ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

มาตื่นอีกที คือแม่ผมมาปลุกถึงห้องนอนตั้งแต่เช้า

 

แม่-นี่แก!! ตื่นได้แล้วนะนี่มันเช้าแล้ว จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน!!

 

ผมก็งัวเงียลืมตาตื่นขึ้นมา

 

ผม-แม่!! จะมาปลุกทำไมแต่เช้าเนี้ย!

แม่-นี่มันเช้าแล้ว ไปอ่าบน้ำเร็วๆสิพวกเราจะได้รีบไปข้างนอกกันตั้งแต่เช้า!!

พูดเสร็จแม่ผมก็เดินออกจากห้องนอนผมไปเลย

ผม-แม่!! นี่มันพึ่งจะ6โมงเช้าเองนะ ไปสายหน่อยก็ได้!!

ฮารุ-นี่คุณตื่นได้แล้วนะคะ อย่าทำให้ท่านแม่รอนานสิคะ

 

ผมก็หันไปมองหน้าฮารุที่พูดออกมาโดยไม่ยอมแม้แต่ที่จะลืมตา ผมก็เลยดีดหน้าผากฮารุไปเบาๆ1ที

 

ฮารุ-ที่รักง่า~~

ผม-จะคุยกันก็ช่วยลืมตามาดูด้วยสิครับ

ฮารุ-ค้า~~~

 

 

และฮารุก็ลืมตาตื่นพร้อมกับลุกขึ้นไปอ่าบน้ำผมก็ล้มตัวลงนอนต่อไม่นานฮารุก็มาปลุกให้ผมไปอ่าบน้ำพอผมอ่าบน้ำเสร็จก็แต่งตัวลง

ไปข้างล่างภาพที่ผมเห็นคือ ทานากะ อายะ ทาคุยะ และ ริน กำลังยืนรออยู่ตรงห้องโถงพอทั้ง4คนเห็นผมก็รีบทำการเข้ามาก้มหัว

และกล่าวทักทายผม

 

 

ทุกคน-อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ

อายะ-คุณท่านรับน้ำองุ่นสักแก้วก่อนดีมั้ยคะ

ผม-…………กะ..เกิดเรื่องอะไรขึ้น

ริน-มะ..ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นหรอกนะคะคุณท่านเพียงแต่ว่า……

ผม-เพียงแต่ว่าอะไรครับ

ทานากะ-คะ..คือเรื่องเมื่อคืนนี้พวกเราได้กลับมาคิดกันแล้วว่า

ผม-เข้าใจละที่ทำตัวแปลกๆกันแต่เช้านี่เพราะเรื่องเมื่อคืนอย่างงั้นหรอ เฮ้อ!!ผมไม่ได้อยากจะต่อว่าทุกคนหรอกนะ เรื่องที่เก็นจิ

พูดมามันก็มีส่วนที่ถูกต้องอยู่จริงๆนั่นแหละและผมก็ค่อนข้างชอบการประชุมแบบที่ทุกคนทำเพราะมันเป็นเครื่องหมายยืนยันว่าพวก

เราทุกคนที่อยู่ในบ้านนี้พวกเราคือทีมเดียวกันหรือครอบครัวเดียวกัน เพียงแต่ว่าในบางครั้งการที่ผมไปทำงานคนเดียวมันก็สดวกที่สุด

และเร็วที่สุด ผมก็เข้าใจว่าทุกคนก็โดนฮารุสั่งมาอีกที เอาเป็นว่าผมจะพยายามให้ความร่วมมือกับทุกคนเท่าที่ผมพอจะทำได้ละกัน

 

 

ทานากะ-ดะ…ได้โปรดอย่าทำอะไรที่มันอันตรายมากไปกว่านี้เลยนะครับคุณท่าน

ผม-เฮ้ออ ผมไม่รับปากนะแต่จะพยายามละกัน

ทานากะ-เพียงแค่นั้นกระผมก็โล่งใจแล้วล่ะครับ

ผม-แล้วไอ้ที่อยู่ตรงสนามหญ้าหน้าบ้านนั่นมันอะไร กำลังสร้างอะไร

ทานากะ-คะ..คุณผู้หญิงสั่งให้สร้างการาจส่วนตัวของคุณท่านครับ

ผม-งั้นหรอ….นึกว่าฮารุพูดเล่นซะอีก

โทชิโร่ -ผมขอโทษที่มาช้าครับคุณท่าน

ผม-ส่วนแกโทชิโร่

ฮารุ-นี่คุณคะ!!

ผม-มะ..มีอะไรหรอครับ

ฮารุ-ทำไมถึงเอาทุกคนมาหมดเลยล่ะคะ!! ฮารุต้องการคนช่วยงานในครัวค่ะ! ท่านแม่เองก็ทำอาหารอยู่ในครัวด้วยนะคะ!!

 

 

ฮารุเดินออกมาต่อว่าผมด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ผมก็รีบหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่หน้าให้ฮารุ

 

 

ผม-ผมขอโทษนะครับฮารุ ทุกคนเลิกเล่นและกลับไปทำงานตามหน้าที่ซะ!

ทุกคน-รับทราบแล้วครับ/ค่ะ!!!

 

ทุกคนก็เดินไปทำงานตามหน้าที่ ส่วนพวกผู้หญิงก็เดินเข้าไปช่วยงานในครัว

 

ผม-แล้วเช้าวันนี้เป็นเมนูอะไรหรอครับ

ฮารุ-ตอนนี้ท่านแม่กำลังทำข้าวต้มหม้อใหญ่มากๆอยู่ค่ะ!!!

 

 

ฮารุพูดพร้อมกับทำมือให้ผมดูว่ามันใหญ่เวอร์ขนาดไหน น่ารักเหมือนเด็กๆที่บอกกับเราว่ารักเราเท่าฟ้าพร้อมกับทำมือไปด้วยนั่น

แหละ

 

ผม-เฮ้อ!!ข้าวต้มอีกแล้วหรอ

ฮารุ-อะไรกันคุณ กลิ่นน้ำซุปมันหอมน่าทานมากเลยนะคะ

ผม-ฮารุช่วยบอกรูริซังทำอาหารญี่ปุ่นให้ผมได้รึป่าว

ฮารุ-ไม่ได้ค่ะ!! แบบนั้นท่านแม่ก็เสียใจสิคะ ท่านแม่เหนื่อยมากเลยนะคะกว่าจะทำเสร็จ

ผม-อืม……

 

 

มันยากขนาดนั้นเลยหรอ ระดับแม่ผมแล้วทำไม่นานก็น่าจะเสร็จแล้วไม่น่าจะถึงกับทำให้ฮารุเหงื่อออกขนาดนี้ซะหน่อยผมก็เลยเดิน

เข้ามาในครัวเปิดประตูเข้าไปแม่ผมกำลังทำข้าวต้มแบบชิวๆ ยืนหั่นหมึกหั่นกุ้งหั่นปลาแซลม่อนและเนื้อหมูพร้อมกับฮัมเพลงไปด้วย

สิ่งที่ผมเห็นคือแม่ผมก็เพลินกับงานที่อยู่ตรงหน้ามากกว่าผมก็เลยให้ฮารุเข้าไปช่วยแม่ผมแบบก่อนที่จะออกไปหาผมข้างนอก สรุป

คือแม่ผมเค้าชวนฮารุคุยและด้วยความที่ไม่มีใครอยู่แปลให้ฮารุได้สักคน ทำให้ฮารุเข้าใจแค่บางคำที่แม่ผมพูดออกมาและก็วิ่งหาของ

เพราะคิดว่าแม่ผมใช้ให้หยิบของ

 

 

ผม-แม่พวกเราจะไปกันแล้วนะ

แม่-เดี๋ยว!!กินข้าวเช้ากันก่อนสิแม่ทำไว้แล้วเนี้ย

ผม-ที่นั่นก็มีอาหารเช้าขายนะแม่

แม่-รอแปปนึงทำจะเสร็จแล้ว

ผม-ครับๆ

 

 

ผมก็ยืนอยู่ในห้องครัวด้วยจนแม่ผมทำทุกอย่างเสร็จ แม่ผมก็หยิบชามเดินไปตักข้าวตักเนื้อสัตว์ที่ตัวเองชอบตักน้ำซุปแล้วก็ถือชาม

เดินออกไปที่ห้องอาหารปล่อยให้ทุกคน งง กันอยู่อย่างงั้น

 

 

ผม-เฮ้อ!แม่นี่ละก็

 

ฮารุ-เอ๋!!! นี่คุณทำไมไม่รีบบอกให้คนไปบริการท่านแม่ล่ะคะ!!

ผม-เด๋วสิครับฮารุ นี่มันเป็นเรื่องปกติสำหรับบ้านผมนะครับ

ฮารุ-ทำแบบนั้นไม่ได้นะคะ!! ฮารุตั้งใจแล้วว่าตอนที่ท่านแม่อยู่ที่บ้านหลังนี้ฮารุจะทำให้ท่านแม่สบายและมีความสุขที่สุดค่ะ!!

 

ผม-ถ้าอยากทำให้แม่ผมมีความสุขจริงๆล่ะก็ฮารุก็ลองทำตามที่แม่ผมทำสิครับ เพียงแค่เอาชามไปตักข้าว ต่อไปก็ตักเนื้อสัตว์ที่แม่ผม

เตรียมไว้ให้แล้ว ต่อไปตักน้ำซุป และก็ใส่ผักชีต้นหอมซอยกระเทียมเจียวพริกไทยนิดหน่อยเสร็จแล้วครับ

 

ผมที่พูดไปด้วยและก็ตักตามที่ผมคิดว่าฮารุน่าจะชอบพอตักเสร็จก็ยื่นชามให้ฮารุ

 

ผม-ข้าวต้มเสร็จแล้วครับ เอ่อผมว่ามันอาจจะร้อนไป ชิสึซังเอาถาดมาและยกไปให้คุณผู้หญิงทีนะ

 

ฮารุ-ไม่เอาค่ะ!! ฮารุจะทำเองแบบเดียวกับท่านแม่

ผม-แต่มันร้อนมากเลยนะครับ ผมว่าคุณอย่าถือเองเลยนะ ชิสึ

ฮารุ-ฮารุจะถือเองค่ะ!!

ผม-ขะ…เข้าใจแล้วครับ

 

พอฮารุเอามือมาถือชามที่ใส่ข้ามต้มปุ๊บก็ร้องออกมาทันที

 

ฮารุ-อุ้ย!!ร้อน

ผม-เห็นมั้ยล่ะครับ คุณอย่าถือเลยนะ

ฮารุ-มะ…เมื่อกี้ฮารุแค่ตกใจเฉยๆค่ะ

 

หลังจากนั้นฮารุก็ถือชามออกไปที่ห้องอาหารผมก็ตักตามที่ผมจะกินและเดินไปที่ห้องอาหารนั่งกินได้ไม่นานยัยพลอยก็ลงมา

 

พลอย-ว้าว!!!ข้าวต้มฝีมือแม่ล่ะ!!! ไหนของหนูล่ะคะพี่ชาย

แม่-แกก็ไปตักเอาเองซิ!! ทำไมจะต้องให้คนอื่นมาเตรียมให้ด้วย

พลอย-ค้า~~

 

และยัยพลอยก็คอตกเดินเข้าไปที่ห้องครัว

 

ทานากะ-ขออนุญาตครับ ท่านสึคุยะมาถึงแล้วครับ

สึคุยะ-ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ

แม่-สึคุยะซังเชิญนั่งก่อนค่ะ นี่แก!รีบไปตักข้าวต้มมาให้สึคุยะซังสิ

ผม-ครับๆ คุณแม่เช้านี้มีข้าวต้มแบบไทยด้วยนะครับ

สึคุยะ-จริงหรอ!!