วไม่ใช่หรอคะ

ผม-ระ..เรื่องนั้นมันก็จริงครับ แต่จะว่ายังไงดีล่ะ ผมรู้สึกว่าผมยังไม่เก่งพอที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง ผมก็เลยขอให้คุณพ่อช่วยเป็น

ประธานไปอีกสักพัก

 

ชิสึกะ-ที่บิกคุซังพูดมาดิฉันก็เข้าใจค่ะ แต่ในความเห็นของดิฉัน ไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าบิกคุซังแล้วนะคะและดิฉันเองก็คิดว่าบิกคุซังมี

ความพร้อมที่จะรับตำแหน่งประธานบริษัทแล้วค่ะ

 

ผม-ถึง ชิสึกะซังจะพูดแบบนั้นก็เถอะผมว่าผมยังอ่อนต่อโลกเกินไป

ชิสึกะ-อีกอย่างนะคะบิกคุซังดิฉันคิดว่าบิกคุซังควรจะเลิกเรียกพวกดิฉันแบบสุภาพได้แล้วนะคะ เพราะด้วยหน้าที่การงานแล้ว คุณมี

ตำแหน่งสูงกว่า พวกเราควรต้องสุภาพกับบิกคุซังเป็นธรรมดา ไม่อย่างงั้นคนที่เป็นลูกน้องระดับล่างของเราอาจจะมาทำตัวไม่สุภาพกับ

บิกคุซังได้นะคะ

 

ผม-เรื่องนั้นผมเองก็โดนฮารุบ่นอยู่ประจำเลยล่ะครับ แต่ผมเองก็พยายามอยู่นะครับ ถึงผมจะชินกับภาษาสุภาพไปแล้วก็เถอะ

ชิสึกะ-ต้องหัดไว้บ้างแล้วนะคะ ไม่งั้นมันอาจจะมีปัญหาตามมาทีหลังก็ได้นะคะ

ผม-ขะ…เข้าใจแล้วครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ

ชิสึกะ-ค่ะบิกคุซัง

 

 

หลังจากนั้นผมก็ลงลิฟต์มาเพื่อออกไปขับรถตามหาดูรถ ตามร้านขายรถผมก็ชับรถวนไปดูตามร้านรถทีละร้านๆ จนเย็นก็ยังไม่เจอจนฮา

รุโทรมาตามผมกลับบ้านผมก็ขับรถกลับไปที่บ้านไปถึงก็กินข้าวอ่าบน้ำและผมก็นอน ตื่นเช้ามาผมก็ออกไปขับรถตามหาดูรถตามร้านรถ

ตั้งแต่เช้า เย็นก็กลับบ้านจนมาถึงวันเสาร์ผมตื่นนอนปุ๊บก็ลุกไปอ่าบน้ำแต่งตัวและลงไปข้างล่างในห้องครัวเสียงดังไปหมดพอเดินออก

มาตรงสวนหลังบ้านก็เจอแม่ผมกำลังทำอาหารอยู่ที่ครัวด้านนอก ทุกคนในบ้านก็ลุมช่วยแม่ผมจัดเตรียมงานเลี้ยง

 

 

ทานากะ-อรุณสวัสดิ์ครับคุณท่าน

ผม-อืม วันนี้ให้ใครเป็นคนคอยต้อนรับแขกงั้นหรอ

ทานากะ-กระผมให้ทาคุยะซังทำหน้าที่นั้นครับ

ผม-งั้นหรอ แล้วไอ้ชิโระมันอยู่ที่ไหน

ทานากะ-ท่านชิโระยังนอนอยู่ในห้องครับ จะให้กระผมไปปลุกดีมั้ยครับ

ผม-เฮ้อออก็อยากให้ไปปลุกอยู่เหมือนกันแต่…….วันนี้ทาเคดะซังมาด้วยสิ ผมว่ารอดูอารมณ์ของทาเคดะซังก่อนละกัน

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ผม-แล้วจัดที่นั่งทานข้าวไว้พร้อมรึยัง วันนี้อากาศดีเหมาะกับการทานอาหารกลางแจ้งนะ

ทานากะ-โฮ๊ะๆเรื่องนั้นกระผมเตรียมไว้ให้ตั้งแต่เช้าแล้วล่ะครับ

ริน-ขออนุญาตนะคะ ทาคุยะบอกว่ามีคนมาขอพบกับคุณท่านอยู่ที่หน้าบ้านค่ะ

ผม-เข้าใจแล้ว

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่หน้าบ้านไม่ใช่ใครที่ไหนคนที่มาก็คือ ชิสึกะ นานามิและ ซานาเอะนั่นเอง โดยมีทาคุยะยืนคุยเป็นเพื่อนอยู่

 

 

ผม-มากันแล้วหรอ ยินดีต้อนรับนะครับ

ชิสึกะ-ขอบคุณที่เชิญพวกเรามานะคะ

นานามิ-บิกคุซังคะ นี่คะได้โปรดรับไว้ด้วยนะคะ

 

 

นานามิก็ยื่นถุงใบใหญ่มาให้ผม ผมก็รับมาแบบงงๆ

 

 

ผม-นะ..ในนี้คืออะไรหรอครับ

ซานาเอะ-ของขวัญจากพวกเราทั้ง3คนค่ะ

ผม-เอ๊ะ!!!! จริงๆไม่ต้องซื้อมาก็ได้นะครับ

ชิสึกะ-จะทำแบบนั้นได้ยังไงล่ะคะ

นานามิ-ใช่แล้วค่ะ

ผม-ไหนๆก็มากันแล้ว เข้าไปในบ้านกันก่อนสิครับ ทานากะซังพาไปนั่งที่สวนทีนะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ ทุกท่านเชิญทางด้านนี้เลยครับ

 

 

หลังจากนั้นทานากะก็พาทุกคนเดินไปที่สวนหลังบ้านส่วนผมก็เดินไปหาฮารุในครัว

 

 

ผม-ฮารุ พวกชิสึกะซังมากันแล้วนะครับ

ฮารุ-มากันแล้วหรอคะ

ผม-ใช่ครับ

ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุล้างมือแปปนึงนะคะ

 

 

หลังจากที่ฮารุล้างมือเสร็จผมกับฮารุก็เดินออกไปที่สวนหลังบ้าน

 

 

ฮารุ-ยินดีต้อนรับนะคะทุกคน

ชิสึกะ-ขอบพระคุณมากๆเลยนะคะที่เชิญพวกดิฉันมางานเลี้ยง

ฮารุ-ไม่เป็นไรจ๊ะ วันนี้มีอาหารไทยเยอะมากเลยนะคะ

ผม-นี่ฮารุ พวกชิสึกะซังซื้อ ของมาฝากพวกเราด้วยนะ

ทานากะก็ยื่นถุงของฝากให้กับฮารุ

ฮารุ-อุ้ย มีแต่ของแพงๆทั้งนั้นเลย จริงๆไม่ต้องซื้อเข้ามาก็ได้นะคะ

ผม-ของพวกนี้แพงมากๆเลยเนอะ

ฮารุ-งั้นเด๋วฮารุจะกลับเข้าไปในครัวแล้ว ที่รักดูแลแขกให้ดีๆนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

นานามิ-คุณหนูมีงานอะไรให้พวกเราช่วยมั้ยคะ

ฮารุ-ฮิฮิ ไม่มีหรอกค่ะ ถ้าฮารุให้แขกที่มางานเลี้ยงไปทำงานในบ้านล่ะก็ฮารุคงโดนบิกคุซังบ่น แน่นอนค่ะ

ซานาเอะ-เอ๋!!!

ผม-ฮ่ะๆ ไม่มีใครที่ไหนให้แขกที่เชิญมางานเลี้ยงไปทำงานหรอกนะครับ

ฮารุ-ฮิฮิเห็นมั้ยล่ะคะ

 

 

หลังจากนั้นฮารุก็เดินเข้าไปในครัวปล่อยให้พวกผมได้คุยกันเป็นการส่วนตัว

 

 

ชิสึกะ-ไม่คิดเลยนะคะว่าสวนหลังบ้านของบิกคุซังจะสวยขนาดนี้

ซานาเอะ-นั่นสิคะ

นานามิ-ต้นซากุระก็ใหญ่สวยดีนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ พวกเราไปเดินดูสวนหลังบ้านกันสักหน่อยมั้ยล่ะครับ

ชิสึกะ-ได้หรอคะ

ผม-อืม ได้สิครับเชิญตามสบายเลยนะครับ ทานากะซังให้คนมาคอยดูแลทั้ง3คนด้วยนะ  

ทานากะ-ทราบแล้วครับ ถ้าเช่นนั้นกระผมจะให้รินซังมาคอยดูแลทั้ง3คนดีมั้ยครับ

ผม-รินซังก็ดีนะเรียกมาเลย

 

 

ทานากะก็ก้มหัวและเดินหายเข้าไปในบ้านไม่นานนักก็กลับมาพร้อมกับริน

 

 

ริน-คุณท่านดิฉันมาแล้วค่ะ

ผม-ขอบคุณนะ รินซังช่วยนำทางทั้ง3คนพาเดินชมสวนในบ้านนี้หน่อยนะ

ริน-ด้วยความยินดีค่ะ ทั้ง3ท่านเชิญทางด้านนี้ได้เลยค่ะ

 

 

หลังจากนั้นทั้ง4คนก็เดินกันไป

 

 

ทานากะ-คุณท่าน กระผมว่าเตรียมตัวให้ว่างไว้จะดีกว่านะครับอีกไม่นานพวกท่านโอคะวะก็จะมากันแล้ว

ผม-อืมนั่นสินะ เตรียมตัวต้อนรับให้ดีล่ะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

โทชิโร่-ขออนุญาตครับ ท่านบิกคุตอนนี้ท่านสึคุยะและท่านโอคะวะเดินทางมาถึงแล้วครับ

ผม-อืม

 

 

หลังจากนั้นผม ก็เดินออกมาที่หน้าบ้านเพื่อที่จะต้อนรับทั้ง2คน โดยที่มีทานากะและโทชิโร่เดินตามติดผมมาด้วย

 

 

ผม-อรุณสวัสดิ์ครับ คุณพ่อคุณแม่

โอคะวะ-โอ้!!

สึคุยะ-อรุณสวัสดิ์จ๊ะ

ผม-คุณพ่อคุณแม่เชิญเข้าไปในบ้านก่อนเถอะครับ ตอนนี้ฮารุ และแม่ผมกำลังทำอาหารกันอยู่ในครัว

สึคุยะ-งั้นพวกเราไปในครัวกันเถอะนะ

โอคะวะ-ป่ะ

ผม-ปะ..ไปในครัวทำไมล่ะครับคุณแม่ นั่งดูทีวีพักผ่อนสบายๆในห้องรับแขกไม่ดีกว่าหรอครับ

สึคุยะ-นี่ลูกเป็นห่วงพวกเรามากเกินไปแล้วนะ

โอคะวะ-ใช่แล้วล่ะยังไงก็ต้องเดินเข้าไปทักทายท่านแม่อยู่แล้ว

ผม-ท…ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็พาทั้ง2คนเข้าไปที่ครัวหลังบ้านเพื่อทักทายแม่ผม

 

 

ผม-แม่ โอคะวะซัง กับ สึคุยะซังมากันแล้วนะ

โอคะวะ-สวัสดีครับท่านแม่

แม่-สวัสดีค่ะ โอคะวะซัง สึคุยะซัง

สึคุยะ-ท่านแม่ ทำอะไรอยู่หรอคะ กลิ่นหอมไปถึงหน้าบ้านเลย

แม่-กำลังทำ….. นี่แก ไอ้แกงเขียวหวานมันพูดยังไงในภาษาญี่ปุ่น

ผม-ม..แม่ผมกำลังทำแกงเขียวหวานครับ

สึคุยะ-งั้นหรอจ๊ะ

 

 

หลังจากนั้นแม่ผมก็เดินเข้าไปทำอาหารในครัวต่อ

 

 

สึคุยะ-ทำไมถึงมีครัวนอกบ้านแบบนี้ล่ะ

ผม-พะ…พอดีแม่ผมเค้าเห็นว่าครัวในบ้านสวยและสะอาดก็เลย…..ไม่อยากทำให้บ้านเรอะและอีกอย่างทำอาหารไทยกลิ่นมันแร

งมากๆ…..ฮะ..ฮารุก็เลยสั่งให้คนไปซื้อเตาแก๊สและอุปกรณ์มาเพิ่มครับ

 

สึคุยะ-อย่างงั้นหรอจ๊ะ

โอคะวะ-น่าทานมากเลยนะคุณอันนี้

สึคุยะ-นั่นสิคะ ตอนนี้เริ่มหิวอีกแล้วล่ะ

ผม-ฮ่ะๆ งั้นเด๋วผมแอบตักให้ชิมนะครับ

 

 

ผมก็หยิบจานกำลังจะตักให้ทั้ง2คนชิม จู่ๆฮารุที่เดินมาจากในครัวตอนไหนก็ไม่รู้ ได้เดินเข้ามาดุผม

 

 

ฮารุ-จะทำอะไรคะที่รัก!!!

ผม-อ๊ะ……ผะ..ผมจะตักแกงเขียวหวานให้คุณพ่อชิม

ฮาร-ไม่ได้ค่ะ!! ต้องรอทานพร้อมกันสิคะ!

ผม-ตะ..แต่ว่าผมยังไม่ได้ทานข้าวเลยนะครับ

 

 

แล้วฮารุก็หยิบขาว1ถ้วยและปลาย่าง1ชิ้นโปะมาบนข้าวให้ผม ปกติฮารุจะไม่มีวันให้ผมกินข้าวแบบนี้แน่ๆอย่างน้อยๆก็จะต้องจัดใส่

จานมาให้มันดูดี แต่ในวันนี้งานในบ้านเยอะมากๆ

 

 

ฮารุ-ทานแค่นี้ไปก่อนค่ะ ตอนนี้พวกฮารุกำลังยุ่งกันอยู่และห้ามแอบตักกับข้าวไปทานก่อนอีกนะคะ!

ผม-…คะ…ครับ

ฮารุ-คุณพ่อคุณแม่จะทานข้าวด้วยมั้ยคะ

สึคุยะ-มะ…แม่อิ่มแล้วจ๊ะ

โอคะวะ-พะ..พ่อก็ทานมาจากที่บ้านแล้วล่ะนะ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

แล้วฮารุก็เดินเข้าไปในครัวเหมือนเดิม

 

 

สึคุยะ-ละ…ลูกของเรานี่นับวันยิ่งดุขึ้นทักวันเลยนะ สัญชาตญาณของคนเป็นแม่รึป่าวนะ

โอคะวะ-นะ…นั่นสินะ

ผม-ตะ..แต่ว่าฮารุออกจะเป็นคนใจดี คะ…คงไม่ดุไปกว่าคุณแม่ อ๊ะ….

 

ผมหลุดปากพูดไปตามที่คิดพอรู้สึกตัวอีกทีผมก็รีบเอามือปิดปาก สึคุยะซังไม่ได้พูดอะไรสวนมาแต่มองผมด้วยสายตาที่น่ากลัวมากๆ

 

โอคะวะ-ฮ่ะๆ!!!

สึคุยะ-เฮ้ออ เอาเถอะ!! แม่จะไม่ดุลูกเรื่องนี้ก็ได้ เพราะว่าดูแล้วในอนาคตอันใก้ลนี้ลูกอาจจะเจอฮารุที่ดุกว่าแม่ในตอนนี้หลายเท่าซะอีก

นะ อดทนเข้าไว้นะจ๊ะฮิฮิ

 

 

หลังจากที่ผมได้ฟังเหงื่อที่ไม่รู้มาจากไหนก็เริ่มไหลออกมาจากหน้าผม

 

ผม-…คะ..คะ.คุณแม่พูดเล่นใช่มั้ยล่ะครับฮ่ะๆ ผมไม่ตกใจหรอกนะครับ ฮ่ะๆๆๆ

 

ทั้ง2คนที่ยืนฟังผมอยู่เงียบๆ ก็ได้มองหน้ากันและกัน

 

โอคะวะ-นี่ลูก……มองโลกในแง่ดีจริงๆเลยนะ พ่อล่ะอิจฉาแกจริงจริ๊ง!! เอาเถอะมองโลกในแง่ดีมันก็ดี อดทนเข้าไว้ล่ะ

 

หลังจากพูดจบก็เอามือมาตบไหล่ผม2ที และทั้ง2คนก็เดินเข้าไปในบ้านโดยมีทานากะเดินตามไปดูแลอย่างใก้ลชิด

 

โทชิโร่-ท่านบิกคุ ท่านทาเคดะและท่านซาซากิมาถึงแล้วครับ

ผม-อืมม เข้าใจแล้ว

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่หน้าบ้านเพื่อต้อนรับทั้ง2คนที่มา

 

 

ผม-สวัสดีครับทาเคดะซัง ซาซากิซัง ขอบคุณที่ลำบากเดินทางมานะครับ

ทาเคดะ-โอ้ สวัสดี

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยพูดอะไรแบบนั้นการมาที่นี่สำหรับพวกเราแล้วไม่ได้ลำบากอะไรหรอกนะ

ทาเคดะ-นั่นนะสิ อาหารก็อร่อย แถมที่พักยังหลับสบายด้วยนะ

ผม-ฮ่ะๆ ได้ยินแบบนี้ผมก็ดีใจครับ จริงสิ ตอนนี้คุณพ่อกำลังนั่งเล่นอยู่ในบ้าน

ซาซากิ-เอ๋!!!ยูคิคุงมาแล้วหรอ

ทาเคดะ-ฮ่ะๆๆ!!!ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ใครๆก็อยากจะมาบ้านนี้กันทั้งนั้น

ผม-โทชิโร่ซัง ช่วยนำทางทั้งคู่ไปหาคุณพ่อทีนะ

โทชิโร่-ทราบแล้วครับ ท่านซาซากิท่านทาเคดะ เชิญทางนี้เลยครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในครัวเพื่อไปดูว่าอาหารทั้งหมดเสร็จรึยัง

 

 

ผม-ฮารุ ทุกอย่างเสร็จหมดรึยังครับ ทุกคนมากันแล้วนะ

ฮารุ-มากันแล้วหรอคะ ชิสึ อายะ ช่วยทยอยเอาออกไปจัดโต๊ะได้เลยนะ

ชิสึ/อายะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-แม่ ทุกคนเค้ามากันแล้วนะให้พาไปนั่งที่โต๊ะอาหารเลยมั้ย

แม่-พาไปนั่งได้เลยอีกแปปก็จะเสร็จหมดทุกอย่างแล้วล่ะ

ผม-ครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่อไปบอกทุกคน

 

 

ผม-คุณพ่อคุณแม่ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ตอนนี้อาหารเสร็จแล้วครับ ทานากะซัง ช่วยพาทุกคนไปที่โต๊ะอาหารหลังบ้านทีนะ

ซาซากิ-ไม่ได้นั่งกินที่ห้องนี้หรอ

ผม-พอดีวันนี้อากาศดีมากๆผมเลยให้คนจัดโต๊ะอาหารไว้ที่สวนหลังบ้านครับ

ทาเคดะ-สวนหลังบ้านของบิกคุคุงอย่างงั้นหรอ ไม่เคยเห็นเลยนะ

ผม-ฮ่ะๆ ถึงจะบอกว่าสวนหลังบ้านก็เถอะครับ แต่มันคงไม่สวยเท่าสวนในบ้านของทาเคดะซังหรอกนะครับ สวนญี่ปุ่นแบบนั้นผมชอบ

มากๆเลยล่ะครับ

 

ทาเคดะ-โอ้งั้นหรอ ข้ารู้จักคนทำสวนญี่ปุ่นเก่งๆอยู่นะ แกอยากได้มั้ยล่ะ

โอคะวะ-ใจเย็นๆหน่า ทาเคจัง ให้บิกคุคุงไปปรึกษากับฮารุจังก่อนเถอะ

สึคุยะ-นั่นสินะ บิกคุคุงถ้าลูกอยากได้สวนญี่ปุ่นจริงๆ ลองไปปรึกษากับฮารุจังก่อนก็ดีนะ

ผม-จริงอยู่ว่าผมอยากได้สวนแบบญี่ปุ่นแต่สวนแบบนี้ก็สวยมากสำหรับผมแล้วล่ะครับ

ซาซากิ-งั้นพวกเรารีบไปกันเถอะ ข้าอยากจะลอง อาหารไทยแท้ๆมานานแล้ว

ผม-ถะ..ถึงแม่ผมจะทำแบบไทยแท้ๆแต่ว่าเครื่องปรุงหลายๆอย่างมันไม่เหมือนกันที่บ้านผม อาจจะไม่ค่อยถูกปากทุกคน

สึคุยะ-พูดอะไรแบบนั้นล่ะจ๊ะ ยังไม่ทันได้ลองทานเลยแท้ๆ

ทานากะ-นั่นสิครับ

 

ก๊อกๆ

 

มิจัง-ขออนุญาตค่ะ คุณท่าน คุณผู้หญิงให้เชิญแขกทุกท่านไปที่โต๊ะอาหารได้แล้วค่ะ

ผม-งั้นพวกเราไปกันเถอะนะครับ ผมไม่อยากให้ฮารุหรอนาน

ซาซากิ-แหม๋….ไอ้เด็กน้อยถ้าข้าไม่รู้จักแกมาก่อนหน้านี้ ข้าคงคิดไปแล้วว่าคนที่ใหญ่ที่สุดในบ้านนี้คือฮารุจังซะอีกนะฮ่ะๆๆๆ

ทาเคดะ-นั่นสิ ข้าก็คิดเหมือนกันฮ่าๆๆ

ผม-มะ….มันก็

โอคะวะ-เห้ยๆพวกแก อย่ามาแกล้งลูกชายของข้าจะได้มั้ย

สึคุยะ-โฮ๊ะๆ!! ผู้หญิงก็แบบนี้พอต้องคอยดูแลบ้านดูแลสามีแล้วก็มักจะเป็นแบบนั้นแหละค่ะ ใช่มั้ยจ๊ะ บิกคุคุง

ผม-……อะ..อ่าใช่ครับ

ซาซากิ-เห้ยๆๆๆ!!! เมื่อกี้ข้าได้ยินอะไรแปลกๆ

ทาเคดะ-ใช่ ข้าก็ได้ยิน

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อย แกขอฮารุจังแต่งงานแล้วหรอ

ผม-….คะ..ครับ จะบอกแบบนั้นก็ได้ครับ

ทาเคดะ-เห้ย!!!!เรื่องใหญ่แบบนี้ทำไมไม่บอกกันก่อนเล่า!!!

ซาซากิ-นั่นสิ เห้ยโทชิโร่แกโทรบอกให้คนเอาของขวัญมาหน่อยสิ!!!

ทาเคดะ-เห้ย!!!มาคิชิมะ ไปเตรียมของขวัญมาเดี๋ยวนี้!!!!

มาคิชิมะ/โทชิโร่-ทราบแล้วครับ!!!

 

แล้วมาคิชิมะกับโทชิโร่ก็รีบออกไป

 

ผม-ทั้ง2คนไม่ต้องทำถึงขนาดนั้นหรอกนะครับ

ทาเคดะ-เห้ยๆ ยังจะพูดทำเป็นคนอื่นคนไกลไปได้นะ

ทานากะ-คะ…คุณท่านถ้าไม่รีบพาแขกไปที่โต๊ะอาหารคุณหญิงจะโกรธแล้วนะครับ

ผม-อ่านั่นสินะ งั้นทุกคนครับเชิญไปที่โต๊ะอาหารกันเถอะครับ

ซาซากิ-เห้ยแล้วเรื่องของขวัญล่ะไอ้เด็กน้อย

ผม-คะ…คือ

 

ก๊อกๆ

 

ฮารุ-ขออนุญาตนะคะ คุณคะ ฮารุขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ

ผม-เอ๊ะ!!ตะ..ตอนนี้หรอครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

ฮารุตอบผมด้วยเสียงเรียบๆทำเอาผมรู้สึกตัวว่าน่าจะรีบลุกไปโต๊ะอาหารตั้งแต่ตอนแรกที่มิจังมมาตาม พอผมรู้ตัวว่ากำลังจะซวยผมรีบ

มองหาตัวช่วย อย่างโอคะวะซังและสึคุยะซังทั้ง2คนทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น

 

 

ฮารุ-เมื่อไหร่จะเดินออกมาคะ บิกคุซัง

ผม-ทะ…ทราบแล้วครับ

 

 

ผมจึงต้องลุกไปอย่างเลี่ยงไม่ได้ผมเดินตามฮารุไปที่ห้องทำงานของผมส่วนคนอื่นเดินตามทานากะไปที่โต๊ะอาหารที่สวนหลังบ้าน

 

 

ผม-มะ…มีอะไรหรอครับฮารุ

ฮารุ-นี่คุณ ฮารุให้คนมาเรียกนานแล้วนะคะ ทำไมไม่พาแขกเดินไปที่โต๊ะอาหารคะ

ผม-พ..พอดีผมมั่วแต่คุยเรื่อง…..ที่เราแต่งงานกัน

ฮารุ-เรื่องงานแต่งงานของเราหรอคะ แต่เรายังไม่ได้จัดงานแต่งกันเลยนะคุณคุยเรื่องอะไรกันแน่คะ

ผม-มะ…ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ คะ..คือผมบอกทาเคดะซังกับซาซากิซังไปว่าพวกเราเป็นสามีภรรยากันแล้ว

ฮารุ-…….งั้นหรอคะ ทีหลังอย่าให้ท่านแม่ต้องนั่งรอนานๆอีกนะคะ

ผม-ทะ…ทราบแล้วครับ

ฮารุ-ถ้าคุณยังทำตัวดื้อแบบนี้ล่ะก็ฮารุจะสั่งให้ทุกคนคอยตามติดคุณตลอดเวลาแม้แต่ตอนคุณไปทำงานด้วยนะคะ

ผม-….ทะ..ทราบแล้วครับ……ตะ..แต่ว่าทุกวันนี้

ฮารุ-คุณมีอะไรอยากจะพูดอย่างงั้นหรอคะ

 

 

ฮารุตอบผมกลับด้วยสายตาและน้ำเสียงที่นิ่งกว่าเดิมเอามากๆผมคิดว่าถ้าผมพูดมากไปกว่านี้ถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่คงทำให้ฮารุไม่

พอใจอีกแน่ๆ แต่ที่ฮารุพูดมาเนี้ยจะรู้บ้างมั้ยว่าทุกวันนี้ผมก็โดนคนตามติดตลอดเวลาอยู่แล้ว

 

 

ผม-มะ…ไม่มีครับ

ฮารุ-งั้นพวกเราก็ไปทานข้าวกันได้แล้วนะคะ ท่านแม่นั่งรอนานแล้ว

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินตามฮารุไปที่โต๊ะอาหารหลังบ้านไปถึงคือผมมาเป็นคนสุดท้าย ทุกคนนั่งรอกันที่โต๊ะอาหารแล้วแต่ยังไม่สามารถกิน

ได้เพราะรอผมที่เป็นเจ้าของงานอยู่แต่มีคนนึงที่มาโดยไม่ได้รับเชิญนั่นก็คือพี่ชายของผม

 

 

ผม-เห้ย แกมาทำไม

เต๋า-มีงานเลี้ยงทั้งที ทำไมไม่ชวนพี่ชายคนนี้ด้วยล่ะ

ผม-ไม่ชวนแกก็มาอยู่ดีนี่จะเสียเวลาชวนทำไม

ฮารุ-คุณมานั่งที่ได้แล้วนะคะ

ผม-คะ..ครับ

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกันเนื่องจากผมมองซ้ายมองขวาแล้วไม่เห็นชิโระมีแค่ริวที่นั่งอยู่คนเดียว วันนี้ทาเคดะซังน่าจะอารมณ์ดี

ผมจึงคิดที่จะเรียกชิโระที่อยู่ในห้องนอนมารวมงานเลี้ยงด้วย

 

 

ผม-ทานากะซังไปเรียกชิโระ

ทาเคดะ-ไม่ต้องเสียเวลาไปเรียกไอ้คนแบบนั้นหรอก ข้าไม่อยากที่จะเห็นหน้ามัน

ผม-ตะ..แต่ว่า

ทาเคดะ-นี่บิกคุคุง เจ้าของงานเลี้ยงอย่างแก คงไม่คิดจะทำให้แขกที่เชิญงานเลี้ยงต้องอารมณ์เสียกลับบ้านใช่มั้ย

ผม-มะ…ไม่คิดครับ

ทาเคดะ-ดี!!

 

ทาเคดะหันมาโวยผมเสร็จก็หันกับไปกินข้าวต่อ ส่วนฮารุก็เอามือมาจับขาผมเพื่อเป็นการเตือนว่าให้ปล่อยเรื่องชิโระออกไปก่อน

 

ซาซากิ-นี่ไอ้เด็กน้อย เอาเหล้าดีๆออกมาด้วยสิ

ผม-ได้ครับซาซากิซัง ทานากะซังช่วยจัดการทุกอย่างให้ผมทีนะ

 

ผมพูดไปแบบนั้นเพราะผมต้องการให้จัดการเรื่องอาหารของชิโระและจัดการเรื่องเหล้าของซาซากิซังด้วย

 

ทานากะ-ทราบแล้วครับ กระผมจะรีบไปจัดเตรียมให้เดี๋ยวนี้ครับ

ผม- รบกวนด้วยนะครับ

 

หลังจากนั้นทานากะก็ก้มหัวและเดินเข้าไปในบ้าน

 

ฮารุ-ท่านแม่คะอาหารไทยวันนี้อร่อยมากๆเลยค่ะ ช่วยสอนฮารุทำอาหารพวกนี้ได้มั้ยคะ

พลอย-พี่ฮารุมันยากนะ และอีกอย่างถ้าพี่ฮารุอยากทานจริงๆก็บอกให้พี่ชายไปทำให้สิคะ

ฮารุ-คือพี่จะหัดทำเอาไว้ เพื่อพี่ชายของพลอยจังอยากจะทานขึ้นมาพี่จะได้ทำให้ทานได้

สึคุยะ-ถ้าฮารุจังพูดขนาดนี้ แม่จะช่วยขอร้องท่านแม่ด้วยอีกคนนะจ๊ะ

ฮารุ-ขอบคุณนะคะคุณแม่

แม่-โฮ๊ะๆถ้าฮารุชอบขนาดนั้นไว้แม่จะสอนให้นะ

ฮารุ-ขอบคุณนะคะท่านแม่ ฮารุรัก ท่านแม่และคุณแม่ที่สุดในโลกเลยค่ะ

สึคุยะ-ฮิฮิจ๊ะ

โอคะวะ-ฮะ…ฮารุจัง….แล้วพ่อล่ะ รักพ่อด้วยใช่มั้ย

ฮารุ-หนูไม่รักคุณพ่อหรอกค่ะ เพราะคุณพ่อชอบให้งานยากๆกับบิกคุซังแถมยังชวนบิกคุซังไปหมดเงินกับรถยนต์อีก

ผม-นะ..นี่ฮารุเรื่องพวกนี้เราไว้คุยกันอีกทีตอนหลังก็ได้ไม่ใช่หรอ ตอนนี้มีแขกอยู่ที่บ้านเยอะเลยนะครับ ทั้งทาเคดะซัง ซาซากิซัง นานา

มิซัง ชิสึกะซัง ซานาเอะซังก็อยู่ด้วยนะครับ

 

ทาเคดะ-ไม่ต้องเกรงใจพวกเราไปหรอก

ซาซากิ-ใช่แล้วล่ะ

นานามิ-ฮิฮิ นิสัยของเจ้านายตัวเองทำไมพวกเราจะไม่รู้ล่ะคะ

ซานาเอะ-ใช่ค่ะ

ชิสึกะ-ดิฉันเองก็รู้มานานแล้วเหมือนกันนะคะ

ผม-อ๊ะ…

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยเหล้าของข้ายังไม่ได้อีกหรอ

ผม-นะ..นั่นสิงั้นเด๋วผมจะไปตามให้

ฮารุ-ทาคุยะซัง ช่วยไปตามเหล้าที่ทานากะซังทีนะ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับคุณผู้หญิง

ฮารุ-นี่คุนเป็นเจ้าภาพจัดงานเลี้ยงจะลุกออกไปไหนไม่ได้นะคะ

ผม-ทะ..ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกันจนเสร็จ ก็บ่ายกว่าๆ ผมนึกว่าทุกคนจะกลับบ้านแต่ทุกคนก็พร้อมใจกันอยู่ต่อ เพื่อกินอาหารเย็นอีก

ครั้ง แน่นอนว่า พวกผู้ชาย อย่างคุณพ่อ ทาเคดะซัง ซาซากิซัง ขอตัวออกไปขับรถเล่นกันโดยคุณพ่อเอารถ Rx7 ที่ผมไปซื้อคืนกลับมา

ตอนนั้นออกไป ส่วน พวกผู้หญิง อย่าง แม่ผม สึคุยะซัง ฮารุ ยัยพลอย และ3สาวเลขา นั่งคุยเล่นกันอยู่ในห้องนั่งเล่น ส่วนผมกลับ

เข้าไปที่ห้องทำงาน เพื่อโทรหาร้านขายรถเหมือนเดิม

 

ก๊อกๆ

 

ทานากะ-ขออนุญาตครับ ท่านชิโระมาขอพบกับคุณท่านครับ

ผม-ชิโระหรอ อืมเข้ามาสิ

ชิโระ-งะ..ไง

 

ชิโระเข้ามาทักทายด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

 

ผม-เป็นอะไรไปวะชิโระ

ชิโระ-ปะ…ป่าว ข้าแค่…..มาเป็นภาระให้แกสินะ

ผม-แก…หมายความว่าไร

ชิโระ-พะ…พอดีเก็นจิไปบอกแล้วล่ะเรื่องที่แกคุยกับพ่อข้าที่โต๊ะอาหาร

ผม-อ่อ มันก็เพราะรถ สปอร์ตสุดหรูสีแดงที่จอดอยู่ในโรงรถข้าไงล่ะ!!

ชิโระ-ขะ..ขอโทษ

 

ผมสะอึกไปแปปนึงไม่คิดว่าจะคนอย่างชิโระมันจะเดินเข้ามาเพื่อบอกขอโทษกับผม

 

ผม-แก…ได้กินอาหารไทยรึยัง

ชิโระ-อื้มได้กินแล้วล่ะ ทานากะซังเตรียมและเอาไปให้ที่ห้องนอน

ผม-อร่อยมั้ยล่ะ

ชิโระ-มันก็ต้องอร่อยอยู่แล้ว ท่านแม่เป็นคนทำเองเลยนะ

ผม-แค่แกชอบก็พอแล้ว และนี่แกกำลังจะออกไปหารถของทาเคดะซังอีกแล้วหรอ

ชิโระ-อืม…

ผม-ข้าก็พยายามช่วยแกอยู่เหมือนกันแต่ไม่มีใครยอมขายสักคน

ชิโระ-ข้าก็ไม่คิดว่ามันจะหายากขนาดนั้น

ผม-ทีนี้แกก็รู้แล้วนี่ ข้าหวังว่าแกจะโตเป็นผู้ใหญ่สักทีนะ มันไม่ใช่แค่เรื่องรถหรอกนะ แกเองก็รู้อยู่แกใจไม่ใช่หรอชิโระว่าทาเคดะซังเค้า

หวังอะไรในตัวแก

 

ชิโระ-เรื่องนั้น…..แกคิดว่าคนอย่างข้าจะทำตามที่พ่อข้าหวังได้อย่างงั้นหรอ เพราะพ่อข้าคิดว่าข้าไม่มีวันทำได้ ถึงได้มาขอให้แกเป็นรุ่น

ต่อไป

 

ผม-ไอ้บ้า!!!ข้าบอกไปกี่ทีแล้วว่าข้าไม่มีวันเป็นหัวหน้าแก๊งให้พวกแกหรอกนะ แม้แต่ริว ข้าก็จะไม่ยอมเป็นให้พวกแกหรอกนะ

ชิโระ-ขะ..ข้าเข้าใจ งั้นข้าไปก่อนนะ

ผม-เออ ไปเถอะ ตอนนี้พวกทาเคดะซังออกไปขับรถเล่นกันอยู่ แล้ววันนี้จะกลับมากินข้าวเย็นมั้ย

ชิโระ-ข้าอาจจะกลับดึกเหมือนเดิม

ผม-งั้นหรอ ทานากะซัง ช่วยบอกให้คนเก็บข้าวเย็นไว้ให้ชิโระด้วยนะ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

หลังจากนั้นชิโระมันก็ออกไปผมก็นั่งหารถต่อไป ไม่นานนักก็มีตัวป่วนเข้ามาหาผมอีก

 

เต๋า-จ๊ะเอ๋ ทำอะไรอยู่หรอน้องชายสุดที่รัก

ผม-มีอะไร!!! ข้ากำลังยุ่งอยู่นะ

เต๋า-เอ๋!!! กำลังยุ่งอยู่หรอ ได้ข่าวว่าน้องชายสุดที่รักกำลังเดือดร้อน อุตส่าห์รีบมาหาเลยแท้ๆ ช่างเถอะ!! ถ้ายุ่งอยู่งั้นไม่กวนละ ว่าจะ

มาบอกแหล่งที่อยู่ R34 nismo ซะหน่อย

 

และมันก็ปิดประตูไปโดยไม่รอผมตอบกลับเลย ใช่ ทำไมผมคิดไม่ออกนะ เรื่องหารถหาของหายาก ให้พี่ผมที่มาหาของไปขายบ่อยๆ

ช่วยน่าจะง่ายขึ้นเยอะ

 

ผม-เห้ย!!! เมื่อกี้แกว่าไงนะ

เต๋า-โอ๊ะ!!! ว่างที่จะคุยแล้วหรอ

ผม-อย่าพูดมาก รถอยู่ไหน

เต๋า-ถึงจะเป็นรถแบบเดียวกันแต่มันไม่ใช่รถของทาเคดะซังหรอกนะ

ผม-นี่แก….รู้เยอะมากไปแล้วนะ

เต๋า-ถ้าไม่รู้เยอะขนาดนี้ คงเป็นพี่ชายแกไม่ได้หรอกมั้ง

ผม-แล้วรถอยู่ไหนบอกมาสักทีเหอะน่าพี่ เล่นตัวอยู่ได้!!

เต๋า-เฮ้อออ ตอนนี้รถถูกเก็บไว้อยู่ในโกดัง ที่ไหนสักแห่ง

ผม-นี่แก ตั้งใจจะช่วยกันจริงๆใช่มั้ยเนี้ย จะบอกก็บอกมาให้หมดสิวะ

เต๋า-ก็ได้ๆ!!ข้าจะไปเอารถคันนั้นมาให้ แต่ข้าจะไม่ยอมบอกแกหรอกนะว่าของอยู่ที่ไหน

ผม-ไอ้ขี้งก!!!!

เต๋า-โทษทีนะถึงแกจะเป็นน้องชายแท้ๆก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้ไม่มีใครยอมบอกหรอกนะ

ผม-เออๆๆ แล้วข้าจะได้รถเมื่อไหร่

เต๋า-ก็ไม่รู้สิ ……แต่รถมันแพงมากเลยนะ แกจะเอาจริงๆหรอ

ผม-เออ เท่าไหร่บอกมา

เต๋า-อาจจะสูงถึง20ล้านเยนก็ได้นะ

ผม-เห้ย นี่แกคงไม่ได้คิดกำไรกับน้องใช่มั้ยวะ

เต๋า-ไอ้บ้าเห็นข้าเป็นคนยังไงวะ

ผม-คนหน้าเลือดไงล่ะ!!!

เต๋า-ก็ได้ ข้าจะไปเอารถมาก่อนแล้วแก ค่อยเอาเงินมาจ่ายข้าก็ได้

ผม-มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้วละ ใครจะยอมจ่ายเงินตั้ง20ล้านไปก่อนวะ

เต๋า-เคี้ยวจริงๆเลยนะ

ผม-ไม่เคี้ยวแบบนี้แล้วจะเป็นน้องแกได้ยังไง ไม่งั้นข้าโดนแกไถหมดตัวไปนานแล้วโว้ย

เต๋า-ฮ่ะๆๆๆ!!!! คิดถึงจริงๆวันที่ได้เถียงกับแกทุกวันๆ

ผม-ไม่ต้องพูดมาก แกไปเอารถมาเดี๋ยวนี้

เต๋า-มันอยู่ไกลมากๆๆๆ เพราะงั้นขอกินข้าวเย็นและนอนค้างทีนี้สักคืนจะได้มั้ย ข้าเหนื่อยมากเลยนะ ตอนนี้

 

 

ผมไม่อยากให้พี่ชายมานอนที่นี่ก็เพราะว่ามันชอบเข้าไปวุ่นวายกับรถของผมแต่ตอนนี้หลายๆอย่างเปลื่ยนไปแล้ว อย่างแรก รถของผม

มันก็เอาไปใช้แล้ว ถ้างั้นผมก็ต้องหลอกใช้งานมันให้คุ้มหน่อย

 

 

ผม-……….ก็ได้!! ทานากะซัง ไปจัดเตรียมห้องให้ไอ้บ้านี่ด้วยนะ

ทานากะ-จะให้จัดห้องที่ชั้นบนมั้ยครับ

ผม-ไม่ต้อง ที่ห้องนอนแขกก็พอ

ทานากะ-กระผมทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นทานากะก็ออกไปกับพี่ชายผมส่วนผมก็เดินไปหาฮารุ เพื่อขอเงิน

 

ก๊อกๆ

 

 

ผม-ฮารุ ผมมีเรื่องจะคุยด้วยหน่อยนะครับ

ฮารุ-มีอะไรหรอคะ ตอนนี้กำลังจะสั่งของว่างมาทานพอดีเลยทีรักจะทานด้วยมั้ยคะ

ผม-สั่งมาให้พอกับทุกคนในบ้านด้วยก็ดีนะครับ

ซานาเอะ-ทราบแล้วคะ

 

หลังจากนั้นซานาเอะก็ออกไปโทรสั่งของ

 

ฮารุ-แล้วที่รักมีเรื่องอะไรจะคุยกับฮารุหรอคะ

ผม-งั้นเชิญมาที่ห้องทำงานผมก่อนได้มั้ยครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ

 

หลังจากนั้นฮารุก็เดินตามผมออกมา

ผม-คะ…คือว่า ผมอยากจะขอเงินหน่อยครับ

ฮารุ-เท่าไหร่หรอคะ ช่วงนี้ที่รักใช้เงินเยอะมากเลย เอาเงินไปทำอะไรหมดคะ

ผม-พะ..พอดีผมเจอรถแบบเดียวกันกับของทาเคดะซังแล้วครับ

ฮารุ-จริงหรอคะ เท่านี้ชิโระก็จะกลับบ้านได้แล้วสินะคะ

ผม-ตะ…แต่ว่ารถมัน บะ…บางทีนะครับ ราคาอาจจะ20ล้านเยน

ฮารุ-20ล้านเยน!!หรอคะ

ผม-ชะ..ใช่ครับ

ฮารุ-นี่คุณมันเยอะมากเลยนะคะ

ผม-ผมรู้ครับ ตะ..แต่ว่า

ฮารุ-เฮ้อออ ก็ได้ค่ะ แต่ฮารุจะให้เงินเพื่อซื้อรถครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ

ผม-ขะ…ขอบคุณนะครับ

ฮารุ-ถ้าคุณใส่ใจพวกฮารุแบบที่ใส่ใจกับรถบ้างก็คงจะดีนะคะ

ผม-ขะ…เข้าใจแล้วครับ หลังจากเคลียร์งานที่บริษัทเสร็จ ผมสัญญาว่าจะพาพวกฮารุไปเที่ยวนะครับ

ฮารุ-คุณก็แบบนี้ทุกที

 

 

หลังจากนั้นฮารุก็เดินกลับเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น