ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

แล้วฮารุก็วิ่งไปกอดทั้งคู่พร้อมกับร้องไห้ไปด้วยมันก็ไม่แปลกละนะ คำพูดแบบนี้ออกจากปากของคนเป็นพ่อเป็นแม่ ไม่ว่าจะฟังตอน

อายุเท่าไหร่ก็รู้สึกดีและเสียใจไปพร้อมๆกัน รู้สึกดีคือเราได้เริ่มต้นชีวิตและครอบครัวของเราเองนี่คือก้าวแรกของพวกเรา ที่รู้สึกเสียใจ

ก็เพราะว่าคำพูดนี้ของคนเป็นพ่อเป็นแม่สำหรับเค้ามันหมายถึงการที่ได้ส่งลูกถึงฝั่งแล้ว และ หมายความว่าพวกเค้าทั้งคู่เริ่มแก่ชราจะ

ตายจากพวกเราไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

 

 

ผม-ฮารุอย่าร้องไห้ไปเลยนะครับหลังจากนี้พวกเรามาพยามช่วยกันทำให้คุณพ่อกับคุณแม่มีความสุขกันเถอะนะครับ

ฮารุ-คุณคะ!!

 

ฮารุก็วิ่งมากอดผมแทนผมก็เอามือลูบหัวหาฮารุเพื่อเป็นการปลอบใจ

 

ผม-โอ๋ๆไม่เป็นไรนะครับ เริ่มจากวันนี้พวกเรามาทำเนื้อย่างทานกันนะ เด๋วต้องเริ่มเตรียมของกันแล้วนะฮารุมาช่วยผมเตรียมของ

หน่อยได้มั้ยครับ

ฮารุ-ซิก ซิก ค่ะ

ผม-จริงสิครับคุณแม่ เรื่องดูแลครอบครัวผมตอนมาเที่ยวที่บ้านไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกนะครับ คุณแม่

สึคุยะ-ไม่ได้จ๊ะ!

โอคะวะ-นี่ลูกรู้รึป่าว สิ่งที่ลูกตัดสินใจลงไปมันเป็นเรื่องใหญ่แค่ไหนสำหรับคนเป็นพ่อเป็นแม่

ผม-ทะ ทราบครับ

สึคุยะ-ถ้างั้นก็เตรียมตัวให้ดีๆ อย่าให้เสียชื่อโอคะวะของพวกเรานะจ๊ะ

ฮารุ-ใช่ค่ะ ที่รักต้องอย่าทำให้เสียชื่อนะและพวกเราต้องทำให้ท่านพ่อท่านแม่ของที่รักมีความสุขมากๆด้วยเหมือนกันนะคะ

ผม-ฮ่ะๆทราบแล้วครับ เวลาพูดประโยคสำคัญแบบนี้ห้ามมีน้ำตานะครับ

 

ผมก็เอามือเช็ดน้ำตาให้ฮารุ

 

ฮารุ-งั้นพวกเราทานข้าวเช้ากันเลยมั้ยคะ

สึคุยะ-นั่นสิจ๊ะ

โอคะวะ-วันนี้มีอะไรทานหรอ

อายะ-วันนี้ดิฉันเห็นว่าทุกท่านทานอาหารเช้ากันตอนสายก็เลยทำ ข้าวกับปลาแซลม่อนย่างเกลือค่ะ

สึคุยะ-ปลาย่างตอนเช้าก็ดีนะ

ผม-งั้นยกออกมาเลยครับ ทานากะซังถ้าแขกคนไหนตื่นแล้วให้พามาทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารได้เลยนะครับ

ทานาก-ทราบแล้วครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

 

 

พวกผมนั่งรอสักพักทางซาซากิซังกับกับริวและทาเคดะซังก็เดินมาที่ห้องอาหาร

 

 

ผม-อรุณสวัสดิ์ครับซาซากิซัง ทาเคดะซัง

ทาเคดะ-เฮ้อออ ไม่ได้นอนหลับสบายๆแบบนี้มานานเท่าไหร่กันแล้วนะ

ซาซากิ-โอ้ย ทาเคจังยังไม่ชินอีกอย่างงั้นหรอฮ่ะๆ

โอคะวะ-บ้านพวกแก เสียงดังกันตั้งแต่เช้า วัยรุ่นก็แบบนี้ล่ะน้า

ริกะ-อรุณสวัสดิ์ค่ะ

ชิโระ-เช้านี้มีอะไรทานหรอ พี่ชาย

ผม-ปลาย่างหน่ะ

ริว-เช้าๆแบบนี้ก็ต้องปลาย่างสินะครับ

ผม-ทานากะซัง ไอ้ตัวปัญหาอยู่ไหนครับ

ทานากะ-เดี๋ยวกระผมจะไปตามให้นะครับ

 

 

พวกเราคุยกันสักพักอาหารก็ทยอยออกมาพวกผมนั่งกินไปคุยกันไป คือเป็นเช้าที่คนเยอะนะแต่เสียงไม่ได้ดังมากทำให้ผมรู้สึกได้

ผ่อนคลายและก็สนุกไปด้วย

 

 

ทานากะ-คุณท่านเก็นจิซังมาแล้วครับ

เก็น-ขอประทานโทษด้วยครับที่ผมมาทำงานสาย

ผม-ทานากะซัง พาเก็นจิไปจัดการเรื่องชุดทำงานด้วยนะครับ ช่วยทำให้สมกับเป็นพ่อบ้านด้วย ทั้งมารยาทและการแต่งตัว

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

และทานากะกับเก็นจิก็เดินออกไป

 

ทาเคดะ-นี่บ่ายนี้พวกเราจะทำอะไรกันดีล่ะ

ซาซากิ-นั่นสินะ อุตส่าห์ไล่ตัวหน้าเบื่ออย่างโทชิโร่ไปได้แล้ว ถ้านั่งอยู่บ้านเฉยๆก็หน้าเสียดายแย่เลย

ผม-ซาซากิซัง พูดแบบนั้นถ้าโทชิโร่ซังได้ยินจะเสียใจเอานะครับ

ซาซากิ-นี่ไอ้เด็กน้อยแกพอจะรับโทชิโร่เข้าทำงานที่บ้านนี้ได้มั้ย

ทาเคดะ-เห้ยขี้โกง บิกคุคุง ช่วยรับมาคิชิมะไว้ทำงานที่นี่อีกคนจะได้มั้ย

ผม-เด๋วสิครับ โทชิโร่ซังผมยังพอจะเข้าใจนะครับ แต่มาคิชิมะ นี่มีเหตุผลอะไรที่อยากให้เค้ามาทำงานกับผมล่ะครับ

ทาเคดะ-มะ ไม่มี แค่รู้สึกเสียหน้าที่ปล่อยให้ซาซากิแซงหน้าไป

ชิโระ-โอ้!!พ่อ เริ่มเข้าใจในความคิดผมแล้วใช่มั้ยล่ะ

ผม-พอเลยไอ้ชิโระ เอาเป็นว่า ผมจะรับทั้งคู่เข้าทำงาน แต่ งานแรกของมาคิชิมะคือ ให้กลับไปดูแล ทาเคดะซัง ต่อและให้มารับเงิน

เดือนที่ผม และ

 

สึคุยะ-นี่คุณผู้ชายทั้ง4คนคะ เรื่องนี้เด๋วค่อยคุยกันหลังทานข้าวไม่ได้หรอคะ

โอคะวะ-นั่นสินะ งั้นเด๋วหลังจากทานข้าวเสร็จพวกเราไปขับรถเล่นกันดีมั้ยล่ะ

สึคุยะ-ฮารุจังพวกเราไปเดินเล่นกันมั้ยจ๊ะ

ฮารุ-จริงหรอคะคุณแม่ ริกะจังพวกเราไปกันเถอะนะ

ริกะ-อื้ม ไปสิ

ชิโระ-ถ้าริกะจังไปด้วยงั้นผมขอไปด้วยอีกคนได้มั้ยครับสึคุยะซัง

สึคุยะ-ได้จ๊ะ

ทาคุยะ-คุณท่านมีคนนำเอกสารมาให้ครับ

ผม-เอาไปวางไว้ที่ห้องทำงานผมได้เลยครับ

ฮารุ-คงไม่ต้องถามแล้วสินะคะว่าที่รักจะทำอะไร

ผม-ฮ่ะๆ ขอโทษนะครับ รินซังช่วยไปบอกนิชิโนะซังเตรียมรถให้พร้อมด้วยนะครับ คุณผู้หญิงจะไปข้างนอก

ริน-ทราบแล้วค่ะ

ผม-งั้นผมไปทำงานก่อนนะครับ

ฮารุ-ที่รักอิ่มแล้วหรอคะ ปกติเห็นทานเยอะกว่านี้นะคะ

ผม-ผมไม่ได้ออกไปไหนอยู่แล้วก็เลยว่าจะไปทำงานก่อนแล้วค่อยมาทานใหม่อีกรอบน่ะครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะแต่อย่าทำงานหนักจนเกินไปนะคะ

ผม-ทราบแล้วครับ

ซาซากิ-เฮ้อออ บทสนทนานี่มันเหมือนคนที่พึ่งจะแต่งงานกันใหม่ๆเลยนะ

ทาเคดะ-นี่บิกคุคุง ไม่คิดว่าถึงเวลาที่จะต้องมีเจ้าตัวน้อยกับเค้าบ้างแล้วหรอ

สึคุยะ-นั่นสิ เมื่อไหร่จะมีนะ แม่จะซื้อเสื้อผ้าและของเล่นเตรียมไว้ให้เยอะๆเลยนะจ๊ะ

ฮารุ-ดะ เด๋วสิคะทุกคน

โอคะวะ-นั่นสิน้า~ ให้อะไรดีนะเด๋วน้อยหน้าคนอื่น งั้นเอาเป็นตำแหน่งประธานบริษัทโอคะวะกรุ๊ปดีมั้ยลูก

ผม-คะ คุณพ่อ!!! เรื่องนี้อีกแล้วหรอครับ วันนั้นเราพึ่งจะตกลงกันเองนะครับ

ริกะ-นี่ๆพวกเราก็อยากอุ้มหลานแล้วนะ ทั้ง2คน

ชิโระ-ใช่ๆมีสักทีสิ๊ พอมีหลานปุ๊บ ทีนี้แหละจะได้เอาคืนที่พ่อมันทำกับพวกเราเอาไว้ฮ่าๆ!!!!

ผม-เห้ยชิโระ แกลืมไปรึป่าวว่าพ่อมันก็นั่งอยู่ตรงนี้นะเว้ย

ทุกคน-ฮ่าๆๆ!!!!

ผม-งั้นผมต้องขอตัวก่อนนะครับ

 

 

 

ผมก็เดินออกมาไปที่ห้องทำงานเข้าไปก็เห็นแฟ้มเอกสารวางอยู่5อันหนาๆทั้งนั้นแต่ล่ะอันเฮ้อออ พอจะต้องทำงานจริงๆก็รู้สึกขี้เกียจ

ทำงานขึ้นมาทันทีเล้ยย และผมก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ผมได้สั่งเซ็ทตั้งแคมป์มา และที่บ้านมีพวกไฟประดับสวน ผมก็เลยแบกทุก

อย่างขึ้นมาทั้งเต้น ตะเกียง เก้าอี้สนามหลาย10ตัวและก็เดินไปหยิบพวกไฟตกแต่งสวนในห้องเก็บของ แต่ด้วยความที่ผมแบกของ

พะรุงพะรังก็เลยเอาไฟตกแต่งสวนพร้อมสายไฟมาม้วนเป็นวงกลมแล้วเอามาสวมที่คอและผมก็จะเดินไปด้านข้างบ้านตรงสวนที่ผม

ทำเป็นลานกว้างๆเอาไว้ในระหว่างเดินไปก็เดินผ่านห้องโถงใหญ่หน้าบ้านก็หันซ้ายไปเจอทุกคนที่เดินออกมาจากห้องอาหารพอดี

 

 

 

ซาซาก-ฮ่าๆ!!!ไอ้เด็กน้อยแกบ้าไปแล้วหรอ

ทาเคดะ-ฮ่ะๆ

โอคะวะ-ฮ่าๆๆๆลูกควรไปพักผ่อนจริงๆนั่นแหละนะ

ฮารุ-ทะ ที่รักทำอะไรคะ ทำไมแบกของเยอะแยะเต็มไปหมดแบบนี้ล่ะคะ

ผม-ฮ่ะๆไม่ใช่นะครับคือผมแค่จะเอาไปตกแต่งที่เราจะปาร์ตี้กันเฉยๆครับ

สึคุยะ-ทาคุยะซัง รินซัง อายะซัง ไปช่วยถือของให้คุณท่านหน่อยสิจ๊ะ ไม่ควรปล่อยให้คุณท่านถือของแบบนี้ต่อหน้าแขกนะคะ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ!!

อายะ/ริน-ทราบแล้วค่ะ!!!

ผม-ขะ ขอบคุณนะครับทั้ง3คน จริงสิคุณแม่เชิญเลยครับนิชิโนะซังมาจอดรถรอที่หน้าบ้านแล้วครับ

สึคุยะ-จ๊ะ งั้นพวกเราก็ไปกันเลยนะ

ฮารุ-ค่ะ

ผม-อย่ากลับบ้านเย็นมากนะครับฮารุซัง

ฮารุ-ค้า~ไปก่อนนะคะ

ผม-ครับ

 

ทางพวกคุณแม่ก็ออกไป

 

ผม-คุณพ่อเอารถผมไปมั้ยครับ

โอคะวะ-นั่นสินะงั้น ขอยืม240z หน่อยนะ

ผม-ได้ครับ ทาคุยะซังช่วยไปหยิบกุญแจรถในห้องผมมาให้หน่อยครับ

ทาคุยะ-ทราบแล้วครับ

โอคะวะ-แล้วทางพวกแกจะเอายังไงละ ทาเคจัง ซาซากิคุง

ซาซากิ-พวกเราว่าจะกลับไปรถที่บ้านกันก่อนล่ะนะ

ผม-ถ้าอย่างงั้นเด๋วผมจะขับรถไปส่งให้เองนะครับ

ทาเคดะ-นั่นสินะ ก็ดีเหมือนกันนะ

ซาซากิ-เห้ยๆไม่เป็นไรหรอก เด๋วข้าให้ริวขับรถไปส่งที่บ้านก็ได้

โอคะวะ-เด๋วข้าจะไปส่งแกให้เองละกันทาเคจัง บิกคุคุงจะได้อยู่บ้านพักผ่อน

ทาเคดะ-แบบนั้นก็ดีนะ นี่บิกคุคุงอย่าทำงานหนักจนเกินไปนักล่ะ ออกไปเที่ยวเล่นบ้าง ไว้จะแนะนำร้านที่มีสาวสวยๆให้นะ

โอคะวะ-หยุดเลยนะทาเคจัง ถ้าเกิดฮารุจังจับได้จะเกิดอะไรขึ้นคิดบ้างรึป่าว

ผม-ฮ่ะๆใจเย็นๆกันก่อนครับ ผมขอบคุณนะครับทาเคดะซัง ไว้ผมจะออกไปเดินเล่นข้างนอกบ่อยๆนะครับ

ริว-พ่องั้นพวกเราไปกันเลยเถอะเด๋วผมจะรีบกลับมาช่วยพี่ใหญ่เตรียมของอีก

ผม-ริวแก ก็ไม่ต้องรีบนักหรอกอีกนานกว่าจะถึงเวลานัด ค่อยๆขับรถไปน่ะดีแล้ว

ซาซากิ-ป่ะงั้นก็ไปกันเถอะ

ทาคุยะ-คุณท่านเอากุญแจรถมาแล้วครับ

ผม-เอาให้คุณพ่อเลยครับ

โอคะวะ-ขอบใจนะลูก ป่ะ ทาเคจัง เด๋วจะพาไปส่งที่บ้านนะ

 

 

หลังจากนั้นทุกคนก็ขับรถออก

 

 

ผม-เฮ้อออ บ้านเงียบสงบนี่แหละดีที่สุด

อายะ-ของพวกนี้จะให้เอาไปไว้ที่ลานกว้างเลยรึป่าวคะ

ผม-ใช่ครับ อืมมม ผมว่าผมไปด้วยดีกว่า เด๋วค่อยกลับมาทำงานละกัน

 

พวกเราก็เดินแบกของกันมาและก็จัดเตรียมตกแต่งของทั้งหมด

 

ผม-รินซัง ตรงนั้นเด๋วผมจัดการให้เองครับ

ริน-ตะ แต่ว่า

ผม-ไม่ต้องคิดมากหรอกนะครับ

ทานากะ-กระผมกลับมาแล้วครับคุณท่าน

ผม-กลับกันมาแล้วหรอครับ เป็นยังไงบ้างครับ

ทานากะ-ชุดทำงานต้องใช้เวลาตัดสักหน่อยกระผมเลยเช่าชุดมาให้เก็นจิซังใส่ทำงานไปก่อนน่ะครับ

ผม-นั่นสินะครับจะให้ใส่ชุดอื่นทำงานมันก็ดูไม่เหมือนพ่อบ้านอีกถ้าฮารุซังเห็นคงจะโดนบ่นจนหูชาแน่ๆ ขอบคุณนะครับทานากะซังที่

ช่วยจัดการให้

 

ทานากะ-ด้วยความยินดีครับว่าแต่กำลังทำอะไรกันอยู่หรอครับ รินซังและอายะซังดูอารมณ์ดีกันจังเลยนะครับโฮ๊ะๆ

อายะ-ไม่อารมณ์ดีได้ยังไงล่ะคะ นานๆทีคุณท่านจะอยู่บ้านนะคะทานากะซัง ที่ผ่านมาดิชั้นก็ไม่ค่อยได้ทำหน้าที่เมดส่วนตัวของคุณ

ท่านสักเท่าไหร่เลยนะคะ

 

ริน-ใช่แล้วค่ะ

ทาคุยะ-ปกติไม่เห็นจะอารมณ์ดีแบบนี้นี่พี่สาว หรือว่าเพราะคุณท่านอยู่ด้วยกันนะ

ริน-เดี๋ยวเถอะทัคคุง!! ต่อหน้าคุณท่านทำไมพูดแบบนี้

ทาคุยะ-นี่พี่!! ผมไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ

ผม-ใจเย็นๆกันก่อนนะครับทั้ง2คน อย่ามานั่งทะเลาะกันเลยนะครับ

ริน-ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะคุณท่านที่น้องชายของดิชั้นพูดอะไรที่ไร้สาระแถมฟังดูไม่ดีต่อหน้าคุณท่านอีก

ทาคุยะ-กระผมต้องขอโทษแทนพี่สาวของกระผมที่เอาแต่ใช้อารมณ์ด้วยนะครับคุณท่าน

ริน-นี่ทัคคุง!!!

ทานากะ-รินซัง ทาคุยะซัง ตอนนี้พวกเรากำลังอยู่ต่อหน้าคุณท่านนะครับ ทำกริยาแบบนี้จะดีหรอครับ

ริน-ขอโทษด้วยค่ะ

ทาคุยะ-ขอโทษด้วยครับ

ผม-อย่าคิดมากเลยนะครับ จริงสิทานากะซัง ช่วยตามเก็นจิมาหาผมหน่อยสิครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

ทานากะก็เดินออกไป ส่วนผมก็นั่งประกอบเก้าอี้สนามไปเรื่อยๆไม่นานทานากะก็เดินกลับมาพร้อมกับเก็นจิ

 

 

เก็น-ลูกพี่ เอ๊ย คุณท่านเรียกหากระผมหรอครับ

ผม-เห้ยเก็นจิ แกมาช่วยอายะซังและรินซังทำพวกนี้ซะ และตอนเย็นแกก็จุดไฟด้วยเข้าใจนะ

เก็น-ทราบแล้วครับ

ผม-งั้นผมฝากที่เหลือด้วยนะครับ ทานากะซัง

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

 

 

หลังจากนั้นผมก็เดินกลับมานั่งตรวจเอกสารในห้องทำงาน ตอนนี้ผมมีหน้าที่อ่านและเซ็นอนุมัติเท่านั้น ไม่ต้องมานั่งคิดเองเหมือน

เมื่อก่อนแต่ยังไงก็เถอะงาน2บริษัทที่ทำงานกันเต็มที่ไหนจะต้องไปตรวจงานข้างนอกไปประชุมไปต้อนรับลูกค้ารายใหญ่ของเราอีก

เฮ้ออ ผมเองก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน คงถึงเวลาที่จะต้องมองหาคนช่วยจริงๆสะแล้วซิ ไม่มีคนที่พอจะใช้งานได้บ้างรึไงน้า~ ผม

ก็นั่งทำงานไปด้วยคิดไปด้วย จนมีคนมาเคาะประตูห้องทำงาน

ก๊อกๆ

 

ฮารุ-ที่รักนี่ตอนเย็นแล้วนะคะยังทำงานอยู่อีกหรอ

ผม-ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ

ฮารุ-ที่รักคะ วันหยุดทั้งทีก็หน้าจะไปข้างนอกพักผ่อนบ้างนะคะ

ผม-ฮ่ะๆ นั่นสินะครับแล้ววันนี้ไปเที่ยวกันมาสนุกมั้ยครับ

ฮารุ-จริงด้วยสิ ที่รักคะฮารุมีอะไรจะให้ที่รักดูด้วยล่ะค่ะ
ผม-อะไรหรอครับ

 

 

ฮารุก็วิ่งมาจับมือผมและลากผมไปนอกห้องทำงานโดยที่ไม่ตอบอะไรผมสักคำพาผมวิ่งไปถึงหน้าบ้านก็เห็นรถตู้สีขาวรุ่นใหม่ภายนอก

ดูหรูหราและทันสมัยมาจอดอยู่หน้าบ้าน

 

 

ผม-เอ่อ…….ระ รถใครหรอครับ

ฮารุ-รถคันใหม่ของพวกเราเองค่ะ

ผม-ห๊ะ!!

ฮารุ-อีกหน่อยตอนที่ท่านพ่อท่านแม่ท่านพี่ของที่รักมารถของฮารุคันเดียวนั่งไม่พอหรอกนะคะ

ผม-ตะ แต่มันไม่จำเป็นถึงกับที่จะต้องซื้อรถตู้คันใหม่เลยก็ได้นี่ครับ

ฮารุ-ทำไมล่ะคะ ฮารุว่ามันดูก็สวยออกนะคะ แถมภายในยังหรูหราและที่สำคัญเบาะนั่งสบายด้วยนะคะ

ผม-ระ หรอครับจริงสิแล้วรถฮารุล่ะครับ อย่าบอกนะว่าขายไปแล้ว รถคันนั้นมันแพงมากเลยนะครับ

ฮารุ-ยังอยู่ค่ะ ฮารุให้นิชิโนะซังเอาเข้าไปเก็บไว้ในโรงรถแล้วล่ะค่ะ

ผม-จริงสิทุกคนมากันรึยังหรอครับ

ฮารุ-พวกคุณพ่อยังไม่มาเลยค่ะแต่คุณแม่โทรตามแล้วคิดว่าอีกไม่นานก็คงจะถึงบ้านแล้วล่ะค่ะ

ผม-งั้นพวกเราเดินไปหาทุกคนกันเถอะนะครับ

ฮารุ-ค่ะ

 

 

ผมกับฮารุก็เดินจับมือกันมาที่ลานกว้างข้างบ้าน

 

ทานากะ-เชิญเลยครับ คุณท่านคุณผู้หญิง

ผม-ขอบคุณนะครับ

ฮารุ-นี่พวกเรามาเริ่มย่างเนื้อกันเลยเถอะนะพวกคุณพ่อมาถึงจะก็จะได้ทานได้เลย

สึคุยะ-อื้อเอาสิจ๊ะ ดูเหมือนวันอากาศจะเย็นลงอีกแล้วนะ หิมะหน้าจะใก้ลตกแล้วล่ะนะ

ชิสึ-ท่านสึคุยะหนาวรึป่าวคะ รับผ้าคลุมไหล่มั้ยคะ

สึคุยะ-ดีเหมือนกัน ขอบใจจ๊ะ

ชิสึ-คุณผู้หญิง คุณหนูพลอย รับด้วยมั้ยคะ

ฮารุ-ขอบใจจ๊ะ

พลอย-ขอบคุณค่ะชิสึซัง

ผม-อายะซัง ช่วยเอาชาร้อนมาเสริฟหน่อยสิครับ

อายะ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ริกะจังไม่หนาวหรอครับ

ริกะ-ไม่หนาวเลย

ฮารุ-ริกะจังไม่มีทางหนาวหรอกนะคะ เพราะบ้านเกิดของริกะจัง อยู่ที่อะโอโมริ

ผม-เห๋~~ที่นั่นหนาวมากเลยหรอครับ

ริกะ-หนาวสิ แต่สู้ทางเกาะฮ๊อกไกโดไม่ได้หรอกนะ

ชิโระ-เนี้ยเริ่มเข้าฤดูหนาวแล้วไปฮ๊อกไกโดกันเถอะ!!!

ริว-หน้าสนใจเหมือนกันนะ

สึคุยะ-พอได้ยินก็ทำให้อยากทานอาหารทะเลที่นั่นขึ้นมาเลยนะจ๊ะ

ฮารุ-ที่รักคะ

ผม-เฮ้อออ ฮารุซังมองผมด้วยสายตาอ้อนวอนแบบนี้ต่อไปผมก็ช่วยอะไรไม่ได้หรอกนะครับ ช่วงนี้บริษัทก็กลับมาทำงานกันปกติแล้ว

ด้วย

พลอย-พี่ชายขี้งก! แค่พาไปเที่ยวหน่อยก็ไม่ได้

ผม-ยัยพลอยเดี๋ยวนี้แกพูดเก่งเกินไปแล้วนะ

พลอย-ว้ายยย~~พี่ฮารุคุณแม่ช่วยหนูด้วยค่ะ

 

 

แล้วยัยพลอยก็รีบวิ่งไปหลบหลังฮารุ

 

 

ผม- นี่!! ยัยพลอย

ฮารุ-ห้ามดุพลอยจังนะคะที่รัก

ผม-เพราะฮารุซังเอาแต่ตามใจแบบนี้ ยัยพลอยถึงได้ใจดื้อขึ้นทุกวันนะครับ

ฮารุ-ฮารุไม่ได้ตามใจอะไรพลอยจังเลยนะคะ

ผม-ก็ตอนนี้

สึคุยะ-บิกคุคุง

ผม-คะ คุณแม่ แต่พลอยจังดื้อเกินไปจริงๆนะครับ

สึคุยะ-แม่ไม่ได้จะว่าเรื่องนั้นสักหน่อยนะจ๊ะ แม่แค่จะบอกว่า โรงแรมสาขาที่ฮ๊อกไกโดของเราน่ะ ถือว่าใหญ่และหรูเป็นอันดับที่3ของ

เราเลยนะ ลูกทำงานมาตั้งหลายปีแล้วหน้าจะได้รับบัตรเชิญให้ไปร่วมงานเทศกาลหิมะและไปเปิดแคมเปญใหม่ของบริษัทเราทุกๆปี

ไม่ใช่หรอจ๊ะ

 

ผม-ชะ ใช่ครับแต่ว่าทุกๆปีคุณพ่อจะเป็นคนไปไม่ใช่หรอครับ

สึคุยะ-ใช่จ๊ะ แต่คราวนี้แม่ว่าจะให้พ่อไปทำธุระ ในช่วงนั้นพอดีนะจ๊ะ

ผม-คุณแม่ คงไม่ได้กำลังวางแผนสั่งผมให้ไปเที่ยวโดยเอาเรื่องงานมาเป็นข้ออ้างอยู่ใช่มั้ยครับ

สึคุยะ-ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะแม่แค่บอกไว้ถ้ามันเกิดเหตุการณ์แบบนั้นขึ้น

ผม-ขะ เข้าใจแล้วครับคุณแม่

โอคะวะ-นี่บิกคุคุงรถ240zวิ่งดีมากๆเลยล่ะนะ

ซาซากิ-เห้ยๆรอบหน้าพวกเราไปงานรวมรถแต่งตอนกลางคืนกันบ้างเอามั้ยละ

ทาเคดะ-จริงด้วยนะ พวกเราหน้าจะเอารถหายากของพวกเราไปโชว์กันบ้างนะ

สึคุยะ-หน้าเสียดายจริงๆเลยนะคะ ที่สามีของดิชั้นไม่มีรถหายากอีกแล้วค่ะ

ทาเคดะ-แค่รถ240zของบิกคุคุงก็พอแล้วล่ะนะ แถมเป็นรุ่นที่หายากอีกซะด้วย

ผม-ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ ทาเคดะซัง

ฮารุ-จริงสิ สรุปแล้วที่รักหมดเงินกับรถคันนี้ไปเท่าไหร่หรอคะ ยังไม่ได้บอกฮารุเลยไม่ใช่หรอ

ผม-เอ๊ะ!! มะ มะ มะ ไม่เท่าไหร่หรอกนะครับเพราะส่วนใหญ่ก็เอาของเดิมมาซ่อมครับ

ฮารุ-จริงหรอคะ

ผม-จริงสิครับ พะ พะ พวกเรามาทานเนื้อย่างกันดีกว่านะครับ ทานากะซัง ช่วยเอาไวน์แดงไวน์ขาวมาเสริฟทุกคนหน่อยสิครับ

ทานากะ-ทราบแล้วครับ

ผม-งั้นก็เริ่มปาร์ตี้เนื้อย่างเล้ยยยย

ทุกคน-เย้!!!~~

 

 

หลังจากนั้นพวกเราก็นั่งกินเนื้อย่าง พูดคุยกันทั้งเรื่องจริงจังและเรื่องไร้สาระและดูเหมือนว่า พวกทาเคดะซัง อยากจะไปเที่ยวที่

ประเทศไทยแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจว่าพวกคุณพ่อเค้าจะว่างตรงกันเมื่อไหร่ หลังจากกินเนื้อย่างกันเสร็จก็ก็ได้เวลาแยกย้ายกลับบ้าน

 

 

ซาซากิ-เฮ้อออ เนื้อย่างวันนี้อร่อยมากเลยนะไอ้เด็กน้อย ขอบใจมากเลยนะที่ชวนพวกเรามา

ทาเคดะ-นั่นสิ แถมยังดูแลพวกเราอย่างดีด้วยล่ะนะ หลับสบายจริงๆไว้วันหลังจะมารบกวนอีกนะ

ผม-ฮ่ะๆ บ้านนี้ยินดีต้อนรับซาซากิซังและทาเคดะซังเสมอนะครับ ว่างเมื่อไหร่ก็แวะมาได้เลยครับ

โอคะวะ-ลูกชายของข้า นิสัยดีใช่มั้ยล่ะ

สึคุยะ-ถ้าลูกไม่บ้ารถเหมือนคุณก็ดีอยู่หรอกนะคะ

ฮารุ-นั่นสิคะคุณแม่

ซาซากิ-ไอ้เด็กน้อยดูแล้วในอนาคตแกคงมีเรื่องวุ่นๆอีกแน่เลยนะฮ่ะๆ

ทาเคดะ-ฮ่ะๆ

ผม-ซาซากิซัง ทาเคดะซัง เมารึป่าวครับเมื่อกี้ดื่มไวน์กันไปเยอะ

ซาซากิ-ไม่เมาหรอกดื่มแค่นิดหน่อยเอง

ทาเคดะ-ใช่พวกเรานะ ดื่มได้เยอะกว่าที่บิกคุคุงคิดเยอะนะฮ่ะๆ

ผม-ฮ่ะๆ เห็นทีผมคงต้องหาเวลาไปนั่งดื่มกับ ซาซากิซังและทาเคดะซังบ่อยๆซะแล้วครับ

โอคะวะ-ถึงตอนนั้นชวนพ่อไปด้วยนะลูกฮ่ะๆ

ซาซากิ-พวกเราไปละ แล้วเจอกันไอ้เด็กน้อย ทุกคน

ทาเคดะ-แล้วมาดื่มกันใหม่นะบิกคุคุง

ผม-ครับ

โอคะวะ-งั้นพวกเราก็กลับบ้านกันเถอะนะ คุณง่วงรึยัง

สึคุยะ-เริ่มจะง่วงแล้วล่ะค่ะ

ผม-งั้น นิชิโนะซังขับรถตู้ไปส่งคุณพ่อกับคุณแม่ที่บ้านด้วยนะครับ

นิชิโนะ-ทราบแล้วครับ

ริว-งั้นผมไปก่อนนะครับพี่ใหญ่

ผม-ชิโระแก……ทานากะซังไปหยิบกุญแจรถของฮารุซังมาให้ชิโระหน่อยครับ

ชิโระ-นี่แก รถคันนั้นมันแพงมากเลยนะ

ผม-เออถ้าแกรู้อยู่แล้วก็คุยกันง่ายหน่อย จะให้แกยืมและขับไปส่งริกะจังให้ถึงหน้าบ้านซะล่ะ รถค่อยเอามาคืนวันหลังก็ได้

ริกะ-จะดีหรอ

ฮารุ-ดีสิจ๊ะ

ขิโระ-ขะ ขอบใจแกมากนะ

ผม-ไม่ต้องคิดมากน่า เรื่องเล็กน้อย

ทานากะ-ท่านชิโระนี่กุญแจรถของคุณผู้หญิงครับ

ผม-งั้นก็ขับรถกลับบ้านดีๆนะชิโระ

ชิโระ-เออ

ทานากะ-เชิญทางนี้เลยครับท่านชิโระท่านริกะเด๋วกระผมจะเปิดโรงรถให้เองครับ

หลังจากนั้นชิโระก็เดินไปกับทานากะเพื่อเอารถและก็ขับรถออกจากบ้านไป

ผม-เฮ้อออออ!!!!! บ้านเงียบๆนี่ดีที่สุดจริงๆนั่นแหละ

ฮารุ-ไม่ว่าจะตอนไหนวันไหนที่รักก็ยังเป็นที่รักคนเดิมจริงๆด้วยนะคะ

ผม-เป็นยังไงหรอครับ

พลอย-เป็นคนขี้บ่นใช่มั้ยคะพี่ฮารุ

ผม-นี่ยัยพลอย!! แกหลายครั้งแล้วนะ

 

 

ยัยพลอยก็วิ่งหนีผมเข้าไปในบ้านผมก็จะวิ่งตามเข้าไปแต่ดันโดนฮารุดึงแขนเอาไว้

 

 

ฮารุ-ถึงที่รักจะเป็นคนขี้บ่น แต่ฮารุก็รู้นะคะว่า ที่บ่นเพราะรักใช่มั้ยล่ะคะ

ผม-มะ มะ มะ ไม่ใช่สักหน่อยครับ

ฮารุ-รู้มั้ยคะเวลาที่รักเขินเนี้ยน่ารักมากๆเลยล่ะค่ะ ฮารุรักคุณนะคะ คุณสามี

 

 

แล้วฮารุก็ดึงผมเข้าไปจูบ

 

 

ผม-คะ ครับ

ฮารุ-งั้นเข้าบ้านกันเถอะนะคะ ถ้างานเสร็จแล้วพวกเราขึ้นห้องกันเลยมั้ยคะ

ผม-แล้วพลอยจังล่ะครับ

ฮารุ-ที่รักลืมไปแล้วหรอคะ ว่าที่บ้านเรามีพ่อบ้านและเมดกี่คน ถ้าเกิดพวกเราขึ้นห้องกันไปแล้ว คนที่เหลือทั้งชิสึซัง อายะซัง แม้แต่

ทานากะซังที่เป็นหัวหน้าพ่อบ้านก็จะไปอยู่กับพลอยจังแทนค่ะ

ผม-อย่างงั้นหรอครับ

ฮารุ-ค่ะ แต่วันนี้คงต้องรออีกสักแปปเพราะทุกคนกำลังเก็บของข้างนอกกันอยู่

ทานากะ-ถ้าอย่างงั้นกระผมจะไปอยู่กับคุณหนูพลอยเองครับ

ผม-เฮ้ออ ก็ได้ครับ แต่ผมขอสั่งไว้เลยนะครับว่าห้ามทุกคนตามใจพลอยจังจนมากเกินไป

ทานากะ-ทราบแล้วครับ ถ้าอย่างงั้นกระผมขอตัวก่อนนะครับ คุณท่าน คุณผู้หญิง

ผม-ครับ

ฮารุ-จ๊ะ

 

หลังจากนั้นพวกผมก็ขึ้นมาอ่าบน้ำและล้มตัวลงนอน