ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 
 
ตื่นมาอีกทีก็เช้า ตื่นมาผมก็อ่าบน้ำแต่งตัวลงมาข้างล่างเตรียมตัวจะไปทำงาน
 
ทานากะ-คุณผู้หญิงรออยู่ที่ห้องอาหารนะครับ
ผม-อืมม
ทานากะ-คุณท่านยังเหนื่อยอยู่หรอครับ งั้นกระผมจะไปบอกนิชิโนะซังเตรียมรถไปส่งที่บริษัทให้นะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ แค่ง่วงนิดหน่อย
 
 
ผมก็เดินคุยกับทานากะมาแปปเดียวถึงห้องอาหาร
 
 
ฮารุ-มาทานข้าวเช้าได้แล้วนะคะ
ผม-ครับๆ แล้วยัยพลอยล่ะครับ
ฮารุ-พลอยจัง กับ มิจัง ไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ
ผม-งั้นหรอ
ฮารุ-นี่ที่รักคะ จะถึงวันบรรลุนิติภาวะ แล้วนะคะ
ผม-แล้วมันทำไมหรอครับ
ฮารุ-ที่รักคะ พลอยจัง อายุ20 แล้วนี่คะ
ทานากะ-คุณท่าน วันบรรลุนิติภาวะคือวัน เฉลิมฉลองให้กับเด็กที่เติบโตจนเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวน่ะครับ
ฮารุ-ใช่แล้วค่ะ เด็กทุกคนที่อายุครบ 20ปี ก็จะมีการจัดงานให้ค่ะ
ผม-เห๋~~~อย่างงั้นหรอครับ งั้นผมก็หวังว่ายัยพลอยที่อายุครบบรรลุนิติภาวะแล้วจะหาเงินใช้จ่ายเองได้สักทีนะครับ
ฮารุ-เด๋วสิคะ คุณ
ผม-งั้นผมไปก่อนนะครับ
 
 
ผมก็เดินออกมาจากห้องอาหารเพื่อไปที่โรงรถ
 
 
ทานากะ-คุณท่าน เรื่องคุณหนูพลอยให้กระผม
ผม-เฮ้ออออ นี่คือคำสั่งถึง พนักงานในบ้านทุกคน ต่อไปนี้ทุกคนต้องช่วยกันห้ามและห้ามปล่อยให้ฮารุเอาใจพลอยจัง
จนเกินไป
ทานากะ-ตะ แต่ว่า
ผม-นี่คือคำสั่งไม่ใช่ คำขอร้องนะครับ
ทานากะ-ทะ ทราบแล้วครับคุณท่าน
ผม-อืม
 
 
ผมก็ขับรถออกจากบ้านมาที่บริษัทผมก็ขึ้นมาที่ห้องทำงาน
 
 
นานามิ-ยินดีต้อนรับกลับมาอีกครั้งนะคะ บิกคุซังซานาเอะ-ยินดีต้อนรับนะคะ บิกคุซัง
ผม-ครับ จริงสินี่เอกสารที่ผมให้เอาไปส่งที่บ้าน ผมตรวจเสร็จหมดแล้วครับช่วยส่งไปจัดการด้วยนะครับ
ซานาเอะ-จะรีบจัดการให้เลยนะคะ
นานามิ-บิกคุซังคะ จะถึงวันบรรลุนิติภาวะ ของพลอยจังแล้วไม่ใช่หรอคะ ให้ดิฉันจองห้องอาหารหรือจองที่พักของ
โรงแรมเราเอาไว้ดีมั้ยคะ
 
ผม-เฮ้อออ
นานามิ-เอ๊ะ!!!?
ซานาเอะ-เป็นอะไรไปหรอคะ บิกคุซัง
ผม-ทำไมทุกคนที่นี่ถึงให้ความสำคัญกับวัน บรรลุนิติภาวะกันจังเลยครับ สำหรับผมมันก็แค่วันธรรมดาอีกวัน
นานามิ-แต่บิกคุซังก็แค่พาพลอยจังไปทานข้าว สักมื้อ ก็ยังดีนะคะ
ซานาเอะ-นั่นสิคะ เด๋วทางดิฉันจะไปจองร้านอาหารโรงแรม ของทางเราไว้ให้นะคะ เพราะช่วงวันนั้นคนจองเต็มหมดเลย
ค่ะ
นานามิ-แบบนั้นก็ดีนะคะ คุณหนู กับพลอยจัง น่าจะชอบนะคะ
ผม-ไม่ต้องเสียเวลาทำแบบนั้นหรอกนะครับ ผมไม่คิดจะพายัยพลอยไปฉลองที่ไหนอยู่แล้วล่ะ พวกเราแยกย้ายกัน
ไปทำงานเถอะนะครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินเข้ามาทำงานในห้องทำไปได้ไม่นาน ซานาเอะก็มาตามให้ผมลงไปประชุมกว่าจะประชุมเสร็จกลับ
ขึ้นมาที่ห้องทำงานอีกทีก็เย็นพอดี
 
 
นานามิ-บิกคุซังคะ โทชิโร่ซังมาขอพบค่ะ แต่ว่าในตารางนัดของบิกคุซังไม่เห็นมีก็เลย
ผม-โทชิโร่ซังหรอ ตอนนี้อยู่ที่ไหนครับ
นานามิ-นั่งรออยู่ตรงล็อบบี้ด้านล่างค่ะ
ผม-ให้โทชิโร่ซังขึ้นมาที่ห้องทำงานผมได้เลยครับ
นานามิ-ทราบแล้วค่ะ
ผม-จริงสิ ซานาเอะซัง ในที่ประชุมเมื่อกี้ ร้านอาหารสาขาไหนนะครับที่มีปัญหา
ซานาเอะ-สาขาที่ เมืองโยโคเตะ จังหวัดอะกิตะ ค่ะ
ผม-ปัญหาที่ว่ามันเกิดมาจากเราอย่างงั้นหรอ
ซานาเอะ-คะ คือจริงๆแล้วเดิมทีโรงแรมสาขานี้ก็มีคนมาพักค่อนข้างน้อยอยู่แล้วนอกจากช่วงเทศกาลโยโคเตะคามาคุระ
ผม-อืมมม ปัญหาค่อนข้างใหญ่เลยนะเพราะโรงแรมก็เลยมากระทบถึงร้านอาหารไปด้วยสินะครับ
ซานาเอะ-จริงๆแล้วเมืองโยโคเตะเป็นเมืองเล็กๆเมื่อเทียบกับเมืองอะกิตะ และชาวบ้านที่อยู่ในพื้นที่ก็คงไม่ได้มาใช้
บริการร้านอาหารในโรงแรมอยู่แล้ว
 
นานามิ-ที่โรงแรมสาขาโยโคเตะขาดทุนเกือบทุกปีเลยนะคะ ขนาดมียอดจองห้องพักเต็มตลอดทุกเทศกาลโยโคเตะคา
มาคุระ
ผม-เฮ้ออออ ท่านประธานก็ไม่อยากให้เข้าไปทำอะไรกับที่นั่นมากสะด้วยสิ
นานามิ-ทำไมล่ะคะ
ผม-ที่เมืองอะกิตะ มีโรงแรมสาขาแรกของคู่แข่งบริษัทเราอยู่ด้วย
ซานาเอะ-อย่างงั้นหรอคะ
ผม-ผมจะลองทำอะไรสักอย่างดูละกันนะครับ ยังไงทั้ง2คน ก็ช่วยรวบรวมเอกสารของที่สาขาโยโคเตะมาให้ผมให้ได้
มากที่สุดทีนะครับ
นานามิ/ซานาเอะ-ค่ะ!!!
 
 
ผมก็เดินเข้ามานั่งดูเอกสารในห้องทำงานได้แปปเดียว ก็มีคนมา
ก๊อกๆ
 
 
นานามิ-บิกคุซัง โทชิโร่ซังมาแล้วค่ะ
ผม-เชิญโทชิโร่ซังเข้ามาได้เลย ช่วยเอาน้ำมาให้ด้วยนะครับ
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ ขอโทษที่มารบกวนเวลาทำงานนะครับ
ผม-ไม่เป็นไรครับ เชิญนั่งก่อนครับโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ครับ
นานามิ-นี่ค่ะ น้ำของบิกคุซังและของโทชิโร่ซังค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
 
 
และนานามิก็เดินออกจากห้องทำงานผมไป
 
 
ผม-แล้ววันนี้โทชิโร่ซังมีธุระอะไรกับผมอย่างงั้นหรอครับ
โทชิโร่-ทะ ท่านบิกคุ เรื่องจริงหรอครับที่ท่านจะรับผมเข้าทำงานที่บ้านของท่าน
ผม-เฮ้อออ ซาซากิซังบอกสินะครับ
โทชิโร่-คะ ครับ เมื่อตอนเช้าของวันนี้ท่านหัวหน้าเรียกผมไปพบ และบอกผมว่าท่านบิกคุจะรับผมเข้าทำงาน
ผม- ทำไมโทชิโร่ซังถึงอยากจะมาทำงานกับผมนักล่ะครับ ครั้งแรกที่พวกเราเจอกันที่ร้านนวด ผมคิดว่านั่นคือสิ่งที่
เหมาะกับโทชิโร่ซังแล้วนะครับ
 
โทชิโร่-ชะ ใช่ครับ ตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับท่านบิกคุ ในคืนนั้นความคิดผมก็เริ่มเปลื่ยนไปตั้งแต่วันนั้นผมก็อยากจะเป็นคน
แบบที่ท่านบิกคุเป็นผมก็เลย…อะ แอบตามดูคุณทุกวัน
ผม-นี่คุณแอบตามดูผมงั้นหรอโทชิโร่ซัง โรคจิตรึป่าวเนี้ย!!!!
โทชิโร่-มะ มะ ไม่ใช่นะครับ ผมแค่อยากรู้เคล็ดลับถึงความแข็งแกร่งของท่านบิกคุเท่านั้นเองนะครับ
ผม- แล้วที่ตามดูมาได้อะไรกลับไปบ้างรึยังล่ะครับ
โทชิโร่-ยะ ยังไม่ได้เลยครับ ผมเลยคิดว่าการได้รับใช้ท่านบิกคุอาจจะทำให้ผมเห็นวิธีทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นก็ได้ครับ
ผม- โทชิโร่ซัง คุณเอาจริงหรอ
โทชิโร่-ผมเอาจริงครับ
ผม-เฮ้ออออออ!!!! ให้ตายสิ ผมไม่ได้มีพลังหรือเก่งอะไรขนาดที่ทุกคนเข้าใจกันหรอกนะครับสุดท้ายแล้วผมก็เป็นแค่
คนธรรมดาเหมือนกับโทชิโร่ซังนั่นแหละครับ
 
 
ผมก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาอละกดโทรไปหาซาซากิซัง
 
 
ผม-สวัสดีครับซาซากิซัง
ซาซากิ-ไงไอ้เด็กน้อยมีอะไร
ผม-เรื่องโทชิโร่ซังนี่เอาจริงหรอครับ
ซาซากิ-ก็อย่างที่แกรู้นั่นแหละ ตอนนี้มันโดนไล่ออกจากแก๊งไปแล้ว ถ้าคนเก่งๆแบบหมอนั่นไปอยู่กับแก๊งอื่นล่ะก็พวก
เราแย่แน่ๆรู้ใช่มั้ยว่าข้าหมายถึงอะไรไอ้เด็กน้อย แน่นอนมันไม่ใช่ผลดีต่อแก๊งทาเคดะด้วย งั้นแกก็รับเจ้านั่นไว้เถอะ แค่นี้
นะ ข้ากำลังยุ่งไว้คุยกัน
 
 
 
และพอพูดเรื่องของตัวเองจบซาซากิซังก็กดวางสายไปเลยโดยที่ไม่ปล่อยให้มีช่องว่างให้ผมได้ปฏิเสธกลับไปได้เลย ที่
ซาซากิซังพูดก็เข้าใจอยู่หรอกเรื่องความสามารถในการใช้ดาบของโทชิโร่และการตัดสินใจที่ฉลาดและว่องไวมีไหวพริบ
แบบนี้จะปล่อยให้ไปอยู่กับคนอื่นไม่ได้แน่ๆถึงจะรู้สึกไม่ดีกับริวและซาซากิซังก็เถอะที่ไปขโมยบุคลากรดีๆแบบนี้มาอยู่
กับเรา
 
 
 
ผม-เฮ้ออออให้ตายสิ ซาซากิซังคิดอะไรของเค้ากันนะถึงทำแบบนี้ งั้นก็ ยินดีต้อนรับนะครับโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ขอบพระคุณมากครับ ท่านบิกคุ
ผม-จริงสิวันนี้ไม่มีงานอะไรที่ไหนหรอครับ
โทชิโร่-ไม่มีครับ ถ้าท่านบิกคุอยากจะได้อะไรบอกผมได้เลยนะครับ
ผม-คือจะบอกผมว่า คุณพร้อมที่จะเริ่มงานในตอนนี้เลยงั้นหรอครับโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ครับ ผมจัดการงานของแก๊งเรียบร้อยหมดแล้วผมก็เลยมาที่นี่
ผม-หลังจากนี้ไปคุณไม่จำเป็นต้องกลับไปที่แก๊งแล้วแน่นะครับ
โทชิโร่-ถ้าท่านบิกคุไม่สั่งให้ผมไป ผมก็ไม่จำที่จะต้องกลับไปอีกแล้วครับเพราะท่านหัวหน้าหาคนมาแทนผมไว้แล้วครับ
ผม-งั้นก็กลับบ้านกันเถอะครับ คงต้องจัดการเรื่องของโทชิโร่ซังอีกนิดหน่อยที่บ้าน
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็เก็บของเดินออกมาจากห้องทำงาน
 
 
นานามิ-จะกลับแล้วหรอคะบิกคุซัง
ผม-ครับถ้ารวบรวมเอกสารของสาขาโยโคเตะเสร็จแล้วเอามาให้ผมด้วยนะครับ
ซานาเอะ-ทราบแล้วค่ะ รวบรวมเสร็จจะเอาวางไว้ให้บนโต๊ะทำงานนะคะ
ผม-ครับ
 
 
หลังจากนั้นผมก็ลงลิฟต์มาข้างล่างเพื่อจะเดินไปที่รถ
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุ เด๋วกระผมขับรถให้เองนะครับ
ผม-อ่า งั้นฝากด้วยนะครับ นานๆทีผมก็อยากจะนั่งดูวิว ดูบ้านเมือง ดูผู้คนตามท้องถนนบ้างเหมือนกัน
 
หลังจากนั้นผมก็นั่งรถ ที่โทชิโร่ขับมาเรื่อยๆสักพักก็ถึงบ้าน
 
โทชิโร่-ให้กระผมเอาเข้าไปจอดที่หน้าบ้านเลยมั้ยครับ
ผม-เข้าไปจอดในโรงรถเลยก็ได้ครับ
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากจอดรถเสร็จผมกับโทชิโร่ก็เดินเข้าบ้าน
 
ทานากะ-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ
ผม-ฮารุซังล่ะครับ
ทานากะ-อ๊ะ!! ……. คะ คุณผู้หญิงออกไปรับคุณหนูพลอยที่ มหาลัยครับ
ผม-เฮ้อออออ
ทานากะ-ขะ ขอโทษด้วยนะครับ กระผมพยายามห้ามคุณผู้หญิงแล้วแต่
ผม-ช่างมันเถอะ ทานากะซังหลังจากนี้ไปโทชิโร่ซังจะมาทำงานกับเราอีกคนช่วยหาห้องพักและชุดทำงานให้ด้วยนะ
ครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
 
ผมก็เหลือบตาไปเห็น ยามาดะกับยามากุจิแอบอยู่หลังประตูหน้าบ้านมาแอบทำอะไรกันนะ
 
 
ผม-เอาล่ะ ทานากะซังไปจัดการที่สั่งก่อนละกันครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับกระผมจะไปจัดการเลยครับ
โทชิโร่-ท่านบิกคุ
ผม-อืมรู้แล้ว ออกมาได้แล้วนะครับ ยามาดะซังยามากุจิซัง
ยามาดะ/ยามากุจิ-ขออณุญาตนะครับ คุณท่าน
ผม-มีอะไรอยากจะคุยกับผมงั้นหรอครับ
ยามาดะ-คะ คือว่าผมอยากจะขอไปทำงานแทนเก็นจิซังครับ
ผม-เก็นจิ? การทำงานของหมอนั่นมันห่วยงั้นหรอครับ?
ยามากุจิ-มะ ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะครับ แต่เก็นจิซังก็เจ็บตัวไม่น้อยแถมต้องมาอดหลับอดนอนทำงานอีก พวกผมก็เลย
ผม-เฮ้อออคนบ้านนี้เป็นอะไรกันไปหมดนะไปดูตัวอย่างแบบนี้มาจากไหนกัน เอาล่ะถ้าหายดีแล้วอยากจะทำงานผมก็ไม่
ว่าหรอกนะครับ
ยามาดะ-ขอบคุณครับคุณท่าน!!!
ยามากุจิ-งั้นผมจะรีบไปบอกเก็นจิซังนะครับ
 
 
และทั้งคู่ก็วิ่งออกจากบ้านไปที่ป้อมหน้าบ้าน
 
 
ผม-เฮ้ออออ ต้องบ้ากันไปแล้วแน่ๆ
โทชิโร่-ฮ่ะๆผมว่าก็เป็นเรื่องทีดีไม่ใช่หรอครับที่คนในบ้านช่วยเหลือกันและกันแบบนี้
ผม-มันก็ดีอยู่หรอกนะครับ แต่แบบนี้การลงโทษเก็นจิมันก็จะเบาลงน่ะซิ๊
โทชิโร่-นั่นสินะครับ
อายะ-คุณท่าน เอาน้ำองุ่นมาให้แล้วค่ะ
ผม-ขอบคุณนะครับ
อายะ-ท่านโทชิโร่ จะรับน้ำองุ่นด้วยมั้ยคะ
โทชิโร่-ฮ่ะๆ
อายะ-มีอะไรหรอคะ
ผม-คือว่า หลังจากนี้ไปโทชิโร่ซังจะมาทำงานเป็นพ่อบ้านให้กับพวกเราอีกคนนะครับ
อายะ-เอ๋!!!!
ผม-เพราะงั้นไม่ต้องใช้คำยกย่องต้อนรับแบบแขกที่มาที่บ้านหรอกนะครับ
อายะ-ทะ ทราบแล้วค่ะ ขะ ขะ ขอฝากตัวด้วยนะคะโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ผมเองก็เช่นกันครับ ของฝากตัวด้วยนะครับ อายะซัง
มิจัง-กลับมาแล้วค่า~~~
ผม-เอ๊ะ!! มิจังแล้วฮารุซังล่ะครับ
มิจัง-คุณผู้หญิงไปรับคุณหนูพลอยค่ะ
 
 
ตอบผมกลับด้วยท่าทางยิ้มแย้มแจ่มใส
 
 
ผม-แล้ววันนี้มิจังกลับบ้านมายังไงครับ
มิจัง-กลับบ้านหรอคะ หนูก็นั่งรถไฟกลับมาแบบปกติค่ะ
ผม-จากสถานีรถไฟมาถึงบ้านมันไกลมากเลยนะครับ
มิจัง-คุณท่าน??? คงไม่ได้คิดว่าหนูเดินมาจากสถานีรถไฟหรอกนะคะ
ผม-กะ ก็
มิจัง-หนูแค่นั่งรถบัสจากสถานีรถไฟมาลงแถวบ้านแล้วก็เดินเข้าซอยมาอีกหน่อยก็ถึงบ้านแล้วค่ะ
ผม-งะ งั้นหรอครับ
มิจัง-ค่ะ งั้นหนูขอตัวไปเปลื่ยนชุดก่อนนะคะ
ผม-ครับ
โทชิโร่-ท่านบิกคุ เข้าไปนั่งพักที่ห้องทำงานหน่อยมั้ยครับ
ผม-ผมไปเปลื่ยนชุดก่อนดีกว่า งั้นตามสบายนะครับ โทชิโร่ซัง สงสัยอะไรตรงไหนถามจากทานากะซังได้เลยนะครับ
โทชิโร่-ทราบแล้วครับ
 
 
 
หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นมาบนห้องนอน เอาจริงๆโทชิโร่มาอยู่ที่บ้านมันดีมากๆเพราะ นอกจากทานากะซังแล้ว บ้านของ
พวกเรามีแต่คนอายุไม่เกิน30 การตัดสินใจแต่ละอย่างอาจจะไม่รอบครอบเท่าที่ควร บางทีมีโทชิโร่ก็คงจะแบ่งเบาภาระ
หน้าทีทานากะไปได้บ้างหลังจากเปลื่ยนชุดเสร็จผมก็เดินลงมาข้างล่าง พวกฮารุก็กลับกันมาพอดี
 
 
ฮารุ/พลอย-กลับมาแล้วค่ะ
สึคุยะ-ขอรบกวนหน่อยนะจ๊ะ
อายะ-คุณผู้หญิงคะ ตอนนนี้คุณท่านกลับมาแล้วนะคะ
ฮารุ-เอ๊ะ!!
ผม-อายะซังการที่ผมเลิกงานแล้วกลับมาบ้านนี่มันแปลกตรงไหนหรอครับอายะ-อ๊ะ!! มะ ไม่แปลกค่ะคุณท่าน
ฮารุ-ที่รักวันนี้กลับบ้านไวจังเลยนะคะ
ผม-วันนี้ไปไหนกันมาหรอครับ
ฮารุ-ฮารุไปรับพลอยจังที่มหาลัยมาค่ะและก่อนกลับบ้านก็แวะซื้อชุดกิโมโนด้วยค่ะ
ผม-ชุดของใครหรอครับ
ฮารุ-ขะ ขะ ของพลอยจังค่ะ
ผม-แต่เมื่อเช้าพวกเราคุยกันแล้วนะครับ
ฮารุ-ตะ แต่ว่านี่มันประเพณีที่มีมานานมากๆแล้วนะคะคุณ
สึคุยะ-นี่หยุดเถียงกันได้แล้วนะทั้ง2คน วันนี้พวกเราไปทานข้าวกันก่อนเถอะนะ
ผม-ตะ แต่ว่าคุณแม่
ฮารุ-ค่ะ
สึคุยะ-อายะช่วยเตรียมอาหารเย็นให้พวกเราหน่อยได้มั้ยจ๊ะ
อายะ-ทราบแล้วค่ะ ท่านสึคุยะ
 
 
พวกเราก็เดินไปนั่งที่ห้องอาหารเพื่อรอกินข้าวพร้อมกัน
 
 
โทชิโร่-ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะครับคุณผู้หญิง ท่านสึคุยะ คุณหนูพลอย
สึคุยะ-โทชิโร่ซังอยู่ด้วยหรอคะเนี้ย
ฮารุ-คุณผู้หญิงหรอคะ ทำไม
ผม-คือตอนนี้โทชิโร่ซังเป็นพ่อบ้านของเราแล้วครับ
ฮารุ-เอ๋!!!
สึคุยะ-แล้วทางซาซากิซังไม่ว่าหรอลูก
ผม-ผมคุยกับซาซากิซังแล้วล่ะครับคุณแม่
สึคุยะ-งั้นก็ขอรบกวนด้วยนะจ๊ะโทชิโร่ซัง
โทชิโร่-ด้วยความยินดีครับ
ทานากะ-คุณท่านตอนนี้ยังจะให้รับเมดเพิ่มอีกมั้ยครับ
ผม-เด๋วผมขอคิดดูก่อนละกันนะครับ ตอนนี้ก็เปิดรับสมัครคนครัวไว้ก่อนละกันครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
 
หลังจากนั้นพวกผมก็นั่งกินข้าวกันหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จทาง คุณแม่ ฮารุ และยัยพลอยก็แยกตัวไปคุยกันอีกห้องผม
ก็ออกมานั่งที่สวนหลังบ้านในระหว่างที่ผมนั่งอยู่ ทางโทชิโร่ก็หยิบเหล้าและแก้วเดินมาหาผมส่วนอายะก็รีบวิ่งมาหาผม
 
 
โทชิโร่-ท่านบิกคุ ไม่สิ คุณท่านดื่มสักหน่อยดีมั้ยครับ
ผม-อืม ก็ดีเหมือนกันครับ
อายะ-จะรีบไปเอากับแกล้มมาให้นะคะ
ผม-เหล้านี่ดูท่าจะแรงนะครับเนี้ย
โทชิโร่-แรงมากเลยล่ะครับ ผมได้มาตอนที่ทำงานอยู่ในแก๊ง
ผม-เอาเหล้าดีๆแบบนี้มาให้ผมดื่มจะดีหรอครับ
โทชิโร่-ฮ่ะๆ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะครับ
ผม-เฮ้อออ เหล้านี่แรงจริงๆร้อนท้องเลยนะเนี้ย ว่าแต่ปีนี้ต้นซากุระจะออกดอกมั้ยนะ
ทานากะ-โฮ๊ะๆได้เห็นแน่นอนครับ ตอนนี้ก็เริ่มออกดอกตูม ตามกิ่งแล้วล่ะครับ
ผม-งั้นหรอครับ จริงสิ ทานากะไปตามเก็นจิมาหน่อยสิครับ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
 
ทานากะก็เดินไปตามเก็นจิในระหว่างนั้นผมก็ให้อายะไปเอาแก้วเหล้ามาเพิ่มและน้ำแข็ง
 
 
เก็นจิ-เรียกหาผมหรอครับ
ผม-อ่า ทานากะซังเก็นจิทำงานเป็นไงบ้างครับ
ทานากะ-เก็นจิซังทำงานได้ดี แต่เรื่องมารยาทยังต้องเรียนรู้อีกเยอะครับ
ผม-ก็ดี
อายะ-แก้วและน้ำแข็งมาแล้วค่ะ
 
 
ผมก็หยิบน้ำแข็งใส่แก้ว และก็เทเหล้าลงในแก้ว
 
 
ผม-โทชิโร่ซัง ทานากะซัง อายะซัง มานั่งดื่มด้วยกันสิครับ เอ้า นี่ของเอ็งเก็นจิ
 
ผมพูดพร้อมกับยื่นแก้วเหล้าไปให้เก็นจิ
 
เก็นจิ-ขอบคุณครับ
โทชิโร่-ถ้างั้นผมขออนุญาตครับ
อายะ-ตะ แต่ว่า
 
อายะก็ชำเลืองมองทานากะ
 
ทานากะ-คุณท่าน ตอนนี้กระผมอยู่ในเวลางานไม่สามารถ
ผม-นี่มันก็ดึกแล้วนะครับ ดื่มสักแก้ว ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับ
ทานากะ-ถะ ถ้าคุณท่านพูดขนาดนั้นแล้ว
 
ทานากะและอายะก็นั่งลงดื่ม
 
ผม-จริงสิโทชิโร่ซัง เก็นจิ ขอบอกเอาไว้ก่อนนะครับ พนักงานในบ้านนี้มี2สิ่งที่ห้ามทำเด็ดขาดก็คือ 1 ต้องไว้ใจได้ 2
ห้ามทะเลาะกันจนถึงขั้นต่อยตีกันในบ้านเด็ดขาด เมื่อไหร่ที่ทำผิดผมจะไล่ออกทันที แต่สามารถถกเถียงกันเพื่อหาคำ
ตอบที่ดีที่สุดสำหรับหาทางออกของปัญหาต่างๆนาๆที่เข้ามาได้
 
โทชิโร่/เก็นจิ-ทราบแล้วครับ
 
ในระหว่างที่ผมคุยกับเก็นจิและโทชิโร่อยู่ผมก็เห็นอายะคอยชำเลืองตามองทานากะอยู่หลายครั้ง
 
ผม-อายะซัง มีอะไรอย่างงั้นหรอครับ
อายะ-คะ คะ คือว่าช่วงนี้คุณท่านเครียดอะไรรึป่าวคะ
ผม-นั่นสินะครับ สาเหตุก็คงเพราะบ้านเรานั้นมีตัวป่วนมากเกินจนทำให้ผมรู้สึกปวดหัวโดยเฉพาะกับ
ฮารุ-ที่รัก มานั่งทำอะไรที่นี่หรอคะ
 
 
พอทานากะและอายะที่เห็นฮารุเดินตรงเข้ามา ก็รีบลุกขึ้นยืน
 
 
อายะ-คุณผู้หญิง!!
ทานากะ-คุณผู้หญิงเชิญนั่งก่อนครับ
ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ คุยอะไรกันอยู่หรอคะ
ผม-อ่อผมแค่บอกกฎการอยู่ในบ้านให้โทชิโร่ซังและเก็นจิฟังเฉยๆครับ
ฮารุ-งั้นขึ้นนอนกันเถอะนะคะฮารุง่วงแล้ว
ผม-คุณแม่กลับบ้านไปแล้วหรอครับ
ฮารุ-กลับไปนานแล้วค่ะ
ผม-งั้นที่เหลือทานากะซังผมฝากด้วยนะครับ ผมขึ้นไปนอนก่อนละ
ทานากะ-ทราบแล้วครับ
 
หลังจากนั้นผมก็เดินขึ้นห้องมาอ่าบน้ำและล้มตัวลงนอน