ชื่อเรื่อง ยังไม่มี

 

 

ตื่นมาก็สายๆของอีกวัน แต่วันนี้ที่แปลกคือฮารุ ยังไม่ตื่น ปกติฮารุจะเป็นคนที่ตื่นก่อนผมเสมอ ผมก็เลยปลุกฮารุให้

ไปอ่าบน้ำส่วนผมก็นอนดูทีวี สักพักฮารุอ่าบน้ำเสร็จผมก็เข้าไปอ่าบน้ำต่อจากฮารุและเดินตามลงไปข้างล่างที่ห้อง

อาหาร

 

 

สึคุยะ-เมื่อคืนดึกมากแล้ว ยังจะไปไหนข้างนอกกันอีกหรอจ๊ะ
ฮารุ-นะ หนู
ผม-พอดีเมื่อคืนผมเห็นว่าพระจันทร์สวยดีก็เลยชวนฮารุไปขับรถกินลมเล่นมาครับคุณแม่
โอคะวะ-หน้าจะมีรถเปิดประทุนสักคันนะลูก
สึคุยะ-คุณคะ หยุดทำให้ลูกบ้ารถเหมือนกับคุณได้แล้วนะคะ นี่ก็กำลังจะเข้าหน้าหนาวแล้ว ไปลูกน่าจะเที่ยวสัก

หน่อยนะ

ผม-ทะ เที่ยวอีกแล้วหรอครับคุณแม่ ผมพึ่งจะได้ไปทำงานมาแค่1วันเองนะครับ พักหลังๆมานี้ทำไมทุกคนถึงชอบไล่ผม

ให้ไปเที่ยวกันจังเลยครับ

 

ฮารุ-ไม่ใช่นะคะ พวกเราแค่อยากให้ที่รักพักผ่อนบ้างเท่านั้นเองค่ะ ถ้าให้ที่รักอยู่บ้านที่รักก็จะเข้าบริษัทไปนั่งทำงาน

เหมือนเดิม

สึคุยะ-แม่เป็นห่วงจริงๆนะ ลูกไม่ค่อยมีเวลาให้กับครอบครัวเลย

ผม-ขะ ขอโทษครับคุณแม่ เมื่อก่อนผมก็ทำงานอดหลับอดนอนแบบนี้มาตลอด ผมไม่ได้รู้สึกแย่อะไรเลยนะครับ

 

โอคะวะ-ที่แม่พูดก็มีเหตุผลนะลูกเมื่อก่อนที่ลูกต้องอดหลับอดนอน ก็เพราะลูกยังใหม่กับงานแบบนี้ใช่มั้ยละ ภาษาก็ไม่

ได้คล่องมาก แต่นี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้วนะ ตอนนี้ลูกก็ทำงานเก่งมากพอที่จะดูแลบริษัทได้แล้ว ยังไงตอนนี้ก็ไปพัก

ผ่อนซะหน่อยเถอะนะ

 

ผม-ตะ แต่ว่า

สึคุยะ-หรือว่า ลูกกลัวต้องจ่ายเงินเยอะหรอจ๊ะ ถ้าเป็นลูกไปพักเองแม่ว่าไม่มีใครกล้าเก็บเงินลูกหรอกนะ ทั้งร้านอาหาร

และค่าโรงแรม

ผม-อันนั้นผมทราบแล้วครับคุณแม่ หลังจากนี้ไปผมจะใช้ทุกอย่างที่คุณแม่ให้เลยครับ เอ่อ…..วะ วันนี้ผมก็พึ่งจะ

โทรไปสั่งมาเองครับ

สึคุยะ-ดีจ๊ะ ทำงานหนักแล้วก็ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ

ฮารุ-งั้นพวกเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันดีคะ

ผม-เอ๊ะ!! ขะ ขอผมไปทำงานก่อนได้มั้ยครับ ช่วงนี้ผมไม่ได้ไปทำงานเลยนะครับ

ฮารุ-ก็ได้ค่ะ

สึคุยะ-แล้ววันนี้ลูกสั่งอะไรหรอจ๊ะ

ผม-อะ เอ่อ…..ผมสั่งให้คนเอาเอกสารที่ผมต้องตรวจ ให้เอามาส่งที่บ้านครับพอดีผมขออนุญาตจากคุณพ่อเรียก

เอกสารที่เสร็จแล้วมาตรวจอีกทีเฉยๆครับคุณแม่

 

ฮารุ-นี่คุณสั่งให้คนเอาเอกสารมาให้หรอคะ

สึคุยะ-เฮ้ออออ ลูกนี่ กระจายงานกันไปให้แต่ละแผนกทำก็ถูกต้องแล้วนี่จ๊ะ

โอคะวะ-เอาหน่าคุณ ช่วงนี้ลูกก็แทบจะไม่ได้ทำงานเลยนะ จริงสิวันนี้พลอยจังไปไหนล่ะ

ฮารุ-วันนี้พลอยจังไปเรียนตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ

สึคุยะ-หน้าจะให้พลอยจังหยุดเรียนสักวันก็ได้นี่จ๊ะไหนๆพวกเราก็มีแขกต้องต้อนรับอยู่ที่บ้านตั้งหลายคน

โอคะวะ-นั่นสิแถมตอนบ่ายพวกเราจะทำเนื้อย่างกันอีก

ฮารุ-เฮ้อออ จะใครซะอีกล่ะคะก็ลูกชายสุดที่รักของคุณพ่อคุณแม่นี่ยังไงล่ะคะที่ไม่ให้หยุด

 

ผม-คือผมเห็นว่ามันไม่ใช่วันสำคัญอะไรแล้วอีกอย่างพลอยจังก็มาเรียนด้วยนะครับจะให้มาหยุดแบบที่ไม่มีธุระสำคัญได้

ยังไงล่ะครับ

 

สึคุยะ-เฮ้อ ลูกนี่เข้มงวดกับพลอยจังมากเลยนะ

ผม-ไม่ขนาดนั้นหรอกนะครับคุณแม่ ส่วนเนื้อย่างผมก็สั่งให้เก็บส่วนของพลอยจังและมิจังเอาไว้ให้แล้วล่ะครับ แต่อย่าง

ที่ผมเคยบอกคุณพ่อคุณแม่ไปแล้วว่าที่บ้านของพวกเราที่ประเทศไทยไม่มีใครดูแลพวกเราดีขนาดนี้หรอกนะครับและอีก

อย่างผมก็ไม่อยากให้พลอยจังชินกับการใช้ชีวิตที่นี่มากนักเพราะผมกลัวว่ากลับไทยไปแล้วพลอยจังจะอยู่ลำบาก

 

สึคุยะ-แม่อยากให้พลอยจังอยู่ที่นี่ด้วยกันนะจ๊ะ

โอคะวะ-นี่ลูก เรื่องที่แม่เค้าขอพลอยจัง

ผม-คือเรื่องนั้น……..ฮารุผมขอเอกสารเมื่อคืนหน่อยได้มั้ยครับ

ฮารุ-ค่ะ ชิสึซังรบกวนหยิบเอกสารมาให้หน่อยนะจ๊ะ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

สึคุยะ-มีอะไรกันหรอจ๊ะ

 

 

ผมก็ลุกขึ้นและก็นั่งคุกเข่าลงกับพื้นห้องอาหาร

 

ผม-คุณพ่อคุณแม่ผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมได้ตัดสินใจเรื่องสำคัญมากลงไปโดยที่ไม่ได้ปรึกษาก่อน ขอโทษ

จริงๆครับ

ฮารุ-หนูก็ขอโทษด้วยค่ะ ที่ไม่ได้ปรึกษาก่อน

ชิสึ-ดิฉันนำเอกสารมาให้แล้วค่ะ

 

 

ผมก็หยิบใบจดทะเบียนสมรสเมื่อคืนของผมกับฮารุให้ทั้ง2คนดู

 

โอคะวะ-นะ นี่ลูก

สึคุยะ-เอาจริงหรอจ๊ะ

ผม-ต้องขอโทษด้วยครับที่ผมตัดสินใจไปเอง

โอคะวะ-ลูกยืนขึ้นก่อนเถอะนะ

ทานากะ-คุณท่านได้โปรดลุกขึ้นเถอะนะครับ คนอื่นมาเห็นมันจะไม่ดีนะครับ

ผม-คะ ครับ

สึคุยะ-พวกเราไม่โกรธหรอกนะจ๊ะที่ทั้งคู่จะไปจดทะเบียนสมรสกันก่อนจัดงาน

โอคะวะ-แต่การที่ลูกเป็นฝ่ายเปลื่ยนนามสกุลแทนนี่มัน…..

สึคุยะ-บิกคุคุงลูกได้ปรึกษาเรื่องนี้กับที่บ้านรึยังจ๊ะ

ผม-คะ คือว่า…….ยังเลยครับ

โอคะวะ-แบบนี้จะดีจริงๆหรอ

ผม-คือว่าตอนเดือนเมษายนนี้ที่พวกแม่ผมมาเที่ยวผมก็คิดว่าจะบอกเรื่องนี้ ตะ แต่……ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าแม่ผม

เค้าจะ

 

โอคะวะ-ทำไมลูกถึงต้องทำขนาดนี้ล่ะทั้งๆที่งานก็ยังไม่ได้จัด เหลือเวลาอีกตั้งเยอะ หน้าจะรอปรึกษากับที่บ้านก่อนนะ

 

ผม-คือ ผมอยากจะตอบสนองคุณแม่ที่อยากให้พลอยจังไปอยู่ที่บ้านแต่ว่า ผมไม่แน่ใจว่าแม่ผม เค้าจะยอมมั้ย เรื่องที่

คุณพ่อคุณแม่ใจดีมากแค่ไหนนั้นผมรู้ดีครับผมก็เลย…….อยากจะเป็นฝ่ายเปลื่ยนนามสกุลเองครับอย่างน้อยหลังจากนี้

ไปผมกับฮารุจะเป็นคนรับช่วงต่อจากคุณพ่อและคุณแม่เองนะครับ เพราะต่อให้ยัยพลอยยอมเปลื่ยนนามสกุลมาใช้ของ

คุณพ่อแต่วันนึงยัยพลอยก็ต้องแต่งงานออกจากบ้านอยู่ดีนะครับ ถ้างั้นทำไมคุณพ่อคุณแม่ไม่ รวมทุกเรื่องไว้ในตัวผมคน

เดียวเลยล่ะครับ

 

โอคะวะ-เฮ้อออ ทีนี้คุณจะเอายังไงล่ะ

สึคุยะ-คือแม่ก็อยากจะขอให้ลูกเปลื่ยนนามสกุลมาใช้ทางฝั่งพ่อกับแม่ แต่ลูกเป็นผู้ชายการที่จะไปขอลูกบ้านคนอื่นเค้า

และยิ่งไปขอลูกชายคงไม่มีใครให้หรอกนะ แม่เลยอยากลองขอพลอยจังดูเพราะฮารุแต่งออกไปแม่ก็เหงามากเลยนะ

 

ฮารุ-คุณแม่หนูก็อยู่บ้านใก้ลๆกับคุณแม่นี่คะ แต่พลอยจังต้องอยู่ไกลจากท่านแม่ของพลอยจังมากกว่าพวกเราอีกนะคะ

สึคุยะ-นะ นั่นสินะ บิกคุคุงแม่ขอโทษนะที่พูดอะไรแปลกๆออกไป

ผม-ไม่เป็นอะไรหรอกนะครับคุณแม่ไม่ว่ายังไงผมก็จะสืบสกุลให้กับบ้านโอคะวะเองครับ

โอคะวะ-ฮ่ะๆๆๆ!!!!!งั้นหรอๆ

สึคุยะ-ขอบใจนะจ๊ะ ทั้ง2คน บิกคุคุง ฮารุจัง

ผม-ครับ

ฮารุ-ค่ะ ถ้าเรียบร้อยแล้ว ชิสึซังก็เอาเอกสารไปเก็บไว้ที่เดิมได้เลยนะจ๊ะ

ชิสึ-ทราบแล้วค่ะ

ผม-ยังไงก็ช่วยเก็บเป็นความลับกับทุกคนก่อนนะครับ

สึคุยะ-ที่บ้านจะไม่ว่าจริงๆหรอจ๊ะบิกคุคุง

ผม-เรื่องนั้นผมเองก็ยังไม่รู้เลยครับ

โอคะวะ-เฮ้อออ ทำแบบนี้เหมือนกับมัดมือชกทางบ้านของบิกคุคุงเลยนะ คุณ

สึคุยะ-นั่นสิ พวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะคะ

ผม-ดะ เด๋วสิครับ คุณพ่อคุณแม่ ผมทำแบบนี้เพราะหวังดีนะครับ มะไม่ได้อยากจะทำให้คุณพ่อคุณแม่เดือดร้อนเลยนะ

ครับ

โอคะวะ-แต่ทางบ้านของลูกจะคิดแบบที่ลูกคิดรึป่าวล่ะ

ฮารุ-ที่รักคะ

ผม-คะ คือว่าผมไม่ทันได้คิดถึงตรงนั้นเลยล่ะครับ

สึคุยะ-คุณคะ ตอนที่ครอบครัวบิกคุคุงมาที่นี่พวกเราต้องต้อนรับอย่างดีที่สุดเลยนะคะ ถ้าไม่ดีล่ะก็ทางบ้านของบิกคุคุง

เค้าจะยิ่งว่าพวกเรานะคะ แถมยังมีเรื่องของบิกคุคุงอีก

 

โอคะวะ-นั่นสินะ นี่ลูกช่วงนั้นไปเที่ยวกับทางบ้านสักหน่อยเถอะนะ

ผม-เอ๊ะ!! ทะ เที่ยวอีกแล้วหรอครับ

สึคุยะ-ฮารุจัง ต้องเตรียมรถและคนขับไว้ด้วยนะจ๊ะ ต้องไปรับตั้งแต่ที่สนามบินเลยนะ

ฮารุ-หนูรู้แล้วค่ะ คุณแม่คะถ้าวันนั้นหนูขอใช้ สิทธิพิเศษแบบคุณแม่ได้มั้ยคะในการใช้บริการในเครือโรงแรมและร้าน

อาหารของพวกเราได้รึป่าวคะ

สึคุยะ-ได้สิจ๊ะ หนูก็ควรเริ่มใช้ได้แล้วนะฮารุจัง หลังจากนี้ไปหนูไม่ใช่เด็กๆที่จะเอาแต่ใจหรือเอาแต่อ้อนได้แล้วนะ ลูก

ต้องดูแลเรื่องในบ้านให้สามีของลูกและต้องดูแลครอบครัวของสามีลูกดีๆ แม่และพ่อขอให้ทั้งคู่มีแต่ความสุขเข้ามาใน

ชีวิตนะจ๊ะ

 

โอคะวะ-ยินดีด้วยนะบิกคุคุง ฮารุจัง

ผม-ผมต้องขอขอบคุณครับคุณพ่อคุณแม่ที่คอยเอ็นดูผมคอยสอนผมเวลาที่ผมทำผิดผลาดไปและคอยดูแลชุบเลี้ยงผม

จนเป็นผู้ใหญ่ที่ดี เสมอมานะครับ

 

 

แค่ได้ยินประโยคนี้จากทั้งคู่ก็ทำให้ผมรู้สึกดีใจมากๆ รู้สึกว่าความพยายามที่ผ่านมามันประสบความสำเร็จ พอผมหันไป

หาฮารุ ฮารุนั่งน้ำตาไหลอยู่

 

 

ฮารุ-ขะ ขอบคุณค่ะคุณพ่อ คุณแม่