ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

ตื่นมาอีกทีก็เช้าวันใหม่ซึ่งวันนี้ผมตื่นลงมาแต่เช้าผมเดินไปดูหน้าบ้านเพื่อไปดูการาจใหม่ของผมที่ฮารุสั่งทำให้ ตอนนี้การาจเสร็จไปแล้วกว่า90% เหลือตกแต่งอีกนิดหน่อยก็เป็นอันเสร็จ แน่นอนว่าภายในการาจเป็นแบบที่ผมอยากได้เป๊ะๆเพราะผมเคยพูดละวาดแปลนคร่าวๆกับโอคะวะซังมาครั้งนึงแล้ว ส่วนเรื่องตกแต่งจะเอาสีไหนอะไรอย่างไงเนี้ยอยู่ที่การตัดสินใจของฮารุหลังจากที่เดินดูการาจเสร็จผมก็เดินไปดูรอบๆบ้านตั้งแต่มาอยู่บ้านหลังนี้ผมก็แทบจะไม่มีเวลาได้มาเดินดูรอบๆบ้านตัวเองเลยว่ามีอะไรเปลื่ยนแปลงไปบ้างเพราะปกติผมก็จะไปทำงานกลับมากินข้าว อ่าบน้ำนอน หรือ อยู่แค่ห้องทำงาน ในระหว่างที่ผมเดินดูรอบๆบ้านอยู่นั้น ทานากะก็เดินเข้ามาหาผม

ทานากะ-คุณท่าน ท่านริวกับท่านชิโระมาขอพบครับ

ผม-ไอ้พวกบ้านั่นอยู่ๆก็มีมารยาทขึ้นมารึไงปกติเข้ามาไม่เห็นจะต้องให้คนมาบอกเลยนี่

ทานากะ-ตะ ตอนนี้กำลังนั่งรออยู่ที่ห้องทำงานคุณท่าน

ผม-ช่างมันเถอะปล่อยให้พวกมันนั่งรอไปนั่นแหละ นานๆทีผมจะมีเวลาได้เดินดูบ้านของตัวเอง

ทานากะ-ตะ..แต่ว่า

ชิโระ-เห้ย บิกคุคุงไอ้เพื่อนบ้า!!!ได้ยินนะโว้ย

โทชิโร่-ขออนุญาตครับ ผมโดนทั้ง2ท่าน บังคับให้พามาหาท่านบิกคุ

ผม-อืมช่างมันเถอะ พวกแกมีอะไรกันตั้งแต่เช้า

ริว-ชิคุงน่ะสิพี่ใหญ่โทรมาปลุกผมตั้งแต่เช้าแล้วก็ขับรถลากผมมาหาพี่ใหญ่ที่นี่แหละครับ

ชิโระ-นี่ริวจัง การขับรถกินลมน่ะไม่ใช่ทำได้แค่ตอนกลางคืนหรอกนะตอนเช้าก็ทำได้

ริว-เนี้ยพี่ใหญ่ช่วยคุยกับชิคุงหน่อยตอนนี้ชิคุงมันบ้ารถไปแล้ว

ชิโระ-ไม่ได้บ้านะโว้ย ริวจัง ข้าแค่อยากให้ริวจังได้รู้สึกแบบเดียวกันแค่นั้นเอง

 

 

ในระหว่างที่ผมฟังไอ้2ตัวนี่คุยกัน พวกฮารุ ยัยพลอย และแม่ผมก็เดินมา

 

 

พลอย-คุยอะไรกันเสียงดังแต่เช้าคะพี่ชาย

ฮารุ-นี่คุณคะ รถสปอร์ตสีแดงที่จอดอยู่หน้าบ้านของใครหรอคะ

แม่-ดูแพงมากเลยนะ

ผม-เอ๊ะ!! รถสปอร์ตสีแดงหรอครับ ไม่ใช่นะของผมสีน้ำเงินครับที่ฮารุซื้อมาให้ใหม่

ฮารุ-คันนั้นฮารุต้องจำได้อยู่แล้วสิคะ ที่รักไปซื้อรถใหม่มาหรอคะ

ผม-เด๋วนะ …………… ไอ้ชิโระ รถเอ็งอย่างงั้นหรอ

ชิโระ-ฮ่าๆๆ!!!! รู้ตัวจนได้นะ ใช่แล้วรถข้าเองแหละ

ริว-เฮ้อออ ง่วงนอน

ผม-มีเงินเยอะจังเลยนะแกเนี้ย

ชิโระ-หึ!!!พูดประชดกันอยู่รึไงท่านประธานบริษัท แกน่ะมีเยอะกว่าอีกไม่ใช่รึไง

ผม-เออๆไม่ต้องพูดมาก

 

 

หลังจากนั้นพวกผมก็เดินมาที่หน้าบ้านเพื่อดูรถคันใหม่ของไอ้ชิโระ มันก็คือ Ferrari F430 สีแดงคันงามนี่เอง รถก็มาในสภาพเดิมๆ

แต่รถพวกนี้ก็แรงมาจากโรงงานกันเกือบหมดทุกคันอยู่แล้ว

 

 

ชิโระ-นี่บิกคุคุงพวกเราไปขับรถเล่นกันเถอะนะ

ผม-ห๋า!!!

ริว-ทานากะซัง ขอผมยืมห้องพักสักห้องจะได้มั้ยครับผมง่วงมากเลย

ทานากะ-กระผมจะรีบให้คนไปเตรียมห้องให้นะครับ

ริว-ขอบใจนะ

ฮารุ-ชิโระ บิกคุซังต้องอยู่บ้านคอยดูแลท่านแม่นะ

ชิโระ-แค่แปปเดียวเองฮารุ

ฮารุ-ถ้าขับรถเร็วมันผิดกฎหมายนะ

ผม-เอาล่ะๆ ฮารุเด๋วผมมาล่ะกันนะครับ

ฮารุ-นี่คุณ! พอเป็นเรื่องรถคุณก็ไปทันทีเลยนะ แต่ทำไมเวลาพาท่านแม่กับฮารุไปเที่ยวชอบบอกแต่ว่าขอทำงานก่อนตลอดเลยล่ะคะ!!

ผม-เฮ้อออ ผมเข้าใจแล้วล่ะครับ ไว้ผมจะพาแม่ผมไปเที่ยวนะครับ งั้นผมไปก่อนนะครับ

ฮารุ-ให้ตายสิ เป็นแบบนี้ตลอดเลยนะคะ

 

 

หลังจากนั้นผมก็ขึ้นรถหนีไปกับชิโระในวันนั้นชิโระพาผมขับรถวนไปแถวโยโกฮะมะผมเลยบอกให้ชิโระไปจอดพักรถที่โรงแรมในเครือ

โอคะวะสาขาโยโกฮะมะ ที่มาพักตอนปีใหม่พอไปถึงชิโระก็จอดรถที่หน้าโรงแรมส่วนผมก็เดินเข้าไปในโรงแรมเพื่อขึ้นไปซื้อเค้ก ที่ฮารุ

ชอบกลับบ้านไปหลายชิ้น เรียกได้ว่าผมเหมามาหมดทุกอย่างเลย เพราะผมไม่รู้แม่ผมชอบแบบไหน

 

 

ผจก.โรงแรม-วันนี้ซื้อของกลับบ้านเยอะเลยนะคะ ท่านรองประธาน

ผม-เรียกผมว่า บิกคุเถอะนะครับ เรียกแบบนั้นผมอายคนอื่นเค้า

ผจก.โรงแรม-ฮิฮิ แหม๋ไม่ต้องอายไปหรอกค่ะ ยังไงท่านบิกคุก็เป็นรองประธานบริษัทจริงๆนี่คะ

ผม-ระ..เรื่องนั้นมันก็ใช่อยู่หรอกนะครับ

ผจก.โรงแรม-งั้นเด๋วดิฉันจะเรียก พนง.โรงแรมมาถือของไปส่งให้ที่รถนะคะ

ผม-คะ..ครับ รบกวยด้วยนะครับ

ผจก.โรงแรม-ด้วยความยินดีค่ะ

 

 

พอพูดจบ ผจก.โรงแรมก็ยิ้มและก้มหัวให้ผมก่อนเดินจากไปไม่นานก็มี พนง.โรงแรม มา2คนมาช่วยถือเค้กผมลงไปชั้นล่างพอไปถึงไอ้

ชิโระมันก็กำลังใช้มือถือตัวเองถ่ายรูปรถคันใหม่อยู่

 

 

ผม-นี่แกคงจะไม่เอารถขึ้นไปนอนกอดถึงในห้องนอนหรอกนะ

ชิโระ-ไอ้บ้า!! ขึ้นไม่ได้โว้ย ทางขึ้นยังไม่เสร็จ

ผม-แกมันบ้าจริงๆนั่นแหละ

ชิโระ-ฮ่ะๆ อย่างน้อยก็ได้เจอแกล่ะนะ

ผม-เฮ้อออ อย่าไปสนใจคนบ้าเลยครับ ช่วยยกของเข้าไปเก็บในรถสีแดงคันนี้ได้เลยครับ

พนง.โรงแรม-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากที่พวกเราเก็บของเข้ารถกันเสร็จชิโระก็พาผมกลับมาที่บ้าน ก็เจอพวกทาเคดะซังกับพวกคุณพ่อยืนกันอยู่หน้าบ้านทำหน้าเครียด

กันยกใหญ่

 

 

ชิโระ-ชิบหายแล้ว! ทะ ทำไมพ่อมาอยู่ที่นี่!!!

ผม-แกเป็นบ้าอะไรอีก อย่าบอกนะว่าแกซื้อรถคันนี้มาโดยไม่ได้บอกทาเคดะซังก่อน

 

 

ชิโระไม่ตอบคำถามผมและทำท่าจะถอยรถหนี แต่ก็ไม่ทันเพราะพวกทาเคดะหันมาเห็นแล้ว

 

 

ผม-เห้ยหยุดรถเดี๋ยวนี้นะไอ้บ้าชิโระ!!!! นี่แกจะบ้าไปแล้วรึไงแค่ซื้อรถไม่ได้บอกเนี้ยทำไมต้องหนีเอาเป็นเอาตายขนาดนั้นเด๋วรถใหม่ก็ชนประตูรั้วบ้านข้ากันพอดี!!

ชิโร—อะ…อืม

ผม-ขับเข้าไปจอดหน้าบ้านเลยนะ จะมาจอดขวางทางเข้าบ้านทำไม

 

 

ชิโระมันไม่ตอบอะไรผมกลับมาและมันก็ไม่ยอมขยับรถไปไหนด้วย สุดท้ายผมก็เลยเปิดประตูรถลงพร้อมกับหยิบเค้กออกมาด้วย ผมว่า

วันนี้ไอ้ชิโระมันทำตัวแปลกๆ ปกติไม่เคยเห็นมันกลัวทาเคดะซังขนาดนี้มาก่อน ในระหว่างที่คิดก็เดินเข้าไปที่บ้านส่วนไอ้ชิโระก็ได้แต่นั่ง

ในรถอยู่แบบนั้น

 

 

ทานากะ-คุณท่านกระผมช่วยถือเองครับ

ผม-ขอบใจ

 

 

ผมพูดยังไม่ทันจบก็มีคนตะโกนแทรกขึ้นมา ไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นทาเคดะซังนั่นเอง

 

 

ทาเคดะ-เห้ยบิกคุ!! ไหนบอกว่าจะดูแลไอ้บ้านั่นให้ไงล่ะ!!!

ผม-……ครับ?

ผมตอบกลับไปแบบงงๆ

โอคะวะ-นี่ลูกมีเรื่องอะไรจะสารภาพก็รีบบอกมาเถอะทาเคจังโมโหมากเลยนะ

ผม-……ถะ….ถึงคุณพ่อจะพูดแบบนั้นก็เถอะครับ แต่….ผมก็ยังไม่เข้าใจว่านี่มันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้นอยู่ดี

ทาเคดะ-ก็เรื่องรถคันสีแดงที่แกพึ่งจะนั่งไปกับไอ้บ้านั่นมายังไงล่ะ!!!!

ผม-อ๋อ!!! ผมก็ไม่รู้เหมือนกันครับว่าชิโระมันไปซื้อรถคันนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ตะ…แต่ว่านะครับทาเคดะซัง ถึงเรื่องที่ชิโระมันแอบ

ไปซื้อรถมันก็ผิดจริงๆนั่นแหละครับ ไม่เห็นทาเคดะซังจะต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่ครับ

 

 

ผมเผลอตอบไปตามที่ผมคิด แต่มันให้ผลตรงกันข้ามเลย

 

 

ทาเคดะ-นี่แก ว่าข้าเป็นคนผิดงั้นหรอบิกคุ!!!!

 

 

พ่อบ้านทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างกันรีบวิ่งเข้ามาจับตัวทาเคดะซังเอาไว้รวมถึงโอคะวะด้วย

 

 

ผม-มะ..ไม่ใช่นะครับทาเคดะซัง

โอคะวะ-นี่ลูกรู้รึป่าวว่าชิโระเอารถ Skyline R34 Nismo ของทาเคจังไปขายด้วยนะ!

ผม-ห๊ะ!!! พูดจริงหรอคุณพ่อ!!!

โอคะวะ-ก็จริงน่ะสิ!! ไม่งั้นทาเคจังจะโมโหขนาดนี้หรอ นี่ลูกรู้เรื่องอะไรก็รีบๆบอกมาเถอะนะ

 

 

หลังจากที่ได้ยินเรื่องนี้ผมก็เข้าใจแล้วทำไมทาเคดะซังถึงได้โมโหขนาดนี้ และผมก็ผิดเองที่ตอนนั่งรถไปไม่ถามมันให้ดีก่อนจะได้ไม่

เข้าไปพัวพันกับเรื่องปวดหัวพวกนี้ แต่ตอนนี้ต่อให้ไม่อยากก็คงหนีไม่พ้นซะแล้วละนะ

 

 

ผม-เก็นจิ!! ไปลากตัวมันลงมาจากรถซะ

เก็นจิ-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากที่เก็นจิเดินเข้าไปคุยกับชิโระได้ไม่นานชิโระก็ลงมาจากรถหลังจากนั้นเก็นจิก็พาตัวมันมาหน้าบ้านที่พวกเรายืนกันอยู่ พอชิโระ

มาถึงคนที่มีปฏิกิริยาก่อนใครเพื่อนก็คือ ทาเคดะซัง ที่หยิบไม้มาจากไหนก็ไม่รู้วิ่งเข้าใส่จะตีชิโระ แต่คุณพ่อจับเอาไว้ได้ทัน

 

 

โอคะวะ-ใจเย็นๆก่อนทาเคจัง !!!

ทาเคดะ-ปล่อยข้านะโว้ย!! ไอ้ลูกบ้าแบบนี้ ข้าไม่เคยมี!!!

 

 

พวกโทชิโร่ก็เข้าไปช่วยจับตัวทาเคดะซังเอาไว้ ถึงผมจะไม่อยากเข้าไปยุ่งแต่มันมาขนาดนี้ละเอาก็เอาวะ!! ผมพูดย้ำกับตัวเองในใจและ

พุ่งเข้าไปต่อยหมัดขวาใส่ที่แก้มของชิโระ ในจังหวะที่ชิโระโดนหมัดก็กระเด็นไปกระแทกกับเก็นจิ หลังจากที่ผมต่อยชิโระต่อหน้าทุกคน

ทาเคดะซังที่โวยวายเมื่อกี้ก็เงียบลง

 

 

ผม-เห้ยชิโระ!!! แกคิดอะไรอยู่วะ ถึงได้ขายรถสุดรักของพ่อแกเนี้ยห๊ะ!!!!

ชิโระ-ขะ..ข้าไม่

ผม-แกรู้รึป่าว่ารถคันนั้นมันมีแค่ไม่กี่ร้อยคันในโลกนี้นะโว้ย!!!!

ชิโระ-อึก!!!…..

ทาเคดะ-ไอ้ชิโระ!!!ถ้าแกหารถคันนั้นมาคืนข้าไม่ได้ละก็อย่ากลับมาให้ข้าเห็นหน้าอีก!!!!! ไปกันได้แล้วมิอูระ!!! ไอ้ลูกเวรเอ๊ยยย!!!!!!!!!

 

หลังจากนั้นทาเคดะซังก็เดินไปขึ้นรถ

 

มิอูระ-นายน้อยได้โปรดรักษาสุขภาพด้วยนะครับ ทุกท่านกระผมต้องขอตัวก่อนนะครับ

 

 

หลังจากนั้นมิอูระก็ก้มหัวให้อย่างสง่างามและเดินตามทาเคดะซังไปที่รถ หลังจากที่ทาเคดะซังกลับไปพวกคุณพ่อคุณแม่ ฮารุ ทุกคนใน

บ้านก็เข้าไปในบ้าน ส่วนผม ชิโระ และเก็นจิ เข้ามานั่งคุยเรื่องทั้งหมดที่ห้องทำงานผม

 

 

ผม-ข้าจะไม่ขอโทษแกหรอกนะ แต่สำนึกบุญคุณกันด้วยล่ะข้าออมแรงไว้ให้ตั้งเยอะแล้ว

ชิโระ-อะ..อืม

ผม-หลังจากนี้แกจะทำยังไง

ชิโระ-คะ..คือขออยู่ที่นี่ด้วยคนนะ

ผม-ไม่เอาโว้ย!! แกก็รีบไปหาซื้อรถคืนสิวะ!!

ชิโระ-ตะ..แต่ว่าข้าไม่มีเงินเหลือแล้วนี่สิ

ผม-ห๋า!!! นายน้อยอย่างแกไม่มีเงินเนี้ยนะ แกเอาเงินไป

 

 

ผมพูดไม่ทันจบก็นึกขึ้นได้ว่าเงินทุกบาทของไอ้บ้านี่น่าจะอยู่ในรถคันใหม่สีแดงที่จอดอยู่หน้าบ้าน เพราะแบบนี้เมื่อเช้าไอ้ริวมันถึงบอก

ว่าชิโระบ้ารถไปแล้วแน่ๆ

 

 

ชิโระ-นี่…….ขออยู่บ้านแกสักหน่อยเถอะ บิกคุ นอกจากแกแล้ว ข้าก็ม่รู้จะไปขอร้องใครแล้วนะ

ผม-เฮ้ออออ แกนี่มันขยันสร้างเรื่องปวดหัวเก่งจริงๆ!! เก็นจิไปเตรียมห้องพักไอ้บ้านี่ด้วยละ

เก็นจิ-ทราบแล้วครับ จะให้ไปจัดการเลยมั้ยครับ

ผม-เออ !

 

 

หลังจากนั้นเก็นจิก็ก้มหัวลงและเดินออกไป จะว่าไปพักนี้ไอ้เก็นจิก็มีมารยาทราวกับพ่อบ้านมืออาชีพแล้ว

 

ในระหว่างที่ผมคุยกับชิโระในห้องทำงาน ทางรินสาวใช้ก็ได้เดินเข้าแจ้งว่ามีแขกมาขอพบผมอีกคนกับทานากะ

 

 

ริน-ทานากะซังคะ มีคนมาขอพบคุณท่านตอนนี้กำลังยืนรออยู่ที่หน้าบ้านค่ะ เห็นว่าเป็นคนรู้จักกันตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว

ทานากะ-คนรู้จักหรอครับ ตะ….ตอนนี้คุณท่านกำลังคุยธุระกับท่านชิโระอยู่ที่ห้องทำงานด้วยสิ ถ้าอย่างงั้นกระผมจะเดินไป

รายงานคุณผู้หญิงทราบก่อนนะครับ

ริน-แล้วจะให้ทำยังไงกับแขกที่มาดีละคะ

ทานากะ-จริงๆก็ไม่อยากให้เข้ามารอในบ้านหรอกนะครับ แต่เห็นบอกว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่ของคุณท่านซะด้วย พาไปรอที่ห้องรับแขก

ก่อนจะดีกว่าและช่วยเสิร์ฟน้ำชาด้วยนะครับ

ริน-ทราบแล้วค่ะ

 

 

หลังจากนั้นทานากะก็เดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นที่ฮารุอยู่

 

 

ทานากะ-ขออนุญาตครับคุณผู้หญิง

ฮารุ-มีอะไรหรอคะ

ทานากะ-คือว่ามีคนมาขอพบกับคุณท่านน่ะครับ เห็นว่าเป็นคนรู้จักเก่าแก่

ฮารุ-คนรู้จักหรอคะ

โอคะวะ-สงสัยจะเป็นเพื่อนบิกคุคุงละมั้ง

ฮารุ-แต่ว่า บิกคุคุงไม่เห็นเคยเล่าให้ฟังเลยนะคะ ว่าบอกที่อยู่กับเพื่อนไป

พลอย-แต่พี่ชายก็เคยพาเพื่อนมาที่บ้านนี่คะพี่ฮารุ อาจจะเป็นพวกเพื่อนเมื่อตอนนั้นก็ได้นะคะ

สึคุยะ-ยังไงก็เถอะ ไม่ควรปล่อยให้แขกรอนานรีบไปต้อนรับแขกก่อนจะดีกว่านะ

ฮารุ-เข้าใจแล้วค่ะ

ทานากะ-เชิญทางนี้เลยครับคุณผู้หญิง

 

 

ทานากะก็ได้เดินนำฮารุไปที่ห้องรับแขกตามหลังมาด้วยชิสึที่เป็นเมดสาวใช้ประจำตัวฮารุ

 

ในเวลาเดียวกันนั้น ผมเองก็ได้นั่งคุยกับชิโระถึงเรื่องทั้งหมด ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่วิธีแก้ปัญหามันค่อนข้างยากเพราะ อย่างแรก ชิโระ

มันไม่มีเงิน อย่างที่สอง คือรถคันนั้นเป็นรถหายากมาก หมายความว่าคนที่มีก็ไม่อยากขาย

 

 

ผม-เฮ้ออออ

 

ก๊อกๆ

 

เก็นจิ-ขออนุญาตครับ ห้องพักเตรียมเสร็จแล้วครับ

ผม-อืม

เก็นจิ-จริงสิเมื่อกี้ตอนที่ผมออกไปเตรียมห้องพัก ผมได้ยินว่ามีคนรู้จักเก่าแก่ของคุณท่านมาขอพบด้วยนะครับ

ผม-คนรู้จักเก่าแก่เนี้ยนะ!!

ชิโระ-อาจจะเป็นคนที่แก เคยเจอสมัยก่อนก็ได้นะ

ผม-คนที่เจอก็มีแค่แกนั่นแหละไอ้บ้า แล้วแขกนั่นอยู่ที่ไหน

เก็นจิ-ตอนนี้นั่งคุยกับคุณผู้หญิงอยู่ที่ห้องรับแขกครับ

ผม-แล้วสรุป เป็นใครกันแน่

เก็นจิ-เรื่องนั้นผมเองก็ยังไม่ทราบเลยเหมือนกันครับ

ผม-ชิโระ! ข้าจะยอมให้แกอยู่ที่นี่ แต่ ปัญหาที่แกก่อเอาไว้แกก็หาทางจัดการเอาเองก็แล้วกันถือซะว่าเรียนรู้การรับผิดชอบกับที่ตัวเองทำละกัน

ชิโระ-อะ..อือ

 

 

ชิโระตอบกลับมาด้วยสีหน้าที่ผิดหวัง

 

 

ผม-เก็นจิ เดินตามมาซะ! พวกเราจะไปเจอคนรู้จักเก่าแก่กัน

เก็นจิ-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินไปที่ห้องรับแขกแต่กลับไม่เจอใครเลย

 

 

ผม-ไหนแกบอกว่ามีคนรู้จักเก่าแก่มาขอพบไง!

เก็นจิ-มีคนมาขอพบจริงๆนะครับ!

ผม-แล้วคนที่ว่าอยู่ไหนล่ะห๊ะ!!

 

 

ในระหว่างที่ผมเถียงอยู่กับเก็นจิ รินก็เดินเข้ามาหาพวกเรา

 

 

ริน-ถ้าหมายถึงแขกที่มาพบคุณท่าน เมื่อกี้คุณผู้หญิงพึ่งพาแขกเข้าไปที่ห้องนั่งเล่นเองค่ะคุณท่าน

ผม-ห้องนั่งเล่น? รินหลังจากนี้ไปห้ามปล่อยให้ใครหน้าไหนเข้ามาในบ้านอีกเด็ดขาด

ริน-ท…ทราบแล้วค่ะ

 

 

หลังจากนั้นผมก็รีบเดินไปที่ห้องนั่งเล่นเมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เจอคนที่หน้าคุ้นเคยนั่งอยู่ แต่ดันเป็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

 

 

ผม-เห้ยมาที่นี่ทำไมไอ้พี่บ้า!!!!

ฮารุ-คุณคะ

เต๋า-อ้ายยย ดูสิทุกคนน้องชายผมไม่รักผมแล้วครับ

ผม-เลิกทำตัวน่ารักได้แล้วพี่!! มาที่นี่ได้ไง!!!!

เต๋า-อะไรกัน ก็แกเคยส่งที่อยู่ให้ยัยพลอยใช่มั้ยล่ะ ก็เอาจากตรงนั้นไงล่ะ!!!!

 

 

จะว่าไปมันก็จริง เถียงกลับไม่ได้เลยเว้ย!!!! บอกตรงๆผมไม่คิดว่าพี่ผมมันจะก๊อปปี้ที่อยู่ผมเอาไว้

 

 

ผม-เห้ยแต่ถ้าแกไม่จองโรงแรม ตม. ไม่น่าจะให้แกผ่านไม่ใช่รึไง!!!

เต๋า-อะไรกันเรื่องโรงแรมเองหรอ พี่ชายคนนี้ยอมลงทุน จองโรงแรมแพงๆที่น้องชายสุดที่รักทำงานอยู่เลยนะ

 

 

พี่ผมพูดพร้อมกับวางเอกสาร การจองโรงแรมในเครือโอคะวะ

 

 

สึคุยะ-อุ้ยตาย!!! คุณดูนี่สิคะ ท่านพี่จองโรงแรมเราหมดทุกคืนเลยนะคะ

ฮารุ-จริงด้วยค่ะคุณแม่

โอคะวะ-ฮ่ะๆ เป็นคนดีจริงๆเลยนะเด๋วจะให้บัตรส่วนลด

ผม-ไม่ต้องไปให้กับคนแบบนี้หรอกนะครับคุณพ่อ เปลืองเงิน

เต๋า-เอ้า!!!ไอ้น้องเวร! มาขัดลาภกันทำไม

ผม-สรุปมาทำอะไรที่นี่พี่!!!

แม่-พี่แค่มาหาน้องชายมันแปลกตรงไหนกัน

พลอย-ใช่แล้วค่ะ!!

ฮารุ-นั่นสิคะคุณ ท่านพี่มาหาทั้งที เราต้องต้อนรับดีๆสิทำไมไปไล่ท่านพี่แบบนั้นล่ะคะ

ผม-นี่พี่!!กลับไปนอนโรงแรมเลยนะ!!!

เต๋า-เอ๋!!!! แต่ฮารุจังบอกว่าที่นี่มีห้องพักเหลือเยอะเลยไม่ใช่หรอ

ฮารุ-ใช่แล้วค่ะท่านพี่

ผม-เห้ย อย่ามาเรียก ฮารุว่า ฮารุจังนะ!!!!

ฮารุ-นี่คุณเป็นอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว โมโหอะไรมาหรอคะ

เต๋า-เห็นมั้ยล่ะฮารุจัง ถ้าพี่บอกว่าพี่ชายมาหาบิกคุคุงคงไม่ยอมให้เข้าบ้านแต่แรกแน่ๆ

ผม-หยุดอ้อนฮารุเลยนะไอ้พี่บ้า!!! แกมาที่นี่มีจุดประสงค์อะไรกันแน่!

เต๋า-ก็บอกว่าคิดถึงน้องชายไงล่ะ

ผม-หรอ!! ถ้าเจอแล้วก็กลับไปเก็บของที่โรงแรมซะสิ!

เต๋า-ก็ได้อยู่หรอกแต่ที่นี่มันไกลจากสถานีรถไฟมากเลยนี่ ไปส่งหน่อยได้มั้ย

ผม-ถ้ารู้ว่ามันไกลจากสถานีรถไฟแล้วแกจะมาทำไมวะไอ้พี่บ้า!!!

เต๋า-อะๆ งั้นไม่ต้องส่งก็ได้

ผม-เออ!! ก็ดี มาเองก็กลับไปเองซะ!

เต๋า-ฮารุจัง ขอยืมรถที่บ้านนี้ไปใช้สักคันได้มั้ย~~~~

ผม-ไม่

ฮารุ-ได้ค่ะท่านพี่!! ทานากะซังพาท่านพี่ไปเลือกรถในโรงรถทีนะ

เต๋า-ขอบใจน้าฮารุจัง

ผม-ทานากะเอารถฮารุให้มันไป

เต๋า-เอ๋!!!! แต่เค้าอยากเอารถ240z ไปมากกว่านะ

ผม-น….นี่แกรู้ได้ยังไง

เต๋า-ก็ยัยพลอยบอกไงล่ะ

 

 

ผมก็รีบไปหายัยพลอย ยัยพลอยไม่ตอบอะไรแต่หลบสายตาผมแทน พร้อมกับฮารุที่วิ่งไปยืนบังยัยพลอยเอาไว้

 

 

ผม-ไม่คันนั้นไม่ได้!!

ฮารุ-คุณ รถเก่าๆแบบนั้นให้ท่านพี่ยืมใช้หน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอกนะคะ

สึคุยะ-นั่นสิจ๊ะ รถก็มีตั้งหลายคันลูกจะเก็บเอาไว้เหมือนคุณพ่อทำไมกัน

ผม-ต…..แต่

แม่-แกก็ให้พี่ยืมหน่อยจะเป็นไรไปไม่เสียหายตรงไหนไม่ใช่หรอ

ผม-ก็ได้ๆๆ!!!!! เห้ยถ้าเอารถไปพังตรงไหนมาละก็ ข้าไม่ยอมนะโว้ย!!!

เต๋า-รถชนมาเด๋วจ่ายเงินซ่อมให้เอง

 

 

พูดจบพี่ผมก็วิ่งออกจากห้องนั่งเล่นไปโดยมีทานากะเดินตามออกไปด้วย ผมได้แต่ตะโกนกลับไป

 

 

ผม-ถ้ามันมีอะไหล่เหลือเยอะ ข้าไม่ต้องเหนื่อยตามหาแล้วโว้ย!!!!!!

โอคะวะ-เอาหน่า ท่านพี่เองก็เป็นคนเล่นรถเหมือนกันน่าจะเข้าใจแหละลูก

ผม-เฮ้ออออ!!!!!

 

 

ก๊อกๆ

 

 

รูริ-ขออนุญาตนะคะ คือว่า…..ระ…เราจะมาถามว่าจะทานข้าวกันเลยมั้ยคะ พะ..พอดีอาหารเช้าที่เตรียมไว้ให้จะเย็นหมดแล้วค่ะ

ผม-จริงสิ!! ยังไม่ได้ทานเลยนี่

ฮารุ-นั่นสิคะเกิดเรื่องตั้งแต่เช้า

ผม-วันนี้มีเมนูอะไรหรอครับ

รูริ-วันนี้มีข้าวอบทะเล และปลาย่าง ส่วนของท่านแม่มีปูนึ่งค่ะ

พลอย-แม่วันนี้มีปูนึ่งด้วยแหละ

ฮารุ-ให้ท่านแม่ ทานปูตั้งแต่เช้าจะดีหรอคะ อีกอย่างทำมาตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่หรอคะ

ผม-ตอนนี้ก็จะบ่ายแล้วไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ

รูริ-ถ้าอย่างงั้นเราจะเอาไปอุ่นให้นะ

ผม-รบกวนด้วยนะครับ

หลังจากนั้นรูริก็ออกจากห้องไป

ฮารุ-รู้แบบนี้น่าจะชวนท่านพี่ทานข้าวก่อนไปนะคะ

ผม-แบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่เปลืองเงิน

โอคะวะ-กับคนอื่นลูกออกจะเป็นคนใจดีนะ

สึคุยะ-ทำไมกับท่านพี่ถึงเป็นแบบนี้กันล่ะ

พลอย-อยู่บ้านก็เป็นแบบนี้กันประจำนั่นแหละค่ะ ไม่ต้องไปสนใจก็ได้นะคะ

ฮารุ-เป็นแบบนี้กันตลอดเลยหรอ

พลอย-ค่ะ บางทีก็มีทะเลาะกันบ้างค่ะ

ฮารุ-นึกว่าท่านพี่จะโกรธซะอีกโดนพูดใส่ไปแบบนั้น

พลอย-ถ้าเป็นคนอื่นพูดละก็ พี่เต๋าไม่ยอมหรอกค่ะ

ฮารุ-ท่านพี่นี่รักบิกคุคุงจริงๆเลยนะ

พลอย-เห็นแบบนี้ก็เถอะ แต่พี่ชายเองก็รักพี่เต๋ามากเหมือนกันนะคะ

ผม-ยัยพลอยถ้าแกไม่หยุดพูดละก็แกจะได้ไปนอนที่โรงแรมกันพี่ชายของแก

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินข้าวกันพอตอนเย็นโอคะวะกับสึคุยะก็กลับบ้านไป ส่วนผมก็ขึ้นไปอ่าบน้ำ นอนดูทีวีพักผ่อนอยู่ในห้องเงียบๆ